Το αθέατο γεωπολιτικό παίγνιο σε Βαλκάνια και Ανατολική Μεσόγειο

Λόγω των προβλημάτων της στη Συρία, η Τουρκία εξακτινώνει την προβολή ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια.

Γράφει ο Ιωάννης Μάζης

Μία σειρά γεωπολιτικών Δεικτών (στους Πυλώνες της Άμυνας/Ασφάλειας και Οικονομίας) κατά την γεωπολιτική ανάλυση ανακατανομής ισχύος στο ad hoc Σύμπλοκο το εμπεριέχον τα Υποσυστήματα: i) των Κεντροδυτικών Βαλκανίων (Σκόπια, Κόσοβο και Μετόχια, Βοσνία και Αλβανία) ii) στο Δίπολο Θράκης-Αιγαίου και iii) στο Δίπολο Δωδεκάνησσα-Κύπρος με Γεωπολιτικό Παράγοντα το Κουρδικό Ζήτημα, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία, τελματωθείσα στην βορειοδυτική Συρία (Αφρίν) εξακτινώνει τις προσπάθειες προβολής ισχύος της σε όλα τα προαναφερθέντα υποσυστήματα, εκβιάζοντας το ΝΑΤΟ και την Ουάσιγκτων, με κίνδυνο θερμές εκρήξεις στη Νοτιοανατολική Πτέρυγα.

Πρώτον: Το δρών Υπερσύστημα επί του Γεωπολιτικού αυτού Παράγοντος εμπεριέχει τους ανταγωνιζομένους Διεθνείς Πόλους Ισχύος, αφενός της Ουάσιγκτων και της ΕΕ (Παρίσι-Βερολίνο) και αφετέρου της Μόσχας. Μεταξύ, όμως, των Δυτικών Πόλων Ισχύος υπάρχει επίσης εσωτερικός ανταγωνισμός: Στo Υποσύστημα των Κεντροδυτικών Βαλκανίων είναι σαφής ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ-Βερολίνου, αλλά και Παρισίων-Βερολίνου.

Οι ΗΠΑ επιθυμούν τη ΝΑΤΟϊκή ολοκλήρωση στην βαλκανική περίμετρο σε συνεργασία με την Γαλλία του Μακρόν, ώστε να ελέγξουν την ρωσική επιρροή προς την Μεσόγειο. Αδιαφορούν επί του τύπου επιλύσεως του «ονοματολογικού» των Σκοπίων. Αντιθέτως, η Γερμανία επιμένει να θωπεύει τον σκοπιανό «ταυτοτικό μακεδονισμό» και τον εξ αυτού εκπορευόμενο υπονομευτικό, εις βάρος της Ελλάδος, δήθεν «αλυτρωτισμό» εξυπηρετούσα –διακριτικώς– τον άξονα Βερολίνου-Μόσχας-Αγκύρας.

Αμφιβάλλει κανείς ότι εάν τα Σκόπια εδέχοντο την ονομασία, π.χ. «Βασίλης», οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν θα είχαν ουδέν πρόβλημα να εντάξουν τον Ιούλιο τον «Βασίλη» εις το ΝΑΤΟ; Oχι βέβαια. Το εξ αυτού του γεγονότος, όμως, προσποριζόμενο όφελος των αγγλοσαξωνικών θαλασσίων δυνάμεων ανταγωνίζεται ενδο-Δυτικώς την αναδυομένη χερσαία γερμανική δύναμη και λαμπρή συνεργάτιδα της Μόσχας εις τα ενεργειακά, την Γερμανία!

Ο γερμανικός ενεργειακός άξονας

Δεύτερον: Δια του λόγου το αληθές, αναφέρω ότι οι αγωγοί Ρωσίας-Γερμανίας Νord Stream I και II έχουν ετήσια ικανότητα μεταφοράς 55 δισ m3 (1,9 τρις ft3), η οποία προβλέπεται να διπλασιασθεί το 2019 σε 110 δισ m3 (3.9 τρις ft3). Προς το παρόν μεταφέρουν 22 δισ m3 λόγω των περιορισμών που έχει επιβάλει η ΕΕ στην Gazprom. Το Βερολίνο, επιθυμεί πάση θυσία την επέκταση της οικονομικής και πολιτικής της κυριαρχίας του, στην ζώνη: Σερβίας (μελλοντικού μέλους της ΕΕ), σκοπιανής «Μακεδονίας» (επίσης πιθανού μελλοντικού μέλους της ΕΕ) και ελληνικής Μακεδονίας, εκβιαζομένης από τον υποκινούμενο σκοπιανό «μακεδονισμό».

Εάν αυτό επιτευχθεί, η Γερμανία ως οικονομικός και πολιτικός ηγεμών της ΕΕ, σε συνεργασία με την άλλη διεθνή χερσαία δύναμη την Ρωσική Ομοσπονδία, θα προχωρήσει στην υλοποίηση ενός Ρωσο-ιρανο-γερμανικού ενεργειακού διαδρόμου τύπου South Stream μέσω Ελλάδος (ΕΕ), Σκοπίων (ΕΕ τότε), Σερβίας (ΕΕ τότε) και Κροατίας (ΕΕ). Και, βεβαίως σε αυτό θα βοηθήσουν οι πρόσφατες σχέσεις συνεργασίας Μόσχας-Αγκύρας.

Άλλωστε, ο γερμανικός τεχνικοοικονομικός έλεγχος μιας μελλοντικής εμπορευματικής συνδέσεως της spot αγοράς υδρογονανθράκων του λιμένος του Ρότερνταμ με το Αιγαίο (Μάζης, Γεωπολιτική προσέγγιση για ένα νέο Ελληνικό Αμυντικό Δόγμα, Παπαζήσης, Αθήνα 2006, σ. 48, Χάρτης 7), μέσω του γερμανικού ελέγχου της σχεδιαζομένης ζεύξεως Αξιού-Μοράβα-Δούναβη είναι ακόμη ένα πολύ σημαντικό διακύβευμα για την αναδυομένη ευρωκυρίαρχο Γερμανία. Έτσι φυσικά θα έχει επιτύχει το, από Αυστροουγγρικής περιόδου, όνειρό της να κατέλθει στο Αιγαίο.

Όταν θα εκδηλωθούν εις στο μέλλον οι δήθεν «αλυτρωτικές» τάσεις της εργαλειοποιηθείσης από το Βερολίνο «Γκορναμακεδονίας», το Βερολίνο με μεγάλη χαρά θα αναμειχθεί για την «επίλυση» των εντάσεων με σκοπό την κατ’ αρχήν ουδετεροποίηση της ζώνης Αξιού-Μοράβα και κατόπιν τον πλήρη έλεγχό της. Θα λειτουργεί, μάλιστα, ως «εγγυήτρια δύναμις» των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών των μειονοτήτων» της περιοχής, με πρώτη φυσικά, την (θού Κύριε…) «μακεδονική εθνική μειονότητα» η οποία θα εντοπίζεται μέχρι τον πολύτιμο λιμένα της Θεσσαλονίκης. Έτσι θα διαλύσει κάθε αγγλοσαξωνική, ΝΑΤΟ-δυτικού τύπου πρόνοια «ενεργειακής ασφαλείας» της ΕΕ, εφόσον οι ενεργειακοί στρατηγικοί εταίροι του Βερολίνου επί του άξονος αυτού και του λιμένος της Θεσσαλονίκης θα είναι η ρωσική και η ιρανική ενεργειακή βιομηχανία, μέσω τουρκικών εδαφών.

Βεβαίως από την γερμανική αυτήν στόχευση, μέχρι την υλοποίησή της, υπάρχει το χάος των αναμενομένων αμερικανικών αντιδράσεων! Εάν αυτές δεν υπάρξουν, θα αποδειχθεί ότι η Ουάσιγκτων έχει απωλέσει το γεωπολιτικό παίγνιο στο Βόρειο Αιγαίο προς όφελος του γερμανο-ρωσο-τουρκο-ιρανικού μλόκ. όπου συντομότατα θα εμπλακεί και η Κίνα δια της χρήσεώς του ως μέρος του «Νέου Δρόμου του Μεταξιού» (ΟΒΟR)! 

Τα έχει πει ο Νταβούτογλου

Τρίτον: Η Τουρκία, αισθάνεται ότι έχει σημαντικότατο γεωστρατηγικό ρόλο σε αυτό το γεωπολιτικό παίγνιο. Οφείλει να προστατεύσει την μελλοντική της εδαφική ακεραιότητα, την οποία βλέπει να απειλείται οσημέραι από την κουρδική κρατογέννεση, η οποία λαμβάνει χώρα στα νότια σύνορά της (Ιράκ και Συρία) με την ανοχή και στήριξη των ΗΠΑ. Επίσης, οφείλει να αναπτύξει το στρατηγικό της βάθος στα προαναφερθέντα τρία υποσυστήματα, τα οποία αποτελούν αγγλοσαξωνικού ενδιαφέροντος ανασχετική περίμετρο για την Μόσχα και υψίστη γεωστρατηγική στόχευση για το ΝΑΤΟ.

Το πρώτο η Άγκυρα προσπαθεί να το επιτύχει με την εισβολή της στο Αφρίν, η οποία έχει οδηγήσει την Άγκυρα σε ένα βιετναμικού τύπου «βάλτο». Ο Βλαδίμηρος Πούτιν είναι πολύ καλός σκακιστής και στην περίπτωση της Τουρκίας, εφαρμόζοντας την «βαριάντα του Τρελλού», οδηγεί τον Ερντογάν με μαθηματικό τρόπο στο «συριακό αδιέξοδο». Έτσι θα τον καταστήσει απόλυτο υποχείριό του, με δεδομένες τις αμερικανικές αντιρρήσεις στην τουρκική εισβολή και την επίθεση κατά των Κούρδων του PYD/YPG στην περιοχή.

Εάν το καταφέρει θα έχει διαρρήξει την Νοτιοανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Εάν πάλι αποτύχει, θα αφήσει τον Ερντογάν να οδηγηθεί σε πτώση, θα το ρευστοποιήσει στις σχέσεις του με την Ουάσιγκτων και θα καταφέρει να προσπορίσει οφέλη από την ενδοτουρκική πολιτική αναταραχή, εισπράττοντας ανταλλάγματα στην Συρία, και στην Αρμενία, στον κρίσιμο γι αυτόν Καύκασο.

Η Τουρκία πάλιν, προσπαθούσα να αποφύγει τον «συριακό βάλτο», εκβιάζει το ΝΑΤΟ από το «εσωτερικό» των κρατών των Κεντροδυτικών Βαλκανίων αλλά και των Διπόλων Αιγαίου-Θράκης και Δωδεκανήσσου-Κύπρου, τα οποία η Ουάσιγκτον χρειάζεται για να ολοκληρώσει την βαλκανική ανασχετική περίμετρο ως προς την Ρωσία. Ελπίζει η Άγκυρα ότι αυτός ο εκβιασμός, θα αναγκάσει τελικώς τις ΗΠΑ να της προσφέρουν τους Κούρδους μαχητές σαν «ορεκτικό» και την βορειοδυτική Συρία σαν «κύριο πιάτο».

Εργαλεία της Άγκυρας για την υλοποίηση των εκβιασμών αυτών, αποτελούν οι παρεμβάσεις στους οικονομικούς, αμυντικούς και πολιτικούς πυλώνες του υποσυστήματος των κεντροδυτικών Βαλκανίων και των υποσυστημάτων Αιγαίου-Θράκης και Δωδεκανήσων-Κύπρου εμφανώς και με πρόγραμμα εδώ και 20 έως 40 έτη, αντιστοίχως. Ο κ. Νταβούτογλου τα έχει γράψει και δημοσιεύσει από το 2002 στο βιβλίο του «Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας». Ας τον μελετήσομε και ας μην εκπλησσόμεθα υποκριτικώς, βλακωδώς ή ανευθύνως, σήμερα.

πηγή

Share