Ακόμα και για την ασυνάρτητη, ασύντακτη, αναρχοαυτόνομη ψευτο-Αριστερά που κατσικώθηκε στις πλάτες μας κακοφορμισμένη, προσπαθώντας με χίλιους δυο τρόπους να αποφύγει τον πολιτικό ενταφιασμό της στην κοινωνική συνείδηση, ως φυσική προέκταση των κυβερνητικών της αποφάσεων, με τη δικαιολογία της μνημονιακής διαχείρισης που η ίδια επέκτεινε...
Αυτό το συνονθύλευμα παραβατικών, αντεθνικών και μηδενιστικών δυνάμεων που βαφτίστηκε από μόνο του Αριστερά, αφού στη συνταγή ανακάτεψαν οι αρχηγοί του λίγο Μαρξ, λίγο Κέινς, λίγο Μαδούρο και Κάστρο, λίγο δικαιώματα, λίγες πλατείες, λίγο κίνημα, λίγο πολιτική και ταξική μεροληψία, νόμισαν πως μπορούν να φτιάξουν ένα δημοκρατικό-επαναστατικό πρόσημο και ένα αριστερό, by the book, αποτύπωμα... έχει εγκλωβίσει χιλιάδες ευκολόπιστους ιθαγενείς σε προδιαγραμμένες ουτοπίες και εύκολες βεβαιότητες, χρησιμοποιώντας την πολυπιπιλισμένη καραμέλα της Παγκοσμιοποίησης και της "κακής" Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως άλλοθι για τα δικά του συνονθυλευματικά βίτσια και τις δικές του αρρωστημένες στοχεύσεις, που σταθερά και βίαια καταστρέφουν τον ιστό της κοινωνίας, εγκαθιδρύοντας ένα κεκαλυμμένο μόρφωμα κομμουνιστικού φασισμού, τύπου Πιονγιάνγκ, όπου όλοι περπατούν χαρούμενοι με το βήμα της χήνας και ο αόρατος βούρδουλας τους δίνει τον ρυθμό.
Είναι το σταλινικό μόρφωμα που απειλεί, σαρκάζει και υπόσχεται, υποτάσσοντας τους "σκλάβους" του σε νομοτέλειες δικές του, ενός παρόντος που έχει κόψει δεσμούς με το όποιο μέλλον.
Το ερώτημα που τίθεται από τον τρίτο ανεξάρτητο παρατηρητή δεν είναι, βέβαια, αν πρέπει να μαραζώσει βίαια το κράτος, για να δυναμώσει η κοινωνία της ουτοπίας, ούτε βέβαια αν πρέπει να "ροζίσει" στα κελεύσματα του συνονθυλεύματος των παραβατικών το κράτος, ώστε να γίνει... δικαιότερη και καλύτερη η προβληματική κοινωνία.... που ούτως ή άλλως βρίσκεται σε οριακή κατάσταση ρήγματος και το τελευταίο που την ενδιαφέρει είναι η επιβίωση από το τεράστιο λάθος-ολίσθημα της θεσμικής πρόσκλησης επικίνδυνων απατεώνων να κυβερνήσουν.
Δεν είναι αποδεκτό ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων να είναι αποκλεισμένο εξαρχής από το όραμα για μια καλύτερη ζωή και να τους τάζουν κάποιοι επιτήδειοι ένα άδειο ιδεολογικά γεύμα "ψίχουλων"... Οι ίδιοι βέβαια οι οπαδοί της κατάντιας ελπίζουν στα εσώψυχά τους, πως κάπου θα υπάρχει ο Παράδεισος και γι' αυτούς, αν αντέξουν βέβαια στον Αρμαγεδδώνα της Νέμεσης που τους πλησιάζει απειλητικά... μέρα με τη μέρα! Όταν φθάσει εκείνη η στιγμή, η κουλτούρα της διατήρησης των κοινωνικών σχέσεων και των θεσμικών λειτουργιών για τους χαμένους του παιχνιδιού, δεν θα υφίσταται πλέον.
Οι πολίτες της δυστυχίας και του εξευτελισμού έχουν χάσει και τα τελευταία υπολείμματα της υπομονής τους και άρχισαν εδώ και καιρό να λειτουργούν χωρίς όρια και φραγμούς, μιας και τα δικά τους δικαιώματα και η πολύπαθη αξιοπρέπειά τους έχουν τσαλακωθεί στον βωμό κάποιων ψεύτικων υποσχέσεων και δεσμεύσεων-συμβολαίων με τον λαό.
Οι προαγωγοί αυτής της Αριστεράς δεν αγαπούν τον λαό, δεν εμπιστεύονται ούτε την ίδια τους τη μάνα, κρύβονται από την αλήθεια, ενώ στη φαρέτρα των απαιτήσεών τους κυριαρχεί το να ζητούν από τους άλλους θυσίες που οι ίδιοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν. Οι ηγέτες κύριοι του συνονθυλεύματος των παραβατικών αρχόντων, εμπνέουν τους νέους, με ελευθερία και όραμα και δεν τους κλέβουν τα όνειρα...
Το μέλλον της πολιτικής ζωής αυτού του κυβερνητικού συρφετού στηρίζεται στα παιδιά με τις κουκούλες, των βίαιων και αιματηρών αντιστάσεων και όχι στα άλλα τα παιδιά που έχουν ακόμα όνειρα για επαγγελματική ανέλιξη, στοχεύοντας την "αριστεία"!
Από την άλλη, τα παιδιά που γαλουχήθηκαν στα φρούδα όνειρα, χωρίς στέρεο υπόβαθρο, το μόνο που διδάχθηκαν μέσα στον χρόνο είναι να ακολουθούν το άστρο της αναρρίχησης και της επιτυχίας... χωρίς προσόντα και κόπο, αρκεί η θεία δώρα, ή όπως αλλιώς λέγεται να ρίξει κανένα γλύψιμο στα "κέντρα στρατολόγησης ηλιθίων και αποκατάστασης αέργων". Αυτά όμως τ' αστέρια δεν τους έχουν πει πως γρήγορα σβήνουν και χάνονται στο χάος του μηδενισμού και του τίποτα...
Ενώ τα άλλα άστρα, του οράματος που εμπνέει, του αγώνα που πληγώνει, του θάρρους της γνώμης, που δεν ντρέπεται να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους, θα συνεχίζουν να λάμπουν όσο υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται...
Προσωπικά, δεν απέχω και πολύ από αυτήν τη συγκεκριμένη προσέγγιση, που είναι ο καλύτερος καθρέφτης για την παταγώδη αποτυχία της φασίζουσας αριστεράς, να εμπνεύσει τους νέους ανθρώπους ότι μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτούς, να τους δώσει ελπίδες, υψηλά ιδανικά, νεανικό ενθουσιασμό, μακριά από έναν, ουτοπικά έστω, καλύτερο κόσμο.
Αυτή η σταλινο-ναζιστική Αριστερά της ρεμούλας και του μηδενισμού δεν μπορεί να εμπνεύσει κάτι όμορφο στη νέα γενιά και έχει αποτύχει παταγωδώς στα πάντα.
Δεν ξέρω εάν έχει αλλάξει πια τόσο πολύ ο κόσμος. Στη δική μου γενιά, θεωρώ, αν δεν απατώμαι, πως θέλαμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Ίσως και να μη θυμάμαι τόσο καλά πια. Ίσως να μην ήταν ούτε έτσι ακριβώς τότε τα πράγματα. Πάντως ποτέ δεν είχα συμμαθητές που να φιλοδοξούσαν να μη γίνουν κάτι στη ζωή τους... να στοχεύσουν ψηλά και να κυνηγήσουν τ' όνειρό τους. Μερικούς βαρεμένους είχαμε μόνο, που θέλανε να γίνουν ποδοσφαιριστές, κάτι άλλους που την είχαν ψωνίσει και θέλανε να αναλάβουν το εργοστάσιο του μπαμπά, έστω και χωρίς σπουδές... Κανένας όμως δεν ήταν εν δυνάμει άεργος και επαγγελματίας τεμπέλης, να περιμένει τη θεσούλα στο δημόσιο από τη θεία Δώρα.
Γι’ αυτό επιμένω να λέω: θλίψη και απογοήτευση. Κάτι πρέπει να έχουμε κάνει πολύ λάθος στις ζωές μας... Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που επιτρέψαμε να συμβεί, η κατάντια που ζούμε και η έλλειψη αξιών... Λίγη αυτοκριτική δεν θα έβλαπτε!
Το πολιτικό σύστημα πρέπει το συντομότερο δυνατό να βρει τη ισχύ να αλλάξει εποχή, αλλά, κυρίως, να εξαϋλώσει τη φασίζουσα Αριστερά των Αλέξηδων, της Τασίας, των Παύλων και των λοιπών πολιτικών μπαμπουίνων, που λιάζονται με ηδονή στον ήλιο που μας έκλεψαν...
Θοδωρής Γιάνναρος
Capital.gr
πηγή
.jfif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου