Η πληροφορία είναι κάτι πανίσχυρο. Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο με πληροφορίες. Οι περισσότερες από αυτές είναι άχρηστες. Ίσως ένα ελάχιστο ποσοστό, όμως, είναι αληθινές. Και μας αφορούν. Αφορούν τη ζωή μας και οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια στην ηθική και πνευματική μας ήττα. Αυτές οι πληροφορίες έχουν γεμίσει τις ζωές μας. Μας έχουν κάνει να θυμώσουμε, μας έχουν φοβίσει και τελικά, μας έχουν καθηλώσει. Μας έχουν καταστήσει ανάπηρους να αντιδράσουμε, να διεκδικήσουμε τις ζωές μας. Ενώ θα έπρεπε να έχει συμβεί το αντίθετο. Θα έπρεπε να μας έχουν σηκώσει ενάντια σε εκείνους που, φανερά πια, δουλεύουν εις βάρος μας, δουλεύουν για να μας εξοντώσουν. Σε καθημερινή βάση μας απειλούν πως θα μας συμβούν τα χειρότερα, εάν δεν ακολουθήσουμε πιστά τις εντολές τους. Και όμως, όλες οι πληροφορίες που δεχόμαστε, μας στέλνουν το ίδιο ακριβώς μήνυμα: Κανείς δεν μας σώζει, κανείς δεν νοιάζεται τι θα μας συμβεί… όλοι αυτοί που παλεύουν για εμάς, εκτελούν σχέδιο εξόντωσής μας…
Οι πληροφορίες είναι μπροστά μας. Και είναι μόνο εκείνες που δεν μπορούν να κρυφτούν. Γιατί υπάρχουν και άλλες, πολλές, κλεισμένες μέσα σε γραφεία, φρικτές και απάνθρωπες. Και όλες τους ασχολούνται με εμάς και την εξόντωσή μας. Την πνευματική. Την ηθική. Έως και την φυσική, αν καταστεί αυτό αναγκαίο…
Κάθε ένας από εμάς, που κατανοεί την αλήθεια αυτών των πληροφοριών, είναι επικίνδυνος. Έχει επικηρυχθεί… Οι «εκλεκτοί» έχουν αποφασίσει την εξόντωσή του. Ο λόγος πολύ απλός. Είδε και κατάλαβε τα εγκλήματά τους. Κι εκεί που τα «εργαλεία» των «εκλεκτών» δεν αποδίδουν, τότε αρχίζει η μεθοδική εξόντωση. Στην αρχή του εύρους επικοινωνίας. Δεν πρέπει να ακούγονται οι φωνές εκείνων που βλέπουν τι θα συμβεί. Μετά, έρχεται η συκοφαντία. Ακολουθεί ο εκφοβισμός. Αν χρειαστεί, ο ανυπάκουος με ψευδείς κατηγορίες θα εμπλακεί με τον σκληρό πυρήνα και θα απειληθεί η προσωπική και οικογενειακή του ειρήνη και η ψυχική ισορροπία… Κι αυτό, επειδή κρίθηκε επικίνδυνος. Είναι φορέας μιας «αρρώστιας» που είναι μεταδοτική και ικανή να απειλήσει τα σχέδια των «επικυρίαρχων».
Κοιτώντας τον δρόμο που έχουμε βαδίσει, βλέπουμε την πορεία μας σαν μια γραμμή. Μια γραμμή από άπειρες κουκκίδες, συμβάντα, που οδηγούν κάπου. Ο χρόνος γράφεται με κουκκίδες, στίγματα… Κάποια από αυτά ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Είναι γεμάτα από χρώμα. Είναι εκείνα τα στίγματα, που φέρνουν χαρά και μας γεμίζουν με νοσταλγία μέχρι το επόμενο στίγμα. Είναι εκείνες οι μικρές αλλά σημαντικές περίοδοι, για τις οποίες ζούμε. Είναι εκείνες οι στιγμές του χρόνου που γράφονται ανεξίτηλα στον χάρτη της ζωής, και που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν την πορεία μας, να αλλάξουν τον προορισμό μας σε κάτι καλύτερο.
Και καθόμαστε κάποιες από αυτές στιγμές για να δούμε. Για να ευχαριστήσουμε όσους λείπουν. Για να πιαστούμε από το χέρι όσων βρίσκονται μαζί μας στο σκληροτράχηλο και γεμάτο πόνο μονοπάτι της ζωής. Αλλά και για να θυμηθούμε όσους έφυγαν… Με αυτή, την τελευταία βεβαιότητα, αυτή του «μεγάλου ταξιδιού», πορευόμαστε αναζητώντας την επόμενη κουκκίδα που θα μας δώσει δύναμη. Που θα μας θυμίσει τις αρχές και τις αξίες μας. Που θα μας κάνει να θυμηθούμε από που ξεκινήσαμε και που θέλουμε να πάμε.
Βαδίζοντας με αξιοπρέπεια αλλά και την ευθύνη που μας παρέδωσαν οι πρόγονοι να μεταφέρουμε στους απογόνους. Για να σταθούμε άξιοι στην τελευταία κουκκίδα της δικής μας γραμμής, να δώσουμε όσα ακριβώς πήραμε ή και περισσότερα αν είμαστε άξιοι, σε αυτούς που θα συνεχίσουν με τα δικά μας όνειρα να γράφουν τις δικές τους κουκκίδες στον χάρτη της ζωής…
Οι πληροφορίες μας έχουν δοθεί. Οι πολλές είναι άχρηστες και «θανατηφόρες». Οι λίγες είναι αυτές που αξίζουν. Και είναι αυτές οι λίγες που κραυγάζουν για να μας σώσουν. Εσύ τις βλέπεις; Τις ακούς; Αν όχι, γιατί δίνεις στους δημίους σου τη χαρά της παράδοσής σου στα άνομα σχέδιά τους; Αν ναι, πες μου τι κάνεις για να σταματήσεις την εξόντωσή σου;
Γιατί επιτρέπεις να σε εξοντώνουν οι ανίκανοι να καταστρέφουν και να γκρεμίζουν όσα –λίγα ή πολλά- έχτισες, όσα λίγα ή πολλά ονειρεύτηκες, όσα λίγα ή πολλά θέλησες να μεταφέρεις στην δύσκολη, στενή και επικίνδυνη γραμμή της δικής σου ζωής.
Τελείωσε ο καιρός για συμπεράσματα. Ήρθε η ώρα των αποφάσεων ζωής. Η ώρα που θα αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του και για όλους μαζί. Η ώρα που οι ληστές πρέπει να πεταχτούν έξω από τα σπίτια μας και να οδηγηθούν εκεί που τους αξίζει… Ο χρόνος κυλά και η γραμμή τελειώνει, για όλους μας… αναζητώντας μια νέα πανίσχυρη κουκκίδα γεμάτη με χρώμα. Μια κουκκίδα που θα αλλάξει την πορεία της συνολικής μας, εθνικής, γραμμής…
ΥΓ: Στον μικρόκοσμο του καθενός μας υπάρχει μια σημαντική –απαράβατη- «εντολή». Η επιβίωση. Και η επιβίωση έχει δύο τρόπους. Τον άσχημο και τον καλό. Ο άσχημος εξασφαλίζει, μετά βίας, την τροφή. Ο καλός εξασφαλίζει τα πάντα, μα κυρίως την αξιοπρέπεια. Ποιόν δρόμο λοιπόν θα διαλέξεις εσύ; Ποια γραμμή θα αποφασίσεις να χαράξεις στον χάρτη της δικής σου, της δικής μας ζωής;
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου