Επανέρχεται η προδοσία της Κύπρου, με άλλους πρωταγωνιστές αυτή τη φορά

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στις 2 Αυγούστου 2005, ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν, ο ίδιος που εκπροσώπησε με την ομιλία του στο Συμβούλιο Ασφαλείας για το Ιράκ, το 2003, όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα έδωσε συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό Europe 1. Απαντώντας σε ερωτήσεις για την Κύπρο και την Τουρκία χαρακτήρισε αδιανόητο για την ΕΕ να αρχίσει διαπραγματεύσεις ένταξης με μια χώρα που δεν αναγνωρίζει ένα μέλος της ‘Ενωσης, την Κυπριακή Δημοκρατία.

‘Ενα μήνα αργότερα, ο Πρέσβης της Γαλλίας στη Λευκωσία έδωσε συνέντευξη στον Πολίτη. Κυττάξτε, τους είπε, διαπιστώσαμε ότι όλοι οι εταίροι μας (της Κύπρου δηλαδή και της Ελλάδας περιλαμβανομένης), επιθυμούν να αρχίσουμε ενταξιακές διαπραγματεύσεις.

“Δεν μπορούμε να είμαστε εμείς πιο Κύπριοι από τους Κύπριους”.  

Κανένα κράτος δεν μπορεί να διατηρηθεί επί πολύ, αν οι πολίτες και οι ηγέτες του δεν το υπερασπίζονται. Κανένας λαός δεν αξίζει να έχει κράτος, αν δεν θέλει να το υπερασπιστεί.

‘Οσο για το Γένος, που μερικοί νομίζουν ότι θα επιβιώσει χωρίς κράτος, λάθος κάνουν, οι καιροί άλλαξαν. 

Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση τώρα στην Κύπρο και εκτός. Πρέπει να κληθεί η Κυπριακή Δημοκρατία στη διάσκεψη της Γενεύης ή μπορεί να γίνει και χωρίς αυτήνα; Γίνεται με το πάθος που χαρακτήριζε στο παρελθόν τις κουβέντες για το φύλο των αγγέλων. 

Υπάρχουν αυτοί, όπως ο Ερντογάν, που επιμένει να μην κληθεί. ‘Εχει ένα σοβαρότατο επιχείρημα. Που ακούστηκε να καλούν πεθαμένο στην κηδεία του; Δεν κάνω πλάκα, το λέει έτσι ακριβώς η τουρκική διπλωματία που χαρακτηρίζει εδώ και καιρό ως “εκλιπούσα” στα έγγραφά της την Κυπριακή Δημοκρατία. 

Υπάρχουν άλλοι που φοβούνται τους βρυκόλακες, εν προκειμένω μη βρυκολακιάσει δηλαδή και τους κυνηγήσει το κράτος της ΕΟΚΑ, του Μακάριου, του Λυσσαρίδη και του Παπαδόπουλου. Λένε στον Ερντογάν, καλύτερα να υπογράψει η ίδια η Δημοκρατία το πιστοποιητικό θανάτου, νάμαστε σίγουροι. Να πεθάνει με τη δική της βούλα και συγκατάθεση. 

Προσπαθούν να εξηγήσουν στον Ερντογάν ότι δεν έχει το πράγμα και τόση σημασία και να μην επιμένει σε σχολαστικότητες. ‘Ετσι κι αλλοιώς, του εξηγούν, ο Αναστασιάδης θα πάει στη Γενεύη, ούτε οι Ελληνοκύπριοι θα πάνε, ούτε η Κυπριακή Δημοκρατία. 

(Υπάρχει βεβαίως και μια άλλη ερμηνεία, αν εξαντλήσω την καλοπιστία μου, ότι επιμένουν στη συμμετοχή της ΚΔ για να τορπιλίσουν τη διάσκεψη χωρίς να πάρουν την ευθύνη. Υπάρχει όμως ένα όριο. Δεν μπορεί να σωθεί η Κύπρος ελπίζοντας πάντα στον μαξιμαλισμό κάποιου Ερντογάν, ο Αλλάχ να τον φανατίζει, άγαλμα πρέπει να του κάνουμε, και σε αυτόν, και στον Ακιντζί και στον Ντενκτάς, που να δεις χαίρι από τους δικούς μας, σκλάβους θα μας πουλούσαν αν τους δινότανε η ευκαιρία. Αλλά τι θα γίνει αν αύριο τούρθει και πει ναι, όπως έγινε το 2004 με τον Ντεκντάς; Πόσο καιρό μπορεί ο πνιγμένος να σώζεται από τα μαλλιά του; Η βασική ιδιότητα που χαρακτηρίζει ένα κυρίαρχο άτομο, ή κράτος ή κοινωνία είναι η ικανότητα να λέει ‘Οχι. Οι βάρβαροι υποτάσσονται στους Αθηναίους δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν, γιατί δεν μπορούν να πούνε τη λέξη ‘Οχι, έλεγε ένας Αρχαίος. 

Καλοί είναι οι ελιγμοί, καλό είναι να στηρίζεσαι στον έναν ή στον άλλο ξένο. Αν όμως δεν μπορείς να σταθείς στα δυο σου πόδια, αν δεν έχεις σπονδυλική στήλη, όπου και να στηριχτείς θα πέσεις. Τον 19ο αιώνα είχαμε αγγλικό, γαλλικό και ρωσικό κόμμα. Τώρα έχουμε αμερικανικό, ισραηλινό και γερμανικό και δεν το ξέρουμε κιόλας. Ελληνικό μας έλειπε και τότε, ελληνικό μας λείπει και τώρα. Σε λίγο βέβαια δεν θα υπάρχει καν ανάγκη, έτσι που πάμε). 

Από τους γιατρούς στους νεκροθάφτες! 

Μερικοί ξένοι έχουν θυμώσει στο μεταξύ. Σου λένε, από το 1960 περιμένουμε να πεθάνει το κυπριακό κράτος και έχουμε κάνει τα πάντα για αυτό τον σκοπό. Κοτζάμ δικτατορία στην Ελλάδα κάναμε και είχαμε εφτά χρόνια να απολογούμαστε. Μετά, σχεδόν διαλύσαμε τη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ για να ξεμπερδεύουμε με την Κύπρο. Το 2004, μας είχαν όλοι διαβεβαιώσει ότι οι Κύπριοι θα ψήφιζαν σίγουρα ναι στην αυτοκτονία τους, στο δημοψήφισμα του 2004 κι αυτοί ψήφισαν ‘Οχι. Θέλανε να ζήσουν! Μας αναγκάζουν τώρα να κουβαλιόμαστε χειμωνιάτικα στην Ελβετία, μπας και τους πεθάνουμε. 

Εφτάψυχη είναι αυτή η Δημοκρατία. Ε, τώρα, δεν θα αφήσουμε τίποτα στην τύχη. Ας έρθει κι αυτή να υπογράψει. ‘Η έστω, ας βρούμε κάνα κόλπο. Να βάλουμε μια ωραία ταμπελίτσα στον Αναστασιάδη, απέξω να γράφει Ελληνοκύπριοι, από μέσα Κυπριακή Δημοκρατία. 

Τώρα σου ξεφουρνίζουν πότε πότε και καμιά “γνωμάτευση”, ιδίως μετά την περασμένη Παρασκευή, που, για πρώτη φορά ζητήσαμε και δημοσιεύσαμε τη γνωμάτευση του κορυφαίου και διεθνώς αναγνωρισμένου ‘Ελληνα συνταγματολόγου και κατ’ εξοχήν αρμόδιου, του Γιώργου Κασιμάτη, που χαρακτήρισε παράνομη τη διάσκεψη της Γενεύης και άκυρα και ανυπόστατα τα αποτελέσματά της. Για τον απλούστατο λόγο ότι μια τέτοια διάσκεψη ανατρέπει το πιο βασικό θεμέλιο του πολιτεύματος, το δικαίωμα του ίδιου του λαού να αποφασίζει για το κράτος του και μας πάει πίσω, στην εποχή της Ιεράς Συμμαχίας και της απόλυτης Μοναρχίας. Αν και τι ακριβώς σου λέει τώρα κι αυτός ο Κασιμάτης. Αυτός ακριβώς δεν είναι ο σκοπός της αποστολής; 

Πολύ θα θέλαμε να δούμε τα πλήρη κείμενα και τις υπογραφούλες αυτών των γνωματεύσεων, που δεν τα γνωρίζει ο λαός που θα λουστεί τις συνέπειές τους. Δεν ξέρουμε ούτε καν σε ποιό ερώτημα απαντάνε ακριβώς αυτές οι γνωματεύσεις, για τις οποίες γνωρίζουμε μόνο από άρθρα στον τύπο. 

Ας πάρουν τώρα και δημοσίως και καθαρά τις ευθύνες τους τα πολιτικά πρόσωπα και οι Καθηγητές των Νομικών Σχολών στην Κύπρο και την Ελλάδα. Να πούνε τη γνώμη τους στον ελληνικό λαό με το πρόσωπο ξεσκέπαστο, χωρίς να κρύβονται με διάφορες δικαιολογίες, να ξέρουν και οι πολίτες αύριο, που δεν θα είναι πια πολίτες, ποιόν να κυνηγάνε. Να ξέρουμε καλύτερα και τις προθέσεις των ξένων, αναλύοντας τα γραπτά των Ελλήνων. 

Που τέτοιο θάρρος όμως; Υπάρχει ένα είδος “συλλογικού Πόντιου Πιλάτου” τώρα. Ο ένας σου λέει, “μα τα ζητάει η Κύπρος”, ο άλλος “θα τα πούμε στο δημοψήφισμα”, όπως ο ‘Αρης στα γουναράδικα. Ξέρουμε τι έγινε και σε αυτουνού την περίπτωση. Συζητάνε αν πρέπει να πάνε ή όχι στη Γενεύη, για να μη συζητήσουν τι θα κάνει η Γενεύη. (Υπάρχει και συλλογικός Ιούδας, αλλά μην αρχίσουμε αυτά τώρα, βιβλίο όχι άρθρο θα χρειαστεί να γράψουμε). 

Εγώ, σε μια προσπάθεια “άρσης του αδιεξόδου”, όπως θάλεγαν και στην Κύπρο, περί το ποιός θα πάει ακριβώς και ποιός όχι στη Γενεύη, θα τους πρότεινα να αποφασίσουν και το θέμα της εκπροσώπησης της Κυπριακής Δημοκρατίας με κλήρο. Αυτή η μέθοδος είναι σίγουρη και δοκιμασμένη. Συζητείται τώρα για τη λήψη αποφάσεων στο νέο “κυπριακό κράτος”. (Πάλι παγκόσμια πρωτοτυπία εμείς οι ‘Ελληνες). Υπάρχει άλλωστε και ιστορική εμπειρία, δοκιμασμένο προηγούμενο. Δύο χιλιάδες χρόνια πριν από τη Σταύρωση της Κύπρου, με κλήρο διαμοιράσανε τα ιμάτια του Κυρίου. 

Θέμα ηθικής τάξης με τη Νούλαντ 

‘Οχι κακώς νομίσατε. Δεν αναφέρομαι στα δημοσιεύματα στην Κύπρο, στην Ελλάδα και διεθνώς που ισχυρίζονται, οι κακόπιστοι, ότι η Νούλαντ εκβιάζει τον Αναστασιάδη με την υπόθεση ξεπλύματος χρήματος Λέμπεντεφ κι ότι τάχα μου από αυτήνα προσωπικώς εξαρτάται η τύχη αυτής της υπόθεσης. 

Αυτά είναι απαράδεκτες θεωρίες συνωμοσίας που, όπως θάλεγε και η Ντόρα, αποσκοπούν να πλήξουν τη διαπραγματευτική θέση του Προέδρου. ‘Οπως θεωρώ απαράδεκτες αυτές τις φήμες ότι ο Αναστασιάδης είδε τον Λέμπεντεφ στον ύπνο του, την ημέρα που ξύπνησε και αποφάσισε να δεχτεί την πενταμερή. 

‘Οχι, εγώ αναφέρομαι σε κάτι που θεωρώ αληθινό σκάνδαλο, ένα θέμα ηθικής τάξης που νοιώθω ότι πρέπει να θίξω. Στην Κύπρο τρώνε γαλοπούλα, ενώ τους τρώνε το κράτος τους. Κανείς όμως βρε αδερφέ δεν έχει την στοιχειώδη ευαισθησία να σκεφτεί, έστω και μια στιγμή, αυτή την άμοιρη τη Βικτόρια Νούλαντ, που ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πρωτοχρονιά θα ευχαριστηθεί φέτος; Που πασχίζει νυχθημερόν να κανονίσει με τόσο κόσμο διεθνώς όλες τις λεπτομέρειες του μεγάλου “τραπεζιού – κηδείας” στη Γενεύη;
Γιατί συνεχίζουν να τη ζαλίζουν με όλες αυτές τις λεπτομέρειες και δεν την αφήνουν ήσυχη να ετοιμάσει τον θρίαμβό της; Τόση αναισθησία; 

Γιατί δεν είναι μόνο το υπέροχο φαί με μενού το νησί της Αφροδίτης που ξενυχτάει να μας ετοιμάσει αυτή η γυναίκα. Είναι πολλά τα πιάτα που πρέπει να μαγειρέψει κι ο οίνος εκλεκτός, γιατί χρειάζεται και η παράδοση στη Λήθη όταν ετοιμάζεσαι να διαβείς τον Αχέροντα. Υπάρχει για παράδειγμα το πιάτο “Τουρκία μέλος της ΕΕ από τον Γενάρη, με δικαιώματα και χωρίς υποχρεώσεις”, υπάρχει επίσης το καταπληκτικό dessert με το δεύτερο μέλος της ΕΕ που παύει αυτοβούλως να είναι κράτος, ποιός θα το περίμενε;

Υπάρχει ακόμα η τόσο ενοχλητική κατά το παρελθόν, ελληνική και κυπριακή “αριστερά”, που πρέπει να παραδώσουν στη Γενεύη, με τη βούλα και οριστικά, μη τυχόν και βρει κάποια ευκαιρία και τους δραπετεύσει, την ψυχή της στο διάβολο, προτού φύγει οριστικά από τον μάταιο αυτό κόσμο. (Κατά τη “Χαραυγή” ο διάβολος είναι ο αγγλοαμερικανικός ιμπεριαλισμός, αυτός ακριβώς που λύνει τώρα το κυπριακό). Υπάρχει η ΕΕ, που θα βρεθεί με μια Βοσνία στο εσωτερικό της, όχι στο εξωτερικό να την ελέγχει και να την αποσταθεροποιεί. Υπάρχει και η Ρωσία, που δεν ξέρω αν το ξέρει, αλλά της ετοιμάζουν κι αυτής μεγάλο χουνέρι, ολοκληρώνοντας την Ανατολική Μεσόγειο με τρόπο που δεν είδαμε μετά την έναρξη του Ανατολικού Ζητήματος, πριν από δυόμισυ αιώνες. 

Απορώ πως κρατάει ακόμα την ψυχραιμία της η Βικτόρια με όλους αυτούς τους ανούσιους ψευτοκαυγάδες (ή μήπως ξέρει κάτι που δεν το ξέρουμε εμείς;). Φοβάμαι όμως και λίγο μη τσαντιστεί στο τέλος καμία ώρα, και μας πει καμιά βαριά κουβέντα, όπως ο Τζόνσον το ’64 πούπε επί λέξει στον ‘Ελληνα Πρέσβη “Γαμώ το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμα σου” (πάλι για την Κύπρο ήταν ο καυγάς). Σπαθί ο τύπος, τόπε και τόκανε, και το 1965 και το 1967. Ευτυχώς βέβαια, τώρα δεν γίνονται τέτοια. Το κάνουμε μόνοι μας και αποφεύγουμε τις ξένες επεμβάσεις. 

Πάντως δεν ξέρω, μπορεί να νευριάσει τώρα η Βικτόρια, όπως τότε, το 2014, πούπε στον Πρέσβη της στο Κίεβο (και νυν μετατεθέντα στην Αθήνα παρακαλώ), “Γάμα την ΕΕ”. Φαίνεται όμως ότι αυτό, αντί να κάνει ζημιά στην ίδια, όπως περίμεναν ίσως αυτοί που υπέκλεψαν τη συνομιλία της, άρεσε πολύ στην ΕΕ, που έβαλε μετά και κυρώσεις στη Ρωσία! 

Από τον προλεταριακό στον αγγλοαμερικανικό διεθνισμό 

Α, ξεχάστηκα, και κάτι για την ηγεσία του ΑΚΕΛ που μοιάζει να κρύφτηκε πίσω από τη γωνία και δεν ξέρει ότι η κηδεία της Κύπρου θα αποδειχθεί και κηδεία της αριστεράς της, είτε με, είτε χωρίς εισαγωγικά. 

Μήπως θάταν μια καλή ιδέα, λέω εγώ τώρα, να διαγράψει μετά θάνατον τους συντάκτες της ιδρυτικής διακήρυξης του ΑΚΕΛ που έβαλαν μέσα στο κείμενο τη φράση “η καταπληκτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού είναι ‘Ελληνες”, όπως και τον Φάντη που πάλι μιλάει στο βιβλίο του για “καταπληκτική πλειοψηφία” των Κυπρίων που είναι ‘Ελληνες; Μήπως να πει και στους συντρόφους της στην Τουρκία να διαγράψουν μετά θάνατο τον Ναζίμ Χικμέτ (έχει πει ότι η Κύπρος είναι ελληνική, αν είναι δυνατόν!). Να μη σου πω να πει και στους Ρώσους να βγάλουν επιτέλους από το μαυσωλείο αυτόνα τον Λένιν και να τον θάψουνε κανονικά, που υποστηρίζει, άκουσον-άκουσον, στο πιο κεντρικό από τα κείμενά του για το εθνικό ζήτημα, το “Δικαίωμα των Εθνών στην Αυτοδιάθεση” ότι σε καμιά μειοψηφία δεν πρέπει να δίνεται κανένα υπερβολικό προνόμιο. 

Να τελειώνουμε με τον Περικλή και επίσημα! 

Υπό το φως της σταθμισμένης ψήφου, της εκ περιτροπής προεδρίας, της κλήρωσης για τις αποφάσεις ή, εναλλακτικά, των ξένων που αποφασίζουν, και των πολλών άλλων νέων συμβολών της Κύπρου στο παγκόσμιο πνεύμα, τύφλα νάχουνε Χέγγελ και Μαρξ, νομίζω ήρθε πια ο καιρός, να αναθεωρηθεί καθαρά και σαφώς η αναχρονιστική άποψη του Θουκυδίδη και του Περικλή για τη δημοκρατία (το των πλειόνων κράτος). Να κάνει επίσημα πρόταση, τις μέρες που έρχονται, πριν τα κακαρώσει, η Κυπριακή Δημοκρατία, όχι να αυτοκτονεί έτσι στα ξεκούδουνα, χωρίς ένα σημείωμα έστω αδερφέ να εξηγεί τους λόγους. 

Θάχει και τη συμπαράσταση της Κομισιόν, γιατί αν και τόχε βάλει στο προοίμιο του ευρωσυντάγματος ο Ζισκάρ, τον υποχρεώσαν να το βγάλει. Πρωτοπόροι στην αρχαιότητα, πρωτοπόροι πάλι οι ‘Ελληνες σε Ελλάδα και Κύπρο. ‘Η μήπως δεν είμαστε ‘Ελληνες; 

Καληνύχτα σας. 

Ιστοσελίδα Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

το είδαμε ΕΔΩ

Share