Η επιστροφή στη δραχμή, όπως δυστυχώς εξελίσσεται η όλη κατάσταση, θα έρθει ως τραγικό αποτέλεσμα ελληνικής πανωλεθρίας, και όχι όπως θα έπρεπε, ως προϊόν ώριμης σκέψης, σοβαρού προγραμματισμού και αναγνώρισης της ως μονόδρομο σωτηρίας της Ελλάδας.
Αυτό που τώρα διαδραματίζεται, είναι μια σκευωρία των δανειστών/τραπεζών με τους δικούς μας (αυτοί οι τελευταίοι ενδέχεται και να είναι απλώς αφελείς), που οραματίζονται ανάπτυξη στην Ελλάδα (για πολλοστή βέβαια, φορά), και καταγράφουν επακριβώς και τους... προβλεπόμενους ρυθμούς της.
Οι προβλέψεις τους αυτές "βασίζονται":
➥ Στη δήθεν μείωση της ανεργίας, διότι αρνούνται να αντιληφθούν ότι οι νέες προσλήψεις (που αντικαθιστούν τους πλήρως απασχολούμενους στο παρελθόν) αναφέρονται σε άκρως ανασφαλείς θέσεις εργασίας, των οποίων η αμοιβή (αν και όταν καταβάλλεται) κυμαίνεται ανάμεσα σε 100-300Ε τον μήνα...
➥ Στη δήθεν αύξηση της κατανάλωσης (παρότι αυτή προς το παρόν καταποντίζεται), χάριν της... παραπάνω αύξησης της απασχόλησης...
➥ Στη δήθεν αύξηση των εξαγωγών, οι οποίες και αυτές μειώνονται, αλλά αν υπάρξει κάποια ελάχιστη συγκυριακή αύξησή τους, αυτή (όπως, άλλωστε και οι προηγούμενες, θα οφείλεται στην πτώση της εσωτερικής κατανάλωσης-γιατί, που αλλού, αφού η παραγωγή μειώνεται και τα λουκέτα είναι καταιγιστικά);
➥ Στη δήθεν αύξηση των επενδύσεων!!! Από που, όμως, και τι είδους επενδύσεις και επενδυτές θα έρθουν σε οικονομία που αργοπεθαίνει; Αλλά, βέβαια, θα υπάρξουν επενδύσεις που θα ισούνται με το προϊόν του ξεπουλήματος της Ελλάδας. Αν, βέβαια, αυτή η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας δικαιούται να εμφανίζεται ως "επένδυση"!
Υπάρχει μια τάση, που ας μου επιτραπεί να τη χαρακτηρίσω ως παρανοϊκή. Πρόκειται, συγκεκριμένα, για ορισμένους κυβερνητικούς επιφορτισμένους με οικονομικά θέματα, οι οποίοι προβαίνουν κατά καιρούς σε δηλώσεις πλήρους ικανοποίησης για το έργο που έχουν επιτελέσει. Και οι δηλώσεις αυτές αφορούν στο ότι "επιτεύχθηκαν οι στόχοι του προγράμματος"... κι επειδή οι στόχοι αυτοί επιτεύχθηκαν, η χώρα βαδίζει προς την ορθή κατεύθυνση και η ελπίδα ξανάρχεται. ....
Ωστόσο, διερωτώμαι τι μπορεί να σημαίνει αυτή "η επίτευξη των στόχων", ή και ακόμη πως θα μπορούσε "να μην επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι"! Επιτυχία, λοιπόν, κατά τους αρμόδιους, δεν μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο, από το ότι υπολόγισαν σωστά: πόσο έπρεπε να μειωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί, πόσοι έπρεπε να απολυθούν, πόσο έπρεπε να αυξήσουν οι φόροι, πόσο έπρεπε να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες, προκειμένου να φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Δηλαδή, "ικανοποίησης των απαιτήσεων/διαταγών των δανειστών".
Στην τυφλή αυτή κούρσα για την επίτευξη των "μνημονιακών στόχων", που απαιτεί αποκλειστικά και μόνο καλές γνώσεις λογιστικής, δεν λαμβάνονται διόλου, μα διόλου υπόψη οι συνέπειες αυτών των "κυβερνητικών επιτυχιών", που ωστόσο αναμένουν τα μπράβο και τη μεγαλοψυχία των δανειστών για το "τέλος της διαπραγμάτευσης".
Δεν τους απασχολεί διόλου το πόσοι Έλληνες πολίτες προστίθενται στους λιμοκτονούντες και σκουπιδοφάγους;
Πόσοι προστίθενται στους άστεγους;
Πόσα παιδιά δεν θα αναπτυχθούν σωστά, διότι δεν τρέφονται σωστά;
Πόσοι Έλληνες πολίτες χάνουν τη ζωή τους, αν και θα μπορούσαν να σωθούν, επειδή τα δημόσια νοσοκομεία βρίσκονται εκεί που βρίσκονται;
Πόσες χιλιάδες νέων και μορφωμένων προστίθενται καθημερινώς σε αυτούς που αποχαιρετούν την Ελλάδα, που ωστόσο τους σπούδασε, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε άλλες χώρες;
Προς τι λοιπόν οι κυβερνητικοί θρίαμβοι, ότι "πιάσαμε τους στόχους";
Οποιοσδήποτε στόχος είναι, δυστυχώς, εφικτός κάτω από αυτές τις συνθήκες, εφόσον δηλαδή δεν ενδιαφέρει ο αριθμός των εκάστοτε σφαγιασθέντων.
Και είναι άξιο απορίας το πως επιστήμονες δέχονται να εκτελούν αυτά τα προγράμματα προϊούσας εξαθλίωσης των συμπατριωτών τους, και να επιδεικνύουν με αυτό τον τρόπο τις όποιες ικανότητές τους...
Αντί, να πετάξουν χαρτιά, μολύβια και λογιστικές μηχανές, στα μούτρα των δήθεν εταίρων, που έχουν μετατραπεί σε χείριστου είδους κατακτητές.
Αντί, επιτέλους να βροντοφωνάξουν πως η "δημοκρατία", η "αλληλεγγύη", η "συνοχή" μέσα στην Ευρώπη, σε καμιά περίπτωση είναι δυνατόν να εμφανίζονται με αυτό το αποτρόπαιο και εγκληματικό πρόσωπο που βλέπει η Ελλάδα τα τελευταία αυτά τραγικά χρόνια.
Φοβούνται, μήπως... Αλλά, μήπως τι; Τι χειρότερο υπάρχει από την πλήρη οικονομική, εθνική, κοινωνική, πολιτιστική, ηθική καταστροφή της Ελλάδας;
Επιτέλους, αντί να εμφανιζόμαστε ως κακόμοιροι επαίτες μπροστά στον Ομπάμα (που, ασφαλώς, ως άνθρωπος έχει ποιότητα και με το παραπάνω), που είναι σαφές ότι δεν μπορεί να βοηθήσει, πέρα από κάποια παρήγορα λόγια, και στην κυρία Μέρκελ, η οποία ομιλεί με τόση ελαφρότητα περί δημοκρατίας, την οποία καταπατεί αλύπητα στην Ελλάδα, αντί λέω να προσπαθήσουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Σίγουρα το μπορούμε, αλλά σε λίγο δεν θα υπάρχει χώρος στον τόπο μας, για να το προσπαθήσουμε, καθώς πουλιούνται, όλα. μα όλα...
Είναι ξεκάθαρο ότι οι κυβερνητικοί, σε συγχορδία με τους εταίρους, τρέμουν την επάνοδο στο εθνικό νόμισμα. Ιδίως, τώρα, που οι τόσο καταστρεπτικές προβλέψεις τους για το Brexit αποδείχθηκαν οικτρά αβάσιμες.
Αλλά, και πως να μη φοβούνται, αφού η ΕΕ-Ευρωζώνη κρέμεται πια από μια κλωστή, που ασφαλώς θα κοπεί με ένα Grexit.
Γι αυτό, λοιπόν, ας εξακολουθούμε να θυσιαζόμαστε, για μια Ευρώπη, που ξέχασε τι σημαίνει δημοκρατία, και για ένα ευρώ, που εκπροσωπεί το πιο άρρωστο και το πιο ανώμαλο νόμισμα στην υφήλιο.
Ας χαθούμε, λοιπόν, όλοι στην Ελλάδα, για το μεγαλείο της ΕΕ και του ευρώ.
Ας αγωνιούμε για το τέλος και αυτής της διαπραγμάτευσης, και ας προετοιμαζόμαστε για την επόμενη.
Μένοντας στα μνημόνια, δεν έχουμε πραγματικά τίποτε, μα τίποτε άλλο να κάνουμε, εκτός από συνεχείς διαπραγματεύσεις, όπου ότι δήθεν κερδίζουμε σε κάθε προηγούμενη, το χάνουμε στην αμέσως επόμενη.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου