Ένα από αυτά τα αγνά Ελληνόπουλα ήταν και ο ΜΙΧΑΗΛ ΤΟΥΡΝΑΒΙΤΗΣ, ο οποίος, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥ – 1944», μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης.
Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό, αλλά έχει γενικότερο ενδιαφέρον, καθώς παρουσιάζει την ζωή στην περιοχή των Αθηνών, σε όλες της τις πτυχές, κατά τις δεκαετίες 1930 – 1950. Ο Μ.Τ. ήταν το προτελευταίο από τα 6 αδέλφια μιας τυπικής οικογένειας Ελλήνων βιοπαλαιστών. Διέμεναν στο κέντρο της Αθήνας (Σόλωνος και Σκουφά) που είχε τότε κήπους, σιντριβάνια, κληματαριές και αλάνες, με ιππήλατες άμαξες (σούστες) για μεταφορές και τραμ για συγκοινωνίες. Είχαν όμως και παραθεριστική κατοικία στην περιοχή του Αγίου Θωμά … Αμπελοκήπων.
Ο Μ.Τ. είχε μεγάλη έφεση στα Γράμματα, Φοίτησε στο Βαρβάκειο (εισήχθη, κατόπιν εξετάσεων από το Δημοτικό.το1937), που τότε ήταν ‘‘Πρότυπο Γυμνάσιο και Πρότυπο Λύκειο’’ και ταυτόχρονα πήγαινε και στην Χορωδία της Μητροπόλεως, παρακολουθούσε Αγγλικά, έγινε μέλος του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου και συμμετείχε στην ΕΟΝ.
Ακολούθησε ο πόλεμος του 1940 και η είσοδος των Γερμανών στην Αθήνα. Με την Γερμανική κατοχή ήρθε η πείνα και οι δυσκολίες επιβίωσης. Ο Μ.Τ., απόφοιτος πλέον του Βαρβακείου, έκανε σε φροντιστήριο εντατική προετοιμασία για να δώσει εξετάσεις στο Πολυτεχνείο. Κατόπιν συστάσεως ενός φίλου του, εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση
Δυστυχώς, στις 5.30 το πρωί της 31ης Μαρτίου 1944, είχε σχεδόν τελειώσει την τοιχοκόλληση του παρανόμου εντύπου της Ελληνικής Κυβερνήσεως της Μέσης Ανατολής ‘’ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΕΑ’’, όταν έπεσε σε ενέδρα Γερμανών στρατιωτών, συνελήφθη μετά από καταδίωξη και μεταφέρθηκε στα γραφεία της Γερμανικής Υπηρεσίας Αντικατασκοπείας GFD (Πατησίων και Καποδιστρίου). Εκεί τον ανέκριναν ένας Γερμανός υπαξιωματικός ανακριτής και ένας Βιεννέζος διερμηνέας. Στην αρχή του μίλησαν φιλικά για να συνεργασθεί μαζί τους, ο Μ.Τ. προσπάθησε να τους παραπλανήσει, αυτοί τον βασάνισαν άγρια και τελικά τον μετέφεραν στις φυλακές Αβέρωφ (Λεωφόρος Αλεξάνδρας). Μετά τον ξαναέφεραν στο GFD, στους ίδιους ανθρώπους. Πάλι ο διερμηνέας ήταν στην αρχή φιλικός και του ζήτησε να συνεργαστεί, ο Μ.Τ. αρνήθηκε και τότε του απεκάλυψαν ότι είχαν συλλάβει την αδελφή του Μίνα και την μητέρα του. Τελικά τον έστειλαν πίσω στις φυλακές Αβέρωφ, λέγοντάς του «Τώρα πας για εκτέλεση». Στην φυλακή περίμενε την ημέρα της δίκης του, που δεν άργησε να έρθει. Στις 21 Μαΐου, τον μετέφεραν στον ‘ΠΑΡΝΑΣΣΟ’, του οποίου η μεγάλη αίθουσα Συναυλιών χρησιμοποιείτο για τις συνεδριάσεις του Πενταμελούς Γερμανικού Στρατοδικείου. Η απόφαση ήταν ‘ΘΑΝΑΤΟΣ᾿.
Τον γύρισαν πίσω στις φυλακές Αβέρωφ, όπου όλοι ανεξαιρέτως του φέρθηκαν με μεγάλη συμπάθεια, και εκεί τον οδήγησαν στα ειδικά κελιά των μελλοθανάτων, όπου γνωρίστηκε και με άλλους μελλοθάνατους, μεταξύ αυτών και τον Αριστομένη Αντωνακέα.
Το πρωί της 10ης Μαΐου, ανακοινώθηκε στον Μ.Τ. και τον Αριστομένη Αντωνακέα ότι τους είχε δοθεί χάρη και η ποινή τους μετατράπηκε σε 15 χρόνια φυλακής και καταναγκαστικά έργα. Και αυτό επειδή, λόγω της επετείου του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, ο Χίτλερ έδωσε χάρη σε μικρό αριθμό καταδικασθέντων σε θάνατο και οι δύο δόθηκαν στην Ελλάδα, στους Μ.Τ. και Ἀριστ. Αντωνακέα.
Ακολούθησε νέα μεταφορά στα «ΠΑΡΑΠΗΓΜΑΤΑ», μία φυλακή κοντά στην Λεωφόρο Βουλιαγμένης, όπου οι συνθήκες ήταν ανθρωπινότερες, όμως ξαναμεταφέρθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, μαζί με άλλους συγκρατούμενους, αυτή την φορά για να χρησιμοποιηθούν ως όμηροι, σε περίπτωση επιθέσεως εναντίον των φυλακών από αντιστασιακούς, οπότε θα τους εκτελούσαν για αντίποινα. Υπήρχε και ο κίνδυνος να χρησιμοποιηθούν ως όμηροι δεμένοι μέσα σε τρένα, ενάντια στις επιθέσεις των ανταρτών στα Γερμανικά τρένα. Επίσης υπήρχε και ο κίνδυνος να τους στείλουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Γερμανία. Για αυτό ένας γιατρός, φίλος της οικογένειας, φρόντισε να μεταφερθεί στο ‘‘Πολιτικό Νοσοκομείο’’ (οδός Ακαδημίας, εκεί που βρίσκεται σήμερα το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων), δήθεν για επείγουσα εγχείριση σκωληκοειδίτιδας.
Προς το τέλος του Σεπτεμβρίου, η Γερμανική Φρουρά του Νοσοκομείου αντικαταστάθηκε από Έλληνες Χωροφύλακες. Φήμες κυκλοφορούσαν ότι αυτό ήταν το προμήνυμα του τέλους της Γερμανικής κατοχής. Το βράδυ της 30ης Σεπτεμβρίου, με την Φρουρά εξαφανισμένη, ο Μ.Τ. μαζί με άλλους του θαλάμου του εγκατέλειψε το νοσοκομείο και βγήκε έξω από την επίτηδες αφημένη μισάνοιχτη πόρτα. Με πολύ κόπο και μεγάλες προφυλάξεις πήγε σε διάφορα φιλικά και συγγενικά σπίτια και φιλοξενήθηκε, μέχρι της 11 Οκτωβρίου, παραμονή της απελευθερώσεως της Αθήνας από την Γερμανική Κατοχή.
Και οι Γερμανοί μπορεί να έφυγαν από την Ελλάδα, όμως τα βάσανα των Ελλήνων δεν τελείωσαν, και τελικά ξέσπασαν τα αιματηρά γεγονότα στις 4ης Δεκεμβρίου. Ένα θύμα ήταν και η οικογένεια του Μ.Τ., καθώς το μαγαζί από το οποίο ζούσαν καταστράφηκε ολοσχερώς από τους ταραξίες και ο Μ.Τ. έπρεπε να δουλέψει σχεδόν μόνος του για να το ξαναστήσει, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε τα σχέδιά για τις σπουδές του και το Σεπτέμβριο του 1945 έδωσε εξετάσεις στο Πολυτεχνείο και πέρασε στην νεοϊδρυθείσα Σχολή Μεταλλειολόγων Μηχανικών, ενώ παράλληλα εργαζόταν και στο μαγαζί του. Τον περίμενε όμως ακόμα μία δοκιμασία όταν τον Οκτώβριο 1947 εκλήθη να υπηρετήσει στον Στρατό, σε μία εποχή όπου οι πολεμικές επιχειρήσεις μεταξύ Στρατού και ανταρτών είχαν αρχίσει να γενικεύονται.
Τον Οκτώβριο 1948, παράλληλα με τα καθήκοντά του στον Στρατό και στην εργασία του, γράφτηκε στο τρίτο έτος της Σχολής Μεταλλειολόγων Μηχανικών. Οι καθηγητές, γνωρίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, έδειχναν μεγάλη κατανόηση, εκτός από έναν, ο οποίος με την αχαρακτήριστη στάση του, παραλίγο να του τινάξει τις σπουδές στον αέρα. Υποχρεώθηκε όμως να συμμορφωθεί, από το συμβούλιο των καθηγητών και την προσωπική παρέμβαση του κοσμήτορα κ. Χορς. Ως τεταρτοετής φοιτητής, επισκέφθηκε (μεταξύ άλλων) και τις αρχαίες υπόγειες στοές εκμεταλλεύσεως αργυρούχου γαληνίτου στο Λαύριο.
Ο Μ.Τ. αποφοίτησε αισίως από το Πολυτεχνείο και το 1951 βρήκε αμέσως μία καλή δουλειά, διότι υπήρχε μεγάλη ζήτηση μηχανικών από τις Μεταλλευτικές Επιχειρήσεις και υπήρχε δυνατότητα επιλογής εργασίας. Ὁ ίδιος κρίνει ότι όλες οι δοκιμασίες που πέρασε ενίσχυσαν την ικανότητα να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής. Και το βιβλίο του τελειώνει ως εξής:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου