Ώρα της κρίσης… πλήρης απομόνωση… μπορεί να πάρει τις αποφάσεις;

Η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί για τη χώρα στο εξωτερικό είναι κυριολεκτικά απελπιστική. Η Ελλάδα βρίσκεται κυριολεκτικά στριμωγμένη στη γωνία, χωρίς κράτη-συμμάχους (κάποιες προσωπικότητες μας έμειναν), υπό την έννοια εξελίξεων της τελευταίας στιγμής που δεν ευνοούν την ακολουθούμενη τακτική, αλλά και της αποδοχής του συνόλου των επιλογών της, της άρνησης δηλαδή να προβεί στην οποιαδήποτε παραχώρηση επί των θεμάτων που έχει προβάλει ως «κόκκινες γραμμές», παρότι στα ακριβώς ίδια θέματα επιθυμεί παρεμβάσεις η άλλη πλευρά «του τραπεζιού». 

Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ 

Το θέμα είναι όμως, ότι η τακτική αυτή είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο που οδηγεί, για λόγους που θα εξηγηθούν στη συνέχεια. Η στάση που τηρεί η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι σαφές ότι την καθιστά δημοφιλή σε μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, με το επιχείρημα της προστασίας του οικογενειακού ή ατομικού εισοδήματος. 

Όταν όμως αυτό το εισόδημα δεν υπάρχει χρήμα για να καταβληθεί, είναι προφανές ότι υπάρχουν επικείμενες πολιτικές εξελίξεις, ώστε να κεφαλαιοποιηθεί αυτή η εκλογική επιρροή, τώρα που υπάρχει, καθώς τα οφέλη που θα προέκυπταν δυνητικά, θα ήταν πολλαπλά, ξεκαθαρίζοντας και το τραγικά «θολό τοπίο» που επικρατεί εσωκομματικά στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η μάχη ανάμεσα στους νουνεχείς και τους… αιθεροβάμονες (σ.σ. ας αποφύγουμε τους χαρακτηρισμούς, οι ώρες είναι κρίσιμες), μπορεί να οδηγήσει ανά πάσα στιγμή σε εκτροπή. 

Κατά συνέπεια, η λογική οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι καλό θα ήταν ο Αλέξης Τσίπρας να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, καθώς σε διαφορετική περίπτωση, όταν φαίνεται να άγεται και να φέρεται από το «εσωκομματικό περιθώριο», υπονομεύει μακροπρόθεσμα το ηγετικό του προφίλ. 

Όμως, δεν είναι διόλου βέβαιο, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο, όσο και σε αυτό των διεθνών σχέσεων της χώρας, ένας νεαρός ηγέτης που καταβάλει φανερά προσπάθειες να ισορροπήσει και να μη δυσαρεστήσει κανέναν, ότι έχει κατανοήσει επαρκώς, πως στη ζωή, συχνότατα ο ηγέτης έχει το δυσάρεστο προνόμιο να έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δυο ή περισσότερες λύσεις, που μόνο ως «κακές» θα μπορούσε να τις αποκαλέσει. 

Οπότε, αμφιβολίες εξακολουθούν να υφίστανται για το αν και κατά πόσον μπορεί να πάρει αυτές τις αποφάσεις και να συγκρουστεί με όσους επιχειρήσουν να τον υπονομεύσουν. 

Από αλλού το περίμεναν από αλλού τους ήρθε 

Στις αρνητικές εξελίξεις που επιτείνουν την αίσθηση του αδιεξόδου έρχεται να προστεθεί η «ρωσική περιπέτεια». Περίμεναν χρήματα φαίνεται από τους Ρώσους για τον αγωγό, παρότι το RIA Novosti είχε τις προηγούμενες ημέρες αναφέρει ότι δεν υπήρχε ούτε καν μέρα καθορισμένη για την υπογραφή προσυμφώνου. 

Για την ακρίβεια, ο μοναδικός που το πίστευε ειλικρινά και το διατυμπάνιζε, ήταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Κι αυτά πέρασαν μέσω «δήλωσης Έλληνα υπουργού» στο Reuters και το Der Spiegel, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν τα γνωστά δημοσιεύματα που διαψεύστηκαν χθες ακόμα και από τον εκπρόσωπο του Πούτιν, τον Ντμίτρι Πεσκόφ. Φιάσκο… 

Οι Ρώσοι έχουν καταλάβει ότι η ελληνική πλευρά δεν είναι σοβαρή παρά τις προσπάθειες επιμέρους στελεχών της. Διότι όπως έγινε γνωστό αναφορά υπήρξε από ρωσικής πλευράς για το περιθώριο διαπραγμάτευσης μιας συνολικότερης συμφωνίας Ελλάδας-Ρωσίας, που θα συνεπαγόταν σαφέστατα σημαντικά οφέλη. Παντού στη ζωή η απόδοση είναι ανάλογη του ρίσκου που αναλαμβάνεις. Προφανώς δεν μπορούσε να το δεχθεί ο Αλέξης Τσίπρας λόγω των δεσμεύσεων της χώρας, ως αποτέλεσμα της ιδιότητας του μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. 

Επίσης, υπενθυμίζεται, ότι ο υπουργός Οικονομικών, Αντόν Σιλουάνοφ, είχε πει στην Ελλάδα ότι ακόμα και να συζητηθεί οικονομική συνδρομή, πέραν του ότι θα έπρεπε να ζητηθεί από την ελληνική πλευρά, το όποιο δάνειο θα ήταν σε ρούβλια και όχι σε «σκληρό συνάλλαγμα» (ευρώ, δολάριο). Οι μόνοι που δεν το καταλάβαιναν το μήνυμα ήταν οι Έλληνες κυβερνητικοί. 

Αποτέλεσμα ήταν το κραυγαλέο άδειασμα από τη Ρωσία το οποίο πάλι συνδέεται με τη δυνατότητα κατανόησης του περιβάλλοντος στο οποίο καλούνται να λειτουργήσουν. Κανένας δεν πείστηκε ότι επίκειται προκαταβολή χρημάτων, εκτός από την ελληνική πλευρά (!) αφού το αν θα φτιαχτεί ο αγωγός στο ελληνικό έδαφος εξαρτάται από το «πράσινο φως» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλιώς δεν πρόκειται να πάει πέρα από την Τουρκία. 

Δεν λέει κανείς ότι δεν θα δοθεί το «πράσινο φως» στο μέλλον, κάθε άλλο, μονόδρομος δείχνει ο αγωγός αυτός, δεν πρόκειται όμως να δοθεί στη σημερινή συγκυρία που η Ευρώπη είναι «στα μαχαίρια» τόσο με την Ελλάδα όσο και με τη Ρωσία. Πόσο δύσκολο τους είναι να το καταλάβουν αυτό; Δεν ταράχθηκαν από το δηλητηριώδες χιούμορ με το οποίο απάντησε ο απαράδεκτος Σόιμπλε στο σχετικό δημοσίευμα του Spiegel; 

Απομόνωση από όλους 

Το αποτέλεσμα είναι ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα λόγω κραυγαλέας έλλειψης προσώπων με εμπειρία στον κόσμο της πραγματικής διεθνούς πολιτικής, όχι αυτής που είχαν στα κεφάλια τους οι περισσότεροι, δεν μπόρεσε να καταλάβει πόσο κοντά βρίσκονταν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα της πολιτικής που πρέσβευαν, αυτή της εξισορρόπησης ανάμεσα σε όλους τους «καρχαρίες» του διεθνούς συστήματος, που αντιλαμβάνονται μόνο τι θα πάρουν ως αντάλλαγμα για οποιαδήποτε παραχώρηση. 

Και αυτό πάντα δυσανάλογα, σε βάρος πάντα του αδυνάτου, αυτού που βρίσκεται σε ανάγκη, καθώς η εικόνα ενός Λαφαζάνη (για τον οποίο, θυμίζουμε, έχουμε γράψει και επιμένουμε, ότι είναι ένας ακέραιος πολιτικός, δεν φτάνει όμως μόνο αυτό…) που θαμπώνεται από τα χρυσάφια του Κρεμλίνου, είναι απλώς και μόνο διασκεδαστική, ενώ ανοίγει σε κάποιους και την όρεξη για περισσότερη χειραγώγηση… 

Αντί για το ενδιαφέρον όλων λοιπόν, η χώρα εισπράττει στο παρασκήνιο τη χλεύη όλων, ενώ αψυχολόγητες ενέργειες όπως η ελευθέρωση επί της ουσίας του Σάββα Ξηρού και η ανοχή στη λογική της πλήρους αναρχίας και των καταλήψεων, οριστικά ενταφίασαν κάθε φιλοδοξία που αφορούσε την αμερικανική πλευρά, ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον ήταν διατεθειμένη (που δεν ήταν) να «καταπιεί» τις «άκομψα οργανωμένες» επαφές στη Μόσχα. Δηλαδή, το μπάχαλο που επικρατεί στο εσωτερικό, προσγείωσε απότομα και τις προσδοκίες που είχε η χώρα από τις επαφές στο εξωτερικό. 

Οι «μικροί» είναι πιόνια στη μεγάλη «σκακιέρα» 

Για να έρθει πριν μερικές ώρες το τελειωτικό χτύπημα από τη Ρωσία, με τη μορφή της τοποθέτηση του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, σε συνέντευξή του σε κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο της χώρας «Ροσίγια». Εκεί που οι δικοί μας φωστήρες ονειρεύονταν να χρησιμοποιήσουν τη Ρωσία για να κάνουν τους Αμερικανούς να ανησυχήσουν και να τραβήξουν το αυτί των Ευρωπαίων για τα… μάτια της χώρας μας, έρχεται ο Ρώσος ηγέτης και αλλάζει δραματικά τα δεδομένα, χωρίς οι δικοί μας να δείχνουν μέχρι στιγμής ότι κατάλαβαν τι συνέβη (ασχέτως της απάντησης που θα λάβει από τη Δύση). 

Ο Πούτιν το χειρίστηκε με μαεστρία. Είπε πως η χώρα του έχει σημαντικά κοινά συμφέροντα με τις ΗΠΑ και είναι ανάγκη να εργαστεί μαζί τους πάνω σε μια κοινή ατζέντα, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα συνδιαλλαγής στη Δύση και εξεύρεσης νέας ισορροπίας, προτού οι κυρώσεις προκαλέσουν ανήκεστο βλάβη στη ρωσική οικονομία. «Εντάξει παιδιά, αρκετά παίξαμε», δείχνει να τους λέει, «αν αποφασίσατε να φέρουμε τον πλανήτη στα ίσια του ελάτε και θα βρούμε την άκρη». Πιστέψαμε ότι εμείς είμαστε πιο σημαντικοί και ότι θα μας έκαναν το χατίρι; 

Η βασικότερη παρατήρηση είναι ότι η χρονική συγκυρία της εξαγγελίας ήταν προσεκτικά επιλεγμένη, όπως ανέφερε στο «defence-point.gr» έμπειρος παρατηρητής των εξελίξεων στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, ασφάλειας και άμυνας της Ελλάδας: Επέλεξε να απευθυνθεί με τον τρόπο αυτό, σε μια στιγμή που το ρούβλι έχει καλύψει το 50% περίπου των απωλειών του, οπότε υπάρχει αντεπιχείρημα εάν αναφερθεί πως κίνητρο του Ρώσου ηγέτη είναι το δυσμενές οικονομικό «αύριο» της αχανούς χώρας του, εξαιτίας των δυτικών κυρώσεων. 

Και για την ακριβή απόδοση των δηλώσεων όπως τις μεταφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο: «Έχουμε διαφωνίες σε αρκετά θέματα στη διεθνή ατζέντα. Όμως ταυτόχρονα υπάρχει κάτι που μας ενώνει, που μας υποχρεώνει να εργασθούμε μαζί… Εννοώ τις γενικές προσπάθειες για να γίνει η παγκόσμια οικονομία πιο δημοκρατική, μετρημένη και ισορροπημένη, έτσι ώστε η παγκόσμια τάξη να είναι πιο δημοκρατική. Έχουμε μια κοινή ατζέντα». 

Οι «κόκκινες γραμμές» σκοτώνουν τις πολιτικές ευκαιρίες 

Κι ενώ οι εξελίξεις δεν ευνοούν την Ελλάδα, αφού τόσο οι κυβερνητικοί όσο και η χώρα βρίσκεται σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση, θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος κάποιο μήνυμα συνδιαλλαγής από ελληνικής πλευράς. Να πει για παράδειγμα στην άλλη πλευρά του τραπεζιού, ότι «θα τα συζητήσουμε όλα» (πρώτη παραχώρηση και θα τους το τονίζαμε ως τέτοια επιδιώκοντας ανταλλάγματα), αντί να θέτουμε ως κόκκινες γραμμές όσα μας λένε οι υπόλοιποι ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε, προκαλώντας πλήρες αδιέξοδο, αφού δεν υπάρχει έτσι κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης. 

Στη συνέχεια, θα έπρεπε να δώσουμε να καταλάβουν ότι το όριό μας είναι «τα τέσσερα βήματα από τα δέκα» κι όποιος ήθελε συμφωνία από εκείνο δεν θα κουνιόμασταν με τίποτα. Εκεί ας επιδεικνύαμε ακαμψία, θα είχαμε όμως μετακινηθεί από την αρχική μας θέση. Κι όταν με το καλό κάπου εκεί γύρω θα βρισκόταν η λύση, θα ερχόταν ο Αλέξης στο εσωτερικό της χώρας και θα έλεγε «πήρα περισσότερα από τα μισά» και να διακηρύξει υπερηφάνως θρίαμβο. 

Μετά θα μπορούσε να διοργανώσει και δημοψήφισμα λέγοντας στον ελληνικό λαό «διαπραγματεύτηκα όπως υποσχέθηκα, αυτά κατάφερα, προσφεύγω πάλι σε εσάς να μου δώστε την εντολή να συνεχίσω, καθώς δεν είναι το 100% αυτού που σας είπα προεκλογικά». 

Τι θα γινόταν; Θα εκλεγόταν με ποσοστό γύρω στο 50% και θα μπορούσε να μας κυβερνήσει για 2-3 θητείες, έχοντας στείλει «αδιάβαστους» όλους όσοι μέχρι τώρα έχουν αποδειχθεί μεγάλα «βαρίδια» (ή άλλα ομόηχα), από το κόμμα του ή όχι, καθιστάμενος ο μοναδικός πολιτικός στον κόσμο που πρώτα κυβέρνησε… μαθητές σχολείου και στη συνέχεια την ίδια τη χώρα… πριν πάρει σύνταξη! 

Οι επιπτώσεις δεν θα είναι μόνο οικονομικές 

Ποιος θα τον κατηγορούσε αν ακολουθούσε αυτή την τακτική, πέραν κάποιων γραφικών στο κόμμα του που εκνευρίζουν περισσότερο την άλλη πλευρά του δικού τους κόμματος, ούτε καν τα άλλα κόμματα; Τι πετυχαίνει τώρα που -σχεδόν αυτιστικά- δεν κουνιέται από τη θέση του εκνευρίζοντας τους πάντες, με τον Βαρουφάκη (τα δίκια του οποίου τα έχουμε αναφέρει άμεσα και έμμεσα, «χώνοντας» στους αντιπάλους του) να επαναλαμβάνει μονότονα ότι «παίζουν με τη φωτιά» χωρίς να περιλαμβάνει και τη δική μας πλευρά, αλλά όλους τους υπόλοιπους, απειλώντας με χρηματοπιστωτικό Αρμαγεδδώνα. 

Τι ακριβώς λέει η λογική πως θα κάνουν κάποια στιγμή με τον οποιονδήποτε αμετροεπή που συνεχίζει να τους απειλεί με ένα όπλο, παρότι πρώτα συνεπάγεται αυτοκτονία και μετά εκτεταμένη ζημιά για όλους τους υπόλοιπους, η οποία ενδεχομένως και να είναι διαχειρίσιμη; Και τι θα γίνει ρε Γιάνη (με ένα «ν») αν τραβήξεις την περόνη, αφού το παράδειγμα της Ελλάδας μέσα στη σακαράκα να οδεύει για μετωπική στον μονόδρομο με μια θωρακισμένη Μερσεντές δεν δείχνει να σε πείθει; 

Θα καταστρέψει πρώτα όλη την κοινωνία και επιπρόσθετα θα εκθέσει τη χώρα σε κινδύνους που από μόνο του το μυαλό ενός οικονομολόγου δεν μπορεί να συλλάβει και μπορούν να φθάσουν μέχρι και την επίδειξη «απάθειας» σε ενέργειες «άλλων» που θα «βοηθούσαν» για παράδειγμα τη «λύση προβλημάτων», ας πούμε στο Αιγαίο. Διότι αυτό θα τους επέλυε ένα σοβαρό πρόβλημα, αλλά και για να σε δουν να καταβάλεις το κόστος της αφροσύνης σου… 

Κι αντί να καταλαβαίνουν ένα μέρος μόνο από αυτά, κρατάνε μόνο όσα τους βολεύουν ακόμα και από αυτούς που τους υποστηρίζουν, όπως στην περίπτωση του Πολ Κρούγκμαν! 

Ήρθε ο άνθρωπος και μας είπε ξεκάθαρα: Άθλιος ο Σόιμπλε και επικίνδυνος, είναι τόσο βλαξ που δεν καταλαβαίνει ότι τα θεμελιώδη της Ευρώπης είναι χειρότερα από αυτά το 1929 στη μεγάλη ύφεση και αυτός βλέπει επιτυχία, αλλά… προχωρήστε σε συμβιβασμό, διότι δεν φαντάζεστε τι ακολουθεί αν δεν το κάνετε. 

Ποιοι είναι τελικά αφελείς και αιθεροβάμονες; 

Εμείς τον αποθεώνουμε διότι όντως τα γραπτά του είναι ίσως η πιο φιλελληνική συστημική «φωνή» στο εξωτερικό, όμως, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν ακολουθούμε τη σύστασή του για συμβιβασμό, διότι αυτό δεν ταιριάζει με τη διακήρυξη, πως δεν κάνουμε πίσω ούτε χιλιοστό. Ναι ρε παιδιά, έχει κανείς σας καταλάβει πως ακούγεται αυτό εκεί έξω; Σου λένε, κάνε δυο τρεις υποχωρήσεις διότι χρεοκοπείς κι εσύ απαντάς όχι. 

Ποντάρεις στον Αρμαγεδδώνα, ότι θα καταστραφούν όλα αν δε σε βοηθήσουν, ζητώντας όμως έτσι από τους υπόλοιπους κάτι ανήθικο: Το να πληρώνουν αυτοί τους δικούς σου μισθούς και τις συντάξεις, αφού εσύ δεν πρόκειται να το κάνεις αφού δεν υπάρχουν τα λεφτά, ασχέτως του τι είναι δίκαιο και τι άδικο, διότι όλα είναι σχετικά. 

Πόσο «δίκαιο» είναι για τον οικογενειάρχη ιδιωτικό υπάλληλο να χρηματοδοτεί σύνταξη διπλάσια από τις αποδοχές του; Διότι από εκεί εισπράττει το κράτος για να πληρώσει… Και όσα λένε για Ταμείο Εθνικού Πλούτου και έσοδα από υδρογονάνθρακες είναι αστεία, διότι με τις τρέχουσες τιμές του πετρελαίου ούτε ενδιαφέρον θα υπάρξει, ούτε κέρδος θα έμενε ιδιαίτερο, εάν προέκυπτε ενδιαφερόμενος. 

Οπότε, όλοι όσοι ακούμε και τα δεχόμαστε ως «σκληρή διαπραγμάτευση» και «εθνική υπερηφάνεια», ας περιμένουμε αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας για να διαπιστώσουμε ότι καλή είναι η θεωρία, δεν γεμίζει όμως τα πιάτα στο τραπέζι. Και λύσεις άνευ κόστους δεν υπάρχουν. Δυστυχώς για εμάς. 

Και αυτό που αποκαλούν «υφεσιακά μέτρα» αρνούμενοι να τα λάβουν, ακόμα και να σου τα δώσουν τα λεφτά, εάν η οικονομία εξακολουθεί στο σημερινό κακό χάλι, χωρίς ανταγωνιστικότητα (που δεν λέει τίποτα ως όριος στον ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, εκτός από ελάχιστους γνώστες), τότε θα μιλήσουμε αργά ή γρήγορα για «πληθωριστικά μέτρα».

Διότι παραπάνω χρήμα από αυτό που «σηκώνει» η οικονομία, δημιουργεί πληθωρισμό που «τρώει» το εισόδημα. Ασφαλώς «τρώει» και το χρέος, έλα όμως που η ΕΕ έχει καθορίσει ως ανώτατο όριο το 2%… 

Και οι εργαζόμενοι θα ζητήσουν αυξήσεις, και πάλι χρήμα δεν θα υπάρχει και θα επανερχόμαστε συνεχώς στο ίδιο δίλημμα, έως ότου οι αιθεροβάμονες φίλοι μας που πιστεύουν ότι το χρήμα το φέρνει «ο πελαργός την πρώτη του μηνός», ξυπνήσουν και μέσα στην αφέλεια τους κατορθώσουν να αντιληφθούν ότι κανείς δεν είναι τόσο βλάκας ώστε να σε χρηματοδοτεί με αυτούς τους όρους. 

Βέβαια, το πρόβλημα είναι ότι πολλοί εξ αυτών, γνήσια πιστεύουν ότι βρίσκονται… σε καλό δρόμο στον αγώνα για να γκρεμίσουν συνολικά τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Μπορείς να συζητήσεις άραγε λογικά μαζί τους; Ή μήπως ο Τσίπρας θα μπορέσει ποτέ να κυβερνήσει με αυτούς; Ο χρόνος του εκπνέει. Ή θα δείξει ότι ξέρει να συγκρούεται με τον παραλογισμό, ή θα πληρώσουμε τη συλλογική μας ανικανότητα να λαμβάνουμε ορθολογικές αποφάσεις και να τις εφαρμόζουμε.

πηγή

Share