...Με λύπη μου διαπιστώνω αρκετές φορές, πώς ακόμα και σε blog εκκλησιαστικά δεν υπάρχει λογική. Τι να πω, δε ξέρω αλήθεια. Ήθελα να πω κάποιες σκέψεις μου, τελικά όμως θα μείνω σιωπηλός...
Διάκος
Υ.Γ. Ακολουθεί το πνευματικό κείμενο του blog......
Το πάτωμα ήταν γεμάτο σερπαντίνες. Τα κομφετί είχαν γεμίσει τα βάζα και το πάτωμα.
Πολλά από δαύτα, είχαν κολλήσει στον σβέρκο μου. Σε συνδυασμό με τον ιδρώτα από το πήγαινε - έλα να σερβίρω τους καλεσμένους, έδειχνα ταλαιπωρημένος σα σακούλα του τζάμπο που έχει πατηθεί από ένα τσούρμο αλαφιασμένους αρχιμανδρίτες που τρέχουν να προλάβουν την καλή μητρόπολη.
“Νεωκόρε το μεροκάματο του σερβιτόρου στα αποκριάτικα πάρτι είναι καλό. Μην είσαι κουτός και δέξου την πρόταση”, είπε ο εξάδελφος Νικήτας. Το τόλμησα. Ήταν ένα πάρτι με νεόπλουτους των βορείων προαστίων. Δεν πιστεύω σε αυτά τα παγανιστικά των αποκριάτικων αμφιέσεων. Τι να κάνω όμως; Η ανάγκη με έσπρωξε να σερβίρω σε κακομαθημένους πιτσιρικάδες που έχουν χορτάσει από χρήμα και, όταν δεν καμώνονται τους γνήσιους αριστερούς και ευαίσθητους με τα νέα της φτωχολογιάς, κάνουν αποκριάτικα πάρτι.
Τούτο το πάρτι ήταν θεματικό. Ξέχασα να σας πω πως, πέρυσι ήταν αφιερωμένο στην “ελληνική Βουλή”. Άλλοι ήταν ντυμένοι Αντώνης, λιγότεροι Αλέξης και, οι πιο τολμηροί, Κουτσούμπας. Δυστυχώς το πάρτι έληξε άδοξα και άρον άρον. Τους μάζεψε η αστυνομία όταν λίγο έλειψε να πιαστούν στα χέρια, γιατί κάποιος είχε την φαεινή ιδέα να ανοίξει κουβέντα για το χρέος του κέτερινγκ που είχαν αφήσει από παλαιότερα πάρτι.
Πάλι καλά, φέτος, είπαν να αποφύγουν το πολιτικό θέμα, για να μην έχουν τα περυσινά χαμπέρια. Σκέψου, έλεγαν οι διοργανωτές, να μεταμφιεστεί καμιά σε Ζωή Κωνσταντοπούλου, να πάρει σοβαρά το ρόλο και να φύγουμε με τσιρότα και φορεία. Για να εξασφαλίσουν ένα πάρτι χωρίς εντάσεις αυτή τη φορά είχαν τη σύνεση (;) και έστειλαν πρόσκληση με θέμα: “Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος”. Το πολύ πολύ, σκέφτηκαν, να ντυθεί κανένας τολμηρός ως μητροπολίτης Πειραιώς, άντε στη χειρότερη, Καλαβρύτων. Πολλές φωνές, καλές ψυχές. Μικρό το κακό.
Με αυτές τις σκέψεις κάλεσαν κι εμένα ως σερβιτόρο. Τί καλύτερο από έναν νεωκόρο να σερβίρει σε ένα αποκριάτικο πάρτι με θέμα τους αρχιερείς; Πήγαινα και ερχόμουν κουβαλώντας πορτοκαλάδες. Και τι δεν είδα σε αυτό το πάρτι. Το ράσο, ασφαλώς, κυριαρχούσε. Για να ξεχωρίζουν οι καλεσμένοι, πρόβαλλαν κι από κάτι. Ο ένας, με την μακεδονική ασπίδα στην πλάτη, υποδυόταν τον Θεσσαλονίκης. Ο άλλος ήθελε να κάνει τον Μεσσηνίας, γι’ αυτό μοιρολογούσε “τι σου 'μελλέ να πάθεις, Αντώνη, συντοπίτη”. Ο τρίτος μου έμοιαζε με τον Σιατίστης, γιατί φώναζε “η ελπίδα έρχεται, ο Αλέξης κοντοζυγώνει”.
Κάπου σε μία άκρη ένας ντυμένος χωροφύλακας, κράδαινε ένα σημαιάκι του ΣΥΡΙΖΑ και έλεγε “ν’ αγιάσει το στόμα σου, Πρωθυπουργέ Αλέξη”.
Είχε όμως και τους περίεργους αυτό το αποκριάτικο πάρτι. Ένας φορούσε μία μάσκα αυτού του πτηνού που κυκλοφορούσε στα δάση του Μαυρικίου που εξαφανίστηκε πριν πολλά χρόνια. Raphus Cucullatus, ήταν η επιστημονική ονομασία του πτηνού μου είπαν.
Ο ιεράρχης με τη μάσκα του πτηνού είχε πιάσει σε μία γωνία έναν άλλο καλεσμένο και του έλεγε: “Πρέπει να φύγεις από το πάρτι εσύ. Αρκετά χρόνια έρχεσαι και μας πιάνεις την καλή πολυθρόνα. Φύγε όπως εγώ να πάρουν τη θέση σου και άλλοι”. Ο καλεσμένος, για να αντέξει την αφόρητη πίεση, έπινε το ένα μετά το άλλο τα ποτήρια με κρασί “Λημνία Γη”. Δύο γλυκοκοίταζαν την καρέκλα που καθόταν. Ο πρώτος κρατούσε ένα Φανάρι στο χέρι σαν τον Διογένη. Ο άλλος φορούσε μία μάσκα από αυτό το κρητικό αγριοκάτσικο, το Κρι-Κρι.
Αναψοκοκκίνιζα από την τρεχάλα, πέρα - δώθε. Τα πλουσιόπαιδα είχαν πάρει στα σοβαρά το ρόλο τους ως αρχιερείς και με έτρεχαν πραγματικά σα νεωκόρο. Τα νεύρα που τους είχα, δεν τα είχαν ούτε οι αγιορείτες πρόσφατα για τον νεόκοπο ιεράρχη του Οικουμενικού Θρόνου που τους επισκέφτηκε και τους συστηνόταν ως ο “αντ’ αυτού”. Όχι μόνο είχε ύφος καρδιναλίων αλλά τους πέρασε και από εξέταση να δει ποιοι είναι πατριαρχικοί και ποιοι στην άλλη όχθη του ποταμού.
Το πάρτι κόντευε σχεδόν να τελειώσει. Σε έναν καναπέ κάθονταν τρεις νεαροί. Αέρα αρχιερέως δεν είχαν. “Τί ντυθήκατε εσείς βρε παιδιά;”, τους ρώτησα. Δεν άντεξα. “Τιτουλάριοι” μου απάντησαν. Ο ένας έλεγε ήταν της Ηλείας, ο άλλος της Κορίνθου, ο άλλος της Γλυφάδας. “Μα βρε παιδιά, οι μητροπόλεις αυτές δεν έχουν τιτουλάριους, ακούστε με εμένα τον Νεωκόρο”, τους απάντησα κομπάζοντας. Ήθελα να τους βάλω στη θέση τους ως ο πιο διαβασμένος περί των εκκλησιαστικών. “Ακόμη δεν έχουν νεωκόρε. Ακόμη δεν έχουν. Κάτι παραπάνω ξέρουμε και εμείς οι άνθρωποι του κεφαλαίου”, με αποστόμωσαν.
Ο Νεωκόρος
ΥΓ. Για να μη μου πάρουν τη δόξα οι "Μακκαβαίοι", υπόσχομαι να επικοινωνώ τακτικότερα μαζί σας. Ζηλεύω που δεν μπορώ να εμφανιστώ και εγώ με τα πουκάμισα απ' έξω, αλλά το λεπτοκαμωμένο και ταλαιπωρημένο σαρκίο μου δε μου επιτρέπει παρόμοιες ενδυματολογικές παρεμβάσεις.
Για -τους λίγους- που αγωνιούν για το επόμενο νεωκορικό μου πόνημα τους λέγω μόνον ότι καταπιάνεται με τον γνωστό Μητροπολίτη, ο οποίος από τη μία έδινε αγώνα για τον Πρωτοσύγκελλό του και, από την άλλη, τον πέταξε σα στυμένη λεμονόκουπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου