Γη και ύδωρ!

Γράφει ο Πέτρος Αργυρίου

Θρίαμβος! 

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που θεμελιώνει την επόμενη ταφόπλακά μας, πανηγυρίζουμε.

Πανηγυρίσαμε για την είσοδο μας στο Ευρώ. Και θαφτήκαμε μέσα σε αυτό.

Πανηγυρίσαμε για την ανάληψη των Ολυμπιακών. Ο τάφος μας έγινε βαθύτερος.

Τώρα πανηγυρίζουμε για την αίσια αρχή της δάνειας διαπραγμάτευσης. Λαός πανηγυρτζίδων, για τα πανηγύρια.

Τι πετύχαμε λοιπόν χθες πέρα από το να αποδείξουμε ότι η διαπραγμάτευση δεν ήταν μια θεωρία αλλά ήταν εφικτή ώστε να την μπούμε στους Σαμαροβενιζελικούς;

Και μόνο η αντίληψη του ότι ένα κράτος δεν είναι κυρίαρχο και δεν μπορεί να διαπραγματευτεί αποτελεί κόλαφο και ύβρη.

Έσκισε κανά μνημόνιο η κυβέρνηση; Τελείωσε τη λιτότητα; Συνέτριψε τον γερμανικό ολοκληρωτισμό;

Το πολύ πολύ να έσκισε κανά καλτσόν.

Τι συνέβη λοιπόν χθες;

Όπως γράφαμε μόλις χθες:

«Το πιο επικίνδυνο ενδεχόμενο είναι η Γερμανία να υποχωρήσει και να μας δώσει ένα ή και δύο κομμάτια από τα τέσσερα που ζητάμε για να επιβιώσουμε...

Αν συμβιβαστούμε θα οδηγηθούμε σε σωρεία συμβιβασμών μέσα και έξω  και σε ρήξη με τον λαό. Η αριστερή παρένθεση θα τελειώσει άδοξα. Το ίδιο και ο ελληνικός λαός.

Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να επιδιώξουμε άμεσα τη ρήξη»

Αυτό κι ακριβώς έγινε. Και δεν πήγαμε σε πλήρη ρήξη όπως οφείλαμε στον εαυτό μας και την ιστορία.

Μόλις χθες λοιπόν γράφαμε «Το να συμβιβαστούμε με λιγότερα από τα ελάχιστα θα σημαίνει την παράδοση της Ελλάδας και της Ευρώπης στο γερμανικό ολοκληρωτισμό αλλά και τη διαιώνιση τόσο της φτωχοποίησης του ελληνικού πληθυσμού όσο των παρασιτικών ελληνικών ολιγαρχιών».

Αμφισβητήθηκε λοιπόν η γερμανική ηγεμονία όπως θέλουν να αρέσκονται να πιστεύουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Ναι έδειξε λίγη γάμπα.

Ο ελληνικός ενδοτισμός έδειξε όμως πολύ μπούτι.

Το χθεσινό ανακοινωθέν του Eurogroup, δεν είναι ήττα του γερμανικού ολοκληρωτισμού. Είναι όπως τόνισε και ο blogger Otto ήττα της ελληνικής αντίστασης.

Ας κάνουμε όμως τον απολογισμό. 

Κατεβήκαμε με κόκκινες γραμμές τα ελάχιστα δυνατά για να επιβιώσουμε:

Ζητήσαμε κονδύλια για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης: το αίτημα δεν περιλαμβάνεται στο κοινό ανακοινωθέν.

0 στα 1 αιτήματα.

Ζητήσαμε άμεσα την εκταμίευση των 1.7 από τα κέρδη των ευρωπαϊκών τραπεζών από την αγορά ελληνικών ομολόγων.

Το αίτημα μετατίθεται χρονικά και εναπόκειται στην αξιολόγηση του Eurogroup για την τήρηση του νέου προγράμματος: «Μόνον η έγκριση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του παραταθέντος προγράμματος από τους θεσμούς θα επιτρέψει με τη σειρά του την οποιαδήποτε εκταμίευση της εναπομείνασας δόσης από το τρέχον πρόγραμμα του ΕΤΧΣ και την μεταφορά των κερδών του 2014 από το πρόγραμμα SMP. Αμφότερες υπόκεινται στην έγκριση του Γιούρογκρουπ.»

Το αίτημα για άμεση εκταμίευση απορρίφθηκε λοιπόν

0 στα 2

Ζητήσαμε να μην πειραχτούν τα εργασιακά και το ασφαλιστικό. Καμιά συγκεκριμένη αναφορά στο ανακοινωθέν: Φαίνεται να επιτρέπεται μια κάποια ελαστικότητα αλλά μόνο αν βρεθούν ισοδύναμα που θα μας επιτρέπουν να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας.

0.5 στα 3

Ζητήσαμε τη μείωση του ύψους του προσδοκώμενου πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5% για να μπορέσουμε να μην αγγίξουμε μισθούς και συντάξεις. Καταλήξαμε στην ασάφεια του «οι θεσμοί, σε ό,τι αφορά τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα το 2015, θα λάβουν υπόψη τους τις οικονομικές συνθήκες του 2015»…

Το μαχαίρι και το καρπούζι στους Θεσμούς λοιπόν.

0,5 +0,5, νάτο το 1 στα 4.

Αυτό που κερδίσαμε είναι τις εντυπώσεις στο εσωτερικό:

Πουθενά δεν αναφέρεται ότι με αυτό το ανακοινωθέν τερματίζεται η Τρόικα ή το μνημόνιο.

Κερδίσαμε για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης το να αντικατασταθεί ο όρος Τρόικα από τον όρο «οι Θεσμοί». Κερδίσαμε και το να μην αναφέρεται και ο όρος πρόγραμμα που παραπέμπει στο μνημόνιο. Ούτε καν: Έστω μία φορά αναφέρεται ο όρος «παραταθέν πρόγραμμα». Και μια φορά είναι υπεραρκετή για να κατοχυρωθεί στα από κοινού συμφωνηθέντα.

Όπως είχα πρόσφατα γράψει: «Ποτέ μια κυβέρνηση δε ρίσκαρε τόσα πολλά για να κερδίσει τόσα λίγα»

1+ 0,5= 1,5 στα 5.

Φοβερά άσχημο σκορ.

Μέχρι και το Bloomberg μας δουλεύει: Σε άρθρο του για το τι κέρδισε η κάθε πλευρά με τίτλο ο Πίνακας του Σκορ» γράφει μεν τις λέξεις «Πρόγραμμα» και «Τρόικα» αλλά περνάει μια μαύρη γραμμή από πάνω τους διαγράφοντας τες, ειρωνευόμενη την ελληνική κυβέρνηση.

 

Μέσα σε μερικές μέρες, από φόβητρο των νεοφιλελέδων, γίναμε περίγελος τους.

Η διεθνής επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού στέφθηκε με πλήρη επιτυχία.

 

Ας δούμε τώρα τι χάσαμε: 

 

«Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως» 

Εμμέσως πλην σαφώς η νέα κυβέρνηση αναγνώρισε τη νομιμότητα του ελληνικού χρέους.

 

Έχει κι άλλο: 

«Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς»

Μονομερείς ενέργειες είπατε; Ξεχάστε το. Ακύρωση μέτρων; Πάει κι αυτό.

Εθνικοποίηση τραπεζών; Μισό, να ρωτήσουμε την Τροίκα και επανερχόμαστε.

 

Με άλλα λόγια η Τρόικα αποφασίζει μονομερώς για την άσκηση της εσωτερικής ελληνικής πολιτικής σε νευραλγικούς τομείς της, εξόφθαλμη εκχώρηση κυριαρχικών εθνικών δικαιωμάτων.

 

Και αυτό το υπογράφει η καινούρια κυβέρνηση, η ριζοσπαστική, όχι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος…

 

Και έχει κι άλλα: Το κοινό ανακοινωθέν πρέπει να επικυρωθεί από τα εθνικά κοινοβούλια.

Αν δεν περάσει, μετά από όλες τις εκχωρήσεις που κάναμε, είμαστε γυμνοί στα αγκάθια.

 

Ακόμη χειρότερα, η παράταση γίνεται τετράμηνη και όχι εξάμηνη. Λίγο πριν σκάσουν οι μεγαδόσεις του Ιουλίου και του Αυγούστου. Αν τώρα μας χορέψαν στο ταψί, φανταστείτε με τι απαιτήσεις θα επιστρέψουν τότε!

 

Τι άλλο χάσαμε; Την πίστη μας στις προθέσεις της κυβέρνησης και την ευκαιρία να σταθούμε απέναντι στον ολοκληρωτισμό. Αντίθετα, αυτός είναι που μας σέρνει πλέον στα άρμα του.

 

Η συνολική αποτίμηση των διαπραγματεύσεων είναι αποκαρδιωτική. Όπως είχα προλέξει: «πως ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα έχει χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο κερδίζοντας τόσα λίγα».

 

Όπερ και εγένετο.

 

Όταν ακόμη και στυγνοί νεοφιλελέδες σε συγχαίρουν που επέδειξες πολιτικό ρεαλισμό, ε τότε δεν μπορεί, κάνεις τα πάντα λάθος. 

 

Σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα είναι μια βελτίωση από το mail Χαρδούβελη. Αλλά δεν τους ψηφίσαμε για να είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους. Δεν τους ψηφίσαμε για να είναι λιγότερο προδότες. Τους ψηφίσαμε για να είναι πατριώτες.

 

Και αυτό σίγουρα δεν είναι.

 

Αυτό που σίγουρα υπήρξαν είναι λαϊκιστές. Όπως πρόσφατα έγραφα: «Ώστε υπήρξαν λαϊκιστές. Όχι γιατί αυτά που λέγαν ήταν αδύνατα να γίνουν όπως τους κατηγορούσαν οι δήθεν ρεαλιστές, αλλά γιατί δεν κάναν ότι ήταν δυνατό για να γίνουν». 

 

Τώρα μπορεί άνετα η κυβέρνηση να προχωρήσει αφού έλυσε τα άλυτα κι αφού έσπασε το γόρδιο δεσμό σε οραματικού τύπου εμμονές της. Ενώ τα σχολεία δεν έχουν δασκάλους, οι δάσκαλοι δεν έχουν αίθουσες και οι αίθουσες δεν έχουν θέρμανση, να προχωρήσει η κυβέρνηση στην κατάργηση της αριστείας λες και η αριστεία είναι θεσμός. Δεν είναι παιδαγωγική η αξιοκρατία βλέπετε. ‘Αλλωστε ανήκουμε σε εκείνες τις χώρες που έχουμε και τις υποδομές και την κουλτούρα να εφαρμόσουμε τέτοιου είδους προοδευτισμούς.

Κατάργηση της αριστείας που θα φτιάξει αρισ-τέρατα μορφώσεως. Το έργο το ξανάδαμε: ΠΑΣΟΚ το λέγανε.

 

Και οι φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις προχωράνε:

 

«Η ελληνική γη χρειάζεται χέρια, γιατί να έχουμε Μανωλάδες;» δήλωσε πολύ ορθά ο κος Πανούσης για τους παράνομα κρατούμενους μετανάστες στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. «Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται ψυχολογικής υποστήριξης» «Θα βρούμε τρόπους μεταστέγασης αυτών των ανθρώπων». Μαζί σου υπουργέ μου. Είναι θέμα ανθρωπιάς και σεβασμού των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 

Να θυμηθούμε μονάχα πως βασικά ανθρώπινα δικαιώματα έχουν και οι ιθαγενείς: Με την ίδια ευαισθησία πρέπει η κυβέρνηση να μεριμνήσει να δώσει δικαίωμα στην εργασία στους 1,7 εκατομμύρια ανέργους, να υποστηρίξει ψυχολογικά τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που η κρίση τους προκάλεσε ψυχολογικά ζητήματα, να μεταστεγάσει τους χιλιάδες νεοάστεγους. Ναι κύριε Υπουργέ μου; Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά.

 

Κάποιοι ξεχνάν ότι η χώρα βρίσκεται σε διαρκή ανθρωπιστική κρίση.

 

Η ελληνική γη χρειάζεται ξένα χέρια. Μην ξεχνάμε όμως πως και τα ξένα χέρια χρειάζονται ελληνική γη. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στους μετανάστες αλλά στα μεγάλα κεφάλαια.

Όσο περισσότερη ελληνική γη μπορούν να αρπάξουν. Και αυτό ακριβώς φαίνεται πως θα τους δώσει και η νέα ελληνική κυβέρνηση: Γη και ύδωρ. 

 

Πέτρος Αργυρίου,

agriazwa,blogspot.com, 21/2/2015

Share