αφιερωμένο στον Πατέρα μου, που πάντα
μας διηγείται πώς έφτιαχναν και πετούσαν τους αετούς τους, κάθε χρόνο
στο χωριό. Με πενιχρά μέσα, αλλά με πολύ μεράκι και λαχτάρα, τους
ετοίμαζαν για την καθαρά Δευτέρα και κάνανε αγώνες.
- Βοήθησε με, Χαρούλα, νά πετάξω τον αετό μου, είπε ο Νίκος
στην αδελφούλα του, άφού προσπάθησε νά τον πετάξη μόνος του και δεν τό
έκατάφερε.
Ο αετός έσερνόταν επάνω στη γη.
Ή Χαρούλα έτρεξε με πολλή προθυμία, επήρε τον αετό, υψηλά και
τον άφησε νά πετάξη.
Άλλα αλλά ο Νίκος δέν έπρόλαβε νά τρέξη και ο αετός
έπεσε πάλι καταγής.
- Αδέξια πού είσαι, καημένη ! είπε ό Νίκος.
- Σε αυτό δεν πταίω εγώ, αποκρίθηκε ή Χαρούλα. Τό σφάλμα είναι δικό σου, πού δεν έτρεξες αμέσως, μόλις άφήσα τον αετό.
Τή φορά όμως αυτή ό Νίκος έβιάσθηκε παρά πολύ. Έτρεξε τόσο έξαφνικά, πού έτράβηξε τον αετό απότομα άπό το χέρι της Χαρούλας. Και ό αετός έπεσε φαρδύς πλατύς κάτω, όπως και πρώτα.
— Και τώρα ποιος πταίει; ερώτησε ή Χαρούλα.
— Προσπαθήστε πάλι, ξανα είπε ο θείος των παιδιών.
Αύτη τή φορά και οι δυο ήσαν προσεκτικώτεροι. Άλλα ένας άνεμος δυνατός, πού έφύσηξε άπό το πλάι, άρπαξε τόν αετό και τον έρριξε επάνω σε κάτι θάμνους. Έκεί έμπλέχθηκε ή ουρά του και ό πτωχός αετός έμεινε κρεμασμένος μέ το κεφάλι προς τά κάτω.
— Τά βλέπεις; είπε ό Νίκος. Τόν έρριξες λοξά και γι’ αυτό επήγε προς αύτη τή μεριά.
— Μά, Νίκο, ημπορώ εγώ νά κάμω τόν άνεμο νά φυσήξη κατ’ ευθείαν; αποκρίθηκε ή Χαρούλα.
Ό θείος των παιδιών, όταν είδε τόν αετό κρεμασμένο, έσηκώθηκε, έξέμπλεξε τήν ουρά και τους είπε:
— Ελάτε, παιδιά. Έδώ ό τόπος είναι γεμάτος άπό θάμνους. Ελάτε νά εύρωμε ένα μέρος πιο ανοικτό και τότε προσπαθήστε πάλι.
Και ώδήγησε τά παιδιά σ’ ενα ομαλό τόπο, πού ήτο καταπράσινος άπό τή χλόη.
Έκεί, άφού ετοιμάσθηκαν, έκράτησε πάλι ή Χαρούλα τόν αετό και τόν άφήκε ακριβώς τή στιγμή, πού έκαμεν ό Νίκος νά τρέξη. Ό αετός ανέβηκε υψηλά, ωσάν μπαλόνι και έπετούσε μια χαρά. Μά ό Νίκος χαρούμενος, πού ένοιωθε τό σπάγγο νά τραβά, έστάθηκε γιά μιά στιγμή, γιά νά καμάρωση τόν αετό. Ό σπάγγος όμως έχαλαρώθηκε και επειδή ό άνεμος δεν ήτο αρκετά δυνατός, ό αετός έπεσε πάλι επάνω.
- Αχ, καημένε Νίκο, δέν έπρεπε νά σταματήσης, είπε ό θείος. Ας είναι όμως, προσπάθησε πάλι.
- Όχι, δέν θά προσπαθήσω πιά, είπε ό Νίκος στενοχωρημένος. Δέν είναι αετός αυτός! Τί νά κάθωμαι νά βασανίζωμαι μ’ έναν αετό, πού δέν πετά. Και ο θείος του λέγει:
— Μπα, Νίκο, θα παρατήσης τό παιγνίδι σου, ύστερα άπό τόσους κόπους, πού έκάναμε; Τόσο εύκολα απελπίζεσαι, είπε , επειδή σου παρουσιάσθηκαν δυσκολίες; Ελα, τύλιξε τό σπάγγο σου και προσπάθησε πάλι.
Αυτή τή φορά ό αετός ανέβηκε μέ τόν αέρα, ωσάν πτερό. Και όταν έτελείωσε όλος ό σπάγγος, ό Νίκος έστάθηκε, κρατώντας σφιγκτά στο χέρι του τό ξυλαράκι. Ολο χαρά έκοίταζε τόν αετό, πού έφαινόταν τώρα ωσάν μιά μικρή κοκκίδα στο γαλάζιο ουραν
— Κοίτα, θείε, κοίτα, τί υψηλά πού πετά ! Και μέ τί δύναμη τραβά! Θαρρείς και είναι άλογο, πού τραβά τό χαλινάρι. Και άλλο τόσο σπάγγο νά είχα, θά τόν άφηνα όλο. Θα έπήγαινε στά σύννεφα!
Άφού ό Νίκος διασκέδασε αρκετά μέ τόν αετό, άρχισε νά τυλίγη σιγά σιγά τό σπάγγο’ και όταν έπεσε ό αετός, έτρεξε και τόν έσήκωσε. Ή χαρά του ήτο μεγάλη, όταν είδε, ότι ό αετός του δέν έπαθε τίποτε, άν και έπετούσε τόσην ώρα.
— Θά έλθωμε, θείε, και αύριο μετά τό μάθημα νά προσπάθήσωμε πάλι.
από το Αναγνωστικόν Δ΄Δημοτικού, εν Αθήναις 1953
για την αντιγραφή: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”
ΣΧΟΛΙΟ
Ολα αυτά από μιά άλλη μακρινή εποχή. Μια εποχή ελληνική...
Μια εποχή που επικρατούσαν τα ελληνικά ήθη και εθιμα...
Μια εποχή με παιδεία ελληνική... που μάθαιναν ιστορία, θρησκευτικά και πατριδογνωσία...
Μια εποχή που τα ελληνόπουλα έφτιαχναν μόνα τους τους αετούς τους... και δεν αγόραζαν έτοιμους κινέζικους....
Μια εποχή που ο θείος/α ασχολούνταν καθημερινά με τα εγγόνια του και δεν τα έβλεπε μετά από μήνες.... (υπήρχαν δηλαδή στενοί οικογενειακοί δεσμοί)
Μια εποχή που τα παιδιά μας πήγαιναν σε αλάνες και χωράφια να πετάξουν τον αετό τους και δεν βρίσκονταν κλεισμένα σε μικρά διαμερίσματα μέσα σε τερατουπόλεις απο μπετόν....
Μια εποχή που έμενε χρόνος στα ελληνόπουλα για παιχνίδι.....
Μια εποχή που στις αλάνες που πετούσαν αετούς βρίσκονταν ανάμεσα σε φίλους και συμμαθητές τους... στα γειτονόπουλά τους, κι όχι ανάμεσα σε ξένους αλλοδαπούς, αλλόφυλους κι αλλόθρησκους....
Μια εποχή που τα παιδιά μιλούσαν κι έγραφαν ελληνικά, γιόρταζαν τον Αγιο του ονόματός τους και στα γενέθλιά τους τραγουδούσαν το "Να ζήσεις...."
Σήμερα μιλούν με φτωχό λεξιλόγιο γεμάτο ξένες λέξεις, γράφουν greeklish, δεν γιορτάζουν την ονομαστική τους εορτή και στα γενέθλιά τους τραγουδούν το Happy birthday to you....
Μια εποχή χωρίς κινητά, υπολογιστές, facebook και όλες τις υπόλοιπες σύγχρονες εκφυλιστικές ξενόφερτες τεχνολογικές βλακείες που αποξένωσαν τα παιδιά μας ολοκληρωτικά από κάθετι παιδικό και κάθε τι ελληνικό...
Σκότωσαν την ελληνική παιδική αθώα ψυχή.....
Τι κρίμα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου