Του Παναγιώτη Παπαδάκη*Καθώς έχουμε φτάσει στη Μεγαλοβδομάδα και θα γιορτάσουμε σε λίγο και το Πάσχα, μια περίοδο από τις πιο σημαντικές για τους Έλληνες, γεμάτη παραδόσεις και έθιμα, μια περίοδο περισυλλογής αλλά και ελπίδας, κάποιες σκέψεις με βασανίζουν και θάθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.
Ανοίγεις την τηλεόραση, διαβάζεις εφημερίδα, παρακολουθείς μια συζήτηση στο δρόμο ή στο καφενείο και δεν ακούς τίποτε άλλο παρά οικονομική κρίση, μειώσεις μισθών, δύσκολοι καιροί, μνημόνιο, μνημόνιο, μνημόνιο. Μια λέξη που κανείς μας δεν ήξερε ένα χρόνο πριν και που τώρα έχει γίνει η λέξη που ακούς και διαβάζεις παντού...
Δυστυχώς όμως το οικονομικό αυτό μνημόνιο δεν είναι το χειρότερο που μας έχει συμβεί.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο μνημόνιο, ένα μνημόνιο που έχει αρχίσει πριν από πολλές δεκαετίες, που κανείς μας δεν έχει υπογράψει, που μας καταστρέφει όχι οικονομικά αλλά πνευματικά.
Που πειράζει την ψυχή μας και όχι την τσέπη μας.
Που το δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα γιατί δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι αλλά και επειδή μας σερβίρεται σε δόσεις, σιγά-σιγά για να μην αντιδράσουμε.
Γι αυτό το μνημόνιο θέλω να σας μιλήσω....
Ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Την εποχή που κυριαρχούν οι Τράπεζες, η Αγορά, το Κέρδος, η Νέα Τάξη. Και η νέα τάξη πραγμάτων δεν ανέχεται την διαφορετικότητα. Δεν θέλει κάποιος να ξεχωρίζει. Θέλει όλοι να είναι ίδιοι, να κάνουν όλοι τα ίδια πράγματα, να αγοράζουν τα ίδια προϊόντα, να έχουν τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες ανάγκες. Θέλουν όλους να γίνουν σαν τις βιομηχανικές ντομάτες: ίδιο σχήμα, ίδιο μέγεθος, ίδιο βάρος για να χωράνε άνετα στα τελάρα τους. Θέλουν όλος ο κόσμος να είναι σαν μία σούπα!
Πως όμως αυτό μπορεί να συμβιβαστεί με μας;
Είναι απλό. Προσπαθώντας να καταστρέψουν όλα αυτά που μας κάνουν διαφορετικούς. Θα δώσω δύο παραδείγματα μόνο: Την πίστη μας και την γλώσσα μας.
Φτιάχνω στο μυαλό μου μια εικόνα των αξιών και των αρχών με τις οποίες μεγαλώσαμε. Τα φαντάζομαι σαν οικοδομήματα. Μεγαλοπρεπή κτήρια με θεμέλια βαθιά στο χρόνο. Και οι οπαδοί της νέας τάξης μας τα γκρεμίζουν ένα τούβλο την φορά.
Ας πάρουμε το οικοδόμημα της πίστης, της θρησκείας μας.
Μετά ήρθαν οι ταυτότητες. 'Ε και τι έγινε. Πουθενά στην Ευρώπη δεν γράφουν το θρήσκευμα! Πάει άλλο ένα τουβλάκι.
Έρχεται μετά η καύση των νεκρών. Γιατί να δίνουμε τα λεφτά μας στους παπάδες για να μας θάβουν. Να τα δώσουμε καλύτερα σε γερμανικές εταιρίες, με δύσκολα στη προφορά ονόματα, που φτιάχνουν φούρνους! Άλλωστε οι Γερμανοί ξέρουν από παλιά να κάνουν καλούς και γερούς φούρνους.
Τι ακολουθεί μετά; Άντε να κάνουμε προαιρετικό το μάθημα των θρησκευτικών, να βγάλουμε τις εικόνες από τις αίθουσες διδασκαλίας και τα δικαστήρια, αργότερα ίσως να καταργήσουμε τα θρησκευτικά, την πρωινή προσευχή, τον εκκλησιασμό.
Και έτσι τουβλάκι-τουβλάκι θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και χωρίς να το καταλάβουμε το οικοδόμημα της πίστης μας θα έχει μείνει ερείπια.
Μπορούμε όμως να βγάλουμε από τη καθημερινότητα μας την πίστη μας; Έχουμε αντιληφθεί πόσο άρρηκτα δεμένη είναι η ζωή μας με αυτήν; Μπορούμε να αφαιρέσουμε από το λεξιλόγιο μας λέξεις όπως «Παράδεισος», «Κόλαση», «Άγγελος», ή εκφράσεις όπως «Μνήστητι μου Κύριε», «Κρανίου Τόπος», « Νίπτω τας χείρας μου», « Μάνα εξ ουρανού» και τόσες άλλες. Να καταργήσουμε τις ονομαστικές μας γιορτές και τα πανηγύρια, να μην γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, Το Δεκαπενταύγουστο! Μπορούμε έτσι εύκολα να τα διαγράψουμε όλα αυτά;
Το ίδιο γίνεται και για το οικοδόμημα της γλώσσας μας.
Τι τη θέλουμε την καθαρεύουσα αφού δεν την μιλάει ο κόσμος; Να την καταργήσουμε! Και τι έγινε που δεν θα μπορούν να διαβάζουν οι νέοι μας Παπαδιαμάντη ή το Ευαγγέλιο! Πάει ένα τούβλο.
Μετά ας ξεχάσουμε τα Αρχαία, να τα κάνουμε μόνο από μετάφραση. Ποιος θέλει να μάθει μια νεκρή γλώσσα; Και τι μας νοιάζει για τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Πλάτωνα! ... Πάει άλλο ένα τουβλάκι!
Κατόπιν ας καταργήσουμε τα πνεύματα και τους τόνους. Δασείες, περισπωμένες, ψιλές!! Τι τα θέλουμε όλα αυτά να μας μπερδεύουν; Ένα σημαδάκι είναι αρκετό.. ίσως και κάποτε να το καταργήσουμε και αυτό. Κάτω άλλο ένα τούβλο!
Άς βάλουμε και μια-δυό ξένες γλώσσες στο σχολείο, Αγγλικά, Γαλλικά .. Μα δεν αρκεί! Να βάλουμε και Ιταλικά και Ισπανικά για ποικιλία βρε παιδί μου. Αλλά πρέπει και να τις ξεκινήσουμε και από το Δημοτικό.. Τώρα θα πρέπει να τις διδαχτούμε και από την πρώτη τάξη του Δημοτικού. Να μαθαίνουν πρώτα Αγγλικά και μετά Ελληνικά τα παιδιά μας! Πάνε ακόμα μερικά τούβλα.
Και για δείτε τώρα τα αποτελέσματα.
Ρίξτε μια ματιά στα μηνύματα των παιδιών μας στα κινητά τους, στο Facebook και στο MSN! Όλα με λατινικούς χαρακτήρες (Greeklish) όλα σε συντομεύσεις και οι περισσότερες λέξεις χωρίς φωνήεντα! Και μια μέρα θα κοιτάξουμε γύρω μας και το κτήριο της γλώσσας θα έχει κατεδαφιστεί.
Προς Θεού δεν υπονοώ σενάρια συνομωσίας εναντίον της Ελλάδας. Μακριά από μένα συμπεράσματα όπως ότι είμαστε ο περιούσιος λαός του Κυρίου και τέτοια. Απλά είμαστε διαφορετικοί και αυτό ενοχλεί. Έχουμε δικό μας ξεχωριστό πολιτισμό, δικές μας παραδόσεις, δικά μας ήθη και έθιμα! Και αυτό δεν το ανέχονται και το καταπολεμούν! Δεν το θέλουν και το μάχονται! Όπως ίσως κάνουν και σε άλλους λαούς, δεν ξέρω.
Έτσι όμως σιγά-σιγά χωρίς να το καταλαβαίνουμε οδηγούμαστε στον αφανισμό, στην αποδόμηση της κοινωνίας μας, των αρχών μας, των παραδόσεων μας, των πιστεύω μας. Μέχρι να γίνουμε σαν όλους τους άλλους. Έτσι θα είναι πιο εύκολο γι αυτούς να μας ελέγχουν. Χωρίς πίστη, χωρίς ιδανικά χωρίς ταυτότητα θα είναι πιο εύκολο να μας επιβληθούν. Μπορεί κάποτε να μας επιβάλουν στυγνή λιτότητα. Μπορεί να μας κόψουν μισθούς, να μας μειώσουν τις συντάξεις, να αυξήσουν τους φόρους. Και εμείς δεν θα έχουμε που να στηριχθούμε. Δεν θα έχουμε που να ελπίζουμε. Και έτσι δεν θα αντιδράσουμε!... Η μήπως μας το έχουν κάνει ήδη!!!!
Εκείνο όμως που πραγματικά με λυπεί είναι η στάση μερικών από εμάς. Κάποιων (το 3%-4% του πληθυσμού πιστεύω), που με μια ακραία φασιστική νοοτροπία φορώντας το προσωπείο του τάχα αριστερού, τον μανδύα του προοδευτικού και γλύφοντας την καραμέλα της δήθεν υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσπαθούν βάναυσα, χωρίς ενδοιασμούς και κανένα σεβασμό στους νόμους και τη δημοκρατία, να αναγκάσουν τους πάντες να κάνουν αυτό που θέλουν αυτοί. Υπηρετώντας έτσι, άθελα τους, την παγκοσμιοποίηση. Και όλοι οι υπόλοιποι υποκύπτουν στις απαιτήσεις τους για να μην πάνε κόντρα. Έλα μωρέ τι έγινε. Ωχ αδερφέ τι τις θέλουμε τις φασαρίες. Και τρώνε τις σφαλιάρες στο σβέρκο προσποιούμενοι ότι είναι φιλικά κτυπήματα στον ώμο.
Και εγώ τώρα τι κάνω.. Εγώ που ακόμα πιστεύω στο Θεό, που πιστεύω στις παραδόσεις μας στα ήθη και τα έθιμα μας, που θέλω να μιλάω την γλώσσα μου, τι να κάνω.
Εγώ που θέλω να τσουγκρίζω τα κόκκινα αυγά και να λέω «Χριστός Ανέστη» το Πάσχα. Που θέλω να σηκώνω τον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή, που θέλω να ανάβω τα καντήλια στο ξωκκλήσι του χωριού μου όταν με βγάζει ο δρόμος μου εκεί ψηλά. Που θέλω να μου λένε χρόνια πολλά το Δεκαπενταύγουστο, να λέω και εγώ χρόνια πολλά στον αδερφό μου του Άη Γιώργη και του συντέκνου μου του Αη Γιαννιού, πείτε μου τι μπορώ να κάνω;
Εγώ που δεν θέλω να χωράω στο τελάρο τους, δεν θέλω να είμαι άλλο ένα συστατικό στη σούπα τους, που δεν θέλω να μοιάσω στους Δανούς, που δεν θέλω να με δυναστεύει το 3%, που δεν θέλω να κάνουν τα Εγγλέζικα επίσημη γλώσσα της Πατρίδας μου, τι πρέπει να κάνω;
Εγώ που θέλω να τρώω ραδίκια που μάζεψε η γυναίκα μου από το βουνό και όχι λαχανάκια Βρυξελλών, που θέλω να ακούω Τσιτσάνη και όχι όπερες, που θέλω να χορεύω Πεντοζάλη και όχι Βαλς τι να κάνω;
Θα πω: ωχ αδερφέ δεν βαριέσαι και τι έγινε! Θα κάτσω να φάω άλλη μια σφαλιάρα; Θα αφήσω να γκρεμίσουν άλλο ένα τούβλο; Θα ξυπνήσω ένα πρωί και όλα στα οποία πίστευα θα τα δω γύρω μου ερείπια;
Ε λοιπόν όχι... Με αυτό το μνημόνιο δεν θα συμβιβαστώ, δεν θα το δεχτώ αδιαμαρτύρητα. Αυτή τη φορά θα αντιδράσω. θα συγκρουστώ αν είναι ανάγκη. Ακόμα και αν οι πιθανότητες να αλλάξει κάτι είναι πολύ μικρές. Δεν το κάνω για να αλλάξει κάτι. Το κάνω για μένα, για αυτά που πιστεύω, για τις αρχές και τα ιδανικά μου.
Εσύ τι θα κάνεις;
Νάστε καλά, Ο Θεός να φωτίζει όλους μας και Καλή Ανάσταση.
*Ο Παναγιώτης Παπαδάκης είναι διευθυντής Εφαρμογών του Ινστιτούτου Υπολογιστικών Μαθηματικών στο ΙΤΕ .
πηγή
από το Ορθόδοξο Παρατηρητήριο
Ποσειδώνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου