Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι το να περιμένεις να καταπολεμηθεί το δημογραφικό πρόβλημα σε μια χώρα που μαστίζεται από την παιδική φτώχεια είναι ανώφελο. Κανένα εγχείρημα δεν μπορεί να ριζώσει στο παρόν, όταν ήδη του έχεις καταδικασμένο το μέλλον.
Τα στοιχεία – σοκ που δημοσίευσε η Eurostat για τη χώρα μας, αποτυπώνουν την καμένη κοινωνική γη που άφησε στο πέρασμά της η δεκαετία μνημονίων και η ακόλουθη εξαετία μητσοτακικής ερήμωσης. Η Ελλάδα το 2024 έφτασε να καταλαμβάνει την πρώτη θέση των χωρών της ΕΕ στην παιδική φτώχεια, με το 33,6% να ζει σε συνθήκες ένδειας και άρα το 1 στα 3 ελληνόπουλα να στερείται βασικά αγαθά και υπηρεσίες.
Ακόμα και οι παραδοσιακά φτωχές βαλκανικές χώρες όπως η Ρουμανία (2η θέση με 31,8%) και η Βουλγαρία (3η θέση με 30,4%) παρουσιάζουν καλύτερη εικόνα από τον κοινωνικό ζόφο της Ελλάδας. Την ίδια στιγμή ο ευρωπαϊκός μέσος όρος παιδικής φτώχειας κινείται στο 13,6 και άρα το ελληνόπουλο μαστίζεται από σχεδόν τριπλάσια ποσοστά φτώχειας, σε σχέση με το παιδί του μέσου Ευρωπαίου.
Μια ειρωνική τροπή της ιστορίας είναι ότι όταν πριν λίγες δεκαετίες αποκαλούσαμε «ψωροκώσταινα» τη χώρα μας, το ποσοστό παιδικής φτώχειας ήταν κάτω από 20%, ενώ σήμερα που η κυβέρνηση αποθεώνει τους οικονομικούς δείκτες, η Ελλάδα παρουσιάζει εικόνα τραγικής φτωχοποίησης.
Ένας ολόκληρος λαός βουλιάζει στα δημογραφικά βαλτόνερα ενός θολού μέλλοντος όπου εκατομμύρια παιδιά δεν σιτίζονται σωστά, δεν έχουν ικανοποιητική πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, δεν έχουν ποιοτική εκπαίδευση, δεν έχουν διέξοδο στην ψυχαγωγία και τον αθλητισμό, δεν έχουν καν αξιοπρεπή στέγαση.
Δεκαέξι χρόνια μετά από σκληρές θυσίες των Ελλήνων που υποτίθεται θα μας έβγαζαν από την κρίση, τελικά οδήγησαν στο κατάντημα μιας χώρας – άκρως τοξικής – για τα παιδιά, τόσο για τις βιολογικές τους ανάγκες, όσο και για τις πνευματικές. Οι δείκτες φτώχειας δείχνουν την υλική ένδεια και οι δείκτες εγκληματικότητας την πνευματική.
Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή βίας από την αθέατη, την ύπουλη, τη βασανιστική εξάπλωση της πενίας που κατατρώγει τα σωθικά ενός λαού και δηλητηριάζει το μέλλον του. Και αν κάποτε είχαμε την ικανότητα να κάνουμε τη φτώχεια μας αμόνι για να σφυρηλατήσουμε την προκοπή μας, σήμερα δυστυχώς δεν γίνεται αυτό. Γιατί υποχώρησε κατά πολύ η πίστη και μοιραία αντικαταστάθηκε από τη λιποψυχία και την παραίτηση.
Το να μεγαλώνει με στερήσεις ένα παιδί, μπορεί σε μεγάλο βαθμό να το ισοσκελίσει η ανιδιοτελής αγάπη. Δεν έχετε παρά να ακούσετε ιστορίες από τους παππούδες μας πώς τρυγούσαν όλους τους χαρούμενους χυμούς της ζωής επιβιώνοντας σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας, που είχαν όμως πνευματική υγεία. «Η ομορφάδα λιγοστεύει τη φτώχεια» έλεγε ο ποιητής Γιώργος Δροσίνης, περιγράφοντας την παλιά όμορφη Ελλάδα που νοικοκύρευε τη λιτότητά της, που στόλιζε με δωρικό τρόπο το υστέρημα, κάνοντάς το προτέρημα.
Σήμερα όμως υστερούμε και από φιλότιμους κυβερνήτες και από ελπίδα και από αγάπη και από αυταπάρνηση. Τα οράματά μας σμικρύνθηκαν, έγιναν μικρόψυχα, ατομοκεντρικά. Από την επιβίωση και την προκοπή, συμβιβαζόμαστε μόνο με το πρώτο αρκεί να διατηρήσουμε ζωντανά τα πάθη μας. Οι μεγάλοι παραγκωνίζουν τα παιδιά για να ζήσουν εκείνοι καλύτερα. Άλλοι δεν τα γεννούν ποτέ, άλλοι τα σκοτώνουν πριν γεννηθούν, άλλοι τα γεννούν και τα παραμελούν, κι άλλοι τα κάνουν κοινωνικά «αξεσουάρ» όπως βλέπουμε να συμβαίνει στις αφύσικες «οικογένειες».
Ο πολιτισμός και το πνευματικό επίπεδο ενός λαού φανερώνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα παιδιά, σε κάθε παιδί, δικό μας ή ξένο. Τι μας λέει αυτό για τη σημερινή Ελλάδα; Δυστυχώς η κατάσταση είναι ζοφερή. Εκατοντάδες χιλιάδες αγέννητα παιδιά κάθε χρόνο δεν βλέπουν καν το φως του ήλιου. Ακόμη, πλήθος νέων μεταναστεύουν στο εξωτερικό γιατί νοιώθουν ότι στην Ελλάδα τους περιμένει το απόλυτο μηδέν. Και τέλος, το 1/3 των παιδιών που ζουν στη Ελλάδα, ζουν αυτό το απόλυτο μηδέν. Ζουν την ωμή βία της φτώχειας. Αυτή η εικόνα δείχνει έναν λαό που βρίσκεται σε πλήρη αποδρομή από την ευλογία των παιδιών, έναν λαό που δεν εκτιμά και δεν αξίζει την ευλογία των παιδιών. Ξεκινώντας από την εξουσία και φτάνοντας στον μέσο Έλληνα που σβήνει από τη μνήμη του τι θα πει παιδική φωνή και χαμόγελο, τι θα πει οικογένεια, τι θα πει προσφορά στο κοινό καλό, τι θα πει άφεση στην πρόνοια του Θεού.
Κάποτε το φαινόμενο της παιδικής φτώχειας φάνταζε στους Έλληνες σαν ένα «εξωτικό» πρόβλημα που αφορούσε υποανάπτυκτες χώρες εκτός Ευρώπης. Σήμερα βλέπουμε να εξελίσσεται σε ένα πανευρωπαϊκό φαινόμενο και η Ελλάδα κατάντησε τριτοκοσμική «πρωταθλήτρια» στο να ισοπεδώνει τα όνειρα των παιδιών. Αυτή η τιμωρία μπορεί να αξίζει σε εμάς, αλλά σίγουρα δεν αξίζει όμως στα παιδιά μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου