Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική της Ελλάδας στο Oυκρανικό (τυφλή υπακοή στην “αυτοκρατορία”) συνιστά όχι απλώς παταγώδη αποτυχία, αλλά εθνική ήττα. Ο μεγάλος ηττημένος είναι η Ουκρανία. Δεύτερος ηττημένος, η Ευρώπη. Και από όλη την Ευρώπη, περισσότερο ηττημένος μάλλον η Ελλάδα. Η αφροσύνη της κυβέρνησης αφήνει τη χώρα απομονωμένη. Έχουμε μετατρέψει παραδοσιακούς (αν όχι φίλους, πάντως μη αντιπάλους) σε εχθρούς. Το βλέπουμε στη Λιβύη, όπου πλέον και το φιλορωσικό κομμάτι της επικυρώνει το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο.
Συγχρόνως, χάσαμε τον σεβασμό φίλων όπως π.χ. στην υπόθεση της Μονής του Σινά. Αντιαεροπορικά μας συστήματα και πολεμικά πλοία επιχειρούν στον Κόλπο, αντι-αποβατικά θωρακισμένα και πύραυλοι είναι στην Ουκρανία. Επιπλέον 8 F-16 θα εγκατασταθούν προσεχώς στη Ρουμανία! Δεν είναι μόνον η Κύπρος που “κείται μακράν”, αλλά πλέον και η Κρήτη και η Κάσος! Χωρίς ήττα είμαστε ήδη χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, προσκολημμένη στην “αυτοκρατορία”. Η Ελλάδα δεν αντιδρά στην τουρκική απειλή, ανέχεται την κατοχή στην Κύπρο, αλλά “κηρύσσει” τον πόλεμο στη Ρωσία! Πολύ χαλαρή με τις εις βάρος της παραβιάσεις, αλλά που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της όταν προσβάλλεται η Ουκρανία!
Τόσο πολύ μάλιστα, ώστε “αφοπλίζουμε” τα νησιά μας για να την ενισχύσουμε, παραγγέλνουμε πυρομαχικά σε τρίτες χώρες για λογαριασμό της, ενώ δεν παράγουμε ούτε σφαίρες, εγκαταλείπουμε στην τύχη της την εκεί ελληνική μειονότητα, η οποία δεν έχει δικαίωμα να μιλάει την γλώσσα της και η οποία διώκεται καθώς είναι παραδοσιακά φιλορωσική. Το καθεστώς Μητσοτάκη που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας φέρει την ευθύνη.
Η “οικογενειακή επιχείρηση” έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε υποτελή. Αυτή η πολιτική στάση δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, ούτε προνόμιο μιας πολιτικής παράταξης. Παρόλο που σπάνια έλαβε τόσο κωμικοτραγικά δουλικό πρόσωπο, το δόγμα του “καλού απουσιολόγου” κατατρύχει τις πολιτικές ελίτ από τον καιρό του Μαυροκορδάτου και του Κωλέττη. Ούτε η σύντομη παρένθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτέλεσε εξαίρεση, αυτό μάλιστα το πρόσφατο ναυάγιο αποτελεί πρόσθετη αιτία εθνικής κατάθλιψης.
Ένα θλιβερό εξάρτημα
Η Ελλάδα ανήκει στο στρατόπεδο της Δύσης. Αυτή η ένταξη εμπεριέχει και εξαντλεί τα πάντα όσα είμαστε, ως έθνος; Είμαστε εξάρτημα της “δυτικής αυτοκρατορίας”, προτεκτοράτο, ενεργούμενο, πιόνι στη διεθνή σκακιέρα και εκεί τελειώνει ο ρόλος μας στην ιστορία; Οι ασταθείς και ανασφαλείς άρχουσες τάξεις της χώρας, πάντως, αυτόν τον δρόμο επέλεξαν στην πράξη. Επιλογή που καλύφθηκε πίσω από θορυβώδεις “εθνικιστικές” φανφάρες και κενολογίες.
Ήταν όντως προβληματικό κοινωνικά το ελληνικό κρατίδιο, που αποσπάστηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αφήνοντας εκτός επικράτειάς του τα πλέον εύρωστα και δυναμικά κομμάτια του έθνους. Οι άρχουσες τάξεις στήριξαν την εξουσία τους στην ξένη προστασία. Μετά την ήττα της Μεγάλης Ιδέας, οι τάξεις αυτές έχασαν κάθε ενδιαφέρον για την διαμόρφωση θετικού εθνικού προτάγματος, το οποίο θα ενέπνεε και θα συνένωνε το έθνος σε μια δική του προοπτική.
Άλλωστε, και η διαχείριση της Μεγάλης Ιδέας έγινε στο πλέγμα των ξενόδουλων προσκολλήσεων, γεγονός που οδήγησε στην καταστροφή. Έκτοτε, οι κυβερνήσεις θεωρούν καλύτερη εθνική πολιτική να ποντάρουν στο εκάστοτε “γκανιάν άλογο”, αυτό που λένε “σωστή πλευρά της ιστορίας”. Εναποθέτουμε την εθνική μας ασφάλειά στην ευαρέσκεια των συμμάχων, οι οποίοι “θα όφειλαν” (γιατί άραγε;) να μας ανταμείψουν για την καλή μας διαγωγή! Το σύνδρομο του “καλού απουσιολόγου”!
Σήμερα, όμως, αυτό το θλιβερό παιχνίδι έχει γίνει πλέον με δυσφορία αισθητό από πατριωτικές δυνάμεις όλου του πολιτικού φάσματος, καθώς ποτέ άλλοτε δεν έφτασε η χώρα σε τέτοιο βαθμό αναίσχυντου ευτελισμού. Αν μερικές εικόνες έχουν τη δύναμη να συμπυκνώνουν το πνεύμα μιας εποχής, η εικονογράφηση της εποχής Μητσοτάκη θα αντιπροσωπεύεται από την υπόκλιση Γεραπετρίτη και το παπούτσι μιας γερμανικής εταιρείας πάνω από την Ακρόπολη.
Αν ήμασταν Ιάπωνες, η υπόκλιση θα ήταν ένας ευγενής και αξιοπρεπέστατος χαιρετισμός. Στην παράδοση όμως του αποδέκτη της τιμής, πρόκειται για τεμενά και δηλώνει υποταγή. Γι’ αυτό και δεν ήταν αμοιβαίος. Ο ένας υποκλίνεται. Ο άλλος δέχεται εκ του ύψους του, με συγκατάβαση, την δήλωση υποταγής. Στην δε καθ’ ημάς παράδοση, δεν υποκλινόμαστε ούτε στον δικό μας βασιλέα. Μόνον στον Ύψιστο. Αλλά ας μη ζητάμε τόσα πολλά.
Επανάληψη της ίδιας πλάνης
Βεβαίως, “η χώρα είναι μικρή και ανίσχυρη” κτλ. Δεν μπορούμε να σταθούμε χωρίς συμμαχίες, χωρίς συμφωνίες με άλλους. Ούτε ισχυρότεροι από εμάς μπορούν. Σύμφωνοι. Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, αλλά βρίσκεται στο σημείο συνάντησης τριών ηπείρων. Ο πολιτισμός της μετέχει Δύσης και Ανατολής (και όχι μόνον της εγγύς). Ακόμα και αυτή η βίβλος μισαλλοδοξίας και δυτικής αλαζονείας, “Η Σύγκρουση των Πολιτισμών” του Χάντινγκτον, δεν βλέπει τον πολιτισμό μας ως ακραιφνώς δυτικό. Κι όμως ο μανταμσουσουδισμός των προεστών μας, μάς θέλει πιο Άγγλους από τους Άγγλους, πιο Γάλλους από τους Γάλλους και εσχάτως πιο Ουκρανούς από τους Ουκρανούς.
Αυτό το τελευταίο, ωστόσο, ήταν τόσο εξόφθαλμα επιβλαβές εθνικά και ενάντιο στο κοινό αίσθημα, ώστε έγινε αφορμή να ξαναδούμε τις ρίζες του προβλήματος. Είναι οξύμωρο το γεγονός πως, ενώ βλέπουμε πλέον το πάθημά μας στο Ουκρανικό, συναινούμε στην επανάληψη της ίδιας πλάνης στο Μεσανατολικό. Χαρακτηριστική η περίπτωση του κορυφαίου Αμερικανού αναλυτή, John Mearsheimer, και της αξιοποίησής του από Έλληνες σχολιαστές. O Mearsheimer είναι υπεράνω υποψίας για “αντιμερικανισμό” κι “αντιιμπεριαλισμό”, αλλά με αναρτήσεις και συνεντεύξεις καταδεικνύει το συνεχές και ενιαίο της δυτικής πλάνης και εξαπάτησης, όσον αφορά αμφότερα τα μέτωπα του πολέμου. Στην Ελλάδα όμως, όσον αφορά το Ουκρανικό, οι απόψεις του καθηγητού θεωρούνται αποφάνσεις αναντίρρητης αυθεντίας, αλλά στο Μεσανατολικό αποσιωπώνται!
Εντυπωσιάζει η δυσκολία να κατανοηθεί το γεγονός πως και στα δύο πολεμικά μέτωπα, οι ίδιες δυνάμεις επικαλούνται τα ίδια ιδεολογήματα, εφαρμόζουν την ίδια λογοκρισία, την ίδια μονομέρεια, τις ίδιες μεθόδους δαιμονοποίησης του άλλου, την ίδια περιφρόνηση για την αλήθεια. Επίσης, η ίδια αλαζονεία και υποτίμηση, η ίδια απανθρωποποίηση του αντιπάλου, η ίδια ψευδαίσθηση πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής, η ίδια πολεμολαγνεία. Σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, η παρακμάζουσα οικονομικά-πολιτισμικά, αλλά θαλερή ακόμα στρατιωτικά “αγγλοσιωνιστική αυτοκρατορία” πασχίζει να διατηρήσει την μονοπολική της κυριαρχία.
Για ποιόν λόγο δεν είναι εμφανές για τη Μέση Ανατολή, αυτό που πλέον γίνεται εμφανές στο Ουκρανικό; Έλληνες έχουν κατανοήσει –ενίοτε με οδυνηρό για τις πεποιθήσεις τους τρόπο– το δόλιο παιχνίδι, που παίχτηκε για την βίαιη καθήλωση της Ρωσίας σε κατάσταση διάλυσης, πτώχευσης και ταπείνωσης, στην οποία την άφησε ο Γιέλτσιν. Γιατί οι ίδιοι, όμως, κλείνουν τα μάτια στο ίδιο και πολλαπλά τεκμηριωμένο φαινόμενο, όταν πρόκειται για τον περίγυρο του Ισραήλ;
Το Ισραήλ ξεκινάει, κυρίως δε υποκινεί πολέμους, υπό τον όρο ότι οι ΗΠΑ θα τους τελειώσουν για λογαριασμό του. Είναι γνωστό το σχέδιο των επτά πολέμων μετά την 9/11, όπως το ανέπτυξε ο στρατηγός 4 αστέρων Wesley Clarke. Πόλεμοι με στόχο τη διάλυση και την διαίρεση επτά κρατών, που, υποτίθεται αποτελούσαν υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ: Λίβανος, Συρία, Ιράκ, Σουδάν, Σομαλία, Λιβύη. Έξι χώρες από αυτές δεν υπάρχουν πλέον ως ενιαίες κρατικές οντότητες. Ο έβδομος στόχος ήταν το Ιράν. Ο Αμερικανός στρατηγός Dennis Fritz, στο βιβλίο του “Deadly Betrayal”, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος κατά του Ιράκ δεν έγινε, επειδή δήθεν διέθετε “όπλα καταστροφής”, αλλά επειδή αυτό ήταν επιθυμία του Νετανιάχου.
Υπάρχουν στο διαδίκτυο οι δηλώσεις του τελευταίου ότι «σας εγγυώμαι πως αν ανατραπεί ο Σαντάμ, θα λήξει και η τρομοκρατία στην περιοχή». Επίσης, υπάρχουν οι αλλεπάλληλες δηλώσεις του εδώ και πολλά πολλά χρόνια ότι το Ιράν οσονούπω θα φτιάξει πυρηνικά όπλα. Πυρηνικά, τα οποία βεβαίως ο ίδιος διαθέτει παρά τις διεθνείς απαγορεύσεις. Σήμερα είναι σαφές ότι τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ ήταν ψέματα. Το ομολογούν εκείνοι, που μας τα έλεγαν με τον ίδιο κυνισμό που η Μέρκελ ομολογεί ότι η συμφωνία του Μινσκ (2014), δεν ήταν παρά μια επιχείρηση εξαπάτησης της Ρωσίας, ώστε να κερδίσουν χρόνο για να εξοπλίσουν την Ουκρανία!
Αυτοκρατορία και “μετα-αλήθεια”
Στην εποχή της “μετα-αλήθειας”, όχι μόνον επιτρέπεται να λέμε οτιδήποτε για να κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά μπορούμε μετά να το ομολογούμε! Ατιμώρητα! Διότι απλώς δεν έχει καμία αξία να φαινόμαστε ειλικρινείς. Διότι η αλήθεια δεν έχει καμία αξία: είναι απλώς αφήγημα, όπως και το ψεύδος. Εκείνο που έχει αξία είναι η εξυπηρέτηση του συμφέροντός μας. Όταν δεν έχει αξία η αλήθεια, όμως, δεν έχει αξία η ζωή του άλλου. Εν τέλει ούτε η δική μας. Μόνον η επιβολή και η άσκηση εξουσίας και ελέγχου από “εμάς” εναντίον των “άλλων” έχει αξία. Αυτός είναι ο μηδενισμός, στον οποίο έχει εκπέσει ο πάλαι ποτέ πολιτισμός της Δύσης.
Δεν πρόκειται λοιπόν για δύο χωριστούς πολέμους που τυχαία συνέπεσαν. Πρόκειται για δύο θέατρα, ενός και του αυτού πολέμου. Η φθίνουσα “αυτοκρατορία” πασχίζει να εξασθενίσει, διαλύσει και υποτάξει τις μεγάλες κρατικές οντότητες. Να τις προλάβει, πριν εδραιώσουν μια νέα, ανεξάρτητη διεθνή τάξη όχι ομοιογενή πολιτισμικά, καθεστωτικά και ιδεολογικά και για αυτό ενδιαφέρουσα, καθόσον αποκλείει τα φονικά μυθεύματα περί πολιτισμικής ή φυλετικής ανωτερότητας.
Ο αναδυόμενος πολυπολικός κόσμος είναι σύνθετος κι όχι υποταγμένος στις οικονομικές και στρατηγικές ανάγκες της “αγγλοσιωνιστικής αυτοκρατορίας”, η οποία συγκροτείται σε πρώτο επίπεδο από την ειδική σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ, με την τεράστια επίδραση του δεύτερου στο πολιτικό σύστημα των πρώτων. Σε δεύτερο επίπεδο η Βρετανία με υπάκουους ακολούθους τις χώρες της ΕΕ και σε τρίτο οι που κυβερνώνται από κυβερνήσεις-μαριονέτες του κεντρικού τριγώνου. Την κυριαρχία αυτού του μπλοκ στον κόσμο μας, θέτει υπό αμφισβήτηση, το κίνημα των BRICS+ με όλες του τις αδυναμίες και εσωτερικές εντάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου