Διάβασα πρόσφατα μια ”ενδιαφέρουσα εξίσωση” για τα τεκταινόμενα στη Συρία του πανεπιστημιακού Δρ. Σαλίχ Γιλμάζ (καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Άγκυρας) και έγινα ακόμα πιο ανήσυχη στη σκέψη ότι παίρνει ανεξέλεγκτη διάσταση το Μεσανατολικό με το άγριο ”στρίμωγμα” του Προέδρου Άσαντ.
Του Προέδρου της Συρίας τον οποίο στήριζαν μέχρι πρότινος οι Ρώσοι, αλλά τώρα ξέμεινε από ρωσική βοήθεια (λόγω του ρωσο-ουκρανικού πολέμου που διεξάγεται με σφοδρότητα) και έχει στο πλευρό του μόνο τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου και τους φιλοϊρανούς μαχητές του Ιράκ (σ.σ: Το Ιράν σκοπεύει να τον ενισχύσει με πυραύλους, drones, συμβούλους και άνδρες).
Αυτούς που συμπαρατάχθηκαν στα πεδία της μάχης με τον κυβερνητικό στρατό απέναντι στους εισβολείς της χρηματοδοτούμενης από την Τουρκία Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ (”Οργανισμός για την Απελευθέρωση του Λεβάντε”, HTS, αρκτικόλεξο ονομασίας της τουρκιστί).
Τους τζιχαντιστές της πιο μαχητικής ομάδας, δηλαδή – που είναι συγχώνευση των ομάδων Τζαμπχάτ Φάταχ αλ-Σαμ (πρώην Μέτωπο αλ-Νούσρα) — Μετώπου Ανσάρ αλ-Ντιν — Τζαΐς αλ-Σούννα — Λίουα αλ-Χακ και Νουρ αλ-Ντιν αλ-Ζένγκι) – με άμεση εμπλοκή στον Συριακό εμφύλιο πόλεμο.
Πρόκειται για εξτρεμιστικές ένοπλες ομάδες, στην ουσία, υπό την ηγεσία της HTS και την καθοδήγηση της Τουρκίας. τζιχαντιστές-κατακτητές του Χαλεπίου (βλ. σχετική δήλωση του Τούρκου εθνικιστή Ντεβλέτ Μπαχτσελί ότι είναι τουρκικό το Χαλέπι ως το κόκαλο και μουσουλμανικό) και της πόλης Χάμα στην κεντρική Συρία, την οποία κατέλαβαν μετά από έντονες μάχες με τον Συριακό Αραβικό Στρατό (SAA) του Άσαντ.
Να σημειωθεί ότι τη Λαοδίκεια δεν μπόρεσαν να την κατακτήσουν οι φιλότουρκοι τζιχαντιστές (στο πλευρό των οποίων είναι οι αντάρτες του Συριακού Εθνικού Στρατού της αντιπολίτευσης, που εδρεύουν στο Ιντλίμπ, και τη Χομς) χάρη στην αντίσταση του συριακού κυβερνητικού στρατού του Άσαντ…
Η ”αποθέωση” του αλληλοφαγώματος στον Εμφύλιο της Συρίας δεν έχει τέλος, δυστυχώς, δημιουργώντας ”παράπλευρες” απώλειες σε βάρος των ντόπιων αμάχων εκεί, προπάντων των δεκάδων χιλιάδων Σύρων της κοινότητας των Αλαουιτών κατοίκων της Χομς (μυστικιστικής μειονότητας που αποτελεί το 12% του πληθυσμού της Συρίας, απ’ την οποία κατάγεται ο Άσαντ), που είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας μετά τη Δαμασκό και το Χαλέπι (όπου παραμένουν εγκλωβισμένοι περίπου 250.000 Κούρδοι)..
Η Χομς, σημειωτέον, είναι ”κυβερνείο” της Συρίας και απέχει 162 χ.λ.μ απ’ τη Δαμασκό προς την οποία κατευθύνονται οι τζιχαντιστές μετά την κατάκτηση της Χάμα, με σκοπό την κατάκτηση της συριακής πρωτεύουσας. Από την 5η Δεκεμβρίου, άλλωστε, τη μαζική φυγή των Αλαουιτών της Χομς ακολουθεί αυτή των ομογενών μας Ελλήνων χριστιανών της Συρίας – που εγκαταλείπουν τις εστίες τους με προορισμό τις δυτικές ακτές της χώρας.
Ας σημειωθεί, παρεμπιπτόντως, ότι οι Έλληνες της Συρίας πρωτοεμφανίστηκαν εκεί τον 7ο π.Χ. αιώνα και ”βάφτισαν” την περιοχή ”Συρία” από το ”Ασσυρία”. Σ’ αυτούς τους… αμετανόητους Έλληνες δεν έχει απλώσει χέρι βοήθειας ακόμα η Ελλάδα – παρά τις συνεχείς εκκλήσεις τους.
Έτσι αφέθηκαν έρμαιο στις ορέξεις των μουσουλμάνων τζιχαντιστών, οι οποίοι προελαύνουν προς την Χομς και είναι αποδεδειγμένα μίσθαρνα όργανα της Άγκυρας (σ.σ: Το ρωσικό δίκτυο Russia Today έφερε στο φως από οκταετίας ακόμα έγγραφα που αποδείκνυαν τις παράνομες συναλλαγές μεταξύ της Τουρκίας και των τζιχαντιστών της Ράκα, πόλης στα βόρεια της κεντρικής Συρίας, που είναι χτισμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Ευφράτη).
Των τζιχαντιστών που τώρα εδρεύουν στις επαρχίες Ιντλίμπ και Λατάκια και εξυπηρετούν αποδεδειγμένα το στόχο της Τουρκίας για ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, την κατάκτηση της Δαμασκού και τη γεωπολιτική αλλαγή στην περιοχή βάσει του αναθεωρητικού νεο-οθωμανικού δόγματος το οποίο διακτινίζει τα όρια της ”Γαλάζιας Πατρίδας” από τη Θράκη και το Αιγαίο ως την Ανατολική Μεσόγειο (Κύπρο), τη Μέση Ανατολή και τη Συρία.
Τα δεδομένα αυτά πιστοποιούν τις εκτιμήσεις ξένων αναλυτών ότι, με τη συριακή αντιπολίτευση στο πλευρό των φιλότουρκων τζιχαντιστών και με τις ευχές του Ταγίπ Ερντογάν για κατάκτηση της συριακής πρωτεύουσας (σ.σ: Η κατάκτηση της Δαμασκού στη Συρία και της Μοσούλης με το Κιρκούκ στο Ιράκ, σημειωτέον, είχαν ιστορικά ”φυσικό ενδιαφέρον” για τους Τούρκους και ”έδεναν” με τον Εθνικό Σύμφωνο του 1920, που θέλει τα ”σύνορα της καρδιάς” των Τούρκων να φτάνουν ως τη Θεσσαλονίκη), ”στενεύουν” τα περιθώρια για επιβίωση του Άσαντ και παραμονή των ρωσικών βάσεων της Συρίας, εκτός κι αν προϋπάρξει συνεννόηση της Ρωσίας με τη συριακή αντιπολίτευση και την Τουρκία.
Κάτι που φαντάζει απίθανο, αν πιστέψουμε την είδηση που μετέδωσε το Navalnews πρόσφατα ότι οι Ρώσοι εκκενώνουν τον ναύσταθμο στην Ταρτούς της Συρίας. Ναυτική βάση μεγάλης και καθοριστικής σημασίας, για την υποστήριξη του καθεστώτος Άσαντ και για τη διασφάλιση της επιρροής και των φιλοδοξιών τους στη Μέση Ανατολή και, κατ’ επέκταση στη διεθνή σκηνή”.
Προφανώς, για να φτάσει να παίρνει προφυλάξεις η Ρωσία (σε χρόνο όπου ”τρέχει” κλιμακωτά ο πόλεμος στην Ουκρανία), οι γραμμές μάχης των τζιχαντιστών πλησιάζουν τις βάσεις της και δεν αποκλείεται η κλιμάκωση της ρευστότητας στη Συρία – δεδομένου ότι η αιματηρή εισβολή τους συμπίπτει με τον συνεχιζόμενο εμφύλιο πόλεμο σε αυτήν – να προκαλέσει απότομη, δραματική αλλαγή της κατάστασης και του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου εκεί.
Κι αν γίνει αυτό και επικρατήσουν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης (οι οποίες κατέλαβαν, ήδη, την πόλη Σαναμαῒν) με τη βοήθεια των μουσουλμάνων τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, τότε θα αναγκαστεί να φύγει οριστικά η Ρωσία από τη Συρία και θα πάρει μαζί της (για να μην κινδυνέψουν) ό,τι πολύτιμο έχει στις βάσεις της: στις αεροπορικές της Λαττάκειας & της Χμεϊμίμ και τη ναυτική στην Ταρτούς (ρωσική βάση από το 1971, αν και – μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης – η χρήση της μειώθηκε δραστικά).
Σ’ αυτήν την τελευταία ναυλοχούσαν – ως τώρα, τουλάχιστον, πέντε πολεμικά πλοία και ένα υποβρύχιο, δύο φρεγάτες κλάσης Gorshkov, μία φρεγάτα κλάσης Grigorovitz, δύο βοηθητικά πλοία και ένα υποβρύχιο κλάσης Improved Kilo.
Ανεπιβεβαίωτες ωστόσο πληροφορίες λένε ότι έφυγαν τα περισσότερα πλοία ήδη, ενώ το βοηθητικό πλοίο ανεφοδιασμού πετρελαίου ”Yelnya” αναχώρησε από την Ταρτούς το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 2024 για τη συντήρηση της δύναμης του Στόλου της Ρωσίας στη Μεσόγειο.
Ο ρωσικός ναύσταθμος άρχισε να αδειάζει σιγά σιγά, εκεί που είχε μετατραπεί σε κύρια υπερπόντια ναυτική βάση της Ρωσίας από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στη Συρία (2012), ενώ – από την έναρξη της πλήρους εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία (2022) – απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Μέχρι που έφτασε τώρα στην… απορωσοποίησή της.
Γιατί αυτό θα γίνει, αν καταρρεύσει ανεξέλεγκτα ο συριακός στρατός (κάτι που προβληματίζει τις ΗΠΑ). Η Ρωσία θα χάσει τα πάντα, μαζί με τον ναύσταθμο της Ταρτούς. Γι’ αυτό τη συμφέρει η έγκαιρη μετακίνηση όλων των σκαφών της από εκεί μαζί με τα πολύτιμα στοιχεία που κουβαλούν, αν αυτό δεν έγινε ήδη – όπως προβλέπει ένας αναλυτής της Droxford Maritime (ανεξάρτητης συμβουλευτικής υπηρεσίας ναυτιλιακών πληροφοριών και αναλύσεων) – λόγω βαθμιαίας επιδείνωσης της κατάστασης.
Τελικά, δεν αποκλείεται, η Ταρτούς (ναυτική βάση των μεγάλων ρωσικών πολεμικών πλοίων) να κρίνει το μέλλον της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή, αν πέσει η Δαμασκός μαζί με τον Άσαντ, όπως προοιωνίζεται η επέλαση των τζιχαντιστών. Θα κρίνει, ίσως, και τις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας αν επαναληφθεί αυτό που έγινε μετά την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία (24 Φεβρουαρίου 2022).
Τότε που διατάχθηκαν τα περισσότερα ρωσικά πλοία που ήταν ελλισμενισμένα στην Ταρτούς (περιλαμβανομένων και δύο επιπλέον καταδρομικών κλάσης ”Slava”) να σπεύσουν προς αρωγή της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά εμποδίστηκαν από τη διπρόσωπη Τουρκία.
Η Ρωσία κατάπιε αναγκαστικά εκείνη την περίοδο την οργή της για τη στρατηγική σύμμαχό της, με αποτέλεσμα να πλέουν ”αρόδου” τα πλοία της από την ναυτική βάση της Συρίας ανοιχτά της Ανατολικής Μεσογείου.
Από εκεί της έστελναν υποστήριξη εξ αποστάσεως, προβαίνοντας ταυτόχρονα σε πίεση στο ΝΑΤΟ από τη θαλάσσια περιοχή όπου πρόσφατα οι Ρώσοι (εν μέσω της νέας ανάφλεξης στη Συρία) έκαναν μεγάλη αεροναυτική άσκηση εκτοξεύοντας τον υπερηχητικό πύραυλο ”Zircon”.
Άσκηση η οποία – κατά πληροφορίες – ακολούθησε την εντολή εκκένωσης της βάσης τους στην Ταρτούς από τα πλοία του ρωσικού στόλου. Κίνηση που θα μπορούσε να γεννήσει υποψίες για ρωσική εγκατάλειψη του Άσαντ στο έλεος των τζιχαντιστών και των Σύρων αντικαθεστωτικών ανταρτών (οι οποίοι κατέλαβαν ήδη τη Χομς και τη Δαμασκό με άφαντο τον Άσαντ, τη στιγμή που γράφεται το άρθρο), αν η Ρωσία δεν επανατοποθετούσε τα οπλικά της συστήματα βαθύτερα στη Συρία.
Αν δεν επανατοποθετούσε – μετά την κατάληψη της Χάμα – στα ελεγχόμενα ακόμα απ’ τον Άσαντ εδάφη της Συρίας (στην αεροπορική βάση της στην Χμεϊμίμ, μεταξύ των πόλεων Μασουάφ και Ταρτούς), ρωσικά συστήματα πυραύλων εδάφους-αέρος S-400 ”Triumph” και Tor-M2”.
Συστήματα που είχε αναπτύξει η Ρωσία απ’ το 2017 εκεί και δεν τα μετακινεί τώρα εκτός Συρίας, πράγμα που δείχνει την αποφασιστικότητα του Πούτιν να στηρίξει τον Άσαντ μέχρι τέλος διαψεύδοντας τις φήμες που κυκλοφορούν ότι ο Σύρος ομόλογός του εγκατέλειψε ήδη την πατρίδα του με την οικογένειά του βρίσκοντας καταφύγιο στη Μόσχα ή την Τεχεράνη…
Αποφασιστικότητα που βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στον αέρα πιστοποιώντας την μεγάλη ήττα του άφαντου Άσαντ και του συμμάχου του Πούτιν στη Συρία. Τη Συρία που κατέληξε να είναι ”αδειανό πουκάμισο” για τη Ρωσία μετά την κατάληψη της Χομς και της Δαμασκού από Σύρους αντικαθεστωτικούς αντάρτες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου