Η έννοια του παγκόσμιου συγκεντρωτισμού είναι ένα περίεργο παράδοξο που προκαλεί ανατριχίλα στους διορατικούς. Γιατί, ρωτάτε; Επειδή είναι εγγενώς συνυφασμένη με το φάντασμα της τυραννίας, μια αλήθεια που όλοι αντιλαμβανόμαστε, έστω και απρόθυμα, στα βάθη της συνείδησής μας. Τη στιγμή που εμπιστευόμαστε την απόλυτη εξουσία στα χέρια λίγων και εκλεκτών, υπογράφουμε μια φαουστική συμφωνία, προσκαλώντας την καταστροφή στο κατώφλι μας.
Η ιστορία, ένας αμείλικτος κριτής, μαρτυρεί το γεγονός ότι καμία ελίτ δεν απέδειξε ποτέ ότι αξίζει μια τόσο αχαλίνωτη εξουσία. Αξιόπιστοι; Ορθολογικοί; Ενσυναισθητικοί; Σοφοί; Δύσκολα. Αυτές οι αρετές είναι τόσο άπιαστες γι' αυτούς όσο μια βελόνα στα άχυρα. Αντ' αυτού, πάντοτε παραπαίουν, ή ακόμα χειρότερα, εκμεταλλεύονται την προνομιακή τους θέση, σπρώχνοντας τις ιδεολογικές τους ατζέντες μέσα στο λαιμό μας.
Αυτή η σκληρή προσέγγιση γεννά αντίσταση, μια φυσική αντίδραση σε μια τέτοια υπερβολή. Και αυτό που ακολουθεί είναι ένας ανατριχιαστικός κύκλος κοινωνικοπολιτικής καταστολής, όπου οι διαφωνούντες φιμώνονται, φυλακίζονται ή, ακόμη χειρότερα, εξοντώνονται. Αυτό, με τη σειρά του, τροφοδοτεί περισσότερη αντίσταση, κλιμακώνοντας την κατάσταση μέχρι να βρεθούμε να ακροβατούμε στο χείλος του χάους και της επανάστασης ή να κοιτάμε στην άβυσσο του ολοκληρωτισμού και του μικροδιαχειριζόμενου κολεκτιβισμού.
Αυτή η αναπόφευκτη σύγκρουση δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Όσο οι συγκεντρωτιστές παραμένουν αποφασισμένοι να συγκεντρώσουν την απόλυτη εξουσία, οι δυνάμεις της αντίστασης θα συσπειρωθούν και η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο. Ο μόνος εφικτός τρόπος για να εκτονωθεί αυτή η ωρολογιακή βόμβα είναι αν αυτές οι ελίτ βιώσουν μια επιφοίτηση, συνειδητοποιώντας την ανοησία των τρόπων τους. Αλλά ας μην κρατάμε την αναπνοή μας για μια τέτοια διαφώτιση. Εναλλακτικά, αν αυτοί οι μεσίτες εξουσίας εξαφανίζονταν ξαφνικά, εξουδετερώνοντας την επιρροή τους, ο κόσμος θα μπορούσε να έχει μια ευκαιρία να θεραπευτεί και να εξελιχθεί οργανικά.
Είναι ένα περίεργο φαινόμενο, η ύπαρξη ατόμων που παραμένουν σταθερά στην άρνησή τους να αναγνωρίσουν το αναπόφευκτο της σύγκρουσης. Προσκολλώνται στην ελπίδα ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος, που δεν περιλαμβάνει αντιπαράθεση. Για να δικαιολογήσουν αυτή την πεποίθηση, επιδίδονται σε μια αξιοσημείωτη επίδειξη νοητικής ακροβασίας, διαστρεβλώνοντας και παραμορφώνοντας την πραγματικότητα ώστε να ταιριάζει στην αφήγησή τους.
Επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Πάντα υποστήριζα ότι οι παγκοσμιοποιητές, στην προσπάθειά τους για απόλυτη εξουσία, είναι προορισμένοι για αποτυχία. Φαίνεται να υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι η ανάλυσή μου για τις στρατηγικές τους ισοδυναμεί με έγκριση της επιτυχίας τους. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Δεν υποστηρίζω ότι οι ελίτ θα βγουν νικητές- υποστηρίζω ότι η μάχη είναι αναπόφευκτη.
Το ερώτημα που τίθεται πάντα είναι: "Πώς θα μπορούσαν οι παγκοσμιοποιητές να εξασφαλίσουν την κυριαρχία σε ολόκληρο τον κόσμο;". Δεν είναι αυτό μια αδύνατη αποστολή;" Πράγματι, είναι ένα αδύνατο έργο, αλλά αυτό δεν θα αποτρέψει τους παγκοσμιοποιητές από το να το επιχειρήσουν.
Αυτό είναι το σημείο όπου οι κυνικοί χάνουν το στόχο τους. Έχουμε να κάνουμε με μια συμμορία ναρκισσιστικών ψυχοπαθών, που συνδέονται μεταξύ τους με μια ιδεολογία που μοιάζει με αίρεση και είναι οπλισμένοι με σχεδόν απεριόριστους πόρους. Αυτά τα άτομα βλέπουν τους εαυτούς τους ως ανερχόμενους ημίθεους, που μοιάζουν με τους αρχαίους Αιγύπτιους φαραώ. Είναι αδιαπέραστοι από την ανώτερη λογική ή τις συναισθηματικές εκκλήσεις. Ο μαζικός ακτιβισμός ή η ειρηνική διαμαρτυρία δεν θα τους αποτρέψει. Καταλαβαίνουν μόνο δύο πράγματα: την ωμή δύναμη της βίας και τη χρησιμότητα της εξαπάτησης.
Η επιδίωξη των παγκοσμιοποιητών για εξουσία είναι ένα παιχνίδι με υψηλά στοιχήματα, που παίζεται από άτομα που είναι αποκομμένα από την πραγματικότητα. Δεν είναι ορθολογικοί παράγοντες που μπορούν να λογικευτούν, αλλά ιδεολόγοι που καθοδηγούνται από ένα διεστραμμένο όραμα μεγαλείου. Αν υποθέσουμε το αντίθετο, υποτιμούμε το μέγεθος της πρόκλησης που αντιμετωπίζουμε.
Αυτά τα άτομα είναι διαβόητα για την πολιτική της καμένης γης, πρόθυμα να καταστρέψουν ολόκληρους πολιτισμούς παρά να εγκαταλείψουν τη σιδερένια λαβή τους. Η χάραξη μιας στρατηγικής εναντίον τους με βάση την υπόθεση ότι η σύγκρουση μπορεί να αποφευχθεί είναι το αποκορύφωμα της ανοησίας. Όταν ισχυρίζομαι ότι οι παγκοσμιοποιητές είναι "προορισμένοι να χάσουν", αυτό πηγάζει από την πεποίθησή μου ότι ένα τμήμα της ανθρωπότητας διαθέτει εγγενώς την ικανότητα να αντιστέκεται στην τυραννία.
Οι παγκοσμιοποιητές θα υποστούν την πτώση τους, επειδή είναι αδύνατο να υπολογίσουν κάθε πιθανή απειλή για το ουτοπικό τους όραμα. Όσο τα άτομα συνεχίζουν να τους αμφισβητούν, τόσο φυσικά όσο και μέσω της διάδοσης πληροφοριών, τα τρωτά σημεία τους θα αποκαλύπτονται, οδηγώντας στην αναπόφευκτη πτώση τους.
Ωστόσο, αυτός ο θρίαμβος δεν θα επιτευχθεί χωρίς σημαντικές θυσίες.
Όταν συζητώ για την "κατάρρευση", δεν αναφέρομαι σε ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά σε μια διαδικασία. Η κατάρρευση είναι μια συνεχιζόμενη σειρά γεγονότων. Πάρτε για παράδειγμα τις ΗΠΑ. Βρίσκονται στη δίνη της κατάρρευσης από το 2008. Το τέλος αυτής της κατάρρευσης θα εκδηλωθεί όταν σκάσει η τελευταία οικονομική φούσκα που συντηρεί το σύστημά μας, ανοίγοντας το δρόμο για την ανοικοδόμηση. Το κρίσιμο ερώτημα είναι, ποιος θα ηγηθεί αυτής της ανοικοδόμησης; Οι παγκοσμιοποιητές με την άθλια ατζέντα τους ή οι απλοί άνθρωποι που λαχταρούν την ελευθερία και την ευημερία;
Σε πολυάριθμα άρθρα, έχω επισημάνει την πραγματικότητα ότι οι ελίτ θα εκμεταλλευτούν τη συνεχιζόμενη αποσταθεροποίηση σημαντικών τμημάτων του παγκόσμιου οικονομικού πλαισίου για να υποστηρίξουν μεγαλύτερο συγκεντρωτισμό. Αυτό περιλαμβάνει την παγκόσμια οικονομική διαχείριση μέσω του ΔΝΤ και της BIS, ένα παγκόσμιο νόμισμα που θα χρησιμοποιεί τα Special Drawing Rights (SDR) [“Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα”] του ΔΝΤ ως γέφυρα, και την παγκόσμια διακυβέρνηση μέσω των Ηνωμένων Εθνών ή μιας παρόμοιας οντότητας που δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί. Αυτό το σχέδιο, που κάποτε αποτελούσε ένα καλά φυλαγμένο μυστικό, συζητείται τώρα ανοιχτά από τους παγκοσμιοποιητές στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.
Αναμφίβολα, πολλοί θα υποστηρίξουν αυτόν τον συγκεντρωτισμό από φόβο για την αστάθεια. Ωστόσο, θα υπάρξουν και εκείνοι που θα αντιταχθούν σθεναρά σε αυτήν.
Με βάση το ιστορικό προηγούμενο και τα ίδια τα γραπτά των παγκοσμιοποιητών, πιστεύω ότι θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τη συμμόρφωση και να επιβάλουν τον παγκόσμιο συγκεντρωτισμό μετά την κατάρρευση με τους ακόλουθους τρόπους,
ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΧΕIΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΝΟΜH ΤΩΝ ΠOΡΩΝ
Σε προηγούμενα άρθρα έχω ήδη υπογραμμίσει την αναγκαιότητα του τοπικισμού, τη σημασία της αυτάρκους προμήθειας τροφής, νερού και στέγης από κοινότητες ομοϊδεατών για την ανάπτυξη μιας αποτελεσματικής αντίστασης ενάντια στις συγκεντρωτικές δυνάμεις. Αν δεν μπορείτε να εξασφαλίσετε τη δική σας υλικοτεχνική υποδομή, η μόνη εναλλακτική λύση είναι να κλέψετε από τον εχθρό, μια σαφώς πιο ριψοκίνδυνη πρόταση.
Σε έναν κόσμο μετά την κατάρρευση, όπου το κράτος δικαίου έχει καταρρεύσει και η ασφαλής μεταφορά πόρων μεταξύ περιοχών δεν είναι πλέον εφικτή, ο έλεγχος των βασικών προμηθειών και των παραγωγών τους καθίσταται υψίστης σημασίας. Αυτή η στρατηγική εφαρμόζεται επίσης από ολοκληρωτικά καθεστώτα όταν αντιμετωπίζουν την απειλή αναταραχών. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τακτικής σε δράση είναι η σταλινική εδραίωση της Σοβιετικής Ένωσης.
Οι επιτυχημένες εξεγέρσεις σε κατεχόμενα έθνη συχνά βρίσκουν τις ρίζες τους στο αγροτικό περιβάλλον. Οι πόλεις, από την άλλη πλευρά, τείνουν να χρησιμεύουν ως προπύργια για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα λόγω των ανώτερων δυνατοτήτων επιτήρησης, του πιο πειθήνιου πληθυσμού και της σχετικής ευκολίας εξασφάλισης και υπεράσπισής τους όταν τεθούν υπό έλεγχο. Αναφέρομαι σε αυτό ως το "δόγμα της πράσινης ζώνης", όπου οι κλειδωμένες πόλεις χρησιμεύουν ως ορμητήρια για επιθέσεις σε αγροτικές κοινότητες.
Ο Στάλιν χρησιμοποίησε αυτό ακριβώς το μοντέλο, αποστέλλοντας στρατεύματα από ελεγχόμενες πόλεις για να λεηλατήσουν τους πόρους των γύρω αγροτικών κοινοτήτων. Αυτές οι προμήθειες αποθηκεύονταν στη συνέχεια για "αναδιανομή", με τους πόρους να κατανέμονται σε όσους θεωρούνταν πιο χρήσιμοι για το καθεστώς. Όσοι θεωρούνταν μη απαραίτητοι ή δυνητικές απειλές αφέθηκαν να λιμοκτονήσουν. Στο τέλος, ο Στάλιν εξουδετέρωσε αποτελεσματικά πολλούς δυνητικούς επαναστάτες αρνούμενος την πρόσβασή τους στην παραγωγή τροφίμων και στις προμήθειες.
Οι ελίτ δεν χρειάζεται να ελέγχουν κάθε τετραγωνική ίντσα της επικράτειας για να ξεκινήσουν μια αποτελεσματική εκστρατεία στρατιωτικού νόμου. Διατηρώντας έναν ασφυκτικό έλεγχο σε πόλεις-κλειδιά μέσω της τεχνολογίας επιτήρησης και της παρουσίας στρατευμάτων, μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα αστικά κέντρα ως ορμητήρια για να κατάσχουν πόρους από τις γύρω περιοχές, στοχεύοντας επιλεκτικά όσους θεωρούν ανεπιθύμητους.
Αν τρέφετε αμφιβολίες σχετικά με την υιοθέτηση τέτοιων τακτικών από την κυβέρνηση στις ΗΠΑ, σας προτρέπω να εξοικειωθείτε με το Εκτελεστικό Διάταγμα 13603, που υπέγραψε ο Μπαράκ Ομπάμα το 2012. Το εν λόγω διάταγμα παρέχει στον πρόεδρο την εξουσία να κατάσχει οποιαδήποτε ιδιωτική περιουσία ή πόρους κατά τη διάρκεια μιας "εθνικής έκτακτης ανάγκης", εφόσον κρίνεται "απαραίτητο για την εθνική άμυνα".
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πείνα ως όπλο έχει εξυπηρετήσει καλά τις ελίτ στο παρελθόν.
ΤΟ ΜΑΛΑΙΣΙΑΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΕΛΕΓΧΟΥ
Οι ελίτ, αν μη τι άλλο, είναι πλάσματα της συνήθειας, εφαρμόζοντας με συνέπεια στρατηγικές που έχουν αποφέρει επιτυχία στο παρελθόν. Στο άρθρο μου "Αποκωδικοποίηση της πολεμικής στρατηγικής της ελίτ", εμβαθύνω στα γραπτά του μέλους του Council On Foreign Relations (Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων) Max Boot, εξετάζοντας τις μεθόδους καταστολής των εξεγέρσεων. Στις ΗΠΑ, μετά την κατάρρευση, μια εξέγερση είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Η μόνη αβεβαιότητα είναι αν θα είναι μια μεγάλης κλίμακας εξέγερση ή μια μικρότερη.
Όσο για τον υπόλοιπο κόσμο, δεν έχω πολλές ελπίδες για μια σημαντική εξέγερση. Οι περισσότεροι πολίτες στην Ευρώπη και την Ασία είναι άοπλοι και δεν έχουν εκπαίδευση. Οποιαδήποτε αντίσταση σε αυτές τις περιοχές θα είναι πιθανότατα μικρή και δομημένη σε πυρήνες για να εξασφαλίσει την επιβίωση.
Οι μέθοδοι του Max Boot επικεντρώνονται σε μεγαλύτερες απειλές για το κατεστημένο. Αναφέρει την επιτυχία των Βρετανών στη Μαλαισία από το 1948-1960 ενάντια σε εξαιρετικά αποτελεσματικούς κομμουνιστές αντάρτες και τρομοκράτες. Αυτός ο θρίαμβος μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους βασικούς παράγοντες:
1. Οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν μεγάλης κλίμακας στρατόπεδα συγκέντρωσης για να διαχωρίσουν τα κέντρα παραγωγής από την επιρροή των ανταρτών. Σε αυτά τα στρατόπεδα, που περιβάλλονταν από συρματοπλέγματα και πύργους φρουράς, φιλοξενούνταν αγρότες, εργάτες και οι οικογένειές τους. Αυτό το μέτρο απέτρεπε τους αντάρτες από το να κρύβονται ανάμεσα στην εργατική τάξη και να στρατολογούν από τις τάξεις της, ευθυγραμμιζόμενο με το δόγμα της "πράσινης ζώνης" που ανέφερα προηγουμένως.
2. Οι Βρετανοί εφάρμοσαν ένα εξελιγμένο σύστημα ταυτοποίησης για όλους τους πολίτες της Μαλαισίας, που περιελάμβανε την λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων. Δημιούργησαν πολυάριθμα σημεία ελέγχου σε όλη τη χώρα, όπου οι πολίτες έπρεπε να προσκομίζουν τα χαρτιά τους. Όποιος δεν ήταν σε θέση να προσκομίσει την ταυτότητά του, κρατούνταν ως ύποπτος ότι ήταν αντάρτης. Σε έναν ψηφιοποιημένο κόσμο όπου η ταυτοποίηση επιτυγχάνεται μέσω προηγμένων βιομετρικών στοιχείων, η τακτική των ανταρτών να καταλαμβάνουν με τη βία πολυσύχναστα κτίρια και λεωφορεία για να καταστρέφουν τις ταυτότητες θα ήταν αναποτελεσματική.
3. Αντί να αναπτύξουν μεγάλες, δυσκίνητες στρατιωτικές ταξιαρχίες σε μια μάταιη προσπάθεια να καλύψουν τεράστιες εκτάσεις, οι Βρετανοί χρησιμοποίησαν κατασκόπους και πληροφοριοδότες για να εντοπίσουν τα προπύργια των ανταρτών. Στη συνέχεια απέστειλαν μονάδες ειδικών δυνάμεων για την εξουδετέρωση αυτών των στόχων. Οι Βρετανοί δεν αποσκοπούσαν στον έλεγχο εκτεταμένων εδαφών- στόχος τους ήταν να εξοντώσουν τους αντάρτες. Η τακτική τους χαρακτηριζόταν από αξιοσημείωτη βιαιότητα, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης κινητής αγχόνης που ταξίδευε στη χώρα και της δημόσιας επίδειξης αποσυντιθέμενων πτωμάτων για να ενσταλάξουν το φόβο στους εξεγερμένους.
4. Οι βρετανικές πολιτικές ελίτ διεξήγαγαν ψυχολογικό πόλεμο προσφέροντας υποσχέσεις ειρήνης και ευημερίας στους απλούς πολίτες της Μαλαισίας αν υποστήριζαν την προσπάθεια κατά της εξέγερσης. Δεν χρειαζόταν απαραίτητα να εκπληρώσουν αυτές τις υποσχέσεις- το μόνο που χρειαζόταν ήταν να δημιουργήσουν μερικά παραδείγματα ανταμοιβής για τη συνεργασία και να πουλήσουν πειστικά αυτό το αφήγημα στο κοινό. Μόλις ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού τέθηκε υπό βρετανικό έλεγχο, οι εξεγερμένοι έχασαν τους πόρους ανεφοδιασμού και αντιμετώπισαν την πρόσθετη ανησυχία ότι υπήρχαν πληροφοριοδότες ανάμεσά τους.
TO ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚO ΠΛEΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΥΡΑΝΝIΑ
Η Μαλαισία χρησιμεύει ως παράδειγμα μιας καλά εκτελεσμένης στρατηγικής για την καταστολή των εξεγερμένων, αλλά δεν ήταν χωρίς αποτυχίες και ελλείψεις. Σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν τις μελλοντικές αβεβαιότητες κατά την καταπολέμηση των εξεγέρσεων, οι ελίτ στρέφονται στις νέες τεχνολογίες.
Η επιτυχής εφαρμογή του δόγματος της πράσινης ζώνης στον σημερινό κόσμο θα απαιτούσε τη χρήση βιομετρικής επιτήρησης. Ενώ ο περιορισμός της μετακίνησης θα μπορούσε να επιτευχθεί, θα περιοριζόταν σε πόλεις με ολοκληρωμένα δίκτυα επιτήρησης.
Σε ένα μέλλον μετά την κατάρρευση, οι αντάρτες θα αντιμετώπιζαν σημαντικές προκλήσεις διείσδυσης ή διαφυγής από μια πράσινη ζώνη, δεδομένου του σημερινού οπλοστασίου αναγνώρισης προσώπου, αναγνώρισης βάδισης και περπατήματος, σάρωσης αμφιβληστροειδούς και αποτυπωμάτων αντίχειρα, μεταξύ άλλων τεχνολογιών.
Οι δυνατότητες αναγνώρισης προσώπου έχουν εξελιχθεί ακόμη και στη θερμική απεικόνιση, επιτρέποντας στις κάμερες να αναγνωρίζουν άτομα με βάση μοναδικές θερμικές υπογραφές από τα αιμοφόρα αγγεία στο ανθρώπινο πρόσωπο, ακόμη και από απόσταση. Τα παραδοσιακά αντίμετρα, όπως το μακιγιάζ και η προσθετική, θα αποδειχθούν αναποτελεσματικά- μόνον η θερμική κάλυψη θα προσφέρει μια βιώσιμη λύση.
Επιπλέον, η εξέγερση θα πρέπει να είναι τεχνολογικά επιδέξια. Ο κυβερνοπόλεμος θα πρέπει να αποτελεί κρίσιμο στοιχείο της στρατηγικής τους. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου πρόκληση, την οποία καμία άλλη εξέγερση στην ιστορία δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει.
ΜΙΑ ΑΜΟΡΦΩΤΗ ΚΑΙ ΑΔΕΞΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Η στρατηγική των παγκοσμιοποιητών για την υποκίνηση οικονομικού και κοινωνικού χάους, ακολουθούμενη από τον αποκλεισμό ορισμένων περιοχών και την προώθηση του συγκεντρωτισμού ως πανάκεια, είναι σημαντικά πιο εφικτή όταν οι αντίπαλοί τους στερούνται διορατικότητας, υπομονής, σχεδιασμού και πρωτοβουλίας.
Οι Βρετανοί πέτυχαν μερική επιτυχία στη Μαλαισία επειδή οι αντάρτες υποτίμησαν τη σημασία της δημόσιας αντίληψης. Ενώ αποδείχθηκαν τρομεροί και ανελέητοι μαχητές, η κτηνωδία τους είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη δημόσιας υποστήριξης. Αν και η ευρεία δημόσια υποστήριξη δεν αποτελεί προϋπόθεση για τη νίκη, είναι αναμφίβολα πλεονέκτημα.
Πολυάριθμες εξεγέρσεις κατά του καθεστώτος του Στάλιν, ορισμένες από αυτές σημαντικού μεγέθους, καταπνίγηκαν λόγω κακού σχεδιασμού. Οι επαναστάτες συγκέντρωναν σημαντικές δυνάμεις σε περιορισμένες περιοχές, όπως ένα μόνο βουνό ή οροσειρές. Ο Στάλιν απλώς χρησιμοποίησε δηλητηριώδη αέρια στους εξεγερμένους που είχαν συγκεντρώσει όλους τους πόρους τους σε μια τοποθεσία και παρέλειψαν να αποθηκεύσουν μάσκες αερίων. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι σε έναν κόσμο μετά την κατάρρευση, οι κυβερνήσεις και οι ελίτ μπορεί να μην υπόκεινται πλέον σε δημόσια λογοδοσία, αφήνοντάς τις ελεύθερες να ενεργούν με κακία. Πρέπει να ληφθούν υπόψη όλα τα ενδεχόμενα.
Οι αντάρτες στη Σοβιετική Ένωση είχαν επίσης την τάση να αγνοούν την υλικοτεχνική υποδομή. Πολλοί ήταν οπλισμένοι με αταίριαστα τουφέκια και μια ποικιλία πυρομαχικών αντί να εξοπλίσουν όλες τις δυνάμεις τους με το ίδιο υλικό. Πολλοί ήταν οπλισμένοι με ακατάλληλα τουφέκια και ποικιλία πυρομαχικών αντί να εξοπλίσουν όλες τις δυνάμεις τους με το ίδιο τουφέκι και πυρομαχικά για λόγους πλεονασμού. Εξεγέρσεις έχουν χαθεί στο παρελθόν αποκλειστικά και μόνο επειδή οι μαχητές, οπλισμένοι με υπερβολική ποικιλία όπλων, ξέμειναν από επαρκή πυρομαχικά για να προμηθεύσουν οποιοδήποτε από αυτά.
Οι εξεγερμένοι ιστορικά πάλευαν με την αδυναμία τους να στοχεύσουν τα ηγετικά κέντρα των αυτοκρατοριών στις οποίες αντιτάσσονταν. Κατά κύριο λόγο, αυτό συνέβαινε επειδή δεν γνώριζαν την ταυτότητα της πραγματικής ηγεσίας. Μόνο στη σύγχρονη εποχή μας διαθέτουμε τις απαραίτητες πληροφορίες για την ταυτοποίηση των ελίτ και των οργανώσεών τους. Οι σημερινοί παγκοσμιοποιητές είναι συχνά αρκετά ομιλητικοί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης σχετικά με την ταυτότητα και τους στόχους τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ελίτ είναι αποφασισμένες να κάνουν την επόμενη εξέγερση την τελική εξέγερση. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ευάλωτοι.
Κατά την εκτίμησή μου, οι παγκοσμιοποιητές θα χρησιμοποιήσουν αρχικά τις δοκιμασμένες τακτικές τους της παραπληροφόρησης και της διαίρεσης για να επιτύχουν τον συγκεντρωτισμό. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, πιθανότατα θα καταφύγουν σε ένα μοντέλο Στάλιν/Μαλαισίας για τον επιτόπιο έλεγχο. Η ουσία του θέματος, ωστόσο, έγκειται στην κατανόηση ότι οι παγκοσμιοποιητές αντιμετωπίζουν ένα πιο δύσκολο έργο από ό,τι εμείς. Φέρουν το βάρος του ελέγχου ανθρώπων, περιουσίας, πόρων και μαζικής ψυχολογίας, με αμέτρητες μεταβλητές και πιθανές παγίδες που πρέπει να διαπεράσουν.
Αντίθετα, η δική μας εστίαση είναι πιο βελτιωμένη. Πρέπει να ασχοληθούμε μόνο με την τοπική οργάνωση, τη διατήρηση της ηθικής μας πυξίδας, την εξασφάλιση της επιβίωσής μας, μεταξύ ορισμένων άλλων πραγμάτων. Αυτή η απλότητα του στόχου μας δίνει ένα σαφές πλεονέκτημα.
Δικτυογραφία:
Historical Lessons from Rebellions - A Lily Bit
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου