Ψαχουλεύοντας στο διαδίκτυο βρήκα στην ιστοσελίδα in.gr το άρθρο, αυτό που αναφέρεται στο σοβιετικό γκουλάγκ της Βορκούτα, που βρίσκεται στο βορειότερο σημείο της Ρωσίας. Πρόκειται για το πιο διαβόητο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας του… σοβιετικού παραδείσου.
Σας το προσφέρω σήμερα, έτσι για να μη λένε οι σύντροφοι ότι μόνο οι Ναζί είχαν τέτοια… κέντρα αναψυχής!
Λίγη ιστορία ποτέ δεν έβλαψε.
Tου Χρήστου Μπολώση
Μεταξύ του 1931 και του 1962, περίπου 2 εκατομμύρια κρατούμενοι πέρασαν από τα γκουλάγκ της Αρκτικής στη Βορκούτα και 200.000 από αυτούς πέθαναν από την πείνα, την υπερκόπωση και τις θερμοκρασίες των -40 βαθμών Φαρενάιτ.
Από τη δεκαετία του 1920 έως τη δεκαετία του 1950, εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν από τα σοβιετικά γκουλάγκ, δηλαδή απομακρυσμένα στρατόπεδα εργασίας, όπου πολιτικοί κρατούμενοι, κοινοί εγκληματίες και επαναστατημένοι αγρότες αναγκάστηκαν να εργαστούν. Λίγα όμως ήταν τόσο διαβόητα, όσο τα γκουλάγκ της Βορκούτα.
Εκεί, περίπου 100 μίλια βόρεια του αρκτικού κύκλου και πάνω από 1.000 μίλια από τη Μόσχα, εκατομμύρια κρατούμενοι δούλευαν στα ανθρακωρυχεία της περιοχής. Διασπαρμένοι σε περίπου 130 στρατόπεδα, οι κρατούμενοι του λεγόμενου Vorkutlag υπέφεραν από τις μεγάλες εργάσιμες ημέρες, το παγωμένο κρύο και την έλλειψη βασικών προμηθειών.
Τα δύο εκατομμύρια άνθρωποι που πέρασαν από το Vorkutlag κατά τη διάρκεια των 20 ετών λειτουργίας του ήταν εγκληματίες, διανοούμενοι και άλλοι που έπεσαν θύμα της Μεγάλης Εκκαθάρισης του Στάλιν για την εξάλειψη των πολιτικών απειλών. Περίπου 200.000 από αυτούς έχασαν τη ζωή τους εκεί. Άλλοι εξεγέρθηκαν εναντίον των φρουρών τους. Και πολλοί από αυτούς, ακόμη και όταν τα στρατόπεδα έκλεισαν, παρέμειναν στη Βορκούτα.
Η αρχή του γκουλάγκ της Βορκούτα
Σύμφωνα με το Time, οι Ρώσοι ηγέτες είχαν βάλει στο μάτι την απομονωμένη έκταση γης στη σημερινή Βορκούτα ως ένα καλό μέρος για πολιτικούς κρατούμενους, ήδη από τη δεκαετία του 1840 υπό τον τσάρο Νικόλαο Α΄, ο οποίος τελικά αποφάσισε ότι το ψυχρό τοπίο ήταν «υπερβολικά απαιτητικό για να ζητήσει κανείς από κάποιον άνθρωπο να ζήσει εκεί».
Αλλά οι μετέπειτα σοβιετικοί γραφειοκράτες διαφώνησαν. Γι’ αυτούς, το σύστημα των γκουλάγκ εξυπηρετούσε δύο σκοπούς. Πρώτον, παρείχε ένα βολικό μέρος για τη φυλάκιση οποιουδήποτε, από «ταξικούς εχθρούς» μέχρι επαναστατημένους αγρότες, που αντιστεκόταν στις σοβιετικές πολιτικές και δεύτερον, τα γκουλάγκ παρείχαν στους σοβιετικούς διαχειριστές, δωρεάν εργατικό δυναμικό, με το οποίο μπορούσαν να εκβιομηχανίσουν τη χώρα.
Και έτσι, όταν ανακαλύφθηκε ο άνθρακας στη Δημοκρατία Κόμι το 1930, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για τη γέννηση μιας νέας σειράς στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας. Σύμφωνα με το περιοδικό New/Lines Magazine, μια μικρή ομάδα περίπου δύο δωδεκάδων κρατουμένων, γεωλόγων και φρουρών, έφτασε στην περιοχή το 1931, όπου έσκαψαν ένα από τα πρώτα ορυχεία της Βορκούτα τον επόμενο χρόνο.
«Η καρδιά συμπιέστηκε στη θέα του άγριου, άδειου τοπίου», θυμάται ένας από τους κρατούμενους, ένας γεωγράφος ονόματι Kulevsky, σύμφωνα με το βιβλίο «Γκουλάνκ: Η αληθινή ιστορία» της Αν Άπλμπαουμ, το οποίο έχει τιμηθεί με βραβείο Πούλιτζερ. «Το παράλογα μεγάλο, μαύρο, μοναχικό παρατηρητήριο, οι δύο φτωχές καλύβες, η τάιγκα και η λάσπη».
Από εκείνο το σημείο και μετά αυτό το απομονωμένο ανθρακωρυχείο 1.200 μίλια βόρεια της Μόσχας επεκτάθηκε γρήγορα σε ένα από τα μεγαλύτερα γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης.
Μέχρι το 1938 είχε 15.000 κρατούμενους. Μέχρι το 1946, το Vorkutlag και ένα γειτονικό στρατόπεδο φιλοξενούσαν πάνω από 60.000 κρατούμενους.
Σύμφωνα με το New/Lines Magazine, οι κρατούμενοι μεταφέρονταν στο στρατόπεδο με γεμάτα τρένα, όπου οι φύλακες τους αποκαλούσαν «λευκό κάρβουνο» και άφηναν πτώματα σε κάθε στάση. Κατά την άφιξη, οι κρατούμενοι υποδέχονταν με επιγραφές όπως «Η εργασία στην ΕΣΣΔ είναι ζήτημα τιμής και δόξας» και «Με σιδερένια γροθιά, θα οδηγήσουμε την ανθρωπότητα στην ευτυχία».
Αρχικά, η άφιξη των κρατουμένων ξεπέρασε την κατασκευή του στρατοπέδου. Σύμφωνα με το Russia Beyond, οι πρώτοι τρόφιμοι του Vorkutlag έπρεπε να ζουν σε σκηνές ενώ το Time ανέφερε ότι οι κρατούμενοι ζούσαν σε στρατόπεδα γύρω από ένα ορυχείο, όπου κοιμόντουσαν σε κουκέτες, χρησιμοποιούσαν έναν κουβά ως τουαλέτα και κάλυπταν τις ρωγμές στους τοίχους με λάσπη με τη μάταιη ελπίδα να κρατήσουν μακριά το κρύο.
Πράγματι, το κρύο ήταν ένα από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της ζωής στη Βορκούτα, όπου η θερμοκρασία μπορούσε να πέσει στους 40 βαθμούς Φαρενάιτ κάτω από το μηδέν, οι χειμώνες διαρκούσαν έως και 10 μήνες και οι βίαιες χιονοθύελλες, έκαναν τη ζωή εφιαλτική.
«Τα σκυλιά των φρουρών αντιλήφθηκαν την χιονοθύελλα πριν από εμάς», θυμάται ένας κρατούμενος, στρατηγός στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, σύμφωνα με το Time. «Άρχιζαν να ουρλιάζουν και να κλαψουρίζουν, και αυτό θα ήταν το σήμα για να αρχίσουμε να ανοίγουμε τρύπες στο παγωμένο έδαφος αφού δεν υπήρχε άλλο καταφύγιο».
Σύμφωνα με τον στρατηγό, μια ομάδα 150 αιχμαλώτων «πιάστηκε» κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας λίγα μέτρα από μια νάρκη και αμέσως εγκαταλείφθηκε από τους φρουρούς της. «Η επόμενη βάρδια που πήγαινε στο ορυχείο πέρασε πάνω από μικρά “λευκά” αναχώματα» θυμάται, «κανείς δεν μπήκε στον κόπο να θάψει τα πτώματα. Μόνο ένας από τους αξιωματικούς της διοίκησης του στρατοπέδου είπε: «Είναι κρίμα που χάσαμε τα ρούχα τους»».
Παρά το κρύο και παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι κρατούμενοι δεν είχαν βασικά εφόδια όπως εσώρουχα ή ζεστές μπότες, αναμενόταν να σηκώνονται γύρω στις 5 το πρωί και να εργάζονται 12 ώρες το 24ωρο. Και όσοι προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από τις απάνθρωπες συνθήκες στο γκουλάγκ της Βορκούτα συχνά ξυλοκοπούνταν βάναυσα, τους έγδυναν και τους έριχναν σε μη θερμαινόμενη απομόνωση.
Μέχρι το 1953, πολλοί από τους κρατούμενους είχαν εξαντληθεί. Εκείνη τη χρονιά πέθανε ο Ιωσήφ Στάλιν και οι κρατούμενοι στο Vorkutlag αρνήθηκαν να εργαστούν. Το Time ανέφερε ότι ένας κρατούμενος δήλωσε μάλιστα: «Βαρέθηκα να δουλεύω μόνο, να δουλεύω μέχρι να πέσω νεκρός στο λάκκο ή να με ρουφήξει η τούνδρα».
Εκείνο τον Ιούλιο, ξεκίνησαν απεργία. Αλλά η αντίστασή τους ήταν βραχύβια. Την 1η Αυγούστου, τα στρατεύματα πυροβόλησαν εναντίον των απεργών, σκοτώνοντας δεκάδες και τραυματίζοντας εκατοντάδες άλλους.
Ωστόσο, η λεγόμενη εξέγερση της Βορκούτα αποδείχθηκε ότι ήταν η τελευταία πνοή του στρατοπέδου. Η εποχή των γκουλάγκ τελείωνε και το Vorkutlag έκλεισε το 1962. Μέχρι τότε, περίπου 200.000 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους φυλακισμένοι εκεί.
Μετά το κλείσιμο του Vorkutlag, πολλοί από τους κρατουμένους του εγκατέλειψαν την περιοχή. Κάποιοι όμως δεν είχαν πού αλλού να πάνε- και παρέμειναν. Και ορισμένοι σοβιετικοί πολίτες επέλεξαν ακόμη και να μετακομίσουν στον χώρο του πρώην γκουλάγκ.
Σύμφωνα με το Radio Free Europe, η έξοδος των κρατουμένων των γκουλάγκ άφησε στις σοβιετικές αρχές ένα σοβαρό πρόβλημα. Παρόλο που οι κρατούμενοι είχαν φύγει, τα ορυχεία έπρεπε ακόμη να δουλέψουν. Έτσι, οι αρχές προσέφεραν στους δυνητικούς ανθρακωρύχους υψηλούς μισθούς και πολλά προνόμια για να μετακομίσουν στην απομονωμένη, ψυχρή περιοχή.
Ως αποτέλεσμα, η Βορκούτα άνθισε σε μια ακμάζουσα πόλη με σχολεία, καταστήματα και πολυκατοικίες. Ο πληθυσμός της, τροφοδοτούμενος από τα 13 ορυχεία που την περικύκλωναν, αυξήθηκε σε 250.000 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Αλλά η ευημερία της Βορκούτα δεν κράτησε πολύ. Σήμερα, μόνο τέσσερα από τα 13 ορυχεία της παραμένουν, τα προάστιά της έχουν μετατραπεί σε πόλεις-φαντάσματα και ο συνολικός πληθυσμός της έχει μειωθεί σε περίπου 60.000. Αν και το ενοίκιο είναι φθηνό, οι κάτοικοι πρέπει να αντιμετωπίσουν το κρύο και την απομόνωση της πόλης από την υπόλοιπη Ρωσία.
«Αυτό που βλέπουμε τώρα, 30 χρόνια μετά τη σοβιετική κατάρρευση, είναι ο παρατεταμένος θάνατος της Βορκούτα», δήλωσε Radio Free Europe ο Άλαν Μπάρενμπεργκ, ιστορικός στο TexasTech University και συγγραφέας του βιβλίου «GulagTown, CompanyTown: Forced Labor AndIts LegacyIn Vorkuta», και συνέχισε: «Δεν είναι πλέον ιδεολογική επιταγή να αποδείξουμε στον κόσμο ότι η διατήρηση μιας πόλης ανθρακωρυχείων 250.000 ανθρώπων στην Αρκτική είναι ένας θρίαμβος της σοβιετικής εφευρετικότητας. Έτσι βλέπουμε την εκτεταμένη εγκατάλειψη των οικισμών και των ορυχείων, ενώ σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες».
Αν και το μέλλον της Βορκούτα είναι αβέβαιο, το παρελθόν της είναι πολύ σαφές. Εδώ, σε μια πόλη με ατελείωτους χειμώνες και ψυχρές θερμοκρασίες, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν βάναυσα. Ό,τι κι αν συμβεί στην πόλη της Βορκούτα στη συνέχεια, η κληρονομιά της θα παραμείνει άρρηκτα συνδεδεμένη με τα φαντάσματά της.
Και επειδή το παραβαρύναμε σήμερα το πράμα, διαβάστε αυτό το… τσαχπίνικο και σχετικό, αφού αναφέρεται στους θαυμαστές των γκουλάγκ:
Τα οικογενειακά του ΚΚΕ
Έχουμε συνηθίσει να ακούμε για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, το οποίο βέβαια ακόμη δεν το είδαμε, αλλά πάντως το ακούμε. Ένα μικρό δείγμα του… πλεονεκτήματος αυτού το είδαμε στα 4,5 χρόνια της διακυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ.
Το 1949 κυκλοφόρησε ένα βιβλιαράκι μόλις 62 σελίδων με τίτλο «Τα οικογενειακά του ΚΚΕ». Συγγραφέας ο Μάξιμος Δρακούλης, ο οποίος με το μικρό αυτό πόνημά του, φέρνει στο φως τα «ηθικά πλεονεκτήματα» ηγετικών αστεριών του εγχωρίου κομμουνισμού.
Σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας: «Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι αυστηρή, αυστηρότατη για τους άλλους, δηλαδή για τα αλά και δόκιμα μέλη του ΚΚΕ Έχει βγάλει ειδικά βιβλιαράκια, που περιέχουν αυστηρούς κανόνες, οι οποίοι ρυθμίζουν την ζωή και διαγωγή των μελών του ΚΚΕ. Ειδικό βιβλιαράκι με τους «Συνωμοτικούς κανόνες», άλλο βιβλιαράκια με τους «Κανόνες της επαγρύπνησης», άλλο με «Κανόνες της κομματικής και ιδιωτικής ζωής». Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι «σοφή», «προνοητική» και «αυστηρή». Τα έχει προβλέψει όλα γα τα μέλη της και είναι πολύ απαιτητική. Ζητάει από κάθε μέλος να είναι τύπος και υπογραμμός παντού, σε όλα. Στη δουλειά του, στο σπίτι του, στην κοινωνία, στο κόμμα. …………. (μετά από όλα αυτά) είναι φυσικό να σκεφτεί κανείς, πώς η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ, υποβάλλει τον εαυτό της σε μεγαλύτερες θυσίες και η ζωή της δεν είναι τίποτε άλλο από μια συνεχή αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Ε, λοιπόν δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη απ’ αυτήν την αντίληψη…..»
Για να αποδείξει τους ισχυρισμούς του ο Δρακούλης, παραθέτει μερικά περιστατικά βίου και πολιτείας ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, που ενώ πρόσταζαν την πλέμπα να είναι κάτι σαν τα μέλη του σωματείου «Πνεύμα και ηθική», στο οποίο προήδρευε ο κ. Ζάχος Μαρκάς (Βασίλης Αυλωνίτης) στην «Ωραία των Αθηνών», οι ίδιοι προτιμούσαν τα… ξινά και μάλιστα χωρίς συνέπειες.
Αυτές τις περιπέτειες των «ζουμερών» συντρόφων θα δούμε μαζί ξεφυλλίζοντας το σπάνιο σήμερα βιβλιαράκι του Μάξιμου Δρακούλη «Τα οικογενειακά του ΚΚΕ». Σε προσεχή σημειώματα μας θα σας κάνουμε κοινωνούς των «οικογενειακών του ΚΚΕ» παραθέτοντας αποσπάσματα, όχι από έρωτες του Γιώργου Ζαμπέτα, αλλά του βιβλίου αυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου