Οἱ ἄνθρωποι τρέχουν μέ προθυμία στόν δρόμο τῆς καταστροφῆς. Σέ καμιά ἐποχή δέν ὑπῆρξε τόση κακία, ὅση στίς ἡμέρες μας. Ἄς παρακαλοῦμε τόν πανάγαθο Θεό νά δώσῃ μετάνοια καί ἐπιστροφή καί σέ ἐμᾶς καί σ΄ ὅλα τά ἔθνη.
Ὁ φοβερός κατακλυσμός τῆς ἁμαρτίας ἀπειλεῖ νά καταποντίση ὅλους, λαϊκούς καί κληρικούς, πλούσιους καί πτωχούς, μεγάλους καί μικρούς, ἄνδρες καί γυναῖκες, γέροντες, νέους καί νήπια, ἐπειδή ὅλοι σχεδόν ἔχουμε ξεκλίνει. Ὅσοι δέ ἔχουν ἐκκλίνει ἀπό τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, προσπαθοῦν οἱ ἀσεβεῖς, μέ πολλούς τρόπους, νά ἀποπλανήσουν, γιά νά τούς καταστήσουν συνοδοιπόρους στόν δρόμο τῆς ἀπωλείας.
Οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἀνθρώπους ἔχουν μάτια καί δέν βλέπουν, ἔχουν αὐτιά καί δέν ἀκοῦν. Ἔχουμε δύσκολους καιρούς καί πονηρές ἡμέρες. Ὅποιος μπορέση νά σώσῃ τόν ἑαυτό του, θά ὀνομασθῆ μεγάλος· ἐάν σώσῃ καί ἄλλους, θά ὀνομασθῆ μέγιστος...
Ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἔφτασε. Τήν συγκρατοῦν οἱ προσευχές καί μεσιτεῖες τῆς Παναγίας Μητέρας Του, τῶν Ἁγίων στούς Οὐρανούς καί ὀλίγων ἐκλεκτῶν, πού βρίσκονται στήν γῆ. Ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἕτοιμοι καί μετανοημένοι, γιά νά σώσουμε τουλάχιστο τίς ψυχές μας.
Φοβοῦμαι ὅτι πολύ σύντομα θά ἀκολουθήση συμφορά στό ἀνθρώπινο γένος, ἐπειδή οἱ περισσότεροι ἀπό τούς ἄρχοντες καί τόν λαό, τούς κληρικούς καί λαϊκούς, βαδίζουν τόν εὐρύχωρο δρόμο, πού ὁδηγεῖ στήν καταστροφή... Ἐμεῖς μέ ὑπομονή ἄς βαδίζουμε τόν στενό δρόμο τῆς ἀρετῆς, προσβλέποντες στόν Ἀρχηγό τῆς πίστεώς μας καί θεωρώντας τά τοῦ κόσμου σκουπίδια, γιά νά κερδίσουμε τόν Χριστό...
Πραγματι σέ χάος μεγάλο βρίσκεται ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα. Βαδίζει κατά κρημνῶν. Βαδίζει στό σκοτάδι καί χωρίς πυξίδα. Ποῦ τελικά θά καταντήση; Ἐκεῖ πού κατάντησαν ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί καί παραβάτες τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀνά τούς αἰῶνες... Ἡ γενεά μας εἶναι πονηρή καί πρός τούς πονηρούς ὁ Κύριος ἀποστέλλει ἀνάλογες τιμωρίες γιά μετάνοιά τους.
Δύο πράγματα θά ἀναχαιτίσουν τήν ὁρμή τοῦ κόσμου πρός τήν κακία καί τήν ἀπώλεια, ἡ μετάνοια καί ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ μετάνοια ἀληθινή δέν ὑπάρχει, μένει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ καί τό ἔλεος Του.
Ὁ καιρός τῆς πρόσκαιρης ζωῆς εἶναι βραχύτατος, οἱ ἡμέρες εἶναι πονηρές, ὁ θάνατος εἶναι ἄδηλος (ἀβέβαιος), καί ἡ ζωή μετά τόν θάνατο εἶναι αἰώνια. Ἐπίσης καί ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια καί χωρίς τέλος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παραγγέλει: Μή γίνεσθε ἄσοφοι ἀλλά σοφοί· μή γίνεσθε ἄφρονες ἀλλά συνιέντες τί τό θέλημα τοῦ Κυρίου.
Λοιπόν ἄσοφος καί ἄφρων εἶναι ἐκεῖνος πού δέν τά σκέπτεται αὐτά καί δέν αἰσθάνεται τίς ἰδικές του ἁμαρτίες γιά νά τίς ἐξαλείψη μέ τήν μετάνοια, τήν ἐξομολόγηση καί τά δάκρυα, ἀλλά ἀμελεῖ, ἀναισθητεῖ καί περιεργάζεται τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, κρίνοντας, κατακρίνοντας καί καταδικάζοντας τούς ἄλλους, ὡσάν νά εἶναι αὐτός ὁ κριτής καί δικαστής τῶν ὅλων, καί κωφεύει στήν ἐντολή καί ἀπειλή τοῦ Κυρίου· μή κρίνετε, γιά νά μή κριθῆτε μή καταδικάζετε, γιά νά μή καταδικασθῆτε.
Σοφός καί συνετός καί φρόνιμος εἶναι ἐκεῖνος πού βάζει ὅλες τίς ἁμαρτίες του μπροστά του, καί δέν ἀσχολεῖται μέ τίς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων, ἀλλά κλαίει στοχαζόμενος πώς ἐλύπησε τόν Θεό μέ τίς πολλές ἁμαρτίες του...
Ἀσθένειες τῆς ψυχῆς εἶναι οἱ διάφορες ἁμαρτίες μικρές καί μεγάλες, τίς ὁποῖες δέν εἶναι δυνατόν νά μή ἔχει ἄνθρωπος, ἐπειδή ἀναμάρτητος εἶναι μόνον ὁ Θεός... Οἱ πνευματικοί ἰατροί, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅλες τίς ψυχικές ἀσθένειες τίς θεραπεύουν, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τίς φανερώση στόν πνευματικό ἰατρό μέ τήν ἐξομολόγηση.
Χωρίς τό Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως σπάνιοι ἤ ἐλάχιστοι θά σωζόνταν. Ὅλος δέ ὁ βίος μας εἶναι καιρός εὐπρόσδεκτος γιά μετάνοια καί σωτηρία. Εὐτυχής καί μακάριος ὅποιος πεθάνει μέ μετάνοια.
Ὅπως ὁ Χριστός ἐδέχονταν τελῶνες, πόρνες, ἀσώτους, ληστές, ἁμαρτωλούς, ὅταν μέ εἰλικρίνεια μετανοοῦσαν, καί ἔκανε καί κάνει χαρά στούς οὐρανούς γιά ἕνα ἁμαρτωλό μετανοοῦντα, ἔτσι καί ἡ Έκκλησία δέχεται κάθε ἁμαρτωλό, πού μετανοεῖ.
Οὐδέποτε νά ἀπελπισθῆς. Νά μετανοῆς, ἄν ἁμαρτήσης καί νά ζητῆς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ λέγοντας τήν σύντομη προσευχή· Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με...
Ἐάν, μέ προσοχή καί διάκριση, ἐξετάσωμε τούς ἑαυτούς μας, τότε θά βροῦμε ὅτι εἴμαστε ἐλλιπεῖς σέ ὅλα καί ἁμαρτωλοί, καί φίλαυτοι, καί κενόδοξοι, καί ἀνθρωπάρεσκοι καί ὑπερήφανοι... Μετάνοια εἰλικρινῆ δέν ἔχομε καί τά πταίσματα τῶν ἀδελφῶν μας δέν συγχωροῦμε. Ἐάν εἴχαμε θερμή πίστη, ἀγάπη καθαρά καί ταπείνωση πραγματική, ποτέ δέν θά ἁμαρτάναμε.
Σήμερον, δυστυχῶς, ὅλοι σχεδόν τρέχουν στήν ἁμαρτία, σάν τά ἀχαλίνωτα ἄλογα, καί λαϊκοί καί κληρικοί, καί πλούσιοι καί πτωχοί, καί μεγάλοι καί μικροί, καί ἄνδρες καί γυναῖκες.
Τρέχουν μέ μεγάλη προθυμία στήν ἁμαρτία, στόν δρόμο τῆς ἀπωλείας, τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀσεβείας, τῆς ἀσωτίας, τῆς ἀκολασίας, τῆς καταφρονήσεως, τῆς παρακοῆς πρός τόν Θεό καί ὑπακοῆς στόν Διάβολο. Σήμερον ἡ ἀληθινή μετάνοια τῶν ἀνθρώπων σπανίζει.
Πρίν ἔλθη ἡ φοβερή ἡμέρα τοῦ θανάτου ἄς φροντίσουμε νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας μέ τήν μετάνοια καί ἐξομολόγηση, καί νά πλουτίσουμε τόν ἑαυτό μας μέ ἔργα ἀγαθά, νά κοσμίσουμε τίς ψυχές μας μέ ἀρετές. Γνώρισμα τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας εἶναι ἡ βαθειά συναίσθηση, ἡ συντριβή καί ἡ θλίψη τῆς καρδιᾶς, διότι ἐλύπησε μέ τήν ἁμαρτία τόν φιλάνθρωπο Θεό.
Εἶναι ἡ κατάνυξη, οἱ ἀναστεναγμοί, οἱ προσευχές, οἱ νηστεῖες, οἱ ἀγρυπνίες, τά δάκρυα. Αὐτή ἡ μετάνοια εἶναι γνήσια, ὠφέλιμος, παρέχει ἄφεση ἁμαρτιῶν καί καθιστᾶ τόν ἁμαρτωλό ἀπό ἐχθρό φίλο τοῦ Θεοῦ. Τέτοια μετάνοια πρέπει νά ἔχουμε ὅσες φορές ἁμαρτήσουμε.
Ἐάν δέν μετανοήσουν τώρα οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά ἐξακολουθοῦν τίς ἁμαρτίες καί τίς κακίες, θά μετανοήσουν ὅταν ἔλθη ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, ἀλλά θά εἶναι ἀργά. Ὁ Θεός δέν θά τούς ἀκούη, ὅπως δέν τόν ἄκουσαν ἐκεῖνοι ὅταν τούς παράγγειλε νά φυλάξουν τόν νόμο Του καί τίς ἐντολές Του...
Ὅλα τά ἄψυχα στοιχεῖα θά ἐξεγερθοῦν ἐναντίον τῶν βλασφήμων, τῶν ἀσεβῶν, τῶν ἀπίστων, τῶν αἰσχρῶν, τῶν μιαρῶν, τῶν παγκακίστων ἀνθρώπων, πού ἔχουν μορφή ἀνθρώπων, ἀλλά ψυχή ἀγρίων θηρίων καί ἀκαθάρτων γουρουνιῶν, κυλιομένων στόν βοῦρκο τῆς ἀκαθαρσίας...
Τότε καί μόνον ὁ κλῆρος θά ἐξυψωθῆ, θά λάμψη ἡ εὐσέβεια καί ἡ Ὀρθόδοξη πίστη θά ἐξαπλωθῆ στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ὅταν ἄξιοι ποιμένες θά ποιμαίνουν τά λογικά τους ποίμνια μέ ὁσιότητα καί δικαιοσύνη.
Ἄς μή μᾶς διαφεύγει, ὅτι ἡ παρατηρούμενη σήμερα καταφρόνηση τοῦ Κλήρου ἀπό μέρους τοῦ λαοῦ καί ἡ ἐπικρατοῦσα καί αὐξανόμενη ἀσέβεια προέρχεται ἐξ αἰτίας ἐκείνων τῶν κληρικῶν πού νεωτερίζουν καί κάμνουν μεταρρυθμίσεις στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ...
Πηγή: «Πατρικές Συμβουλές Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου»
Ἀπό τό ἡμερολόγιο τοῦ ἐκδοτικοῦ οἴκου «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου