Οι στίχοι του τραγουδιού επιβεβαίωσαν τις υποψίες. Παρά την, ελαφρώς ασυνάρτητη σύνταξη, το “ραπάρισμα” έβγαζε καθαρές ποντιακές λέξεις με ξεκάθαρο νόημα. Η επόμενη αναζήτηση ήταν για την ανεύρεση του εν λόγω καλλιτέχνη, που με τόση γλαφυρότητα παρομοίασε με την πανώλη τα μαύρα συναισθήματα που δημιούργησαν τα βιώματά του. Με καταγωγή από τις ελληνόφωνες περιοχές των Σουρμένων και της Ματσούκας της Τραπεζούντας, ο Ρετζέπ Γιλμάζ, παρά το νεαρό της ηλικίας του (29 χρονών) είχε σίγουρα μία συγκλονιστική ιστορία να διηγηθεί στο newpost.gr, το οποίο τον ανακάλυψε στην… ξενιτειά, όπου πλέον δεν ραπάρει, αλλά αναστορεί (δηλαδή αναπολεί) την πατρίδα και τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσε.
«Μ’ άνασπαλλεις με», δηλαδή, «μή με ξεχάσεις»
«Παλιά έκανα μερικά τραγούδια. Τα έγραψα στα ποντιακά, για να μην ξεχάσουν οι δικοί μας, οι νέοι, τη γλώσσα. Με κυνήγησαν οι αρχές στην Τουρκία για τα τραγούδια. Ακόμα και τώρα όμως με βρίσκουν στο διαδίκτυο και με αποκαλούν Άφοβο (το παρατσούκλι του). Τότε συνειδητοποιώ, ότι έκανα καλή δουλειά», εξομολογείται αρχικά. Όσο για τις αναμνήσεις που έχει κρατήσει από την πατρίδα, σε αυτές, ο ήρωας του είναι η γιαγιά του. «Όταν ζούσε πάντα συνομιλούσαμε στα ποντιακά. Όταν έφυγε πριν από τρία χρόνια τα τελευταία της λόγια ήταν “Ρετζέπ μ’άνασπάλλεις με”, δηλαδή “Ρετζέπ, μη με ξεχάσεις”», θυμάται με συγκίνηση.
«Αν δεν πας στο Τζαμί, μπάλα δεν παίζεις»
Η εξασφάλιση του άρτου του επιούσιου δεν ήταν εύκολη στην Τουρκία. «Έκανα πολλές δουλειές. Είχα δουλέψει και ως σεκιούριτι. Δούλεψα και το καλοκαίρι στα παρχάρια (υψίπεδα) του Πόντου. Με την κερεντή (δρεπάνι) έκοβα χορτάρια», λέει και συνεχίζει: «έπαιξα και μπάλα! Έχω αγωνιστεί σε αρκετές ομάδες ακόμα και επαγγελματικά. Στο τέλος της καριέρας μου έπαιξα στην Κωνσταντινούπολη, στην Güngörenspor. Εκεί ήταν όλοι από την Τραπεζούντα και παλαιότερα τους είχα βοηθήσει πολύ. Αλλά αυτοί μου είπανε, “αν δεν πηγαίνεις στο τζαμί, δεν μπορείς να παίζεις μαζί μας”. Εγώ φυσικά δεν πήγα ποτέ στο τζαμί και με έδιωξαν. Έτσι τελείωσε η καριέρα μου».
«Δούλος» του Θεού Χριστόφορος
Οι δύσκολες συνθήκες τον οδήγησαν εκτός Τουρκίας. Πριν φύγει όμως η τύχη του χαμογέλασε και τον οδήγησε σε ελληνικά μονοπάτια! «Έφυγα, επειδή ήθελα να φτιάξω τη ζωή μου, όπως ήθελα εγώ. Γνώρισα μία κοπέλα από την Ουκρανία, τη Λαρίσα, η οποία είναι Ελληνίδα ποντιακής καταγωγής. Η τύχη μου έλαμψε! Παντρευτήκαμε, κάναμε έναν γιο, τον οποίο βγάλαμε Ορφέα. Δεν ήθελα το παιδί μου να τραβήξει τα ίδια προβλήματα με εμένα και έτσι φύγαμε! Ήταν άσχημα στην Τουρκία για την οικογένειά μου. Ο επόμενος σταθμός ήταν η Βραζιλία, όπου είχανε καταφύγει ήδη τα αδέρφια μου. Μείναμε ένα χρόνο και επιστρέψαμε στην Ευρώπη και την Ουκρανία! Εκεί το 2012 βαφτίστηκα χριστιανός ορθόδοξος και πλέον το όνομά μου είναι Χριστόφορος», διηγείται.
Στην Ουκρανία έμενε στην Οδησσό, αλλά λόγω των αναταραχών εκείνος και η οικογένειά του έφυγε για το Κιρόβογκραντ, ενώ τώρα κατοικεί στο Χμελνίτσι, όπου στράφηκε σε παλαιούς επαγγελματικούς ατραπούς. «Διατηρώ Ακαδημία τερματοφυλάκων εδώ και δύο χρόνια, την F.S. Proffiball. Είναι ευτυχία για μένα το γεγονός, ότι συνεργάζομαι με την ιταλική Λιβόρνο. Προπονώ παιδιά και τα στέλνουμε να γίνουν επαγγελματίες. Έχουμε στείλει ήδη σε Ιταλία και Τουρκία. Ευελπιστώ, ότι θα μπορέσουμε και στην Ελλάδα να προωθήσουμε παίκτες. Έχουν λαμπρό μέλλον μπροστά τους», λέει με υπερηφάνεια για τους αθλητές του.
Η συζήτηση δεν θα μπορούσε να μην πάει στα γεγονότα της Ουκρανίας. «Πολύ άσχημες είναι οι συνθήκες. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε ψωμί να φάνε. Ο πόλεμος με τη Ρωσία δυσχέραινε τις καταστάσεις. Μπήκε και η Αμερική στη μέση και έκανε τους ανθρώπους να τρώγονται σαν τα σκυλιά. Δεν πρέπει να γίνεται πόλεμος! Οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και δεν έχουν να φάνε. Δουλεύουμε για 100 δολάρια τον μήνα», τονίζει.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης τραγούδησε το γνωστό «’ς σα ξένα είμαι Έλληνας και ‘ς σην Ελλάδαν ξένος», του τραγουδιού «Πατρίδα μ’ αραεύω σεν», του οποίου ο στίχος (του αείμνηστου Χρήστου Αντωνιάδη) εκφράζει εκατό τοις εκατό τον τρόπο που υποδέχτηκαν οι Έλληνες τους πρόσφυγες, το 1923, αλλά και πως ξαναβίωσαν τις ίδιες συμπεριφορές οι μετανάστες στη Γερμανία . Αλήθεια, πώς έζησε ο Τούρκος υπήκοος ως ξένος στην Ουκρανία και πως νιώθει για την Ελλάδα; «Στην Ουκρανία έχει γύρω στους 300.000 Έλληνες. Οπότε, δεν μπορώ να πω, ότι ένιωσα ρατσισμό. Έχω πληγωθεί πολύ με άλλο θέμα. Πολλοί άνθρωποι μου υποσχέθηκαν να με φέρουν στην Ελλάδα, αλλά τίποτα. Εγώ είμαι Πόντιος και θέλω να πάω εκεί με την οικογένειά μου. Να μάθει το παιδί μου τη γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό μας. Τη θρησκεία μας. Αλλά βλέπω, ότι οι άνθρωποι έχουν στο νου τους τα συμφέροντα. Εγώ πιστεύω, ότι αν είχαμε ενότητα μεταξύ μας, θα καταφέρναμε τα πάντα», απαντά.
ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και το αίμα νερό δεν γίνεται…
Ως άνθρωπος που ασχολείται με το ποδόσφαιρο, η κουβέντα πήγε στις ελληνικές οπαδικές του προτιμήσεις. «Τί ψάχνεις; ΠΑΟΚ είμαι βέβαια, αλλά εγώ βλέπω όλες τις ομάδες στην Ελλάδα ίδιες στα μάτια μου. Τις βλέπω δικές μου, όπως έχουμε στην πατρίδα την Τραμπζονσπόρ, τη Σουρμένεσπορ(Σούρμενα) και το Ατσαπάτ (Πλάτανα). Αν με ρωτήσεις, αγαπώ και την ΑΕΚ!», υποστηρίζει.
Οι Πόντιοι εδώ στην Ελλάδα νιώθουν μεγάλη αγάπη για τους Ελληνόφωνους που λόγω θρησκείας, ως μουσουλμάνοι, δεν συμπεριελήφθησαν στη συνθήκη της Λωζάνης για την ανταλλαγή πληθυσμών, παρέμειναν στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά παρά τις προσπάθειες για πλήρη τουρκοποίησή τους, δεν ξέχασαν τη γλώσσα τους. Οπότε, η τελευταία ερώτηση που τέθηκε στον Χριστόφορο ήταν, αν αγαπά τους Ρωμαίους (σ.σ. Έλληνες Πόντιους). «Γιατί το λες αυτό; Βέβαια τους αγαπώ. Το αίμα νερό δεν γίνεται. Μπορεί να μας απομάκρυναν, αλλά δεν κατάφεραν να μας κρύψουν τον έναν από τον άλλο! Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε παιδιά του Χριστού», είπε και κατέληξε επαναλαμβάνοντας την επιθυμία του να έρθει με την οικογένειά του και να εργαστεί στην Ελλάδα. Το σίγουρο είναι, ότι όταν καταφέρει, να εκπληρώσει το όνειρό του, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα προσαρμογής. Μιλά τούρκικα, ρώσικα, αγγλικά και τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον έχουν βοηθήσει να κάνει πολλούς Έλληνες φίλους και να μάθει αρκετά καλά τα ελληνικά.
ΠΗΓΗ: Newpost.gr
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου