Η Τουρκία πάει μόνο ως εκεί που την παίρνει
Μπορεί η Τουρκία να εμφανίζεται, τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο, ότι ελέγχει την κατάσταση αλλά η πραγματικότητα είναι θεμελιακά διαφορετική και όλες οι κινήσεις της είναι ουσιαστικά απεγνωσμένες. Διότι δεν μπορεί να μπει στην ενεργειακή σκακιέρα. Έτσι η Τουρκία πάει μόνο ως εκεί που την παίρνει. Αφού δεν κατάφερε να κάνει τίποτα με την Αίγυπτο ούτε με τη Λιβύη τελικά εκβίασε την κυβέρνηση της Τρίπολης, επειδή είναι αδύναμη και χρειάζεται όπλα, για να πετύχει ένα μνημόνιο το οποίο είναι εκ φύσης άκυρο, αφού δεν πρόκειται να το κυρώσει η Βουλή της Λιβύης. Και βέβαια δεν κατάφερε να λυγίσει τον Χαφτάρ που συνεχίζει ακάθεκτος τον αγώνα της απελευθέρωσης της Λιβύης. Επίσης όταν η Τουρκία δηλώνει σε αυτό το πλαίσιο ότι τα ελληνικά νησιά δεν έχουν ούτε ΑΟΖ, ούτε υφαλοκρηπίδα, αλλά ακόμα και την παράλογη οριοθέτηση την έκανε αποφεύγοντας τα θαλάσσια οικόπεδα της Ελλάδας και πιο συγκεκριμένα ακόμα της Κρήτης.
Άλλωστε μόλις προσπαθεί να εισχωρήσει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα αμέσως και άμεσα επεμβαίνει η ελληνική φρεγάτα Νικηφόρος Φωκάς για να βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Όμως αυτές οι κινήσεις δεν υποστηρίζονται με τον πρέποντα τρόπο από τα δικά μας ΜΜΕ και ο λαός μας μένει με την εντύπωση ότι δεν κάνει τίποτα το Πολεμικό Ναυτικό και ότι το ίδιο ισχύει για την Πολεμική Αεροπορία. Ενώ η πραγματικότητα στο έδαφος είναι ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις αποκρούουν κάθε τουρκική προσπάθεια να εισβάλλει στη χώρα μας. Έτσι η Τουρκία μπορεί να κερδίζει τις εντυπώσεις σε επικοινωνιακό επίπεδο, αλλά όχι στην πράξη.
πηγή
Τα Μεγάλα Κατεχόμενα
Τα Μεγάλα Κατεχόμενα που πολλοί τα ονομάζουν Ανατολική Θράκη λόγω ραγιαδισμού και άγνοιας αντιπροσωπεύουν το 3% της έκτασης της Τουρκίας και το 14% του πληθυσμού της, δηλαδή 10 εκατομμύρια με τα στοιχεία της ίδιας υπηρεσίας στατιστικών δεδομένων του κράτους. Αυτό το ευρωπαϊκό κομμάτι που παραμένει ξένο για τους Τούρκους της Ανατολής, αποτελεί τα τελευταία ερείπια της οθωμανικής προσπάθειας που διήρκεσε αιώνες, να κατακτήσει την Ευρώπη και ειδικά το κεντρικό της μέρος. Αυτή η επεκτατική τάση σταμάτησε εντελώς το 1683 όταν απέτυχε η δεύτερη πολιορκία της Βιέννης. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέστη μία συνεχόμενη συρρίκνωση μέχρι να φτάσει στο επίπεδο των Μεγάλων Κατεχομένων που απελευθερώθηκαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα χάρη στη Συνθήκη Παρισίων του 1919 μέσω της Συνθήκης Σεβρών του 1920 έως το 1923 με την υπογραφή της Συνθήκης Λωζάνης του 1923.
Όμως η ίδια η Τουρκία δεν πιστεύει ότι τα Μεγάλα Κατεχόμενα της ανήκουν και αποφεύγει την μεγάλη τους ανάπτυξη και γι’ αυτό δεν υποστηρίζει επί της ουσίας την Κωνσταντινούπολη γιατί τη θεωρεί πολύ ευρωπαία για τα τουρκικά δεδομένα. Έτσι γίνεται και από την εποχή της εκστρατείας της Καλλίπολης, αφού τα μεγάλα τουρκικά κοιμητήρια είναι βέβαια από την ασιατική πλευρά. Όμως αυτό το γεγονός πρέπει να το ενσωματώσει στη σκέψη του και ο ελληνικός λαός, διότι παρόλο που βρίσκεται ξεκάθαρα στο πλαίσιο του Βυζαντινού πνεύματος και του Ελληνισμού, σπάνιοι είναι οι Έλληνες που συνειδητοποιούν αυτή την πραγματικότητα. Διότι δεν έχουν μέσα τους το παράδειγμα της απελευθέρωσης της Ισπανίας.
πηγή
H ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης
Όταν κάποιος διαβάζει τον τίτλο αυτού του άρθρου θεωρεί φυσιολογικά, χωρίς καν να έχει το ίχνος του ραγιαδισμού, ότι πρόκειται για μία ακραία προσέγγιση για το μέλλον που δεν έχει νόημα λόγω της κατάστασης που επικρατεί. Με άλλα λόγια ακόμα κι αν το ήθελε κρυφά δεν μπορεί να το πιστέψει και βγάζει το όλο θέμα από το μυαλό του. Όμως δεν έχει αντιληφθεί ότι υπάρχει και χειρότερο αφού δεν πρόκειται μόνο για το μέλλον της στρατηγικής αλλά και για το παρελθόν της ιστορίας. Έτσι η Χρονοστρατηγική μας ανάλυση δεν αναφέρεται σε ένα γεγονός που θα συμβεί τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο, αλλά σε γεγονός που έγινε και σταμάτησε μία διαδικασία που είχε αρχίσει το 1453 με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Έχουμε συνηθίσει να αναλύουμε τη Συνθήκη Σεβρών του 1920 υπό το πρίσμα της Συνθήκης Λωζάννης του 1923, πράγμα που αποτελεί το πρώτο ιστορικό λάθος της όλης προσέγγισης αφού η Συνθήκη Σεβρών υπάγεται αποκλειστικά ως Συνθήκη Προαστίων στη Συνθήκη Βερσαλλιών του 1919.
Όμως και πάλι κάνουμε ένα ιστορικό λάθος αφού δεν συνδέουμε την τελευταία με την απαραίτητη Συνθήκη Ανακωχής Μούδρου του 1918, με την οποία δόθηκε τέλος στη δράση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στο πλαίσιο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου 1914-1918. Ένα άλλο ιστορικό λάθος που κάνουμε είναι να δώσουμε έμφαση στο τι γίνεται στη Σμύρνη και όχι στην Κωνσταντινούπολη. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αναλύουμε τα δεδομένα με τρόπο ελληνικό με την περιορισμένη έννοια της Ελλάδας και όχι τοποστρατηγικό. Κι όμως η Συνθήκη Ανακωχής του Μούδρου είναι ξεκάθαρη αφού παρέχει τη δυνατότητα στους Συμμάχους δηλαδή στους Άγγλους, Γάλλους και Ιταλούς να καταλάβουν, για λόγους ασφαλείας, οποιαδήποτε στρατηγικά σημεία επί του εδάφους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χωρίς συνεννόηση με αυτήν. Επιτρέπει μάλιστα τη συγκέντρωση όλων των αιχμαλώτων των Συμμάχων στην Κωνσταντινούπολη και άμεση παράδοση αυτών, αλλά και την παράδοση του οπλισμού του τουρκικού στρατού με άμεση αποστράτευση, εκτός για την φύλαξη των συνόρων και την εσωτερική ασφάλεια. Αυτοί οι όροι οδήγησαν σε αυτό που ονομάζεται κοινώς η Κατοχή της Κωνσταντινούπολης.
Οι Γάλλοι μπήκαν στην Πόλη στις 12 Νοεμβρίου 1918, οι Άγγλοι στις 13 Νοεμβρίου του 1918 και οι Ιταλοί στις 7 Φεβρουαρίου 1919. Αυτή η κατάσταση προηγήθηκε της Συνθήκης Σεβρών που ήρθε να την ενισχύσει. Αυτή η λεγόμενη Κατοχή της Κωνσταντινούπολης άρχισε θεσμικά στις 13 Νοεμβρίου 1918 και τελείωσε στις 4 Οκτωβρίου 1923. Έτσι είχε διάρκεια πέντε χρόνια. Στην ουσία για τους Άγγλους και τους Γάλλους αποτελεί το όραμα της εκστρατείας της Καλλίπολης του 1915. Και αυτή έγινε χωρίς την παρέμβαση της Ελλάδας τότε. Πάντως σε κάθε περίπτωση η Πόλη δεν είχε πια την ίδια διοίκηση και αποτέλεσε μια τεράστια αλλαγή φάσης από το 1453. Με αυτόν τον τρόπο οι στρατιώτες της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας κατείχαν τα στρατόπεδα, τα ξενοδοχεία, τα γαλλικά και ιταλικά σχολεία αλλά και τα νοσοκομεία. Μάλιστα ακόμα και για λόγους συμβολικούς ο Γάλλος Στρατηγός Franchet d’Espèrey (1856-1942)
πηγή
Αναφορά στην Κωνσταντινούπολη
Η μεγάλη χαρά που προκάλεσε η ανακατάληψη της απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης από το 1918 έως το 1923, καταγράφεται στην αναφορά που κάνει το παραδοσιακό τραγούδι “Έχε γεια”.
“Στο Γαλατά ψιλή βροχή και στα Tαταύλα μπόρα
βασίλισσα των κοριτσιών είναι η μαυροφόρα.”
Αυτή η μαυροφόρα δεν είναι αποκλειστικά η Παναγιά αλλά και η ίδια η Κωνσταντινούπολη που παραμένει υπό τουρκική κατοχή.
“Έχε γεια, πάντα γεια, τα μιλήσαμε
όνειρο ήτανε, τα λησμονήσαμε”
Και όχι έχε γεια, Παναγιά…
“Στο Γαλατά θα πιω κρασί στο Πέρα θα μεθύσω και μες απ’ το Γεντί Κουλέ κοπέλα θα αγαπήσω.”
“Γεντί Κουλέ και Θαραπιά, Tαταύλα και Nιχώρι
αυτά τα τέσσερα χωριά ‘μορφαίνουνε την Πόλη.”
Κι εδώ γίνεται αναφορά στα κορίτσια.
Έτσι το παραδοσιακό τραγούδι θυμάται εκείνη την περίοδο
που πολλοί ξέχασαν.
Η Δικαιοσύνη της Ύπατης Αρμοστείας της Κωνσταντινούπολης (1918-1923)
Με την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό της Κωνσταντινούπολης την περίοδο 1918-1923, ο Ύπατος Αρμοστής Ναύαρχος Somerset Gough-Calthorpe (1865-1923) αποφάσισε να φυλακίσει τούρκους από την κυβέρνηση του Tevfik Pacha (1845-1936) με την κατηγορία εγκλημάτων πολέμου. Ήταν ταυτόχρονα ένας τρόπος να εδραιώσει το καθεστώς του στην Κωνσταντινούπολη αφού με αυτόν τον τρόπο έστελνε ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε αυτούς που θα ήθελαν να το αμφισβητήσουν με κάποιον ριζοσπαστικό τρόπο. Γι’ αυτόν τον λόγο έστειλε 30 από αυτούς σε εξορία στη Μάλτα όπου θα περίμεναν την εκδίκασή τους. Το μήνυμα το έλαβε και η κυβέρνηση και η ίδια η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μάλιστα ήξεραν από αναφορά που έστειλε στο Foreign office ότι επηρέασε το κόμμα της ένωσης και της προόδου. “The action undertaken for the arrests was very satisfactory, and has, I think, intimidated the Committee of Union and Progress of Constantinople.”
Ταυτόχρονα ο Kemal δεν ήθελε να γίνουν αυτές οι δίκες και ειδικά για εγκλήματα πολέμου. Και γι’ αυτό άρχισε να λέει ότι θα εκτελούσε όλους τους ‘Αγγλους φυλακισμένους αν γίνονταν οι δίκες. Το πρόβλημα ήταν ότι τότε υπήρχε δικαστικό κενό για να κρίνει αυτές τις περιπτώσεις. Έτσι το Στρατοδικείο της Κωνσταντινούπολης άρχισε να αφήνει ελεύθερους τους κατηγορουμένους. Κι όσον αφορά στους φυλακισμένους που βρίσκονταν στη Μάλτα, τελικά ανταλλάχθηκαν με 22 Άγγλους φυλακισμένους που κρατούσε ο Kemal.
πηγή
Τώρα αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις
Όσο και αν φαίνεται παράξενο σε σχέση με το Brexit μετά τις 31 Ιανουαρίου 2020, τώρα είναι που αρχίζουν οι αληθινές διαπραγματεύσεις για το καθεστώς που θα υπάρχει μεταξύ του Ηνωμένου Βασίλειου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι έως τις 31 Δεκεμβρίου 2020 θα έχουμε την μεταβατική περίοδο, όπου τίποτα δεν θα αλλάξει ούτε για τα πρόσωπα ούτε για τις επιχειρήσεις. Με άλλα λόγια όσα κι αν ακούσαμε προς το παρόν ήταν απλώς η προετοιμασία για αυτή την περίοδο που θα διανύσουμε. Έτσι ακόμα δεν υπάρχει τίποτα το σίγουρο ούτε για το ύφος που θα πάρει η όλη διαδικασία. Διότι είναι οι λίγοι οι μήνες για την επίτευξη μιας καλής διαπραγμάτευσης και το σενάριο ενός σκληρού Brexit παραμένει, αφού η Μεγάλη Βρετανία δεν θα μπορέσει να έχει εκτός τα οφέλη που είχε εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επίσης τα θέματα της Σκωτίας, της Βόρειας Ιρλανδίας αλλά και του Γιβραλτάρ παραμένουν όχι μόνο στην επικαιρότητα αλλά προβλέπονται προβλήματα σοβαρά, αφού η Σκωτία σκέφτεται ακόμα και το σενάριο της απόσχισης από τη Μεγάλη Βρετανία για να μπορέσει να επανενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμα και εντός αυτής της μεταβατικής περιόδου για να μη χάσει κανένα από τα ευρωπαϊκά της οφέλη. Διότι με το τέλος της διαδικασίας το ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν είναι πια εξασφαλισμένο κι αυτό αφορά στα 35 κεφάλαιά του. Από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει λοιπόν να λειτουργήσουμε ορθολογικά και στρατηγικά για να μην παραβιάσουμε τα δικαιώματα των κρατών-μελών.
πηγή
Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Γεωστρατηγικής
Δείτε επίσης:
Συνέντευξη Ν. Λυγερού στην εκπομπή "Μαζί"με την Αλεξία Δρίτσα, DRTV 05/02/2020 ΕΔΩ
Συνέντευξη του Ν. Λυγερού με τον Π. Λιβανίδη στο Art Fm. 05/02/2020 ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου