ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ;

Γράφει ο Ἀναστάσιος Μυρίλλας

Στή σηµερινή ἐποχή, εἶναι σύνηθες πιά τό φαινόµενο τῆς παντελοῦς ἔλλειψης καλλιέργειας τῆς Ὀρθόδοξης πίστης µας στίς ψυχές τῶν παιδιῶν µας, ἡ ὁποία βέβαια συνοδεύεται στενά καί µέ τήν ἀνύπαρκτη ἐκµάθηση τῆς Ἱστορίας µας.

Τά ὀλέ­θρια ἀποτελέσµατα τοῦ θλιβεροῦ αὐτοῦ φαινοµένου τά βλέπουµε καί τά βιώνουµε κάθε µέρα καί ὥρα, σέ κάθε γωνιά τῆς πόλης µας, τῆς γειτονιᾶς µας καί γενικά τοῦ τόπου µας.

Οἱ ἀπαντήσεις καί οἱ ἀπόψεις τῶν παιδιῶν µας σέ διάφορα θέµατα Ἱστορίας καί Πίστεως µᾶς ἀφήνουν ἄλαλους κι ἐµβρόντητους. Κι ἐδῶ ἀκριβῶς δηµιουργεῖται τό ἑξῆς ἐρώτηµα: µέχρι πότε θά µένουµε ἄλαλοι κι ἐµβρόντητοι µπροστά σ’ αὐτό τό τόσο κρίσιµο θέµα; Μέχρι πότε θά ἐπιτρέπουµε νά µένουν τά παιδιά µας ἀµόρφωτα, ἀκαλλιέργητα, µέ γυµνές τίς ψυχές τους ἀπό Θεό, ἕρµαια σέ κάθε ἕναν τυχάρπαστο … “µεγαλοεπιστήµονα”, πού ἔχει ἀνάγκη ἀπό τσοῦρµο ὑποστηρικτῶν τῆς ἑκάστοτε θεωρίας του; Ἕως πότε θά καθόµαστε καί θά ἀκοῦµε τά παιδιά µας νά µᾶς µεταφέρουν στρεβλές θεωρίες ἀπάτριδων ‘ἱστορικῶν’;

Καί τέλος, µέχρι πότε θά µποροῦµε νά ἀντέχουµε τίς καθηµερινές, ἔντονες καί ψυχοφθόρες συγκρούσεις µέ τούς ἐφήβους µας οἱ ὁποῖες ἔχουν σάν ἀποτέλεσµα νά κλονίζεται ἡ ὁµόνοια τῆς πολύτιµης οἰκογένειάς µας;

Ὁ καλός καί πιστός γονιός, σίγουρα µιλάει καί προσπαθεῖ νά δώσει ὅ,τι µπορεῖ ἀπό Θεό καί πατρίδα στό παιδί του ἀπό µικρό, ὅπως ἄλλωστε µιλοῦσαν καί οἱ δικοί µας γονεῖς σ’ ἐµᾶς ὅταν ἤµασταν µικροί. Ὅµως, µεταξύ τοῦ τότε καί τοῦ τώρα ὑπάρχει µία τεράστια διαφορά. Ἡ µητέρα µου εἶχε βοηθό της τή δασκάλα µου. Ὁ πατέρας µου εἶχε συµπαραστάτη του τό δάσκαλό µου. Καί βεβαίως θεωροῦνταν αὐτονόητο ὅτι ὁ δάσκαλος θά µᾶς µιλήσει γιά Χριστό, γιά Θρησκεία, γιά Ἱστορία. Καί τό ἴδιο αὐτονόητο ὅτι θά ἐµφυσήσει στίς ψυχές µας ἐθνικό φρόνηµα µιλῶντας µας γιά τούς ἥρωές µας καί τά κατορθώµατά τους. Καί ὁ δάσκαλος µέ τή σειρά του εἶχε βοηθό τό σχολικό βιβλίο, τό ὁποῖο θεωροῦνταν αὐτονόητο ὅτι µιλάει γιά ὅλες τίς παραπάνω ἀξίες καί ἀρχές, ὅπως αὐτονόητο ἦταν τό ὅτι αὐτοί οἱ ἐπιστήµονες πού ἔγραφαν τά τότε σχολικά βιβλία, εἶχαν στίς καρδιές τους Ἑλληνορθόδοξο φρόνηµα. Ὅλα λοιπόν στήν τότε ἐποχή ἦταν αὐτονόητα καί οἱ γονεῖς µας δέν εἶχαν, γιά τίποτε ἀπό αὐτά, νά ἀνησυχοῦν. Σήµερα ὅµως;….

Σήµερα τά σχολικά βιβλία εἶναι κενά ἀπό Χριστό καί πατρίδα. Σποράκια καί ψίχουλα προσπαθοῦν νά χορτάσουν τίς πεινασµένες ψυχές τῶν παιδιῶν µας, ὅταν ἐµεῖς στήν ἐποχή µας σέ κάθε σελίδα τοῦ ἀναγνωστικοῦ καί τοῦ ἀνθολογίου µας, εἴχαµε ἄρτους ὁλάκερους γιά νά χορτάσουµε ἀπό Πίστη καί ἐθνική ὑπερηφάνεια.

Σήµερα ὁ Ἑλληνορθόδοξος δάσκαλος, προσπαθεῖ µέ ὅση δύναµη ἔχει, νά δώσει στά παιδιά ὅ,τι µπορεῖ. Ὅµως ἡ πρόοδος καί ὁ πολυποίκιλος καί πολύµορφος πολιτισµός µας δέν τοῦ τό ἐπιτρέπουν. Τό ἴδιο τό σύστηµα ἀλλά καί πολλοί συνάδελφοί του, τόν ἀδειάζουν καί τόν περιθωριοποιοῦν σάν γραφικό ἀλλά καί ἐπικίνδυνο, πολλές φορές, διότι αὐτά πού λέει δέν ταιριάζουν πιά µέ τήν σύγχρονη Ἑλλάδα.

Μόνος του λοιπόν ὁ γονιός, ἀνήµπορος ὁ δάσκαλος, ὁπότε καί τό κοπάδι ἔχει µείνει ἐλάχιστα προστατευµένο. Ἀλλά καί κάποιο παιδί, πού ἔχει πάρει τέτοιες ἀρχές αἰσθάνεται µειονεκτικά, ἀφοῦ ντρέπεται νά ὑποστηρίξει καί νά ἐκφράσει κάτι τό ὁποῖο οἱ ἄλλοι κοροϊδεύουν καί χλευάζουν. Κι αὐτό διότι τά περισσότερα παιδιά σήµερα εἶναι φτωχά ἀπό Ἑλληνορθόδοξες ἀρχές ἀλλά καί συνάµα ἐντελῶς παραδοµένα στά διάφορα κελεύσµατα φιλελεύθερων, ἡδονικῶν κι ἀνήθικων µοντερνισµῶν. Γιά τούς περισσότερους νέους ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ µυθολογία τῶν Ἑβραίων! Ἡ Καινή δέν εἶναι παρά κείµενα γραµµένα ἀπό παπάδες πρός ὄφελός τους! Θεός εἶναι µία ἀνώτερη δύναµη, µέ διάφορα ὀνόµατα πού ἁπλᾶ παρακολουθεῖ τή θεωρία τῆς ἐξέλιξης µετά τή µεγάλη ἔκρηξη! Πατρίδες δέν ὑπάρχουν καί ἡ ἱστορία µας εἶναι ἕνα ἀπεχθές µέσον καλλιέργειας τοῦ ἐθνικισµοῦ!

Μέσα σέ αὐτόν τόν φοβερό κυκεῶνα τῶν στρεβλῶν θεωριῶν καί τῶν ἀσταµάτητων πειρασµῶν, αὐτό τό παιδί τί θά κάνει; Θά ἔχει τήν δύναµη νά κρατηθεῖ καί νά προχωρήσει φυλάγοντας τήν ψυχή του καθαρή ἤ θά ὑποχωρήσει καί θά ἐνδώσει στίς ἄπλετες καί πολυποίκιλες σηµερινές ἡδονές χάνοντας λίγο–λίγο τήν ψυχή του;

Ἔχοντας λοιπόν, φτάσει σέ αὐτό τό φρικτό ἀδιέξοδο, µία καί µόνο σκέψη, ἔρχεται στό µυαλό τοῦ ἀπελπισµένου ἀνθρώπου. Πέραν τῆς θερµῆς προσευχῆς πρός τόν Θεό (πού εἰδικά σήµερα εἶναι ἐπιβεβληµένη περισσότερο ἀπό ποτέ), γονεῖς καί δάσκαλοι νά ζητήσουµε τήν βοήθεια τοῦ Μόνου Φιλάνθρωπου, τοῦ Μόνου Καλοῦ Ποιµένα: Τοῦ Χριστοῦ µας καί τῆς Ἐκκλησίας µας. Καί ἐννοῶ τό ἑξῆς: Τί ὡραιότερο ἀπό τό νά µαθαίνουν τά παιδιά µας ὅλη τήν ἀλήθεια τῆς πίστεώς µας καί νά διδάσκονται τήν Ἱστορία µας µέσα σέ χώρους τῶν ἐνοριῶν µας ἀπό δάσκαλους Κληρικούς ἤ λαϊκούς, ἔτσι ὥστε καί νά καλλιεργοῦνται πνευµατικά, καί νά βλέπουν ὅτι δέν εἶναι µόνον αὐτά πού δίνουν τόν σκληρό αὐτόν ἀγῶνα, ἀλλά καί τό κυριότερο, νά ἀποκτοῦν γνώσεις τίς ὁποῖες θά χρησιµοποιήσουν σάν ὅπλα στίς µάχες πού δίνουν καθηµερινά γιά τά πιστεύω τους.

Καί βέβαια ἡ διδασκαλία αὐτή νά γίνεται ὄχι σάν ἁπλᾶ κατηχητικά µαθήµατα, ἀλλά σάν ὀργανωµένα µαθήµατα µέ συγκεκριµένη ὕλη καί κάποιες συγκεκριµένες ὧρες. Κάτι σάν ἐκκλησιαστικά διδασκαλεῖα. Ὁπότε καί ὁ γονιός θά εἶχε στήριγµα ἀλλά καί ὁ δάσκαλος πού θέλει νά φέρει εἰς πέρας τό λειτούργηµά του θά εἶχε βοήθεια.

Τό καλύτερο, βέβαια, θά ἦταν νά γυρίζαµε στά αὐτονόητα, τότε, χρόνια. Ὅµως, γιά νά γίνει αὐτό χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις, οἱ ὁποῖες, δυστυχῶς, σήµερα χάνονται (γιά νά µήν πῶ χάθηκαν). Ἴσως νά ἀργήσουµε νά τίς ξαναδοῦµε!

Στούς σκοτεινούς, λοιπόν, καιρούς πού ζοῦµε, πρέπει κάτι νά κάνουµε, ἀλλιῶς τά παιδιά µας θά χαθοῦν µέσα στήν πνευµατική ἐξαθλίωση τῆς ἐπιβεβληµένης παγκοσµιοποίησης. Καί ὁ µόνος πού µπορεῖ νά κάνει κάτι οὐσιῶδες εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Δέν θά εἶναι ἡ πρώτη φορά πού θά κληθεῖ ἡ Ἐκκλησία νά σώσει τίς ἀρχές καί τίς ἀξίες τοῦ Γένους µας. Τά πιστεύω καί τά ἰδανικά µας. Τό ἔχουµε ξαναδεῖ πολλές φορές µέσα στήν Ἱστορία. Εἰδικά ὅµως, σήµερα ὑπάρχει µεγάλη ἀνάγκη νά γίνει κάτι τέτοιο.

Καταλαβαίνουµε ὅλοι ὅτι θά κληθοῦν πάλι οἱ Κληρικοί νά πάρουν στούς ὤµους τους τό βαρύ φορτίο τῆς διάσωσης τοῦ Ἑλληνορθόδοξου γένους µας. Καί δέν εἶναι καθόλου εὔκολο. Ὅµως, µέ τήν δική τους πολύτιµη προσφορά καί ἀρωγή, καί τήν δική µας εἰλικρινῆ καί ἀνιδιοτελῆ συµπαράσταση γονέων καί δασκάλων, πιστεύω ὅτι ὁ Θεός βλέποντας τόν κόπο µας καί τόν ἀγῶνα µας, θά φωτίσει τίς καρδιές τῶν παιδιῶν µας καί θά ἀνοίξει τά µάτια τῆς ψυχῆς τους σώζοντάς τα ἀπό τόν βέβαιο χαµό στόν ὁποῖο ὁδεύουν. Καί δέν νοµίζω ὅτι ὑπάρχει µεγαλύτερη ἀµοιβή γιά ἕναν ἄξιο ὑπηρέτη τοῦ Θεοῦ ἀπό τό νά σώζει ψυχές νέων ἀνθρώπων.

Ὅσο οὐτοπιστική ἤ δύσκολη ἤ ὑπερβολική καί ἄν ἀκούγεται αὐτή ἡ πρόταση, δυστυχῶς εἶναι ἡ τελευταία µας ἐλπίδα. Ἐάν δέν σκύψουµε πάνω ἀπό τά παιδιά µας, τό µέλλον τους θά εἶναι καταστροφικό ἀλλά καί τό δικό µας µαῦρο καί πικρό, ὄντας καταδικασµένοι νά βλέπουµε τό χαµό τους χωρίς νά µποροῦµε νά κάνουµε τίποτε γιά νά τά βοηθήσουµε. Ἀκόµα καί νά τά βλέπουµε νά προοδεύουν κοινωνικά, ἐµεῖς θά ξέρουµε ὅτι χάνονται πνευµατικά, ἀφοῦ γνωρίζουµε πώς «τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήση τόν κόσµον ὅλον, καί ζηµιωθῆ τήν ψυχήν αὐτοῦ»;

Εὔχοµαι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά θερµαίνει τίς καρδιές τῶν παιδιῶν µας καί νά φωτίζει τίς δικές µας οὕτως ὥστε νά εἴµαστε οὐσιαστικό καί ὠφέλιµο στήριγµά τους.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 134
Ὀκτώβριος 2013
 
pagoinia
πηγή

Share