Η χώρα μας έχει φθάσει σε πρωτοφανή επίπεδα οικονομικής, πολιτικής, ηθικής και δημογραφικής εξαθλίωσης την οποία πολλοί θεωρούν ως μη αντιστρεπτή. Ήδη αναφέρθηκαν τέσσερις πτυχές του προβλήματος εκ των οποίων οι δύο πρώτες, οικονομία και πολιτική, συνδέονται άμεσα μεταξύ τους και επιρρεάζουν τις δύο άλλες αν και η ηθική τουλάχιστον στάση ενός ιστορικού λαού όπως ο ελληνισμός θα έπρεπε να είχε λειτουργήσει ως ασφαλιστική δικλείδα στα παρατηρούμενα φαινόμενα παρακμής.
Η υλιστική θεώρηση της ζωής από τους κομμουνιστές και τους κεφαλαιοκράτες έχουν καταντήσει τους ανθρώπους παραγωγικές, καταναλωτικές, ηδονιστικές, μονάδες που λειτουργούν σε μία κομματική, ψευτοδημοκρατική κοινωνία με ψυχολογία οπαδών ποδοσφαίρου χωρισμένους οι σε δεξιούς και αριστερούς. Όλοι απαιτούν το καλύτερο κομμάτι της πίτας για τον εαυτό τους χωρίς να τους απασχολεί ποίος και πως δημιουργεί την πίτα.
Αρχικά όταν η γη αποτελούσε την κύρια πηγή των ειδών πρώτης ανάγκης , σε χώρες όπου δεν ήταν δίκαια κατανεμημένη στους πολλούς και υπήρχαν οι γαιοκτήμονες μεγάλων εκτάσεων υπήρχε εκμετάλλευση των ακτημόνων. Αργότερα με την βιομηχανική επανάσταση που απαιτούσε την επένδυση κεφαλαίων για την δημιουργία παραγωγικών μονάδων οι εργαζόμενοι έγιναν το αντικείμενο εκμετάλλευσης με τους κεφαλαιοκράτες να εκμεταλλεύονται την υπεραξία της εργασίας των πρώτων.
Ο κομμουνισμός ήλθε να διορθώσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά απέτυχε διότι αγνόησε την δημιουργική ικανότητα των ανθρώπων θεωρώντας τους όλους σαν ρομποτικές μονάδες που πειθαρχούν σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα εντολών εκ των άνω που κύριο μέλημα είχε μάλλον την διατήρηση της εξουσίας παρά την παραγωγή αγαθών για την ικανοποίηση όλων.
Και τα δύο συστήματα έχουν αποτύχει να δουν ότι πηγή δημιουργίας είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και ο ρόλος του κράτους πρέπει να περιορίζεται στην δημιουργία κανόνων με βάση τις βιοτικές ανάγκες και τις ηθικές αξίας καθώς και την τήρηση των κανόνων από τους δημιουργούς πλούτου που δεν είναι μόνο οι κατέχοντες τα μέσα παραγωγής αλλά και οι εργαζόμενοι με αυτά. Χωρίς τον επιχειρηματία δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας και ούτε μπορούν να καλυφθούν όλες οι ανθρώπινες ανάγκες χωρίς την ύπαρξη των αυτοαπασχολούμενων αγροτών, βιοτεχνών, τεχνιτών, εμπόρων, επιστημόνων και καλλιτεχνών.
Το κράτος έχει αποδειχθεί ο χειρότερος επιχειρηματίας διότι τα κριτήρια στην διαχείριση των πραγμάτων είναι κομματικά, ούτε καν πολιτικά και αυτή η νοοτροπία έχει περάσει στους κρατικούς λειτουργούς που κατά πλειοψηφία καταλήγουν να είναι κομματικοί οπαδοί και υπηρέτες της εκάστοτε εξουσίας. Η πελατειακή σχέση κομματικής εξάρτησης και διαχείρισης των κοινών έχει σαν αποτέλεσμα την διόγκωση του κράτους σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της πολιτείας. Τα κόμματα δεν μπορούν να δημιουργήσουν παραγωγικές θέσεις εργασίας παρά με ρουσφέτια προς επιχειρηματίες ή κρατικοδίαιτους οργανισμούς, ενώ οι προσλήψεις στο δημόσιο αποτελούν την πλέον προσφιλή και συγχρόνως αντικοινωνική μέθοδο ικανοποίησης των ψηφοφόρων. Οι κομματικές προσλήψεις βλάπτουν την οικονομία, καταργούν κάθε έννοια αξιοκρατίας και δημιουργούν το δουλικό σύνδρομο κομματικής εξάρτισης και συντήρησης κλακαδόρων που βλέπουμε σε όλες τις κομματικές συγκεντρώσεις.
Με την έννοια αυτή ο πολύς πρώην Υπουργός του ΠΑΣΟΚ κ. Θ. Πάγκαλος εξομολογήθηκε ότι ¨μαζί τα φάγαμε¨ αλλά δεν αναγνώρισε ποτέ στον εαυτό του και το κόμμα του την ευθύνη που ανήκει στους άρχοντες και όχι στους αρχομένους και για την οποία θα πρέπει κάποτε να πληρώσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Με στοιχεία που μας παραθέτει ο εισηγητής στην παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Πάγκαλου, πρώην Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, κ. Σ. Μάνος με τα μνημόνια που συνυπέγραψαν οι υπηρέτες ξένων συμφερόντων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και τα οποία θα έσκιζε ο ΣΥΡΙΖΑ που τους ξεπέρασε σε υποτέλεια με τα ψέματα και τις αριστερόστροφες Συνταγματικές παραβιάσεις του Αλέξη Τσίπρα, η Ελλάδα έχασε τα ακόλουθα:
· Χάθηκαν 17 δις από την απώλεια της αξίας των τραπεζών, 500 δις από την απώλεια της αξίας των ακινήτων των πολιτών ως αποτέλεσμα των μνημονίων και του ΕΜΦΙΑ και 106 δις από τις καταθέσεις των πολιτών που εξαφανίστηκαν. Όλα αυτά είναι χαμένο κεφάλαιο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την δημιουργία επενδύσεων και νέων παραγωγικών θέσεων εργασίας.
· Με τον ρεαλισμό, την αντικειμενικότητα και την οξυδέρκεια που χαρακτηρίζουν ένα άνθρωπο που συμμετέχει ενεργά στην παραγωγική διαδικασία και γνωρίζει εκ των έσω την διαχείριση των κοινών από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ο κ. Σ. Μάνος διακρίνει δύο κοινωνικές τάξεις που λειτουργούν στην πολιτεία. Από την μία πλευρά είναι οι παραγωγικά απασχολούμενοι στον ιδιωτικό τομέα, εργάτες, επιχειρηματίες, αγρότες, βιοτέχνες, τεχνίτες, έμποροι, επιστήμονες, καλλιτέχνες κ.λ.π. Όλοι αυτοί πληρώνουν φόρους και εισφορές και συντηρούν το κράτος . Από την άλλη πλευρά είναι οι συντηρούμενοι από το κράτος δημόσιοι υπάλληλοι, σε υπουργεία, δήμους , κυβερνητικούς οργανισμούς, εκπαίδευση, κοινωνικές υπηρεσίες, σώματα ασφαλείας και συνταξιούχοι.
Σύμφωνα με τα σημερινά στοιχεία που έδωσε ο κ. Σ. Μάνος η σχέση συντηρούμενων προς παραγωγούς είναι 4 εκατομμύρια /2,3 εκατομμύρια ή 1,75/1 δηλαδή εργάζεται ένας παραγωγικός και συντηρούνται 1,75 μη άμεσα παραγωγικοί οι περισσότεροι των οποίων προέρχονται από κομματικές εξυπηρετήσεις όπως ομολόγησε ο κ. Θ. Πάγκαλος. Οι εργαζόμενοι στον παραγωγικό τομέα αποτελούν την αγελάδα που αρμέγουμε μέχρι να ψοφήσει. Το βάρος της φορολογίας αποτρέπει την δημιουργία νέων παραγωγικών μονάδων ενώ οι νέοι άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά ή δεν αντέχουν φεύγουν στο εξωτερικό μειώνοντας τον παραγωγικό πληθυσμό. Αυτό που παραμένει είναι οι ηλικιωμένοι και οι κομματικοί οπαδοί που εργάζονται για το κράτος, συνήθως οι χειρότεροι με προσόντα αφισοκολλητών.
Υπάρχει πρόταση για την μείωση του κράτους με την απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων αλλά αφενός η λύση αυτή είναι άμεσα άδική με τα υπάρχοντα κομματικά κριτήρια αξιολόγησης και αφετέρου οι κομματικοί μηχανισμοί παραμονής στην εξουσία παραβιάζουν αυτή την ζωτικής σημασίας ανάγκη μείωσης του κράτους. Μάλιστα όντας σε προεκλογική περίοδο βλέπουμε τις εξαγγελίες για προσλήψεις στο δημόσιο και αύξησης των αποδοχών που ελπίζουν να εξασφαλίσουν με εξωτερικό δανεισμό που θα επιβαρύνει έτι περαιτέρω την εξάρτηση και το ξεπούλημα της χώρας.
Το πελατειακό κομματικό σύστημα αποτελεί καρκίνωμα για την χώρα και πρέπει να επαλειφθεί. Βεβαίως ευθύνη έχει ο ίδιος ο λαός με την δουλική του συμπεριφορά, αλλά μεγαλύτερη ευθύνη έχουν τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία. Η λύση στο πρόβλημα υπάρχει στην αρχαία ελληνική γραμματεία σε βιβλία που πλέον δεν διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία. Η λύση πρέπει να προέρχεται από τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και την ανάγκη συντήρησης της παρά από ιδεολογήματα που θέλουν να την παρουσιάζουν ως τάχα αντιδημοκρατική σε ένα κράτος που η έννοια της δημοκρατίας έχει καταστεί φολκλορική ατραξιόν και αντικείμενο προπαγανδιστικής παραπλάνησης.
Μόνο οι συμμετέχοντες στην παραγωγική διαδικασία, οι συντηρούντες το κράτος με την δική τους συμμετοχή και κοπιάζοντας μέσα στις αντίξοες συνθήκες μίας αδυσώπητης πραγματικότητας θα πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου και όχι οι κρατικοί λειτουργοί και οι ηλικιωμένοι που κρίνουν τα πράγματα μέσα από την ασφάλεια και τις καθ’ ομολογίαν ευνοϊκές συνθήκες που τους παρέχει η υπηρεσία προς την εκάστοτε εξουσία που μέσα από αυτούς επιδιώκει την δική της αυτοσυντήρηση παρά την ευημερία και την πρόοδο της χώρας. Είναι ο μόνος τρόπος που τελικά θα εξασφαλίσει την ευημερία των παραγωγικών πολιτών και κατά συνέπεια και των φυλάκων όπως τους ονομάζει ο Πλάτων, ενώ θα βάλει τέρμα στα εκφυλιστικά φαινόμενα της κομματικής πελατοκρατίας.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Δρ. Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
2 Μαΐου 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου