Παραιτήθηκε το μεσημέρι του Σαββάτου ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής, Δημήτριος μετά την συνάντηση στο Φανάρι με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο. Σύμφωνα με πληροφορίες, «είχε προηγηθεί έντονο παρασκήνιο» αλλά και «δυσφορία της ομογένειας» στις ΗΠΑ για την παραμονή του Δημητρίου στο αξίωμά του, λόγω «της κακής οικονομικής κατάστασης της Αρχιεπισκοπής, και της καθυστέρησης στην ανέγερση της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου», δίπλα στους Δίδυμους Πύργους, αν και είχαν διατεθεί τα απαιτούμενα κονδύλια. Στην ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου επισημαίνεται ότι η παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημήτριου θα συζητηθεί στη Σύνοδο της 9ης Μαΐου.
Δεν μας ξάφνιασε η είδηση της ημέρας που ήταν η παραίτηση του Δημητρίου από τον αρχιεπισκοπικό θώκο της Αμερικής. Όλοι γνώριζαν ή καταλάβαιναν ή υπέθεταν ότι ο χρόνος που θα επέτρεπε το Φανάρι να παραμείνει ο Δημήτριος στη θέση του ήταν πια περιορισμένος, καθώς πολλαπλασιαζόταν τους τελευταίους μήνες η επιστρατευμένη "ειδησεογραφία" γύρω από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο γηραιός αρχιεπίσκοπος σε πολλαπλά επίπεδα.
Δεν ήλθε λοιπόν ως κεραυνός εν αιθρία η είδηση. Εκείνο όμως που παραξενεύει είναι ότι ο Δημήτριος είναι ο τρίτος κατά σειρά αρχιεπίσκοπος Αμερικής που υπό την πίεση του Φαναρίου, και συγκεκριμένα επί των ημερών του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, αναγκάζεται να δώσει παραίτηση. Πρώτα ο Ιάκωβος, μετά ο Σπυρίδων και τώρα ο Δημήτριος....
Δεν είμαστε βαθείς γνώστες της εκκλησιαστικής ιστορίας, αλλά τέτοια επαναλαμβανόμενα φαινόμενα παραιτήσεων από μια και την ίδια πάντα θέση (της Αμερικής) δεν καταγράφονται πριν την εκλογή του κ. Βαρθολομαίου στον Οικουμενικό Θρόνο και οπωσδήποτε δεν έχουν προηγούμενο τους ούτε για άλλες αρχιεπισκοπικές, μητροπολιτικές ή επισκοπικές θέσεις. Πρόκειται, φαίνεται, για νέα «εφαρμογή» των κανόνων της Εκκλησίας καθότι και οι αδαείς περί τα εκκλησιαστικά γνωρίζουν πως οι επίσκοποι δεν είναι διοριζόμενοι και απολυόμενοι υπάλληλοι, αλλά εκλέγονται δια βίου.
Τι συμβαίνει λοιπόν στη περίπτωση αυτή; Βέβαιο είναι, ότι υπάρχει εδώ κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Το πρόβλημα προέρχεται από τον ίδιο τον Βαρθολομαίο ή από τους παραιτούμενους διαρκώς αρχιεπισκόπους; Πως γίνεται ο Βαρθολομαίος να μη μπορεί επιτέλους να βρει ένα αρχιεπίσκοπο που να του ταιριάζει; Πως γίνεται να πέφτει πάντα έξω σ' αυτούς που ο ίδιος επιλέγει και τελικά εκλέγει; Ο καθένας, ακόμη και ο πιο άσχετος, μπορεί να βγάλει μόνος τα συμπεράσματα του..
Για όσους ενδιαφέρονται για τα πράγματα της Εκκλησίας, το θέμα είναι εξαιρετικά σημαντικό, διότι η Εκκλησία της Αμερικής που συγκεντρώνει κάτω από τις πτέρυγες της εκατομμύρια ορθοδόξων Ελλήνων και διαθέτει άφθονα μέσα, μπορεί να παίξει δυναμικότατο ρόλο στο καθαρά ορθόδοξο αλλά και ευρύτερο θρησκευτικό πεδίο, όπως άλλωστε και στον χώρο των εθνικών μας θεμάτων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλα αυτά παραμελούνται τη στιγμή αυτή με τα συνεχή ξηλώματα των αρχιεπισκόπων Αμερικής. Μήπως όμως -απλώς ερωτώ- τα ξιλώματα και οι αποπομπές υποβοηθούν ώστε όλα αυτά, τα ουσιώδη, να παραθεωρούνται;;; Σκόπιμη επομένως η παραθεώρηση;
Ολόκληρη η ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου: https://www.kalami.us/
«Οριστική παραίτηση του αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημητρίου» https://www.huffingtonpost.gr/entry/oristike-paraitese-toe-archiepiskopoe-demetrioe_gr_5ccaea72e4b0913d078dbcf9
Για το Φανάρι αναχωρεί σήμερα (Πέμπτη 2 Μαΐου) ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Γέρων Δημήτριος, προκειμένου να υποβάλει την παραίτησή του στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Πρόκειται για την τελευταία πράξη ενός δράματος, που ξεκίνησε με την κακή διαχείριση των κονδυλίων για την ανέγερση του ναού του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν της Νέας Υόρκης και θα ολοκληρωθεί με την αναγκαστική παραίτηση του αρχιεπισκόπου Αμερικής. Μετά από είκοσι συναπτά έτη θητείας στον αρχιεπισκοπικό θώκο της Αμερικής, ο Γέρων Δημήτριος, ο οποίος είχε εκλεγεί προσωρινά από το Φανάρι λόγω της μεγάλης ηλικίας του, στα 91 του σήμερα είναι αναγκασμένος να καταθέσει την παραίτησή του ταπεινωμένος καθώς ο ίδιος -αν και του ζητήθηκε πλειστάκις- αρνήθηκε να την παραδώσει στον Πατριάρχη, όπως είχαν πράξει οι προκάτοχοί του Ιάκωβος και Σπυρίδων…
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα προβλήματα του αρχιεπισκόπου Δημητρίου άρχισαν να διαφαίνονται όταν αποκαλύφθηκε η μη χρηστή διοίκηση των οικονομικών της αρχιεπισκοπής με αποτέλεσμα την παραίτηση του τότε οικονομικού διευθυντού Τζέρρυ Δημητρίου μέσα σε κλίμα απειλών για αποκαλύψεις διαφόρων ατασθαλιών.
Εκείνο που ενέτεινε την αρνητική εικόνα του αρχιεπισκόπου Δημητρίου προς το Φανάρι ήταν το γεγονός ότι καταγγέλθηκε κατάχρηση κάποιων κονδυλίων από αυτά που είχαν συγκεντρωθεί για την ανέργεση του ναού του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν της αμερικάνικης μητρόπολης.
Μάλιστα έγινε οικονομική έρευνα στην οποία αποκαλύφθηκε πως πράγματι 5 εκατομμύρια δολάρια χρησιμοποιήθηκαν για να καλύψουν τρέχοντα έξοδα της αρχιεπισκοπής ενώ τα χρήματα ήταν προορισμένα μόνο για την ανέγερση του Αγίου Νικολάου.
Θα πρέπει αν σημειωθεί ότι ο αρχιεπίσκοπος Δημήτριος που θεωρείται υπεύθυνος για την εκτόξευση του προϋπολογισμού της ανέγερσης του ναού (από 25 εκατομμύρια που ήταν ο αρχικός προϋπολογισμός έχει φθάσει στα 80 εκατομμύρια) έχει χρεωθεί απο το Φανάρι αλλά και από τους ισχυρούς παράγοντες της Ελληνοαμερικάνικης Ομογένειας την παύση των εργασιών λόγω έλλειψης κονδυλίων. Έχει επίσης κατηγορηθεί για τη στασιμότητα του έργου στο πιό τουριστικό σημείο της Νέας Υόρκης, γεγονός που έχει απασχολήσει τα αμερικανικά μέσα ανημέρωσης αμαυαρώνοντας την εικόνα της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική.
Οι παράγοντες της αρχιεπισκοπής που έχουν δημιουργήσει ένα εξωτερικό ανεξάρτητο ταμείο υπό το όνομα «Φίλοι του Αγίου Νικολάου» αρνούνται να προχωρήσουν στην ερανική προσπάθεια για τη συνέχιση των εργασιών της ανέγερσης, αν δεν αποχωρήσει ο αρχιεπίσκοπος Δημήτριος καθώς διατείνονται πως έχει πλέον χαθεί η εμπιστοσύνη των ισχυρών οικονομικών παραγόντων στο πρόσωπό του.
Ο πόλεμος που στην αρχή ήταν κρυφός άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μέσα απο ανοικτές επιστολές επώνυμων μεγιστάνων, οι οποίοι έγραψαν πως ήρθε η ώρα της αποχώρησης του Δημητρίου λόγω κακής διαχείρισης και ατασθαλιών σε διάφορα φλέγοντα ζητήματα. Συγκεκριμένα, ο Τζόν Κατσιματίδης, πρώην αντιπρόεδρος του αρχιεπισκοπικού συμβουλίου, μεγιστάνας της ενέργειας και των οικοδομικών επενδύσεων έγραψε ανοικτή επιστολή στον Πατριάρχη μέσα απο την εφημερίδα ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ:
Γράφει ο κ. Κατσιματίδης
«Εχω συμμετάσχει στα εκκλησιαστικά πράγματα σε όλη μου την ζωή.
Ως ιερόπαιδας, ως δωρητής σε αμέτρητες εκκλησίες, διακονίες και ιδρύματα, ως σύμβουλος, ως αντιπρόεδρος του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, ως μετέχων στην ζωή της Αρχιεπισκοπής μας.
Υπηρέτησα και τους δύο Αρχιεπισκόπους πριν τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο και δεν έχω δει ποτέ χειρότερη κρίση από αυτή που αντιμετωπίζουμε τώρα. Απώλεια Αξιοπιστίας.
Δυστυχώς, ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος διατηρεί την θέση του εις βάρος της Εκκλησίας.
Εχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να μπει ένα τέλος στην κρίση ηγεσίας της Εκκλησίας και διαχείρισης. Η οικονομική κακοδιαχείριση που έχει συμβεί είναι αδικαιολόγητη.
Ο Αγιος Νικόλαος στο Σημείο Μηδέν πρέπει να είναι το διαμάντι στην κορώνα μας. Αντίθετα είμαστε εθνική ντροπή.
Η Αρχιεπισκοπή έχει κακοδιαχειριστεί κεφάλαια, συντάξεις ιερέων και ένας Θεός ξέρει τι άλλο!
H Σχολή είναι σε κίνδυνο να κλείσει, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος αρνείται να παραιτηθεί, λέγοντας ότι θέλει να διορθώσει τα προβλήματα. Αλλά είναι αυτός ο οποίος ήταν επικεφαλής όταν αυτά τα προβλήματα συνέβησαν εξ αρχής!
Οταν σκέφτομαι τους αείμνηστους φίλους μου, Νικόλα Μπούρα (Nicholas Bouras) και Μιχάλη Τζαχάρη (Michael Jaharis) και πώς υποστήριξαν τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, και πώς οι θυσίες τους σπαταλήθηκαν από έναν συνδυασμό απειρίας και υπερηφάνειας, νιώθω ντροπιασμένος που αυτό επετράπη να συνεχιστεί...
Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος είναι 90 χρόνων και ό,τι καλό έκανε, τώρα ακυρώνεται από την άρνησή του να αποδεχθεί την ευθύνη και την επιθυμία του για την θέση και την δόξα, αλλά δεν υπάρχει δόξα στην αποτυχία…
…Σεβασμιώτατε, είναι καιρός να συνταξιοδοτηθείτε, κι αυτό πρέπει να γίνει πριν την Κληρικολαϊκή Συνέλευση».
Θα πρέπει να σημειωθεί πως η απόφαση του τέλους του Δημητρίου ανακοινώθηκε και στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Κυριάκο Μητσοτάκη κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Φανάρι κατά τις ημέρες του Πάσχα.
Πάντως, η επερχόμενη σύνοδος στο Φανάρι αναμένεται να αποφασίσει την εκλογή του αρχιεπισκόπου Δημητρίου σε μια πάλαι ποτέ διαλάμψασα μητρόπολη του Πόντου βάζοντας το τέλος της θητείας του στον αρχιεπισκοπικό θώκο της Αμερικής!
Στις 12-09-2018 γράφαμε σχετικό άρθρο με τίτλο: «Αρχιεπισκοπή Αμερικής: Όταν ο δεύτερος γίνεται πρώτος και ο Πρώτος ως έσχατος εκπαραθυρώνεται…
Αξίζει όμως να αναδημοσιεύσουμε τα κυριότερα σημεία του, που θίγουν ακριβώς τα αίτια της διαρκούς κρίσης στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής…
«…Ο Τύπος και το διαδίκτυο περιγράφουν την κατάσταση ποικιλότροπα, ενώ ομόφωνα διατυμπανίζουν ότι η εκπαραθύρωση και του τρίτου κατά σειρά αρχιεπίσκοπου Αμερικής είναι «επί θύραις»! Απορεί κανείς με τις συνεχείς εκπαραθυρώσεις που επαναλαμβάνονται από το 1996 μέχρι σήμερα με πλαίσιο το ίδιο περίπου σενάριο κάθε φορά. Θα νόμιζε κανείς ότι οι Κανόνες της Εκκλησίας - που θέλουν τους επίσκοπους ισόβιους - θα έπαιζαν κάποιο ρόλο στην περίπτωση αυτή. Οι Κανόνες όμως φαίνεται να έχουν χάσει την καθοδηγητική τους δύναμη και να ακολουθούν κατά πόδας την σημερινή εκκοσμικευμένη κοινωνία, όπου τα πάντα έχουν σχετικοποιηθεί και όλα εκτυλίσσονται ανάλογα με προσωπικούς σκοπούς και συμφέροντα. Θα πίστευε κανείς ακόμη, - αφού οι Κανόνες έπαυσαν πια να παίζουν ουσιαστικό ρόλο - ότι κάποιο άλλο λογικό κριτήριο, κοινά αποδεκτό, θα ίσχυε σε παρόμοιες διαδικασίες όπου κρίνεται η τύχη ενός αρχιεπίσκοπου. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Από την πρόσφατη ιστορία μαθαίνουμε με έκπληξη αλλά και πικρία ότι ούτε οι Κανόνες μετράνε, ούτε τα λογικά κριτήρια. Εδώ - είναι πια βεβαιωμένο - βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα φαινόμενο κυριολεκτικά χωρίς προηγούμενο σ' ολόκληρη την ιστορία όχι μόνο της Εκκλησίας της Αμερικής, αλλά και ευρύτερα.
Το φαινόμενο της διαρχίας
Οι καλά γνωρίζοντες - κι είναι λίγοι - αποδίδουν το περίεργο αυτό φαινόμενο της συνεχούς εκπαραθύρωσης των αρχιεπίσκοπων Αμερικής στη διαρχία που επικράτησε στην Εκκλησία της Αμερικής τις τελευταίες δεκαετίες. Το θέμα αυτό το συνόψισε αριστουργηματικά ο Στάθης Βαλιώτης, γνωστός τραπεζίτης και ευεργέτης της Εκκλησίας (Νέα Υόρκη), σε πρόσφατη αποφθεγματική δήλωσή του που αναστάτωσε την Ομογένεια της Αμερικής: "το πρόβλημα της Εκκλησίας της Αμερικής είναι ένα: πως τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει δύο Αρχιεπισκόπους, ο ένας είναι εκλεγμένος άγαμος στη Νέας Υόρκη και ο άλλος είναι έγγαμος και μένει κάπου στο Λόγκ Άϊλαντ. Ό,τι προσπάθεια κάνει ο εκλεγμένος την τορπιλίζει ο διορισμένος…".
Τό ίδιο βεβαιώνει σε βαρυσήμαντο άρθρο του και ο Αποστόλης Ζουπανιώτης, εκδότης-διευθυντής της εφημερίδας GreekNews: "επιμένουμε ότι το πρόβλημα της Αρχιεπισκοπής Αμερικής είναι πως έχει δύο Αρχιεπισκόπους. Αυτό φάνηκε στα έτη 1995-96 επί Ιακώβου, επιβεβαιώθηκε στη διετία 1997-99 με την Αρχιερατεία του Σπυρίδωνα και επαναλαμβάνεται με το Δημήτριο (…)".
…………………………………………………
Και για να υπάρξει πλήρης σαφήνεια, εξηγούμε με λόγια απλά και κατανοητά, πως εκδηλώνεται στην πράξη το φαινόμενο της δικέφαλης διοίκησης:
Παράλληλα με τον θεσμικό και επίσημο, πλην φαινομενικό, αρχιεπίσκοπο που εκλέγεται από τη Σύνοδο του Πατριαρχείου, υπάρχει και δεύτερος αρχιεπίσκοπος, άτυπος αυτός και ανεπίσημος που ουσιαστικά είναι ο πραγματικός αρχιεπίσκοπος! Σήμερα φαινομενικός αρχιεπίσκοπος είναι ο Δημήτριος ενώ πραγματικός αρχιεπίσκοπος είναι ο ιερέας Άλεξ Καρλούτσος. Μάλιστα, στην περίπτωση που ο δεύτερος αρχιεπίσκοπος θεωρήσει τον επίσημο αρχιεπίσκοπο ως μη ευθυγραμμισμένο ή συνεργάσιμο, τότε ο επίσημος πλην φαινομενικός εκπαραθυρώνεται με διάφορα προσχήματα και προκατασκευασμένα σενάρια. Το αντίστροφο, βέβαια, είναι αδιανόητο και δεν συμβαίνει ποτέ.
Έτσι εξηγούνται αβίαστα οι συχνές τεχνητές εκκλησιαστικές κρίσεις και οι επακόλουθες «παραιτήσεις» των αρχιεπίσκοπων Αμερικής που επαναλαμβάνονται κάθε λίγα χρόνια σαν πολυπαιγμένο έργο του παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου. Ο λόγος που παρόμοιες παράτυπες καταστάσεις δεν μαρτυρούνται σε άλλες αρχιεπισκοπές ή μητροπόλεις του Πατριαρχείου, προφανέστατος: εκεί δεν υπάρχουν δεύτεροι και άτυποι αρχιεπίσκοποι... Η συνύπαρξη δυο αρχιεπισκόπων στην ίδια αρχιεπισκοπή αποτελεί φαινόμενο μοναδικό, χαρακτηριστικό μόνο της Εκκλησίας της Αμερικής.
Στην τόσο απλή αυτή πραγματικότητα, τη δικέφαλη διοίκηση, συνοψίζεται λοιπόν ολόκληρη η ιστορία της Εκκλησίας της Αμερικής τα τελευταία τριάντα χρόνια!
Το ιστορικό της διαρχίας
Πως τώρα φύτρωσε και ρίζωσε τόσο βαθιά η εξαμβλωματική εκκλησιαστική αυτή μορφή διοίκησης στην Εκκλησία της Αμερικής ώστε ν’άχει καταστεί μόνιμο και αξεπέραστο πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων;
Ιστορικά η διαρχία επιβλήθηκε στην Εκκλησία της Αμερικής μετά από καθαρά προσωπική επιλογή και πρωτοβουλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, όχι με απόφαση της συνόδου του Πατριαρχείου. Με σαφή σκοπό την αύξηση των προσόδων εξ Αμερικής και περιορισμό της εξουσίας του Ιάκωβου προσπάθησε αρχικά η Κεφαλή του Φαναρίου να ανοίξει ειδικό πατριαρχικό γραφείο στην Ουάσιγκτον (1992), πράγμα που θα εξασφάλιζε και την τακτοποίηση του τότε παυθέντα (από τον Ιάκωβο) ελληνοαμερικανού ιερέα Άλεξ Καρλούτσου. Η σφοδρή όμως αντίδραση της ελληνοαμερικανικής κοινότητας ακύρωσε τα σχέδια του Βαρθολομαίου, ο οποίος, μη μπορώντας να μπάσει τον Καρλούτσο από την πόρτα τον έμπασε λίγο αργότερα από το παράθυρο, επιβάλλοντάς τον ως παχυλά μισθοδοτούμενο αξιωματούχο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, ανεξέλεγκτο και με απ' ευθείας αναφορά στον ίδιο.
Και μερικά περί Καρλούτσου για την Ιστορία:
Ο Βαρθολομαίος πρωτογνώρισε τον Καρλούτσο προς το τέλος της δεκαετίας του 80, όταν συνόδευε στην Αμερική τον από ημιπληγία πάσχοντα γέροντα Μελίτωνα, μητροπολίτη Χαλκηδόνας, για ιατρικές εξετάσεις.
Ο Ιάκωβος απέσπασε το μέχρι τότε "χαϊδεμένο παιδί" του, τον Καρλούτσο, ως συνοδό και βοηθό των επισκεπτών εκ Τουρκίας. Ο ρόλος του ήταν καθορισμένος και ξεκάθαρος: να "συμπαραστέκεται" στους Μελίτωνα και Βαρθολομαίο σε βάση καθημερινή και, στη συνέχεια, να δίνει στο αφεντικό του λεπτομερή αναφορά για τις συναντήσεις και κινήσεις τους.
Ο Καρλούτσος όμως, παραβαίνοντας τις εντολές του αφεντικού, συνάπτει ακατάλυτη «φιλία» με τον Βαρθολομαίο και από κατήγορος του Πατριαρχείου, όπως ήταν τότε όλοι «οι περί τον Ιάκωβο», μετατρέπεται σε κατήγορο και υπονομευτή του Ιάκωβου.
Χωρίς καθυστέρηση οδηγεί στο Φανάρι όσους εκατομυριούχους ομογενείς γνώριζε, κυρίως δυσαρεστημένους με τον Ιάκωβο, για να πραγματοποιήσουν τις πρόθυμες "ευλαβείς δωρεές" τους.
Είναι ο άνθρωπος που σχεδίασε και εξήγησε με πειστικότητα στον Βαρθολομαίο με ποιο τρόπο -χωρίς τη διαμεσολάβηση πια και έγκριση του αρχιεπίσκοπου Αμερικής- τα δολάρια των εκατομμυριούχων ομογενών της Αμερικής θα έρρεαν στα θυλάκια του νέου προστάτη του μέσα από ανεξέλεγκτα και μη ανιχνεύσιμα κανάλια.
Στην καθημερινή πράξη απαιτεί να γνωρίζει και εγκρίνει τα πάντα στην Αρχιεπισκοπή και να δίνει εντολές με στυλ που πολλοί χαρακτηρίζουν «νταϊλίκι», χρησιμοποιώντας συχνά-πυκνά το όνομα του Βαρθολομαίου: ο "Πατριάρχης είπε...", «Ο Πατριάρχης θέλει αυτό, εκείνο ή το άλλο», κτλ κτλ.
Με τέτοια ανορθόδοξα μέσα κατόρθωσε ο Καρλούτσος να τοποθετηθεί σιγά σιγά επικεφαλής όλων των ταμείων της Αρχιεπισκοπής Αμερικής…
Ο Τύπος αναφέρεται συχνά στον Καρλούτσο σαν «πατριαρχικό επίτροπο» ή «αντιπρόσωπο του Πατριαρχείου» ή «πατριαρχικό νούντσιο» ή «πατριαρχικό κομισάριο» ή «χρηματοσυλλέκτη». και «εισπράκτορα του Πατριάρχη» στην Αμερική. Ο ίδιος - πληροφορούμαι - συστήνεται σε επίσημους κύκλους σαν «πατριαρχικός απεσταλμένος».
Η άποψη όσων ασχολούνται σήμερα με τον Καρλούτσο είναι κάθε άλλο παρά εγκωμιαστική. Θεωρείται γενικά ως ο κύριος υπαίτιος της διαρκούς αναταραχής που παρατηρείται στους κόλπους της Εκκλησίας της Αμερικής και, ειδικά, της εκπαραθύρωσης δυο αρχιεπισκόπων για την οποία συχνά επαίρεται σε ένδειξη ισχύος και επιρροής. Σοβαροί δημοσιογράφοι του προσάπτουν την κατηγορία για «ανεξέλεγκτη οικονομική αφαίμαξη της Ομογένειας» και τον παρουσιάζουν ως τον «βασικότερο υπαίτιο του σκανδάλου του Αγ. Νικολάου» (ενός τεράστιου οικονομικού σκάνδαλου με κατάχρηση δεκάδες εκατομμύρια δολάρια), «άτομο ανεξέλεγκτο, απεριόριστα φιλόδοξο και εμπλεκόμενο σε οικονομικές υποθέσεις πολλών εκατομμυρίων που ακόμα διερευνώνται από ορκωτούς λογιστές». Ο οξυδερκής αρθρογράφος Νίκος Σταματάκης μάλιστα προχωρά ένα βήμα παραπέρα παρατηρώντας ότι «είναι πλέον φανερό ότι ο «φάδερ Αλεξ» έχει αυτονομηθεί και δεν τον ελέγχει ούτε ο Αρχιεπίσκοπος αλλά ούτε και ο Πατριάρχης».
Πάντως - για να μη χάσουμε την ουσία - σε όλα τα οικονομικά ταμεία ο φάδερ Καρλούτσος… Όπου υπάρχει «παράς» για «διαχείριση» κι ο Carluccio πρώτος!
Αλήθεια, τι το ήθελε το παπαδιλίκι; Γιατί δεν γινόταν ένας «ένθεος» χρηματοπιστωτικός σύμβουλος; Η απάντηση είναι απλή… Στην εκκλησία δεν υπάρχει χασούρα.
Διαρχίας επακόλουθα
Το φαινόμενο της διαρχίας, της άσκησης δηλ. της (μιας μόνο) εξουσίας από δυο καπετάνιους ταυτόχρονα δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, σοβαρά προβλήματα και συνεχείς τριβές. Δυο κεφάλια στο ίδιο τσουβάλι δε χωράνε... Σχετικά ο Ν. Σταματάκης παρατηρεί τα εξής: «Ούτε καν μια πιτσαρία δεν θα μπορούσε να δουλέψει εάν τα δύο αφεντικά της δεν έχουν καθαρές αρμοδιότητες… Πώς λοιπόν να λειτουργήσει η Εκκλησία μας με την τόσο πολύπλοκη οργάνωση όταν ο επίσημος ηγέτης της ... συγκρούεται παρασκηνιακά με τον κρυφό Αρχιεπίσκοπο και «αντιπρόσωπο του Πατριαρχείου;»…
… Το έργο της Εκκλησίας έχει περιορισθεί πλέον σε καθαρά οικονομικές δραστηριότητες. Η Εκκλησία έχει μετατραπεί σε οικονομικό μηχανισμό. Σε πρακτικό επίπεδο, οι συνέπειες των επιλογών αυτών είναι ορατές και δια γυμνού οφθαλμού: στασιμότητα, οικονομική κακοδιαχείριση, ασταμάτητες καταχρήσεις και άλλα φαινόμενα καχεξίας και παρακμής που χαρακτηρίζουν τον εκκλησιαστικό βίο στην Αμερική. «Θα πρέπει ο Οικουμενικός Πατριάρχης - σημειώνει σχετικά ο Απ. Ζουπανιώτης- να διαβεβαιώσει την Ελληνοαμερικανική Κοινότητα ότι αφού πλέον το κακό με τους δύο Αρχιεπισκόπους «τρίτωσε», δεν θα επαναληφθεί ξανά, για το καλό της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και του Ελληνισμού. Οι «εξυπηρετήσεις» των «εξυπηρετικών» ιερέων σημαίνουν πελατειακό κράτος κι αυτό προκαλεί διαφθορά, κρίση και μαρασμό σε κράτη και οργανισμούς. Το ζούμε 30 χρόνια στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής»...
…Ο κόσμος αγανακτισμένος απομακρύνεται όλο και περισσότερο διαπιστώνοντας με αποστροφή τη φιλοχρηματία του κλήρου όσο και τα συνεχή σκάνδαλα «άλλου τύπου»… Οι περισσότεροι ιερείς και επίσκοποι έχουν μετασχηματιστεί σε χρηματοπιστωτικούς μάνατζερς που έχουν ξεχάσει οριστικά την πνευματική αποστολή τους. Έτσι ο κοσμάκης συνεχίζει να φεύγει για να μην επιστρέψει πλέον, βρίσκοντας - οι περισσότεροί τους - θρησκευτική θαλπωρή σε άλλες εκκλησίες, συνήθως προτεσταντικές.
Άλλη σοβαρή επίπτωση είναι η εκμετάλλευση του θέματος της παρουσίας και δράσης «δεύτερου αρχιεπίσκοπου» στο χώρο της μιας και ίδιας Εκκλησίας από μερίδα του ελληνοαμερικανικού Τύπου με στόχο την ανακίνηση του ζητήματος της ανεξάρτητης - αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αμερικής, τη δημιουργία σύγχυσης και την υποκίνηση, ει δυνατόν, εκκλησιαστικών επεισοδίων και αναταραχών.
Βαρύ το τίμημα για την συντήρηση ενός και μόνου «πατριαρχικού νούντσιου»...!
Διαρχία απροσπέραστη
Η όλη αυτή κατάσταση που προέκυψε ως συνέπεια της διαρχίας, περιγράφεται συνήθως, ως «εξαιρετικά ανησυχητική», «αντικανονική», «ανώμαλη», «θλιβερή», «τραγική», ακόμη και «οικτρή».
Αλλά η κατάσταση δεν φαίνεται βελτιώσιμη ή εύκολα ανατρέψιμη καθώς στη σκακιέρα κάθονται τα ίδια πάντα πρόσωπα, οι εμπνευστές και πρωτεργάτες της διαρχίας, με τα ίδια πάντα σχέδια που θέλουν την Εκκλησία χρηματοπαραγωγικό εργαστήριο και όχι πνευματική όαση για τους διψασμένους και ταλαιπωρημένους της ζωής.
Είναι πλέον βέβαιο ότι όσοι αρχιεπίσκοποι Αμερικής κι αν αλλάξουν, η δράση εγκάθετου «δεύτερου αρχιεπίσκοπου», «βεζίρη στη θέση του βεζίρη» θα συνεχίσει να δημιουργεί τεράστια προβλήματα και στο μέλλον, διαιωνίζοντας έτσι μία αθεράπευτη κρίση.
Επαναλαμβάνουμε: Το πρόβλημα δεν είναι ο θεσμικός Αρχιεπίσκοπος.
Ο δεύτερος αρχιεπίσκοπος, ο άτυπος, είναι το πρόβλημα.
Αλήθεια ποιος Ορθόδοξος Επίσκοπος όπου γης, θα ήταν διαθέσιμος για επόμενος Πρώτος Αμερικής αν «φαγωθεί» και ο τρίτος κατά σειρά αρχιεπίσκοπος; Ποιος θάθελε να αναλάβει, γνωρίζοντας αυτό το καθεστώς «της ιδιότυπης διαρχίας» που τον «άγει ως πρόβατο επί σφαγή»;
Στοχασμοί επώδυνοι…
Με όσα παρατέθηκαν παραπάνω προσπαθήσαμε να αξιολογήσουμε αντικειμενικά την διαρχική πολιτική που, σαν προσωπική επιλογή της Κεφαλής του Φαναρίου και όχι σαν πρωτοβουλία της συνόδου του Φαναρίου, εφαρμόσθηκε συνειδητά στην Αμερική τα τελευταία τριάντα χρόνια. Είμαστε της άποψης ότι, όσον αφορά την Αμερική, πρέπει να αναθεωρηθούν οι επιλογές και ενέργειές της Κεφαλής του Φαναρίου. Η αρχιεπισκοποφαγία και οι ίντριγκες δεν πρέπει να συνεχιστούν... Πρέπει να αποφευχθεί η μετατροπή της Εκκλησίας της Αμερικής σε οίκο εμπορίου, με επικεφαλής μια παρακμιακή ελίτ διαχειριζόμενη μία οικονομική «επιχείρηση»...
Ο Πρώτος του Φαναρίου πρέπει με καθαρές σκέψεις, εκφρασμένες με σαφήνεια, να επαναφέρει την Ορθόδοξη βιωματική και πνευματικότητα σε όλα τα επίπεδα της εκκλησίας της Αμερικής, καταργώντας αμέσως τα συντηρούμενα «ειδικού τύπου» κέντρα και παράκεντρα εξουσίας, τους «νούντσιους», τους «κολλητούς» και τους «δραχμομαζόχτρες οικονομικούς κομισάριους» που αγοράζουν εύνοια και ισχύ προσφέροντας λύτρα. Είδαμε που οδήγησαν την Εκκλησία της Αμερικής αυτές οι πρακτικές. Και διαπιστώσαμε τα επιζήμια επακόλουθά τους: απομάκρυναν δια παντός τον πιστό και μη λαό από την Εκκλησία, ενώ η Εκκλησία εξ ορισμού είναι για όλους και καλεί διαρκώς όλους στις αγκάλες της.
Αλλά και αν δεν υπάρχει θέληση να ληφθεί υπόψη ο πονεμένος λαός, το σώμα των πιστών, δεν μπορεί η εκκλησιαστική ηγεσία να εθελοτυφλεί και να μη θέλει ν' αντιληφθεί αυτό που όλοι αντιλαμβάνονται: ότι αυτή η τραγικότητα -μη γελιόμαστε-αντανακλά στην ίδια τη Μητέρα Εκκλησία και ειδικότερα στον ηγέτη της.
Το συνεχές- από το 1990 έως σήμερα και με πρωτοβουλία πάντοτε της Κεφαλής του Φαναρίου - φάγωμα των εκλεγμένων Αρχιεπισκόπων για χάρη του δεύτερου εγκάθετου «επίτροπου» ή χρηματοσυλλέκτη, θρέφει κουλτούρα πελατειακή, καλλιεργεί κλίμα διαρκούς ίντριγκας, (με ανάμιξη καιροσκοπικών εκκλησιαστικών και κάθε είδους εξωεκκλησιαστικών κέντρων με αδιαφανείς ατζέντες) και οδηγεί μοιραία σε ανώμαλες εξελίξεις... «Καλό μεν το διαίρει και βασίλευε» αλλά μόνο όταν δεν είναι αυτοκαταστροφικό...
Κι ας μη λησμονούμε και τούτο: μ' αυτή την ανορθόδοξη διαρχική τακτική εξωθούνται σε συσπείρωση οι γύρω από «παραεκκλησιαστικές οργανώσεις» θιασώτες και οπαδοί της αυτοκεφαλίας της εκκλησίας της Αμερικής. Η ειρωνεία του πράγματος: το Φανάρι το ίδιο να ρίχνει νερό στο μύλο του αυτονομιστικού - αυτοκεφαλικού κινήματος!... Είναι τόσο γλυκό άραγε «το δώρο» που εισπράττει η Κεφαλή του Φαναρίου ώστε να παρέχει σαν αντίδωρο τέτοιου είδους «προστασία» σε νούντσιους και κομισάριους; Αναρωτήθηκε άραγε ποιος θα χάσει τελικά σ' αυτή την περίπτωση.Αυτά προς το παρόν…»
Αλλά και στο ιστολόγιο του κ. Παναγιώτη Τελεβάντου, ίσως με διαφορετικές επιδιώξεις, http://panayiotistelevantos.blogspot.com/ γράφονται μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα: «Εκφράζουμε την βαθύτατη θλίψη μας για την παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου. Βεβαίως ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος δεν παραιτήθηκε. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, εξαιτίας της ραδιουργίας του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και των συνεργατών του στο Φανάρι και στην Αμερική με προεξάρχοντα φυσικά τον γνωστό και μη εξαιρετέο π. Αλέξανδρο Καρλούτσο.
Από την πρώτη στιγμή της ενθρόνισής του, οι περί τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, περιέβαλαν τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο με δεσμά χαλκά, για να μπορούν να λύνουν και να δένουν και να καθορίζουν τις εξελίξεις στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής και δη για να διαχειρίζονται τα ταμεία της Αρχιεπισκοπής κατά το δοκούν.
Η υποχρέωση του Σεβ. Αμερικής σε παραίτηση είναι μια ακόμη μεγάλη κηλίδα της διακονίας του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Ενώ σοβεί η κρίση δημιουργίας Πανορθοδόξου Σχίσματος, επειδή ο Παναγιώτατος χορήγησε Αυτοκεφαλία στην Ουκρανία, χωρίς να υπολογίσει το μέγεθος της αντίδρασης της Ρωσσικής Ομοσπονδίας και της Εκκλησίας της Ρωσσίας, άνοιξε νέο μέτωπο με την εκπαραθύρωση του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου...
Ο Σεβασμιώτατος υπέβαλε γραπτώς την παραίτησή του, αλλά δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενό της… Για την ώρα περιοριζόμαστε να ευχηθούμε ο Σεβασμιώτατος Αμερικής να μην επιτρέψει στον Πατριάρχη να τον χρησιμοποιήσει για να επιβάλει τον όποιο διάδοχό του ιδιαίτερα αν αυτός θα είναι ο Προύσσης Ελπιδοφόρος ή κάποιος άλλος Οικουμενιστής του ιδίου φυράματος. Ο Πατριάρχης έχει την ευχέρεια να εκλέξει όποιον θέλει, αλλά ας μη γίνει και ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος συνεργός στην ανομία».
Επόμενος θα είναι ο Νικήτας;;; ίσως ο μόνος από τους κατά καιρούς αναφερόμενους δελφίνους που μπορεί να συνεννοηθεί με τον π. Carluccio. Θα δούμε έφθασε η ώρα…
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!
Αλέξανδρος Ρεμούνδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου