Την 19η Μαΐου του 1919, συμπληρώνονται 100 χρόνια από την απόβαση του Μουσταφά Κεμάλ και του επιτελείου του στην Σαμψούντα με το πλοίο BADIRMA, με την άδεια των Άγγλων, αλλά και της τότε Οθωμανικής κυβέρνησης, με το πρόσχημα της εξολόθρευσης των ληστοσυμμοριών, φανατικών Μουσουλμάνων, που δρούσαν και δημιουργούσαν προβλήματα στους Χριστιανούς, για να επιβάλλει δήθεν την τάξη και την νομιμότητα.
Αντ’ αυτού, συγκεντρώνει τις μάζες των Μουσουλμάνων και φανατίζοντάς τους, άρχισε το δεύτερο σχέδιο της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Συνεργάζεται με τις συμμορίες αυτές, καθορίζοντας ως επικεφαλή του δολοφονικού τάγματος τον αδίστακτο και αιμοδιψή Τοπάλ Οσμάν, με σκοπό να ολοκληρώσει την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, η οποία είχε αρχίσει μεθοδικά και συστηματικά από το 1914, από τους Νεότουρκους.
Η εγκληματική αυτή μεθόδευση εξολόθρευσης του χριστιανικού πληθυσμού Αρμενίων, Ασσυρίων, των Ελλήνων του Πόντου, Μικράς Ασίας και Ανατολικής Θράκης , δηλαδή των Ελλήνων της Ανατολής, έλαβε τέλος με την καταστροφή της Σμύρνης στις 9 Σεπτεμβρίου του 1922, και με τον ξεριζωμό τους από τις πατρογονικές τους εστίες, όσων είχαν την τύχη να παραμείνουν στην ζωή μετά τους φρικαλέους διωγμούς και την εξόντωση.
Την 15η Μαΐου του 1919 αποβιβάζεται ο ελληνικός στρατός στην Σμύρνη, σύμφωνα με την Συνθήκη των Σεβρών. Και οι δύο αποβάσεις είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Τον χρόνο εκτέλεσής τους. Σύμπτωση; Γεννώνται πολλά ερωτηματικά, αλλά δεν είναι της παρούσης για περαιτέρω σχολιασμό.
Η 19η Μαΐου, είναι ημέρα μνήμης, πένθους και περισυλλογής για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, που η Βουλή των Ελλήνων με το υπ’ αριθμ. 2193/8-3-1994 Νόμο την καθιέρωσε ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Η 19η Μαΐου, είναι ημέρα που θα πρέπει και έχουμε την ιερά υποχρέωση εις το διηνεκές να θυμόμαστε και να τιμούμε τους 353.000 προγόνους μας που σφαγιάστηκαν από τους Νεότουρκους και από τους εθνικιστές του κεμαλικού καθεστώτος από το 1914 έως το 1923.
Είναι ημέρα που στέλνουμε το μήνυμα σε όλους, σε όλες τις Αρχές, τόσο εντός Ελλάδας όσο και εκτός αυτής. Ότι δεν θα ξεχάσουμε ΠΟΤΕ. Γιατί η λήθη θα αποτελούσε καταισχύνη για μας, και θα αποτελούσε μια δεύτερη γενοκτονία για τους προγόνους μας.
Οι 353.000 ψυχές που χάθηκαν με τον πιο βίαιο, θηριώδη και απάνθρωπο τρόπο από τους νεότουρκους και το κεμαλικό καθεστώς στις πόλεις και στα χωριά, στα βουνά και στις χαράδρες, στις εξορίες, στις φυλακές και στα τάγματα εργασίας, ζουν και θα ζουν ανάμεσά μας όσο θα τους θυμόμαστε και θα τους μνημονεύουμε, και θα αγωνιζόμαστε μέχρι που η σύγχρονη δημοκρατική Τουρκία αναγνωρίσει την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού που εκτελέστηκε από τους Τούρκους της εποχής εκείνης. Θα αγωνιζόμαστε για την αναγνώριση της γενοκτονίας, γιατί το ζητούν οι ψυχές των παππούδων μας.
Τι είναι όμως γενοκτονία, που η Τουρκία αρνείται πεισματικά να παραδεχθεί ότι διέπραξαν προμελετημένα και μεθοδευμένα από το 1914 έως το 1923, εις βάρος των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων, και στην συγκεκριμένη περίπτωση εις βάρος του ελληνισμού του Πόντου;
Η Σύμβαση για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας, εγκρίθηκε με ψήφισμα 260 (ΙΙΙ)Α της γενικής συνελεύσεως των ΗΕ στις 9 Δεκεμβρίου 1948.
Άρθρο 1: Τα συμβαλλόμενα μέρη επιβεβαιώνουν ότι η γενοκτονία, είτε διαπράττεται σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρό πολέμου, είναι έγκλημα με βάση του διεθνούς δικαίου, τις οποίες αναλαμβάνουν την υποχρέωση να προλαμβάνουν και να τιμωρούν.
Άρθρο 2: Στην παρούσα σύμβαση, γενοκτονία σημαίνει οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις που διαπράττονται με σκοπό την καταστροφή, εν όλων ή εν μέρει, εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας όπως:
Α) Θανάτωση των μελών της ομάδας,
Β) Πρόκληση σωματικών ή διανοητικών βλαβών σε μέλη της ομάδας,
Γ) Εθελουσία επιβουλή στις συνθήκες ζωής ομάδας που υπολογίζεται να επιφέρει την φυσική, εν λόγω ή εν μέρει καταστροφής της,
Δ) Η επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός της ομάδας και
Ε) Μεταφορά δια της βίας των παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.
Σύμφωνα λοιπόν, με το ανωτέρω ψήφισμα των ΗΕ, στην περίπτωση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, εκτελέστηκε δολοφονία 353.000 χριστιανών μιας εθνικής οντότητας. Υπήρξε βίαιος ξεριζωμός από τις εστίες τους, και αναγκαστική μεταφορά τους σε άλλα μέρη της ενδοχώρας της Τουρκίας με σκοπό τον καθ’ οδό αφανισμό τους. Υπήρξε βίαιη μεταφορά χιλιάδων παιδιών σε άλλη εθνική ομάδα. Όλα αυτά και όχι μόνο, στοιχειοθετούν το μεγάλο αυτό έγκλημα που διαπράχτηκε, το έγκλημα της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της ανθρωπότητας γενικότερα.
Η διάπραξη της φρικαλέας αυτής γενοκτονίας μαρτυρείται από ξένους ανταποκριτές, από Πρέσβεις, Προξένους, αυτόπτες μάρτυρες της εποχής εκείνης, καθώς και από Έλληνες και Τούρκους ιστορικούς.
Κάποιες από αυτές, δειγματοληπτικά παραθέτονται παρακάτω:
Ο George Horton πρόξενος των ΗΠΑ στην Σμύρνη, συγγραφέας του βιβλίου «Η Μάστιγα της Ασίας» λέει: «Η εξόντωση των Χριστιανών της Τουρκίας ήταν μια οργανωμένη σφαγή, η οποία έγινε σε μεγάλη κλίμακα και διαπράχθηκε πολύ πριν από την αποβίβαση ελληνικών στρατευμάτων στην Σμύρνη».
Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Κων/λη, Henry Morgenthau στο βιβλίο του «Τα μυστικά του Βοσπόρου» γράφει για το συστηματικό σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων, από τον Μεχμέτ Ταλαάτ υπουργό εσωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο φιλότουρκος Γερμανός ανώτατος Αξιωματικός Liman von Santers εμπνευστής του διαβολικού σχεδίου της γενοκτονίας, έλεγε στους Τούρκους για τα σχέδια εξόντωσης: «Σας διαβεβαιώνω ότι οι παγωνιές και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι αρρώστιες του εξανθηματικού τύφου και της χολέρας, οι κακουχίες και η ασιτία θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα που λογαριάζετε εσείς με το δικό σας σχέδιο, δηλαδή να τους ξεκαθαρίσετε με σφαγές. Με το σύστημα που σας προτείνω ο θάνατός τους είναι βέβαιος. Αλλά πριν πεθάνουν θα μας προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους για το έθνος. Επιπλέον οι γυναίκες τους δεν θα γενούν, κι έτσι θα λυθεί το δημογραφικό σας πρόβλημα, ενώ η μισητή κι άτιμη αυτή ράτσα θα ξεκληριστεί και θα χαθεί για πάντα σε μια γενιά, κι εσείς θα αποκτήσετε μια συμπαγή τουρκική ομοιογένεια που θα δώσει στο έθνος σας νέα δύναμη...».
Ο καθηγητής Κων/νος Φωτιάδης στο βιβλίο του «Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ» γράφει: «Η Γερμανία του Κάιζερ είναι ο ηθικός αυτουργός των εγκλημάτων κατά των εν Τουρκία Χριστιανών και προ πάντων των Ελλήνων….Ο εμπνευστής και ρυθμιστής των διωγμών κατά τον καθηγητή Π. Ενεπεκίδη, υπήρξε όχι το ανάκτορο Γιλδίζ αλλά η Βέλχεμ Στράσσε στο Βερολίνο».
Συνεχίζει ο καθηγητής Κων/νος Φωτιάδης: «Ένας μεγάλος αριθμός χιλιάδων γυναικόπαιδων που επέζησε από τα κολαστήρια θανάτου των Τούρκων, οδηγήθηκε βίαια σε μουσουλμανικά ιδρύματα και σπίτια με στόχο τον εκτουρκισμό τους».
Ο Δρ. Kennedy μέλος της επιτροπής της κοινωνίας των εθνών σε έκθεσή του καταγγέλλει ότι: «Κεμαλικοί με πλαστά έγγραφα εμφάνιζαν ως μουσουλμάνους τα άτυχα γυναικόπαιδα των Χριστιανών, υποκαθιστώντας στα έγγραφα τα χριστιανικά τους ονόματα με μουσουλμανικά».
Ο Αυστριακός πρόξενος Αμισού Κβιατκόβσκι τον Νοέμβριο του 1916 ενημέρωνε την κυβέρνησή του ως εξής: «Ο Ραμπίτ Βέη είπε: Τελικά με τους Έλληνες πρέπει να ξεκαθαρίσουμε όπως και με τους Αρμένιους. Πρέπει να τελειώνουμε με τους Έλληνες. Έστειλα σήμερα στα περίχωρα στρατιώτες για να σκοτώσουν επάνω στον δρόμο κάθε Έλληνα».
Στο τέλος του 1921, ο Βρετανός αρμοστής στην Κων/λη sir Horace Rumbold πληροφορεί τον υπουργό των Εξωτερικών Curzon «Οι Τούρκοι φαίνεται ότι δρουν βάσει προμελετημένου σχεδίου για την εξόντωση των μειονοτήτων…. Όλοι οι άνδρες ηλικίας άνω των 15 ετών της περιφέρειας Τραπεζούντας και της ενδοχώρας εκτοπίστηκαν σε εργατικά τάγματα του Ερζερούμ, Καρς και Σαρήκαμις».
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκιμπονς γράφει: «Η πεδιάδα της Μαλάτειας ήταν στρωμένη με πτώματα Ελλήνων».
Η Daily Telegraph στις 6 Ιουνίου 1921 αναφέρει μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων που βρέθηκαν στην περιοχή φρίκης ως μέλη ανθρωπιστικών επιτροπών. Στο μικρό χωριό Τσακαλί, 4 ώρες από την Σαμψούντα, ο Τοπάλ Οσμάν πρόσταξε τις γυναίκες και τα παιδιά να κλειδωθούν σε μερικά σπίτια στο χωριό και εκεί τους έκαψαν ζωντανούς. Στο χωριό Καβάκ από όλους τους κατοίκους μόνο ένας ηλικιωμένος άνδρας 80 χρονών σώθηκε. Στην Κάβζα οδήγησαν τις γυναίκες και τα παιδιά στις όχθες του ποταμού όπου τους έσφαξαν και τους πέταξαν μέσα στο ποτάμι.
Στην Μερζιφούντα, όπου υπήρχε το περίφημο κολέγιο Ανατόλια, μέσα σε πέντε ώρες κάηκαν 1.800 σπίτια με τους κατοίκους τους. Είναι αδύνατον να περιγράψουμε αυτά που διαπράχθηκαν στις παρθένες και στα παιδιά. Σε χωριό της ίδιας περιοχής έκλεισαν εντός του ναού 535 Έλληνες και τους κατέσφαξαν, διασωθέντων μόνο τεσσάρων. Πρώτους έσφαξαν 7 ιερείς με τσεκούρι μπροστά στην πόρτα του ναού.
Ο αρθρογράφος της εφημερίδας Morning Post γράφει: «Όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τον Νέρωνα, τον Καλιγούλα, τον Αττίλα και τον Αβδούλ Χαμίτ χάνονται στην ανυπαρξία μπροστά στα εκατομμύρια που δολοφονήθηκαν σκόπιμα στην Τουρκία κατά την διάρκεια των τεσσάρων προηγούμενων ετών. Στα θύματα περιλαμβάνονται αλλοδαποί εχθροί, αιχμάλωτοι πολέμου, Αρμένιοι, Έλληνες, Άραβες κλπ.».
Ο αείμνηστος καθηγητής Πανεπιστημίου της Βιέννης Ενεπεκίδης γράφει: «Η γενοκτονία αλλά τούρκα είναι βουβή, πονηρή, ανατολίτικη, δεν έχει θεωρητικά background, αλλά μάλλον πλιατσικολογικά. Οι καλούμενες εκτοπίσεις, εξορίες των κατοίκων ολόκληρων χωριών, οι εξοντωτικές εκείνες οδοιπορίες μέσα στο χιόνι των γυναικόπαιδων και των γερόντων- οι άνδρες βρίσκονταν ήδη στα τάγματα εργασίας ή στο στρατό- δεν οδηγούν φυσικά σε κανένα Ausschwitz με τους διαβολικά οργανωμένους μηχανισμούς της φυσικής εξόντωσης του ανθρώπου- όχι! Ήταν όμως ένα Ausschwitz εν ροή, οι άνθρωποι πέθαναν καθ’ οδόν, δεν περπατούσαν για να φτάσουν κάπου. Όχι. Περπατούσαν για να πεθάνουν από τις κακουχίες, την παγωνιά, την πείνα τον εξευτελισμό του ανθρώπου. Αυτό ήταν το διαβολικό σύστημα, πονηρά οργανωμένο. Δεν υπήρχε στο τέρμα κανένα Ausschwitz, γιατί για τους περισσότερους δεν υπήρχε τέρμα. Το ταξίδι προς τον θάνατο ήταν ο θάνατος, όχι το τέρμα του ταξιδιού».
Ο Διδάκτωρ της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας Βλάσης Αγτζίδης στο βιβλίο του «Οι Έλληνες του Πόντου» γράφει: «Οι γαλλικές μυστικές αναφορές βρίθουν από στοιχεία για τις εκτοπίσεις αυτής της περιόδου. Σε αναφορά που βασίζεται σε στοιχεία του γιου του Ντζεμάλ πασά, σημειώνεται: «Εδώ και έξη εβδομάδες, σφαγές Ελλήνων κατά μάζες έλαβαν χώρα. Ο αριθμός των φονευθέντων φτάνει τις 40.000». ….. Από σοβαρές πηγές, 50.000 άτομα εξορίστηκαν στο εσωτερικό με τις γνωστές ήδη συνθήκες,. Ο ελληνισμός των ακτών της Μαύρης Θάλασσας υπέστη απόλυτη εξόντωση».
Ο Φραγκούλη Σ. Φράγκος στο βιβλίο του «ΠΟΙΑ ΤΟΥΡΚΙΑ; ΠΟΙΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ;» γράφει: «Οι Νεότουρκοι με τα σκληρά μέτρα που έλαβαν εναντίον των Ελλήνων του Πόντου με την μέθοδο των εξοριών, βιασμών, σφαγών, εξανδραποδισμών και απαγχονισμών (κατά τον Πανάρετο Τοπαλίδη), εξόντωσαν από την έκρηξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου το 1914 ως την μικρασιατική καταστροφή του 1922:
α. Κατά την περίοδο 1914-1918, 170.576 Ποντίους.
Β. Κατά την περίοδο 1918-1922,199.122 Ποντίους.
Δηλαδή συνολικά 289.698 Ποντίους, ποσοστό δηλαδή 41,56% σε σύνολο 697.000 Ελλήνων κατοίκων, ενώ κατά τον Γ.Βαλαβάνη οι απώλειες των Ποντίων, σύμφωνα με την μαύρη Βίβλο του κεντρικού Συμβουλίου των Ποντίων στην Αθήνα ανέρχονται σε 303.238, ως το 1922 και 353.000 ως τον Μάρτιο του 1924 ποσοστό που ξεπερνά το 50% του συνολικού πληθυσμού των Ελλήνων του Πόντου.
Pervin Erbil: Στο βιβλίο της με τίτλο «Η Νιόβη θρηνούσε για την Μικρά Ασία» επιβεβαιώνει με την πιο λιτή και ανθρώπινη ρεαλιστική της περιγραφή το δράμα του ποντιακού ελληνισμού ως εξής:
«Αυτή η εξορία ήταν μια διαφορετική εξορία από τις άλλες . Ο τελικός στόχος αυτής της εξορίας ήταν ο θάνατος . Αρχικά τους είπαν ότι θα αποσυρθούν 50 χιλ. νοτιότερα, ενώ στην πραγματικότητα ο δρόμος που θα διέσχιζαν ήταν τουλάχιστον 200 χιλ.. Η πορεία που πραγματοποιείται μέσα σε αφόρητο κρύο και κάτω από πυκνή χιονόπτωση, υπό την καθοδήγηση ενός αξιωματικού που κραδαίνει στα χέρια του το μαστίγιο, δεν αποτελεί οπισθοχώρηση αλλά εξορισμό. Εξορισμός που τελικός σταθμός ήταν ο θάνατος. Οι άνθρωποι κατά την διάρκεια της πορείας πάγωσαν από το ψύχος, αποδεκατίστηκαν από τις επιδημίες και εξουθενώθηκαν από την πείνα. Ο αριθμός των Ελλήνων που έχασαν την ζωή τους, είτε στην περιοχή μεταξύ Τρίπολης και Συνώπης είτε στα χωριά τους είτε δολοφονήθηκαν στους δρόμους ή πέθαναν κατά την διάρκεια της πορείας προς την εξορία, ανέρχεται σε 350.000».
Ali Sait Cetinoglu: Τούρκος ακαδημαϊκός αναφέρεται στο ποντιακό ζήτημα, βασιζόμενος σε έρευνές του στα τουρκικά αρχεία. Σχετικά με το ζήτημα της γενοκτονίας των χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θεωρεί ότι υπάρχει ομαδική υπαιτιότητα. Εκτός από τους κεμαλικούς και την οθωμανική διοίκηση, συνυπεύθυνοι θεωρούνται η Γερμανία, η Αυστρουγγαρία η μπολσεβικική Ρωσία, καθώς και οι δυνάμεις της Αντάντ..Σύμφωνα με τον Cetinoglu: «Οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν διαθέτουν όλα τα αναφερόμενα χαρακτηριστικά της νομοθεσίας του ΟΗΕ για την διάπραξη γενοκτονίας».
Taner Akcam: Καθηγητής ιστορίας και κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Κλαρκ της Μασαχουσέτης. Θεωρείται από τους πρώτους Τούρκους ακαδημαϊκούς που μίλησαν ανοιχτά για την γενοκτονία. Μέσα από τις έρευνές του καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η γενοκτονία στην Ανατολία ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής απόφασης από την οθωμανική κυβέρνηση με σκοπό την εθνο-θρησκευτική ομογενοποίηση της Ανατολίας.
Επειδή η οθωμανική αυτοκρατορία δεν μπορούσε να συμβιβάσει τα αιτήματα για ελευθερία από τους χριστιανούς υπηκόους της με το ισλαμικό νομικό σύστημα και τον πολιτισμό του, επέλεξε να εξαλείψει τον χριστιανικό πληθυσμό της. Το τουρκικό κράτος δεν πολέμησε εναντίον των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά αντιθέτως πολέμησε κατά της ελληνικής και αρμενικής μειονότητας… και συνεχίζει τα βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής των Νεότουρκων ήταν:
«1. Επιθέσεις σε ελληνικά χωριά και χωρικούς από τις μονάδες της ειδικής οργάνωσης, με την κεντρική διοίκηση να ισχυρίζεται και να ενεργεί ως άσχετη με την όλη υπόθεση.
2. Εξαναγκασμός ατόμων/πληθυσμών να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω της τρομοκρατίας και των δολοφονιών.
3. Εκκένωση ολόκληρων χωριών και στρατολόγηση όλου του ανδρικού πληθυσμού στρατεύσιμης ηλικίας σε τάγματα εργασίας.
4. Κατάσχεση των ελληνικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων και μεταβίβασή τους σε μουσουλμάνους».
Halil Berktay:Δίδαξε σε πανεπιστήμια της Τουρκίας, καθώς και στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Αποτελεί persona non grata για τον τουρκικό εθνικισμό καθώς δηλώνει υποστηρικτής του ανοιχτού διαλόγου στην Τουρκία, σχετικά με την γενοκτονία των Αρμενίων. Τεκμηρίωσε ιστορικά το γεγονός ότι η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ποντίων και των Ασσυρίων αποτέλεσε οργανωμένο σχέδιο εθνοκάθαρσης και εκτουρκισμού της Ανατολίας. Θεωρεί ότι υπήρξε μόνο μία γενοκτονία, που εφαρμόστηκε από τους Νεότουρκους στους Αρμένιους, τους Πόντιους και τους Ασσύριους.
Υπάρχουν και άλλοι Τούρκοι Ακαδημαϊκή-διανοούμενοι που έχουν δημοσιεύσει τις απόψεις τους αναφορικά με την εκτελεσθείσα γενοκτονία των Χριστιανικών μειονοτήτων της Μικράς Ασίας-Ανατ. Θράκης, όπως Attila Tuygan, o Ahmet Oral, h Fatma Muge Gocek και ο ποιητής Serkan Engin.
Εφημερίδες των Αθηνών τον Φεβρουάριο του 1924 έγραψαν: «Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκη αγγλικό πλοίο ‘’ΖΑΝ’’ μετέφερε 400 τόνους οστών Ελλήνων που αντιστοιχούν σε 50.000 ανθρώπους από τα Μουδανιά της Μικράς Ασίας στην Μασσαλίαν προς βιομηχανοποίηση. Οι εργάτες του λιμένος της Θεσσαλονίκης πληροφοριθέντες το γεγονός, εμπόδισαν το πλοίο να αποπλεύσει, επενέβη όμως ο Άγγλος Πρόξενος και επετράπη ο απόπλους». Σχόλιο. Οι Τούρκοι επούλησαν, οι Γάλλοι αγόρασαν, οι Άγγλοι διευκόλυναν, οι Γερμανοί αργότερα μιμήθηκαν».
Διερωτώμεθα, γιατί; Γιατί; Γιατί διαπράχτηκαν αυτά τα φρικαλέα εγκλήματα στους προγόνους μας. Η απάντηση είναι ότι τα αθώα αυτά άμωμα θύματα δολοφονήθηκαν με τον πιο θηριώδη τρόπο, όχι για κάτι που έκαναν, αλλά γιατί γεννήθηκαν Έλληνες και ορθόδοξοι Χριστιανοί, και έτσι ήθελαν να παραμείνουν.
Η Τουρκία κατηγορηματικά αρνείται την γενοκτονία που διέπραξαν οι πρόγονοί τους, τα δικά της συμφέροντα εξυπηρετεί, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη διάσταση που επιφέρουν τέτοια εγκλήματα που βλάπτουν την ανθρωπότητα και δεν πρέπει να μένουν ατιμώρητα, έτσι ώστε να μην επαναληφθούν. Εάν η ανθρωπότητα είχε αντιδράσει όπως θα έπρεπε κατά την γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, δεν θα ακολουθούσε η σφαγή της Σμύρνης, η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας, αλλά ούτε και η γενοκτονία των Εβραίων στον Β’ Π.Π., που τότε ο Χίτλερ, κατά την εξόντωση των Εβραίων της Πολωνίας το 1939, για να καθησυχάσει τους Στρατηγούς του είπε «Ποιος θυμάται την γενοκτονία των Αρμενίων».
Αφού οι θύτες των πρώτων γενοκτονιών δεν τιμωρήθηκαν, ο θαυμαστής, μαθητής και μιμητής του Κεμάλ, ο Αδόλφος Χίτλερ, σχεδίασε και εκτέλεσε άφοβα πλέον νέες γενοκτονίες όπως των Εβραίων και όχι μόνο. Δυστυχώς για την χώρα μας οι γενοκτονίες δεν έχουν τέλος, γιατί μετά την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, η γενοκτονία των Ελλήνων συνεχίστηκε στην Ελλάδα από τις κατοχικές δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας, μιμούμενοι στο ακέραιο την μέθοδο του κεμαλικού καθεστώτος, δολοφονώντας άμαχο πληθυσμό, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους ανήμπορους ανθρώπους του Διστόμου, των Καλαβρύτων, της Καισαριανής και σε πολλά άλλα μέρη του ελλαδικού χώρου, κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π.
Αναφορικά με την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, δυστυχώς καμιά ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν την αναγνώρισε, αλλά ούτε έκανε καμιά ενέργεια για την αναγνώρισή της από διεθνείς οργανισμούς. Διερωτώμεθα γιατί; Μήπως για χάρη της ελληνοτουρκικής συμμαχίας και φιλίας;
Για ποια φιλία όμως. Υπάρχει ελληνοτουρκική φιλία από πλευράς της Τουρκίας;
Το 1930 ο Ε. Βενιζέλος υπέγραψε το περιβόητο ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας με τον Ινονού, που στην συνέχεια η Τουρκία ουδέποτε εφάρμοσε, γιατί ευθύς αμέσως ακολούθησαν τα παρακάτω και εις βάρος του ελληνισμού γεγονότα:
Το 1934-1935, μετά από πίεση της τουρκικής κυβέρνησης 10.000 Κων/λίτες ελληνικής ιθαγένειας αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη. Βλέπετε η φανέλα της ελληνικής μειονότητας άρχισε να ξηλώνεται λίγο μετά την υπογραφή της ελληνοτουρκικής φιλίας.
Το 1942, η Τουρκία με τον Ν.4305/1942 (varlik vergisi) επιβάλλει δυσανάλογο φόρο στους μη μουσουλμάνους, που ειδικότερα στόχευε την ελληνική μειονότητα. Όσοι δεν μπορούσαν να πληρώσουν το βαρύ αυτό φόρο, η περιουσία τους δημεύονταν και στην συνέχεια εκτοπίζονταν σε στρατόπεδα εργασίας.
Τον Σεπτέμβριο του 1955, βίαια επεισόδια έλαβαν χώρα κατά της ομογένειας στην Κωνσταντινούπολη, λόγω της προβοκατόρικης ενέργειας, με την έκρηξη δύο βομβών στο σπίτι του Κεμάλ Μουσταφά, καθώς και στο Προξενείο τους στην Θεσσαλονίκη. Αποτέλεσμα, 16 Έλληνες νεκροί, 32 τραυματίες και 200 Ελληνίδες βιάστηκαν με τον πιο θηριώδη τρόπο, 1.004 κατοικίες, 4.348 καταστήματα, 21 φαρμακεία, 21 εργοστάσια, 110 ξενοδοχεία και εστιατόρια λεηλατήθηκαν ή καταστράφηκαν. Μεγάλες καταστροφές υπέστησαν και 73 ορθόδοξες εκκλησίες, 26 ελληνικά σχολεία και 5 αθλητικοί σύλλογοι.
Το 1964, εκτελέστηκαν μαζικές απελάσεις Ελλήνων και δήμευση της περιουσίας τους, τόσο των Κωνσταντινουπολιτών, όσο και των Ιμβρίων της ελληνικής μειονότητας.
Το 1974, με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και στην συνέχεια με την δημιουργηθείσα κρίση στο Αιγαίο το 1975-76 απελάθηκε ένας μεγάλος αριθμός ομογενών. Αποτέλεσμα στα τέλη της δεκαετίας του1980 οι εναπομείναντες Έλληνες να μην ξεπερνούσαν τους 3.500 στην Πόλη και μερικές εκατοντάδες στην Ίμβρο και Τένεδο.
Η Τουρκία εάν πραγματικά επιθυμεί την αποκατάσταση της ελληνοτουρκικής φιλίας πέρα των άλλων θεμάτων για επίλυση, θα πρέπει πρωτίστως να αναγνωρίσει την εκτέλεση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από τους προγόνους τους.
Στα πλαίσια της συμφιλίωσης των λαών, συγχωρούμε αλλά δεν ξεχνούμε, γιατί όποιος ξεχνά την ιστορία του δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον. Γιατί ως Έλληνες δεν μνησικακούμε, αλλά οφείλουμε να θυμόμαστε, και να διδασκόμαστε από την ιστορία μας, την αληθινή ιστορία, γιατί μόνο η πραγματική ιστορία διδάσκει του λαούς και τους προστατεύει από ενδεχόμενες γενοκτονίες και συμφορές. Η ιστορία είναι σαν τον καθρέπτη του αυτοκινήτου, κοιτάμε πίσω για να πάμε μπροστά, και τιμωρεί όσους την αγνοούν ή την διαστρεβλώνουν.
Οφείλουμε να προστατέψουμε την τιμή της ανθρωπότητας, γιατί η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού, και κάθε διαπραχθείσα γενοκτονία δεν αφορά μόνο τους Έλληνες, τους Αρμένιους, τους Ασσυροχαλδαίους, τους Εβραίους κλπ., αλλά την ανθρώπινη ύπαρξη και τον πολιτισμό του. Όταν ένας λαός υφίσταται τέτοια βαναυσότητα, ταυτόχρονα πλήττεται και η ανθρωπότητα. Για τον λόγο αυτόν, η αναγνώριση της γενοκτονίας έχει αξία για την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται, δεν διαστρεβλώνονται και δεν λησμονούνται. Η αναγνώριση εκ μέρους του θύτη-Τουρκίας, είναι βέβαιο ότι θα προάγει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις των δύο λαών.
Το άρθρο μου αυτό δεν έχει αντιτουρκικό χαρακτήρα, αντιτουρκικές ήταν εκείνες οι πράξεις εις βάρος των μειονοτήτων που έπραξαν οι Τούρκοι της εποχής εκείνης, και όπως ακριβώς γράφει ο γνωστός σε όλους μας από την Τραπεζούντα συγγραφέας, δημοσιογράφος, και σεναριογράφος, ο Δημήτριος Ψαθάς στο πρόλογο του βιβλίου του «Η ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ» που απεικονίζει την πραγματικότητα: «Δεν έχει αντιτουρκικό χαρακτήρα το βιβλίο τούτο. Αντιτουρκικό χαρακτήρα έχουν τα ίδια τα γεγονότα, που δείχνουν τους Τούρκους έτσι όπως ήσαν και όπως έδρασαν τα χρόνια εκείνα. Ούτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμιά σκοπιμότητα, όπως, δυστυχώς, καθιερώθηκε να γίνεται από τον καιρό που χαράχτηκε η λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία.
Η άστοχη τακτική της αποσιώπησης των γεγονότων της ιστορίας, ήταν ίσως κι ένας από τους λόγους που τόσο άσκημα πορεύτηκε η «φιλία με τους Τούρκους».
Να ρίξουμε το πέπλο της λήθης στο παρελθόν, αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε. Να ξέρουν και οι ίδιοι οι Τούρκοι το τι έφτιαξαν οι πατεράδες τους, για να αποφύγουν τα όσα στιγμάτισαν εκείνους, εφ’ όσον θέλουν να πάρουν την θέση που φιλοδοξούν ανάμεσα στα πολιτισμένα έθνη. Μόνο έτσι, ξέροντας εμείς τους Τούρκους και ξέροντας εκείνοι εμάς και το στιγματισμένο παρελθόν τους, μπορεί κάποτε να χαράξουμε μια ελληνοτουρκική φιλία πάνω σε στέρεες βάσεις».
Πριν κλείσω το άρθρο μου, καλούμαστε να απαντήσουμε.
Τι είναι προτιμότερο, να λησμονήσουμε τις ωμότητες και τις θηριωδίες τους, όπως την μαζική βία, τις συλλήψεις γυναικών και παιδιών, τους βίαιους εξισλαμισμούς, τις πορείες θανάτου που κατά τον καθηγητή Π. Ενεπεκίδη ήταν ένα Άουσβιτς εν ροή, όπως προαναφέρθηκε, τις μαζικές δολοφονίες, διώξεις, εκτοπίσεις, που οδήγησαν στον ξεριζωμό και την γενοκτονία των μειονοτικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, Πόντου και Ανατολικής Θράκης, για να μην καλλιεργούμε εχθρότητα εναντίον τους ή να καταγράφουμε και να διδάσκουμε τα γεγονότα όπως έγιναν, ώστε να γνωρίζουν οι νεότεροι την ιστορία, ανεξάρτητα από τα όποια αισθήματα προκληθούν εις βάρος της Τουρκίας;
Κατά τη άποψή μου, η απάντηση βρίσκεται στην σύγχρονη και ανθρώπινη αναγκαιότητα της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των δύο λαών, πράγμα το οποίο προϋποθέτει καλή γνώση και σωστή διδασκαλία της ιστορίας, ώστε μέσω αυτής να διδάσκονται οι νεότερες γενεές όχι πως θα εκδικηθούν ή αλληλοεξοντωθούν, αλλά πως δεν θα επιτρέψουν να επαναληφθούν τα σφάλματα του παρελθόντος.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί, εάν η σύγχρονη Τουρκία , η Τουρκία του 21ου αιώνα δείξει σημεία καλής θέλησης και προβεί στην αναγνώριση των γενοκτονιών των Αρμενίων, των Ελλήνων της Ανατολής, καθώς και των Ασσυρίων, χριστιανικών πληθυσμών, που διέπραξαν οι πρόγονοί τους. Ας ακολουθήσουν το παράδειγμα της Γερμανίας, που ζήτησε συγγνώμη και εξιλέωση από τον Εβραϊκό λαό, κατέβαλε αποζημιώσεις και εξακολουθεί να αποδέχεται τις ευθύνες της, για την φοβερή γενοκτονία των Εβραίων που διέπραξαν κατά τον Β’Π.Π.
Η διεθνή Ένωση Ακαδημαϊκών για την μελέτη των γενοκτονιών (International Association for Genocide Scholars-IAGS), στις 16 Δεκεμβρίου 2007, ενέκρινε ψήφισμα για την γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων της Ανατολίας και των Ασσυρίων, με το οποίο καλεί την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που διέπραξε στους ιστορικούς λαούς της Ασίας, εκδίδοντας και το βιβλίο «The Genocide of the Ottoman Greeks».
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2006 ενέκρινε ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας την γενοκτονία των Αρμενίων, Ελλήνων και των Ασσυριο-Χαλδαίων.
Το ελληνικό Κοινοβούλιο με νόμο 4285/2014 (ΦΕΚ Α’ 191/10-9-14) προχώρησε στην ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής που έχουν αναγνωριστεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο. Το άρθρο 2 του ανωτέρω νόμου (Ν.4285/14) προβλέπει ότι όποιος δημόσια, προφορικά, δια του τύπου ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή την σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, τιμωρείται με φυλάκιση 3 μηνών έως 3 ετών και με χρηματική ποινή ΕΥΡΩ 5.000 έως
ΕΥΡΩ 20.000.
Αγαπητοί μου αναγνώστες, ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας για τον χρόνο που διαθέσατε για την ανάγνωση του μακροσκελούς μου άρθρου. Με την ανάγνωση της στήλης αυτής τιμάτε τους προγόνους μας που υπέστησαν την γενοκτονία όπως προαναφέρθηκε για χάρη του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Τιμάτε τον ελληνισμό της καθ’ ημάς Ανατολής και τις χαμένες αλλά αλησμόνητες πατρίδες. Ας είναι οι τελευταίες χαμένες πατρίδες.
*αντιπλοίαρχος (ε) ε.α. Π.Ν. 29 Μαρτίου 2019
Βιβλιογραφία:
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου του Κωνσταντίνου Φωτιάδη.
Το Ποντιακό Ζήτημα και η 19η Μαΐου. Εκείθεν και εντεύθεν του Αιγαίου του Κωνσταντίνου Φωτιάδη.
Η Γη του Πόντου του Δημήτριου Ψαθά.
Η Μάστιγα της Ασίας του George Horton.
Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι; Του Φραγκούλη Σ. Φράγκου.
Οι Έλληνες του Πόντου του Βλάσση Αγτζίδη.
http://www.elisme.gr
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου