Γράφει ο Αρης Οικονόμου
«Η σύγχρονη βιομηχανική μας στρατηγική θα διαμορφώσει μια ισχυρότερη και δικαιότερη οικονομία για τις επόμενες δεκαετίες. Θα συμβάλει στη δημιουργία εκείνων των συνθηκών, από τις οποίες μπορούν να αναδυθούν και να αναπτυχθούν οι επιτυχημένες εταιρίες. Θα υποστηρίξει τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις έτσι ώστε να εκμεταλλευτούν τις σημαντικές ευκαιρίες της εποχής μας – όπως είναι η τεχνητή νοημοσύνη και οι μεγάλες ποσότητες δεδομένων (Big Data), διασφαλίζοντας παράλληλα ότι οι νέοι μας θα έχουν τις δεξιότητες να αναλάβουν τις υψηλόμισθες θέσεις εργασίας μεγάλης εξειδίκευσης που παρέχουν αυτοί οι κλάδοι.
Καθώς βγαίνουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και δημιουργούμε μια νέα πορεία για τον εαυτό μας, πρέπει να επικεντρωθούμε στην οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για τη χώρα μας και για όλους τους ανθρώπους που ζουν σε αυτήν. Με τον Προϋπολογισμό την περασμένη εβδομάδα και με τη Βιομηχανική μας Στρατηγική τα επόμενα χρόνια, θα οικοδομήσουμε μια Βρετανία κατάλληλη για το μέλλον» (T. May κατά την παρουσίαση της Λευκής Βίβλου για τη Μ. Βρετανία – πηγή).
Ανάλυση
Όπως πολύ σωστά σχολίασαν βρετανικές εφημερίδες (πηγή), μία συντηρητική κυβέρνηση επεξεργάσθηκε μία ολοκληρωμένη εθνική βιομηχανική στρατηγική – αναγνωρίζοντας ρητά με αυτόν τον τρόπο ότι, το κράτος πρέπει να διαδραματίζει ένα βασικό ρόλο όσον αφορά την καθοδήγηση και το συντονισμό της Οικονομίας. Το παραπάνω γεγονός συνέβη σχεδόν αμέσως μετά τη σχετικά ανάλογα κεντρικά κατευθυνόμενη βιομηχανική στρατηγική που ανακοίνωσε η Κίνα – κατά τη συνεδρίαση του κομμουνιστικού κόμματος και την εκλογή του ίδιου Γενικού Γραμματέα για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Επειδή τώρα πρόκειται για την πατρίδα του φιλελευθερισμού, για μία χώρα που ανέδειξε και στήριξε τον καπιταλισμό επιμένοντας στην όσο το δυνατόν μικρότερη συμμετοχή του κράτους στην Οικονομία ιδιαίτερα υπό την M. Thatcher, οφείλει να εξετάσει κανείς πολύ προσεκτικά και σοβαρά τη μεγάλη αυτή αλλαγή – η οποία ακολούθησε το BREXIT προκαλώντας την έκπληξη ολόκληρου του πλανήτη, καθώς επίσης τη μη αναμενόμενη νίκη του κ. Trump στις Η.Π.Α. με την υπόσχεση να ακολουθήσει έναν νέο δρόμο.
Η Λευκή Βίβλος
Περαιτέρω, το μοντέλο αυτό δεν θα μπορούσε να εφαρμοσθεί εντός της ΕΕ, ενώ η Μ. Βρετανία συνειδητοποίησε την πρόθεση της Γερμανίας να οικοδομήσει το 4ο Ράιχ της με οικονομικά μέσα – έχοντας ήδη κυριαρχήσει στην Ευρωζώνη μέσω της κρίσης χρέους και σχεδιάζοντας να μετατρέψει σταδιακά τους εταίρους της σε λιγότερο ή περισσότερο εξαρτώμενες αποικίες χρέους. Η υποταγή της λοιπόν στη Γερμανία ήταν ασφαλώς αδιανόητη – αφού πρόκειται για μία χώρα που τη νίκησε σε δύο παγκοσμίους πολέμους, οπότε θεωρεί πως είναι σε θέση να κερδίσει και το σημερινό οικονομικό.
Στα πλαίσια αυτά θα ήταν μάλλον αδύνατον να αντιστρέψει την αρνητική της πορεία εντός της ΕΕ – αφού δεν θα μπορούσε να επιδοτήσει/στηρίξει τις επιχειρήσεις της όπως σχεδιάζει σήμερα με τη «Λευκή Βίβλο», η οποία καθορίζει τους βασικούς άξονες, στους οποίους θα επιδιώξει να αναπτυχθεί (Αυτοκινητοβιομηχανία, Τεχνητή νοημοσύνη, Γενετική/βιοτεχνολογία/φάρμακα/υγεία και Κατασκευές).
Εν προκειμένω, με εξαίρεση τη φαρμακοβιομηχανία, όλοι οι άλλοι τομείς «φυτοζωούν» μετά την είσοδο της χώρας στην ΕΕ – όπου δόθηκε μεγάλη σημασία στο χρηματοπιστωτικό κλάδο και ειδικά στο CITI του Λονδίνου (μία περιοχή ενός τετραγωνικού μιλίου με 25 διοικητικά διαμερίσματα που απολαμβάνει ειδικά προνόμια, στην οποία εκδόθηκε η πρώτη επιταγή το 1659, ιδρύθηκε η πρώτη σύγχρονη ιδιωτική κεντρική τράπεζα το 1694 και το χρηματιστήριο του Λονδίνου το 1773).
Η «Λευκή Βίβλος» καθορίζει κυρίως τον τρόπο, με τον οποίο η κυβέρνηση θα επιδιώξει στο μέλλον να συντονίσει τις πολιτικές με στόχο τις υψηλότερες επενδύσεις και την αύξηση της παραγωγικότητας – όπως είναι (α) η στήριξη της Έρευνας, Ανάπτυξης και Καινοτομίας, (β) το ανθρώπινο δυναμικό (εκπαίδευση, δεξιότητες), (γ) οι υλικές υποδομές, (δ) το επιχειρηματικό περιβάλλον (χρηματοδότηση, τόνωση των επιχειρήσεων, επενδύσεις) και (ε) η περιφερειακή ανάπτυξη.
Ενδεχομένως πάντως να υιοθετήσει επίσης προστατευτικά μέτρα (ανάλυση), όπως άλλωστε έχει δηλώσει και ο κ. Trump – αφού διαφορετικά είναι δύσκολο να επαναβιομηχανοποιηθεί μία χώρα. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατόν εντός της ΕΕ, ούτε η οικονομική στήριξη των επιχειρήσεων από το κράτος – οπότε φαίνεται καθαρά πως η Μ. Βρετανία δεν επέλεξε το BREXIT λόγω του μεταναστευτικού, όπως πιστεύεται από πολλούς, αλλά για να εξυγιάνει την οικονομία της.
Τέλος, το μεγάλο πρόβλημα της Μ. Βρετανίας είναι η μειωμένη της παραγωγικότητα – κάτι που ισχύει επίσης για την Ελλάδα, αλλά και για πολλές άλλες χώρες που διαθέτουν έναν πολύ μικρό βιομηχανικό τομέα. Η αιτία είναι το ότι, η παραγωγικότητα δεν βελτιώνεται εύκολα στις υπηρεσίες, όσο στη βιομηχανία – κυρίως μέσω των σύγχρονων μηχανημάτων που τοποθετούνται κάθε φορά. Για παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς να αυξήσει σημαντικά την παραγωγικότητα του προσωπικού ενός ξενοδοχείου μέσω της χρήσης σύγχρονων μηχανημάτων και διαδικασιών – ενώ, αντίθετα, σε μία βιομηχανία κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται πολύ εύκολα.
Εκτός αυτού στη βιομηχανία δημιουργούνται περισσότερες και σταθερότερες θέσεις εργασίας, όταν στον τουρισμό, για παράδειγμα, λιγότερες και εποχιακές – οπότε πολύ λογικά η Μ. Βρετανία προσανατολίζεται προς τα εκεί, αν και το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε δεν είναι ολοκληρωμένο, έχοντας πολλές ελλείψεις. Σε κάθε περίπτωση, προβλέπεται να συγκρουσθεί οικονομικά σε πολλούς τομείς με τη Γερμανία – ενώ, εάν το BREXIT στεφθεί με επιτυχία, κάτι που έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες, αλλά επίσης κινδύνους, θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου στην ΕΕ (εκτός εάν προλάβει η Ιταλία το επόμενο έτος, εγκαταλείποντας το κοινό νόμισμα – κάτι που θα είχε ήδη κάνει, εάν δεν αντιμετώπιζε σοβαρότατα τραπεζικά προβλήματα).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, όπως συμπεραίνεται από τη Μ. Βρετανία η ανάπτυξη μίας χώρας χρειάζεται ένα συγκεκριμένο σχέδιο – το οποίο δεν μπορεί να εκπονηθεί από κανέναν άλλο εκτός από το κράτος που θα κληθεί επί πλέον να το εφαρμόσει και να το στηρίξει με κάθε τρόπο.
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν είχε ποτέ μέχρι σήμερα και συνεχίζει να μην έχει σχέδιο για την ανάπτυξη της οικονομίας της – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η έξοδος της από την κρίση, ανεξάρτητα από τις ανοησίες περί επιτυχημένης εξόδου στις αγορές, κατάργησης των μνημονίων κοκ.
Μετά το 2010 δε εφαρμόζει την αποτυχημένη (για την Ελλάδα) πολιτική που της επιβάλλει η Τρόικα, ο στόχος της οποίας όμως είναι εντελώς διαφορετικός: η ολοκληρωτική λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής της περιουσίας, εν πρώτοις από τη Γερμανία, ενώ αμέσως μετά από την Γαλλία και την Ιταλία, όπως άλλωστε φαίνεται από τις ήδη πραγματοποιηθείσες ιδιωτικοποιήσεις (κρατικοποιήσεις ουσιαστικά εκ μέρους άλλων χωρών), καθώς επίσης από τις προγραμματισμένες.
Με δεδομένο δε το ότι η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων σήμερα τάσσεται υπέρ των μνημονίων, επειδή κανένα δεν είναι σε θέση να εκπονήσει ένα σωστό πρόγραμμα ή να αναλάβει το ρίσκο που απαιτείται, χωρίς να βλέπουν καν τις τεράστιες αλλαγές που συντελούνται στον πλανήτη, το μέλλον της χώρας διαγράφεται σκοτεινό – εκτός εάν συνέβαινε κάτι από την πλευρά της Ιταλίας ή/και της Μ. Βρετανίας, το οποίο θα άλλαζε τη ροή των γεγονότων.
analyst
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου