"Όταν οι άνθρωποι επιθυμούν κάτι, συνηθίζουν να στηρίζονται στην άλογη ελπίδα, ενώ εκείνο που είναι αντίθετο προς την επιθυμία τους, το αποδιώχνουν από τη σκέψη τους με αυθαίρετους συλλογισμούς"
Θουκυδίδης, (Ιστορία, Δ΄, 108)
Οι Έλληνες ζουν με ψευδαισθήσεις, τις οποίες δεν θέλουν να αποβάλουν, θεωρώντας λανθασμένα ότι έτσι γλυτώνουν από το πρόβλημα που τους βασανίζει. Δεν θέλουν να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα. Προτιμούν ως παρηγοριά το απατηλό ψεύδος.
Αναζητούν τις αιτίες εκεί που δεν υπάρχουν, γιατί έτσι τους βολεύει, γεγονός ωστόσο που δεν αποτελεί λύση.
Το ζήτημα της Ελλάδας, πρέπει να το καταλάβουμε καλά, δεν είναι πρωταρχικά οικονομικό ή καθαρά οικονομικό, ώστε να μας το λύσουν οικονομολόγοι ή κάποιοι θαυματοποιοί. Με αυτή την έννοια δεν είναι θέμα ευρώ ή δραχμής, ωσάν να είναι πανάκεια. Είναι απλό. Και στην δραχμή να ήμασταν και να μην υπήρχε η ευρωζώνη και να μην υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα καταλήγαμε εδώ που καταλήξαμε, με την πολιτική που ασκήθηκε στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά από τα κόμματα και τους πολιτικούς, αλλά και τον λαό που άγεται και φέρεται απ’ αυτούς κατά το του Ισοκράτους: «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν».
Η βασική αιτία είναι το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε το πολιτικό σύστημα μετά την μεταπολίτευση, με μια λέξη: τα κόμματα και οι πολιτικοί, που κυβέρνησαν την Ελλάδα. Δηλαδή τα δάνεια που πήραν οι μεταχουντικές κυβερνήσεις και τα σκόρπισαν, υπερχρεώνοντας την χώρα. Χωρίς την υπερχρέωση δεν θα υπήρχε η κρίση.
Αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι πρωταρχικά πολιτικό. Φαίνεται ότι η πολιτική εξουσία είναι η πηγή και η αιτία της κρίσης, γιατί αυτή είναι, που καθορίζει τα πάντα σ’ ένα κράτος, ακόμη και τον πολιτισμό μιας χώρας. Βασικά όλες μα όλες του τις λειτουργίες και σε όλους τους τομείς. (Παιδεία, υγεία, παραγωγή και λοιπά και λοιπά).
Στη συνέχεια είναι πολιτιστικό, δηλαδή πρόβλημα διαπλοκής και διαφθοράς της ελληνικής κοινωνίας από τα κόμματα που άσκησαν πολιτική εξουσία και από την κατά καιρούς αντιπολίτευση που εντάχθηκε συνειδητά σ’ αυτό το μοντέλο της κατανάλωσης, χωρίς παραγωγή. Η πολιτική, μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς, κατάφερε να οδηγήσει την χώρα στο χείλος του γκρεμού, γιατί μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς πέτυχε να χειραγωγήσει την ελληνική κοινωνία. Σε τρίτη θέση έρχεται η οικονομία, ώστε το πρόβλημα από πρόβλημα πολιτικής και πολιτικών να γίνει οικονομικό με μέσο το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, δηλαδή το οικονομικό μοντέλο που βασίστηκε στα δανεικά. Το παρασιτικό όμως αυτό μοντέλο, που οδήγησε στην καταστροφή, επαναλαμβάνουμε, δεν το υλοποίησε η οικονομία η ίδια, ωσάν να ήταν κάποια πολιτική εξουσία, αλλά η πολιτική και οι πολιτικοί. Με την έννοια αυτή το πρόβλημα δεν θα μας το λύσουν οι οικονομολόγοι, γιατί δεν είναι θέμα τεχνοκρατικό, όπου έχουν λόγο οι οικονομολόγοι, ούτε οι ακαδημαϊκοί.
Η πολιτική εξουσία δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές στους οικονομολόγους, να αναπτύξουν το άλφα ή βήτα οικονομικό μέτρο ή να το ακυρώσουν, με βάση τις πολιτικές αποφάσεις.
Το είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, που παρεμπιπτόντως είναι ο βασικός ολετήρας της Ελλάδας, ο οποίος ως πολιτικός και όχι ως οικονομολόγος «στραγγάλισε» κυριολεκτικά και την οικονομία, αλλά ισοπέδωσε τα πάντα προς τα κάτω. Όταν φτάσαμε στο απροχώρητο εξαιτίας του βασικά, είχε πει το περίφημο: «Η θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα» (βλ. εφημ. «Ελευθεροτυπία, 23.6.2006). Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις! Εφάρμοσε όμως κάτι άλλο, που οδήγησε στην χρεοκοπία. Σε μια ερώτηση του καθηγητή Τζέιμς Πέτρας, ενός συνετού πατριώτη, όταν τον ρώτησε ότι εκλέχτηκε για να αλλάξει το σύστημα ο Ανδρέας Παπανδρέου απάντησε με τα εξής λόγια: «Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας». (Βλ. Τζέιμς Πέτρας, Συνέντευξη στην εφημ «Αντιφωνητής», 5 Απριλίου 2010). Οπότε εφάρμοσε το καταστροφικό καταναλωτικό μοντέλο με δανεικά. Δεν ήταν η οικονομία που αποφάσισε γι’ αυτό, αλλά αυτός που είχε την πολιτική εξουσία, δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου και μετά φυσικά οι επίγονοί του, που ακολούθησαν το παράδειγμα και το υπόδειγμά του. Ας το «χωνέψουμε» κάποια στιγμή, για να ξέρουμε που πατάμε. Η μαρτυρία του Δημήτρη Κουλουριάνου, του πρώτου υπουργού οικονομίας του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ χαρακτηριστική:
«Όταν ήµουν υπουργός Οικονοµικών, είδα ότι το χρέος άρχισε να παίρνει διαστάσεις πολλαπλασιαστικές. Το 1981 το δηµόσιο χρέος έφθανε το 30% του ΑΕΠ – το 1989 ανήλθε σε 72% και σήµερα πλησιάζει το 170%. Το “προπατορικό αµάρτηµα” της υπερχρέωσης συνέβη τη δεκαετία του 1980… Οδήγησε όµως σε νοοτροπίες και πρακτικές που σήµερα θεωρούνται από πολλούς η αρχή των δεινών που υφίσταται τώρα η Ελλάδα»1. Ο Κουλουριάνος τελικά μιλάει για «νοοτροπίες και πρακτικές», που κατέστρεψαν την Ελλάδα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου σκόρπισε των πακτωλό των χρημάτων από τα ευρωπαϊκά ταμεία για την εξαγορά ψήφων, καταστρέφοντας παράλληλα την εγχώρια παραγωγή. Τον ενδιέφερε η εξουσία και τίποτε πέραν τούτου, όπως και τους επιγόνους φυσικά κατά το μάλλον ή ήττον. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα τόσο τραγικά. Ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας, αλλά θα έλεγα της πολιτείας ολόκληρης χρειαζόταν κόπο, μόχθο, θυσίες, αξιοκρατία, τελικά ήθος και ανιδιοτέλεια, που θα είχαν ενδεχομένως κάποιο κόστος, το οποίο όμως δεν ήταν πρόθυμος να αναλάβει ο ίδιος και οι επίγονοί του, για να βάλουν υγιείς βάσεις τόσο στην κοινωνία, όσο και στην οικονομία, όσο και σε κάθε τομέα της λειτουργίας του κράτους.
Θα άλλαζε τίποτε στην καταστροφική πορεία, αν είχαμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες, δραχμή, αντί για ευρώ; Όχι φυσικά, είναι η απάντηση. Μήπως η δραχμή μας έκανε στο παρελθόν ή θα μας κάνει στο μέλλον πιο ηθικούς; Πιστεύει κανείς σε μια τέτοια βλακεία;
Οι οικονομολόγοι δεν είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν πώς θα βγούμε από τα αδιέξοδα. Τι να σου κάνουν οι οικονομολόγοι, αν η πολιτική εξουσία έχει αποφασίσει την υπερχρέωση της χώρας; Ακόμη και ο Αριστοτέλης τονίζει: « ... η ζωή είναι ενέργεια, όχι υλική δημιουργία. Άρα σκοπός της ζωής δεν είναι η κατασκευή, η παραγωγή αγαθών, αλλά η επιδίωξη της ηθικής, μέσω των υλικών αγαθών …». Συνεπώς δεν έχουν πρώτο λόγο για την προκοπή μιας κοινωνίας οι οικονομολόγοι, αλλά η ηθική των πολιτικών.
Ακόμη πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι για το δημόσιο χρέος, που θα αφανίσει την Ελλάδα, δεν φταίει πρωταρχικά τουλάχιστον, για να μην πω αποκλειστικά, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε η Ευρωζώνη, ούτε το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ούτε το ευρώ ούτε η δραχμή, ούτε κανένας άλλος, αλλά πρωταρχικά η ελληνική πολιτική και πολιτικοί και η ελληνική κοινωνία, με ιεράρχηση φυσικά των ευθυνών σε κάθε περίπτωση και όπως λέει ο λαός το ψάρι βρωμάει πρώτα από το κεφάλι. Όλοι αυτοί, που προανέφερα, εκμεταλλεύτηκαν μια κατάσταση που δημιουργήσαμε εμείς. Αλλιώς δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε, όσο κι αν προσπαθούσαν. Θα είχαμε τις γνωστές επιπτώσεις που έχουν και άλλα κράτη ίσως, αλλά δεν θα ήμασταν ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Μην αναζητούμε άλλοθι λοιπόν άλλοθι στους ξένους, ως φύλλο συκής, για να καλύψουμε τη γύμνια μας.
Αν κάνουμε υπόθεση εργασίας ότι δεν υπάρχουν τα μνημόνια και δεν υπάρχει το χρέος και από πάνω μας δάνειζαν κάποιοι, έχουμε την εντύπωση ότι θα είχε λυθεί το πρόβλημα της Ελλάδας; Απαντώ ευθέως και μετά παρρησίας: Όχι. Θα συνεχίζαμε τα ίδια και χειρότερα, γιατί δεν θα είχαμε αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην ρίζα του, δηλαδή στις πραγματικές του αιτίες, επειδή θα συνεχίζαμε με την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά, τρέχοντας πίσω από εκείνον που θα πει «λεφτά υπάρχουν».
Θα το επαναλάβουμε για πολλοστή φορά: Η διαφθορά των πολιτικών διέφθειρε την ελληνική κοινωνία και την οδήγησε εκεί που βρισκόμαστε τώρα. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι βιώνουμε την μεγαλύτερη παρακμιακή πορεία της ιστορικής μας πορείας ως λαού σε όλα τα επίπεδα: Ηθικά, πνευματικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και προ πάντων πολιτιστικά, με την έννοια της καταρράκωσης και απαξίωσης όλων των αξιών που συνέχουν μια κοινωνία και την προκοπή της.
Θα παραθέσουμε απλώς δύο επιχειρήματα, που αποδεικνύουν το λόγου το αληθές. Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που τόνισε σχετικά η μεγάλη επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ για τα διεφθαρμένα αστικά καθεστώτα. Λέει συγκεκριμένα: «Όταν πέσουν τα φράγματα και τα κατά συνθήκην στηρίγματα τη ηθικής και του δικαίου, η αστική κοινωνία, της οποίας ο εσωτερικός νόμος είναι η πιο βαθιά ανηθικότητα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, βυθίζεται αμέσως και χωρίς σταματημό στη διαφθορά και στην αλητεία» (Βλ. Ρόζα Λούξεμπουργκ, Η ρωσική επανάσταση, εκδ. «Κοροντζή», Αθήνα 1978, σ. 83).
Αυτό βασικά που βιώνουμε στην Ελλάδα σήμερα. Αλλά ας προσθέσουμε και το σχετικό απόφθεγμα του Ανωνύμου Έλληνος της "Ελληνικής Νομαρχίας", ο οποίος επισημαίνοντας τα ολέθρια αποτελέσματα της διαφθοράς για το μέλλον της Πολιτείας, έγραφε και τα εξής: "Το πρώτον θανατηφόρον σύμπτωμα, μιας ελευθέρας πολιτείας, όπου πλησιάζει εις το τέλος της, ήτοι εις την δουλείαν, από την οποίαν δυσκόλως ημπορεί να ξανάβγη, είναι η διαφθορά των ηθών, αφού ο καιρός και η πολυτέλεια αδυνατίσουν την ενέργειαν των νόμων, τότε αρχίζει το μέγα κτίριον να τρέμη και η Πολιτεία βαδίζει προς θάνατον" (βλ. την έκδοση της "Νομαρχίας" από τους "Αφούς Τολίδη", Αθήνα, 1982, σελ. 89).
Το συμπέρασμα που βγαίνει από την μικρή αυτήν ανάλυση είναι ότι θα πρέπει να υπάρξει μια πολιτική εξουσία που θα ανατρέψει όλην αυτήν την παρακμιακή πορεία και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα, όπως προανάφερα και όχι μόνο σε ένα. Δεν αρκεί. Αυτή η εξουσία που δεν υφίσταται σήμερα, παρά μόνο το φαύλο και χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα, που μας οδήγησε και μας οδηγεί από την Σκύλλα στην Χάρυβδη . πρέπει να το δημιουργήσουν οι Έλληνες πολίτες, Αυτήν την εξουσία την αποκαλώ πατριωτική με μια λέξη, για να δείξω ότι μια τέτοια πολιτική δύναμη θα ενδιαφερθεί να δημιουργήσει την υπέρβαση του παλιού και σάπιου καθεστώτος και προχωρήσει στην δημιουργική ανοικοδόμηση της χώρας.
Όλοι όσοι ενδιαφέρονται για την πατρίδα μας και την προκοπή της, όλοι οι Έλληνες πολίτες και ο καθένας από το πόστο του και στα πλαίσια της δικής του ευθύνης, θα πρέπει να φροντίσουν να δημιουργηθεί αυτός ο πατριωτικός πολιτικός φορέας, που αντικειμενικά είναι σε θέση να αλλάξει την πορεία της καταστροφής και θεμελιώσει την ανοικοδόμησή της.
Αν δεν αλλάξουν αυτά που καταμαρτυρεί ο εθνικός μας ποιητής δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση, όσο είναι «πόρνη η Ρωμιοσύνη!»
ΓΥΡΙΖΕ (Κωστή Παλαμά)
Γύριζε, μη σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο νά σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής τής χώρας τα μουράγια.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός κα δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, ΄Ολυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η ΄Οσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!
Και όπως είπε και ο σοφός πολιτικός Γιάννης Πασαλίδης κάποτε: «Και η αλήθεια είναι ότι δούλοι δεν μπορούν ούτε να υπερασπιστούν, ούτε και να ελευθερώσουν τους σκλάβους» (Βουλή των Ελλήνων, λόγος στη συνεδρίαση ΣΤ΄, 9 Απριλίου 1956)
Παραπομπή
1 Ο πρώην υπουργός Οικονομικών (1982-83) της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, μιλάει για το «προπατορικό αμάρτημα» της υπερχρέωσης της Ελλάδας, Συνέντευξη στην εφημ. «Το Βήμα», 9 Οκτωβρίου 2013. Άλλοι το δημόσιο χρέος στην αντίστοιχη περίοδο, στην οποία αναφέρεται ο κ. Κουλουριάνος, ανεβάζουν το δημόσιο χρέος στο 90% του ΑΕΠ.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου