ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΝΕΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ

Του Πέτρου Χασάπη 

 

Από τις πρώτες μέρες που ξέσπασε η κρίση στη χώρα μας, χιλιάδες άνθρωποι έχουν ασχοληθεί με τη δημιουργία νέων κινήσεων, κινημάτων και κομμάτων. Όμως, μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει τίποτα. 

 

Τα μόνα αξιοσημείωτα γεγονότα που έφερε η κρίση στο πολιτικό σύστημα ήταν αφενός η μείωση των δυνάμεων του δικομματισμού, αφετέρου η αλλαγή ρόλων μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Εμφανίστηκαν φυσικά και εξαφανίστηκαν ή θα εξαφανιστούν κάποιες μικροκομματικές συστημικές παραφυάδες, εκτός του παραδοσιακού ΚΚΕ, αλλά πέραν αυτού τίποτα το αξιόλογο. 

 

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί ακόμα και τώρα που έχουμε μπει για τα καλά στην κρίση, που σχεδόν όλοι, σε ποσοστά που αγγίζουν το 90%, απαξιώνουν τα υπάρχοντα κόμματα, εντούτοις δεν μπορεί να εμφανιστεί και να καθιερωθεί μια καινούργια πολιτική δύναμη;

 

Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο αν κάποιος μελετήσει σοβαρά την πολιτική ανθρωπογεωγραφία του ελληνικού λαού και τον τρόπο με τον οποίο την χειρίζεται και την εκμεταλλεύεται η ολιγαρχία της χώρας. Χωρίς την εξεύρεση της ανάλογης απελευθερωμένης λαϊκής βάσης, κανένας νέος πολιτικός σχηματισμός δεν έχει ελπίδα, όσο ρηξικέλευθες ιδέες και αν κομίζει.

 

Το να λέμε απλά ότι στην Ελλάδα υπάρχει ολιγαρχία (όπως εξάλλου υπάρχει παντού στη γη) και να απορούμε γιατί ένας ολόκληρος λαός δεν μπορεί να ανασυνταχθεί εναντίον της; γιατί κανείς δεν αντιλαμβάνεται το προφανές; δεν πρόκειται ποτέ να οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα, αν δεν κατανοήσουμε το πώς συγκροτείται η πολιτική ανθρωπογεωγραφία στη χώρα μας και τον τρόπο που αυτή επηρεάζεται. Ας δούμε λοιπόν από κοντά αυτή την ανθρωπογεωγραφία, σε μια αντιπαράθεση ολιγαρχικού συστήματος από το ένα μέρος και απελευθερωμένων ενεργών πολιτών από το άλλο.

ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Η ολιγαρχία δεν είναι μόνη της. Δεν είναι κάποιοι λίγοι πλούσιοι που μπορούν να ελέγχουν έναν ολόκληρο λαό με μόνα τα χρήματά τους. Το ίδιο το θεσμικό σύστημα στην Ελλάδα, της επιτρέπει να έχει μαζί της έναν πολυάριθμο στρατό.

 

Α) Το 1% 

 

Κατ’ αρχήν υπάρχει το 1% (100.000 περίπου) των Ελλήνων το οποίο κατέχει το 57% του πλούτου της χώρας. Στην κορυφή αυτών των 100.000 υπάρχουν 576 Έλληνες που έχουν περιουσία πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ ο καθένας τους και στην κορυφή της κορυφής υπάρχουν 11 Έλληνες δισεκατομμυριούχοι. Όλοι αυτοί προφανώς είναι η ηγεσία του ολιγαρχικού συστήματος.

 

Β) Το 10% 

 

Ακολουθεί ένα 10% των Ελλήνων (1.000.000 περίπου, μέσα στους οποίους περιλαμβάνεται και το πιο πάνω 1%) το οποίο κατέχει το 87% του πλούτου της χώρας. Λογικά και σε μεγάλο βαθμό, αυτό το 10% είναι συστημικής ολιγαρχικής κατεύθυνσης.

 

Γ) Κόμματα - πολιτικοί 

 

Οι πιο πάνω και ιδιαίτερα το 1%, έχουν την οικονομική δυνατότητα να δημιουργούν, να χρηματοδοτούν και να προβάλουν από τα ΜΜΕ τους, κόμματα και κατ’ ιδίαν πολιτικούς και υποψήφιους πολιτικούς. Επομένως μπορούν να ελέγχουν άμεσα προς το συμφέρον τους, το πολιτικό σύστημα, τις πολιτικές αποφάσεις και τους νόμους της χώρας. Έτσι δημιουργείται μια διαπλεκόμενη κληρονομική πολιτικοοικονομική ολιγαρχία.

 

Δ) Δημόσιοι υπάλληλοι – Πνευματική ηγεσία 

 

Όλοι οι ανωτέρω μαζί δεν θα μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα αν δεν είχαν με το μέρος τους όλους τους δημοσίους υπαλλήλους και την κρατικοδίαιτη πνευματική ελίτ της χώρας.

 

Σε ότι αφορά τους ανθρώπους της κρατικοδίαιτης πανεπιστημιακής ελίτ, αυτοί μιλάνε εναντίον του συστήματος μόνο όταν γίνουν συνταξιούχοι. Αντίθετα οι εν ενεργεία πανεπιστημιακοί, ίσως και με αρκετές αμειβόμενες θέσεις ο καθένας τους, είναι σκληροί υποστηρικτές του ολιγαρχικού συστήματος, το οποίο μάλιστα το εκθειάζουν ως την καλύτερη δημοκρατία που γνώρισε η Ελλάδα.

 

Σε ότι αφορά τους ΔΥ, οι οποίοι ανέρχονται περίπου σε 700.000 μαζί με τις οικογένειές τους, κανένας δεν προσχωρεί ή ασχολείται με κάποιο νέο πολιτικό κίνημα. Άλλοι από φόβο για τη δουλειά τους, άλλοι από λόγους κομματικής πελατείας και πολιτικής υποχρέωσης και άλλοι από συνδικαλιστικούς λόγους, είναι όλοι (εκόντες άκοντες) υποστηρικτές του ολιγαρχικού συστήματος. Αν κάποιο αντισυστημικό κίνημα διαθέτει ΔΥ στις τάξεις του, να βγει να το πει. Αλλά δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.

 

Ε) Επαρχία – αγρότες. 

 

Η επαρχία και ειδικότερα τα χωριά αυτοελέγχονται απόλυτα. Όλοι εκεί γνωρίζουν τι ψηφίζει ο καθένας. Μια ψήφος να ξεφύγει στην κάλπη, την ημέρα των εκλογών, αμέσως όλοι ψάχνονται το βράδυ στην καταμέτρηση για να βρουν τη διαφοροποίηση. Αν κάποιος από την επαρχία δηλώσει, ακόμα και μέσα στο διαδίκτυο, συμμετοχή σε ένα νέο κίνημα, αυτόματα ολόκληρη η περιοχή του θα το μάθει. Επομένως κανείς δεν το τολμά.

 

Οι αγρότες από την άλλη, εκτός του ότι ζουν στη στενή αυτοελεγχόμενη τοπική κοινωνία, ταυτόχρονα είναι σχεδόν όλοι παραδοσιακά μπετοναρισμένοι στα διάφορα κόμματα, από τα οποία προσδοκούν οικονομικά οφέλη, επιδοτήσεις και προσωπικά ρουσφέτια. Δεν έχουν διάθεση για πολιτικές ανατροπές.

 

ΣΤ) Εργαζόμενοι ιδιωτικού τομέα. 

 

Θα πίστευε κάποιος ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, δεν έχουν τις δεσμεύσεις των ΔΥ. Λάθος. Αν ένας εργαζόμενος σε μια ιδιωτική επιχείρηση προσχωρήσει σε ένα νέο κίνημα, ακόμα και διαδικτυακά, αμέσως ολόκληρη η επιχείρηση και φυσικά και ο εργοδότης θα το μάθουν, με κίνδυνο ο συγκεκριμένος εργαζόμενος να χάσει τη δουλειά του.

 

Ζ) Νεολαία.

Η νεολαία, αν και δεν έχει, σε τόση ένταση, κάποια από τα ανωτέρω προβλήματα, εντούτοις σπρώχνεται από το σύστημα, τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο και την συστημική παιδεία σε άλλα κανάλια εκτόνωσης της νεανικής ορμής, πέρα από αυτά της αμφισβήτησης του συστήματος. Και επειδή οι νέοι δεν έχουν τις εμπειρίες να συνειδητοποιήσουν τι παίζεται, βλέπουν δε ταυτόχρονα και τους γονείς τους συμβιβασμένους, δεν έχουν λοιπόν καμία ανατρεπτική διάθεση, παρά μόνο κάποιες εξαιρέσεις και σε ακραίες αντικομφορμιστικές μορφές.

 

Η) Συνταξιούχοι. 

 

Οι συνταξιούχοι, αν και δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται την εκδίκηση του συστήματος, εντούτοις, είτε γιατί ζουν στην κλειστή κοινωνία της επαρχίας, όπου είναι γνωστό τι πρεσβεύουν πολιτικά μια ολόκληρη ζωή και θεωρούν ότι δεν μπορούν να εκτεθούν στα γεράματα, είτε γιατί φοβούνται μήπως δοκιμάσουν κάτι νέο και κινδυνεύσει η σύνταξή τους, ακολουθούν παραδοσιακά το ολιγαρχικό σύστημα.

 

Όλοι οι ανωτέρω, για τον ένα ή τον άλλο λόγο (εκόντες άκοντες) αποτελούν τα στηρίγματα του ολιγαρχικού συστημικού τόξου. Πολλοί από αυτούς και ιδιαίτερα μέσα στις πόλεις, όπου δεν υπάρχει κοινωνικός αυτοέλεγχος της ψήφου, κάνουν την προσωπική τους επανάσταση πάνω στη κάλπη και είτε δεν πάνε να ψηφίσουν, δηλαδή απέχουν, είτε ψηφίζουν ακραία κόμματα ή δοκιμάζουν ενίοτε και με μικρά κόμματα.

 

Φυσικά, το σύστημα ενισχύουν απόλυτα, πέρα από τους ανωτέρω, τόσο η παιδεία που το ίδιο το σύστημα δίνει στο λαό, όσο και η πληροφόρηση και η τρομοκρατία μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ.

ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Όλοι οι υπόλοιποι (ποιοι θα μου πείτε) αποτελούν τους ενεργούς πολίτες, με την έννοια ότι είναι κομματικά άστεγοι, ψάχνοντας για κάτι νέο, πέρα από το παραδοσιακό σύστημα.
Ποιοι είναι αυτοί;

 

Α) Ελεύθεροι επαγγελματίες 

 

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιαίτερα των πόλεων, είναι ο υπ’ αριθμόν ένας κίνδυνος για το σύστημα, γι’ αυτό και στοχοποιούνται, δαιμονοποιούνται, κατηγορούνται και κτυπιούνται αλύπητα από το ολιγαρχικό σύστημα, τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς και τους κρατικούς μηχανισμούς. Δεν είναι φυσικά ακομμάτιστοι όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Κάποιοι από αυτούς, είτε για παραδοσιακούς λόγους, είτε γιατί έχουν ενταχθεί συνδικαλιστικά, ακολουθούν τα συστημικά κόμματα.

 

Β) Μικρομεσαίοι επιχειρηματίες. 

 

Συνήθως πιο ελεύθεροι που ψάχνουν για νέα κινήματα είναι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που δεν εξαρτώνται από το σύστημα, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, ούτε ασχολούνται σοβαρά με κομματικό συνδικαλισμό. Αυτοί όμως είναι στόχος, τόσο των κρατικών υπηρεσιών, όσο και τραπεζών, με σκοπό την οικονομική τους ασφυξία, πριν κάν αρχίσουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Είναι οι εν δυνάμει μελλοντικοί οικονομικοί ανατροπείς της άρχουσας παρασιτικής οικονομικής ελίτ και φυσικά ποτέ δεν αφέθηκαν, ούτε θα αφεθούν να σηκώσουν κεφάλι.

 

Γ) Αυτοαπασχολούμενοι 

 

Οι λοιποί αυτοαπασχολούμενοι κυρίως των μεγάλων πόλεων, είναι κατά βάση κομματικά ελεύθεροι. Δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα, ούτε ανήκουν σε συνδικαλιστικά όργανα, εκτός φυσικά των παραδοσιακά ενταγμένων.

 

Δ) Συνταξιούχοι των πόλεων.

 

Απελευθερωμένοι συνταξιούχοι, οι οποίοι ζουν κυρίως σε μεγάλες πόλεις, δεν έχουν κάποιο λόγο να φοβούνται, πέρα από το φόβο ότι μπορεί να ταραχθεί το σύστημα και να κινδυνεύσει η σύνταξή τους. Ταυτόχρονα αισθάνονται ότι κάνουν τη δική τους επανάσταση, ακόμα και απέναντι στους δικούς τους για να δείξουν ότι έχουν ακόμα ζωή.

 

Ε) Άνεργοι - οικονομικά κατεστραμμένοι 

 

Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους απασχολεί σοβαρά το να βρουν μια δουλειά για να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Δεν έχουν μυαλό για κάτι άλλο και πολλές φορές δεν έχουν ούτε το εισιτήριο της συγκοινωνίας για να μετακινηθούν. Όταν ακούν για κάποιο νέο πολιτικό κίνημα, μάλλον κουνούν το κεφάλι τους από απόγνωση.

 

Αν βάλουμε κάτω τους αριθμούς θα δούμε εμβρόντητοι ότι η τάξη των ενεργών πολιτών, είναι τελικά ολιγάριθμη, ασύνδετη και αδύναμη. Ταυτόχρονα είναι και πολυδιασπασμένη, αφού κανένα κοινό συμφέρον, πλην του φιλοπατρίας και της θέλησης για αλλαγή, δεν συνδέει αυτούς τους ανθρώπους μεταξύ τους.

 

Ακόμα χειρότερα, μέσα σε αυτή την ασύνδετη τάξη των ενεργών πολιτών, εμφανίζονται κάποιοι αλλοπαρμένοι «οπλαρχηγοί» και ομαδάρχες, που την έχουν δει ηγετίσκοι και προσπαθούν να αντιγράψουν τους αρχηγούς των συστημικών κομμάτων, χωρίς όμως στην ουσία να αντιληφθούν ότι δεν διαθέτουν μια συνειδητοποιημένη ενιαία κομματική βάση. 

 

Τι λέτε λοιπόν; Υπάρχει περίπτωση, μέσα σ’ αυτή τη χαοτική και ασύνδετη κατάσταση των ενεργών πολιτών, να εμφανιστεί ένα καινούργιο πολιτικό κίνημα που θα ανατρέψει το πολύ καλά οργανωμένο και χρηματοδοτούμενο ολιγαρχικό σύστημα και πως; Γι’ αυτό, όλοι μας στηλιτεύουμε το φαινόμενο του καναπέ, αλλά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί συμβαίνει αυτό.

 

πηγή

Share