συνέχεια από το 1ο μέρος
“Όµως, δίπλα στις επώνυµες, γράφουν τη δική τους λαµπρή ιστορία χιλιάδες
Ελληνίδες, σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της πατρώας γης, «τοις κείνων
ρήµασι πειθόµενες». Σε καµιά γωνιά της επαναστατηµένης Ελλάδας δεν
έλειψαν οι ελληνίδες οι οποίες είτε αγωνίστηκαν µαζί µε τους άντρες
τους, είτε βασανίστηκαν από τις κακουχίες και τις στερήσεις που έφερε η
συνειδητή αυτή αποτίναξη του ξενικού ζυγού.
πίνακας: Sir Charles L. Eastlake: Φυγάδες, μετά την καταστροφή στην Χίο
Στη Χίο, η οποία καταστράφηκε εκ θεµελίων από την
τουρκική βαρβαρότητα, η τρα- γωδία των γυναικών του νησιού ταξίδεψε ως
πένθιµο νέο µέχρι την Ευρώπη. Ο Francis Werry, Αγγλος πρόξενος στη
Σµύρνη, όπου εκεί έφταναν υποδουλωµένες οι Χιώτισσες, γράφει σε αναφορά
του: «Χιλιάδες γυναίκες κορίτσια και αγόρια πουλιόταν κάθε µέρα στο
παζάρι. Πολλά από αυτά δυστυχισµένα πλάσµατα αυτοκτόνησαν κατά τη
µεταφορά. Βλέπεις γυναίκες να µη δέχονται τροφή µ’ όλο που µαστιγώνονται , για να πεθάνουν από την πείνα».
∆εν θα ήταν εύκολο κανείς να εξαντλήσει τις αναφορές στην συµµετοχή
και καταξίωση των ελληνίδων στον µεγάλο αγώνα του Έθνους για
ανεξαρτησία, αλλά και τα βάσανα που υπέµειναν κατά τη διάρκεια του. Αλλά
κλείνοντας οφείλει κανείς να επισηµάνει ότι η επανάσταση του 1821, µια
από τις προοδευτικότερες και φωτεινότερες στιγµές στην ευρωπαϊκή ιστορία
του 19ου αιώνα, µια επανάσταση που απηχούσε µέσα της διδάγµατα της
Γαλλικής Επανάστασης του 1789 αλλά και ολόκληρου του ∆ιαφωτισµού έδωσε
δύναµη και ελπίδα σε όλους τους προοδευτικούς πολίτες της αντιδραστικής
Ευρώπης εκείνη την εποχή που αναστέναζε κάτω από την σκιά της Ιερής
Συµµαχίας. Αυτή η Επανάσταση των Ελλήνων ήταν πρώτα απ’ όλα κτήµα όλου
του λαού και ως τέτοια και κτήµα των Ελληνίδων που παντού βρέθηκαν στο
πλευρό των µαχόµενων αδερφών τους. Των Ελληνίδων τόσο των επωνύµων που η
ιστορία τους επιφύλαξε µια ευνοϊκή µεταχείριση, όσο και ίσως και
περισσότερο των χιλιάδων ανωνύµων που έδωσαν τη ζωή τους για τον µεγάλο
και ευγενικό σκοπό της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας.
Τι να πει κανείς για τις 18 Αργίτισσες, που στα µέσα
Απριλίου του 1821, όταν ο Κεχαγιάµπεης έκαψε τα σπίτια τους και έσφαξε
κάπου 900 κατοίκους του Άργους, έπεσαν στα πηγάδια και πνίγηκαν, για να
αποφύγουν, όπως οι Σουλιώτισσες και οι Ναουσαίες, την αιχµαλωσία και την
ατίµωση. ∆εν θα µπορούσε να είχε γίνει αλλιώς.
Αλλά και στις υπόλοιπες κορυφαίες στιγµές της Επανάστασης η ανώνυµη
γυναίκα είναι παρούσα και αναλαµβάνει ενεργό ρόλο στην υποβοήθηση των
επιχειρήσεων.
Στο µαρτυρικό Μεσολόγγι οι γυναίκες από την πρώτη
στιγµή της πολιορκίας ξεχωρίζουν. Σύµφωνα µε τις περιγραφές παίρνουν
µέρος στην κατασκευή των οχυρωµατικών έργων, πηγαίνουν πίσω από τις
ντάπιες ( τα αυτοσχέδια κανονιοστάσια που έφτιαξαν οι Μεσολογγίτες ) και
µαζεύουν τα βόλια του εχθρού και τα δίνουν στην επιτροπή για να τα
ξαναχύσει. Παρηγορούν τους λαβωµένους και κάνουν ό,τι µπορούν για τους
αγωνιστές οι οποίοι είναι εντελώς εξαθλιωµένοι από τις κακουχίες. Όλα
αυτά µέχρι την ώρα της Εξόδου, οπότε και χωρίς καµία ταλάντευση στάθηκαν
δίπλα στους άντρες της πόλης και αρµατώθηκαν όπως οι άντρες πολεµιστές
για να τους συνοδεύσουν σ΄ αυτή την τελευταία ηρωική πορεία προς το
θάνατο.
Ο γάλλος Αύγουστος Φαµπρ θαµπωµένος από την απλή καθηµερινή µεσολογγίτισσα που δεν δείλαζε µπροστά στο θάνατο σχολιάζει: «Οι
Ελληνίδες οι οποίες συναισθάνονταν ικανές όπως αδιαφορήσουν για τους
µόχθους και τους κινδύνους της εξόδου, ντύθηκαν αντρικά, ώστε αν δεν
µπορούσαν να διαφύγουν από τον εχθρό, να φονευθούν τουλάχιστον απ’ αυτόν
,εκλαµβανόµενες ως άντρες πολεµι- στές. Πολλές προσαρτούσαν στο λαιµό ή
στο στήθος για χαϊµαλί ικανό να τις προστατεύσει, τα σεβαστά άγια
λείψανα των προγόνων τους, που τα φύλαγαν στα σπίτια τους και συνάµα
ζώνονταν την ροµφαία για να χτυπήσουν τον εχθρό ή τουλάχιστον να έχουν
ένα µέσον για να µην πέσουν ζωντανές στα χέρια των βαρβάρων» Από
τις 5.000 γυναίκες της πολιορκηµένης πόλης, µόνον επτά κατόρθωσαν να
διασχίσουν κατά την Έξοδο τις γραµµές του εχθρού και να φθάσουν στο όρος
Ζυγός.
Μεγάλη όµως ήταν και η συµµετοχή των γυναικών στις επαναστάσεις για την απε- λευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους. Στη µεγάλη επανάσταση του 1866–1869 διακρίθηκαν πολλές Λακκιώτισες και ιδιαίτερα, η Κατερίνα Σταµατάκη και η σηµαιοφόρος της Ειρήνη ∆ρακουλέ.
Όπως αναφέρει στην «Κρητικοπούλα» του ο Χατζη-Μιχάλης Γιάνναρης,
πενήντα νέες από τους Λάκκους, µε δική τους σηµαία, πήραν µέρος σε
σκληρές µάχες που διάρκεσαν τρεις µήνες.
Επίσης, στην περιοχή της Λακωνίας, σε µια τόσο
µακροχρόνια, σκληρή και αδιάκοπη πάλη, δίπλα στον άντρα της, στον αδελφό
της, στον πατέρα της, στο παιδί της, παίρνει µέρος στον αγώνα κατά του
κατακτητή και η γυναίκα της Λακωνίας. Και πολλές φορές µάλιστα οι
γυναίκες πολεµάνε χωρίς τους δικούς τους, γιατί λείπουν στη µάχη,
µακριά. Όπως σηµειώνει ο Ραφενέλ στην Ιστορία Νεωτέρων Ελλήνων, σελ.
102, «Αι γυναίκες παρηκολούθουν τους άνδρας εις την µάχην, διατηρή σασαι τας αρετάς των αρχαίων Σπαρτιατισσών».
Είναι πολλές εκατοντάδες οι γυναίκες της Λακωνίας, οι οποίες πολεµώντας
τους Τούρκους κατακτητές µε όπλα, µε ξύλα, µε δρεπάνια, βρήκαν το
θάνατο.
Γυναίκες, που φλόγιζε το νου και την καρδιά η πίστη πως είχαν το
δικαίωµα να ζουν ελεύθερες και ακόµη ότι για τη λευτεριά κάθε άνθρωπος
έχει χρέος και τη ζωή του πρόθυµα να θυσιάζει. Στην Καστανιά, στη Βέργα
Αλµυρού, στο ∆ιρό, στην Τριπολιτσά, στα Τρίκορφα, στα Μοθο-κόρωνα, στην
Εύβοια, στην Κουρτσού- να, στην Ανδρούβιστα, στις Κιτριές στο Βρονταµά,
στο Παλαιόκαστρο και σε πολλά άλλα µέρη γυναίκες της Λακωνίας ή πήραν
µέρος σε µάχες ή θυσιάσθηκαν σε ολοκαυτώµατα της λευτεριάς.Και ακόµη
είναι χιλιάδες αυτές που αιχµαλωτίσθηκαν και πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Σµύρνης, της Αλεξάνδρειας και σε άλλες πόλεις της Ανατολής.
Ας θυµηθούµε µερικά ονόµατα γυναικών της Λακωνίας, τα οποία η Ιστορία ή η παραδοσιακή µνήµη διέσωσε: Η
Γερακάρη, η κόρη του Παναγιώταρου Μαρία, η Πανώρηα Βοζίκη, η
καπετάνισσα Γρηγοράκαινα, η Θερασέρη της Χαριάς, η Αναϋπόνυφη, η Ιωάννα
Γιατράκου, η Πολυξένη Καβάκου, η Ελένη Λαµπροπούλου, η ∆ηµητράκαινα
Πικουλάκαι- να, η Σταυριάνα Σάββαινα, η Κωνσταντίνα Ζαχαρία. Και
ακολουθούν: Οι Σταθιάνισσες, η Γραφάκαινα, η ∆ιακουµάκαινα, η
Καλοειδίνα, η Πατσουράκαινα, η Ρογκάκαινα, η Μιχαή- λαινα και τόσες άλλες, των οποίων τα ονόµατα ξεχάστηκαν µε το πέρασµα του χρόνου.
Μ’ αυτά και µ’ αυτά κατορθώθηκε το Εικοσιένα. Και όπως εύστοχα
υπογράµµισε ο πεζογράφος και ποιητής της πόλης µας Γιώργος Ιωάννου,
«∆εν πολέµησαν µόνο οι άντρες. Πολέµησαν και οι γυναίκες µε τον τρόπο
τους. Με την καρτερικότητα, την υπερηφάνεια, την τιµιότητα. Οι άντρες
έφευγαν, χτυπούσαν τον εχθρό, άλλαζαν θέσεις. Οι γυναίκες έµειναν στα
χωριά, στα κτήµατα, στα παιδιά τους. Ήταν σχεδόν στην διάκρι- ση των
Τούρκων. Και, µα την αλήθεια, δεν είµαι καθόλου βέβαιος αν ήταν πιο
γενναίο να είναι τότε κανείς στα βουνά κλέφτης, ή στα χωριά συγγενής
κλέφτη».
Και έτσι, πράγµατι, ήταν. Πίσω από τις µάχες και τα µεγάλα και
αξεπέραστα κατορθώµατα, πίσω από τους λαµπρούς ήρωες και τις απρόσµενες
νίκες, ήταν ο καθηµερινός, ο αθέατος εσωτερικός αγώνας χιλιάδων γυναικών
που στήριξαν την Επανάσταση, γεννώντας, και ανατρέφοντας παλληκάρια,
δίνοντας θάρρος και κουράγιο στους µαχητές, µπαίνοντας και οι ίδιες στη
λάβα της µάχης, όταν η τιµή και η ελευθερία τις καλούσε. Ήταν η
γυναικεία ψυχή, µε την ατίθαση λαχτάρα για τη ζωή, που, σαν από άγγιγµα
θεϊκό, µετατρεπόταν σε µανιακή, θαρρείς, ροπή προς το θάνατο, κάτω από
την απειλή της αιχµαλωσίας και της σκλαβιάς.
Ήταν το αίµα και η θυσία των χιλιάδων γυναικών της Χίου, που παρότρυνε τον Ανδρέα Κάλβο να ψάλει µε λύπη:
Τα γαλακτώδη χείλη των παρθένων της Χίου
πλέον εσύ δεν ραντίζεις, ω λαµπρό του Αιγαίου ιερόν ρεύµα.
Ήταν το αδούλωτο πνεύµα της κυρά – Φροσύνης, που τραγούδησε ο
Βαλαωρίτης κι έκανε τον Ταχήρ, τον δήµιο του Αλή πασά, να παραληρεί:
Γιατί, γιατί δε µ’ έκανες της λίµνης ένα κύµα να ξεθυµάνω επάνω της τη
λύσσα, που µε τρώγει! Να καταπιώ τη σάρκα της και να χαθώ µαζί της βαθιά
µέσα στην άβυσσο, να µη το µάθει ο κόσµος πως µια γυναίκα αδύνατη και
µισοπεθαµένη ενίκησε τα δυο θεριά και πάτησε τον Άδη!
Ήταν η ατρόµητη Λένη Μπότσαρη, που τα ’βαζε µόνη της µε τους τούρκους τζοχατζα- ραίους και γελοιοποιούσε τα όπλα τους:
– Τούρκοι για µην παιδεύεστε,
µην έρχεστε σιµά µου,
τι εγώ ειµ’ η Λένη Μπότσαρη,
η αδελφή του Νότη,
σέρνω φουσέκια στην ποδιά
και βόλια στις µπαλάσκες.
– Κόρη για ρίξε τα’ άρµατα, γλίτωσε τη ζωή σου.
- Τι λέτε βρε παλιότουρκοι και σεις παλιαρβανίτες.
Σαν άντρας εξεσπάθωσε και τρέχει προς τους Τούρκους.
Τους τρεις τους επελέκησε, τους άλλους κυνηγάει!
Ήταν οι αδάµαστες γυναίκες της Κρήτης, που µε πρώτη τη γυναίκα του
µαρτυρικού ήρωα ∆ασκαλογιάννη, την Σγουροµάλλινη, πότισαν, µε το δικό
τους αίµα, το δέντρο της λευτεριάς. Πολύ αργότερα, όταν, οι θυσίες θα
έχουν, πια, καρποφορήσει, ο Κωστής Παλαµάς θα τραγουδήσει για τη
∆ασκαλογιάννναινα:
Φόρεσε Σγουροµάλλινη βασιλικό στεφάνι
και λευκοφόρα ανέµισε τα ολόξανθα µαλλιά σου.
Το αίµα που σε πότισε ο ξένος µακελάρης
για δες τι Απρίλης έγινε και πως µοσχοβολάει.
πίνακας:”αποχαιρετισμός”
Πράγµατι, ο αγώνας για την ελευθερία το 1821 µένει ως παράδειγµα για
όλους µας προ- σφέροντας ανεξίτηλα διδάγµατα ηθικής ανάτασης και
πνευµατικού µεγαλείου. Προσφέρει, κυρίως, το ακλόνητο δίδαγµα ότι, όλα
είναι δυνατά και κατορθωτά, αν υπάρχει πίστη στην ιερότητα του σκοπού
και διάθεση θυσίας για την πραγµάτωσή του.
Αυτό είναι το απαράµιλλο
µεγαλείο του ’21, που έγραψαν, όλοι µαζί, άνδρες και γυναίκες, οι
αθάνατοι πρόγονοί µας.
Ας κρατήσουµε για πάντα άσβεστη τη φλόγα του µοναδι κού τους Αγώνα.
Μας το ζητούν, από τα βάθη των αιώνων και τους το οφείλουµε, για τους
αιώνες που έρχονται. Τους το οφείλουµε διότι µας εξασφάλισαν την
πολυτέλεια να ασκούµε πλέον τον πολιτικό µας λόγο, σκέψη και δράση σε
µεταµοντέρνες εκδοχές του αγώνα για την ελευθερία.
Στρεφόµαστε λοιπόν
ωριµότεροι ίσως από τα διδάγµατα των προγόνων µας στη προσπάθεια
βελτίωσης της ποιότητας της δηµοκρατίας µας που εξακολουθεί να είναι
ένας αγώνας που επιτυγχάνεται µέσα απο τη συνεργασία ανδρών και
γυναικών, άσηµων και διάσηµων, για ένα καλύτερο αύριο.
********
∆ρ. ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΕΛΛΟΥ Λέκτορας ∆ιεθνών Σχέσεων
* Η οµιλήτρια θα ήθελε
να ευχαριστήσει θερµά την Πρόεδρο του Κέντρου Ερευνών για Θέµατα
Ισότητας, κυρία Μερόπη Καλδή για την συνεισφορά της στην τεκµηρίωση
µεγάλου µέρους της οµιλίας
Εορτασµός της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 2007-Η εκδήλωση για
τον εορτασµό της εθνικής επετείου πραγµατοποιήθηκε στις 23 Μαρτίου στο
Αµφιθέατρο Τελετών παρουσία των Πρυτανικών Αρχών και µελών της
πανεπιστηµιακής κοινότητας. Μετά το χαιρετισµό του Πρύτανη, Καθηγητή
Ηλία Κουσκουβέλη, το πρόγραµµα περιλάµβανε οµιλία της Λέκτορος του
Τµήµατος ∆ιεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονοµικών και Πολιτικών Σπουδών του
Πανεπιστηµίου µας, κας Φωτεινής Μπέλλου µε θέµα «Ο ρόλος της γυναίκας
στον αγώνα για την ελευθερία»
εικόνες από agiasofia.com, kolivas.de, Διακόνημα και google images
*******
επιμέλεια ανάρτησης: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου