Ενόψει του τρίτου μνημονίου θα πρέπει να επισημάνουμε ορισμένα πράγματα… Μπορεί τα συστημικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εγχώρια και ξένα εδώ και πέντε χρόνια να προσπαθούν να μας «πείσουν» για τον ΜΟΝΟΔΟΡΟΜΟ των υφεσιακών πολιτικών και της λιτότητας, ωστόσο οφείλουμε να παραθέσουμε ορισμένες επισημάνσεις για να τονιστεί η αλήθεια. Η αλήθεια, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον.
Σε σχέση με την οικονομική κρίση, φυσικά και δεν αποτελεί επικοινωνιακό τρικ όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε, αφού ΟΝΤΩΣ η χώρα μας μπήκε στο στόχαστρο των κερδοσκόπων το 2009, οι οποίοι μυρίστηκαν αίμα και έστρεψαν το βλέμμα τους προς την Ελλάδα. Όμως εδώ βρίσκεται όλο το κουμπί της υπόθεσης.
Πριν όμως μπούμε στην ουσία οφείλουμε να παραθέσουμε μια σειρά από ερωτήματα. Ήξερε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου προεκλογικά την κατάσταση και μοίραζε ψέματα για να κερδίσει την εξουσία ή ήταν ένας εν δυνάμει πρωθυπουργός, που δεν ήξερε τι συμβαίνει στην χώρα του; Φυσικά και ήξερε… Έχει επιβεβαιωθεί από μια σειρά από συστημικούς αξιωματούχους…
Έπρεπε να ρωτηθεί με δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός για την εκχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας στους δανειστές μας; Διότι μερική εκχώρηση ανεξαρτησία είχαμε από την μέρα μου μπήκαμε στο ευρώ, αλλά το 2010 τα παραδώσαμε όλα…
Σήμερα έχουμε δημοκρατία επί της ουσίας ή έχουμε μια διαχειριστικού και διεκπεραιωτικού κατ’ επίφαση δημοκρατία, η οποία στην ουσία έχει μετατραπεί σε κατοχή από τους ξένους; Δεν χρειάζεται να δώσω απάντηση…
Έπρεπε η χώρα να μπει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να σωθεί ή μπορούσε να αντιμετωπιστεί και με άλλους τρόπους η δύσκολη έτσι κι αλλιώς κατάσταση; Νομίζω πως και σ’ αυτό το ερώτημα έχει δοθεί απάντηση, από τον ίδιο τον Στρος Καν…
Διερωτούνται κάποιοι αν η κυβέρνηση Παπανδρέου από την ημέρα που
ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας επέδειξε εγκληματικό ερασιτεχνισμό
και ανικανότητα διαχείρισης στις επιθέσεις κατά της χώρας μας ή είχε
προαποφασίσει τι θα πράξει;
Θεωρώ πως η ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών της χώρας οφείλεται σε προαποφασισμένη πολιτική απόφαση και όχι σε μη ικανότητα διαχείρισης της κατάστασης…
Τα παραπάνω ερωτήματα είτε συζητιούνται σε ιδιωτικές συζητήσεις, είτε γίνονται αντικείμενο δημόσιου πολιτικού προβληματισμού, τα τελευταία πέντε χρόνια και άκρη δεν βγάζουμε…
Έχει παρέλθει πλέον ανεπιστρεπτί η εποχή όπου ευδοκιμούσε η προπαγάνδα των διάφορων μνημονιακών κυβερνήσεων, πως για όλα – τάχα μου – φταίει ο ίδιος ο λαός, ο οποίος ζούσε παραπάνω από τις δυνάμεις του… Δεν πιάνει πια το παραμύθι, ακόμη και αν έχει κροκόδειλους!
Τώρα ήρθε η ώρα να πούμε αλήθειες. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία γνωρίζοντας ότι ερχόταν «τσουνάμι». Ήξερε ο Παπανδρέου πως αυτά που έταζε όχι μόνο δεν θα τα έκανε πράξη, αλλά –αντιθέτως-, θα ελάμβανε τα πρωτοφανή σε αγριότητα μέτρα. Επίσης είχε λάβει από την αρχή την απόφαση για προσφυγή στο ΔΝΤ, οπότε όλη η κατάσταση είχε σχεδιαστεί πολύ πριν από τις εκλογές σε συνεννόηση με συγκεκριμένα κέντρα.
Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τις μετέπειτα κυβερνήσεις… Προφανώς γνώριζε πολύ καλά ο Αντώνης Σαμαράς, πως στα Ζάππεια έλεγε μπούρδες… Κάτι ανάλογο ενδεχομένως πρέπει να ισχύει και για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μάλιστα σήκωσε πιο ψηλά τον πήχη σε σχέση με τους προκατόχους του… Οπότε η διαχείριση φαντάζει πολύ πιο δύσκολη…
Ο Κώστας Καραμανλής όταν αποτόλμησε να μιλήσει για λιτότητα το 2008 και το 2009 (χωρίς να θέλω να μειώσω τις τεράστιες ευθύνες του για την κρίση) ξεσηκώθηκαν ακόμα και οι πέτρες… Κάηκε η Αθήνα, τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης, έστησαν έκτακτα στρατοδικεία στο όνομα της δημοκρατίας και το δήθεν συμφέρον της Ελλάδας.
Αφότου έφυγε ο Καραμανλής όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» τηλεεισαγγελείς όχι μόνο δεν μίλησαν για τις εξοργιστικές πολιτικές του γαλαζοπράσινου ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Σαμαράς) αλλά στήριξαν λυσσαλέα τις κυβερνήσεις Παπανδρέου με ή χωρίς τον ΓΑΠ.
Αυτά βλέπει ο Αλέξης Τσίπρας και αποφάσισε να πετάξει από πάνω του το κόκκινο t shirt και να φορέσει το πράσινο κοστούμι, μήπως καταφέρει και διασωθεί πολιτικά… Όσο για την περιλάλητη μητέρα των μαχών με τη διαπλοκή, θα σημειώσω πως οι προθέσεις δεν φτάνουν… Σημασία έχει να μπορείς να πράξεις όσα θέλεις να πράξεις… Με Παπαδημούληδες, Δραγασάκηδες, Μητρόπουλους και Πανούσηδες, κανείς δεν χτύπησε καμία διαπλοκή. Ας ρωτήσει ο Τσίπρας τον Καραμανλή… Που μίλαγε για νταβατζήδες, έχοντας παραμάσχαλα, τον Ρουσόπουλο, τον Σιούφα και τα άλλα καλά παιδιά…
πηγή
Θεωρώ πως η ικανοποίηση των απαιτήσεων των δανειστών της χώρας οφείλεται σε προαποφασισμένη πολιτική απόφαση και όχι σε μη ικανότητα διαχείρισης της κατάστασης…
Τα παραπάνω ερωτήματα είτε συζητιούνται σε ιδιωτικές συζητήσεις, είτε γίνονται αντικείμενο δημόσιου πολιτικού προβληματισμού, τα τελευταία πέντε χρόνια και άκρη δεν βγάζουμε…
Έχει παρέλθει πλέον ανεπιστρεπτί η εποχή όπου ευδοκιμούσε η προπαγάνδα των διάφορων μνημονιακών κυβερνήσεων, πως για όλα – τάχα μου – φταίει ο ίδιος ο λαός, ο οποίος ζούσε παραπάνω από τις δυνάμεις του… Δεν πιάνει πια το παραμύθι, ακόμη και αν έχει κροκόδειλους!
Τώρα ήρθε η ώρα να πούμε αλήθειες. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία γνωρίζοντας ότι ερχόταν «τσουνάμι». Ήξερε ο Παπανδρέου πως αυτά που έταζε όχι μόνο δεν θα τα έκανε πράξη, αλλά –αντιθέτως-, θα ελάμβανε τα πρωτοφανή σε αγριότητα μέτρα. Επίσης είχε λάβει από την αρχή την απόφαση για προσφυγή στο ΔΝΤ, οπότε όλη η κατάσταση είχε σχεδιαστεί πολύ πριν από τις εκλογές σε συνεννόηση με συγκεκριμένα κέντρα.
Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τις μετέπειτα κυβερνήσεις… Προφανώς γνώριζε πολύ καλά ο Αντώνης Σαμαράς, πως στα Ζάππεια έλεγε μπούρδες… Κάτι ανάλογο ενδεχομένως πρέπει να ισχύει και για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μάλιστα σήκωσε πιο ψηλά τον πήχη σε σχέση με τους προκατόχους του… Οπότε η διαχείριση φαντάζει πολύ πιο δύσκολη…
Ο Κώστας Καραμανλής όταν αποτόλμησε να μιλήσει για λιτότητα το 2008 και το 2009 (χωρίς να θέλω να μειώσω τις τεράστιες ευθύνες του για την κρίση) ξεσηκώθηκαν ακόμα και οι πέτρες… Κάηκε η Αθήνα, τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης, έστησαν έκτακτα στρατοδικεία στο όνομα της δημοκρατίας και το δήθεν συμφέρον της Ελλάδας.
Αφότου έφυγε ο Καραμανλής όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» τηλεεισαγγελείς όχι μόνο δεν μίλησαν για τις εξοργιστικές πολιτικές του γαλαζοπράσινου ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Σαμαράς) αλλά στήριξαν λυσσαλέα τις κυβερνήσεις Παπανδρέου με ή χωρίς τον ΓΑΠ.
Αυτά βλέπει ο Αλέξης Τσίπρας και αποφάσισε να πετάξει από πάνω του το κόκκινο t shirt και να φορέσει το πράσινο κοστούμι, μήπως καταφέρει και διασωθεί πολιτικά… Όσο για την περιλάλητη μητέρα των μαχών με τη διαπλοκή, θα σημειώσω πως οι προθέσεις δεν φτάνουν… Σημασία έχει να μπορείς να πράξεις όσα θέλεις να πράξεις… Με Παπαδημούληδες, Δραγασάκηδες, Μητρόπουλους και Πανούσηδες, κανείς δεν χτύπησε καμία διαπλοκή. Ας ρωτήσει ο Τσίπρας τον Καραμανλή… Που μίλαγε για νταβατζήδες, έχοντας παραμάσχαλα, τον Ρουσόπουλο, τον Σιούφα και τα άλλα καλά παιδιά…
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου