από το κείμενο: Εκτροχιασμός της οικογένειας του Μητροπολίτη Λεμεσού π. Αθανασίου
Όταν σε ένα σπίτι η οικογένεια έχει να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις, χρειάζεται μεγάλη αγάπη και ταπείνωση, για να βαστάξει το ένα μέλος της συζυγίας το άλλο το οποίο προκαλεί το πρόβλημα, να το αγκαλιάσει.[…] Βέβαια, υπάρχουν και μερικές πολύ άσχημες περιπτώσεις, καταστάσεις που δυστυχώς τις ζούμε, τις ακούμε, τις βλέπουμε πολλές φορές μπροστά μας. Περιπτώσεις άσχημης βίας και ασέλγειας εναντίον των παιδιών. Είναι μια τραγωδία.
Τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις; Εάν κινδυνεύουν τα παιδιά από έναν τέτοιο «πατέρα» ή μια τέτοια «μητέρα», οπωσδήποτε αυτός ο άνθρωπος πρέπει να φύγει από το σπίτι, να απομακρυνθεί, διότι αποτελεί κίνδυνο για τα παιδιά, δεν υπάρχει άλλη λύση. Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι άρρωστοι, δεν μπορεί να είναι φυσιολογικοί. […] Όμως πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και σίγουροι όταν λέμε αυτά τα πράγματα, μήπως γίνει καμιά παρεξήγηση και στο τέλος δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως τα νομίζουμε, γιατί δυστυχώς υπάρχουν πολλά φαινόμενα που κυκλοφορούν μέσα στον κόσμο και είμαστε μάρτυρες και των δύο φαινομένων.[…]
Τι γίνεται με ένα παιδί το οποίο έχει υποστεί μια τέτοια κακοποίηση; Οπωσδήποτε το παιδί βιώνει ένα τραύμα και πιστεύω ότι όλα τα τραύματα που βιώνει ένας άνθρωπος – και όλοι μας βιώνουμε σε κάποια φάση της ζωής μας είτε μικρά είτε μεγάλα τραύματα, δυσκολίες ή περιπέτειες – μπορεί οι ανθρώπινές του δυνάμεις να τον βοηθήσουν να τα αντιμετωπίσει κατά κάποιον τρόπο, να τα δεχθεί όπως μπορεί και όσο μπορεί.
Όμως, από πλευράς Εκκλησίας ξέρουμε και είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό το πράγμα ότι όταν ο άνθρωπος μπει μέσα στο χώρο της Χάριτος, εκεί που ενεργεί η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, γίνεται κάτι το πολύ παράδοξο: όλα τα τραύματα του ανθρώπου όχι απλώς θεραπεύονται από την ψυχή του, αλλά μεταβάλλονται συν τω χρόνω και συν τη Χάριτι σε αιτίες ιαμάτων. Όπως λέει μια ευχή, ο Θεός έκανε τα νάματα εις ιάματα, δηλαδή τα πικρά νερά τα μετέβαλε σε φαρμακευτικά ύδατα, έτσι και τα φαρμάκια ο Θεός τα κάνει φάρμακα, όπως έλεγε κι ο Γέρο-Παΐσιος. Μέσα από αυτές τις καταστάσεις που βιώνει κάποιος, εισερχόμενος μέσα στον κόσμο της Χάριτος, μέσα στην προσευχή, στη σχέση του με το Θεό, θεραπεύεται και εκείνη η ευαισθησία που υπάρχει μέσα στον ψυχικό του κόσμο λόγω των τραυμάτων του, γίνεται πλέον θετική ευαισθησία και μπορεί να βοηθά και τους άλλους μετά. […]
Και ο Χριστός ο Ίδιος έγινε άνθρωπος και επειράσθηκε «ίνα τοις πειραζομένοις βοηθήσαι». Δηλαδή, πειράσθηκε Αυτός, γεύθηκε της ανθρωπίνης ταπεινώσεως και φύσεως ως τέλειος Άνθρωπος και εγεύθη Σταυρού και θανάτου ποτήριον, για να μπορεί ακριβώς να βοηθήσει αυτούς που περνούν ακριβώς τον ίδιο δρόμο. Δεν θα μπορούσε ο Χριστός να βοηθά χωρίς να έχει περάσει αυτά τα πράγματα; Τα πέρασε, γιατί, ενώ μπορούσε να μην τα έχει περάσει, ήθελε να μας δείξει ότι αυτός είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο επικοινωνεί κανείς με τον αδερφό του.
Δηλαδή μπορεί να πει κανείς ότι όσο πιο τραυματισμένος είναι ο άνθρωπος τόσο πιο πλεονεκτική είναι η θέση στην οποία βρίσκεται ενώπιον του Θεού. Ο Θεός τον τραυματισμένο άνθρωπο, αυτόν που λέει ο προφήτης «καρδίαν συντετριμμένη, πνεύμα συντετριμμένο ο Θεός ουκ εξουδενώσει», αυτή τη συντετριμμένη και εξουθενωμένη καρδία ο Θεός τη μεταπλάθει και έχει ευαισθησίες πλέον αυτός ο άνθρωπος. Ο πόνος, η αδικία, το οποιασδήποτε μορφής τραύμα γίνεται για τον άνθρωπο καλό. Ο πόνος ομορφαίνει τον άνθρωπο, τον γλυκαίνει. Σπάζει η καρδιά του ανθρώπου, μαθαίνει πολλά πράγματα, μαθαίνει την ανθρώπινη φύση και δυστυχία, τον ανθρώπινο πόνο, κοινωνεί με τον αδερφό του, ξέρει γιατί είναι και ο ίδιος πονεμένος.
******************
Από την άλλη, τι συμβαίνει με αυτόν το γονιό ο οποίος διαπράττει μια τέτοια πράξη εναντίον του παιδιού του; Ένας άγιος, όταν ακούσει για ένα φόνο δεν θα κλάψει για τον φονευθέντα, για το θύμα τόσο πολύ, όσο για το φονιά, για το θύτη. Το θύμα είναι θύμα και ως τέτοιο δικαιούται τη συμπόνια του κόσμου και τη βοήθεια του Θεού, είναι αδικημένο και ο Θεός θα αποδώσει τη δικαιοσύνη Του η οποία είναι η Χάρις Του. Εκείνο το θύτη, το φονιά, ποιος θα τον λυπηθεί; Ποιος θα τον κοιτάξει; Κι αυτός ο ίδιος μετά πού θα στραφεί; Με τι διάθεση θα στραφεί στο Θεό και να του πει τι; Αφού τα χέρια του στάζουν αίμα. Γίνεται ένα θηρίο αυτός ο άνθρωπος και είναι πιο αξιολύπητος ο άνθρωπος που κάνει αυτά τα πράγματα παρά αυτός που τα παθαίνει, διότι οι άνθρωποι τον απορρίπτουν και στο Θεό δεν έχει παρρησία να στραφεί. Ποια είναι η παρηγοριά αυτού του ανθρώπου; Για τον απελπισμένο όμως υπάρχει πάντα μια ελπίδα, ο Θεός. Κι όποιος και αν είναι, είτε φονιάς, είτε ένας πατέρας βιαστής, ένας γονιός βίαιος και κακοποιός, ακόμα και γι’ αυτά τα κτήνη ο Θεός είναι παρών.[…]
Ποτέ λοιπόν να μην μηδενίζουμε την ελπίδα στον άνθρωπο, ό,τι κι αν είναι ο άλλος, όσο θηρίο και κτήνος κι αν είναι, δεν είναι δυνατόν να κλείσει η πόρτα του Θεού γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Ο Θεός έχει τη δύναμη να σώσει τον κάθε άνθρωπο, φτάνει αυτός να δώσει την ελευθερία στο Θεό.
ολόκληρο το κείμενο εδώ και εδώ
το είδαμε στο Αντέχουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου