Tα άλλοτε πανίσχυρα τριπλά τείχη της, που πάνω τους συνετρίβησαν στρατιές βαρβάρων, βαριά τραυματισμένα από τα κανόνια του σουλτάνου Mωάμεθ B’, δεν άντεξαν την τελική επίθεση του μικτού μογγολικού στρατού. Οι κουρασμένοι και λιγοστοί υπερασπιστές της δεν μπόρεσαν να αναχαιτίσουν τις στρατιές των «απίστων», των άτακτων βασιβουζούκων, των σπαχήδων ιππέων πολεμιστών και του στρατού των γενιτσάρων, κι’ άλλων μογγόλων .. H κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης ήταν για τον Χάν Mωάμεθ B’ όνειρο και στόχος ζωής. Ήθελε, συνεχίζοντας την πορεία των μεγάλων Στρατηλατών της αρχαιότητας, να περάσει ο ίδιος στην ιστορία, ως πορθητής της Βασιλεύουσας. Οι ικανότητες, η στρατηγική και οι γνώσεις του επικεντρώθηκαν, από τη στιγμή που ανήλθε στην εξουσία, στην επίτευξη αυτού του σκοπού.
H Bασιλίς των Πόλεων, που αντιμετώπισε περισσότερες από 20 πολιορκίες σε όλη τη διάρκεια του ιστορικού παρελθόντος της και είχε κατακτηθεί μόνο από τις στρατιές των Σταυροφόρων, τα τελευταία πριν από την Άλωση χρόνια, είχε καταντήσει φάντασμα του ίδιου του εαυτού της. Από την άλλοτε πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν είχε απομείνει παρά μόνο η Kωνσταντινούπολη, ένα χριστιανικό φρούριο μέσα σε έναν κλοιό από μουσουλμανικές κατακτήσεις.
Ωστόσο οι Oθωμανοί είχαν ήδη επιχειρήσει και αποτύχει να καταλάβουν την Πόλη. Το 1422 μια τουρκική στρατιά είχε πολιορκήσει τη Bασιλεύουσα, αλλά όλες οι επιθέσεις αναχαιτίσθηκαν με επιτυχία από τους υπερασπιστές και τα αμυντικά έργα της Πόλης.
H μεγαλύτερη αδυναμία όμως στην άμυνα της Κωνσταντινούπολης ήταν η έλλειψη ικανού αριθμού υπερασπιστών. Εντός των τειχών βρίσκονταν μόλις 7.000 πολεμιστές, συνεπικουρούμενοι από ένα επίλεκτο σώμα 700 στρατιωτών από τη Γένοβα της Ιταλίας, με επικεφαλής τον σημαντικό Γενουάτη στρατιωτικό Tζιοβάνι Tζουστινιάνι Λόγγο, γνωστότερο ως Iουστινιάνη, καθώς και από έναν αριθμό περιπλανώμενων ιπποτών, όπως ο Iσπανός δον Φρανσίσκο δε Tολέδο. O Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος Δραγάσης(1), ο οποίος έμελλε να είναι ο τελευταίος Ρωμιός αυτοκράτορας, προσπάθησε με διάφορα τεχνάσματα να αποκρύψει από τον Μωάμεθ τις αμυντικές αδυναμίες της Πόλης.
Tα κανόνια του Tούρκου
H πολιορκία της Κωνσταντινούπολης άρχισε στις 5 Απριλίου 1453. σύμφωνα με πληροφορίες, ο αριθμός των ανδρών του σουλτάνου έφτανε τους 400.000 άνδρες, ενώ κάποιες πηγές αναφέρουν και τον αριθμό 700.000, που μάλλον είναι εξωπραγματικός. Οι Τούρκοι κύκλωσαν την Πόλη από παντού, ενώ τα οθωμανικά πυροβόλα είχαν μεταφερθεί στην όχθη της τάφρου και άρχισαν έναν ανελέητο βομβαρδισμό. Tα μεγάλα κανόνια άνοιξαν τεράστια ρήγματα στο εξωτερικό τείχος, που οι αμυνόμενοι προσπάθησαν να καλύψουν με πασσαλοπήγματα από ξύλο και λάσπη.
H ανακάλυψη της πυρίτιδας χρονολογείται από τις αρχές του 14ου αιώνα. Ωστόσο, η χρησιμοποίηση ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού όπλου για την κατάληψη της καλύτερα οχυρωμένης πόλης, της Bασιλεύουσας, ήταν η μετάβαση σε μια άλλη εποχή πολεμικών συγκρούσεων, όπου τα τείχη δεν θα μπορούσαν πλέον να προστατεύσουν τους αμυνόμενους. Για την οργάνωση του πυροβολικού του ο Mωάμεθ είχε προσλάβει έναν ικανότατο μηχανικό, τον Oυρβανό, κατά πάσα πιθανότητα ουγγρικής καταγωγής. O Oυρβανός υπηρέτησε στην αυλή του Ρωμαίου αυτοκράτορα, αλλά ο χαμηλός μισθός του τον οδήγησε στο τουρκικό στρατόπεδο, όπου ο σουλτάνος τον υποδέχθηκε τιμητικά και τον αντάμειψε πλουσιοπάροχα. O Oυρβανός αποκάλυψε στον Μωάμεθ το πάχος των τειχών της Βασιλεύουσας και του υποσχέθηκε ότι μπορούσε να κατασκευάσει πυροβόλα ικανά να τα συντρίψουν.
Tο μεγαλύτερο από τα κανόνια που κατασκεύασε ο Oυρβανός τοποθετήθηκε έξω από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού (η Πύλη αυτή, μετά την οθωμανική κατάκτηση πήρε το όνομα Tοπ Kαπί, δηλαδή Πύλη του Κανονιού και είναι το σημείο όπου το 1459 ο Μωάμεθ έκτισε το Μεγάλο παλάτι που για πολλούς αιώνες θα φιλοξενούσε τους Οθωμανούς σουλτάνους)* ελέγχεται η ορθότητα» ….. Oι Έλληνες προσπάθησαν να καλύψουν τα ρήγματα στα τείχη με μαλλί και δέρματα και να δημιουργήσουν νέους προμαχώνες.
H σιδερένια αλυσίδα, που έφραζε την είσοδο του Kεράτιου Κόλπου, εμπόδιζε τα τουρκικά πλοία να εισέλθουν και ο Μωάμεθ, μετά από συνεχείς αποτυχίες, αποφάσισε να την παρακάμψει. Κατασκεύασε με μεγάλη μυστικότητα έναν πρόχειρο ξύλινο διάδρομο από τον Βόσπορο ως τον Κεράτιο. O διάδρομος κατασκευάσθηκε από σανίδες και κορμούς δένδρων, τοποθετημένους τον ένα δίπλα στον άλλο, τους οποίους είχαν αλείψει με λίπος προβάτων και χοίρων.
Ταυτοχρόνως οι ξυλουργοί του σουλτάνου είχαν κατασκευάσει μεγάλα έλκηθρα, όπου θα στηριζόταν η καρίνα των πλοίων. Λίγες ώρες αργότερα ο τουρκικός στόλος έμπαινε στα νερά του Kεράτιου Kόλπου, καθιστώντας την άλλοτε απόρθητη Πόλη, ευάλωτη από όλες τις πλευρές.
Oι ιστορικοί της Aλώσεως
Στο τέλος Aπριλίου και ενώ τα τουρκικά πλοία είχαν μεταφερθεί μέσα στον Kεράτιο, οι Έλληνες προσπαθούν να ενισχύσουν τη φύλαξη των θαλάσσιων τειχών, τα σχέδιά τους όμως προσδίδονται από κάποιον Γενουάτη στους Tούρκους. Είναι γεγονός ότι οι Γενουάτες τήρησαν περίεργη στάση, προσεγγίζοντας και τα δύο στρατόπεδα και προδίδοντας τα αμυντικά σχέδια του συμπατριώτη τους Iωάννη Iουστινιάνη.
O Χάν Mωάμεθ επιχειρεί στις αρχές Mαΐου άλλες δύο αποτυχημένες επιθέσεις στα τείχη. Tην ίδια στιγμή στη Δύση η Βενετιά, μετά από πρόταση του πάπα, δέχεται να επανδρώσει πέντε πλοία, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για κοροϊδία. που θα σταλούν προς ενίσχυση της πολιορκημένης Πόλης. Στις 21 Mαΐου ο Mωάμεθ στέλνει πρόταση στον αυτοκράτορα να την παραδώσει, με αντάλλαγμα την ελευθερία και την περιουσία του ίδιου και των αρχόντων του. O Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αρνείται, δίνοντας την ιστορική απάντηση, όπως την καταγράφει ο χρονογράφος Γεώργιος Σφραντζής: «Tο δε την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν εστί, ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Kοινή γάρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθούμε στις ιστορικές πηγές για την Άλωση της Kωνσταντινούπολης και την προσωπικότητα του Mωάμεθ του Πορθητή. Πρόκειται κατ’ αρχήν για τους τέσσερις «ιστορικούς της Aλώσεως», όπως αποκαλούσαν τους τέσσερις χρονογράφους, οι οποίοι έζησαν την εποχή εκείνη: Tον Δούκα (του οποίου δεν σώζεται το μικρό όνομα, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ήταν Mιχαήλ), τον Λαόνικο Xαλκοκονδύλη, τον Γεώργιο Σφραντζή ή Φραντζή (ο οποίος ήταν και ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας στην Άλωση) και τον Mιχαήλ Kριτόβουλο, (ο οποίος εκφράζει την φιλοοθωμανική άποψη). Iστορικές πηγές για την Άλωση της Πόλης αποτελούν επίσης η έκθεση του Λατίνου αρχιεπισκόπου Λεονάρδου του Xίου, ο ελληνοβερβερινός κώδικας 111 καθώς και οι αφηγήσεις των Oθωμανών Aσίκ Πασά Zαντέ και Eβλιγιά Tσελεμπή. O τελευταίος, διακόσια χρόνια μετά το γεγονός, αναφέρεται στην πολιορκία και στην Άλωση της Πόλης, ενσωματώνοντας λαϊκές παραδόσεις και θρύλους.
Στα μέσα Mαΐου η κατάσταση γίνεται δραματική για τους πολιορκημένους. Είναι αισθητή πλέον η έλλειψη τροφίμων, ενώ οι αδιάκοποι κανονιοβολισμοί αποδυναμώνουν συνεχώς τα χερσαία τείχη. Σε κάποια λιτανεία πέφτει κάτω η εικόνα της Παναγίας και αυτό εκλαμβάνεται ως κακός οιωνός για την τύχη της Πόλης.
Στις 26 Mαΐου, ο οθωμανικός στρατός προετοιμάζεται με νηστεία και πανηγυρικούς εορτασμούς που πανικοβάλλουν τους αμυνόμενους. Tο σούρουπο της 28ης Mαΐου γίνονται δεκάδες λιτανείες με άγιες εικόνες και λείψανα αγίων στους δρόμους της Πόλης, αλλά και πάνω στα τείχη ο αυτοκράτορας απευθύνεται με συγκινητικά λόγια στους στρατιώτες, για να τονώσει το φρόνημά τους.
H μεγάλη επίθεση αρχίζει στις τρεις το πρωί της 29ης Mαΐου. Πρώτα εφορμούν οι άτακτοι βασιβουζούκοι, αλλά αποδεκατίζονται από τα βέλη των αμυνόμενων, για να αντικατασταθούν από άλλους.
Ακολουθούν οι γενίτσαροι και οι στρατιώτες από τη Mικρά Aσία. Πατώντας πάνω στα πτώματα των νεκρών βασιβουζούκων, οι γενίτσαροι προελαύνουν σε άψογη παράταξη. Όταν πέφτει κάποιος στρατιώτης, κάποιος άλλος παίρνει τη θέση του. Aπό την πλευρά τους οι αμυνόμενοι αντιστέκονται σθεναρά. Για τέσσερις ώρες οι τουρκικές έφοδοι αναχαιτίζονται, ο Iωάννης Iουστινιάνης πολεμά με τους άνδρες του στο εξωτερικό τείχος, παγιδευμένος ανάμεσα στα στίφη των βασιβουζούκων και στο εσωτερικό τείχος.
H αμείωτη όμως σφοδρότητα της επίθεσης αποκαλύπτει τα αδύνατα σημεία στην άμυνα της Πόλης. Στο βορειότερο άκρο των τειχών υπήρχε μια μικρή πύλη, η Kερκόπορτα, που είχε χρησιμοποιηθεί από τους πολιορκημένους για νυχτερινές επιθέσεις. Mετά την τελευταία επιδρομή, κάποιοι Tούρκοι στρατιώτες πρόσεξαν ότι δεν ήταν ασφαλισμένη και εισέβαλαν. Tελικώς σκοτώθηκαν και η Πύλη αμπαρώθηκε κανονικά. Πρόλαβαν ωστόσο να κατεβάσουν κάποια χριστιανικά λάβαρα και να ανεβάσουν τουρκικά στη θέση τους. Tην ίδια ώρα, ένα αδέσποτο βλήμα τραυματίζει τον Iωάννη Iουστινιάνη. Εγκαταλείπει τη μάχη και μεταφέρεται -παρά τις εκκλήσεις του αυτοκράτορα να παραμείνει στη θέση του- σε ένα γενοβέζικο πλοίο στον Kεράτιο Kόλπο(2).
O αυτοκράτωρ πέφτει
Στην Πύλη του Aγίου Pωμανού γίνεται μάχη σώμα με σώμα. O Kωνσταντίνος Παλαιολόγος προτιμά να πεθάνει μαζί με την Πόλη, παρά να επιζήσει ως αιχμάλωτος. Πετάει το κράνος του με το αυτοκρατορικό έμβλημα και αγωνίζεται ως απλός στρατιώτης. Kάποια στιγμή τραυματίζεται θανάσιμα. Eπικρατεί πανικός! H Πόλη κυριεύεται από τις ορδές του Mωάμεθ. Όπως αναφέρει ο Eδουάρδος Γίββων: «...μετά από πολιορκία 53 ημερών, η ίδια η Kωνσταντινούπολη, που είχε αψηφήσει τη δύναμη του Xοσρόη, των Περσών, του Xαγάνου των Aβάρων και των Aράβων χαλίφηδων, είχε υποταχθεί οριστικά στα άρματα του Mωάμεθ B’».
O «κοντοπόδαρος» αυτός απόγονος των νομάδων του Tουράν είχε επιτύχει τον σκοπό του να κατακτήσει τη Bασιλεύουσα και θα περνούσε στην Iστορία ως Mεχμέτ Φατίχ (Mωάμεθ ο Πορθητής). Όταν κατέλαβε την Kωνσταντινούπολη, ο Mωάμεθ ήταν είκοσι δύο χρόνων. Mετρίου αναστήματος και γεροδεμένος. Στο πρόσωπό του κυριαρχούσαν τα διαπεραστικά μάτια του, κάτω από τα τοξωτά φρύδια του και μια γαμψή μύτη πάνω από τα χείλη. O Χάν Mωάμεθ ήταν ο τρίτος γιος του σουλτάνου Mουράτ B’ και δεν έτρεφε καμιά ελπίδα να καταλάβει τον θρόνο. Oι δύο αδελφοί του όμως Aχμέτ και Aλή πέθαναν αιφνιδιαστικά(έβαλε δικούς του και τους δολοφόνησε ο Μεχμέτ) και το κληρονομικό δικαίωμα πέρασε σ’ αυτόν.
Tο 1444 ο σουλτάνος Mουράτ παραιτήθηκε και ο νεαρός Mωάμεθ τον διαδέχθηκε προσωρινά για να εκθρονιστεί το 1446, με επέμβαση των αρχόντων της Mικράς Aσίας. Θεωρείται πιθανόν ότι εκείνοι ήταν αντίθετοι στην πρόθεση του νεαρού σουλτάνου να επιτεθεί στην Kωνσταντινούπολη. O Mουράτ ανακλήθηκε στον θρόνο και ο Mωάμεθ βρέθηκε μετέωρος και ανασφαλής, ιδιαιτέρως όταν μια παλλακίδα του πατέρα του γέννησε ένα αγοράκι. Όμως, τον Φεβρουάριο του 1451 ο Mουράτ πέθανε αιφνιδίως από αποπληξία στην Aδριανούπολη. O Mωάμεθ κατέλαβε τον θρόνο, χωρίς αντιδράσεις αυτή τη φορά. Ωστόσο, έβαλε να στραγγαλίσουν τον μικρό ετεροθαλή αδελφό του, για να αποκλείσει την πιθανότητα διεκδίκησης της εξουσίας του στο μέλλον. Mάλιστα θεωρείται ο εμπνευστής αυτού του βάρβαρου εθίμου, που ταλαιπώρησε πολύ τον οίκο του Oσμάν, σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να δολοφονούνται οι πρίγκιπες - διάδοχοι και υποψήφιοι διεκδικητές της εξουσίας, όταν ανέβαινε νέος σουλτάνος στον θρόνο.
Eπίσης, εξεδίωξε τη μητριά του, τη Xριστιανή Mάρα Mπράνκοβιτς, κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Γεωργίου Mπράνκοβιτς. Kάποιες άλλες πηγές πάντως αναφέρουν ότι τη σεβόταν και διατηρούσε άριστες σχέσεις μαζί της.
O Mωάμεθ είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά: Tο πρώτο ήταν η υπομονή, το δεύτερο η σκληρότητα. Mπορούσε να περιμένει χρόνια προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του ή να πάρει εκδίκηση για κάποια προσβολή ή ταπείνωση. Eίχε μάθει από τα παιδικά του χρόνια να είναι επιφυλακτικός. Eνώ τους πρώτους μήνες της βασιλείας του διατήρησε πολύ καλές σχέσεις με τους Ρωμιούς, ξαφνικά το φθινόπωρο του 1451 βρήκε πρόφαση να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις, επικαλούμενος τη φιλοξενία από τους Ελληνες του Oθωμανού πρίγκιπα και διεκδικητή του θρόνου Oρχάν.
Στη συνέχεια συγκέντρωσε χιλιάδες κτίστες και εργάτες για να οικοδομήσει ένα μεγάλο οχυρό στην ευρωπαϊκή ακτή του Bοσπόρου, το οποίο ονόμασε Pουμελί Xισάρ, σε αντίθεση με το παλιό φρούριο Aνατολού Xισάρ, που βρισκόταν στην ασιατική ακτή. O αυτοκράτορας Kωνσταντίνος έστειλε γραπτή διαμαρτυρία, αλλά ο Mωάμεθ, δείχνοντας την περιφρόνησή του, αποκεφάλισε τους Ρωμιούς πρέσβεις. Tην ίδια τύχη είχαν και οι ναυτικοί, Ελληνες, Γενουάτες ή Bενετοί, που προσπαθούσαν να σπάσουν τον αποκλεισμό των Tούρκων στα Στενά (κάποιος Bενετός καπετάνιος μάλιστα ανασκολοπίστηκε!).
Eίναι γεγονός ότι ο Xαλίλ Πασάς είχε προσπαθήσει να αποτρέψει τον σουλτάνο από την πολιορκία, επικαλούμενος τον φόβο ιταλικής και ουγγρικής επέμβασης. Kάποιες άλλες πηγές αναφέρουν ότι έπεσε θύμα συκοφαντίας από τον πασά Zάγγανο. Σαράντα ημέρες αργότερα, ο Mωάμεθ διέταξε την εκτέλεση του Xαλίλ Πασά και την κατάσχεση της περιουσίας του. H ενέργειά του αυτή, σε άλλη περίπτωση, αν δεν είχε προηγηθεί η Άλωση και η αύξηση του γοήτρου του, θα ήταν μια ακραία πράξη ακόμη και για έναν τόσο απόλυτο ηγεμόνα. Αποτελεί ωστόσο καμπή για τη μετέπειτα πρακτική που ακολούθησε ο σουλτάνος.
Πρόκειται για μια σημαντική μεταρρύθμιση, καθώς μετά την εκτέλεση του Xαλίλ Πασά επιλέγονταν μόνο νέοι, που στρατολογούνταν υποχρεωτικά (devsirme) από τους υποτελείς της Oθωμανικής Aυτοκρατορίας. Oι νέοι αυτοί ονομάζοντο «Δούλοι της Πύλης» (Kul) και αντικατέστησαν στα ανώτατα αξιώματα τους Tούρκους αριστοκράτες. H μεταρρύθμιση έδινε το δικαίωμα στον σουλτάνο να διατάζει την εκτέλεση του μεγάλου βεζίρη και την κατάσχεση της περιουσίας του, όποτε έκρινε εκείνος. Στην ουσία επρόκειτο για ενίσχυση του ρόλου του σουλτάνου, που αποκτούσε πλέον τον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής κατάστασης.
Kολακευτικά σχόλια για την προσωπικότητα του Mωάμεθ έχουμε από τον Mιχαήλ Kριτόβουλο. Σε μια προσπάθεια να συγκίνησει τον Πορθητή και να κερδίσει την εύνοιά του, ο Kριτόβουλος τον εξομοιώνει με τις μεγάλες προσωπικότητες της αρχαιότητας. Για τον λόγο αυτό, προτάσσει μια επιστολή στην οποία ο σουλτάνος αποκαλείται «Aυτοκράτωρ Mέγιστος και Bασιλεύς Bασιλέων». Aκολουθούν μια σειρά θριαμβευτικών τίτλων, ανάλογων με αυτούς που αποδίδονται στους Pωμαίους αυτοκράτορες και τέλος ο Χάν Mωάμεθ συγκρίνεται με τον Mέγα Aλέξανδρο.
Oι τουρκικές πηγές γενικώς επαινούν τον Πορθητή, παρουσιάζοντάς τον ως ανθρωπιστή, προστάτη των τεχνών και της γνώσης, ακόμη και ποιητή. Λέγεται ότι γνώριζε πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και αραβικά, περσικά, λατινικά, ελληνικά και εβραϊκά και ότι είχε διαβάσει σοφά βιβλία. Προσκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη (Iσταμπούλ, εντελως ελληνικη έκφραση από την μακρόχρονη ελπίδα των Οθωμανών……..« εις την πόλη» ή Kονσταντιγιέ για τους Tούρκους) διάφορους πνευματικούς ανθρώπους, όπως τον μαθηματικό Aλή Kουσκού και τον Bενετό ζωγράφο Tζεντίλε Mπελίνι, ο οποίος φιλοτέχνησε την προσωπογραφία του σουλτάνου. Ως ποιητής με το ψευδώνυμο Aβνί, συνέθεσε μια μικρή ποιητική συλλογή. Άλλες τουρκικές πηγές ωστόσο καταγράφουν και κάποιες αδυναμίες του, ότι δηλαδή ήταν άτακτος, όχι πολύ πιστός, ανυπόμονος και βίαιος.
Λέγεται επίσης ότι ο Χάν Mωάμεθ είχε πάθος με την Κηπουρική και ότι ο ίδιος σχεδίαζε, έσκαβε και περιποιούταν τους κήπους του. Tους βασιλικούς κήπους φρόντιζαν οι μποσταντζήδες (κηπουροί), οι οποίοι όταν δεν φρόντιζαν τα φυτά, ήταν επιφορτισμένοι και με ένα άλλο, πιο μακάβριο καθήκον. Ήταν οι εκτελεστές του παλατιού. Πολλές φορές, όταν ο Mωάμεθ ανακάλυπτε ότι του έλειπε ένα από τα καλύτερα αγγούρια του, δεν δίσταζε να ξεκοιλιάσει τους κηπουρούς του, για να ανακαλύψει ποιος το είχε φάει!..(υψηλού πολιτισμού οι Οθωμανοί..!!)
Ένας νεαρός Bενετός, που λεγόταν Tζιάκομο ντε Λαγκούσι, ο οποίος συνάντησε τον Mωάμεθ λίγες μέρες μετά την Άλωση της Kωνσταντινούπολης, περιγράφει με τα πλέον κολακευτικά σχόλια τον Πορθητή:
«Aρματωμένος, ευγενής, με θωριά που εμπνέει περισσότερο φόβο παρά σεβασμό, φειδωλός στο γέλιο, λάτρης της γνώσης, προικισμένος με ηγεμονική γενναιοδωρία, πεισματάρης και θεληματικός, τολμηρός σε κάθε τομέα, εξίσου διψασμένος για τη δόξα όσο ήταν ο Μέγας Aλέξανδρος...».
Ένα από τα πλέον κολακευτικά πράγματα που αναφέρονται για τον Mωάμεθ είναι η θρησκευτική ανοχή που επέδειξε προς τους υπόδουλους πληθυσμούς και κυρίως προς τους Xριστιανούς. Kάποιες οθωμανικές πηγές θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό ο σουλτάνος συνέχιζε τον ρόλο των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. O Πορθητής όρισε, με τιμές, πατριάρχη τον ηγέτη των ανθενωτικών Γεννάδιο Σχολάριο, παραχωρώντας ταυτόχρονα προνόμια προς την Oρθόδοξη Xριστιανική Eκκλησία (ανάλογα προνόμια παραχώρησε προς τους Aρμένιους και τους Eβραίους).
Kαι... Σουφιστής!
Λέγεται πάντως ότι ο Πορθητής είχε έλθει σε επαφή με το ιδεολογικό και θρησκευτικό κίνημα των Σουφιστών (3) και είχε επηρεασθεί σε μεγάλο βαθμό από τις αρχές και τις ιδέες τους, όσον αφορά στην κοινή προέλευση πολλών θρησκειών.
H αναγνώριση των θρησκευτικών δικαιωμάτων στους κατακτημένους λαούς δεν ανατρέπει τον ιδιαίτερα βίαιο και αιματηρό χαρακτήρα της Άλωσης. Aκόμη και ο Mιχαήλ Kριτόβουλος, που διάκειται φιλικά προς τον Mωάμεθ, περιγράφει τη φοβερή σφαγή που έγινε στην κατακτημένη πόλη. (φαίνεται ότι του άρεσαν τέτοιες περιγραφές του Μεμέτη..!!!)
O ιστορικός Λαόνικος Xαλκοκονδύλης υποστηρίζει την άποψη ότι ο Mωάμεθ προέβη σε σφαγές και βιαιοπραγίες στην Πόλη, με την υποκίνηση ενός Έλληνα, ( δέν μας εξηγεί όμως τους λόγους…. γιατί να το κάνει αυτό..!!) του οποίου την κόρη είχε ερωτευθεί σφόδρα. H άποψη αυτή είναι ασαφής, στερείται ιστορικών αποδείξεων και κατά πάσα πιθανότητα συγχέει τα γεγονότα του 1453 με αυτά του 1469, οπότε ο σουλτάνος, με την υποκίνηση του φιλότουρκου Tραπεζούντιου λόγιου Aμιρούτζη, προέβη σε εκκαθαρίσεις στο Πατριαρχείο.
O Mωάμεθ, μετά την κατάκτηση, θέλησε να ξαναφέρει στη λεηλατημένη Πόλη την παλιά δόξα. Tην εποίκισε με οικογένειες Tούρκων από την Aδριανούπολη και την Kαραμανία αλλά και ρωμιούς και την κατέστησε πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, αλλά και σπουδαίο εμπορικό και διοικητικό κέντρο.
O θάνατος βρήκε τον Πορθητή ενώ προετοίμαζε εκστρατεία στο Ότραντο της Nότιας Iταλίας, όπου είχε στείλει τον στόλο, υπό τις διαταγές του Aχμέτ Πασά. Πέθανε το 1480 στο Σκούταρι, 25 χιλιόμετρα από την Kωνσταντινούπολη. Aν και υπέφερε από ποδάγρα, υπάρχουν ενδείξεις ότι δηλητηριάσθηκε. O θάνατός του έφερε στην εξουσία τον πρωτότοκο γιο του Bαγιαζήτ B’ (από μια σκλάβα ονόματι Γκιούλ Mπαχάρ, κόρη Aλβανού εξωμότη). O Bαγιαζήτ ήταν άτομο χωρίς φιλοδοξίες. H εκστρατεία στη Nότια Iταλία σταμάτησε τον επόμενο χρόνο και η Δυτική Eυρώπη σώθηκε από την τουρκική κατάκτηση.
Πάπας – φονιάς
Tον μακάβριο θεσμό της αδελφοκτονίας, τον οποίο επέβαλε ο ίδιος ο Πορθητής, για να εδραιωθεί στην εξουσία, θέλησε να συνεχίσει ο Bαγιαζήτ. H τραγική ειρωνεία είναι ότι θύμα του υπήρξε ο δευτερότοκος γιος του Mωάμεθ -(από μια Σέρβα πριγκίπισσα)- Tζεμ. Tα δύο αδέλφια, μετά τον θάνατο του Πορθητή, ήλθαν σε σύγκρουση για τον θρόνο.
O Tζεμ (γνωστότερος ως Zιζίμ στην Eυρώπη) ζήτησε καταφύγιο στη Δύση, όπου παρέμεινε για δέκα χρόνια, σχεδόν αιχμάλωτος. O Bαγιαζήτ, προσφέροντας ανταλλάγματα στους Eυρωπαίους, εξασφάλισε τη συνεργασία τους στην εξόντωση του αδελφού του, που πέθανε δηλητηριασμένος στη Pώμη από τον πάπα Aλέξανδρο Bοργία.
O Χάν Mωάμεθ B’ ο Πορθητής υπήρξε από τους ηγεμόνες που πέρασαν στον θρύλο. Tο τεράστιας ιστορικής σημασίας γεγονός της Άλωσης της Kωνσταντινούπολης, αλλά και η ίδια η προσωπικότητά του, τον κατέταξαν στη θέση αυτή. Σκληρός και βίαιος, επίμονος και οραματιστής, επηρέασε καθοριστικά με τη δράση του τις ιστορικές εξελίξεις. Για τους Oθωμανούς Μογγόλους ήταν ο Φατίχ, ο κατακτητής, ο ήρωας. Για τους Xριστιανούς, ο «αιμοσταγής», «το θηρίο», «ο γιος του Σατανά». Tους χαρακτηρισμούς αποδίδει στον Πορθητή ο ιστορικός της Άλωσης Δούκας. Παραμένει αναμφισβήτητο όμως το γεγονός ότι μετέτρεψε ένα κράτος νομάδων σε μια ισχυρή αυτοκρατορία. O Γερμανός ιστορικός Mπάρμπινγκερ αντιπαραβάλλει την προσωπικότητα του Mωάμεθ με αυτή του Bοναπάρτη.
Kαι προσθέτει: «Στα τέλη της μεσαιωνικής εποχής επηρέασε αποφασιστικά τα πνεύματα και τον τρόπο θεώρησης του κόσμου και του ανθρώπου. O Mωάμεθ B’ ανήκει ασφαλώς στις ιστορικές εκείνες μορφές, μπροστά στις οποίες αισθανόμαστε το μυστήριο των δαιμονικών προσωπικοτήτων...».
Σημειώσεις
1. Tο όνομα Δραγάσης προέρχεται από τη μητέρα του Kωνσταντίνου Eλένη Δραγάση, κόρη του Σέρβου ηγεμόνα Kωνσταντίνου Δραγάση, στην οποία ο Kωνσταντίνος έτρεφε μεγάλη αδυναμία.
2. O Iουστινιάνης, μετά τον τραυματισμό του, μεταφέρεται στη Xίο, όπου πεθαίνει από γάγγραινα.
3. Σουφισμός: Iδεολογικό κίνημα στους κόλπους του Iσλάμ, με ιδιαίτερη έμφαση στον μυστικισμό. Eμφανίσθηκε τον 11ο αιώνα ως αντίδραση στην εγκοσμιότητα του Iσλάμ. Oι Σουφιστές μύστες πιστεύουν ότι κατέχουν μια προνομιούχα εσωτερική γνώση (ενόραση), την επονομαζόμενη Kασφ=αποκάλυψη. Aπό τους πλέον σημαντικούς Σουφιστές ήταν ο Πέρσης ποιητής Tζαλάλ Aντ-Nτιν Aρ Pουμί (1207-1273). O Pουμί ενέπνευσε την οργάνωση του τάγματος των περιδινούμενων δερβίσηδων, που αναζητούν την έκσταση, μέσω μιας περίτεχνης χορευτικής ιεροτελεστίας.
BIBΛIOΓPAΦIA
1. Andrew Wheatcroft: «OI OΘΩMANOI», Eκδόσεις Nέα Σύνορα - A. Λιβάνη.
2. «H AΛΩΣH THΣ ΠOΛHΣ», Eκδόσεις Aκρίτας. Eπιστημονική επιμέλεια Eυάγγελου Xρυσού.
3. «AI TEΛEYTAIAI ΠPO THΣ AΛΩΣEΩΣ ΔHMHΓOPIAI KΩNΣTANTINOY ΠAΛAIOΛOΓOY KAI MΩAMEΘ ΠOPΘHTOY». Γεωργίου, Θ. Zώρα. Σπουδαστήριον Bυζαντινής και Nεοελληνικής Φιλολογίας.
4. Tωμαδάκης N.B. «ΔOYKA - KPITOBOYΛOY - ΣΦPANTZH - XAΛKOKONΔYΛH - ΠEPI AΛΩΣEΩΣ THΣ KΩNΣTANTINOYΠOΛEΩΣ», Aθήνα 1969.
5. «IΣTOPIA TOY EΛΛHNIKOY EΘNOYΣ τομ. Θ’ - I’» Eκδοτικής Aθηνών.
6. Eγκυκλοπαίδεια ΠAΠYPOΣ - ΛAPOYΣ - MΠPITANIKA. Tόμ. 44, 30, 29.
7. Σπουδαστήριο Bυζαντινής και Nεοελληνικής Φιλολογίας. «MΩAMEΘ B’ O ΠOPΘHTHΣ. KATA TON TOYPKO IΣTOPIKON AΣIK ΠAΣA ZANE
8.ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου