"Δεν ξέρω εσείς πως διαβάζετε αυτές τις ιστορίες αλλά εγώ όσο τις διαβάζω ανατριχιάζω… Απερίγραπτα αισθήματα κυκλώνουν την ψυχή μου…Δεν ξέρω μπορεί να φερθώ ακατάλληλα… Βρίζω… Θυμώνω… Μου έρχεται να κλάψω… Θέλω να ανέβω σε ένα βουνό και να κραυγάσω όσο αντέχουν τα πνευμόνια μου… Αυτή πατρίδα είναι η δική μου πατρίδα… Και όλα αυτά συνέβησαν στην πατρίδα μου…
Η κοινότητα των πολιτικών που ασχολούνται μόνο με τα δικά τους και δεν νοιάζονται για αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.
Ποιος θα τους το έλεγε ότι μια μέρα θα τους συνέβαιναν όλα αυτά…Και να τους το έλεγαν δεν θα το πίστευαν…Ότι δηλαδή μια μέρα θα ερχόταν κάποιοι και θα σκότωναν παιδιά και γέρους όλους ανεξαιρέτως…Που θα λεηλατούσαν τα σπίτια και θα βίαζαν γυναίκες και κορίτσια… Ποιος θα το σκεφτόταν;
Μήπως το είχαμε σκεφτεί εμείς; Και όμως σε αυτό τον φρικαλέο κόσμο όλα είναι δυνατά…
Οι τρίχες μου σηκώνονται όσο ακούω εκείνες τις ιστορίες… Μια ακόμη φρίκη μου περιέγραψαν πριν από λίγες μέρες. Ένας αιχμάλωτος Ελληνοκύπριος…
Κείτεται μέσα στα αίματα κάτω…. Όπου να είναι θα αφήσει την τελευταία του αναπνοή…Ευρισκόμενος κάτω είπε “Ζήτω το ελληνικό έθνος, ζήτω η ένωσις…”
Εκεί λοιπόν ένας Τουρκοκύπριος εξουσιοδοτημένος με το να σκοτώνει τους Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους, πατάει τον λαιμό του στρατιώτη… Και μετά ακουμπά το αυτόματο του στο κεφάλι του…Τράβηξε την σκανδάλη… Ο διαλυμένος εγκέφαλος πετάχτηκε έξω και κόλλησε στην μπότα του…Τόσο πολύ που επί μέρες δεν μπόρεσε να καθαρίσει την μπότα του…
Η Σεβγκιούλ Ουλουντάγ που ακολουθεί τα ίχνη των αγνοουμένων περιέγραψε πάλι φριχτά πράματα… Δύο Τουρκοκύπριοι συνέλαβαν μια Ελληνοκύπρια… Την βίασε ο ένας… Και μετά την σκότωσε… Ο άλλος θύμωσε: Γιατί δεν την άφησες και για μένα; Και γυρνά ο άλλος και του λέει “ακόμη ζεστή είναι, αν θες πάνε και εσύ”….
Και το πιο άσχημο είναι πως χρόνια μετά αυτοί οι δύο φίλοι λογομάχησαν σε ένα καφενείο: “Δεν σε συγχώρησα ποτέ, αυτή η γυναίκα ήταν και δικό μου δικαίωμα…Έπρεπε να την αφήσεις και σε μένα, αλλά εσύ βιάστηκες να την σκοτώσεις…”
Αυτές οι ιστορίες δεν σας ανατριχιάζουν; Τα οστά που βρίσκονται στις ανασκαφές αποδίδονται στις οικογένειες αλλά δεν τους ανακοινώνεται πως σκοτώθηκαν… Και όμως αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό ;…
Ο Ντερβίς Έρογλου κάλεσε τον Αναστασιάδη να επισκεφτούν μαζί το μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα.. Και τι θα κάνουν εκεί; Θα ανάψουν κερί για ειρήνη; Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να επισκεφτούν τους ομαδικούς τάφους, όχι το μοναστήρι… Τέτοια πρόταση κάνε κύριε Ντερβίς … Πάτε στους ομαδικούς τάφους… Και βγάλτε μαζί τις σωρού των αγνοουμένων… Να δούμε τότε ο Αναστασιάδης θα απορρίψει την πρόταση;
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr
ΣΧΟΛΙΟ
Βλέπετε σε ποιον είναι αφιερωμένο το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη;
Ενα απλό παλικάρι, ένας άγνωστος Ελληνας Κύπριος αφήνει την τελευταία του πνοή φωνάζοντας: “Ζήτω το ελληνικό έθνος, ζήτω η ένωσις…”...
Και το ομολογεί ένας Τούρκος....
Δεν μπορεί παρά να είναι αλήθεια...
Τι έχει να ζηλέψει το παλικάρι αυτό από τους μεγάλους ήρωες του Γένους μας;
Απολύτως τίποτα...
Μπορεί να μην ξέρουμε το όνομά του όμως οφείλουμε την ίδια τιμή με τους επώνυμους ήρωες...
Αδέρφια τα έργα του αίσχους ανήκουν στον Τούρκο...
Τα εγκλήματα ανήκουν στον Τούρκο...
Οι βιασμοί και οι καταστροφές ανήκουν στον Τούρκο...
Οι γενοκτονίες ανήκουν στον Τούρκο...
Ενα έθνος που ποτέ δεν παρήγαγε πολιτισμό αλλά πολύ συχνά τον κατέστρεψε όπου τον συνάντησε...
Δεν είναι δυνατόν να ζητούμε εκδίκηση με το ίδιο νόμισμα...
Γιατί είμαστε Ελληνες...
Το ακριβώς αντίθετο του Τούρκου που περιέγραψα παραπάνω...
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παραιτηθούμε από τα προαιώνια δίκαιά μας...
Το αίμα των νεκρών μας ζητάει δικαίωση και πολύ σύντομα αυτό που τους οφείλουμε θα τους ανταποδώσουμε...
Μπορεί να βρεθήκαμε σε δύσκολες ιστορικές περιόδους και να τις εκμεταλλεύθηκαν οι εχθροί μας για να μας βλάψουν, όμως έχει ο καιρός γυρίσματα...
Και σύντομα έρχεται η ώρα που εμείς θα είμαστε οριστικά νικητές...
Και το δίκαιο θα θριαμβεύσει.
Φτάνει να κάνουμε το καθήκον μας και να μεγαλώνουμε τις νέες γενιές των Ελλήνων με τα οράματα της πραγματικής Ελλάδας κι όχι αυτό το μικρό κράτος που είναι σήμερα...
Οι προγονοί μας έκαναν το χρέος τους και μας παρέδωσαν με πολύ αίμα έστω αυτό το κομμάτι ελληνικής γης. Εμείς έχουμε χρέος όχι μόνο να το υπερασπιστούμε, αλλά να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές ακόμα μεγαλύτερο...
Τα άγια ελληνικά χώματα της Μικράς Ασίας με τα χιλιάδες ερειπωμένα εκκλησάκια πάνω στα βουνά και με τα εκατομμύρια ελληνικά οστά κάτω από την γή περιμένουν τον Ελληνα στρατιώτη. Κι εύχομαι αυτός ο Ελληνας στρατιώτης να βρίσκεται ήδη ανάμεσά μας....
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου