Του Νίκου Λυγερού*
Η κρισιμότητα των αποφάσεων
Η κρισιμότητα των αποφάσεων παρουσιάζεται συχνά όταν έχουμε να κάνουμε
με εθνικά θέματα και ειδικά μεγάλης εμβέλειας. Σε αυτές τις περιπτώσεις,
η επίγνωση όχι μόνο του θέματος, αλλά και των δυνατοτήτων μας παίζει
ένα σημαντικό ρόλο και δίχως την κατάλληλη προετοιμασία, οι πολιτικοί
φορείς είναι ανίκανοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Κατά
συνέπεια, μεθοδολογικά είναι απαραίτητο να γίνει μια ενημέρωση, όπως το
ορίζει η θεωρία των αποφάσεων, έχοντας υπ΄όψιν ότι ακόμα και η απόλυτη
τοπική γνώση δεν αντικαθιστά ποτέ την ολική γνώση. Επιπλέον, όταν η
απόφαση αφορά και άλλους γεωπολιτικούς παίκτες, οι εκτιμήσεις πρέπει να
είναι ακόμα πιο προσεκτικές και ακριβείς. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι
πρέπει απαραίτητα να εγκλωβιστούμε σε αυτό το πλαίσιο, όταν η απόφαση
πρέπει να παρθεί μονομερώς λόγω νομοθεσίας. Σε αυτήν την περίπτωση,
πρέπει να υπολογιστεί το δέντρο αποφάσεων και όλες οι πιθανότητες των
φύλλων του, για να βρεθεί ο καλύτερος κλάδος, αυτός δηλαδή που προσφέρει
το μεγαλύτερο όφελος. Πρέπει επίσης να υπολογιστεί σοβαρά και το κόστος
της έλλειψης επιλογής από τον μοναδικό πολιτικό παίκτη σε σχέση με τους
άλλους που έχουν ήδη παίξει αυτό το παίγνιο σε αυτό το στάδιο και
βρίσκονται στο μέλλον του. Διότι ακόμα και αν δεν υπάρχει τοπικό πλαίσιο
σύγκρισης, υπάρχει πάντα ολικό πλαίσιο σύγκρισης. Συνεπώς, πρέπει να
εξετάζουμε όχι μόνο τις γνώσεις αλλά και τις μεταγνώσεις, που δίνουν
πληροφορίες στους κανόνες και τους μετα-κανόνες, οι οποίοι θα παίξουν
έναν καθοριστικό ρόλο την ώρα της απόφασης. Όταν φτάνουμε σε αυτό το
επίπεδο, παραμένει η εσωτερική μας αντίδραση που δεν μπορούμε να
αποφύγουμε και πρέπει να διαχειριστούμε, αν θέλουμε ένα αποτέλεσμα, το
οποίο θα είναι ανθεκτικό στις επόμενες πιέσεις που θα έρθουν από
επόμενες κινήσεις. Με άλλα λόγια, η απόφαση δεν επιλέγεται για να
κλείνει απαραίτητα ένα θέμα, μπορεί να είναι και το καταλυτικό στοιχείο
μιας νέας αρχής. Και η έλλειψη κρίσης, μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει
κρίση. Σε αυτό το επίπεδο πρέπει να αναζητηθούν οι ισορροπίες Nash και
μάλιστα να εξετασθεί το ενδεχόμενο της εύρεσης μιας λύσης Pareto, αν
υπάρχει περίπτωση συμμαχίας. Αυτή βέβαια πρέπει να είναι διαχρονικά
σταθερή, αλλιώς υπάρχει η πιθανότητα της μελλοντικής της απώλειας και
τότε η παρουσία ενός νέου κόστους. Σπάνια είναι οι πολιτικοί ικανοί να
διαχειριστούν όλα αυτά τα δεδομένα και οι περισσότεροι καταλήγουν μέσω
της ευθυνοφοβίας τους, στη δεδομένη απραξία. Βέβαια αυτοί παραμένουν
μέσα στην κοινωνία αφού στάθηκαν ανίκανοι ν’ αλλάξουν την
πραγματικότητα. Έτσι δεν παραμένουν στην ιστορία. Οι περιπτώσεις που
εξετάζουμε εδώ, σε δομικό και θεωρητικό επίπεδο, ανήκουν στην κατηγορία
των ιστορικών αποφάσεων. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα τέτοιου τύπου είναι η
Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Και η έννοια της θέσπισής της είναι
χαρακτηριστική. Κάθε στοιχείο που εξετάσαμε προηγουμένως έχει την
αναλογία του στην ΑΟΖ. Επιπλέον, υπάρχει και ο χρόνος που αυξάνει τη
σημασία της απόφασης. Σε λίγο καιρό, θα μάθουμε αν η Ελλάδα είναι και
αυτή ικανή να πάρει την τελική απόφαση. Διότι το θέμα δεν είναι ούτε
κομματικό ούτε κυβερνητικό. Δεν είναι καν θέμα θάρρους, όπως πιστεύουν
μερικοί, είναι απλώς επιχειρήματα ορθολογικής σκέψης που οδηγούν στο
ίδιο συμπέρασμα: η κρίση μπορεί να λυθεί μόνο μέσω της ΑΟΖ, οι άλλες
κινήσεις είναι μόνο εντυπώσεων και δεν αλλάζουν τίποτα.
Οι εφοπλιστές της ΑΟΖ
Η θέσπιση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης δεν είναι μόνο η αρχή της
υλοποίησης ενός από τα πιο σημαντικά οράματα της Ελλάδας, είναι και το
σήμα που περιμένουν οι εφοπλιστές μας, που βρίσκονται στο εξωτερικό και
αποτελούν τον πρώτο εμπορικό στόλο του κόσμου. Μπορεί να μην ξέρουν όλοι
τις δυνατότητες και την πραγματικότητα του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου
της πατρίδας μας, αλλά κατανοούν με την πάροδο του χρόνου ότι το
άνοιγμα που έκανε η Κύπρος με το φυσικό αέριο και τώρα με το πετρέλαιο
δεν είναι μόνο και μόνο ένα τέχνασμα. Βλέπουν ότι το όραμα της ελληνικής
ΑΟΖ γίνεται σιγά-σιγά μια πραγματικότητα, η οποία αλλάζει όλα τα
δεδομένα. Μπορεί όλοι τους να μην έχουν ούτε το πνεύμα ούτε την
ικανότητα ενός Ωνάση ή ενός Νιάρχου, αλλά μπορούν όλοι τους να
εκμεταλλευτούν μια τεράστια όχι μόνο ευκαιρία, αλλά αλλαγή φάσης, που
δεν έζησαν ποτέ. Θέλουν δεν θέλουν, η Ανατολική Μεσόγειος διαθέτει μια
από τις μεγαλύτερες πηγές ενέργειας του κόσμου. Κατά συνέπεια, η αλλαγή
είναι δεδομένη και προγραμματισμένη. Επιπλέον, η εμβέλειά της δεν αφορά
πια μια τοπική μονοπωλιακή σχέση. Είναι όντως μια ανοιχτή δομή με
απίθανες ναυτιλιακές δυνατότητες για όλους τους Έλληνες εφοπλιστές.
Ακόμα και αν δεν έδωσαν ποτέ σημασία σε αυτό το γεγονός, διότι δεν είχαν
τις απαραίτητες γνώσεις, για να το επινοήσουν, τώρα πλέον με την
τεχνολογία όλα είναι προσβάσιμα. Και αν δεν πίστευαν στις πολιτικές
δυνατότητες της πατρίδας μας τώρα μπορούν να δουν επί του πρακτέου ότι η
ΑΟΖ δεν είναι πια μόνο στην πολιτική ατζέντα, αλλά και στο πρόγραμμα
της νέας Κυβέρνησης, πράγμα το οποίο δεν είναι πια εικασία από
θεωρητικούς εκτιμητές. Επιπλέον, ακόμα κι αν είμαστε στα πρώτα βήματα
στην Ελλάδα, η συμμαχία μας με την Κύπρο δείχνει το μονοπάτι. Η
επερχόμενη Προεδρία της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα άλλο
επιχείρημα για να γίνουν τώρα σημαντικές επαφές, αφού ξέρουμε ήδη ότι σε
λιγότερο από δύο χρόνια θα έχουμε στο χώρο μας το φυσικό αέριο της
Κύπρου. Σε συνδυασμό με αυτά τα δεδομένα, γνωρίζουμε πλέον ότι οι
Νορβηγοί έχουν ήδη κατασκευάσει επιβατικό πλοίο 600 θέσεων που
λειτουργεί με LNG, δηλαδή με υγροποιημένο φυσικό αέριο, και ότι οι
Ιάπωνες διαθέτουν τεχνολογία για supertankers με κινητήρες που όχι μόνο
λειτουργούν με LNG, αλλά και με μειωμένη παραγωγή διοξειδίου του
άνθρακα, το οποίο μάλιστα εκμεταλλεύονται μέσω του φαινομένου turbo.
Αυτές οι καινοτομίες δείχνουν ότι υπάρχει ορθολογικός δρόμος ανάπτυξης
των ναυτιλιακών δυνατοτήτων μέσω της υλοποίησης της ΑΟΖ. Έτσι θα δείξουν
σε όλους την πραγματική τους αξία.
Ο λαός της ΑΟΖ
Όταν δεν πιστεύεις πια σε τίποτα, όταν οι πολιτικοί δεν ανταποκρίνονται
στα αιτήματά σου, όταν δεν βλέπεις πια το μέλλον, είναι δύσκολο να σε
πείσουν ότι υπάρχει ένα όραμα ικανό ν’ αλλάξει τη γενική κατάσταση.
Ακούς συνεχώς αντιδράσεις και σου δείχνουν όλοι τις καθημερινές
δυσκολίες. Αναγκάζεσαι να κοιτάζεις τα προβλήματα δίχως να ερευνάς την
επίλυσή τους. Κάθε άσχετος σου λέει τα παράπονά του για να εκτονωθεί.
Κανένας δεν σου προσφέρει τίποτα κι εσύ αναρωτιέσαι πώς θα τα βγάλουμε
πέρα, λες και δεν υπάρχει καμιά στρατηγική για την πατρίδα μας. Αν όμως
παραμερίσεις όλη αυτή τη σαβούρα και εξετάσεις ορθολογικά το πλαίσιο,
ύστερα το πεδίο, μετά το πεδίο δράσης και τελικά το πεδίο μάχης, τότε θα
αντιληφθείς ότι όλα τα προηγούμενα ήταν ανοησία. Ανίκανες προσπάθειες
ασχετοσύνης που θα υπάρχουν πάντα σε κάθε χώρο όπου υπάρχουν άτομα που
δεν ξέρουν τι να κάνουν. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι το όραμα της
ΑΟΖ θα υλοποιηθεί ακόμα και για αυτούς. Συνεπώς, μάθε περισσότερες
επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις για να αντισταθείς στους άλλους που
δεν θέλουν την εξέλιξη, αλλά μόνο τη συντήρηση τοπικιστικών συμφερόντων.
Αυτοί θέλουν δεν θέλουν, δεν μπορούν να αλλάξουν το γεγονός ότι η
Ελλάδα έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ της Μεσογείου, ούτε ότι η
Ανατολική Μεσόγειος έχει από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου του
κόσμου. Επιπλέον, τώρα πια υπάρχει πολιτική βούληση για τη θέσπιση της
ΑΟΖ. Ο ελληνικός λαός είναι σε φάση να γίνει ο λαός της ΑΟΖ κι ας μην το
θέλουν οι ραγιάδες και τα τοπικά μονοπώλια. Η ΑΟΖ δεν προσφέρει τίποτα
στα κομματόσκυλα και στις φιδίσιες γλώσσες, τουλάχιστον αυτό πιστεύουν,
διότι η αλήθεια είναι ότι θα τους αλλάξει τα φώτα, με την επόμενη
πραγματικότητα. Και τότε θα πρέπει να καταπιούν όλα όσα είπαν ενάντια
στην ΑΟΖ, στον Τάσσο Παπαδόπουλο, στον Σόλωνα Κασσίνη, στον Θεόδωρο
Καρυώτη, στον Βασίλη Μαρκεζίνη, στον Ηλία Κονοφάγο, στον Αντώνη Φώσκολο
και γενικότερα στους μαχητές της ΑΟΖ, διότι μόνο αυτοί προσπάθησαν να
συμβάλλουν στην ανάπτυξη του ελληνισμού. Είναι εύκολη η εκτόνωση κι
είναι σπάνια η επανάσταση. Η πρώτη είναι σχολαστική, ενώ η δεύτερη
αλλάζει τον κόσμο. Η μια ασχολείται με τις ανάγκες της καθημερινότητας
και η άλλη με την ανάγκη του ελληνικού λαού. Αν είχες αυτό στο νου,
κανείς δεν θα σου αλλάξει το πνεύμα σου και το ύφος σου. Η ΑΟΖ δεν είναι
πια πρόβλημα. Η ΑΟΖ είναι πλέον θέμα χρόνου. Και το 2012 θα είναι το
έτος της θέσπισής της στην Ελλάδα. Σημασία έχει να προετοιμαστείς για
την αλλαγή. Εκεί θα φανεί η στρατηγική συμπεριφορά σου. Άσε λοιπόν τις
αντιδράσεις και κοίτα ν’ αντισταθείς, όπως το έκαναν και οι πρόγονοί
σου. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από μαχητές και τίποτα άλλο, για να
αλλάξει το μέλλον της. Η οικονομική κατάσταση δεν αλλάζει με οικονομίες
και σχόλια αλλά μόνο με έργα. Για να υπάρξουν αυτά πρέπει να
αξιοποιήσουμε μαζί το πλαίσιο της ΑΟΖ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου