ΤΟ ΟΧΙ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

 

Σήμερα, Ελλάδα και Κύπρος γιορτάζουμε το μεγαλειώδες ΟΧΙ. ΟΧΙ στην υποταγή (αλλά, αναγκαστικά, και ΝΑΙ στα όποιας μορφής δεινά απορρέουν από το ανεξάρτητο ΟΧΙ).

 

Το ΟΧΙ είναι δηλωτικό της ελεύθερης σκέψης, της ανεξαρτησίας, της πρωτοβουλίας, της υπερηφάνειας, της αξιοπρέπειας, της συνέχειας, της υπεροχής, της προσωπικότητας, της ύπαρξης επιλογών, της εξασφάλισης του μέλλοντος . 

Αντιθέτως, το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ είναι δηλωτικό της ανυπαρξίας όλων των παραπάνω. 

 

Η κάθε επέτειος του ΟΧΙ αποτελεί την ευκαιρία να ξαναζήσουμε νοητικά τις ηρωικές ημέρες του 40, με την σημαία μας να κυματίζει παντού και να μιλά μια ιδιαίτερα συγκινητική και μοναδική γλώσσα στις ψυχές μας, με τη σκέψη μας στους δικούς μας ήρωες να πολεμούν για εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία, με τα τραγούδια της αξέχαστης Βέμπο να γεμίζουν την ατμόσφαιρα, με τις καμπάνες να χτυπούν αναγγέλοντας τη μία μετά την άλλη τις νίκες του ελληνικού στρατού, με τον κόσμο να γιορτάζει τις νίκες στους δρόμους, αλλά και με την αγωνία για το πως θα ξημερώσει η επόμενη μέρα στον τόπο μας. 

 

Αυτό το ΟΧΙ, που έγινε ένα μοναδικό αποτύπωμα των Ελλήνων και Κυπρίων απανταχού στην υφήλιο, δεν θα έπρεπε να μας εγκαταλείπει στιγμή. Γιατί, γιγαντώνει τη γεωγραφικά μικρή μας πατρίδα, της προσδίδει θεϊκό φως και απέραντη υπόσταση. Αυτό το ΟΧΙ κάνει τη χώρα μας άτρωτη, να μην τη σκιάζει φοβέρα καμιά. 

 

Ας μπούμε ξανά στη μαγεία του ΟΧΙ, ενωμένοι και όχι διχασμένοι, και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ας βροντοφωναξουμε όλοι με μια φωνή ένα βροντερό ΟΧΙ, που να αντηχήσει στα πέρατα του κόσμου. ΟΧΙ στα παραμύθια της γαλάζιας πατρίδας. ΟΧΙ σε αυτής της υφής τα Μνημόνια, που στέρεψαν την ύπαρξή μας. ΟΧΙ σε κάποιους που προσποιούνται ότι είναι φίλοι, απαιτώντας την καταβολή των δικών μας χρεών, ενώ οι ίδιοι αρνούνται επί 83 χρόνια, να καταβάλουν τα δικά του υπέρογκα χρέη, που επιπλέον συνδέονται με πράξεις απέραντης βαρβαρότητας. ΟΧΙ στην ΕΕ που οπλίζει τους εχθρούς μας για να μας καταστρέψουν. Και, βέβαια, ΌΧΙ στις προσπάθειες παραχάραξης της ιστορίας. 

 

Ω, ναι, το μπορούμε ή, ορθότερα, πρέπει να το μπορούμε. Γιατί, χωρίς βροντερό ΟΧΙ ΤΩΡΑ, δεν θα υπάρξει ΜΕΤΑ για την Ελλάδα μας. 

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΟΧΙ. Αυτού του ΟΧΙ, που συνδέεται ΆΡΡΗΚΤΑ με το 1821. Αλλά και αυτού του ΟΧΙ, που προσπάθησε , ανάμεσα και σε όλα τα άλλα, να συμπληρώσει την ελευθερία που μας εξασφάλισε το 1821, με την ανεξαρτησία, που δυστυχώς δεν συμπληρώθηκε ούτε με το 1821, αλλά και δεν εμπεδώθηκε ούτε με το ΟΧΙ. ΤΩΡΑ αυτή η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ απαιτείται περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή του παρελθόντος.

ΕΤΣΙ ΒΙΩΣΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων 

 

Τότε ήμουν 10 ετών μαθητής της 1ης τάξεως του οκταταξίου Γυμνασίου της Κυπαρισσίας. Το πρωί χτύπησαν οι σειρήνες και εν ριπή οφθαλμού πέρασε το μήνυμα: «Πολεμο- Πόλεμος». Πήγαμε στο σχολείο και μας είπαν να συγκεντρωθούμε στην «Αγία Τριάδα», την εκκλησία στην επάνω πόλη κοντά στο σχολείο μας. Οι καθηγητές μας πήγαν στα κέντρα επιστράτευσης και έμειναν μόνο οι γυναίκες καθηγήτριες και ο διευθυντής. Καθώς θυμάμαι εκείνη την ημέρα δεν κάναμε σχολείο. Είχαμε μαζευτεί πολλά παιδιά στο προαύλιο της εκκλησίας, ενώ γίνονταν και ομιλίες για τον πόλεμο και την νίκη από διαφόρους. Ξαφνικά ακούμε βόμβο αεροπλάνων να έρχεται από το Ιόνιο πέλαγος και σε λίγο βλέπουμε σμήνη αεροπλάνων να πετάνε σε μεγάλο ύψος προς βορράν σε σχηματισμούς. Τα θεωρήσαμε Ελληνικά και ξεσπάσαμε σε ζητωκραυγές, νομίζοντας ότι πάνε να βομβαρδίσουν την Ιταλία, ενώ όλα έδειχναν ότι ήταν ιταλικά και πετούσαν προς βορράν. Ήταν τόσο ο ενθουσιασμός μας ώστε αν κάποιος ειδήμων μας έλεγε ότι είναι Ιταλικά θα τον γιουχάραμε. Το βράδυ πληροφορηθήκαμε ότι βομβαρδίστηκε η Πάτρα με αρκετούς νεκρούς και μεγάλες καταστροφές. Και να σκεφθείτε ότι στην Πάτρα υπήρχε Ιταλική κοινότητα και οι Πατρινοί είχαν ισχυρή ιταλική πολιτιστική επίδραση ιδιαίτερα στη μουσική και στη γλώσσα. Μετά από λίγες ημέρες βομβάρδισαν και την Κυπαρισσία με λίγα θύματα. Επειδή στο λιμάνι της πόλης είχε εξωκείλει λόγω θαλασσοταραχής το βαπόρι «Αγία Ζώνη» είχε γίνει μόνιμος στόχος της Ιταλικής αεροπορίας. Το σπίτι μας ήταν στην παραλία και κάθε φορά που βομβάρδιζαν οι Ιταλοί εμείς κρυβόμαστε στον ελαιώνα. Φοβόμαστε την αστοχία των Ιταλών που ποτέ δεν βρήκαν το στόχο. Αργότερα, οι Γερμανοί χτύπησαν την «Αγία Ζώνη» με Στουκας και σχεδόν την μισοβύθισαν, αλλά έμεινε το κουφάρι της για πολλά χρόνια. Παντού επικρατούσε ενθουσιασμός και χαρά λες και είχαμε νικήσει. Οι νέοι έτρεχαν με το χαμόγελο στα χείλη στο σιδηροδρομικό σταθμό προς Καλαμάτα να καταταγούν στο 12ον Σύνταγμα. Ολες τις ημέρες του πολέμου το σχολείο της Κυπαρισσίας υπολειτουργούσε λόγω ελλείψεως καθηγητών. Τα νικηφόρα νέα τα μαθαίναμε από τις καμπάνες που χτυπούσαν δαιμονισμένα όταν έπεφτε κάποια πόλη της Βορείου Ηπείρου. 

 

Ο πατέρας μου εκδότης της εφημερίδας ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ» έκανε έκτακτη. έκδοση με τον πόλεμο σε μονόστηλο. Τα παγκόσμια νέα τα μαθαίναμε από την αθηναϊκή εφημερίδα «ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ» που έπαιρνε ο πατέρας μου. Από την 28η Οκτωβρίου και μετά χάσαμε την παιδική μας νεότητα και αθωότητα και γίναμε άνδρες. Αντί για παιχνίδι παρακολουθούσαμε με αγωνία τις νικηφόρες επιχειρήσεις του στρατού μας και αργότερα των Γερμανών και Συμμάχων. Συχνά δεχόμαστε εξογκωμένες πληροφορίες από φήμες. Και τότε οργίαζε η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα της 5ης Φάλαγγας από διάφορα κέντρα. Και τότε δρούσαν πράκτορες Ιταλοί και Γερμανοί που έριχαν τις διαδόσεις για να κάμψουν το ηθικό μας.

 

Παράλληλα, άρχισαν να σπανίζουν και τα τρόφιμα γιατί πήγαιναν για το στρατό μας στην Αλβανία και άρχισαν να λειτουργούν τα λαικά συσσίτια. Τα λιγοστά αυτοκίνητα είχαν επιταχθεί ακόμη και τα ζώα (άλογα και μουλάρια) και η ζωή μας άρχισε να γίνεται λιτή, σκληρή και ανώμαλη. Κρύβαμε τα φώτα με φούμο και κάναμε συσκότιση και στα τζάμια βάλαμε ταινίες για την προστασία μας από θραύσματα σε περίπτωση βομβαρδισμού. 

 

Μια ενδόμυχη αγωνία μας κατείχε για την τελική έκβαση του πολέμου γιατί η Ιταλία ήταν τότε πανίσχυρη και εμείς διαθέταμε υπεροχή μόνο στην λεβεντιά και στο υψηλό ηθικό μας. Τότε είχαμε πλήρη ΕΝΟΤΗΤΑ και ΣΥΜΠΝΟΙΑ και αυτή μας έσωσε από χειρότερα δεινά. Το πρώτο μας μέλημα ήταν η νίκη του στρατού μας. Τότε δεν φανταζόμαστε πόση παγκόσμια επίδραση θα είχε στην εξέλιξη του πολέμου. Για μας ήταν ένα φυσιολογικό γεγονός. Τότε η φυλή μας ξαναζούσε τις ένδοξες σελίδες των Θερμοπυλών, του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας, το Σούλι κλπ όπου οι ολίγοι και ελεύθεροι στο φρόνημα δεν μετρήσαμε τους πολυάριθμους εχθρούς και τους αριθμούς των όπλων και οι γονείς και τα μεγαλύτερα αδέλφια μας είπαν το ΟΧΙ στον εισβολέα, έστω και αν οι αριθμοί ήταν για μας λίαν δυσμενείς. 

 

Έτσι βίωσα τις πρώτες ώρες και ημέρες το Κοσμοϊστορικό ΟΧΙ (28 Οκτωβρίου 2024) 

 

ΤΕΛΟΣ

Η συμμετοχή των Ελλήνων της Κύπρου στον αγώνα της μητέρας πατρίδας στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο

Ελλάδα. ΑΕΡΑ… ΟΧΙ! ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΙ 

Ελληνική Κύπρος. ΑΕΡΑ … ΟΧΙ! ΣΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ … 

 

Τιμητικό αφιέρωμα, από Αντώνη Αντωνά.

 

28η Οκτωβρίου 1940. Η εθελοντική συμμετοχή των Ελλήνων της Κύπρου στον αγώνα της μητέρας πατρίδας κατά του ναζισμού, όταν και η δική τους ιδιαίτερη πατρίδα ήταν σκλαβωμένη. Για αυτούς τους εθελοντές της αυτοθυσίας, η μητέρα πατρίδα δεν ήταν μακράν. Τρεις μέρες τους θαλασσόδερναν τα άγρια κύματα της Μεσογείου και Αιγαίου μέχρι να φτάσουν στον Πειραιά και όμως κοιτάξτε ηθικό ακμαιότατο. Μια εικόνα χίλιες λέξεις …

 

Έλληνας Κύπριος αξιωματικός από ηρωική Λύση, γενέτειρα του Γρ. Αυξεντίου, αγνώστου ονόματος. Κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται για τον επικεφαλής των πρώτων Ελλήνων Κυπρίων εθελοντών, που πρώτοι αφίχθηκαν στον Πειραιά και άμεσα ζήτησαν να προωθηθούν στην πρώτη γραμμή. 

 

Έγραψε ο συμπατριώτης καθηγητής Χ. Γιαλλουρίδης, του οποίου ο πατέρας μαζί με εκατοντάδες Κυπρίους εθελοντές, κατετάγη στον Ελληνικό στρατό την 28η Οκτωβρίου 1940: «Η Ελλάδα έχει πάρει την απόφαση να αμυνθεί εναντίον των Ιταλών και Γερμανών κατακτητών. Μετά το ηρωικό «ΟΧΙ» στις δυνάμεις του άξονα, η Ελλάδα στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα. Οι Κύπριοι πληροφορούνται αυτήν την εξέλιξη και ο ενθουσιασμός τους αμέσως είναι πολύ δυναμικός. Η αντίδραση των Κυπρίων στο ιστορικό Όχι του ελληνικού λαού ήταν δυναμική, ζωοδόχος αλλά και ιστορικά δικαιωμένη. Οι δυνάμεις του κυπριακού Ελληνισμού κινητοποιήθηκαν υπέρ του Όχι το 1940. Παντού στο νησί υψώθηκαν ελληνικές σημαίες και όλοι ήθελαν να σταλούν ως εθελοντές στο μέτωπο, για να υποστηρίξουν την Ελλάδα.»  

 

Έγραψε ο Ν. Μπατσικανής αξιωματικός Ελληνικού στρατού: «Όπως και στους άλλους Αγώνες του Έθνους, οι Κύπριοι πολέμησαν κι έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους για τη μητέρα Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο η φιλοπατρία και ο ηρωισμός, της ελληνικής ψυχής, η κινητήριος δύναμη που έστελνε χιλιάδες Κύπριους στα πολεμικά μέτωπα της Ελλάδος. Ήταν και το γεγονός ότι μόνο εκεί, στη φλόγα του πολέμου, μπορούσαν να βιώσουν, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, τον επίμονο πόθο τους: να συμπορευτούν σε μια κοινή μοίρα με τους υπόλοιπους Έλληνες, να πάψουν να είναι οι αποκομμένοι αδελφοί. Με δυο λόγια, να ενωθούν με τον εθνικό κορμό.» Πέρα από αυτό, τονίζει ο Νίκος Μπατσικανής, αναφορικά με την Κύπρο, «θεωρείται ως η χώρα που είχε, κατ’ αναλογία με τον πληθυσμό της, τη μεγαλύτερη ανθρώπινη συμμετοχή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».

 

Σημ. Στον ΒΠΠ, ο αείμνηστος τ. Πρόεδρος της Κ.Δ. Γλαύκος Κληρίδης, συμμετείχε στην πολεμική Αγγλική αεροπορία RAF. Το αεροπλάνο του κατερρίφθη και πιάστηκε αιχμάλωτος των Γερμανών, από τους οποίους ξέφυγε, αλλά συνελήφθη πάλι και κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Hρωικά επίσης συμμετείχαν εθελοντικά και ο πατέρας του Ιωάννης Κληρίδη του Γλαύκου μαζί με τον αδελφό του Ξάνθο, καθώς και τα παιδιά του Νέαρχου Κληρίδη Λεύκος και Φοίβος.  

 

Επίσης ο Έλληνας της Κύπρου μετέπειτα Αρχηγός ΕΟΚΑ Γεώργιος Γρίβας Διγενής, *έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό, στο μέτωπο της Αλβανίας. 

 

*Κατά την Ιταλική εισβολή εναντίον της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα, όπου και υπηρέτησε από τις 20/1/1941 ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας. Παίρνει μέρος στην άμυνα κατά την Ιταλική επίθεση από 15/1/1941 έως 15/2/1941 στην Κλεισούρα και στις 28/2/1941 αντεπιτίθεται προς Λέκλι, Πεστάνι και Δκόλικο, όπου κατατροπώνει τους εισβολείς. Μεταξύ των παρασήμων, που του απενεμήθησαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας περιλαμβάνονται: Το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, ο Μεγαλόσταυρος του Γεωργίου Α΄, το Μετάλλιον Εξαιρέτων Πράξεων, ο Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος. Επίσης, τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης των Αθηνών, με τιμητική διάκριση της Ακαδημίας Αθηνών κ.ά. 

 

Εν συνεχεία προσθέτω: Κατά τη διάρκεια της Ιταλικής και Γερμανική επίθεσης, στην Ελλάδα οι Κύπριοι μαζικά συμμετέχουν δίπλα στις ελληνικές δυνάμεις. 6 με 7 χιλιάδες Κύπριοι υπολογίζεται ότι πολέμησαν δίπλα στις ελληνικές δυνάμεις . 40.000 Κύπριοι συμμετείχαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκατοντάδες νεκροί Κύπριοι αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα πεδία των μαχών. Πολλοί είναι αγνοούμενοι μέχρι σήμερα. Είχε γράψει παλαιότερα ο Σουρής ένα συμβολικό ποίημα για τους ήρωες. Επίκαιρο πάντα για τους αγνοουμένους μας ….
 

Οἱ Ἥρωες 

 

Μέσα σε βόλια κι ὀβίδων κρότους
ἔπεσαν νιάτα μὲς στὸν ἀνθό τους.
Πᾶνε λεβέντες, πᾶνε κορμιὰ
κι ἄγνωστα τά ῾θαψαν στὴν ἐρημιά. 

 

Κανεὶς δὲ ξέρει ποὺ τά ῾χουν θάψει,
κανεὶς δὲ πῆγε γιὰ νὰ τὰ κλάψει,
κανεὶς δὲν ἔκαψε γι᾿ αὐτὰ λιβάνι,
κανεὶς δὲν ἔπλεξε γι᾿ αὐτὰ στεφάνι. 

 

Ἀνώνυμ᾿ ἥρωες, ἄγνωστοι τάφοι,
κανένας ὄνομα σ᾿ αὐτοὺς δὲ γράφει,
μήτε τὸ χῶμα τοὺς φιλοῦνε χείλη,
σταυρὸ δὲν ἔχουνε μήτε καντῆλι. 

 

Μόνο μιᾶς κόρης μαργαριτάρια
κυλοῦν σὲ τάφους ποὺ κάποια μέρα
θὰ γίνουν κόσμου προσκυνητάρια
καὶ φάροι Νίκης γιὰ μία μητέρα. 

 

Οι εθελοντές Κύπριοι στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ποτέ δεν δικαιώθηκαν. Οι υποσχέσεις τότε της Αγγλικής κυβέρνησης ότι μετά το πέρας του πολέμου θα παραχωρούσαν αυτοδιάθεση – ΕΝΩΣΗ, στην Κύπρο παρέμειναν στις καλένδες. Πολλοί Κύπριοι εθελοντές, που συμμετείχαν στον Αγγλικό στρατό, τιμήθηκαν με μετάλλια ανδρείας και διπλώματα. Δεν σώζεται τίποτα από αυτά. Οι βετεράνοι μετά τον ΒΠΠ, τα επέστρεψαν όλοι στην Αγγλία με επιστολές διαμαρτυρίας για την αθέτηση των υποσχέσεων των Άγγλων περί Αυτοδιάθεσης της Κύπρου. Μεταξύ αυτών και ο μεγάλος αδελφός της μητέρας μας *Κυριάκος Κάμπου, που υπηρέτησε στον Αγγλικό στρατό σαν επιλοχίας και πολέμησε στο Τομπρούκ της Λιβύης, Ελλάδα κ.α. 

 

Σημ. Κατά την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου από αντιστασιακές οργανώσεις Ελλάδας, συμμετείχαν Κύπριοι σκαπανείς με επικεφαλής Άγγλους αξιωματικούς (γεγονός από τα σημαντικότερα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου).  

 

*Ο Κυριάκος Κάμπου, κατά πληροφορίες των τότε συμπολεμιστών του σαν ειδικός υπαξιωματικός επί εκρηκτικών υλών συμμετείχε στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, υπό των Έντι Μάγερς και Κρις Γουντχάουζ ή τον Τζον Χουκ το 1942.  

 

Μετά την κατάρρευση της ελληνικής άμυνας και αφού σκοτώθηκαν αρκετοί Κύπριοι, οι επιζώντες παρέμειναν στην Ελλάδα και συμμετείχαν ενεργά στον αντιστασιακό αγώνα των Ελλήνων. 

 

Όταν το 1962 η ελληνική κυβέρνηση θέλησε να δώσει τιμητική σύνταξη στους Κυπρίους πολεμιστές, που πολέμησαν στην Ελλάδα, η απάντηση τους εξέπληξε τον Έλληνα πρέσβη: «Εμείς καταταγήκαμε εθελοντικά κύριε πρέσβη. Ου περί χρημάτων η συμμετοχή μας στους αγώνες του Έθνους, της μάνας Ελλάδας.» 

 

Σημειώνεται ότι επίσης τότε η Κύπρος απέστειλε σημαντική οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα και αξιοσημείωτος ήταν η προσφορά των παντρεμένων Ελληνίδων Κυπρίων, που προσέφεραν τις χρυσές τους βέρες για να βοηθήσουν στον αγώνα του Έθνους για ελευθερία. Αντί αυτών τους απονεμήθηκαν τιμητικά χάλκινες …Η μακαριστή μητέρα μου, μέχρι έσχατου τέλους την φορούσε και την θεωρούσε ανεκτίμητη ….. 

 

Το 1941 τον Φεβρουάριο, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Λουκής Ακρίτας, που πολεμούσε εθελοντής στα Αλβανικά βουνά με άλλους Κυπρίους γράφει για το απαράμιλλο θάρρος και ενθουσιασμό των Κυπρίων: «Η ατμόσφαιρα που ζούμε είναι αληθινά ηρωική και οι στιγμές αξέχαστες γιατί μας αναβαπτίζουν, μας ξαναγεννούν.» 

Αυτοί ήταν οι ΕΛΛΗΝΕΣ Κύπριοι.
 

Σχεδόν όλοι οι Κύπριοι φοιτητές που φοιτούσαν στην Ελλάδα κατατάγηκαν σαν εθελοντές και συμμετείχαν σε ηρωικές, νικηφόρες μάχες. 

 

Αυτά τα πολύ «ολίγα» στους «ολίγους», που ερωτούν και τί έκανε η Κύπρος γιά την Ελλάδα. Ελάχιστα και αντιπροσωπευτικά, αναφέρθηκαν, για τις εθνικές προσφορές των Ελλήνων Κύπριων αδελφών στην Ελλάδα και το Έθνος! Η Ελληνική ιστορία κατέγραψε αυτά και άλλα μύρια…. 

 

Οι αγώνες των Ελλήνων της Κύπρου για την ελευθερία της Ελλάδος...
 

«Τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει η μικρή μακρινή θυγατέρα ελληνική *Κύπρος, τη μητρί πατρίδα, ώστε το 1974, η μάνα Ελλάδα να τείνει χείρα βοήθειας με λίγα ψίχουλα, για να σωθεί ένα Ελληνικό ακριτικό νησί, που φυλά Θερμοπύλες και «δεν είναι μακράν…..», αλλά και ούτε ξένη χώρα, κατά μειοδοτική δήλωση του Στρατηγού της χούντας Μπονάνου: «Οι Τούρκοι την Κύπρο χτυπούν ….Εμείς είμαστε Ελλάς…» 

 

Αν μη τι άλλο Ελλαδίτες Ηγέτες μας τιμήστε, σήμερα επάξια αυτή την πονεμένη και εγκαταλελειμμένη απόκληρη Ελληνίδα κόρη. Είναι το ελάχιστο που μπορείτε να πράξετε, τιμής ένεκεν …. Τουλάχιστον στις Εθνικές μας επετείους, ας *θυμόμαστε και την ημισκλαβωμένη Ελληνική Κύπρο, το προπύργιο του Ελληνισμού… 

 

*Έγραψε ο Νομπελίστας Μέγας Σεφέρης:

…..Και τούτα τα κορμιά πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν, έχουν ψυχές. Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν, δε θα μπορέσουν, μόνο θα τις ξεκάμουν αν ξεγίνουνται οι ψυχές. Δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ, δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι, δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό για να σηκώσει το κεφάλι, κι ο άρρωστος νους που αδειάζει δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα, νῆσός τις ἔστι …Κύπρος».

Απόσπασμα. 

 

Στις 12 Μαρτίου 1954, μεταξύ άλλων. έγραψε επίσης στον φίλο του Κύπριο ζωγράφο Αδαμάντιο Διαμαντή: 

«Στο μικρό διάστημα που έμεινα στην Κύπρο, άρχισαν πολλά πράγματα και νομίζω θα με κυνηγούν αδυσώπητα ώσπου να πάρουν μορφή. Παραξενεύομαι όταν το συλλογίζομαι. Η Κύπρος πλάτυνε το αίσθημα που είχα για την Ελλάδα. Κάποτε λέω πως μπορεί να με πήρε για ψυχοπαίδι της».  

Λίγους μήνες νωρίτερα έγραφε από το νησί στην αδελφή του: ««...Τον έχω αγαπήσει αυτόν τον τόπο. Ίσως γιατί βρίσκω εκεί πράγματα παλιά που ζουν ακόμη, ενώ έχουν χαθεί στην άλλη Ελλάδα... ίσως γιατί αισθάνομαι πως αυτός ο λαός έχει ανάγκη από όλη μας την αγάπη και όλη τη συμπαράστασή μας. Ένας πιστός λαός, πεισματάρικα και ήπια σταθερός. Για σκέψου πόσοι και πόσοι πέρασαν από πάνω τους: Σταυροφόροι, Βενετσιάνοι, Τούρκοι, Εγγλέζοι - 900 χρόνια. Είναι αφάνταστο πόσο πιστοί στον εαυτό τους έμειναν και πόσο ασήμαντα ξέβαψαν οι διάφοροι αφεντάδες πάνω τους.»
 

Την ίδια χρονιά έγραψε και στον Γιώργο Θεοτοκά: «Υπάρχουν σε μια γωνιά της γης 400 χιλιάδες ψυχές από την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη, που προσπαθούν να τις αποκόψουν από τις πραγματικές τους ρίζες και να τις κάνουν λουλούδια θερμοκηπίου. Σ' αυτή τη γωνιά της γης δουλεύει μια μηχανή που κάνει τους Ρωμιούς σπαρτούς-Κυπρίους-όχι-Ελληνες, που κάνει τους ανθρώπους μπαστάρδους, με την εξαγορά και την απαθλίωση των συνειδήσεων, με τις κολακείες των αδυναμιών ή των συμφερόντων». 

 

Και ο Εθνικός μας ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης στο διαχρονικό λυρικό επικό ποίημα 9η Ιουλίου 1821, έγραψε και λάλησε…
 

*Στις 9 Ιουλίου 1821, ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός απαγχονίστηκε στην πλατεία Διοικητηρίου της Λευκωσίας πάνω σε μία μουριά που σώζεται μέχρι σήμερα, ενώ την ίδια ημέρα καρατομήθηκαν οι τρεις μητροπολίτες της Κύπρου, ο Πάφου Χρύσανθος, ο Κιτίου Μελέτιος και ο Κυρηνίας Λαυρέντιος. Την επομένη αποκεφαλίστηκαν και εκατοντάδες άλλοι λαϊκοί του καταλόγου. Λίγο πριν τον απαγχονισμό του είπε στον Τούρκο Πασά Μουσελίμι. 

 

Απόσπασμα. 

 

Της Κύπρου η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,/ κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ι-ξηλείψη,/ κανένας, γιατί σιέπει την που τα ‘ψη ο Θεός μου./ Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψει!/ Σφάξε μας ούλους κι ας γενεί το γαίμαν μας αυλάκιν,/ κάμε τον κόσμον μακελλειόν και τους Ρωμιούς τραούλλια,/ αμμά ξερε πως ίλαντρον όντας κοπεί καβάκιν/ τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια./ Το ’νιν αντάν να τρώ’ την γην, τρώει την γην θαρκέται,/ μα πάντα κείνον τρώεται και κείνον καταλυέται./ Μεν μάχεσαι την θάλασσαν να την-ι ’ξηντιλήσεις·/ άδικα λόγια μεν χάννεις κι αρκείς εις την δουλειάν σου./ Τον ήλιον με φύσημαν μπορείς να τον-ι σβήσεις;/ Φώναξε του τζελλάττη σου, σάσ’ την κρεμμασταρκάν σου! ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΩ. ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩ. 

 

Και τι άλλο να γράψω ουκ ημπορώ και τι να λαλώ ουκ οίδα, σκοτίζεται ο λογισμός και το μυαλό στερεύει, παγώνουν χέρια και καρδιά και ο θυμός θεριεύει … 

 

Μόνο. ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940.
 

Και εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ της Κύπρου, ας …
 

Καρτερούμεν μέραν νύχταν/ να φυσήσει ένας αέρας/ στουν τον τόπον πο `ν καμένος/ τζι’ εν θωρεί ποτέ δροσιάν. Για να φέξει καρτερούμεν/ το φως τζιήνης της μέρας/ πο `ν να φέρει στον καθ’ έναν/ τζιαι ΕΝΩΣΗ τζιαι ΛΕΥΤΕΡΙΑ… 

 

Επί τέλους ας βροντοφωνάξουμε εύτολμα ένα δεύτερο μεγάλο «ΟΧΙ», στον νεοσουλτάνο, νεοθωμανό, τουρκομογγολο επίδοξο ολετήρα του Ελληνισμού και τους ομοίους. ΟΧΙ!!!  

 

28η Οκτωβρίου, παρέλαση στο ένδοξο Κίτιον – Λάρνακα, πόλη του Αθηναίου Στρατηγού Κίμωνα απελευθερωτή της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ Κύπρου, που μεταξύ πολέμου και ντροπής, επέλεγε πάντα το ΠΡΩΤΟ και ΝΕΚΡΟΣ ΕΝΙΚΑ. 

 

Προτομή – αδριάντας του ένδοξου Αθηναίου Στρατηγού Κίμωνα στο Κίτιον, γιου του Μιλτιάδη του Αθηναίου πρωταγωνιστή της μεγάλης στρατιωτικής νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών στον Μαραθώνα.   

 

Την άνοιξη του 449 π. Χ. Ελληνικός στόλος, απέπλευσε από Πειραιά, για την Κύπρο υπό την προσωπική αρχηγία του Κίμωνος και με υπαρχηγό τον Αναξικράτη (Διόδ. XII, 4). Το Κίτιον, προπύργιο των Περσών και των Φοινίκων στο νησί, το πολιόρκησε και κατατρόπωσε τους Πέρσες, οι οποίοι τράπηκαν σε φυγή. Ο ίδιος ο Κίμων πέθανε αιφνίδια, ίσως λόγω τραυματισμού ή ελονοσίας, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Κιτίου. Φήμες αναφέρουν ότι το σώμα του, λόγω πιθανής επερχόμενης, σήψης, κάτι που οι Αθηναίοι θεωρούσαν ασέβεια, μάλλον θάφτηκε στο Κίτιον και μόνο το κενοτάφιο του με τον οπλισμό του μεταφέρθηκα στην Αθήνα. Εκτός από την πιο πάνω νικηφόρα ναυμαχία του 449 π.Χ., κατά τη διάρκεια της οποίας έχασε τη ζωή του, ήλθε και πιο πριν στο νησί, αμέσως μετά τη λαμπρή του νίκη στον Ευρυμέδοντα (469 π.Χ.), όπως γράφει ο Πολύαινος (Στρατηγήματα, 1.34.1). Τότε η Κύπρος δεν κειτόταν μακράν…και ο Κίμωνας έλεγε, ΟΧΙ στην κατοχή της Ελληνικής Κύπρου. 

 

Αντώνιος Αντωνάς – Συγγραφέας από Ελληνική Κύπρο, με ρίζες από την κατεχόμενη Αγία Μεσαορία, γη Αγίων και Ηρώων. Αδελφός εθνομάρτυρα, που έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος και την υστάτη ώρα πολυβολώντας φώναξε στους Τούρκους εισβολείς βαρβάρους …

ΟΧΙ! ΕΓΩ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ, ψελλίζοντας τον Εθνικό Ύμνο. ΟΧΙ! ΣΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ… 

 

Αποσπασματικές πληροφορίες με πρόσθετα σχόλια και πληροφορίες, Ιστορία της Κύπρου, Αρχείο Πολεμικού Μουσείου Αθηνών, παλαιότερα άρθρα μου και ιστορικά βιβλία ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΥΠΡΟΣ, ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ, ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

Η ιστορική αλήθεια για το ’40 και το δεύτερο ”ΟΧΙ”

”Allors, c’est la guerre?” (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο;)

 

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 

Μια από τις πολλές ”αμαρτίες” της σύγχρονης ελληνικής Εκπαίδευσης είναι η μη ορθή αποτίμηση της αξίας της Ιστορίας, κάτι που αντανακλά φωτογραφικά στα σχολικά προγράμματα και τη διδακτέα Ύλη των σχολικών μαθημάτων. 

 

Η επικράτηση της τεχνοκρατικής αντίληψης στην Εκπαίδευση στάθηκε δυστυχώς μοιραία για το μάθημα αυτό, όπως και η εξαρχής ένταξή του στην ομάδα θεωρητικού ενδιαφέροντος, ενώ θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως υποχρεωτικό μάθημα εθνικής συνείδησης που υπερβαίνει τις Κατευθύνσεις Σπουδών των μαθητών και συγκεντρώνει υψηλή μοριοδότηση στις Πανελλαδικές εξετάσεις για όλους. 

 

Αποτέλεσμα της ”υποβάθμισης” της Ιστορίας στο επίπεδο των ”κοινών” σχολικών μαθημάτων, ήταν η σταδιακή συρρίκνωση της ύλης της, με συνέπεια να πεταχτούν στον Καιάδα κεφαλαιώδους σημασίας ιστορικές περίοδοι, πράγμα που ανάγκασε τους μαθητές να διαβάζουν το μάθημα αποσπασματικά αρκούμενοι σε στοιχειώδεις πληροφορίες για πρόσωπα και γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία του Έθνους μας.  

 

Εύλογο συνακόλουθο αυτού, ήταν η απώλεια λάμψης της Ιστορίας στη συνείδηση των μαθητών, ώσπου κάποια στιγμή η άγνοια και τα περιοδικά ”στρογγυλέματα” επώδυνων ιστορικών γεγονότων (για λόγους πολιτικούς και διπλωματικούς) οδήγησαν στην αδιαφορία και την αποστροφή μερίδας μαθητών προς την Ιστορία. 

 

Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, αλλά και οι ”άτεχνοι” ιστοριογράφοι των σχολικών βιβλίων, όπως και οι διδάσκοντες το μάθημα εκπαιδευτικοί (όχι τόσο οι φιλόλογοι, όσο οι εκτός ειδικότητας άλλων κλάδων, οι οποίοι δέχονται να τη διδάξουν — με β’ ανάθεση — για να καλύψουν το ωράριό τους, ενώ δεν την γνωρίζουν ουσιαστικά και δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτήν)…  

 

Με τα υπάρχοντα δεδομένα, στα οποία πρέπει να προσθέσουμε και τη δυσανεξία των σύγχρονων μαθητών στην ”ξερή” αφήγηση των σχολικών εγχειριδίων και τη ”στεγνή” διδασκαλία (χωρίς εθνική ζέση που να στοχεύει στην έξαρση του φρονήματός τους) από μεγάλο αριθμό εκπαιδευτικών, επόμενο είναι να βγαίνουν απ’ τα σχολεία οι νέοι μας με ελλιπέστατες γνώσεις και να συμβάλλουν με την άγνοιά τους στην διακωμώδηση της ιστορίας. 

 

Έτσι, για παράδειγμα, ακούμε από μαθητές των δυο πρώτων βαθμίδων Εκπαίδευσης — σε πανελλήνια μετάδοση — για ”απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης στις 26 Οκτωβρίου του… 1940”, για ”το ”ΟΧΙ” των Ελλήνων το… 1821”. Και το ανεκδιήγητο: ότι ”ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν… Καγκελάριος της Γερμανίας και το ”ΟΧΙ” του ’40 δεν ειπώθηκε από τον ίδιο, αλλά από τον λαό… 

 

Η ιστορική αλήθεια, ωστόσο — είτε οφείλεται σε αμάθεια είτε σε κομματικό επηρεασμό και φανατισμό – δεν παραχαράσσεται, δεν παραποιείται. Κι αυτή λέει ότι το ”ΟΧΙ” το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς και όχι ο λαός μας τη κρίσιμη ώρα, για να μην είμαστε λαϊκιστές και ανιστόρητοι. 

 

Το είπε ο τότε πρωθυπουργός στον Εμμανουέλε Γκράτσι (ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, λίγα λεπτά μετά την 3η πρωινή), την ώρα που ο ελληνικός λαός κοιμόταν ανύποπτος, βυθισμένος στα όνειρά του. 

 

Την ώρα που ο Ιταλός εισβολέας χτυπούσε την πόρτα μας με την επίδοση τελεσιγράφου στον Μεταξά από τον Ιταλό πρέσβη, ο οποίος νωρίτερα έπαιζε μπριτζ και έλεγε ανέκδοτα σε φιλικό του σπίτι στην Αθήνα, για να πείσει τους παρευρισκόμενους εκπροσώπους της κυβέρνησης ότι όλα βαίνουν καλώς και η φασιστική Ιταλία ”θα σεβαστεί την νησιωτική και ηπειρωτική ακεραιότητα της Ελλάδος”. 

 

Και τους έπεισε, γιατί — αν και υποψιασμένοι από καιρό — εκείνη τη νύχτα ήταν ανυποψίαστοι σχεδόν όλοι, επηρεασμένοι απ’ το γεγονός ότι το Εθνικό Θέατρο Αθηνών είχε ανεβάσει το μελόδραμα του Τζιάκομο Πουτσίνι ”Μαντάμ Μπατερφλάι” με πολλούς υψηλούς προσκεκλημένους, μεταξύ των οποίων ήταν (μετά από πρόταση-παγίδα του Γκράτσι) ο γιος του διάσημου Ιταλού συνθέτη. 

 

Ήταν ανυποψίαστοι σχεδόν όλοι πλην του Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος — αν και είχε πέσει από νωρίς για ύπνο — στριφογύριζε ανήσυχος στο κρεβάτι του σαν από κάποια προαίσθηση ότι κάτι θα συμβεί, γιατί τα σημάδια είχαν σταλεί από νωρίς με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό του εύδρομου καταδρομικού ”Έλλη” (15 Αυγούστου 1940). 

 

Έτσι δεν χρειάστηκε να ρωτήσει τον νυχτερινό επισκέπτη του για τον λόγο της επίσκεψής του στην πρωθυπουργική κατοικία (οδό Κεφαλληνίας, Κηφισιά). Μόνο διάβασε με ελαφρά τρεμάμενα χέρια το τελεσίγραφο που του παρέδωσε ο Γκράτσι. Ύστερα σήκωσε το βλέμμα του πάνω του και με πρόσωπο φορτωμένο συγκίνηση τον ρώτησε: 

”Allors, c’est la guerre?” (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο;)
 

Ο Γκράτσι, αμήχανος μπροστά στον γηραιό Έλληνα πρωθυπουργό, του απάντησε πως δεν επρόκειτο για πόλεμο, αλλά για… ”διευκόλυνση” που ζητούσε η Ιταλία, προκειμένου οι δυνάμεις της να καταλάβουν κάποια σημεία στρατηγικής σημασίας της χώρας μας. 

 

Ήταν η ώρα του ”ΟΧΙ”!!! Του ”ΟΧΙ” που κουβαλούσε το ” Ἤ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς” (μτφ: Ή με αυτήν (την ασπίδα) ή πάνω σ’ αυτήν, κοινώς ”Γύρνα πίσω νικητής ή νεκρός) των μητέρων της αρχαίας Σπάρτης οι οποίες ξεπροβόδιζαν τα παιδιά τους στον πόλεμο (Πλούταρχος ”Ἠθικά”- Λακαινῶν Ἀποφθέγματα). 

 

Του ”ΟΧΙ” που έγινε θρύλος, έπος, δίδαγμα θάρρους, εθνικής αξιοπρέπειας και τιμής για όλους τους λαούς της γης οι οποίοι αρνούνται να υποδουλωθούν σε ξένο εισβολέα. Του ”ΟΧΙ” που από τη στιγμή που ειπώθηκε, ξεθώριασε την πολιτική προσκόλληση του Έλληνα δικτάτορα στον φασισμό ενώνοντας τη φωνή του με εκείνην του Έθνους για άμυνα μέχρις εσχάτων απέναντι στον εχθρό. 

 

Έτσι πέρασε στην Ιστορία ο Μεταξάς ως πατριώτης πρωθυπουργός που εκπροσώπησε με το ”ΟΧΙ” του το σύνολο των Ελλήνων, αφού — για χάρη των εθνικών συμφερόντων — απεκδύθηκε την φασιστική ιδεολογία του γυρίζοντας την πλάτη στις φασιστο-ναζιστικές δυνάμεις του Άξονα, για να συνεργαστεί με τις δυνάμεις των Συμμάχων που τον πολεμούσαν. 

 

Για να συνεργαστεί αφυπνίζοντας ταυτόχρονα τον ελληνικό λαό έγκαιρα, ώστε να είναι προετοιμασμένος και να συμπαραταχθεί ενωμένος στο πλευρό των στρατευμένων παιδιών του. Χάρη σ’ αυτήν την εθνική ομοψυχία στρατού και λαού κερδίσαμε έναν άνισο πόλεμο, ο οποίος μας χάρισε τελικά τη Δόξα του ’40. 

 

Τη Δόξα που ήταν έργο των ενωμένων και όχι των διχασμένων Ελλήνων. Αυτών που έκαναν την Οικουμένη να υποκλιθεί στην ανδρεία, την αυταπάρνηση και την απαράμιλλη διάθεση των στρατιωτών μας για θυσία υπέρ των οσίων και των ιερών μας. 

 

Έκαναν την Οικουμένη να παραδεχτεί ότι δεν ήταν υπερβολική η φράση του Ουίνστον Τσώρτσιλ που τους αθανάτισε: ”Στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!!!». 

 

Κι αυτή ήταν μια μεγάλη αλήθεια, απ’ τη στιγμή που — αν και υστερούσαν αριθμητικά και εξοπλιστικά — αντιμετώπισαν (στρατός, επίστρατοι και λαός) την κήρυξη πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδας ”με το χαμόγελο στα χείλη” και τη σιγουριά ότι θα έριχναν τους Ιταλούς στη θάλασσα. 

 

Και τους έριξαν μετατρέποντας τον ελληνοϊταλικό πόλεμο σε Αλβανικό Έπος. Τους έριξαν με εφόδια την πίστη, τα ιδανικά και την αγάπη για την πατρίδα. Έτσι καταγράφηκε με χρυσά γράμματα στην Ιστορία το Έπος του Ελληνισμού, το Έπος του ’40, χρωματισμένο απ’ την πολεμική ιαχή ”Αέρα” των αγωνιζόμενων Ελλήνων. 

 

Το Έπος που δεν περιορίστηκε μόνο στους μήνες των στρατιωτικών συγκρούσεων στο μέτωπο (Πίνδος-Βόρεια Ήπειρος- κυνήγι των Ιταλών φασιστών στη γη, τον αέρα και τις θάλασσες της Ελλάδας μέχρι ολοκληρωτικής ήττας τους), αλλά συνεχίστηκε να γράφεται και μετά την Γερμανική εισβολή τον Απρίλιο του ’41. 

 

Συνεχίστηκε να γράφεται και στα χρόνια της τετραετούς υποδούλωσης της πατρίδας μας στη Γερμανία του Χίτλερ, γιατί οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις (μαζί με την εξόριστη κυβέρνηση Τσουδερού) δεν έπαψαν να αγωνίζονται στο πλευρό των Συμμάχων και μετά την παράδοση στους Ναζί του τελευταίου ”κάστρου αντίστασης” στην Ελλάδα, της Κρήτης. 

 

Και το έκαναν μέσα από αντιφασιστικά ελληνικά κινήματα με πεδίο αγώνων κατά του φασισμού-ναζισμού την Μέση Ανατολή, την ίδια περίοδο που ο λαός μας — με την στήριξη της Εκκλησίας και ανθρώπων των Γραμμάτων και των Τεχνών — έδινε τιτάνιο αγώνα στο εσωτερικό μέτωπο κατά των Γερμανών κατακτητών συμμετέχοντας σε δράσεις της Εθνικής Αντίστασης μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας (1944). 

 

Έχουν περάσει ογδόντα δύο χρόνια από την ημέρα του ”ΟΧΙ” και εμείς οι νεότεροι Έλληνες, όσο κι αν έχουν ξεθωριάσει οι αξίες και τα ιδανικά του ηρωικού παρελθόντος μας, εξακολουθούμε να τιμούμε την 28η Οκτωβρίου του 1940 όχι από υποχρέωση, αλλά από εθνική ανάγκη εσώψυχη και συνειδητή, ώστε να αντλούμε δύναμη απ’ τον απαράμιλλο ηρωισμό εκείνων απέναντι στους νέους επιβουλείς μας. 

 

Διάθεση συμφιλίωσης και συνεργασίας είχαμε πάντοτε σαν λαός στο διάβα της φιλειρηνικής μας πορείας, αλλά όταν ο οποιοσδήποτε ”Καίσαρας” ή ”Σουλτάνος” της Δύσης και της Ανατολής μάς ζητάει να του παραδώσουμε τη χώρα μας ή κεκτημένο αυτής βαμμένο με αίμα των ηρωικών μας προγόνων, η δική μας απάντηση είναι και θα είναι πάντοτε ”ΟΧΙ”!!! 

 

Ένα δεύτερο ”ΟΧΙ” απόλυτα ταυτισμένο με το ”Μολών Λαβέ” του Λεωνίδα στα Στενά των Θερμοπυλών και εκείνο το πρώτο του Ιωάννη Μεταξά που έκαναν πράξη οι Έλληνες στα πεδία της μάχης με τις μεγαλειώδεις νίκες τους το 1940!..

 

πηγή

Εικογραφημένο αφιέρωμα στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο

Ο Μουσολίνι παρατηρεί το ύψωμα 731

Ιταλός νεκρός

Ελληνες στο υψωμα

Αναπαράσταση

Ιταλοί

Ιταλοί

Αναμνηστική φωτογραφία Ιταλών

Επιχρωματισμένη αληθινή φωτογραφία Ελλήνων στην Πίνδο

Ιταλοί

Επιχρωματισμένη αληθινή φωτογραφία Ελλήνων στην Πίνδο

Ελληνικό Ιππικό

Ιταλοί

Επιθεώρηση Ιταλικής μονάδας

Αναπαράσταση του Ηλία Περγαντή

Αναπαράσταση του Ηλία Περγαντή

Επιχρωματισμένη αληθινή φωτογραφία Ελλήνων στην Πίνδο

Αναπαράσταση του Ηλία Περγαντή

Αναπαράσταση

Αναπαράσταση

Ιταλοί

Ελληνες

Επιχρωματισμένη αληθινή φωτογραφία Ελλήνων στην Πίνδο

Ιταλοί στο μέτωπο

Ιταλοί

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας με συμπολεμιστές του

Αναπαράσταση

Το πλήρωμα του υποβρυχίου Παπανικολής

Ιταλός στρατηγός συζητάει με τραυματίες Ιταλούς

Ιταλική επίθεση στο ύψωμα 731

Πρόκειται για αληθινές φωτογραφίες, καλλιτεχνικές απεικονίσεις και αναπαραστάσεις...