Πρέπει να μάθει ο ελληνικός λαός, ακόμη και ο πιστός, να μην αντιδράει σε τίποτα και να μην λέει "OXI" σε τίποτα.

Γράφει ο Καππαδόκης
 

Οι εθνομηδενιστές της πατρίδας μας, οι οποίοι έχουν αναλάβει εργολαβικά το έργο της αποδόμησης της εθνικής μας συνείδησης, αφού απέδειξαν δήθεν την μη ύπαρξη του κρυφού σχολειού διότι όπως λένε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρχε ελευθερία στην παιδεία και στη θρησκεία, αφού αποδόμησαν την εορτή της 25ης Μαρτίου ψάχνοντας να βρουν το χρονικό σημείο έναρξης της επανάστασης, λες και η επανάσταση είναι ποδοσφαιρικός αγώνας, τα τελευταία χρόνια βάλθηκαν να αποδομήσουν και την 28η Οκτωβρίου. Ψάχνοντας λοιπόν κάποιος στο διαδίκτυο για το «Όχι» του Μεταξά θα βρει πλήθος σελίδων που υποστηρίζουν ότι δεν είπε ποτέ όχι ο Μεταξάς στους Ιταλούς (βλ. https://www.efsyn.gr/politiki/316510_o-metaxas-ohi-kai-o-ypoyrgos-tis-hoyntas).
 

Αυτό όμως που κάνει εντύπωση είναι ότι είναι τόσο αστεία τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, που ακόμα και οι ομοϊδεάτες αναγνώστες τους στα σχόλια του άρθρου αντιδρούν και τους γράφουν σχόλια του στυλ: μπράβο σας, με τις ανοησίες που γράφετε, μας βλέπω πάλι στις εκλογές να ψάχνουμε να βρούμε την ψήφο μας. 

 

Αυτοί λοιπόν δεν καταλαβαίνουν ότι εκτίθενται με αυτά που γράφουν; Προφανώς το καταλαβαίνουν αλλά δεν τους νοιάζει. Και γιατί δεν τους νοιάζει; Διότι είναι πασιφανές ότι οι άνθρωποι αυτοί εκτελούν εντεταλμένη αποστολή. Και ποια είναι η αποστολή τους;

 

Να αποδομήσουν κάθε τι εθνικό, κάθε τι για το οποίο έχουν να υπερηφανεύονται οι Έλληνες, κάθε τι που τους ενώνει και τους κάνει να αισθάνονται υπερήφανοι που είναι Έλληνες. Πρέπει ο Έλληνας να αισθάνεται μειονεκτικά για τον εαυτό του, για να μπορεί να είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμος. 

 

Να δέχεται τα μνημόνια και να μην αντιδράει, να δέχεται την εκχώρηση εθνικών του δικαιωμάτων αδιαμαρτύρητα και γενικά να εμπεδώσει το ότι είναι μία αποικία και ως καλή αποικία πρέπει να δέχεται τους αποικιοκράτες του με χαρά και ευγνωμοσύνη. Δεν μπορεί λοιπόν να αισθάνεται ότι μπορεί να πει Όχι. 

 

Δεν μπορεί να αισθάνεται ότι μπορεί να αντιδράσει σε αυτά που γίνονται εναντίον του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δέχεται παθητικά την μοίρα του. Οπότε πρέπει να του δώσουμε να καταλάβει ότι και το Όχι που είπε κάποτε, στην πραγματικότητα δεν ήταν όχι, αλλά ήταν κι αυτό μια παθητική αποδοχή της μοίρας του, μια παθητική αποδοχή ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

 

Πρέπει λοιπόν ο ελληνικός λαός να μην αντιδράει σε τίποτα και να μην λέει όχι σε τίποτα. Την μοναδική φορά που τα τελευταία χρόνια έγινε δημοψήφισμα στην χώρα μας, ο λαός είπε όχι και το όχι την άλλη μέρα το έκαναν ναι, λέγοντας του ότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. 

 

Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να αποδεχόμαστε την μοίρα μας και να εμπεδώσουμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση αλλά συνεχώς πρέπει να υπακούουμε στα κελεύσματα των δυνατών υποτίθεται συμμάχων αλλά στην πραγματικότητα αφεντικών. Φτάσαμε στο σημείο να βγαίνει ο υπουργός και να μας λέει ότι πρέπει να σπεύσουμε να πάρουμε τις καινούργιες ταυτότητες διότι τον πιέζουν οι αμερικάνοι. Αν είναι και ποτέ δυνατόν! 

 

Παλιότερα κάτι τέτοιο θα θεωρούταν αδιανόητο. Βέβαια δεν θα πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις. Πάντοτε οι κυβερνώντες την Ελλάδα ήταν πλήρως ελεγχόμενοι από την Αγγλία και την Αμερική. 

 

Πάντοτε εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα τους αλλά δεν έβγαιναν να το πουν ανοιχτά, διότι φοβόντουσαν την αντίδραση του κόσμου ο οποίος ήθελε να έχει μία ανεξάρτητη και πατριωτική κυβέρνηση, να ζει σε μία χώρα ελεύθερη και ανεξάρτητη. Πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο που ούτε καν κρύβονται. 

 

Έχουν πετύχει το σκοπό τους και έχουν φτάσει τον ελληνικό λαό σε τέτοια σημεία παθητικότητας που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βγαίνουν πλέον ευθέως και να του λένε ότι πρέπει να δεχθεί το ένα ή το άλλο διότι αυτό προστάζουν τα αφεντικά από την Αμερική ή την Ευρώπη. Και ο ελληνικός λαός έχει υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου και έχει μάθει καλά το μάθημα του, ότι πρέπει οπωσδήποτε να ευθυγραμμίζεται με ό,τι λέει η Αμερική και η Ευρώπη για να γίνει κι αυτός προοδευτικός όπως αυτοί.

 

Ένας κομπλεξικός μιμητισμός δηλαδή του χειρίστου είδους. Υπό κανονικές συνθήκες, κάποιος που θα μάθαινε ότι οι Αμερικάνοι θέλουν να μας βάλουν να πάρουμε τις καινούργιες ταυτότητες, θα καταλάβαινε ότι αυτό δεν είναι για καλό μας. Ότι αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Αμερικάνων οι οποίοι θέλουν να φέρουν μία παγκόσμια κυβέρνηση και να ελέγχουν όλους τους πληθυσμούς. 

 

Και ούτε και αυτό το κρύβουν. Μερικοί από τους σημαντικότερους πολιτικούς της χώρας μας έχουν βγει ανοιχτά και έχουν μιλήσει για την ανάγκη μίας παγκόσμιας κυβέρνησης. Μόλις πριν ένα μήνα ο πρωθυπουργός της χώρας μας μίλησε στην Σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ και είπε ότι πρέπει να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη στην παγκόσμια διακυβέρνηση, διότι όπως είπε οι παγκόσμιες προκλήσεις απαιτούν παγκόσμιες λύσεις.

 

Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ζωτικής σημασίας. Αυτός είναι δηλαδή ο πρωταρχικός τους στόχος, δεν το κρύβουν, να φέρουν την παγκόσμια διακυβέρνηση. 

 

Είναι δυνατόν ποτέ ένας πρωθυπουργός μίας χώρας να έχει σαν πρωταρχικό του στόχο να φέρει την παγκόσμια διακυβέρνηση και την ίδια στιγμή να ασκεί πολιτική προς το εθνικό συμφέρον της χώρας του; Αφού το λέει ξεκάθαρα, ότι η πρωταρχική του έννοια δεν είναι να κυβερνήσει ο ίδιος την χώρα του, αλλά να παραδώσει την διακυβέρνηση της σε μία παγκόσμια κυβέρνηση. 

 

Άρα λοιπόν το μόνο πράγμα που θα κάνει αυτός ο άνθρωπος είναι να συμμορφώνεται πλήρως με τα κελεύσματα της σκιώδους προς το παρόν παγκόσμιας διακυβέρνησης και επίσης θα κάνει το παν για να φέρει αυτήν την παγκόσμια διακυβέρνηση στο προσκήνιο και να της παραδώσει και επίσημα τα ηνία της χώρας του. 

 

Είναι πραγματικά λυπηρό. Όχι γι’ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά για τον ελληνικό λαό, να εμπιστεύεται τέτοιους ανθρώπους και να τους ψηφίζει για να τον κυβερνήσουν. Είναι πραγματικά λυπηρό.

 

Στην προοπτική λοιπόν αυτής της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που είναι ο νέος φασισμός που απειλεί τον κόσμο, προωθούν καινούργιες ταυτότητες και προσωπικούς αριθμούς. Στην προοπτική αυτή προκαλούν παγκόσμιες προκλήσεις όπως τις ονομάζουν για να προβάλλουν κατόπιν την ανάγκη να δοθούν παγκόσμιες λύσεις. 

 

Μια τέτοια παγκόσμια πρόκληση ήταν και η πανδημία του κορονοϊού κατά την διάρκεια της οποίας έγιναν όλες οι πρόβες για την ετοιμαζόμενη και πολυπόθητη παγκόσμια ολοκληρωτική διακυβέρνηση όπου οι κινήσεις των πάντων θα ελέγχονται και όσοι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις, προβάλλουν αντιστάσεις και λένε όχι στο κεντρικό αφήγημα της παγκόσμιας διακυβέρνησης θα αποβάλλονται αμέσως από το σύστημα και θα περιθωριοποιούνται. 

 

Στην κατεύθυνση αυτή χρησιμοποιούνται επίσης και οι συνωμοσιολογίες. Υπάρχει μία ολόκληρη βιομηχανία συνωμοσιολογιών η οποία κι αυτή ελέγχεται από τους ίδιους: από το βαθύ κράτος των ηνωμένων πολιτειών και από αυτούς που θέλουν να φέρουν την παγκόσμια διακυβέρνηση. 

 

Διότι οι συνωμοσιολογίες δεν είναι τίποτα άλλο από την αλήθεια, από την διατύπωση των σχεδίων τους και όχι μόνο σχεδίων αλλά και γεγονότων, αλλά από στόματα γραφικών ανθρώπων οι οποίοι συγχέουν αυτές τις αλήθειες με υπερβολές και μύθους έτσι ώστε να μην γίνονται πιστευτές και να απαξιώνονται. 

 

Έτσι αυτοί προχωρούν κανονικά στα σχέδια τους και όταν κάποιος πάει να διαμαρτυρηθεί και να αντισταθεί καταγγέλλοντας την αλήθεια, αμέσως απαξιώνεται ως συνωμοσιολόγος.

 

Στην αρχή της πανδημίας, όποιος έβγαινε και έλεγε την αλήθεια, ότι ο κορονοιός δηλαδή είναι κατασκευασμένος σε εργαστήρια της Κίνας τα οποία χρηματοδοτούσαν Αμερικάνοι, αμέσως έπεφταν να τον φάνε και τον χαρακτήριζαν ως συνωμοσιολόγο.

 

Μάλιστα για να ανατρέψουν αυτό το σενάριο κάποιοι επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας Τσιόδρας, έγραψαν μία εργασία στην οποία υποτίθεται ότι απεδείκνυαν ότι ο κορονοϊος δεν προήλθε από το εργαστήριο αλλά από την φύση. 

 

Ο νομπελίστας όμως Μοντανιέ αμέσως βγήκε και είπε ότι ο ιός αυτός, στην αλληλουχία του έχει στοιχεία από τον ιό του AIDS, τα οποία είναι αδύνατον να προέκυψαν από φυσικές διεργασίες. Συνωμοσιολόγος λοιπόν και ο Μοντανιέ. Αφού επέβαλλαν λοιπόν για δύο χρόνια και βάλε το αφήγημα τους στις κοινωνίες, έκαναν το πείραμα τους και τελείωσαν, τώρα πλέον στην Αμερική θεωρείται δεδομένο ότι η πιο πιθανή προέλευση του ιού ήταν από το εργαστήριο. Δεν λένε βέβαια ότι έγινε επίτηδες αλλά ότι ξέφυγε από λάθος. 

 

Το θέμα όμως είναι ότι κάθε φορά, ό,τι λένε οι συνωμοσιολόγοι, μετά από λίγο το λένε και οι ίδιοι επίσημα. Αφού πρώτα διαχειριστούν όπως ξέρουν αυτοί την κοινή γνώμη και στιγματιστούν οι αντιφρονούντες με αρνητικούς χαρακτηρισμούς, μετά βγαίνουν και τα λένε και οι ίδιοι, χωρίς να τους λέει κανένας τίποτα. 

 

Όταν τα λένε οι αντιφρονούντες χαρακτηρίζονται συνωμοσιολόγοι από τους δημοσιογράφους. Όταν τα ίδια πράγματα βγαίνουν και τα λένε οι κυβερνώντες, οι δημοσιογράφοι τα δέχονται ως αναγκαία πραγματικότητα στην οποία πρέπει να προσαρμοστούμε. 

 

Ας υποθέσουμε ότι έβγαινε κάποιος και έλεγε ότι ο πρωθυπουργός και όλη η ελίτ προγραμματίζουν να μας φέρουν μία παγκόσμια διακυβέρνηση που θα ελέγχει τα πάντα. 

 

Αμέσως θα τον χλευάσουν και κανένας δεν θα του δώσει σημασία γιατί τα λεγόμενα του θα φανούν στους πολλούς ως υπερβολικά και ως συνωμοσιολογίες. Να όμως που βγαίνει πλέον ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το λέει επίσημα. 

 

Κι όμως, αφού με τον πιο επίσημο τρόπο αποδεικνύεται ότι δεν είναι συνωμοσιολογία αλλά αλήθεια, παρ’ όλ’ αυτά κανένας δεν αντιδράει. Όλοι είναι παραδεδομένοι στην μοίρα τους. Και μοιάζουν σαν τους συνεργάτες των Γερμανών στην γερμανική κατοχή οι οποίοι την ίδια δικαιολογία έφερναν: Οι Γερμανοί θα κατακτήσουν τους πάντες, είναι πανίσχυροι, δεν έχει νόημα εμείς να αντιστεκόμαστε, ας κοιτάξουμε το συμφέρον μας και ας συνεργαστούμε μαζί τους για να δούμε όφελος. Έτσι σκεφτόντουσαν και έγιναν προδότες. 

 

Στην κατεύθυνση αυτή της ετοιμασίας της παγκόσμιας διακυβέρνησης επίσης αποδομείται κάθε τι εθνικό και προβάλλεται κάθε τι ατομικό, όπως τα ατομικά δικαιώματα που υπερπροβάλλονται, έτσι ώστε ο κάθε άνθρωπος να μην σκέφτεται συλλογικά αλλά ατομικά. 

 

Οι εθνικές συνειδήσεις είναι εμπόδιο για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Έτσι λοιπόν έχουν κατακερματίσει τα έθνη σε άτομα. Το ατομικό συμφέρον έχει μπει πάνω από το εθνικό συμφέρον. 

 

Δεν υπάρχει καν η έννοια του εθνικού συμφέροντος. Ως εθνικό συμφέρον θεωρείται κάτι που έχει χρωματιστεί αρνητικά, ως φασιστικό, ακροδεξιό, εθνικιστικό και τα τοιαύτα. Η ίδια λογική με την συνωμοσιολογία που είπαμε πριν. 

 

Ταυτίστηκε το εθνικό συμφέρον με ακραίες νεοναζιστικές ομάδες όπως η Χρυσή Αυγή και έτσι όποιος μιλήσει πλέον για έθνος θεωρείται χρυσαυγίτης και έτσι μπορούν αυτοί ανενόχλητοι να ξεπουλάνε την Μακεδονία, να ξεπουλάνε το Αιγαίο και να μην τους λέει κανένας τίποτα.

 

Το εθνικό συμφέρον λοιπόν αποδομήθηκε τελείως ως κάτι αρνητικό και προωθήθηκε το ατομικό συμφέρον. Το ατομικό συμφέρον ως ατομική επιβίωση και ως ικανοποίηση των βασικών μας αναγκών τις οποίες ικανοποιούμε με τα διάφορα επιδόματα που μας δίνουν και έτσι μας κρατάνε υποταγμένους και ικανοποιημένους στην μικρότητα μας, συντηρώντας παράλληλα και την αίσθηση ότι τους έχουμε ανάγκη, διότι αν μας κόψουν το επίδομα αλλοίμονο μας.

 

Επίσης προωθείται το ατομικό συμφέρον μέσα από την ικανοποίηση όλων των κατώτερων επιθυμιών και ενστίκτων του ανθρώπου. Έτσι προωθείται κάθε ανωμαλία και επιδιώκεται να υπάρχει όπου είναι δυνατόν, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μένει εγκλωβισμένος σε αυτές τις κατώτερες και διαστροφικές επιθυμίες οι οποίες τον απομονώνουν από το σύνολο και παράλληλα τον κάνουν να αισθάνεται ελεύθερος στην ατομικότητα του. 

 

Έτσι λοιπόν για χάριν της ικανοποίησης της διαστροφής του, δεν έχει κανένα πρόβλημα να γκρεμιστούν τα πάντα γύρω του. Άλλωστε το λένε απερίφραστα στις διαδηλώσεις τους. Να πάει στον έξω από δω η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια για να ζήσουμε εμείς. 

 

Αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα θέλουν να φέρουν στην κοινωνία. Γι’ αυτό και ενώ λένε τέτοια συνθήματα δημόσια, κανένας δεν τους συνέλαβε, κανένας δεν τους έκανε μήνυση. Όταν όμως κάποιος καταγγείλει την διαστροφή ως αμαρτία αμέσως θα του κάνουν μήνυση για ρητορική μίσους. 

 

Αυτό το αποτέλεσμα λοιπόν θέλουν να φέρουν και το έχουν καταφέρει. Να περιχαρακωθεί ο καθένας στην ατομικότητα του και να αδιαφορεί για τα κοινά και έτσι να μην υπάρχει καμία αντίδραση όταν θα φέρουν την παγκόσμια διακυβέρνηση και τον έλεγχο των πάντων.

 

Στις εκλογές που έγιναν στην Αμερική, στην προεκλογική τους εκστρατεία οι δημοκρατικοί έβγαλαν μία διαφήμιση στην τηλεόραση για να κατηγορήσουν τους ρεπουμπλικάνους, και τι έδειξαν οι άνθρωποι; Έδειξαν έναν νεαρό να αυτοϊκανοποιείται βλέποντας στην οθόνη του κινητού του κάτι ανήθικο. 

 

Και εκείνη την στιγμή μπήκε ένας ρεπουμπλικάνος και του πήρε το κινητό λέγοντας του ότι αυτά τα ανήθικα θεάματα εμείς θα τα απαγορέψουμε. Και το προβάλουν αυτό για να κατηγορήσουν τους ρεπουμπλικάνους. Τι να πούμε λοιπόν άλλο από’ κει και πέρα. Αυτές είναι οι ελευθερίες και οι αξίες που υπερασπίζονται.

 

Αυτός είναι γι’ αυτούς ο ιδεώδης άνθρωπος, αυτός είναι το πρότυπο του ελεύθερου ανθρώπου τον οποίο θέλουν δήθεν να προστατέψουν από τους φασίστες. 

 

Έτσι θέλουν τους ανθρώπους να είναι. Να ασχολούνται με τα σεξουαλικά, ο καθένας μόνος του, απομονωμένος στον σεξουαλικό του κόσμο και αδιάφορος για συλλογικότητες όπως το έθνος, αδιάφορος για πνευματικές αξίες και ιδανικά και έτσι να ανυπομονεί κιόλας πότε θα συνδεθεί με τον κεντρικό υπολογιστή της παγκόσμια διακυβέρνησης ο οποίος θα ελέγχει τα πάντα και θα του παρέχει όλες τις ευκολίες και όλες τις ηδονές που επιθυμεί κι αυτό είναι όλο. 

 

Ούτε εθνικά σύνορα δεν τον ενδιαφέρουν αυτόν τον άνθρωπο ούτε τίποτα. Δεν υπάρχουν γι’ αυτόν ούτε κοινά βιώματα, ούτε κοινές αξίες, ούτε κοινά ήθη και έθιμα, ούτε κοινή πίστη που ενώνουν τους ανθρώπους σε ένα κοινό έθνος.

 

Σε αυτήν όμως την κατάσταση της αφασίας και της ύπνωσης βρισκόμαστε και εμείς οι χριστιανοί, διότι καλλιεργείται μια γκουρουιστική και ινδουιστική πνευματικότητα στους χριστιανούς από τους πνευματικούς ηγέτες, που λέει ότι: μην ταράζεστε για τίποτα. Κάντε εσείς τον ατομικό σας πνευματικό αγώνα, προσεύχεσθε, πηγαίνετε στην εκκλησία και από κει και πέρα μην ασχολείστε με τίποτα. Θα τα τακτοποιήσει όλα ο Θεός. 

 

Τι γίνεται; Μας παρακολουθούν; Ελέγχουν που πάμε και τι κάνουμε; Θα μας βάλουν και τσιπάκι για να μας ελέγχουν καλύτερα; Μη σας νοιάζει. Δεν είναι αυτά θέματα πίστεως. Δεν θίγεται η πίστη μας. Εσείς θα κάνετε κανονικά την προσευχή σας, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. 

 

Πλέον υπάρχουν προβεβλημένοι ιερείς και αρχιερείς (βλ. https://youtu.be/cLMGvt2wzME?t=4301 από 1:11:40 έως 1:13:15), οι οποίοι διδάσκουν δημόσια ότι αν πάρετε κάτι που δεν πρέπει και ο Θεός σας ρωτήσει γιατί το πήρατε, θα πείτε: επειδή μου το είπε ο πνευματικός μου και έτσι θα πάτε στον παράδεισο. 

 

Αλλά και τον πνευματικό, αν τον ρωτήσει ο Θεός γιατί είπε στους πιστούς να πάρουν κάτι που δεν έπρεπε να πάρουν, θα πει γιατί έτσι είπε ο επίσκοπος μου. 

 

Και ο επίσκοπος θα πει: έτσι είπε η σύνοδος μου. Και όλοι θα πάνε στον παράδεισο. Τόσο απλά! 

 

Συγνώμη αλλά αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Και όχι μόνο σοβαρά δεν είναι αλλά είναι και πολύ επικίνδυνα, διότι καλλιεργούν στον πιστό λαό όχι την ευαγγελική υπακοή αλλά την αδιαφορία. 

 

Ο Κύριος στο ευαγγέλιο λέει ότι εάν ένας τυφλός οδηγεί έναν άλλο τυφλό, θα πέσουν και οι δύο σε βαθύ λάκκο, στο γκρεμό που λέμε, «τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται. (Ματθ. 15,14). Δεν λέει ότι επειδή σε οδηγούσε τυφλός, δεν θα πέσεις και θα σωθείς.

 

Μήπως αν κάποιος βρει έναν πνευματικό, που κάλλιστα μπορεί να βρει, ο οποίος του πει: δεν πειράζει αν έχεις προγαμιαίες σχέσεις, δεν πειράζει αν δεν νηστεύεις κλπ, μπορείς να κοινωνάς κανονικά, αν λοιπόν βρει έναν τέτοιο πνευματικό και τον ακούσει, δεν θα έχει ευθύνη ο ίδιος; Θα έχει. 

 

Όπως έχει ευθύνη να διαλέξει έναν σωστό ιατρό για τις σωματικές του ασθένειες, διότι υπάρχει ο κίνδυνος ένας ασυνείδητος ιατρός να τον στείλει ακόμη και στον τάφο, έτσι έχει ευθύνη να διαλέξει και έναν σωστό γιατρό και για τις πνευματικές του ασθένειες.

 

Με τέτοιου είδους, λοιπόν, καθησυχαστικές και υπνωτικές διδασκαλίες, και εμείς δια άλλης οδού καταλήγουμε στην ίδια ατομική απομόνωση με τους προηγούμενους. Αυτή η στάση όμως δεν είναι χριστιανική. Ο χριστιανός δεν είναι αδιάφορος. 

 

Ο άγιος Παΐσιος έλεγε ότι «παλιά αν ένας ευλαβής ασχολείτο με την κατάσταση στον κόσμο δεν πρέπει να ήταν καλά, ήταν για δέσιμο που λέμε (ο άγιος χρησιμοποιεί την έκφραση: για να τον κλείσουν στον πύργο). Σήμερα αντίθετα, αν ένας ευλαβής δεν ενδιαφέρεται και δεν πονάει για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο, αυτός δεν είναι καλά και είναι για δέσιμο. Το να ενδιαφέρεται κανείς τώρα και να ανησυχεί για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το έθνος μας είναι ομολογία, γιατί η Πολιτεία τα βάζει με τον θείο νόμο. Ψηφίζει νόμους ενάντιους στον νόμο του Θεού (και αυτά τα έλεγε τότε. Τι θα έλεγε σήμερα;). 

 

Έχουμε λοιπόν ευθύνη να διατηρήσουμε την χριστιανική μας παράδοση και να μην αφήσουμε τους εχθρούς της Εκκλησίας να τα διαλύσουν. 

 

Έχω ακούσει και πνευματικούς να λένε: εσείς μην ασχολείστε με αυτά. Αν είχαν μεγάλη αγιότητα και έφθαναν με την προσευχή σε τέτοια κατάσταση που να μην τους ενδιαφέρει τίποτα, να τους φιλούσα και τα πόδια. Αλλά τώρα αδιαφορούν γιατί θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και να καλοπερνούν. Η αδιαφορία δεν επιτρέπεται ούτε στους κοσμικούς, πόσο μάλλον στους πνευματικούς ανθρώπους». 

 

Εγώ θα προσέθετα: κι αυτοί που προβάλλουν την προσευχή ως πρόφαση για την αδιαφορία, τι προσευχή θα κάνουν αν δεν ενδιαφέρονται και δεν πονάνε για όλα αυτά που γίνονται; Τέτοια προσευχή ζητάει από εμάς ο Θεός; 

 

Δεν γίνεται να διασαλεύονται τα πάντα και εμείς να παραμένουμε αδιάφοροι. Ας αφυπνιστούμε λοιπόν και ας πούμε όχι στον νέο αντίχριστο φασισμό.

Φρεσκάροντας ζοφερές μνήμες από τα νομικά τερατουργήματα της εποχής των λοκντάουν

Η φωτογραφία αυτή είχε αναρτηθεί στην σελίδα του γράφοντος στο Facebook στις 12 Νοεμβρίου 2020

Όταν οι Έλληνες διέπρεψαν ως «ψηφιακά πειραματόζωα»

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

 

I. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΗΝ ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΥΤΟΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ
 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την κτηνωδία στην οποία μας βύθισε το καθεστώς Κυριακούλη Μητσοτάκη την τρομο-σαιζόν 2020-2021.

 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον αυτοεξευτελισμό των πολιτών, αλλά προπάντων των νομικών, που εξαναγκάσθηκαν να συμπληρώνουν τις αυτοβεβαιώσεις της ντροπής ή να στέλνουν τα επονείδιστα SMS στις σατανικές αρχές, δίνοντας ραπόρτο στα όρνεα του Μεγάλου Αδελφού για την πρόθεση μετακίνησής τους.

 

Η υποχρέωση αυτή είχε θεσπισθεί για πρώτη φορά στις 17 Μαρτίου 2020 και για δεύτερη φορά στις 5 Νοεμβρίου 2020.

 

ΙΙ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΝ ΕΓΚΩΜΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ 13033 

 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον σκληρό Νεοταξίτη Κυριάκο Πιερρακάκη, ο οποίος, στην εκπομπή της Βίκυς Φλέσσα «Στα άκρα» (4.11.2020), είχε παρουσιάσει το μέτρο της υποχρεωτικής αποστoλής SMS ως ένα «εξαιρετικά πετυχημένο πείραμα», για το οποίο η Ελλάδα έλαβε τα εύσημα της Μαργκρέτε Βεστάγκερ (Margrethe Vestager), Επιτρόπου Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

 

Τότε ήταν που είχε χαρακτηρίσει το μέτρο αυτό ως μια «κατ' ουσίαν αυτορρύθμιση»: 

 

«Γνωρίζοντας ότι έπρεπε να στέλνεις μήνυμα για να βγεις, εσύ ο ίδιος πειθαρχούσες στον εαυτό σου. [...] αυτό το πείραμα, το πείραμα του 13033, ήταν μια από τις πιο πετυχημένες παρεμβάσεις του covid».

 

Κοντολογίς, οι Έλληνες διέπρεψαν ως «ψηφιακά πειραματόζωα»!

 

ΙΙΙ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΥΣ ΠΡΟΘΥΜΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ

 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους αστυνομικούς που με σταματούσαν στον δρόμο για να ελέγξουν αν έχω ανταποκριθεί στο αντισυνταγματικό καθήκον ενημέρωσης των αρχών για την πρόθεση μετακίνησής μου και οι οποίοι, όταν τους επεδείκνυα τις φωτοτυπίες από τα βιβλία των συνταγματολόγων Αριστόβουλου Μάνεση και Προδρόμου Δαγτόγλου, με χτυπούσαν συγκαταβατικά στην πλάτη, λέγοντάς μου: 

«Έχετε δίκιο, αλλά εμείς εντολές εκτελούμε».

 

Όταν τους απαντούσα ότι αυτήν ακριβώς την φράση έλεγαν και επί Χίτλερ, οι αστυνομικοί με κοιτούσαν με αμηχανία.

 

Σημειωτέον ότι η Χάνα Άρεντ, στο βιβλίο της «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Η κοινοτ[ο]πία του κακού»1, αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην υπερασπιστική γραμμή του κατηγορουμένου Άντολφ Άιχμαν, συνταγματάρχη των SS και επικεφαλής του Γραφείου Εβραϊκών Υποθέσεων της Γκεστάπο, ο οποίος προσπάθησε να εμφανισθεί ως νομοταγής πολίτης που εκπλήρωνε τα καθήκοντά του, επιδεικνύοντας τυφλή υπακοή. 

 

Otto Adolf Eichmann‎‎, 1906-1962

 

Στο βιβλίο αυτό αναφέρονται τα εξής:

το να είναι κανείς νομοταγής δεν σημαίνει ότι υπακούει απλά στους νόμους, αλλά ότι ενεργεί σαν να ήταν ο νομοθέτης των νόμων στους οποίους υπακούει. Από εκεί πηγάζει και η πεποίθηση ότι χρειάζεται να ξεπερνά κανείς τη φωνή του καθήκοντος.

 

Σημαντική είναι και η ακόλουθη επισήμανση του Φίλιπ Ζιμπάρντο, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, στο εκπληκτικό βιβλίο του «H επιρροή του Εωσφόρου. Πώς καλοί άνθρωποι γίνονται κακοί»:2 

«Σύμφωνα με τον Robert Jay Lifton στο Nazi Doctors, υπήρχαν οι “ζηλωτές”, που συμμετείχαν με προθυμία στη διαδικασία εξόντωσης και έκαναν ακόμα και “επιπλέον δουλειά” όσον αφορά τους φόνους, εκείνοι που εκτελούσαν τη διαδικασία περίπου μεθοδικά, και δεν έκαναν ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα από ό,τι πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν, και εκείνοι που συμμετείχαν στη διαδικασία εξόντωσης, αλλά απρόθυμα».

 

Στην εποχή του κορωνοϊού φαίνεται ότι ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών αισθάνθηκαν έτσι ακριβώς: σαν νομοθέτες των νόμων της υγειονομικής τυραννίας με τους οποίους θεσπίσθηκαν όλες οι υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις. Γι’ αυτό και επέδειξαν μια πρωτοφανή συμμόρφωση στα εκάστοτε μέτρα, όσο παράλογα-απάνθρωπα κι αν ήταν, αξιώνοντας υστερικά μιαν αντίστοιχη σιδηρά πειθαρχία εκ μέρους των τρίτων: Dura lex sed lex. 

 

Την φράση αυτή (ελληνιστί: «σκληρός νόμος αλλά νόμος») μου την είχε πει μια πρόεδρος πολιτικού δικαστηρίου, όταν την είχα ρωτήσει πώς αντέχει επί τόσες ώρες ημερησίως να φορά την πουλόμασκα. 

 

Σε ό,τι αφορά τις αυτοβεβαιώσεις και SMS μετακίνησης, ο πατριάρχης του ελληνικού Συνταγματικού Δικαίου Αριστόβουλος Μάνεσης στο εγχειρίδιό του «Συνταγματικά Δικαιώματα, α΄ ατομικές ελευθερίες» έγραφε:3

 

Η εν γένει διακίνηση και κυκλοφορία στο εσωτερικό της χώρας μπορεί να ρυθμισθεί ή και περιορισθεί με νόμο ή βάσει νόμου. Βασικά όμως είναι ελεύθερη: δεν υπόκειται σε απαγορεύσεις ούτε εξαρτάται από σχετική άδεια ούτε απαιτείται, έστω, υποβολή σχετικής δήλωσης (γνωστοποίησης) προς τις αρχές εκ μέρους των πολιτών. […] Υπάρχουν όμως κράτη όπου απαιτείται άδεια κυκλοφορίας στο εσωτερικό της χώρας, ακόμη και για τους υπηκόους τους. Στην Ελλάδα παρόμοιες απαγορεύσεις, καθώς και κυκλοφορίας κατά τη νύχτα, ίσχυσαν σε συνταγματικά ανώμαλες περιόδους. Πάντως τέτοιοι έντονοι και εκτεταμένοι περιορισμοί αναιρούν την ουσία του συγκεκριμένου ατομικού δικαιώματος και αντιβαίνουν προς το άρθρο 5 παρ. 3 του Συντάγματος.

 

Αντιστοίχως, ο Πρόδρομος Δαγτόγλου στο ογκώδες έργο του «Ατομικά Δικαιώματα» σημείωνε:4

«Από την ίδια την έννοια της ελευθερίας προκύπτει ότι η άσκησή της δεν εξαρτάται από κρατική άδεια. Το ίδιο ισχύει και για την κίνηση ή εγκατάσταση προσώπου εντός της χώρας. Αντισυνταγματική θα ήταν και η επιβολή υποχρεώσεως δηλώσεως (αναγγελίας, γνωστοποιήσεως) κάθε κινήσεως, γιατί θα κατέληγε στην πράξη σε τέτοια συρρίκνωση και εξασθένιση του δικαιώματος, ώστε θα έθιγε τον ίδιο τον πυρήνα μιας ελευθερίας που το ίδιο το Σύνταγμα διακηρύσσει ως απαραβίαστη».

 

IV. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΗΝ ΑΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΝΟΜΙΚΩΝ

 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους δικηγόρους, τους δικαστές και τους καθηγητές Νομικών Σχολών (ιδίως του Συνταγματικού και του Ποινικού Δικαίου), που κράτησαν σφραγισμένα τα χείλη τους και δεμένα τα χέρια τους, ενώ γνώριζαν άριστα ότι η υποχρέωση γνωστοποίησης της πρόθεσης μετακίνησης στις αρχές, όπως και η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 21.00 μέχρι τις 05.00, ήταν κραυγαλέα αντισυνταγματικές, παραπέμποντας σε DNA δικτατορίας.

 

Από τους εν ζωή ποινικολόγους, η Ελισάβετ Συμεωνίδου-Καστανίδου, ομότιμη καθηγήτρια Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Α.Π.Θ., στο βιβλίο της «Προσβολές του πολιτεύματος. Άρθρα 134-137 ΠΚ», συνέδεε την απαγόρευση κυκλοφορίας με την επιβολή πραξικοπήματος5:

 

«Δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις πρώτες ενέργειες των πραξικοπηματιών είναι κατά κανόνα η κατάληψη των ραδιοφωνικών σταθμών, η μετάδοση εντολής με την οποία απαγορεύεται η κυκλοφορία των πολιτών και η απειλή ότι θα ασκηθεί βία εναντίον εκείνων που θα παραβιάσουν την εντολή».

 

V. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΕΤΟΙΑ ΟΣΦΥΟΚΑΜΨΙΑ ΚΑΙ ΤΥΦΛΗ ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΥ ΛΕΒΙΑΘΑΝ! 

 

Το φρεσκάρισμα της τραυματικής μνήμης μας από την εποχή της λεγόμενης «πανδημίας του κορωνοϊού» αποσκοπεί στην νομική θωράκισή μας ενόψει μιας από καιρού εις καιρόν τρομολαγνικά προπαγανδιζόμενης νέας πανδημίας, για την καταπολέμηση της οποίας είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιηθούν εκ νέου τα δοκιμασμένα-δρακόντεια «εργαλεία» της προηγούμενης.

 

Μακάρι η πρωτοφανής οσφυοκαμψία της συμπαγούς πλειοψηφίας και, ειδικότερα, η τυφλή υπακοή της στα γρανάζια του αυταρχικού Λεβιάθαν6 να μην επαναληφθεί. 

 

Όποιος επιθυμεί να εμβαθύνει στα νομικά τερατουργήματα που συνέβησαν στην εποχή της Covid-19 μπορεί να μελετήσει τα γραφόμενα στο βιβλίο: «Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού», Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, Αθήνα 2023.

 

Παραπομπές

 

1 Μτφ.: Α. Μπέντζα, εκδ. Θύρσος, Αθήνα 1995, σελ. 172.

2 Μτφ.: Α. Λακιώτη / Μ. Φωτοπούλου, εκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 291.

3 Πανεπιστημιακές παραδόσεις, δ΄ έκδοση, εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 134.

4 Εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, 4η έκδ., 2012, σελ. 296, αριθμ. περιθ. 467.

5 Εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 108.

6 Για το περίφημο πείραμα του Μίλγκραμ, αντικείμενο του οποίου ήταν η εξέταση του ζητήματος κατά πόσον ο απλός άνθρωπος είναι πρόθυμος να υπακούσει στις εντολές μιας ανώτερης αρχής βλ.: 

Πανδημικές συμπεριφορές και το πείραμα του Μίλγκραμ

Konstantinos Vathiotis

30 Ιαν

 

πηγή

Η Πολιτική Ορθότητα στις αμερικανικές εκλογές και οι προεκτάσεις της στην Ευρώπη

Η πολιτική ορθότητα υπήρξε ένα από τα κεντρικά θέματα της προεκλογικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος υποσχέθηκε να αντισταθεί στις αρχές της κουλτούρας “woke” που, σύμφωνα με τον ίδιο, υπονομεύουν τον μέσο Αμερικανό.

 

Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος
 

Για πολλούς, η εκλογική του νίκη αποτελεί ένδειξη της δυσαρέσκειας του λαού απέναντι σε μια πολιτική κατεύθυνση που κρίνεται αποξενωμένη από τις αξίες και τις ανησυχίες τους.

 

Στις ΗΠΑ, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου, η πολιτική ορθότητα έχει εξελιχθεί από μια αρχική προσπάθεια για μεγαλύτερη ευαισθησία σε κοινωνικά θέματα, σε μια έννοια που πολλοί θεωρούν ότι περιορίζει την ελευθερία λόγου και αγνοεί την πραγματικότητα.

 

Είναι γεγονός άλλωστε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών ΛΟΑΤΚΙ+ ψηφοφόρων τάχθηκε, λόγω αυτού, στο πλευρό των Δημοκρατικών. Γνωστές ΛΟΑΤΚΙ+ προσωπικότητες και ιστότοποι απεύθυναν μάλιστα εκκλήσεις στα μέλη της κοινότητας να μην ψηφίσουν τον «ρατσιστή, σεξιστή και δημαγωγό Τραμπ», προβάλλοντας τις macho, μισογύνικες και οριακά ομοφοβικές, στην καλύτερη, απόψεις του ίδιου και των ψηφοφόρων του.

 

Ορισμός και Εξέλιξη της Πολιτικής Ορθότητας

 

Η έννοια της πολιτικής ορθότητας αναφέρεται στην προσπάθεια αποφυγής γλωσσικών και πολιτιστικών εκφράσεων που μπορεί να θεωρηθούν προσβλητικές ή ακατάλληλες για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Κατά τη δεκαετία του 1980, άρχισε να κερδίζει έδαφος στις ΗΠΑ, με σκοπό τη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και χωρίς αποκλεισμούς δημόσιου λόγου. Σταδιακά, ωστόσο, η πολιτική ορθότητα εξελίχθηκε σε μια σύνθετη ατζέντα που αφορά όχι μόνο τη γλώσσα αλλά και κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Σήμερα, πολλές φορές καταγγέλλεται από επικριτές ότι οδηγεί σε υπερβολές και σε φαινόμενα καταπίεσης της αντίθετης άποψης.

 

Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε την αντίδραση σημαντικών μερίδων της κοινωνίας, που θεωρούν πως η πολιτική ορθότητα περιορίζει την αυθεντικότητα στον διάλογο και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα «παγίδας» για όσους εκφράζουν πιο συντηρητικές απόψεις. Αυτή η κατάσταση συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικο-πολιτικού διχασμού, που συχνά υπερβαίνει τα παραδοσιακά όρια μεταξύ αριστεράς και δεξιάς.

 

Οι Προεκλογικές Υποσχέσεις του Τραμπ και το Κίνημα κατά της Πολιτικής Ορθότητας

 

Ο Τραμπ εκμεταλλεύτηκε τον αυξανόμενο σκεπτικισμό της κοινής γνώμης προς την πολιτική ορθότητα, δίνοντας υπόσχεση να μειώσει την επιρροή της κουλτούρας “woke”. Το μήνυμα του απευθυνόταν στην αίσθηση αποστροφής του κοινού του για αξίες που προωθούνται από την κυρίαρχη πολιτική τάξη. Ο Τραμπ ανέδειξε με σαφήνεια αυτήν την ιδεολογική απόσταση, και πολλοί εκλογείς τον στήριξαν, βλέποντάς τον ως μια φωνή αντίδρασης στις «επιταγές» της κοινωνικής ένταξης και της πολιτικής ορθότητας που επιβάλλουν συχνά οι ελίτ.

 

Μάλιστα, ο ίδιος δεν απέφυγε να αναπτύξει σχέσεις με το κοινό του βασισμένες στην αμοιβαία εμπιστοσύνη και στην επικοινωνία ενός μηνύματος που δεν συμβαδίζει με την κυρίαρχη πολιτική γραμμή. Υποσχέθηκε αυστηρά μέτρα στη μετανάστευση, ενώ ο διορισμός του Τομ Χόμαν ως «τσάρο» των συνόρων αποτελεί έμπρακτη απόδειξη της πρόθεσής του να επιβάλει τον δικό του τρόπο στην αντιμετώπιση της παράτυπης μετανάστευσης.

 

Το Κενό Επαφής των Δημοκρατικών και η Δυναμική της «Αντι-Woke» Ατζέντας

 

Οι Δημοκρατικοί, από την πλευρά τους, φαίνεται να έχουν χάσει επαφή με το λαϊκό αίσθημα. Παρά την υπεράσπιση του status quo από την ηγεσία τους, οι απλοί πολίτες απαιτούν αλλαγές, υποστηρίζοντας πως οι πολιτικοί που προωθούν την πολιτική ορθότητα αδυνατούν να αναγνωρίσουν σημαντικά προβλήματα, όπως την αυξανόμενη δύναμη της ολιγαρχίας και τις ανισότητες που παράγει. Επομένως, η επιρροή της woke ατζέντας προσλαμβάνεται από μερίδα της κοινωνίας ως εργαλείο των ελίτ, παρά ως αυθεντική προσπάθεια για προώθηση της δικαιοσύνης.

 

Ο Ρόλος της Πολιτικής Ορθότητας στην Ευρώπη

 

Η Ευρώπη παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ και είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν αντίστοιχες επιρροές στην πολιτική της πορεία. Πολλές χώρες αντιμετωπίζουν ήδη το ίδιο ζήτημα, με κόμματα και πολιτικούς που επικρίνουν την πολιτική ορθότητα να αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Η δημοτικότητα των αντι-woke απόψεων αυξάνεται, καθώς οι πολίτες εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τις πολιτικές ένταξης που θεωρούν πως παραμερίζουν τις δικές τους ανησυχίες και ανάγκες.

 

Προβλήματα και Αντιφάσεις της Πολιτικής Ορθότητας

 

Η πολιτική ορθότητα προκαλεί σημαντική πολεμική καθώς αντιμετωπίζεται ως ασύμβατη με τις παραδοσιακές αξίες της ελευθερίας λόγου και της ανεκτικότητας στην αντίθετη άποψη. Η υπερβολή που επιδεικνύουν ορισμένες φορές οι υποστηρικτές της οδηγεί σε κοινωνικούς διχασμούς, καλλιεργώντας συχνά ένα κλίμα ελέγχου και παρακολούθησης. Έτσι, η πολιτική ορθότητα όχι μόνο δεν πετυχαίνει τον στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά φανερώνει τα όριά της, εφόσον δημιουργεί δυσπιστία και αποξένωση στον διάλογο.

 

Συμπεράσματα

 

Συνολικά, η πολιτική ορθότητα αναδεικνύεται ως ένα ιδιαίτερα σύνθετο ζήτημα, με βαθιές επιπτώσεις στην κοινωνία. Στις ΗΠΑ, η επικράτηση του Τραμπ αναδεικνύει τη ρήξη του μέσου Αμερικανού με την κυρίαρχη πολιτική γραμμή, ενώ στην Ευρώπη το θέμα εισέρχεται σταδιακά στον δημόσιο διάλογο. Σε μια εποχή που ο κόσμος αναζητά την αυθεντικότητα και την άμεση έκφραση, οι ακραίες μορφές πολιτικής ορθότητας ίσως αποτελέσουν αντικείμενο νέων αμφισβητήσεων, διαμορφώνοντας μια νέα πολιτική πραγματικότητα και στην Ευρώπη.

 

πηγή

Περί φθόνου (λόγια των Πατέρων)

• Όπου γαρ ζήλος και εριθεία, εκεί ακαταστασία και παν φαύλον πράγμα. [Γιατί όπου υπάρχει φθόνος και διάθεση φιλονικίας, εκεί υπάρχει αναστάτωση και κάθε είδους κακό.] (Ιακώβου 3,16)
• Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού. [Στον καθένα από εμάς δόθηκε η χάρις, τα χαρίσματα και οι δωρεές, σύμφωνα με το μέτρο, με το οποίο δικαίως και σαφώς μοιράζει ο Χριστός τις δωρεές Του. (Ας μην υπάρχουν, λοιπόν, ζηλοφθονίες μεταξύ σας, διότι τα χαρίσματα είναι δώρα του Θεού, για την εξυπηρέτηση όλων).] (Προς Εφεσίους 4,7)
• Του βασκαίνοντος εαυτόν ουκ έστι πονηρότερος, και τούτο ανταπόδομα της κακίας αυτού. [Δεν υπάρχει δυστυχέστερος άνθρωπος από τον ζηλόφθονο. Αυτό τούτο το πάθος του, αποτελεί την τιμωρία της κακίας του.] (Σοφία Σειράχ 14,6)
• Ζήλος και θυμός ελαττούσιν ημέρας. [Η ζηλοφθονία και ο θυμός, λιγοστεύουν τις ημέρες της ζωής μας.] (Σοφία Σειράχ 30,24)
• Ανελεήμων θυμός και οξεία οργή, αλλ' ουδέν αυφίσταται ζήλος. [Άσπλαγχνος και σκληρός είναι ο θυμός, οξεία και κοφτερή, σαν μαχαίρι είναι η οργή. Τίποτε όμως δεν μπορεί να συγκριθεί προς την αγριότητα της ζηλοτυπίας και του φθόνου.] (Παροιμίες 27,4)
• Ούτε μην φθόνω τετηκότι συνοδεύσω, ότι ούτος ου κοινωνήσει σοφία. [Δεν θα συμπερπατήσω, ούτε θα συναναστραφώ με άνθρωπο, που τον λυώνει ο φθόνος, διότι αυτός δεν θέλει να έχει καμμία επικοινωνία και σχέση με την σοφία.] (Σοφία Σολομώντος 6,23)
• Φθόνος είναι λύπη για την ευτυχία ή η χαρά για τη δυστυχία του άλλου. Είναι το αντίστροφο της Θείας εντολής: ''Χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά κλαιόντων.'' (Μέγας Βασίλειος)
• Κανένα πάθος δεν φυτρώνει πιο καταστρεπτικό από το φθόνο στην ψυχή των ανθρώπων. Όπως το σίδηρο το τρώει η σκουριά, έτσι και ο φθόνος την ψυχή εκείνου που την έχει. (Μέγας Βασίλειος)
• Ο φθόνος είναι ένα δυσκολομεταχείριστο είδος έχθρας. Γιατί όσο περισσότερο ευεργετεί κανείς τον φθονερό, τόσο εκείνος περισσότερο στενοχωριέται και λυπάται για τη δύναμη του ευεργέτη, παρά να ευχαριστεί γι' αυτά που γίνονται σ' αυτόν. Ποιά από τα άγρια θηρία, υπερβαίνουν αυτήν την αγριότητα του φθονερού; Οι σκύλοι εξημερώνονται με την τροφή και τα λιοντάρια γίνονται ήμερα με την περιποίηση. Οι δε φθονεροί αξαγριώνονται ακόμη περισσότερο με τις περιποιήσεις... (Μέγας Βασίλειος)
• Ο φθόνος είναι δίδαγμα του διαβόλου, αρραβώνας κολάσεως, εμπόδιο στην ευσέβεια, πρόσθετη σπορά εχθρού, δρόμος για την κόλαση, στέρηση της Βασιλείας του Ουρανού. (Μέγας Βασίλειος)
• Το πάθος του φθόνου, είναι το χειρότερο όλων των παθών. Τον φθονερό δεν τον εγκαταλείπουν ποτέ οι ανίες και οι στενοχώριες. Και το φοβερό της αρρώστιάς του είναι, ότι δεν μπορεί καθόλου να την ομολογήσει και έτσι τον κατατρώει τα σπλάχνα του και του οξύνει την αρρώστιά του. (Μέγας Βασίλειος)
• Από την υπερηφάνεια γεννιέται ο φθόνος και ο φθόνος γεννάει όλα τα κακά. Από τον φθόνο γεννιούνται όλα και οι κατακρίσεις και οι έχθρες, ο θυμός, η κατηγόρια, η αρχομανία και γενικά όλα τα κακά... (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ο φθόνος είναι το καταστρεπτικότερο από όλα τα πάθη, διότι δεν βλάπτεις εκείνον που φθονείς, αλλά σπρώχνεις το ξίφος εναντίον του εαυτού σου. Το πάθος του φθόνου είναι εφεύρεση του πονηρού διαβόλου και είναι αυτό, που κάνει τον άνθρωπο άγριο δαίμονα. Εξαιτίας αυτού συνέβη και ο πρώτος φόνος. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Όπως τα σκαθάρια τρέφονται με την κοπριά, έτσι και οι φθονεροί άνθρωποι, τρέφονται με τις συμφορές των άλλων. Ο φθονερός δεν ανέχεται να βλέπει την ευτυχία των άλλων, διότι την λογαριάζει ως δική του συμφορά. Ευχαρίστηση δοκιμάζουμε, όταν ο συνάνθρωπός μας υποφέρει, θεωρώντας τη συμφορά εκείνου ως παρηγοριά για τη δική μας δυστυχία. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Όποιος φθονεί, τον Θεό μάχεται... και χαίρετε μ' αυτά που χαροποιούν τον διάβολο! Διότι, για πες μου: Γιατί ζηλεύεις τον αδερφό σου; Επειδή έχει πνευματική χάρη; Και λοιπόν; Από ποιόν την έχει πάρει; Δεν την έχει πάρει από τον Θεό; Άρα η έχθρα σου μεταβαίνει κατά του Θεού, που έδωσε την δωρεά... (Ιερός Χρυσόστομος)
• Τί σε κάνει, άνθρωπέ μου, να λυπάσαι επειδή ο διπλανός σου έχει αγαθά; Να λυπηθείς για τις δυστυχίες τις δικές σου, το καταλαβαίνω, όχι όμως επειδή βλέπεις τους άλλους και προκόβουν! Να γιατί το αμάρτημα του φθόνου δεν παίρνει καμμιά συγχώρηση. Ο κλέφτης έχει να πει κάποια πρόφαση, την φτώχεια. Ο φονιάς τον θυμό. Παράλογες βέβαια και αβάσιμες προφάσεις, αλλά τέλος πάντων, προφάσεις. Εσύ όμως ο φθονερός ποιά αιτία έχεις να προβάλεις; Τίποτε, μόνο κακία και πονηριά! (Ιερός Χρυσόστομος)
• Τέτοιος είναι ο φθόνος. Δεν ανέχεται να βλέπει την ευτυχία και την πρόοδο των άλλων, διότι νομίζει, ότι η ευτυχία και η προοδος του πλησίον είναι δική του συμφορά και λιώνει για όλα τα καλά του πλησίον του. Μοιάζει με τον κηφήνα, που καταστρέφει τους ξένους κόπους. Ο ίδιος δεν προσπαθεί ποτέ να σηκωθεί να ενεργήσει καλό. Θλίβεται όμως, όταν δει τον άλλον δραστήριο. Και κάνει τα πάντα για να τον μειώσει. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ο φθόνος φθείρει τον άνθρωπο, όπως ο σκώρος τα ρούχα. Δεν υπάρχει χειρότερο ελάττωμα από τον φθόνο και την ζηλοτυπία. Γιατί ο φθονερός θεωρεί ευτυχία, τη δυστυχία των άλλων και όχι τη δική του ευημερία και περιφέρεται ως κάποιος κοινός εχθρός της ανθρωπίνης φύσεως και χτυπά τα μέλη του Χριστού. Ποιός λοιπόν θα μπορούσε να υπάρξει περισσότερο μανιακός; Προτιμά ο ίδιος του να υποφέρει παρά να δει τον πλησίον του να ευτυχεί. Τί αθλιότερο θα μπορούσε να υπάρχει απ' αυτό; (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ο φθονερός, όταν δει τον άλλον να προκόπτει, λειώνει. Μοιάζει με τον κηφήνα, που καταστρέφει του ξένους κόπους. Ο ίδιος δεν προσπαθεί ποτέ να σηκωθεί να ενεργήσει το καλό. Θλίβεται όμως, όταν δει τον άλλον δραστήριο. Και κάνει τα πάντα, για να τον μειώσει... (Ιερός Χρυσόστομος)
• Και αν κάνει κάποιος θαύματα, παρουσιάζει παρθενία, νηστεία, χαυμενία και με τις αρετές του φτάσει τις αρετές των Αγγέλων, είναι όμως κυριευμένος από το πάθος του φθόνου, είναι περισσότερο αμαρτωλός από όλους τους αμαρτωλούς. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Εάν το να αγαπάμε εκείνους που μας αγαπούν, μας κάνει να μην διαφέρουμε από τους ειδωλολάτρες (και τους άπιστους), τότε να φθονεί κάποιος εκείνων που τον αγαπά, αυτό που μπορεί να σταθεί; (Ιερός Χρυσόστομος)
• Όποιος κατέχεται από την αρρώστια του φθόνου, δεν θα περάσει στον ουρανό. Γι' αυτόν και πριν από τον ουρανό και τούτη η ζωή είναι κόλαση. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ο Χριστός μας δίδαξε να αγαπούμε και τους εχθρούς μας. Ο φθονερός εχθρεύεται, ακόμα και εκείνους που τον αγαπούν! (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ο φθόνος, η φοβερή αυτή αρρώστια, είναι πολύ χειρότερη από την φιλαργυρία. Διότι ο φιλάργυρος τότε ευχαριστείτε, όταν ο ίδιος πάρει κάτι, ενώ ο φθονερός τότε ευχαριστιέται, όταν ο άλλος δεν λάβει κάτι, θεωρώντας ευτυχία του, την δυστυχία των άλλων. Είναι δυνατόν να υπάρχει μεγαλύτερη παραφροσύνη απ' αυτήν; (Ιερός Χρυσόστομος)
• Το να φθονείς κάποιον είναι χειρότερο, από το να τον εχθρεύεσαι. Διότι εκείνος που είναι εχθρός μας, όταν λείψει η αιτία που δημιούργησε την έχθρα, το μίσος εξαφανίζεται. Ενώ ο φθονερός άνθρωπος, ποτέ δεν είναι δυνατόν να γίνει αληθινός φίλος. Ο εχθρός μας δείχνει φανερά την έχθρα του, ενώ ο φθονερός άνθρωπος την διατηρεί κρυφή. Και ο μεν εχθρός, πολλές φορές έχει δικαιολογημένη αφορμή για την εχθρότητά του, ενώ ο φθονερός, έχει μόνο το σατανικό πάθος του. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Το ελάττωμα του φθόνου είναι χειρότερο από την πορνεία και την μοιχεία. Και αυτό γιατί ο μοιχός απολαμβάνει κάποια ηδονή και σε μικρό χρονικό διάστημα, ολοκληρώνει την αμαρτία του, αλλά ο φθονερός ουδέποτε σταματά την αμαρτία του, αφού εξακολουθεί να πράττει συνέχεια αυτήν. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Φοβερό πράγμα η ζήλεια. Μ' αυτό το πάθος, κατέστρεψε ο Κάϊν τον εαυτόν του και πριν απ' αυτόν ο διάβολος κατέστρεψε τον πατέρα του Κάϊν (τον Αδάμ). Και ο Σαούλ δέχτηκε τον πονηρό διάβολο του φθόνου κατά της ψυχής του. Ο φθόνος τον έκανε να ζηλεύει τον γιατρό του (τον Δβίδ που τον ψυχαγωγούσε). Τόσο μεγάλο κακό είναι η ζήλεια! Και όταν ο Δαβίδ σώθηκε, προτιμούσε να πεθάνει, παρά να δει να χαίρεται εκείνος που τον έσωσε. Ποιό άλλο πάθος είναι χειρότερο απ' αυτό; Δεν θα κάνει λάθος όποιος θα ονομάσει το φθόνο, γέννημα του διαβόλου. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ο φθονερός άνθρωπος είναι χειρότερος από τον δαίμονα. Ο δαίμονας φθονεί μεν, αλλά φθονεί ανθρώπους, κανένα όμως δαίμονα, ενώ εσύ άνθρωπε, φθονείς ανθρώπους και πολεμάς πλάσματα της ίδια φυλής, πράγμα που δεν κάνει ούτε ο δαίμονας... Και ποιά συγχώρεση θα έχεις; (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ο φθόνος μετατρέπει τον άνθρωπο σε διάβολο. Τον μετατρέπει σε άγριο δαίμονα. Από φθόνο έγινε ο πρώτος φόνος. Τίποτα πιο ολέθριο δεν τρυπώνει στις ψυχές των ανθρώπων, από το πάθος του φθόνου, που πολύ λίγο κακό κάνει στους άλλους, αφού το μεγαλύτερο κακό το παθαίνει, πρώτα αυτός που φθονεί. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Τέτοιο πράγμα είναι ο φθόνος: Κάνει παράφρονες εκείνους που καταλαμβάνει, ώστε να μην κατανοούν, ούτε όσα λένε. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Προτιμότερο να έχει κανείς φίδι στα σπλάχνα του, παρά να έχει ζήλεια, που σύρεται μέσα του. Το μεν φίδι, πολλές φορές μπορεί να το ξεράσει με την βοήθεια φαρμάκων. Ο φθόνος όμως, δεν σύρεται μέσα στα σπλάχνα μας, αλλά φωλιάζει στα βάθη της ψυχής μας και είναι πάθος, που δύσκολα εξαλείφεται... (Ιερός Χρυσόστομος)
• Βγάλε από την καρδιά σου την πηγή του φθόνου και έβγαλες τον ποταμό όλων των κακών. Κόψε τη ρίζα και κατέστρεψες ταυτόχρονα και τον καρπό. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Κανείς δεν φθονείται τόσο πολύ, όσο ο πλούσιος. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Το να μην εμποδίζεις εκείνον που πρόκειται να πέσει, είναι δείγμα αναισθησίας. Το να ρίχνεις κάτω εκείνον που στέκεται όρθιος, είναι δείγμα φθόνου. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Είναι ευκολότερο να συμπονάς στον πόνο του άλλου, παρά να χαίρεσαι μαζί του για τη χαρά του. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Δεν είναι δυνατόν να κατηγορεί, εκείνος που δεν φθονεί. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Τα άγρια θηρία, τότε επιτίθενται εναντίον μας, όταν πεινούν ή εμείς τα ερεθίζουμε. Ενώ οι φθονεροί άνθρωποι και όταν πολλές φορές ευεργετηθούν, επιτίθενται στους ευεργέτες τους, σαν να τους έχουν αδικήσει. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Πολλές φορές το παιδί δεν υποχωρεί στις παρακλήσεις του πατέρα. Όταν όμως βλέπει άλλο παιδί συμφιλιωμένο κοντά στον πατέρα, τότε και χωρίς παράκληση του πατέρα, έρχεται στην αγκαλιά του. Ό,τι δεν έκανε η παράκληση, το πέτυχε η ζήλεια. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ο φθόνος είναι πατέρας όχι του μίσους μόνο, αλλά και του φόνου, τον οποίο επέφερε σε εμάς αναμιγνύοντάς τον με δόλο, ο δολερός και αληθινά μισάνθρωπος όφις (διάβολος). Διότι καταλήφθηκε από ''έρωτα'', για καταστροφή του πλασθέντος κατ' εικόνα και ομοίωση Θεού ανθρώπου. (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)
• Ο Κύριος τυφλώνει τον φθονερό νου, γιατί λυπάται αδίκως για τα αγαθά του πλησίον. (Όσιος Θαλάσσιος)
• Ο φθόνος είναι ιδίωμα της υπερηφανείας. (Όσιος Θαλάσσιος)
• Κρύβει φθόνο κάτω από πλαστή φιλία, εκείνος που μεταφέρει στον αδελφό τις κατηγορίες κάποιου άλλου εναντίον του. (Όσιος Θαλάσσιος)
• Ο φθονερός έχει στην καρδιά του τον διάβολο. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
• Όποιος διορθώνει στα κρυφά τον αδελφό του, δεν είναι φθονερός. Εκείνος όμως, που μπροστά σε άλλους προσπαθεί να διορθώσει τον αδελφό του, είναι φθονερός. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
• Η ζήλεια σε βάζει να κακοποιήσεις τον άλλο, να τον κατακρίνεις, να τον φθονήσεις, να τον καταλαλήσεις, να τον προδώσεις. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο αυξάνεται και το πάθος της ζήλειας. Με άλλο μέσω δεν εξαλείφεται, παρά μόνο με την παράκληση προς τον Θεό, με την καθαρά εξομολόγηση και με την περιφρόνηση προς το πάθος αυτό. Ακόμα και τα ζώα έχουν την ζήλεια. Αλλά τα ζώα καθώς και το παιδί αν ζηλεύουν δεν αισθάνονται, εμείς όμως άνθρωποι με λογική, πρέπει να έχουμε τέτοια πάθη; Ποτέ δεν προοδεύει εκείνος που νοιώθει ζήλεια. Όλοι το έχουμε αυτό το κακό, άλλος όμως το πολεμάει και άλλος το μετριάζει. Όταν το πολεμάς δεν σε βλάπτει. Αυτό το πάθος σε κάνει φθονερό, μισάδελφο, θυμώδη, γεμάτο κακία. Εάν κανείς δεν επιμεληθεί να το εξαλείψει από μέσα του, θα τον καταφάει... (Όσιος Άνθιμος της Χίου)
• Άραγε γιατί δεν θέλει ο διάβολος να πάει κανένας άνθρωπος ατον Παράδεισο; Από τον φθόνο του δεν θέλει να πάει κανείς εκεί. Επειδή ήταν στον Παράδεισο ο ίδιος και βγήκε, φθονεί και δεν θέλει να πάει κανείς άνθρωπος. (Όσιος Άνθιμος της Χίου)
• Όποιος με φθονερό βλέμμα κοιτάζει την αξιότητα του άλλου, αυτού η καρδιά δεν είναι εντελώς καθαρή. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)
• Ο φθόνος από όλα τα πάθη, είναι το πιο άδικο και το πιο δίκαιο. Το πιο άδικο, γιατί κάνει κακό στους καλούς και το πιο δίκαιο, γιατί βασανίζει εκείνους που το έχουν. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
• Τίποτε δεν τυφλώνει τόσο, όσο ο φθόνος. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
• Ο φθόνος άπτεται και των τελείων. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
• Χάρισμα το να σε φθονούν, αίσχος και μέγα, να φθονείς εσύ. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
• Ο φθόνος είναι ρίζα όλων των κακών. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
• Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει συγχρόνως ζήλεια και αγάπη. Και αν ακόμη έχει λίγη αγάπη, η αγάπη του δεν είναι καθαρή, γιατί μέσα σ' αυτήν είναι ο εαυτός του. Η ζήλεια μουρνταρεύει την αγάπη και την καλοσύνη, όπως το ψόφιο ποντίκι μουρνταρεύει όλο το λάδι, όταν πέσει στο πιθάρι. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Με την ζήλεια αποδυναμώνεται κανείς πνευματικά. Γιατί νομίζετε, οι Απόστολοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν το δαιμόνιο από το δαιμονισμένο παιδί, ενώ είχαν λάβει αυτήν την εξουσία από τον Χριστό και είχαν βγάλει άλλα δαιμόνια; Επειδή ζήλεψαν, που ο Χριστός πήρε στην Μεταμόρφωση μόνον τους 3 Μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Μπορούσε ο Χριστός να πάρει όλους τους Μαθητές, αλλά δεν ήταν όλοι σε κατάσταση να χωρέσουν αυτό το μυστήριο, γι' αυτό πήρε αυτούς που μπορούσαν να το χωρέσουν. Λέτε να μην αγαπούσε τους άλλους Μαθητές; Ή μήπως αγαπούσε τον Ιωάννη περισσότερο από τους άλλους; Όχι, αλλά ο Ιωάννης αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους μαθητές τον Χριστό και γι' αυτό καταλάβαινε την αγάπη του Χριστού καλύτερα. Είχε πολλή χωρητικότητα η μπαταρία του ήταν μεγάλη. Βλέπετε πώς η ζήλεια απομάκρυνε την Χάρη του Θεού από τους άλλους Αποστόλους και δεν μπόρεσαν να γιατρέψουν το δαιμονισμένο παιδάκι; (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Η ζήλεια όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία και είναι μια δαιμονική ενέργεια. Ιδίως οι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα - λίγοι είναι τέτοιοι - αυτοί είναι που ματιάζουν. Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ' αυτήν;» Τότε το παιδάκι εκείνο, μπορεί να πάθει ζημιά, να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά και αμέσως εκείνο ψοφάει. Πολλές φορές όμως, μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί και να φταίει η ίδια η μάνα. Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε: «Τί είναι αυτό; Τί σκελετωμένο παιδί!» Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο. Και αυτό που είπε με κακία για το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της. Μετά το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίει. Λειώνει-λειώνει το καημένο, για να τιμωρηθεί η μάνα και να καταλάβει το σφάλμα της. Τότε φυσικά το παιδί θα πάει μάρτυρας! Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Οι φθονεροί και κακοί άνθρωποι, όπου να βρεθούν, κακίες και διαβολιές μεταφέρουν και την βάσανο της κολάσεως και προσπαθούν να βασανίζουν και τους άλλους, όπως κάνουν και οι δαίμονες. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Το πάθος της ζήλειας, υπάρχει σε μεγαλύτερο βαθμό στις γυναίκες παρά στους άνδρες, διότι η γυναίκα έχει από την φύση της πολλή καλοσύνη και αγάπη και ο διάβολος πολύ την πολεμάει· της πετάει την φαρμακερή ζήλεια και της δηλητηριάζει την αγάπη. Και όταν η αγάπη της δηλητηριαστεί και γίνει κακότητα, τότε η γυναίκα από μέλισσα γίνεται σφήκα και ξεπερνά την σκληρότητα του άνδρα. Και βλέπεις, ενώ για τον άνδρα είναι αρκετό να φύγει ένα ανεπιθύμητο πρόσωπο από κοντά του, για να μην τον βλέπει, η γυναίκα, που την έχει πλάσει ο Θεός με σπλάχνα, δεν αρκείται στο να εξαφανιστεί το πρόσωπο που ζηλεύει και να μην το βλέπουν τα μάτια της, αλλά θα ήθελε να πεθάνει. Δηλαδή... σίγουρες δουλειές! (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Αν γνωρίσει κανείς τα χαρίσματα με τα οποία τον έχει προικίσει ο Θεός και τα αξιοποιήσει, τότε δεν θα ζηλεύει τον άλλον και η ζωή του θα είναι Παράδεισος. Όποιος όμως θάβει τα δικά του χαρίσματα, μετά ζηλεύει τα χαρίσματα των άλλων. Θυμάστε τον Κάϊν και τον Άβελ; Δεν έψαξε ο Κάϊν να βρει τα δικά του χαρίσματα, αλλά κοιτούσε τα χαρίσματα του Άβελ, οπότε καλλιέργησε τον φθόνο προς τον αδελφό του, μετά τα έβαλε και με τον Θεό και τελικά από τον φθόνο έφθασε στον φόνο. Και μπορεί αυτός να είχε περισσότερα και μεγαλύτερα χαρίσματα από τον Άβελ... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Για να ξεπεράσει κανείς την ζήλεια, πρέπει να ξεπεράσει τις μικρότητές του και να καλλιεργήσει την πνευματική λεβεντιά και την πνευματική αρχοντιά, την θυσία. Η αρχοντιά είναι το αντίδοτο της ζήλειας. Αλλά δυστυχώς λίγοι έχουν αρχοντιά... Και αν μας πάρει ο Θεός στον Παράδεισο, χωρίς να έχουμε απαλλαγεί από την ζήλεια και εκεί δεν θα βρούμε ανάπαυση, γιατί θα έχουμε τις ίδιες παράλογες επιθυμίες. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Πολλοί άνθρωποι που ζηλεύουν, μου θυμίζουν την κόρη ενός ζαχαροπλάστη που είχαμε στην Κόνιτσα. Ο πατέρας της της έδινε κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι ραβανί, για να μην την πειράξει το μεγάλο και αυτή έβλεπε τα παιδιά στο σχολείο που έτρωγαν μεγάλο κομμάτι μπομπότα (ψωμί από καλαμποκίσιο αλεύρι) και τα ζήλευε. «Τί μεγάλο κομμάτι τρώνε αυτά! έλεγε. Εμένα ο πατέρας μου μικρό μου δίνει». Ζήλευε την μπομπότα που έτρωγαν τα άλλα παιδιά, ενώ αυτή είχε ολόκληρο ζαχαροπλαστείο και έτρωγε ραβανί! Πολλοί, δεν εκτιμούν τα μεγάλα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός, αλλά βλέπουν τα χαρίσματα των άλλων και ζηλεύουν. Μοιάζουν με τα μικρά παιδιά, που παραπονιούνται στον πατέρα τους, ο οποίος δεν τους έδωσε ένα δίφραγκο, όπως έδωσε στα αδέλφια τους, ενώ στα ίδια έδωσε ένα κατοστάρικο... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Όταν κάποιος ζηλεύει το καλό του άλλου και συγχρόνως χαίρεται για την πρόοδό του, αυτή η ζήλεια είναι καλή. Τότε ο Χριστός θα του δώσει όλη την πρόοδο των άλλων και θα χαίρεται όσο χαίρονται όλοι οι άλλοι και τότε φυσικά θα είναι πολλή και η πρόοδός του και η χαρά του. Αν όμως νιώθει άσχημα και στενοχωριέται, όταν βλέπει τον άλλον να προοδεύει, ή χαίρεται ύπουλα με την δυσκολία του, αυτή η ζήλεια είναι κακή. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Αν θέλεις να κάνεις πνευματική προκοπή, να χαίρεσαι (και να μην ζηλεύεις), όταν οι αδελφές προοδεύουν και να παρακαλάς τον Θεό αυτές να προοδεύουν συνέχεια και εσύ να φθάσεις στην δική τους πρόοδο. Στο Κοινόβιο, όταν ήμουν δόκιμος, ήταν και ένας άλλος δόκιμος στην ίδια ηλικία περίπου με εμένα, που είχε φθάσει σε πολύ μεγάλη πνευματική κατάσταση· έλαμπε το πρόσωπό του. Σε όλα ήταν πρότυπο, υπόδειγμα· πολύ αγωνιστής και βιαστής. Είχε και πολλή ευλάβεια· ακόμη και οι γεροντότεροι σηκώνονταν όρθιοι από σεβασμό, όταν περνούσε από μπροστά τους. Περισσότερο ωφελήθηκα από αυτόν τον δόκιμο παρά από τα βιβλία που είχα διαβάσει μέχρι τότε, γιατί ήταν ζωντανό παράδειγμα. Μια φορά πονούσε η καρδιά μου. Έτυχε τότε να περάσει από το κελλί μου, αυτός ο αδελφός και του είπα να κάνει ευχή. Δεν πρόλαβε να απομακρυνθει και μου πέρασε ο πόνος. Άλλη φορά είχε έρθει ένας δαιμονισμένος και ζητούσε να τον κάνουν οι Πατέρες καλά. Τότε ο Γέροντας είπε σ' αυτόν τον δόκιμο: «Άντε, πήγαινε να κάνεις καμμιά ευχή, να φύγει το δαιμόνιο από αυτόν τον ταλαίπωρο». «Με τις ευχές σας, είπε εκείνος, να διώξει ο Χριστός το δαιμόνιο». Μόλις απομακρύνθηκε, έφυγε το δαιμόνιο. Τέτοια παρρησία είχε στον Θεό! Σε τέτοια πνευματική κατάσταση είχε φθάσει! Παρακαλούσα λοιπόν τον Θεό, αυτός ο αδελφός να φθάσει στα μέτρα του Αγίου που είχε το όνομά του και εγώ να φθάσω στα μέτρα τα δικά του. Έτσι να κάνεις και εσύ και θα δεις φανερά την ενέργεια του Θεού... (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Ο φθόνος είναι πάθος της μοχθηρής ψυχής που λιώνει από ζήλεια, όταν βλέπει να προκόβει ο διπλανός. Είναι εμπαθής κριτής για τα αγαθά των άλλων. Είναι ρίζα όλων των κακών, πηγή κάθε συμφοράς και φυτώριο ανοσιουργημάτων. Είναι από όλα τα πάθη το πιο άδικο και το πιο δίκαιο. Στην πρώτη περίπτωση, ενοχλεί ιδιαίτερα τους καλούς, στη δεύτερη λιώνει αυτούς που το έχουν. (Άγιος Νεκτάριος)
• Ο φθονερός μισεί αυτούς που ευτυχούν και ποθεί την δυστυχία τους, χαίρεται με την καταστροφή τους και ευχαριστιέται με τις συμφορές τους. (Άγιος Νεκτάριος)
• Η πονηρία είναι η μητέρα του φθόνου. Δεν μπορεί να απαλλαγεί από τον φθόνο, όποιος δεν αγωνίζεται εναντίον της πονηριάς. (Άγιος Ηλίας ο Πρεσβύτερος)
• Η ζήλεια και ο φθόνος κατέληξαν σε αδελφοκτονία (ο Κάϊν σκότωσε τον Άβελ). Από την ζήλεια, ο Ιακώβ απομακρύνθηκε από τον Ησαύ, τον αδερφό του. Η ζήλεια καταδίωξε τον Ιωσήφ και τον έβαλε μέχρι την σκλαβιά. Η ζήλεια ανάγκασε τον Μωϋσή, να φύγει από το πρόσωπο του Φαραώ, του βασιλέως της Αιγύπτου, όταν άκουσε τον συμπατριώτη του να λέει: Ποιός σε διόρισε κριτή και δικαστή για εμάς; Μήπως θέλεις να με σκοτώσεις, όπως σκότωσες χθες τον Αιγύπτιο; (Έξοδος 2,14) Ο ζήλεια έκανε τον Δαβίδ να μισηθεί, όχι μόνο από τους αλλοφύλους, αλλά και να διωχθεί από τον Σαούλ, τον βασιλιά του Ισραήλ... (Άγιος Κλήμης Ρώμης)
• Ο φθόνος είναι η σφραγίδα του Αντιχρίστου στην καρδιά του ανθρώπου. (Άγιος Νείλος ο Μυροβλύτης)
• Ο φθόνος κατατρώει εσωτερικά την καρδιά σαν τη φωτιά που κατακαίει κάποιο συμπιεσμένο σωρό από άχυρα. Και κρύβει μεν από ντροπή την αρρώστια, αλλά δεν είναι δυνατός να την κρύψει παντοτινά. (Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης)
• Η ζήλεια γεννάει φιλονικία. (Άγιος Θεοφύλακτος)
• Εκείνος που συγχρόνως επαινεί και κατηγορεί τον άλλον, αυτός κατέχεται από κενοδοξία και φθόνο. Και με τους επαίνους προσπαθεί να κρύψει το φθόνο, ενώ με τις κατηγορίες συνιστά τον εαυτό του ως καλύτερο από εκείνον. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
• Ο φθόνος είναι η απόλαυση του διαβόλου. (Μέγας Φώτιος)
• Η κενοδοξία είναι η μητέρα του φθόνου, ενώ η δυσφήμιση, η συκοφαντία και ο φόνος είναι παιδιά του φθόνου. (Μέγας Φώτιος)
• Με τίποτα άλλο δεν μπορεί να ξεριζωθεί ο φθόνος, παρά μόνο με την αγάπη. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
• Η πρώτη αμαρτία που παρουσιάστηκε στο ανθρώπινο γένος, είναι η ζήλεια. Την στιγμή που ο σατανάς ψιθύριζε στην Έυα, πως αυτή και ο άνδρας της, μπορούν να γίνουν θεοί, αν παραβούν την εντολή του Θεού, την ίδια στιγμή έσταξε στην ψυχή της Έυας η ζήλεια. Και έπειτα ακολούθησε η υπερηφάνεια. (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
• Ένας άρρωστος άνθρωπος, μπορεί να ζηλεύει έναν άρρωστο άνθρωπο· ένας άρρωστος άνθρωπος, μπορεί να ζηλεύει έναν υγιή άνθρωπο· αλλά ένας υγιής άνθρωπος δεν ζηλεύει έναν άρρωστο άνθρωπο! Ούτε ένας δίκαιος άνθρωπος, ζηλεύει έναν αμαρτωλό. Ένας γιατρός, αναγνωρίζει την θανατηφόρο ασθένεια του ασθενούς του και επειδή την γνωρίζει τον συμπονά· αλλά δεν τον ζηλεύει. Ένας δίκαιος άνθρωπος, αναγνωρίζει τη νόσο της αμαρτίας, την φρικτή και θανατηφόρο, γι' αυτό και δεν φθονεί τον αμαρτωλό αλλά τον σπλαχνίζεται... (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
• Ο φθόνος γεννιέται από την υπερηφάνεια. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
• Η ζήλεια και ο φθόνος είναι αιτία κάθε κακού και εχθρός κάθε καλού. Απ' αυτήν την αιτία ο Κάϊν φόνευσε τον Άβελ, ο Ησαύ θέλησε να εξοντώσει τον Ιακώβ, ο Σαούλ καταδίωξε τον Δαβίδ. Η ζήλεια και ο φθόνος τυφλώνουν τον νου, αμαυρώνουν την ψυχή, σκοτίζουν τη συνείδηση, θλίβουν τον Θεό, χαροποιούν τους δαίμονες, κλείνουν τον ουρανό, ανοίγουν την κόλαση. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
• Μην λειώνεις από τον φθόνο, βλέποντας άλλους να έχουν όσα, εσύ δεν έχεις. Ο δικαιοκρίτης Κύριος γνωρίζει καλύτερα από σένα, σε ποιόν θα δώσει και από ποιόν θα στερήσει, πότε θα χαρίσει και πότε θα ζητήσει, τι θα δώσει και τι θα αφαιρέσει. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
• Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη της αρετής, τον άνθρωπο του Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο ένδοξο από τους ένδοξους και τον πιο πλούσιο από τους πλουσίους, που αποταμιεύει "θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και οπού κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν" (Ματθ. 6. 20). Μην ζηλεύεις αυτόν που επαινούν και κολακεύουν οι άνθρωποι. Οι ανθρώπινοι έπαινοι, είναι ασταθείς και ευμετάβλητοι. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
• Η αρρώστια της ζήλειας θεραπεύεται πολύ πιο δύσκολα από τα άλλα πάθη. Όταν η ψυχή χτυπηθεί απο το δηλητήριό της, θα τολμούσα να πω, ότι δεν υπάρχει γι' αυτήν κανένα φάρμακο. Αυτό που επιθυμεί ο ζηλόφθονος άνθρωπος είναι η καταστροφή του αδερφού του, ο θάνατός του και τίποτε άλλο... (Αββάς Πιαμούν)
• Το τέλος της ζήλειας οδηγεί στο μίσος. Το τέλος του μίσους οδηγεί στον φθόνο. Και το τέλος του φθόνου οδηγεί στον φόνο. (Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα)
• Η ζήλεια είναι έκφραση εσωτερικής αδυναμίας, αλλά και ανώμαλης αγάπης. Δηλαδή τον αγαπώ κατά τρόπο εγωιστικό και αποκλειστικό, πιστεύω ότι έχω δικαιώματα στη ζωή του και ότι αυτός έχει υποχρεώσεις απέναντί μου, ότι πρέπει να μου δίνει λογαριασμό, για το που πηγαίνει και τι κάνει. Η ζήλεια προέρχεται από ένα εγώ υπερτροφικό. (Γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης)
• Ένα από τα σημεία του εγωισμού είναι η παρουσία κάποιου αισθήματος ζήλιας μέσα μας. Πρέπει να αποφεύγουμε το αίσθημα αυτό σαν μαύρο θάνατο. Η γνήσια Χριστιανική ζωή μας ελευθερώνει από την ζήλια... Αν έχουμε την πεποίθηση, ότι "όλα όσα έχει ο Θεός θα είναι και δικά μας", το σκοτεινό πάθος της ζήλιας δεν θα βρει χώρο μέσα μας... (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
• Είναι ευκολότερο να αναστήσεις έναν νεκρό, παρά να συμφιλιώσεις δύο γυναίκες που ζηλεύει η μία την άλλη. (Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ)
• Μην πεις ποτέ σε άλλους πολλά για τον εαυτόν σου! Να θυμάστε, σε στιγμές ζήλειας, ο τυφλός αρχίζει να βλέπει, ο μουγκός να μιλάει και κουφός να ακούει... (Γέροντας Νικολάϊ Γκουριάνωφ)
• Ο φθόνος είναι μια λύπη και μια πικρία για την υπεροχή, την προκοπή ή τα αγαθά του πλησίον. Αλλά και αντίστροφα, φθόνος είναι επίσης η χαρά για τη δυστυχία του πλησίον. Ο χειρότερος φθόνος από όλους είναι, όταν κάποιος θλίβεται για τα Θεϊκά χαρίσματα του πλησίον, το οποίο αμάρτημα, συγκαταλέγεται με τις αμαρτίες κατά του Αγίου Πνεύματος. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Από τον φθόνο γεννιούνται 5 αμαρτήματα: Πρώτο και χειρότερο είναι το μίσος, που μπορεί να οδηγήσει τον φθονερό άνθρωπο μέχρι και τον φόνο. Δεύτερο είναι η καταλαλιά και τρίτο είναι η κατάκριση, γιατί ο φθονερός κοιτάζει πάντα να κατηγορήσει, να διαβάλλει και να μειώσει εκείνον που φθονεί. Τέταρτο είναι η χαιρεκακία, δηλαδή η χαρά για τις συμφορές του άλλου και πέμπτο η κατάθλιψη που κυριεύει τον φθονερό και τον κατατρώει, όπως η σκουριά το σίδηρο. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Για να ξέρεις, πότε ο φθόνος είναι αμάρτημα και πότε δεν είναι, ώστε να φυλάγεσαι, να ξέρεις ότι με 2 τρόπους θλίβεται κάποιος για το καλό του άλλου: Ο πρώτος είναι από την φύση, χωρίς να θέλει εκουσίως ο άνθρωπος εκείνη την λύπη. Λ.χ. ακούς να επαινούν κάποιον, ότι είναι σοφός ή πλούσιος και αισθάνεσαι μέσα σου λίγη λύπη, αυτή τη στιγμή, μόνο όταν το άκουσες. Τότε δεν έχεις αμαρτία, γιατί δεν έγινε με το θέλημά σου, αλλά είναι ενέργεια της φύσης μας, η οποία ρέπει προς το κακό. Αυτά οι Πατέρες τα ονομάζουν πρώτα κινήματα. Ο άλλος τρόπος είναι, όταν εκουσίως λυπάσαι και θλίβεσαι ακούγοντας να εγκωμιάζουν άλλον. Και η όποια λύπη, όσο υπάρχει για σπουδαιότερη υπόθεση, τόσο βαρύτερο είναι το αμάρτημα. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Ο φθόνος έχει για γονείς την υπερηφάνεια και την φιλαυτία, ενώ για δάσκαλο έχει τον διάβολο. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Πολλές φορές συμβαίνει να νιώθουμε λύπη, όχι για το ότι ο πλησίον έχει αγαθά, αλλά για το ότι, δεν έχουμε και εμείς, όσα και εκείνος. Μας πικραίνει δηλαδή η ευτυχία του πλησίον, καθώς τη συγκρίνουμε με τη δική μας δυστυχία, χωρίς όμως να θέλουμε το κακό του. Αυτό λέγεται ζήλεια. Δεν είναι καθαυτό φθόνος, πλην όμως και αυτή είναι μια λιγότερο σοβαρή εκδήλωση του ίδιου πάθους και μια πιο ελαφριά αμαρτία. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Η ζήλεια για πνευματικά πράγματα δεν είναι αμαρτία. Όταν δηλαδή βλέπουμε τον συνάνθρωπό μας να είναι ελεήμων, πράος, ταπεινός, φιλεύσπλαχνος και γενικά, ενάρετος, είναι καλό να ζηλέψουμε τις αρετές του και να τον μιμηθούμε. ''Να επιθυμείτε με ζήλο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος'', λέει ο απόστολος Παύλος (Α' Κορ. 14,1). Και αλλού γράφει: ''Σας ζηλεύω με Θεϊκή ζήλεια'' (Β' Κορ. 11,2). Μια τέτοια ζήλεια, είναι και επαινετή και ωφέλιμη. (Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)
• Ο φθονερός άνθρωπος πάσχει από αισθήματα μειονεκτικότητος. Και εάν μεν είναι δυναμικό τύπος ο φθονερός άνθρωπος και φέρει αυτό το αίσθημα της μειονεκτικότητος, τότε πάσχει από αισθήματα υπεροχής και γίνεται μπαμπούλας και τυραννικός στους άλλους. Και αν πάλι δεν είναι δυναμικό τύπος ο φθονερός αλλά παθητικός, τότε υποβιβάζει τον εαυτόν του ψεύτικα έναντι των άλλων, από αισθήματα μειονεκτικότητος. Για παράδειγμα: ''Εμ βέβαια εμείς τα ανθρωπάκια, δεν είμαστε σαν και εσάς που είσαστε πλούσιοι και έχετε αυτοκινητάρες και σπιταρώνες...''. Αυτό τί είναι; Φθόνος είναι, υποτιμάει τον εαυτόν του δήθεν ο φθονερός, γιατί θέλει να εκφράσει τον φθόνο του. (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
• Πάσχουμε από τη ζήλεια και δεν το παραδεχόμαστε εύκολα, γιατί αυτός που παραδέχεται ότι ζηλεύει, παραδέχεται ότι ο άλλος είναι ανώτερός του. (π. Βαρνάβας Γιάγκου)
• Γιατί ζηλεύεις; Διότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Αν έχεις ισχυρό χαρακτήρα ή κυρίως αν έχεις τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα αισθάνεσαι όλους τους γύρω σου σαν τη μεγαλύτερη χαρά. Ο άντρας για τη γυναίκα είναι ο ηγέτης και η γυναίκα για τον άντρα η ζωή. Και οι δύο θα πρέπει να δίνουν ο ένας στον άλλο, όλο και μεγαλύτερη χαρά. Η ζήλεια όμως καταστρέφει αυτή τη σχέση. Πολλές φορές η υπερβολική αγάπη οδηγεί στην ζήλεια. Μα τούτο είναι μια λανθασμένη αγάπη... Είναι ένα πάθος που σε οδηγεί να μην έχεις ραχάτι (ησυχία). (Παππούς Παναής από τη Λύση)

https://isychastis7.webnode.gr/

το είδαμε ΕΔΩ