«Και είδεν ο Θεός ότι καλόν»! Ο κόσμος! Το στολίδι! Η χαρά του Θεού! Ό,τι δημιουργημένο από το χέρι του Θεού, δεν μπορεί παρά να είναι τέλειο και απροσπέλαστο, ανυπέρβλητο σε κάλλος! Το κόσμημα της δημιουργίας, με τον αντιβασιλιά του τον άνθρωπο! Μας «χαίρεται» ο Θεός! «Απολαμβάνει» τα δημιουργήματά του, όπως τα έφτιαξε εκείνος! Παρά την πτώση την πρώτη και παρά τις ανά τους χρόνους και καιρούς αλλεπάλληλες πτώσεις, μικρές και μεγάλες, η αγάπη Του παραμένει εις τέλος! Τέλεια, άπειρη και σε μέγεθος και σε διάρκεια
Και όμως! Τώρα πλέον άλλαξε ο κόσμος! Άλλαξε, διότι άλλαξε ο αντιβασιλιάς του! Ο άνθρωπος! Μετηλλάγη και απέστρεψε το πρόσωπό του από τον Πατέρα του! Αυτός, που ο Θεός δημιουργός τον απολαμβάνει, τον αγαπά, τον χαίρεται, τον «θαυμάζει», για την ομορφιά, το κάλλος του! Άλλαξε! Παρέκλινε! Απέκλινε! Εξέκλινε! Εξώκειλε!
Προσοχή, όμως! Δεν άλλαξε επειδή επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη του παλιού λαϊκού άσματος, πως «η Βαλεντίνα, σε λίγα χρόνια, θα φορέσει παντελόνια»! Όχι! Και αυτά βεβαίως συνήργησαν ολίγον κατ΄ ολίγον, αλλά είναι πταισματάκια! Άλλαξε ουσιωδώς! Εγκληματικώς! Ειδεχθώς! Έπαθε μετάλλαξη πνευματική, ψυχική, οντολογική! Και απηλλάγη του «ελαφρού φορτίου» του Θεού! Μετέπεσε! Εξέπεσε! Κατέπεσε! Γκρεμοτσακίστηκε! Εβυθίσθη εις βόθυνον βαθύ σκοτεινό και άπατο, τουτέστιν κολαστικό!
Αλλάξαμε και μεταπέσαμε σε θάνατο! Φυσικό και πνευματικό!
Το δε χείρον τούτων πάντων η αναισθησία! Πλήρης παροπλισμός και θανατηφόρος αφοπλισμός! Κανένα όπλο δεν κρατήσαμε στα χέρια μας εν τέλει οι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι βαφτισμένοι! Όλα τα παραδώσαμε αμαχητί στα όργανα του κοσμοκράτορος. Κοιτάζουμε απολιθωμένοι, «ζωντανοί νεκροί», την δράση των ελάχιστων αντίχριστων εντεταλμένων εχθρών της πίστεως και της πατρίδος μας, πολλών και πρώτων εξ αυτών πρωτεργατών εκ της κοσμικής εξουσίας, που οργανώνονται και νομοθετούν εκνόμως, ανόμως, παρανόμως και υπονόμως, με σκοπό να μας στερήσουν την ελευθερία και να μας ταπεινώσουν έως εσχάτων. Θα δούμε και θα ζήσουμε στην συνέχεια των ημερών πράγματα αδιανόητα, πέραν ακόμη και της πλέον καλπάζουσας φαντασίας!
Φωνάζουν οι πνευματικώς ανησυχούντες, οι «νήφοντες», λαϊκοί και κληρικοί, οι έχοντες «την καλήν ανησυχίαν» περί των της πίστεως, για προσοχή και προσευχή και μετάνοια, αλλά οι ποιμένες καθησυχάζουν: «Μην ακούτε τους ακραίους! Τους ψεκασμένους! Μην φοβάστε, παιχνιδάκια είναι», μας λένε!!! Βγάζουν και ανακοινώσεις, συμβουλευτικές προς τον λαό, «ουδετέρου γένους».
Και μετά τον καθησυχασμό, ακριβώς την επομένη ημέρα, έρχεται η καταιγίδα. Αλλά πάλι έχουν έτοιμες τις κούφιες δικαιολογίες. «Λογικές» και αναντίρρητες! Μην τολμήσει κανείς να αντειπεί! Διότι αυτοί είναι αποφασισμένοι να αναλάβουν αγώνα κατά της ανομίας, λένε. Θα… Θα… Θα… Α, αυτό είναι ιατρικό θέμα και όχι πνευματικό, μην φοβάστε, σου λένε! Ύστερα, αυτό είναι διοικητικό θέμα και πάλι επουδενί πνευματικό, προχωρήστε! Και πάει λέγοντας...Αλλά και πάλι, δυστυχώς, τίθεται εν δράσει η απόδραση, η συσπείρωση, το θρασύδειλον!
Με ανακοινώσεις του τύπου, ότι δεν θα αποδώσουν πλέον τιμές στους προδότες ή ότι δεν θα τους επιτρέψουν την είσοδο στους ναούς, εκτίθενται άμεσα απέναντι στην αλήθεια, αφού αθετούν τον λόγο τους, την επομένη!
Και έρχεται τώρα το Άγιον Όρος, ως ο βέβαιος ανά τους αιώνες εγγυητής, ο οποίος κατά την ελπίδα και προσδοκία των πιστών θα κρατούσε ασφαλώς και κατά χρέος τα ιερά τα από τους Αγίους κληροδοτηθέντα και κορυφώνει την ήδη αναδυθείσα στις καρδιές των πιστών, κατά τους εσχάτους αυτούς χρόνους, απογοήτευση.
Δεν αποτελεί έκπληξη. Ήταν θέμα χρόνου… Όσες Μονές αρνήθηκαν δεσμεύσεις παντός είδους με τους κρατούντες του κόσμου και δεν ενέδωσαν σε προκλήσεις πονηρές, ώστε να μείνουν υποχρεωμένοι και σκλάβοι του Μαμωνά, μας προειδοποίησαν από καιρού πολλού για τα επελθόντα και τα επελευσόμενα. Και δεν διαψεύστηκαν… Διότι η ταπείνωση αυτή δεν προέκυψε απλώς εκ των υποσχέσεων του παρόντος μόνο, αλλά και από τις προηγηθείσες από καιρού «αμόναχες» συναλλαγές.
Όλα πλέον λειτουργούν ως μέσα αποτύφλωσης του λαού. Δεν υπάρχει θεσμικός παράγοντας, που μπορεί να λύσει τους «γόρδιους δεσμούς» και οι οποίοι στήθηκαν εδώ και δεκαετίες, λίγο λίγο και με δαιμονική μαστοριά! Τουλάχιστον ανθρωπίνως!
Πάμε λοιπόν παρακάτω! Πού παρακάτω; Έχει και πιο κάτω; Η κόλαση δεν έχει τέλος! Το τέλος μπορεί να το δώσει ο Θεός. Πώς; Ε, μην είμαστε παράνοες! Όπως μας αξίζει! Και το τι μας αξίζει μόνο Εκείνος το ξέρει! Ας ελπίζουμε! Ας μην χάνουμε την ελπίδα μας!
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 15-9-2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου