Βρέθηκα στο σπίτι ενός φίλου κάποιο βραδάκι, για κουβεντούλα και λίγο κρασάκι
(ακόμα «λίγο» επιτρέπεται). Κάποια στιγμή, πέρασε να πει «ένα γεια» η κόρη του φίλου με το δίχρονο αγοράκι της. Όπως αντιλαμβάνεσθε, αμέσως ο δίχρονος μπόμπιρας, έγινε το επίκεντρο της ομηγύρεως. Και αμέσως, άρχισαν όλοι να τον βομβαρδίζουν με βαθυστόχαστες και λίαν φιλοσοφημένες ερωτήσεις του στυλ:
(ακόμα «λίγο» επιτρέπεται). Κάποια στιγμή, πέρασε να πει «ένα γεια» η κόρη του φίλου με το δίχρονο αγοράκι της. Όπως αντιλαμβάνεσθε, αμέσως ο δίχρονος μπόμπιρας, έγινε το επίκεντρο της ομηγύρεως. Και αμέσως, άρχισαν όλοι να τον βομβαρδίζουν με βαθυστόχαστες και λίαν φιλοσοφημένες ερωτήσεις του στυλ:
- Πώς σε λένε Μπούλη;
- Το τρως όλο σου το φαί;
Εδώ επεμβαίνει η μαμά:
«Αφήστε κύριε Δημήτρη, με πρήζει μέχρι να φάει τη κρέμα του» και ο κύριος Δημήτρης σκέφτεται ότι μακάρι κι’ αυτός να ζοριζόταν να φάει την κρέμα του, που όταν δει τραπέζι στρωμένο, για να τον σηκώσουν φωνάζουν τους γερανούς του Πράππα, αν έχετε ακουστά.
Από τις ερωτήσεις, περνάμε γρήγορα στις διαπιστώσεις:
-Καλέ πώς μοιάζει με τον παππού!
- Δεν είμαστε καλά. Ίδιος η θεία η Γιαννούλα είναι.
Και άλλα τέτοια, ων ουκ έστιν αριθμός.Βέβαια δεν έλειψε και η θριαμβευτική κίνηση του παππού, ο οποίος έβγαλε το κινητό του, πάτησε κάποια κουμπιά, σε μια στιγμή μάλιστα ακούστηκε και να βρίζει («πού στο διάβολο είσαι ρε κέρατο…») και ξαφνικά κραύγασε:
- Για κοιτάξτε εδώ, ξεφώνισε κραδαίνων θριαμβευτικά το κινητό, στην οθόνη του οποίου, φιγουράριζε η φωτογραφία του μικρού και το ερώτημα βέβαια είναι γιατί έπρεπε να δούμε τον Μπούλη και στην φωτογραφίας αφού τον βλέπαμε σε απ’ ευθείας μετάδοση…
Μέσα σ’ αυτό το κλασικό οικογενειακό κάδρο, η γιαγιά, που τόση ώρα θαύμαζε απεριόριστα τον παππού που κατάφερε επιτέλους να βρει κάτι στο κινητό του, ρωτάει τον πιτσιρικά:
- Θες μωρό μου μια σοκολατίτσα; Για να εισπράξει ένα ΟΧΙ, σαν αυτό του Ιωάννη Μεταξά (τελικά ο Μεταξάς το είπε το ΟΧΙ ή ο Μπούλης;).
Η γιαγιά συνεχίζει απτόητη:
- Θες να πάμε στο περίπτερο να σου πάρω γαριδάκια;
- Όχι, αντιδρά ακαριαία ο μικρός.
Για να μη μακρηγορούμε η γιαγιά έριξε στο τραπέζι ίσα με πέντε παρόμοιες δελεαστικές προτάσεις, οι οποίες όμως προσέκρουσαν στη Γραμμή Μαζινό, που είχε ορθώσει ο μικρός.
Αυτά σκεφτόμουν, όταν με αφορμή μια συγκέντρωση, ένας από εμάς, αντέδρασε με τρόπο παρόμοιο με αυτόν του πιτσιρικά της ιστορίας μας.
Και να ήταν μόνον αυτός, λίγο το κακό.
Δυστυχώς οι παρόμοιες αντιδράσεις όλο και αυξάνονται.
Προφανώς διότι η παραξενιά είναι ευθέως ανάλογη με την ηλικία. Όσο μεγαλώνει η ηλικία, τόσο αυξάνεται η παραξενιά.
Καλείς αίφνης κάποιον για να περάσετε ένα ευχάριστο βραδάκι στο σπίτι σου, να πιείτε καμιά μπυρίτσα χωρίς αλκοόλ και να δείτε και τον αγώνα που «δείχνει» η τηλεόραση.
Η πρώτη ερώτηση που εισπράττεις από τον προσκαλούμενο, πρίν ακόμη αποσώσεις την πρότασή σου και πριν ακόμη σε ρωτήσει για την ώρα προσελεύσεως:
- Ποιος άλλος θα είναι;
Η ερώτηση αυτή, είναι άκρως προσβλητική, αφού ουσιαστικά σε ελέγχει ποιόν θα καλέσεις εσύ στο σπίτι σου. Έτσι αφού καταπιείς το ξάφνιασμα και την ψιλοπροσβολή, απαντάς:
- Μερικοί φίλοι να περάσουμε την βραδιά, όσο γίνεται πιο ευχάριστα μέρες που ζούμε, απαντάς χιλιομετανοιωμένος που τον κάλεσες.
Άλλη περίπτωση, που πιστοποιεί το όσο πιο μεγάλος, τόσο πιο παράξενος.
Το Δ.Σ. του Συνδέσου της Τάξεως, εκλεγμένο απ’ ευθείας από τον κυρίαρχο λαό με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες, αποφασίζει μετά από σύντομή συζήτηση τριών (!!!) ωρών, να κάνουμε μια ημερήσια εκδρομή στην Λειβαδιά («να ξεφύγουμε λίγο βρε παιδί μου»), που έχει και παραδοσιακά ωραίες σουβλακερί.
Μόλις γίνει γνωστή η απόφαση, αρχίζουν τα τηλεφωνήματα:
Πρώτο τηλεφώνημα:
- Καλά ρε στη Λιβαδειά βρήκατε; Χάθηκε το Ναύπλιο να δούμε το Πα-λαμήδι και το Μπούρτζι;
Δεύτερο τηλεφώνημα:
- Ποιος ρε πρότεινε τη Λιβαδειά; Τι να δούμε εκεί; Γιατί δεν πάμε στη Χαλκίδα να δούμε και τα νερά που πάνε πέρα δώθε;
Τρίτο τηλεφώνημα:
- Καλά ρε πάτε καλά εκεί πέρα; Ποιανού ιδέα ήταν η Λιβαδειά; Γιατί δεν πάμε στη Πάτρα να δούμε και τα Ψηλά Αλώνια;
Τέταρτη (αυτή Live) γκρίνια, διατυπωθείσα κάποτε από τον υπογράφοντα:
- Καλά ρε σεις, αυτή την Κυριακή διαλέξατε; Και πού θα δούμε το ντέρμπι ΠΑΟ – ΑΕΚ;
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα συναίνεσης και ομοψυχίας, αποφασίσθηκε η εκδρομή, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, όπως θα περιέγραφε και ο τουριστικός συντάκτης μας σε άλλη στήλη, ήταν αν όχι η καλλίτερη, μια από τις καλλίτερες εκδρομές του ενδόξου Συνδέσμου μας.
Και οι γκρίνιες συνεχίζονται με κάθε αφορμή.
- Τι είναι αυτά ρε που γράφετε στην «Εθνική Ηχώ»;. Διαβάστε και λίγο Γκογκόλ και Τσέχωφ μπας και γράψετε κάτι της προκοπής.
- Γιατί ρε σεις η συνεστίαση πάλι εκεί; Αυτό το κοτόπουλό του, είναι αηδία.
Σ’ αυτό το τετράγωνο επιχείρημα, δεν έχεις και πολλά να αντιτάξεις αφού ακριβώς αυτό το κοτόπουλο είναι το μεγάλο σουξέ του καταστήματος.
- Γιατί ρε αφού μια και πάμε στη Θεσσαλονίκη, δεν κανονίζετε να πεταχτούμε και μέχρι τα Γιάννενα να δούμε τη λίμνη και το Μουσείο του Βρέλη;
- Δε μου λέτε ρε ξύπνιοι εκεί κάτω, αυτό το σχόλιο που έγραψε προχθές ο όνομα και μη χωριό σε μένα αναφερόταν;
Πώς έλεγαν στις παλιές ταινίες; «Πάσα ομοιότης με πρόσωπα ή γεγο-νότα, είναι εντελώς τυχαία».
Εμείς λέμε: «Πάσα ομοιότης με πρόσωπα ή γεγονότα, μόνο τυχαία δεν είναι».
Και για να το κλείσουμε.
Σταματάτε ρε παιδιά τις γκρίνιες.
Απολαύστε τα ωραία πράγματα όπως έρχονται και μη τα μιζεριάζετε, όπως λένε και οι φερέλπιδες νέοι μας.
Άντε, γιατί με το ζόρι το κρατάω να μη το ξεστομίσω και αρχίσετε όλοι να σταυροκοπιέστε, να φτύνετε στο κόρφο σας και να χτυπάτε ξύλα. Άντε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου