«Το γένος των Ελλήνων στην Ευρώπη αφανίστηκε από τη ρίζα […] Τα αθάνατα έργα του πνεύματος του αρχαίου λαού και κάποια ερείπια στο πάτριο έδαφος είναι σήμερα οι μόνες αποδείξεις ότι υπήρξε κάποτε ελληνικός λαός... Κι αυτό διότι ούτε σταγόνα γνήσιου και καθαρού ελληνικού αίματος δεν ρέει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδας.... Μεγάλη θύελλα, που όμοιά της σπανίως βλέπει το δικό μας γένος, χύθηκε σε ολόκληρη την περιοχή μεταξύ Ίστρου και των μύχιων της Πελοποννήσου, εξαιτίας της εγκατάστασης ενός νέου φύλου, ομοαίματου των μεγάλων σλαβικών εθνών. Δεύτερη και ίσως όχι λιγότερο σπουδαία μεταβολή συνέβη με την εισβολή των Αλβανών στην Ελλάδα, η οποία ολοκλήρωσε το δράμα της εξόντωσης».... Τα παραπάνω λόγια προέρχονται από το βιβλίο «Ιστορία της Χερσονήσου του Μορέως κατά τον Μεσαίωνα». Συγγραφέας του ήταν ο Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ (Jakob Philipp Fallmerayer) (1790 – 1861), ήταν Αυστριακός περιηγητής, δημοσιογράφος, πολιτικός και ιστορικός, περισσότερο γνωστός για τις περιηγητικές αφηγήσεις του και τις θεωρίες του σχετικά με τη φυλετική καταγωγή των Νεοελλήνων.
Είναι λοιπόν έτσι όπως μας τα είπε ο συγκεκριμένος κύριος, μήπως δεν έχουμε σχέση με τούς αρχαίους ή μήπως έχουμε; Ας το δούμε.
Έχουν περάσει χιλιετίες και όμως σε τούτα δω τα χώματα μιλιέται η ελληνική κάτι που δεν το συναντάμε σε καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο. Ας δούμε λοιπόν φράσεις της αρχαιότητας που μιλάμε στην καθημερινότητα μας:
Πόσες φορές δεν έχουμε πει ότι «Τὸ ἕνα χέρι, νίβει τὸ ἄλλο»
«ἁ δὲ χὲὶρ τὰν χεῖρα νίζει» - Στίχος τού Πυθαγόρειου φιλόσοφου καὶ ποιητή, Ἐπίχαρμου.
Η το «ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη», «μία χελιδὼν ἔαρ οὐ ποιεἶ», την έκφραση αυτή την είπε ο μέγας Αίσωπος.
Οι αγρότες μας αλλά και οι αστοί των πόλεων χρησιμοποιούν πολλές φορές την φράση «ότι σπείρεις θα θερίσεις», «Εἶ κακὰ τὶς σπεῖραι, κακὰ κέρδια ἀμήσειν» την συναντάμε στον Ησίοδο.
Επίσης και μια σειρά άλλων όπως το: «Κάλλιο να σε ζηλεύουνε, παρά να σε λυπούνται», «Κρέσσον γὰρ οἰκτιρμοῦ φθόνος», από τον Πίνδαρο.
«Κάθε αρχή και δύσκολη», «Ἀρχὴ δήπου παντὸς ἔργου χαλεπωτέρα».
«Ἡ γλῶσσα κόκκαλα δὲν ἔχει καὶ κόκκαλα τσακίζει», « Ἡ γλῶττα ἀνόστεος μὲν, ὀστέα θραύει- Σόλων».
«Σηκώθηκαν οι τρίχες μου», «Τρὶχὸς δ᾽ὀρθίας πλόκαμος ἵσταται» από τον Αισχύλο στο έργο του Επτά επί Θήβας.
«Ο άνδρας είναι ἡ κολώνα τού σπιτιού», «Ἀνήρ, στέγης στῦλον» - Αἰσχύλος, Ἀγαμέμνων.
«Έπαθε και έμαθε» «τὸν πάθει μάθος» - Αἰσχύλος, Ἀγαμέμνων.
«Χτύπα ξύλο», « Ἅπτεσθαι ξύλου» - Ἀριστοφάνης.
«Έπεσαν κάτω από τα γέλια», « Ὥστε ὑπτίους, ὑπὸ τοῦ γέλωτος καταπεσεῖν» - Ἀθήναιος.
Δυστυχώς για τον Φαλμεράγιερ καί όλους όσους συγχρόνους του ασπάζονται τις θεωρίες του η «η αλήθεια είναι πικρή», «Ἔχει τί πίκρὸν, ὁ τῆς ἀληθείας λόγος» (Δίων) και επειδή τέτοια κείμενα δεν θέλουμε να μας «Μὴ μὲ συγχίζεις», «Μὴ μοὶ σύγχει» (Όμηρος) και να «Μη με σκοτίζεις», «Ἀποσκότισον με» (ὁ Διογένης στον Μ. Αλέξανδρο) και λόγο του ότι «Πολλά λες», «Πολλὰ λαλεῖς» (στην Ελληνική Κύπρο ακούγεται συνεχώς) και ο λόγος σου είναι «Λες τρίχες» «Τριχολογεὶν καὶ τρίχας ἀναλέγεσθαι» (Σουΐδας), «Άει στὸν κόρακα», «Πέμπειν εἰς κόρακας» λοιπόν όπως λένε οι συμπατριώτες μας θεσσαλοί».
Αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγμα της συνέχειας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που παραμένει ζωντανή και μαζί με τα ήθη και τα έθιμα που την συνοδεύουν (πολλά εξ αυτών είναι πανάρχαια), αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την συνέχεια του ελληνισμού πάρα τα μύρια όσα έζησε και έπαθε στην διάρκεια των αιώνων, και μπορεί οι άνθρωποι να αλλάζουν, η γλώσσα όμως θυμάται και η μνήμη ρέει στο αίμα μας στις δύο χώρες του ελληνισμού στην Ελλάδα – Κύπρο. Μάλιστα η γλώσσα των Ελλήνων είναι τόσο σημαντική που ο Γάλλος διαφωτιστής Βολταίρος είχε πει ότι «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών».
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου