Εἶναι κοινὴ διαπίστωση ὅτι οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἔχουν ὑποστεῖ ἠθικὴ διάβρωση. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦν, χωρὶς φραγμοὺς καὶ ἀναστολές, καὶ οἱ καθημερινὲς ἐγκληματικὲς πράξεις τὸ ἐπιβεβαιώνουν. Ὅμως ὅλοι διαπιστώνουν, ἀλλὰ λίγοι ἀνησυχοῦν καὶ ἀκόμα πιὸ λίγοι παίρνουν σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὸν περιορισμὸ τῆς διάβρωσης καὶ γιὰ τὴν ἀνάνηψη τῶν ἀνθρώπων, προκειμένου νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ ὅσα διδάσκει ἡ Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο πού ἐκείνη προτείνει.
Ἡ διάβρωση ὀφείλεται κυρίως σὲ τρεῖς λόγους. Στὴν ἀποστασία ἀπὸ τὸ Θεό, στὴν ὑλικὴ εὐδαιμονία καὶ στὴν ἀνεπαρκῆ ἐκπροσώπηση τῆς Ἐκκλησίας στὸν ἀγώνα κατὰ τοῦ κακοῦ. Βέβαια, τὸ κακὸ καὶ ἡ ἁμαρτία ποτὲ δὲν θὰ ἐκλείψουν ἀπὸ τὶς κοινωνίες τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι δυνατὸ ὅμως νὰ περιοριστοῦν σὲ πολὺ μεγάλο βαθμό, ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἀποκτήσει κληρικοὺς μὲ ἱερὸ ζῆλο, μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ προπαντὸς μὲ ἐνάρετο βίο. Αὐτὸ εὔκολα λέγεται, ἀλλὰ δύσκολα γίνεται πράξη. Δυστυχῶς, βλέπουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία στὶς μέρες μας διέρχεται μία φθινοπωρινὴ περίοδο καὶ τὰ στελέχη της μοιάζουν μὲ κιτρινισμένα φύλλα, ποὺ μὲ τὴν παραμικρὴ πνοὴ τοῦ ἀνέμου πέφτουν στὸ ἔδαφος καὶ γεμίζουν τὶς ρεματιές. Πολλοὶ κληρικοὶ ἔχουν πνευματικὴ ἀτονία, δὲν ἀνησυχοῦν γιὰ ὅσα ἁμαρτωλὰ συμβαίνουν στὴν κοινωνία καὶ προπαντὸς διακρίνονται γιὰ τὴν ἀδιαφορία τους γιὰ κάθε ποιμαντικὴ ἐνέργεια.
Ἐνεργὴ δράση στὸ ὀλέθριο ἀποτέλεσμα τῆς διάβρωσης τῆς κοινωνίας ἔχουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ δηλώνουν ἄθεοι. Ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καὶ φυσικὰ καὶ τὸ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι στηρίζονται στὴ δική τους λογικὴ καὶ ἐπιδιώκουν τὴν ἐλεύθερη ἱκανοποίηση τῶν παθῶν τους. Γι’ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχουν ἠθικοὶ κανόνες. Συχνὰ παραλογίζονται καὶ καταλήγουν σὲ ἐσφαλμένα συμπεράσματα, χωρὶς ποτὲ νὰ παραδέχονται τὰ λάθη τους. Δὲν ἐπιθυμοῦν ἐπίσης νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴ φιληδονία ποὺ σημαίνει δουλεία στὰ πάθη. Ἡ στάση τους αὐτὴ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴ συνείδησή τους, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν ἀποφεύγουν δραστηριοποιοῦνται σὲ διάφορα ἐφήμερα καὶ μάταια πράγματα. Κάνουν πολλοὺς σχεδιασμούς, φροντίζουν ὑπερβολικὰ καὶ «χαίρονται» μέσα στὴ δυστυχία τους.
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει ὅτι «ἡ εὐσέβεια εἶναι ἀπόδειξη ψυχικῆς ὑγείας, ἐνῶ ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ εἶναι νόσημα βαρύτατο καὶ ἀρρώστια».
Οἱ ἄθεοι ἀκοῦν καὶ βλέπουν μόνο ὅσα συμβαίνουν γύρω τους καὶ μὲ αὐτὰ ἀσχολοῦνται. Δὲν προεκτείνονται σὲ θέματα, ποὺ οἱ αἰσθήσεις δὲν μποροῦν νὰ τὰ προσεγγίσουν. Γι’ αὐτοὺς ἡ πραγματικότητα τῆς ζωῆς εἶναι ἀδιάφορη ὑπόθεση καὶ μόνο ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τοὺς ἴδιους εἶναι ἄξιο προσοχῆς. Δὲν μποροῦν νὰ συνυπάρξουν μὲ τοὺς ἄλλους καὶ ἰδιαίτερα μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πιστεύουν στὸ Θεὸ κι ὅταν ἀκόμα ἐκεῖνοι τρέφουν συναισθήματα ἀγάπης γιά αὐτούς. Φοβοῦνται πολὺ τὴν ὑπεροχὴ τῶν ἄλλων.
Συνήθως οἱ ἄθεοι εἶναι φυσιολάτρες, καὶ δὲν γνωρίζουν τὴν πνευματικὴ μέθοδο τῆς ἀναγωγῆς ἀπὸ τὴν ὡραιότητα τῆς φύσης στὸ Δημιουργό της. Ὁ Χρυσόστομος λέει σχετικά: «Εἶναι ὡραῖος ὁ οὐρανός, ἀλλά γι’ αὐτὸ δημιουργήθηκε, γιὰ νὰ προσκυνήσεις τὸ Δημιουργό. Εἶναι ἀκτινοβόλος ὁ ἥλιος, ἀλλὰ γιὰ νὰ λατρέψεις Αὐτὸν ποὺ τὸν δημιούργησε. Ἂν ὅμως πρόκειται νὰ παραμένεις ἁπλῶς στὸ θαῦμα τῆς κτίσεως καὶ νὰ σταματᾶς στὴν ὀμορφιὰ τῶν δημιουργημάτων, τότε τὸ φῶς του ἔχει γίνει σκότος, ἢ καλύτερα χρησιμοποίησες τὸ φῶς, γιὰ νὰ ἀποκτήσεις τὸ σκοτάδι».
Ἐκεῖνοι ποὺ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν πνευματικὴ διάβρωση τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων κι ἐργάζονται ταπεινὰ νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουν, στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ ὁ καθένας, ἂς θυμοῦνται πάντα ὅτι «τὸ δέντρο τῆς ἀπιστίας, τὸ φυτεύει ἡ κακὴ περιέργεια τοῦ λογικοῦ, τὸ ποτίζει ἡ ἀνόητη ἀλαζονεία καὶ τὸ μεγαλώνει ἡ μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὴ φιλοδοξία», ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου