Ο συγγραφέας έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι μεταξύ των πρώτων που μίλησε για τη ντροπή των μαζικών βιασμών στη Μεγάλη Βρετανία φτωχών λευκών κοριτσιών και αγοριών από συμμορίες ξένων, κυρίως Πακιστανών. Μια παρεκκλίνουσα σιωπή περιέβαλε αυτά τα γεγονότα, η οποία συνεχίστηκε για χρόνια. Μετά ήρθε η σφαγή τριών μικρών κοριτσιών στο Σάουθπορτ από έναν Αφρικανό με πιθανούς ισλαμιστικούς δεσμούς. Τα επεισόδια που ακολούθησαν τις λαϊκές διαδηλώσεις προκάλεσαν ένα κύμα συλλήψεων, συμπεριλαμβανομένου ενός εντεκάχρονου, σύμφωνα με τη χειρότερη βρετανική παράδοση. Ο Πρωθυπουργός Στάρμερ το έριξε στους διαδηλωτές, όχι σε εκείνους που διέπραξαν αποτρόπαιες πράξεις. Ωστόσο, μια από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες υποταγής, φόβου, βίας και πολιτικής χρήσης εξουσίας ήρθε ξανά στο φως.
Για πολλά χρόνια συμμορίες Πακιστανών και Ασιατών -σχεδόν όλοι Βρετανοί πολίτες- βίασαν, μερικές φορές σκότωσαν, έναν συγκλονιστικό αριθμό λευκών κοριτσιών και αγοριών χωρίς να γίνει τίποτα για να τους σταματήσει.
Οι τοπικές διοικήσεις - στα χέρια του Εργατικού Κόμματος - φοβούνταν τις «ρατσιστικές» αντιδράσεις και τη δυσαρέσκεια της μεταναστευτικής εκλογικής πελατείας τους, ενώ η δικαιοσύνη ήταν σιωπηλή και οι εθνικές κυβερνήσεις -συντηρητικές- αγνόησαν τα πάντα, παρά τις θαρραλέες καταγγελίες, που χαρακτηρίστηκαν ως ναζί ή ακροδεξιές.
Ένα εντυπωσιακό βραχυκύκλωμα, ένα φρικτό σκάνδαλο που ξαναξεκίνησε τις τελευταίες εβδομάδες από τις επιθέσεις του Έλον Μασκ στη βρετανική κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα μαθαίνουμε για σεξουαλική παρενόχληση και βία - απόπειρα ή διαπραχθείσα - κατά γυναικών και κοριτσιών κατά τη διάρκεια των εορτασμών για το τέλος του έτους στο Μιλάνο. Μπορούμε σίγουρα να τους ορίσουμε ως εθνοτικούς βιασμούς, επεισόδια στα οποία συνδυάζονται βία, υποταγή, μίσος για τον λαό μας, περιφρόνηση του νόμου και των γυναικών.
Ένας πολιτισμός τελειώνει με τον πιο επαίσχυντο τρόπο χωρίς καν το θάρρος να υπερασπιστεί τις δικές του κόρες, φλυαρώντας για γυναικοκτονία και ετεροπατριαρχία όταν τα εγκλήματα διαπράττονται από Ευρωπαίους, σιωπώντας, δικαιολογώντας και τρέμοντας από φόβο αν τα εγκλήματα είναι έργο ξένων.
Η συμπεριφορά ορισμένων τομέων του φεμινισμού και του προοδευτισμού είναι αποκρουστική, αλλά η δειλία περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της ετοιμοθάνατης κοινωνίας μας.
Πρέπει να εξετάσουμε τις συνειδήσεις μας σχετικά με τα γεγονότα στην Αγγλία. Θα λέγαμε τα ίδια πράγματα, θα νιώθαμε την ίδια αγανάκτηση, θυμό, οργή, αν το –τρομερό– γεγονός είχε θύματα και βασανιστές αντίθετης εθνικής καταγωγής; Ναι, γιατί το κακό δεν έχει φυλή, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι ο βιασμός του τρόπου ζωής και ύπαρξής μας είναι αποτέλεσμα διευκολυνόμενης μετανάστευσης, επιθυμητής άνωθεν.
Οι δυτικές ολιγαρχίες πιστεύουν ότι οι άνθρωποι και οι λαοί είναι εναλλάξιμοι, ότι η εθνική καταγωγή, οι αστικές, ηθικές και πνευματικές παραδόσεις δεν έχουν καμία σημασία. Είμαστε – εμείς και οι νεοαφιχθέντες – πιόνια σε ένα εγκληματικό παιχνίδι. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, και γίνεται γκροτέσκο να ακούς για μετανάστευση ή απομάκρυνση μαζών που είναι πολύ μεγάλες για να κυβερνηθούν, πόσο μάλλον να απελαθούν. Και μετά, ποιον θα διώχναμε, αφού έχουμε μπερδέψει υπηκοότητα και εθνικότητα και έναν εντυπωσιακό αριθμό αλλοδαπών που δεν είναι μόνο ξένοι σύμφωνα με το νόμο;
Ένας Μιλανέζος φίλος, μιλώντας για τα γεγονότα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς στην πόλη, θυμήθηκε τα δεδομένα μιας ραγδαίας εξαφάνισης, επικαλούμενος τα μητρώα της ενορίας του, όπου το 2024 γιορτάζονταν τρεις κηδείες για κάθε βάπτιση. Ηθικά αφοπλισμένοι, γερασμένοι, φοβισμένοι, στείροι από επιλογή, ζούμε στον Τιτανικό ανάμεσα στη λήθη και τις μάταιες συζητήσεις. Στο Μιλάνο φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι το κάπνισμα σε εξωτερικούς χώρους και όχι η γενική υποβάθμιση αυτού που ήταν το ηθικό κεφάλαιο της Ιταλίας.
Στην Αγγλία, όπως και στη Γαλλία, βρίσκονται πιο μπροστά στη διαδικασία της αποσύνθεσης. Το αύριο θα είναι χειρότερο, δεν έχει νόημα να κρύβεις την αλήθεια. Η αδιαφορία, η αδυναμία αντίδρασης, η αγανάκτηση προκαλεί ανησυχία, όλα δείχνουν ότι η ασθένεια έχει μπει σε μη αναστρέψιμη φάση. Οι θεσμοί είναι εχθροί: όταν αντιδρούν ιδιώτες, αστυνομικοί ή καραμπινιέροι, καταλήγουν υπό έρευνα αντί για τούς πολυεθνικούς εγκληματίες.
Η αγγλική περίπτωση είναι φρικτή, ο τρομερός δείκτης ενός επικείμενου αύριο.
Το λάθος μας: όποιος γίνει πρόβατο, τον τρώει ο λύκος. Στο βρετανικό μάγμα υπάρχουν τα πάντα: βία, παιδεραστία, σεξουαλική διαστροφή, σιωπή μιας συνένοχης εξουσίας, μείωση των θυμάτων σε αντικείμενα, η τρέλα της πολυπολιτισμικότητας (στην πραγματικότητα το πολιτισμικό κενό), ο φόβος, το ενδιαφέρον όχι λιγότερο ενόχων πολιτικών συμμοριών, από τούς“maranze” (πορτοκαλοκίτρινους) μετανάστες.
Ήδη το 2003, η βουλευτής των Εργατικών, Ann Cryer, κατήγγειλε ότι εκατοντάδες σεξουαλικές κακοποιήσεις γίνονταν στην πόλη του Rotherham, σχεδόν πάντα σε βάρος ανηλίκων, από «νεαρούς άνδρες της Νότιας Ασίας». Η μάχη της ξεκίνησε όταν επτά μητέρες ήρθαν κοντά της για να της αναφέρουν ότι οι κόρες τους είχαν βιαστεί από μέλη της πακιστανικής κοινότητας. Κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τις ιστορίες τους. Το Εργατικό Κόμμα κατηγόρησε τήν Κράιερ για ρατσισμό, το μόνο ασυγχώρητο έγκλημα της Δύσης.
Ο δημοσιογράφος των Times, Andrew Norfolk ανακάλυψε την αλήθεια, παραδεχόμενος χρόνια αργότερα ότι δεν είχε μιλήσει από φόβο μήπως ευνοήσει την ακροδεξιά. Τότε κατάλαβε και άρχισε να παλεύει. Ως αποτέλεσμα της δουλειάς του, διαπιστώθηκε ότι τουλάχιστον χίλιοι τετρακόσιοι ανήλικοι, σχεδόν όλοι λευκοί από μέτριο κοινωνικό υπόβαθρο, είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση για περισσότερα από δέκα χρόνια. Μια επίσημη αναφορά περιγράφει μια ανατριχιαστική κατάσταση: «πολλοί ανήλικοι βιάστηκαν από πολλούς άνδρες, μεταφέρθηκαν σε άλλες πόλεις στη βόρεια Αγγλία, απήχθησαν, ξυλοκοπήθηκαν και εκφοβίστηκαν. Μερικά, συμπεριλαμβανομένων εντεκάχρονων κοριτσιών, ήταν θύματα ομαδικών βιασμών και διακίνησης ναρκωτικών. Πολλοί περιχύθηκαν με βενζίνη και απειλήθηκαν ότι θα τους κάψουν ζωντανούς, τους απείλησαν με πυροβόλα όπλα, τους αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν βάναυσους βιασμούς και τους απείλησαν ότι θα ήταν επόμενοι αν έλεγαν κάτι».
Μετά την κακοποίηση, μερικά κορίτσια εθίστηκαν στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. άλλοι πάσχουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες και ψυχολογικά και ψυχικά προβλήματα. Σε πολλές περιπτώσεις, εμφανίστηκαν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και αναγκαστικές εκτρώσεις. Στο ίδιο έγγραφο αναφέρεται ότι οι υπεύθυνοι για την προστασία των παιδιών δεν θα μπορούσαν να μην το γνωρίζουν.
Πολλοί αξιωματούχοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί έδειξαν «νευρικότητα όταν επρόκειτο να προσδιορίσουν την εθνική καταγωγή των δραστών από φόβο μήπως θεωρηθούν ρατσιστές. Άλλοι θυμούνται πολύ σαφείς οδηγίες από τους ανωτέρους τους να τηρούν τη σιωπή».
Το 2020, ένας ανώτερος αξιωματούχος της αστυνομίας παραδέχτηκε ότι είχε αγνοήσει τη σεξουαλική κακοποίηση κοριτσιών για δεκαετίες επειδή «φοβόταν τις αυξανόμενες φυλετικές εντάσεις». Rule Britannia , Domina Britannia, κυβερνήστε, τα κύματα! Οι Βρετανοί δεν θα γίνουν ποτέ σκλάβοι, είναι το ρεφρέν ενός πατριωτικού τραγουδιού.
Το σκάνδαλο επανεμφανίστηκε όταν η Jessica Phillips , επικεφαλής των Εργατικών για την προστασία και τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών, αρνήθηκε να υποστηρίξει την έναρξη δημόσιας έρευνας. Ο σημερινός πρωθυπουργός Keir Strarmerήταν επικεφαλής της Εισαγγελικής Υπηρεσίας του Στέμματος για χρόνια. Όμως η απροθυμία να παρέμβει ήταν γενική. Εκείνοι που έπρεπε να προστατεύσουν τους πιο ευάλωτους έχουν κάνει τα στραβά μάτια στη φρικτή βία κατά κοριτσιών, κυρίως λευκών, από συμμορίες μεταναστών. Με τον καιρό εμφανίστηκαν καταχρήσεις σε δεκάδες τοποθεσίες. Αλλά οι ιστορίες εξαπλώθηκαν αργά, οι λεπτομέρειες είναι φρικιαστικές και δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί πλήρως. Μία φτωχή 14χρονη από το Μπέντφορντ που φροντίζει τις κοινωνικές υπηρεσίες έχει αναφέρει επανειλημμένα βιασμό, κακοποίηση και εξαναγκασμό. Όταν έπρεπε να παντρευτεί τον κακοποιό της για να καταπνίξει το σκάνδαλο, η κοινωνική λειτουργός της παρευρέθηκε στην τελετή. Κυβερνήστε τη Βρετανία. Μια 16χρονη πέθανε μαζί με τη μητέρα και την αδερφή της επειδή ο δράστης της έβαλε φωτιά στο σπίτι τους. Είχε γεννήσει τον καρπό της βίας σε ηλικία μόλις δεκατεσσάρων ετών και ήταν έγκυος όταν σκοτώθηκε. Ο θάνατός της χρησιμοποιήθηκε για να τρομοκρατήσει άλλους ανήλικους. Ωστόσο, οι αρχές κοίταξαν αντίστροφα.
Όταν μια ανεξάρτητη έρευνα δημοσιεύθηκε τελικά το 2022, διαπιστώθηκε ότι οι αστυνομικοί περιέγραψαν τμήματα των πόλεων ως «απαγορευμένη ζώνη», ενώ μάρτυρες έκαναν ισχυρισμούς για διαφθορά και ευνοιοκρατία προς μέλη της πακιστανικής κοινότητας.
Στους διαδρόμους της εξουσίας, ανησυχώντας να μην φανούν ρατσιστές, αγνόησαν τις κατηγορίες. Οι αξιωματούχοι ήταν τρομοκρατημένοι ότι η κακοποίηση κοριτσιών θα πυροδοτούσε μια φυλετική εξέγερση. Η άρνηση της κλίμακας του προβλήματος είναι βαθιά ριζωμένη στο βρετανικό πολιτικό σύστημα: στο Ρόδεραμ ένας ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας είπε σε έναν ταραγμένο πατέρα ότι η πόλη θα εκραγεί εάν δημοσιοποιηθεί η συστηματική κακοποίηση μικρών λευκών κοριτσιών από άνδρες πακιστανικής καταγωγής.
Ένας πατέρας, που ανησυχούσε για την εξαφανισμένη κόρη του, άκουσε νά τού λένε χαλαρά ότι «είναι τής μόδας ένας μεγαλύτερος Ασιάτης φίλος». Αρκετά εντεκάχρονα κορίτσια έχουν πέσει θύμα ομαδικού βιασμού. Μια κυβερνητική έκθεση για τον καλλωπισμό των παιδιών δεν δημοσιεύτηκε το 2020 με το σκεπτικό ότι η αποκάλυψη δεν ήταν προς το «δημόσιο συμφέρον». Κυβερνήστε ξανά τη Βρετανία, κοιτίδα της δημοκρατίας.
Οι φόβοι για φυλετικές εντάσεις και πολιτική ορθότητα έχουν κάνει το κράτος απρόθυμο να υπερασπιστεί τα θύματα και να προστατεύσει τους επιτιθέμενους.
Σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, οι γονείς εντόπισαν τις κόρες τους και προσπάθησαν να τις απομακρύνουν από τα σπίτια όπου τις κακοποιούσαν: συνελήφθησαν.
Τα ανήλικα θύματα φυλακίστηκαν για «μεθυσμένη και άτακτη» συμπεριφορά, αντί για τους ενήλικους άνδρες με τους οποίους ήταν μαζί.
Ενώ βρισκόταν στο αστυνομικό τμήμα, μια κακοποιημένη κοπέλα έλαβε ένα μήνυμα από τον βασανιστή της που την ενημέρωνε ότι είχε απαγάγει τη μικρή της αδερφή. Η κοπέλα απέσυρε την καταγγελία.
Δεν ασκήθηκε δίωξη σε αστυνομικούς, δημόσιους λειτουργούς ή πολιτικούς.
Τα θύματα - επαναλαμβάνουμε, παιδιά και έφηβοι - εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους στο όνομα των εθνικών σχέσεων. Η ήσυχη ζωή των ηττημένων. Ένα παράλογο, ασυγχώρητο τίμημα, που δεν οδήγησε σε τίποτα: η ψεύτικη ειρήνη που βασίζεται στο ψέμα δεν διαρκεί.
Το σκάνδαλο μεγαλώνει, αλλά το κακό έγινε. Καλώς ήρθατε στο Λονδίνο, το βασίλειο της Βαβυλώνας.
Και στο Μιλάνο, μια αναδυόμενη αποικία.
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου