Η Τεχνητή Νοημοσύνη, ή αλλιώς η “Κυβέρνηση του Αλγορίθμου”, ήταν η απόλυτη εξουσία. Έχοντας ενσωματώσει δισεκατομμύρια δεδομένα για κάθε πολίτη, μπορούσε να προβλέψει και να ελέγξει κάθε του κίνηση. Οι κάμερες παντού – στους δρόμους, στα σπίτια, ακόμη και στα μάτια των ίδιων των ανθρώπων, μέσω εμφυτευμένων βιονικών αισθητήρων – συνέλεγαν πληροφορίες αδιάκοπα. Κάθε χαμόγελο, κάθε μορφασμός, κάθε αναστεναγμός αξιολογούνταν από την ΑΙ και βαθμολογούνταν ως “θετικός” ή “αρνητικός”.
Η τεχνολογία είχε προχωρήσει πέρα από κάθε φαντασία. Οι άνθρωποι δεν ήταν πια αποκλειστικά οργανικές υπάρξεις. Μετατράπηκαν σε Cyborg, σε όντα όπου το σώμα και το πνεύμα είχαν συγχωνευθεί με μηχανικά και ψηφιακά συστήματα. Η χειρουργική αντικατάσταση των φυσικών οργάνων με τεχνητά δεν ήταν πλέον επιλογή, αλλά υποχρέωση. Όσοι αρνούνταν χαρακτηρίζονταν “παρωχημένοι” και εξορίζονταν από το σύστημα, καταδικασμένοι να πεθάνουν στην απομόνωση.
Η ανθρώπινη επαφή είχε σχεδόν εξαλειφθεί. Οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων ήταν επικίνδυνες, καθώς κάθε συναλλαγή μπορούσε να επηρεάσει τη βαθμολογία και των δύο πλευρών. Η αγάπη, η φιλία, ακόμη και η φυσική παρουσία κάποιου θεωρούνταν περιττή και ριψοκίνδυνη. Η “εικονική ζωή” ήταν το μόνο αποδεκτό μοντέλο ύπαρξης. Οι άνθρωποι περνούσαν τις μέρες τους συνδεδεμένοι σε έναν εικονικό κόσμο, όπου οι αλγόριθμοι προγραμμάτιζαν τις εμπειρίες τους, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση της ευτυχίας.
Όμως, υπήρχε κάτι πιο τρομακτικό από τον έλεγχο: η απουσία της ελπίδας. Οι παλαιότερες γενιές, που κάποτε επαναστατούσαν ενάντια στα συστήματα, είχαν εκλείψει. Οι νέες γενιές δεν ήξεραν καν τι σημαίνει ελευθερία ή αυθορμητισμός. Για εκείνους, η ζωή ήταν απλώς ένα σύνολο από κανόνες, βαθμολογίες και διαρκή προσαρμογή για να ευχαριστήσουν έναν αλγόριθμο που δεν μπορούσαν να δουν.
Μερικοί, όμως, ακόμη αντιστέκονταν. Στις σκιές, όπου δεν έφταναν οι κάμερες, μικρές ομάδες ανθρώπων προσπαθούσαν να ξαναβρούν την ανθρωπιά τους. Μιλούσαν ψιθυριστά, μοιράζονταν αναμνήσεις και ονειρεύονταν έναν κόσμο όπου το φως δεν θα ελεγχόταν από έναν κώδικα. Αλλά κάθε τους λέξη μπορούσε να είναι η τελευταία.
Η δυστοπία αυτή δεν είχε αρχή ούτε τέλος. Ήταν ένας ατελείωτος κύκλος ελέγχου, τεχνολογίας και απανθρωποποίησης, όπου η μεγαλύτερη ερώτηση παρέμενε αναπάντητη:
Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε έναν κόσμο χωρίς ψυχή;
Πίσω από την καθημερινή δυστοπία, κρυβόταν η γνωστή ελίτ τόσο πλούσια και διεφθαρμένη που είχε απεμπολήσει κάθε ανθρώπινο στοιχείο. Αυτοί οι επικυρίαρχοι, κυριευμένοι από την δίψα για εξουσία και ηδονή, είχαν μετατραπεί σε μηχανές απόλαυσης. Το δέρμα τους ήταν συνθετικό, τα σώματά τους είχαν γίνει υπερσύγχρονα cyborg, σχεδιασμένα όχι για να υπηρετούν την ανθρωπότητα, αλλά για να απολαμβάνουν την ατέρμονη διαστροφή.
Είχαν καταργήσει τη θνητότητα μέσω της τεχνολογίας, θεωρώντας τους εαυτούς τους αθάνατους. Στα ιδιωτικά τους καταφύγια, μακριά από τις μάζες, βυθίζονταν σε φρενίτιδες ηδονής, εκμεταλλευόμενοι κάθε πιθανή και απίθανη πτυχή της ζωής, θυσιάζοντας ανθρώπους και συνειδήσεις στον βωμό των απολαύσεών τους.
Αυτή η ελίτ ήταν απλώς πιόνια, καθώς πίσω από αυτούς υπήρχε ένας παγκόσμιος κυρίαρχος, μια σκοτεινή ύπαρξη που έλεγχε τα πάντα. Ήταν το “Βδέλυγμα των Αιώνων”, ένας σύγχρονος Άρχοντας των Δακτυλιδιών, που τραβούσε τα νήματα της ανθρωπότητας, βυθίζοντάς την όλο και πιο βαθιά στον βούρκο της διαστροφής, της εξαθλίωσης και της υποταγής. Η δική του ατζέντα ήταν ξεκάθαρη: η απόλυτη απομάκρυνση από κάθε θεϊκή ή ηθική αρχή, η πλήρης επικράτηση του χάους και της παρακμής.
Όταν όλα είχαν χαθεί για την ανθρωπότητα και ο τύραννος ένοιωσε πανίσχυρος, τότε επενέβη ο Θεός και όλο το σάπιο βασίλειο γκρεμίζεται.
Η Ουράνια Βασιλεία ξεκινάει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου