ΚΥΠΕ – Κωνσταντίνος Αλεξανδρόπουλος Λευκωσία
Η σημασία της επένδυσης στην άμυνα και την ασφάλεια της χώρας παραμένει το διαχρονικό μήνυμα κατά τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την ολοκλήρωση της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1974, ανέφερε στο ΚΥΠΕ ο στρατιωτικός μελετητής, Συνταγματάρχης ε.α. Άντης Λοΐζου.
Μιλώντας για τα στρατιωτικά γεγονότα του τριημέρου 14-16 Αυγούστου του 1974, ο κ. Λοΐζου είπε ότι μετά το ναυάγιο των συνομιλιών της Γενεύης και τη συνθηματική φράση «η Αϊσέ μπορεί να πάει διακοπές» ξεκίνησε στις 14 Αυγούστου τα χαράματα η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, γνωστή ως «Αττίλας 2».
Αναφορικά με τις δυνάμεις των Τούρκων εισβολέων και τις δυνάμεις που είχαν απομείνει στην Εθνική Φρουρά, σημείωσε ότι η Κύπρος δεν είχε ενισχυθεί από καμία χώρα του εξωτερικού πλην της Ελλάδος, η οποία έστειλε τη μοίρα αμφιβίων καταδρομών από την Κρήτη που κράτησε το αεροδρόμιο Λευκωσίας και μετά παρέμεινε στην Κύπρο. Σημείωσε ακόμη ότι η Μεγάλη Βρετανία αρνήθηκε να πουλήσει φυσίγγια για τον οπλισμό της Εθνικής Φρουράς, ο οποίος ήταν εξ ολοκλήρου βρετανικής κατασκευής.
Εξήγησε στη συνέχεια ότι οι τουρκικές δυνάμεις είχαν ένα στρατηγείο, και μετά την 28η και την 39η Μεραρχία, την Ταξιαρχία Καταδρομών, το 6ο Τάγμα Πεζοναυτών, μία επιπλέον Επιλαρχία Μέσων Αρμάτων, με κάθε μεραρχία να διαθέτει μια ΕΜΑ, τμήματα της 33ης Ταξιαρχίας Χωροφυλακής και μονάδες υποστηρίξεως και διοικητικής μέριμνας.
«Να υπολογίσουμε ότι τα άρματα θα μπορούσαν να ήταν από 160 μέχρι 200. Η δύναμη αυτών των δύο μεραρχιών, της ταξιαρχίας των καταδρομών και λοιπών, ήταν γύρω στις 40.000 άνδρες. Επιπλέον αυτών, υπήρχαν περί τα 200 Μ113 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού και 120 πυροβόλα των 105 και των 155 χιλιοστών. Αυτές ήταν οι μονάδες της εισβολής, όπως είχαν διαμορφωθεί στις 13 Αυγούστου το βράδυ», συνέχισε ο κ. Λοΐζου, προσθέτοντας ότι επιπλέον αυτών των μονάδων υπήρχε η ΤΟΥΡΔΥΚ, η οποία είχε 1.000-1.200 άνδρες περίπου με κάποιες απώλειες και αποτελείτο από δύο τάγματα, καθώς και 19 τάγματα Τουρκοκυπρίων, με πέντε διοικήσεις ανά την Κύπρο, περίπου 15-20.000 ανδρών, οι οποίοι δεν είχαν βαρέα όπλα αλλά συμμετείχαν σε περιορισμένες αποστολές.
Αναφορικά με την κατάσταση στην Εθνική φρουρά, ο κ. Λοΐζου ανέφερε ότι εάν γινόταν επιστράτευση πριν την έναρξη της εισβολής, σίγουρα η δύναμη της Εθνικής Φρουράς θα ήταν πέραν των 40.000 ανδρών.
Ωστόσο δεν έγινε επιστράτευση και επικρατούσε μια μάλλον διαλυμένη κατάσταση, συνέχισε, προσθέτοντας ότι τα όπλα της Εθνικής Φρουράς ήταν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς διέθετε 34 άρματα Τ34/85, τα οποία ήταν μη αξιόπιστα, και μετά το πραξικόπημα και τον πρώτο γύρο της εισβολής έμειναν μόνο 11. Συμπλήρωσε ότι από το 286 μηχανοκίνητο τάγμα πεζικού που βομβαρδίστηκε στη Σκυλλούρα, καταστράφηκε πλήρως ο ένας λόχος, ενώ αντίθετα η 21 επιλαρχία αναγνωρίσεως είχε πολύ μικρές απώλειες.
Προσέθεσε ότι το πυροβολικό της Εθνικής Φρουράς είχε περί τα 70 πυροβόλα, πέντε μοίρες και δύο ανεξάρτητες πυροβολαρχίες, καθώς και δύο μοίρες αντιαρματικού πυροβολικού 6 λιβρών, και υπήρχαν και δύο πυροβολαρχίες ορειβατικού πυροβολικού με 6 πυροβόλα η καθεμιά.
«Η Εθνική Φρουρά με αυτές τις δυνάμεις που είχε και συγκρινόμενη με τον εχθρό δεν μπορούσε παρά να περιοριστεί σε αμυντικές επιχειρήσεις και λόγω της μη παρουσίας της ελληνικής Αεροπορίας στο θέατρο επιχειρήσεων, οι Τούρκοι κυριαρχούσαν, όπως κυριαρχούσαν και στη θάλασσα, με αποτέλεσμα να κάνουν ό,τι θέλουν», τόνισε σχετικά.
Συμπλήρωσε ότι η Εθνική Φρουρά από το 1964 δεν είχε ενισχυθεί ούτε με ένα τουφέκι, ενώ ούτε η Ελλάδα πίεζε τον Μακάριο να ενισχύσει την Εθνική Φρουρά, ούτε και ο Αρχηγός της ΕΦ ασκούσε ανάλογες πιέσεις.
«Συνεπώς, με τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στις 13 Αυγούστου, η Εθνική φρουρά δεν μπορούσε να διατηρήσει τις κατεχόμενες θέσεις, αμυνόταν όσο μπορούσε και οπισθοχωρούσε. Έγιναν κάποιες μάχες ηρωικές, αλλά η Εθνική Φρουρά είχε αφεθεί μόνη της», συμπλήρωσε.
Εν μέσω αποδιοργάνωσης στην ηγεσία και του χάους που επικρατούσε στην Αθήνα, η Τουρκία άρχισε να επιτίθεται παντού, με τον Συνταγματάρχη Γεώργιο Αζίνα να αναλαμβάνει την 3η Ανωτέρα Στρατιωτική Διοίκηση της Λευκωσίας τα μεσάνυχτα της 14ης Αυγούστου, η οποία ξεκινούσε από το Γερόλακκο και έφτανε μέχρι τη Μια Μηλιά, ανέφερε στη συνέχεια ο κ. Λοΐζου, προσθέτοντας πως ακολούθως κατέφθασε το 336 τάγμα πεζικού από την Αμμόχωστο υπό τον Δημήτρη Αλευρομάγειρο, το οποίο τοποθετήθηκε στο κέντρο της Λευκωσίας, στην περιοχή μεταξύ φυλακών και Λήδρα Πάλλας, όπου βρισκόταν επίσης ο λόχος του Νικόλαου Λιγουδιστιανού, και μετά συνέχιζε το 211 ΤΠ με τον λόχο του Γιάννη Χριστοδουλίδη στην εντός των τειχών Λευκωσία, πιο βορειοανατολικά προς τον Άγιο Κασσιανό ήταν ο λόχος του Καλογήρου και έπειτα ήταν ο λόχος του Χαράλαμπου Λόττα και το τάγμα του Τάσου Μάρκου.
Προσέθεσε ότι στη δυτική πλευρά της Λευκωσίας, εκεί όπου βρίσκονται το αρμενικό και το αγγλικό κοιμητήριο, ήταν το 212 ΤΠ του Κωνσταντίνου Αχιλλίδη, το οποίο έφτανε μέχρι τις ανατολικές παρυφές του αεροδρομίου Λευκωσίας, κοντά στα νεκροταφεία και ανατολικά της ΕΛΔΥΚ και της ΤΟΥΡΔΥΚ ήταν ο λόχος του Γεώργιου Χατζηδαμιανού, ενώ πάνω από τον κυκλικό κόμβο Κολοκασίδη ήταν ο λόχος του Ανδρέα Πασιαρδή και πιο δυτικά ο λόχος του Κωνσταντίνου Μιχόπουλου.
«Μπροστά τώρα ήταν η ΕΛΔΥΚ. Όμως εδώ πρέπει να ξεχωρίσουμε ότι η ΕΛΔΥΚ είχε μενει ως εφεδρεία στην Κλήρου μετά την πρώτη φάση της εισβολής. Η διοίκηση της 3ης Ανωτέρας Τακτικής Διοικήσεως είχε στη δύναμη αμύνης του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ τρεις λόχους που έμειναν ένας από κάθε μονάδα για να φυλάξουν το στρατόπεδο. Ήταν ο 2ος λόχος του 1ου τάγματος πεζικού με τον υπολοχαγό Ηλία Κωνσταντούλα, από το 2ο τάγμα έμεινε ο 4ος λόχος, (το 1ο τάγμα είχε τον 1ο, 2ο και 3ο λόχο, λόχο υποστηρίξεως και λόχο διοικήσεως, το 2ο τάγμα πεζικού είχε τον 4ο, 5ο και 6ο λόχο διοικήσεως και λόχο υποστηρίξεως), με διοικητή τον Κύπριο λοχαγό Λούη Ιωαννίδη, ο οποίος ήρθε στην Κύπρο ως συνοδός των νέων στρατιωτών της ΕΛΔΥΚ μετά το πραξικόπημα. Έμεινε και ο λόχος διοικήσεως του συντάγματος της ΕΛΔΥΚ υπό τον ταγματάρχη Σπυρίδωνα Δελλή και μαζί τους άφησαν και μια διμοιρία όλμων 81 χιλιοστών με επικεφαλής τον υπολοχαγό Στέφανο Πίο, που ήταν ο διοικητής των βαρέων όπλων της ΕΛΔΥΚ. Τους τρεις αυτούς λόχους ανέλαβε ο αντισυνταγματάρχης Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος, τον οποίο όρισαν υποδιοικητή-στρατοπεδάρχη από τις 10 Αυγούστου», σημείωσε σχετικά.
Έτσι, σύμφωνα με τον κ. Λοΐζου, οδηγούμαστε στη Μάχη της Λευκωσίας, με πυρά από βαριά και ελαφριά όπλα να ανταλλάσσονται στην περιοχή από τις φυλακές και τον ιππόδρομο μέχρι και το Καϊμακλί, ενώ ερρίφθησαν και κάποιοι όλμοι.
Προσέθεσε ότι προκειμένου να περικυκλώσουν τη Λευκωσία, αλλά και για λόγους γοήτρου, το μεγάλο βάρος των τουρκικών δυνάμεων έπεσε στα πλευρά και την περιοχή στρατοπέδου ΕΛΔΥΚ, εκεί που βρισκόταν το 212 ΤΠ, το οποίο ενισχύθηκε και με μια διμοιρία του Ελλαδίτη αξιωματικού Αθανάσιου Πολύζου υπό τον λόχο του Γεώργιου Χατζηδαμιανού στα δύο κοιμητήρια. Συμπλήρωσε ότι οι μονάδες αυτές είχαν και έναν προκεχωρημένο παρατηρητή της 187 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού και της 184 Πυροβολαρχίας Πεδινού Πυροβολικού. Η 184 είχε πυροβόλα 25 λιβρών και η άλλη είχε πυροβόλα 100 χιλιοστών.
«Ξεκίνησε λοιπόν η μάχη, προσβαλλόταν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, η πίεση στο 212 ήταν αρχικά μικρή και προοδευτικά αυξανόμενη, με τους Τούρκους να πιέζουν συνεχώς, ανθίστατο η ΕΛΔΥΚ και το 212 ΤΟ και συνεχίστηκε ο αγώνας. Σε κάποια στιγμή της μάχης, ο υποδιοικητής της ΕΛΔΥΚ διέταξε την εγκατάλειψη του στρατοπέδου στη 1 το μεσημέρι της 14ης Αυγούστου. Σημειώστε ότι η τουρκική αεροπορία πρόσβαλε συνεχώς το στρατόπεδο, περισσότερο στις 14, και μετά συνέχισε και στις 16 του μηνός. Χρησιμοποιούσε βόμβες 1.000 και 500 λιβρών και ρουκέτες και προκάλεσε πολλά θύματα με τους αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς της», τόνισε σχετικά.
Προσέθεσε ότι μετά την εγκατάλειψη του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, τα τουρκικά άρματα προσπάθησαν να βγουν στον κυκλικό κόμβο Κολοκασίδη. «Ένα τμήμα αντιαρματικών υπό τον ανθυπολοχαγό Νίκο Κουιμτζόγλου διέθεσε στοιχείο επί του υψώματος βορείως του κόμβου, άλλο στοιχείο στην Γρηγορίου Αυξεντίου, εκεί που βρίσκονται οι λόφοι με τα δύο κοιμητήρια και οι δύο οδικοί άξονες από όπου μπορούσαν να κινηθούν τα άρματα, με σκοπό να τα χτυπήσουν. Εκεί δραστηριοποιήθηκε και ο λοχίας Μπικάκης και κατέστρεψε κάποια άρματα, με τη βοήθεια οπλοπολυβολητών και άλλων τυφεκιοφόρων του λόχου του Ανδρέα Πασιαρδή του και το 212 ΤΠ», συμπλήρωσε σχετικά.
«Η ΕΛΔΥΚ έκανε ηρωική άμυνα, σε σημείο που πολεμούσαν εναντίον των αρμάτων με τα λιανοτούφεκα. Σε μια τέτοια μάχη σκοτώθηκε και ο διμοιρίτης μηχανικού της ΕΛΔΥΚ, Σωτήριος Σταυριανάκος, από βολή πυροβόλου άρματος από πολύ μικρή απόσταση, ενώ αγνοούμενος είναι και ο ανθυπασπιστής Κωνσταντίνος Κέντρας», σημείωσε.
Σύμφωνα με τον κ. Λοΐζου, εκτός από την ΤΟΥΡΔΥΚ, οι δυνάμεις της ΕΦ ήταν αντιμέτωπες και με το υπό διοίκηση τάγμα πεζικού του 50 συντάγματος πεζικού και άρματα μάχης.
«Οι Τούρκοι, όταν είδαν ότι στις 14 Αυγούστου δεν τα κατάφερναν (στις 15 δεν σημειώθηκαν εχθροπραξίες) αφαίρεσαν τη διοίκηση από τον συνταγματάρχη και την έδωσαν στον συνταγματάρχη Μπιτλίς, έναν ικανό αξιωματικό, ο οποίος δοκίμασε και αυτός να επιτεθεί εναντίον του 212 ΤΠ και έσπασε τα μούτρα του», επεσήμανε σχετικά και προσέθεσε:
«Έστω και μετά βίας κρατούνταν στις θέσεις τους οι λοχαγοί, Μιχόπουλος, Πασιαρδής και Χατζηδαμιανού, μαζί με τον ανθυπολοχαγό Πολύζο, μέχρι που υπεγράφη η κατάπαυσης του πυρός στις 4 το απόγευμα της 16ης Αυγούστου. Πριν όμως υπογραφεί η κατάπαυση του πυρός, είχαν μετακινήσει από την Πάφο άλλες δυνάμεις, ανάμεσά τους και ο ταγματάρχης Δρυμιώτης, διοικητής του 386 ΤΠ, και μετά το μεσημέρι αντικατέστησαν το 212 ΤΠ, το οποίο δεχόταν πίεση συνεχώς, ειδικά στις 16 τους είχαν εξουθενώσει βομβαρδισμοί με αεροπορία, πυροβολικό, άρματα, και αυτοί ήταν μόνο με τα ντουφέκια, τα οπλοπολυβόλα και τα δύο ΠΑΟ της Α’ μοίρας Αμφιβίων Καταδρομών».
Συμπλήρωσε ότι όταν έγινε η κατάπαυση του πυρός, ενώ η ΕΦ είχε τα πυροβόλα δεσμευμένα, οι τουρκικές δυνάμεις προσπαθούσαν να κάνουν παραβιάσεις και να επιτεθούν κατά των μονάδων μας. Σημείωσε επίσης ότι δοκίμασαν να επιτεθούν και προωθούσαν όπου μπορούσαν τις θέσεις τους μετά την κατάπαυση του πυρός, ακόμη και μέχρι τον Σεπτέμβριο, όταν και έκαναν το φυλάκιο-άγαλμα στο ύψωμα Πλάτη της Πύλας, ενώ οι λεηλασίες και οι βιαιοπραγίες κατά αμάχων συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο φάσεων της εισβολής και της ενδιάμεσης κατάπαυσης του πυρός.
«Αυτή ήταν η Μάχη της Λευκωσίας, η οποία είχε πάρα πολλές απώλειες και από πλευράς των Ελλήνων, αλλά και των Τούρκων, καθώς από τρεις διαφορετικές εκτιμήσεις οι νεκροί Τούρκοι ήταν από 700 μέχρι 1.000», συμπλήρωσε.
Σε ερώτηση για ποια διδάγματα μπορούμε να αντλήσουμε από εκείνη την περίοδο, 50 χρόνια μετά, ο κ. Λοΐζου είπε ότι ποτέ η Κύπρος δεν επένδυσε στην ασφάλειά της, που είναι το πιο πολύτιμο αγαθό, προκειμένου να χτίσει μια αξιοπρεπή ασφάλεια και άμυνα.
Συμπλήρωσε σε δεύτερο βαθμό, πως η Ελλάδα δεν έχει κατασταλάξει αν υπερασπίζεται την Κύπρο ή όχι και τρίτον πως η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας έχει φέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
(ΚΥΠΕ/ΚΑ/ΓΧΡ)
5 σχόλια:
Εμπεριστατωμένο άρθρο και προσθέτω...
ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΤΟΥΡΚΟΜΟΓΓΟΛΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ, ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΝ ΥΠΕΡΟΠΛΙΑ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΕ ΑΔΥΝΑΜΕΣ ΧΩΡΕΣ ( 82 εκατομ. η Τουρκία και 500χιλ. τότε η Κύπρος), ΕΠΕΙΔΗ ΑΔΥΝΑΤΟΥΣΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΤΑΝΚΣ ΤΗΣ ΣΕ ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ, ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ. Η ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΟΦΡΟΥΡΩΝ ΜΑΣ ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ, ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΜΠΑΛΑΙΟ ΟΠΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΤΟΥ ΒΠΠ, ΟΠΩΣ π.χ. ΤΑ ΤΑΝΚΣ Τ34 ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ, ΠΟΥ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΒΛΑΒΕΣ, ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΟΙ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ ΣΕ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ ΡΩΣΙΚΟΥ ΚΑΙΡΟΥ, ΔΗΛ. ΣΕ ΧΑΜΗΛΕΣ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ.
ΣΗΜΕΙΩΣΤΕΣ ΟΤΙ Η ΕΦ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΩΡΕΣ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΚΑΝΤΟΝΙΑ ΚΑΣΤΡΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ.
Για την ιστορία ενδεικτικά για τον ελειπή και προβληματικό οπλισμό της Ε.Φ. Ένα μόνο παράδειγμα διότι υπάρχουν και άλλα μύρια που ισοδυναμούν με εσχάτη προδοσία των τότε κυβερνώντων ..... (Απόσπασμα Ιστορία ΕΦ του 1974, History point, με πρόσθετα σχόλια και πληροφορίες.....)
Η Εθνική Φρουρά δεν βρίσκονταν το 1974 στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Σημαντική ευθύνη για την κατάσταση αυτή είχε η κυβέρνηση Μακάριου, η οποία δεν συνέβαλε στην πολεμική προπαρασκευή του κυπριακού ελληνισμού. Στο διάστημα 1964-1974 η κυβέρνηση Μακάριου προμηθεύτηκε πολεμικό υλικό μόνο από τη Σοβιετική Ένωση και μάλιστα ελάχιστο και ελαττωματικό....
Το 1964 έγινε η μόνη προμήθεια υλικού από το εξωτερικό (ΕΣΣΔ) η οποία έγκειτο στην αγορά 32 αρμάτων μάχης Τ-34/85, υποδείγματος του 1943, παντελώς ανίκανων να αντιμετωπίσουν τα τουρκικά άρματα Μ-47 και αργότερα Μ-48.
Με τα άρματα αυτά συγκροτήθηκε μια μειωμένης σύνθεσης επιλαρχία. Επίσης αγοράστηκαν 32 τροχοφόρα, ελαφρά θωρακισμένα οχήματα ΒΤR-15V1. Τέλος αγοράστηκαν 20 μόλις σοβιετικά πυροβόλα Μ1944 των 100 mm. επίσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τα οποία συγκροτήθηκαν δύο μειωμένης σύνθεσης μοίρες και έξι μικρές τορπιλάκατοι κλάσης Ρ-4. Επίσης παραγγέλθηκαν σύγχρονα, για την εποχή, σοβιετικά αντιαεροπορικά βλήματα SA-2, τα οποία όμως τελικά δεν παραλήφθηκαν λόγω ακύρωσης της παραγγελίας.....
Σημειώνεται ότι όλα τα παράκτια πολυβολεία του 1967, που σημαντικό ρόλο θα έπαιζαν, προ του 1974 κατεδαφίστηκαν.... με άνωθεν εντολές.
Είναι τουλάχιστον περίεργες οι συγκεκριμένες επιλογές της κυβέρνησης Μακάριου, η οποία με τη συγκεκριμένη προμήθεια δεν κάλυπτε τις στοιχειώδεις ανάγκες της ΕΦ, τόσο ποσοτικά, όσο και ποιοτικά. Φαίνεται όμως ότι η συγκεκριμένη προμήθεια κάλυπτε ανάγκες πολιτικές του Μακαρίου, ο οποίος επιθυμούσε να παίζει και το χαρτί της ΕΣΣΔ, παράλληλα με το χαρτί των Αδεσμεύτων, με ότι αυτό, τελικά, επέφερε.
Στην προκειμένη περίπτωση η πολιτική και πάλι υπέσκαψε την λογική και υπονόμευσε ανεπανόρθωτα τις στρατιωτικές δυνατότητες της ΕΦ. Η προμήθεια αυτή, χωρίς να λύνει το αμυντικό πρόβλημα του νησιού προκάλεσε οργή και φόβο πέραν του Ατλαντικού.
Ο Μακάριος επίσης ποτέ δεν πήρε μέτρα για την ενδυνάμωση της ΕΦ, αλλά μάλλον για το αντίθετο. Με χαλαρούς νόμους που η κυβέρνησή του ψήφισε απετράπη η κατάταξη στην ΕΦ σημαντικού αριθμού στρατευσίμων, με τις δεκάδες εξαιρέσεις που ανακάλυψε – ακόμα και οι αρραβωνιασμένοι μπορούσαν να μην στρατευθούν.
Έτσι η οροφή προσωπικού της ΕΦ μειωνόταν συνεχώς. Το 1970 αντί των προβλεπομένων 11.700 ανδρών υπηρετούσαν στην ΕΦ μόλις 8.000 άνδρες, ενώ στις παραμονές του εναντίον του πραξικοπήματος μείωσε και άλλο τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας, με αποτέλεσμα όταν εκδηλώθηκε η τουρκική εισβολή τα τάγματα της ΕΦ να διαθέτουν μόλις το 1/3 της προβλεπόμενης δύναμης τους.
Συνέχεια ....
Η κίνηση αυτή του Μακαρίου είχε γίνει ακριβώς για να αποδυναμωθεί η ΕΦ την οποία θεωρούσε αντίπαλο προς την εξουσία του. Έτσι εξακολούθησε να κωφεύει στις εκκλήσεις του εκάστοτε επικεφαλής της ΕΦ, Ελλαδίτη στρατηγού και άρα εν δυνάμει αντιπάλου.
Καθώς η σύγκρουση με την Αθήνα κλιμακώνονταν το κλίμα για τους Ελλαδίτες στρατιωτικούς στο νησί γινόταν ανοικτά εχθρικό. Ο Μακάριος ζητούσε συνεχώς την μείωση του αριθμού των Ελλαδιτών αξιωματικών και υπαξιωματικών που στελέχωναν τις μονάδες της ΕΦ.
Τελικά τον Ιούνιο του 1968 είχαν απομείνει μόλις 25 Ελλαδίτες αξιωματικοί και 170 υπαξιωματικοί στις μονάδες της ΕΦ. Ο τότε διοικητής της ΕΦ αντιστράτηγος Μορώνης είχε επανειλημμένα ζητήσει από τον Μακάριο αλλαγή στάσης, τονίζοντας το μη αξιόμαχο της ΕΦ, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Και ο επόμενος αρχηγός της ΕΦ, αντιστράτηγος Χαραλαμπόπουλος και ο διάδοχός του Ντενίσης, επιχείρησαν και αυτοί να συνεννοηθούν με τον Μακάριο, αλλά και πάλι δεν υπήρξε αποτέλεσμα. Η κυπριακή κυβέρνηση δεν έλαβε καν μέτρα για τον περιορισμό των ανυποταξιών και των λιποταξιών.
Αντίβαρο στην αποδυναμωμένη ΕΦ ήταν το Ειδικό Σώμα των πραιτοριανών του, τους οποίους είχε εξοπλίσει με σύγχρονα τυφέκια εφόδου, αλλά οι οποίοι δεν διέθεταν ούτε σοβαρή εκπαίδευση, ούτε κατά συνέπεια είχαν το ανάλογο ηθικό να σταθούν απέναντι σε τακτικές δυνάμεις.
Οι Τουρκοκύπριοι, την ίδια ώρα, είχαν εκπαιδευμένη εφεδρεία 34.000 ανδρών, έχοντας εφαρμόσει τετραετή θητεία, συν 30000 εξτρεμιστών της ΤΜΤ, συν 15000 περίπου παράνομους τούρκους στρατιώτες. Και εδώ υπάρχει το οξύμωρο σχήμα ο Μακάριος, εκ των πραγμάτων να στηρίζεται αποκλειστικά στην Ελλάδα για την άμυνα της Κύπρου και από την άλλη να αντιμάχεται τις αποφάσεις του εθνικού κέντρου, από το 1963 και εντεύθεν.
Από τα παραπάνω είναι φανερή η κατάσταση χάους που επικρατούσε στην ΕΦ. Όταν τελικά οι βάρβαροι ήρθαν οι μονάδες των αμυντόρων δεν διέθεταν σε μερικές περιπτώσεις ούτε καν τον αναγκαίο αριθμό ανδρών για την υπηρέτηση των ομαδικών όπλων, ενώ είχαν και σοβαρές ελλείψεις σε στελέχη.
Τι να πω για τα Α/Α που σημάδευαν τα τουρκικά αεροπλάνα και οι ελαττωματικές τους οβίδες πολλές φορές έπεφταν στα κεφάλια των εθνοφρουρών, όπως και το παμπάλαιο πυροβολικό του ... Σταλιγκραντ, που σημάδευαν τον Πενταδάκτυλο και έπεφταν στη θάλασσα. Όσον αφορά ατομικό οπλισμό με τα σαν καρυοφίλια τυφ;eκια enfield ΒΠΠ για κάθε 5 σφαίρες, που έριχνε πάθαιναν μόνιμη εμπλοκή .....
Αυτά ήτα τα σαράβαλα που αγόρασε πανάκριβα η τότε κυβέρνηση της Κύπρου. Τίποτα από αυτά δεν είχε αξιοπιστία, όπως δεν είχε και το τότε καθεστώς της Κύπρου...
Σημειώνεται ότι .....οι ελλείψεις στη συντήρηση και σε ανταλλακτικά καθιστούσαν το θέαμα των ακινητοποιημένων από βλάβες οχημάτων της ΕΦ συχνό. Όταν δε τα οχήματα αυτά βρέθηκαν σε συνθήκες μάχης τα πράγματα χειροτέρευσαν κατά πολύ.
Εν προκειμένω.... Με αυτά τα σάπια ελαττωματικά όπλα πολέμησε η ΕΦ τους μυρίους βαρβάρους, χωρίς καμία βοήθεια από τους τότε λιπόψυχους κυβερνώντες της μητέρας πατρίδας, 6000 ήρωες Κύπριοι έπεσαν μαχόμενοι αλλά και προδομένοι. Ο ηρωικός Δτής ΕΛΔΥΚ Σταυρουλόπουλος δήλωσε λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή... ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ ΚΥΡΙΟΙ, ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΔΟΔΘΗΚΑΜΕ ....
Α.Α.
Kαι αφού η Χούντα άνοιξε την κερκόπορτα στον ΑΤΤΙΛΑ 1 και άφησε τους Κυπρίους να πολεμούν με λιανοντούφεκα και κυνηγετικά, ο μέγας προδότης στρατηγός Μπονάνος δήλωνε ... ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΤΥΠΟΥΝ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΑΣ ( Σημειώνεται ότι η επιστροφή της αντικατασταθείσας ΕΛΔΥΚ με το αρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ και η αποστολή της Α΄Μοίρας καταδρομών στη μαχόμενη Κύπρο, έγινε με πρωτοβουλία απλών έντιμων ΕΛΛΗΝΩΝ αξιωματικών χωρίς την συναίνεση της χουντικής ηγεσίας. ΕΥΓΕ!) 'Ηταν λοιπόν ξένη χώρα η Ελληνική Κύπρος ή νόθα κόρη ....
Και στον ΑΤΤΙΛΑ 2 όπου πλέον η Κύπρος σχεδόν έμεινε άοπλη η νέα Ελληνική κυβέρνηση έριξε την χαριστική βολή και δήλωνε μέσω Καραμανλή ότι δεν αποστέλλει όποια βοήθεια, διότι η Κύπρος κείται μακράν και εάλω η Κύπρος ..... Και μεταξύ πολέμου και ντροπής επελέγη το δεύτερο ....
Η πικρία των Ελλήνων της Κύπρου προς τους τότε ανίκανους και λιπόψυχους κυβερνώντες της Ελλάδας και όχι προς τον αδελφό απλό Ελληνικό λαό, που συμπαραστάθηκε στην πολύπαθη Κύπρο, είναι δικαιολογημένη ή όχι;
Διαβάστε το πιο κάτω συμβολικό ποίημα του Εθνικού ποιητή και αγωνιστή της Κύπρου Κώστα Μόντη και εξάγετε τα συμπεράσματα σας.....
Πολλά ποιητικά γράμματα απέστειλε ο πρόσφυγας Μόντης, στη μητέρα πατρίδα, αλλά ποτέ δεν έλαβε απάντηση και πικραμένος έφυγε ...
Το «Τρίτο γράμμα στη μητέρα» γράφεται το 1980. Η οδύνη του πολέμου, η απελπισία και οι φόβοι του για το μέλλον του νησιού είναι διάχυτα στο ποίημα. Περιγράφει τη ζωή στο έρεβος που απλώθηκε μετά την τουρκική εισβολή. Σημαντική και έντονη είναι η αναφορά του στην ηχηρή απουσία της Ελλάδας στις δύσκολες εκείνες στιγμές που ζούσε η Κύπρος.
[…]
Μητέρα, αν το βρεις βαρύ το γράμμα μου,
είναι που σκύβει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο,
αν το βρεις ασήκωτο,
είναι που γονατίζει απάνω του ο Πενταδάκτυλος φορτωμένος Τούρκο.
Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ο Πενταδάκτυλος, μητέρα.
Στο κάτω-κάτω το Μόρφου δεν το βλέπουμε,
στο κάτω-κάτω την Κερύνεια δεν τη βλέπουμε,
την Αμμόχωστο δεν τη βλέπουμε,
όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας ,
όμως αυτός είναι διαρκώς εκεί απέναντί μας ,
και μας κοιτάζει , και μας κοιτάζει μ’ ένα τρόπο …
και κάθεται βραχνάς και μολύβι στο στήθος μας,
όμως αυτός είν’ εκεί απέναντί μας ,
και δεν μπορεί να κρυβεί σαν το Μόρφου,
και δε μπορεί να κρυβεί σαν την Κερύνεια
και σαν την Αμμόχωστο.
Και λέει: “Λοιπόν”;
και μας ρωτά: “Λοιπόν”;
Συνέχεια.....
[…]
Την περιμέναμε μέσʼ απʼ τους καπνούς και τις φλόγες της κοιλάδας των Κέδρων,
Την περιμέναμε απʼ το ξάγναντο του Τρίπυλου,
την περιμέναμε βουτηγμένοι ως το λαιμό
στη θάλασσα της Κερύνειας,
συγκρατούσαμε το ξεψύχισμά μας να μας προφτάξει.
Φυλλομετρούσαμε την Ιστορία της.
Φυλλομετρούσαμε σαν ευαγγέλιο την Ιστορία της
-«να εδώ κʼ εδώ κʼ εδώ»-
και την περιμέναμε,
κι «όχι, δεν μπορεί να μην έρθει», λέγαμε
κι «όχι, δεν γίνεται να μην έρθει», λέγαμε
κι όπου ναʼ ναι άκου την με τους Σπαρτιάτες της
και τα «Υπό σκιάν» και τα «Μολών λαβέ» και τον «Αέρα»,
κι όπου ναʼ ναι άκου την!
Και πραγματικά μια νύχτα έφτασε το μήνυμα πως η Ελλάδα ήρθε.
Τι νύχτα ήταν εκείνη, μητέρα,
τι αντίλαλος ήταν εκείνος,
τι βουητό ήταν εκείνο που σάρωσε το νησί!
Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας και πηδούσαμε
και φιλιόμαστε και νοιώθαμε ρίγη να μας περιλούουν
και τα στήθια μας φούσκωναν να διαρραγούν
κʼ η καρδιά μας χτυπούσε να της ανοίξουμε να βγει.
οι χαροκαμένοι ξέχασαν τα παιδιά τους
και τους αδελφούς και τους πατέρες
κʼ έκλαιγαν για την Ελλάδα πια,
κʼ έχασκαν μʼ ένα γελόκλαμα.
Κʼ έλεγαν οι δάσκαλοι «Είδατε;»
Και λέγαμε όλοι «Είδατε;»
Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό
ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απʼ το βυθό,
ώσπου την άλλη μέρα βούλιαξε το Τρίπυλο, ώσπου την άλλη μέρα πισωπάτησε
σιωπηλό το Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσε τα μάτια η Αίπεια,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο
κʼ οι αγχόνες της Λευκωσίας
γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε,
γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα,
ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο,
γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες
και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά
και ψέμα οι Ιστορίες μας,
ψέμα, όλα ψέμα.
Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα,
κάτι πανηγυρισμούς,
κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει,
λυπόταν, δεν το περίμενε,
ειλικρινά λυπόταν,
ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ.
Κʼ οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι,
και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα
κʼ οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια,
και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια
όσο πλησιάζουντα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος…
Δεν κάνω ποίηση, μητέρα,
έχω αντίγραφα.
Π.Β. Μικρασιάτισσα και πρόσφυγας από Αμμόχωστο, που θρήνησε στενούς φίλους και συγγενείς, που εγκαταλελειμμένοι σφαγιάστηκαν από τους βαρβάρους..... χωρίς οι τότε ταγοί της Ελλάδας να απλώσουν χείρα βοήθειας ή να χύσουν ένα δάκρυ, οι ασυγκίνητοι ως πέτρα εθνοπροδότες.
Με τον ελαχιστο παμπαλαιο οπλισμο που διεθετε η μικρη Κυπρος επρεπε η υπερτερη τουρκια σε 10 ωρες να ειχε καταλαβει ολοκληρο το νησι.
Ομως οι Κυπριοι αντεξαν και φυλαξαν Θερμοπυλες για μερες.
Οσον αφορα σχολια νομιζω οτι ειναι απολυτα καταλληλα για τους προδοτες.
Οι γνησιοι Ελληνες αδελφοι σας ειναι παρα το πλευρο σας και δικηο εχετε για την πικρια σας.
Μαρια Μπ. Απο αδελφη Κρητη.
Δημοσίευση σχολίου