Η Σκύρος είναι ένα νησί των Σποράδων με πολλά κυκλαδίτικα στοιχεία και μπορούμε να πούμε ότι συνδυάζει στοιχεία από την Εύβοια με την οποία βρίσκεται κοντά, καθώς και με τις Κυκλάδες, μιας και το ένα της τμήμα είναι με ελάχιστη βλάστηση, ενώ το άλλο της τμήμα καταπράσινο, αυτό το σκηνικό δημιουργεί πανέμορφα τοπία για τα οποία φημίζεται το νησί και το κάνει ιδανικό προορισμό όχι μόνο για ξεκούραστες διακοπές, αλλά και για αναζήτηση του προϊστορικού παρελθόντος, εφόσον έχει πάνω του έναν από τους σπουδαιότερους οικισμούς που έρχεται από τα βάθη των αιώνων.
Στη θέση Παλαμάρι, στην βορειοανατολική πλευρά της Σκύρου, ανασκάφηκε από τους αρχαιολόγους μας ένας προϊστορικός οικισμός που πιστεύεται ότι είναι από τους σπουδαιότερους του Αιγαίου. Χρονολογείται την Πρώιμη και της Μέση Χαλκοκρατία (3η και 2η χιλιετία π.X.) και είναι χτισμένος σε ένα ύψωμα που γειτονεύει με την θάλασσα ή οποία έχει καταπιεί ένα μεγάλο τμήμα του. Σπουδαίος οικισμός που είχε ακμάσει για περισσότερο από μία χιλιετία και ερημώθηκε στα τέλη του 17ου π.Χ. αιώνα.
Η πολεοδομική του οργάνωση είναι άκρως εντυπωσιακή μιας και αναφερόμαστε σε προϊστορικά χρόνια. Ο οικιστικός του ιστός διαθέτει οργάνωση, τα σπίτια έχουν εστίες, φούρνους, διαμορφωμένα δάπεδα και λιθόκτιστα πεζούλια, ενώ την ίδια περιποίηση την παρατηρούμε και στον αύλειο χώρο τους, επίσης δρόμους και κεντρικούς αγωγούς. Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη περισσότερο από όλα, είναι ο οχυρωματικός του περίβολος με αρκετό πάχος των τειχών του, ενώ διαθέτει τάφρο και επάλληλους προμαχώνες σε σχήμα πετάλου, που προεξέχουν από την κυρίως οχύρωση.
Την θέση της Σκύρου ως θαλάσσιο σταυροδρόμι της αρχαιότητας βοηθούσε και το σημαντικό λιμάνι του Παλαμαρίου από το οποίο ελάχιστα ίχνη του σώζονται σήμερα, όμως κατά την 3η π.Χ. χιλιετία ήταν λειτουργικότατο και επικοινωνούσε με τις Κυκλάδες, την ανατολική ηπειρωτική Ελλάδα, το Βορειοανατολικό Αιγαίο και τις Μικρασιατικές ακτές.
Φύλακας ακόμη και σήμερα στο μέσον του Αιγαίου των Ελλήνων, παντρεύει, προϊστορία, ιστορία, μέλλον, όλα μαζί σε μια πανέμορφη συσκευασία που ονομάζεται νήσος Σκύρος. Απόλαυση για οποίον την επισκεφθεί, ονειρική για φυσιολάτρες, θαυμάσια για όσους αγαπούν την αρχαιότητα, ονειρική για όσους θαυμάζουν τα τοπία, εξαιρετική για τους λάτρεις της γαστρονομίας με τις ιδιαίτερες νοστιμιές της, που τις βρίσκεις στα καταστήματα μέσα στα γραφικά σοκάκια που μυρίζουν γιασεμί και βασιλικό και είναι για όλα τα βαλάντια.
4 σχόλια:
Όλα τα ακριτικά μας νησιά, φίλε Γιώργο και οι ακρίτες του Έβρου είναι συμβολικά και πραγματικά ως ο Βυζαντινός Ακρίτας Διγενής, που φυλάττουν Θερμοπύλες. Η τυχόν στρατιωτική αποδυνάμωση, αυτών των κάστρων με την αποστολή του βαρέως οπλισμού, που υπάρχει εκεί προς Ουκρανία και όχι προς ημικατεχόμενη Ελληνική Κύπρο, ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία.
Αφιερώνω συμβολικά …
ΙΔΕΤΕ:
"Διγενής Ακρίτας: Ο θρυλικός Βυζαντινός ήρωας της Κύπρου"
Ο Διγενής Ακρίτας, η αγαπημένη του Κύπρος, ο Σαρακηνός, ο Πενταδάκτυλος, η Πέτρα του Ρωμιού ή του Διγενή.
Ο θρυλικός Βυζαντινός Διγενής Ακρίτας, ήταν από τους πιο θαραλέους Ακρίτες που φύλαγαν τα Βυζαντινά εδάφη. Οι κατακτητές και πειρατές, σε φυγή ετρέποντο, όταν τους κυνηγούσε με τους ανδρειωμένους ανίκητους άνδρες του.
Όταν κάποτε κυνηγούσε το πρωτοπαλλήκαρο των Σαρακηνών και τον στρατό του, ο οποίος πολλές μάχες έχασε από τον Διγενή, αυτός ντροπιασμένος έφευγε…Με τα καράβια του κατευθύνθηκε στη Κύπρο με σκοπό να την λεηλατήσει ακόμη και να την καταλάβει,,,Όταν ο Διγενής κατάλαβε ότι στη Κύπρο πήγαιναν, τους ακολουθεί με τα δικά του καράβια, για να σώσει την αγαπημένη του Κύπρο που είχε υπό την προστασία του…
Διγενή Ακρίτα απόδιωξέ τους…Του Αντώνη Αντωνά.
Κάτω απ΄ την Πέτρα του Διγενή Ρωμιού,
τον μυθικό δυσθεόρατο βράχο,
εκεί που αναδύθηκε η Αφροδίτη Κύπριδα,
θαμμένη είν΄ των Σαρακηνών η ναυαρχίδα,
π΄ ο Διγενής εβύθισε μαζί με τους κουρσάρους.
Την Κύπρο την αγαπημένη του δεν ήθελε,
ποτέ να αγγίξουν, ούτε και να μολύνουν.
Χρυσός, σμαράγδια ρουμπίνια και ζαφείρια,
που λεηλάτησε ο πειρατής φοβερός Σαρακηνός,
βυθίστηκαν, κλαίει, οδύρεται…
Τα βογγητά του υπόκωφα ακούγονται,
τις άγριες νύχτες του χειμώνα…
Μόν΄ εσύ θρυλικέ ακρίτα Διγενή μπορείς,
για να σηκώσεις, τον βράχο τον ασήκωτο.
Μόν΄η δική σου θεϊκή δύναμη,
τα δικά σου θεόρατα χέρια…
Όχι, τον κρυμμένο θησαυρό για να βρεις,
αλλά πίσω στον Πενταδάκτυλο,
να τον τινάξεις, τους Τούρκους,
απ΄ το βουνό σου το θρυλικό,
ν΄ αποτάξεις, ν΄ αντινάξεις, ν΄ αποδιώξεις.
Της Κύπρου το θρυλικό βουνό,
απ τα δεσμά τα τουρκικά να το λυτρώσεις.
Ατόφιο νησί Χρυσό, η Κύπρος είναι.
Ρουμπίνι η Κερύνεια, ο Καραβάς,
η Λάπηθος, Ροδοχρωσίτης η Μόρφου.
Σμαράγδια, ειν΄ η Μεσαρκά, τα Καρπάσια.
Από χρυσού ψείγματα, οι αμμουδιές,
της Σαλαμίνιας Αμμοχώστου, Κωνσταντίας,
το πανέμορφο διαμάντι.
Είν΄ η δική μας η κληρονομιά,
οι πρόγονοι μας οι ένδοξοι,
τα κτίσαν, τα γεννήσαν,
σε εμάς κληροδοτήσαν…
Εσαεί εις τους αιώνες των αιώνων.
Α.Α.
Υπεροχο επικο και επικαιρο ποιημα.
Κ.Κ.
Συντάσσομαι απόλυτα με αυτή την άποψη, αλλά όπως βλέπεις μας ενδιαφέρει η φιλοτουρκική Ουκρανία.
Είναι κρίμα που ολίγοι άθλιοι απάτριδες, Ιούδες και Εφιάλτες, επέβαλαν σε αυτόν τον περήφανο Ελληνικό λαό να πιστεύει ότι το πάλαι ποτέ δεν θα ξανάρθει. Όχι Έλληνες τα γονίδια των ένδοξων προγόνων μας εδώ και 35 αιώνες παρέμειναν αναλλοίωτα και ριζωμένα μέσα μας, φτάνει να τα επαναφέρουμε στην επιφάνεια για να αποκτήσουμε ξανά την χαμένη μας περηφάνεια και την ευτολμία μας, για να αντιμετωπίζουμε και τους εντός και τους εκτός των τειχών μας άσπονδους εχθρούς μας...
Μ.Ρ.
Δημοσίευση σχολίου