Είκοσι χρόνια από το σχέδιο Ανάν: Ο Ελληνισμός και η κατοχική Τουρκία

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης *

 

Συμφωνώ με όσους έχουν υποστηρίξει ότι οι ποιητές έχουν, μεταξύ των άλλων, ένα μεγάλο χάρισμα: να μπορούν να πουν τα σημαντικά, τα καίρια, τα μείζονα, με λίγες λέξεις.
 

Ο Κώστας Μόντης, ένας ακόμη μεγάλος ποιητής που γέννησε ο Ελληνισμός, η Κύπρος μας, , περιέγραψε την τουρκική εισβολή τον Ιούλιο το 1974 με το εξαιρετικό του χάρισμα:

«…η Ελλάδα δεν ήρθε. Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα, και ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει, λυπόταν, δεν το περίμενε, ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ. Κ’ οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι, και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα κ’ οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια, και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος…».

 

Πενήντα χρόνια μετά, η επαπειλούμενη «ποινή» στον Ελληνισμό, είναι η Σκύλλα της προσάρτησης των κατεχομένων από τον Χίτλερ της Άγκυρας και από την άλλη η Χάρυβδη της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας με τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.

 

Από τη μία πλευρά η πράξη του κατακτητή και από την άλλη το ίδιο προϊόν με περιτύλιγμα «λύσης» , που έρχεται με σχέδια τύπου «Ανάν», αποτελεί το αποτέλεσμα της πολιτικής της κατοχικής Τουρκίας για την ολοκληρωτική, με «δημοκρατικό» τρόπο, τουρκοποίηση της Κύπρου, της ολοκληρωτικής κατάκτησης από την Τουρκία.

 

Το σχέδιο αυτό αποτελεί την κατάληξη της πορείας μέσα από την οποία υλοποιείται η «Λύση», που συμπυκνώνεται στο ρατσιστικό μόρφωμα τύπου απαρτχάιντ της Διζωνικής -Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, η οποία δεν προσφέρει καμία ασφάλεια και μέλλον για την Κύπρο και ευρύτερα για τον Ελληνισμό.

 

Η Τουρκία επιζητεί την εδραίωση και βεβαίως την νομιμοποίηση της στρατιωτικής κατοχικής παρουσίας της στην Κύπρο μέσα από τη «Λύση», με στόχο την εξυπηρέτηση των στόχων της στην περιοχή. Μέσα από τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και αφού προτάσσεται η εκ προτέρων κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, απαίτησε την ονομασία της πλέον με συντεταγμένες(!), η Τουρκία επιδιώκει να ασκεί συγκυριαρχία πάνω σε ολόκληρη την Κύπρο.

 

Καλλιεργείται η εντύπωση ότι υπάρχει μια «καλή» μορφή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο, με την οποία θα αποκτήσουν Κράτος οι Τουρκοκύπριοι στο οποίο θα είναι η Διοικούσα Κοινότητα, ισότιμη προς την Ελληνοκυπριακή Κοινότητα η οποία θα διοικεί το Ελληνοκυπριακό Κράτος, και ταυτόχρονα θα αποκατασταθούν και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των προσφύγων με επιστροφή στις περιουσίες, οικίες κπ.

 

Επιμένοντας στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία έχει γίνει αποδεκτό το βασικό κατοχικό δεδομένο, του γεωγραφικού διαχωρισμού και βεβαίως η εισβολή και η κατοχή. Έτσι νομιμοποιείται η στρατιωτική εισβολή Κράτους- Μέλους του ΟΗΕ σε βάρος άλλου Κράτους- μέλους και τα παράγωγα της σε ότι αφορά τη συρρίκνωση της Κυριαρχίας του Κράτους. Προβάλλεται, ότι, αφού συμφωνηθεί μια λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας θα φύγουν όλα τα Τουρκικά στρατεύματα ή ένας αριθμός τους, κάτι απίθανο βεβαίως, ενώ παράλληλα θα νομιμοποιηθεί ο γεωγραφικός διαχωρισμός.

 

Η νομιμοποίηση της βίαιης αλλοίωσης του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου, θα αποτελεί από μόνη της ίσως την πιο σοβαρή παραβίαση Αρχών και του Διεθνούς Δικαίου και των Συμβάσεων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αφού το θέμα αφορά ανθρώπους που εκδιώχθηκαν δια της βίας. Το γεγονός ότι η Κύπρος θα διαχωριστεί γεωγραφικά στη βάση φυλής και θρησκείας συνιστά ουσιαστική παραβίαση Αρχών, του Διεθνούς Δικαίου και των Συμβάσεων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που απαγορεύουν ρατσιστικές συμπεριφορές και διακρίσεις.

 

Το γεγονός ότι θα νομιμοποιηθούν με τη λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας οι παράνομες πράξεις της Τουρκικής κατοχής, δηλαδή θα νομιμοποιηθεί το παράνομο καθεστώς που συνιστά σοβαρότατη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου. Παράλληλα συνιστά και προσβολή προς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα το οποίο βρίσκει το καθεστώς στα κατεχόμενα παράνομο και υποτελές στην κατοχή, ενώ ταυτόχρονα εκκρεμούν εντάλματα σύλληψης για στελέχη του κατοχικού καθεστώτος για τις δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού.

 

Αποτελεί επίσης έλλειψη σεβασμού και προσβολή για το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το οποίο με τα ψηφίσματα του, 541 και 550, αποκαλεί παράνομο το καθεστώς στα κατεχόμενα και καλεί όλα τα Κράτη μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών να μην το αναγνωρίσουν. Το γεγονός ότι γίνεται αποδεκτός ο γεωγραφικός διαχωρισμός όπως προέκυψε από την εισβολή και κατοχή και η αναγωγή του Κυπριακού σε θέμα Διακοινοτικής διαφοράς, διαγράφονται τα εγκλήματα τα οποία διέπραξε η Τουρκία (αφαίρεση ζωής, βιασμοί, κακοποιήσεις-βασανισμοί, λεηλασίες κινητής περιουσίας και στέρηση κατοχής και νομής ακινήτου περιουσίας, αιχμαλωσία και εκτοπισμός προσώπων, παραβιάσεις του οικογενειακού ασύλου, διάλυση οικογενειών, αγνοούμενοι , εξαφάνιση ατόμων, “εγκλωβισμένοι”, κ.ά)

 

Εκτός από τις παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι Τούρκοι παραβίασαν και συνεχίζουν να παραβιάζουν και το Διεθνές Δίκαιο σε ότι αφορά τη σύληση, καταστροφή και βεβήλωση των εκκλησιών, των κοιμητηρίων, τη συστηματική καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς, την απόδοση Τουρκικών ονομάτων σε πόλεις και χωριά, σε τοπωνύμια, σε δρόμους στα κατεχόμενα και τον εποικισμό των κατεχομένων με Τούρκους από την Ανατολία, στους οποίους διένειμε τις περιουσίες των εκδιωχθέντων.

 

Μπορεί να υπάρξει λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας στη βάση των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου, ή συζητείται η κατάλυση της κυριαρχίας, η πλήρης τουρκοποίηση της Κύπρου, η διαχείριση του Κυπριακού ως θέματος διακοινοτικής διαφοράς και όχι ως θέματος εισβολής, κατοχής και καταπάτησης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;

 

Οι στιγμές που ζούμε πενήντα χρόνια μετά την εισβολή, είναι ιστορικές στο εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο και προφανώς οι «υπεύθυνοι» στην Αθήνα και τη Λευκωσία μπορούν να δώσουν πρόταση εξόδου από τις Συμπληγάδες και ιδιαιτέρως «Λύσης».

 

Η μαρτυρία της Χαρίτας Μάντολες, της γυναίκας- σύμβολο του Ελληνισμού για δικαιοσύνη και ελευθερία, της Ελληνίδας με τους δώδεκα αγνοούμενους, είναι σημαντική.

 

«Στις 21 Ιουλίου του ’74, στην Ελιά, εχαθήκαν ο σύζυγός μου, ο πατέρας μου, οι σύζυγοι της μικρής και μεγαλύτερης αδελφής μου, ο θείος μου και νονός μου —αδελφός της μάμας μου— μαζί με τον γιο του. Οι Τούρκοι μάς είχαν πάρει από το σπίτι και, μετά την κακοποίηση, εκτέλεσαν εν ψυχρώ τους άντρες μας μπροστά μας. Σύνολο, εχάσαμεν δώδεκα ανθρώπους. Συνεχίζω να αγωνίζουμαι για όλες τις μανάδες που έχουν ακόμα μωρά αγνοούμενους. Αγώνας! Αυτό. Αγώνας για Απελευθέρωση. Μας κοροϊδεύουν. Μας κοροϊδεύει και ο Τούρκος. Φτάνει πια»!

 

*Διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Share