Στην επανάσταση του 1821 ήταν πολλοί οι συντελεστές. Από τη μια μεριά οι Τούρκοι κατακτητές. Αυτοί διατήρησαν το ίδιο κατεστημένο το οποίον συμμάχησε μαζί τους για την εξυπηρέτηση των ατομικών τους οικονομικών και άλλων συμφερόντων.
Ο Ελληνικός λαός στην επανάσταση του 1821 είχε να παλέψει με δύο εχθρούς όπως έλεγε και ο Γέρος του Μοριά Θ. Κολοκοτρώνης:
α/ Τους Τούρκους. Τους αγώνες έδιναν οι κλέφτες και αρματολοί στα βουνά και στους κάμπους
β/ Τους προσκυνημένους που καταπίεζαν τον λαό και δεν τον άφηναν να σηκώσει κεφάλι από κοινού με τους Τούρκους κατακτητές
Ποιοι όμως ήταν αντίθετοι με την Επανάσταση;
1/ Ο ανώτερος κλήρος και το Πατριαρχείο
Στο θρόνο τότε βρισκόταν ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’. Αυτός στην αρχή επιτίμησε εγγράφως τον Δ. Υψηλάντη και τον Σούτσο, ενώ εν συνεχεία κηρύχθηκε έκπτωτος του θρόνου γιατί αρνήθηκε να συνεργασθεί με το Σουλτάνο. Είναι γνωστή η κατάληξη του όταν παραδόθηκε στον όχλο βασανίστηκε φρικτά απαγχονίστηκε και το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα. Εν συνεχεία η ποιμαντική ράβδος δόθηκε από τον ίδιο το Σουλτάνο στο Γεννάδιο ο οποίος έγινε σύμμαχος των Τούρκων. Αυτή η πολιτική συνεχίστηκε και την πατριαρχική έδρα λάμβανε όποιος έδινε τις περισσότερες διομολογήσεις αλλά και χρήματα για την εξαγορά της έδρας (Συμεών ο Τραπεζούντιος, Διονύσης Φιλιππούπολης, Ιερεμίας Τρανός). Έκτοτε η έδρα έγινε προϊόν παζαριού με τον Σουλτάνο. Τώρα το Πατριαρχείο το οποίο θεωρούμε Ελληνικό, είναι τουρκικό ίδρυμα υπαγόμενο στη Νομαρχία Κωνσταντινουπόλεως. Κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας ο πατριαρχικός θρόνος δίνεται κατόπιν «δημοπρασίας» σε εκείνον που προσέφερε περισσότερα.
Απεναντίας, ο κατώτερος κλήρος, οι μικροί παπάδες στη χώρα και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο αγωνίζονταν πλάι στον λαό να διατηρήσουν άσβεστη τη φλόγα της επανάστασης. Πέραν των προσκυνημένων Πατριαρχών υπήρξαν και φωτεινά παραδείγματα ιεραρχών όπως ο Διονύσιος Επίσκοπος Τρικάλων, ο οποίος το 1600 αρχίζει μια εθνικοαπελευθερωτική προσπάθεια με τους φτωχούς αγρότες της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Δυστυχώς, καταδικάστηκε από το Πατριαρχείο και συλληφθείς από τους Τούρκους βρήκε τραγικό θάνατο.
2/ Οι Φαναριώτες
Υπήρξαν η τάξη του Ελληνικού κατεστημένου των οποίων τα συμφέροντα ήταν εναρμονισμένα με την τουρκική διοίκηση. Ήταν η κάστα των πλουσίων που ζούσαν πλάι στο Πατριαρχείο και προέρχονταν από εμπόρους, τοκογλύφους, μεσίτες και ναυτικούς οι οποίοι είχαν πλουτίσει και είχαν αποκτήσει υψηλή μόρφωση, κυρίως γλωσσομαθείς, διερμηνείς και διοικητικούς υπάλληλοι της Τουρκίας σε υψηλές θέσεις στην Ωραία Πύλη και στο εξωτερικό (διερμηνείς, πρεσβευτές). Αυτοί απολάμβαναν προνόμια από τους Τούρκους και ήταν εναντίον της επανάστασης των υπόδουλων Ελλήνων.
3/ Οι Κοτζαμπάσηδες.
Είναι η τάξη που εισέπραττε τους φόρους από τους φτωχούς χωρικούς και ήταν υποχρεωμένος να παραδίδει το 25% στον Σουλτάνο, ενώ τα υπόλοιπα τα κρατούσε και αύξανε την περιουσία του. Αυτοί ήταν άτομα που συμβιβάστηκαν με την Τουρκοκρατία και δημιούργησαν σοβαρή κτηματική περιουσία, η οποία όλο και μεγάλωνε από τα κέρδη των φόρων. Ήταν η τάξη που έπινε το αίμα των φτωχών ανθρώπων της υπαίθρου και των πόλεων και λειτουργούσαν σαν μεσάζοντες μεταξύ των Τούρκων και του λαού. Γι’ αυτό ο λαός τους αποκαλούσε τουρκοχριστιανούς ή τουρκολάτρες. Με τη δύναμη του χρήματος ασκούσαν μέγιστη επιρροή στις τοπικές κοινωνίες και καθόριζαν τους τοπικούς άρχοντες της αρεσκείας τους.
Αυτοί με την έναρξη της επανάστασης ήταν αντίθετοι με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξεως, όταν τελικά η Φιλική Εταιρεία κατόρθωσε να τους μυήσει στον αγώνα δέχθηκαν να συμπράξουν με την επανάσταση προφανώς αποβλέποντες στη μελλοντική απόκτηση των τουρκικών κτημάτων και του πλούτου τους. Δεν είναι τυχαίον ότι ήλθαν συχνά σε σύγκρουση με τον λαό. Με την ανακήρυξη δε του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους αυτοί λόγω της συντριπτικής τους επιρροής στην περιοχή, κατόρθωναν να εκλέγουν τους δικούς τους αντιπροσώπους στις εθνικές εκλογές για να εξασφαλίσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Μετά την απελευθέρωση δεν χάθηκε το κατεστημένο. Υπάρχει και σήμερα μετασχηματισμένο και προσαρμοσμένο στη νέα εποχή. Έτοιμο να δεχθεί τη Νέα Τάξη. (Ακόμη και στην προπολεμική εποχή θυμάμαι ότι ο μεγαλο-γαιοκτήμονας έπαιζε το ρόλο του «κοτζαμπάση» στην επαρχία Τριφυλίας. Αυτός εκτός από κτήματα είχε και μύλο και λιοτρίβι και φορτηγό, ήταν και δανειστής των αγροτών σε περίοδο σιτοδείας, σε ασθένεια ή όταν ο φτωχός ήθελε να παντρέψει την κόρη του, φυσικά με υψηλότατο τόκο. Αυτόν παρότι τον μισούσαν κατά βάθος οι χωρικοί ένεκα φόβου τον «σέβονταν» και του φέρονταν δουλικά).
Οι Κοτζαμπάσηδες συνέβαλαν στην επανάσταση γιατί ασκούσαν μεγάλη επιρροή στους χωρικούς. Λειτουργούσαν όπως ο τσοπάνης στο ποίμνιο με απώτερο βέβαια στόχο το μελλοντικό κέρδος. Αυτοί και οι καραβοκύρηδες (εφοπλιστές) εναντιώθηκαν σφόδρα στα λαϊκά μέτρα του Ι. Καποδίστρια διότι απέβλεπαν στην απόκτηση της κρατικής γης και σε προνόμια, γεγονός που επετεύχθη μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη. Αυτοί διένειμαν μεταξύ τους τα εθνικά κτήματα που ανήκαν στους Τούρκους και σπατάλησαν τα εθνικά δάνεια για ατομικές αποζημιώσεις αντί να τα ξοδέψουν για το γενικό καλό.
Οι γνήσιοι αγωνιστές που πρώτοι βγήκαν στους αγώνες; Οι άλλοι που έφαγαν τα βόλια στο κορμί και ζητούσαν εθνική απελευθέρωση από τους Τούρκους και κοινωνική δικαιοσύνη από τους κοτζαμπάσηδες και τους τσιφλικάδες, αυτούς τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Οι περισσότεροι δολοφονήθηκαν από τα χρόνια της Επανάστασης (Παναγιώτης Καρατζάς στην Πάτρα, Αντώνης Οικονόμου στην Ύδρα, Παναγιώτης Κρεβατάς στη Σπάρτη, Μπαλής στην Άνδρο, Μελέτης Βασιλείου στην Αθήνα και ο Γ. Καραϊσκάκης που υποψίες υπάρχουν ότι έπεσε από φίλιο βόλι κ.α) Άλλοι προδόθηκαν και εκτελέστηκαν από τους Τούρκους και όσοι απέμειναν τους περίμενε η φυλακή (Θ. Κολοκοτρώνης κ.α) και η επαιτεία για να ζήσουν στα γεράματα τους όπως ο ήρωας Νικήτας Σταματελόπουλος (Το 1948-1950 στη ΣΣΕ είχα διοικητή Λόχου τον Λοχαγό αείμνηστο Δημ. Σταματελόπουλο, απόγονο του ήρωα Ν.Σ και με το παχύ μουστάκι του έμοιαζε καταπληκτικά. Ήταν καλός πολεμιστής κατηρτισμένος και άριστος αξιωματικός, αλλά πολύ άτυχος και αυτός σαν τον προπάππο του)
Το χέρι που «μαρμάρωσε» κρατώντας το σπαθί
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, γνωστός ως Νικηταράς, ο αγωνιστής που συνετέλεσε στην υποχώρηση του Δράμαλη και σύμφωνα με ιστορικές πηγές, έσπασε τρεις πάλες (σπαθί σαν δρεπάνι) με τη δύναμη με την οποία χτυπούσε, ενώ στο τέλος της μάχης, το χέρι του «μαρμάρωσε» και δεν μπορούσε να αφήσει την πάλα, πέρασε από δίκη, φυλακίστηκε, κατέληξε τυφλός και πάμπτωχος να επαιτεί -με επίσημη «άδεια επαιτείας»– κάθε Παρασκευή, στο σημείο όπου βρίσκεται η εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά (τότε δεν είχε ακόμη ανεγερθεί).
Η τάξη των κοτζαμπάσηδων δε διαλύθηκε. Έγιναν βουλευτές και οικονομική ελίτ . Αυτοί καταπιέζουν τον λαό, λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας και ασκούν την εξωτερική πολιτική σύμφωνα με τα συμφέροντα τους (συχνά ενδοτική και ενίοτε προδοτική)
Υπεράνω όλων βάζουν το πολιτικό και οικονομικό τους συμφέρον.
Έτσι η Ελλάδα των «κοτζαμπάσηδων» αμείβει διαχρονικά τα παιδιά της με χολή και δηλητήριο γιατί αυτά ζητούν λευτεριά, άμεση δημοκρατία( και όχι δι’ αντιπροσώπων) , κοινωνική δικαιοσύνη και θέτουν υπεράνω όλων την ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδος.
ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Αμφικτύων
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου