Η Επανάσταση του 1770, η γνωστή μας «Ορλωφική Επανάσταση» είχε προλειάνει το έδαφος παρά την αποτυχία της. Αρκετοί Ελληνες εκπαιδεύτηκαν στον Ρωσικό Στρατό και οι καπετάνιοι πήραν στα χέρια τους τις μεταφορές στην περιοχή με τους στόλους των εμπορικών τους πλοίων. Η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη είχε τότε στείλει στόλο στο Αιγαίο και στο Μωριά, ο λαός ξεσηκώθηκε αλλά ο στόλος έφυγε και στρατεύματα δεν έστειλε προς υποστήριξη των επαναστατών. Έτσι η επανάσταση πνίγηκε στο αίμα. Στον πόλεμο εκείνο νίκησε η Ρωσία και τελείωσε με την υπογραφή της Συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774). Με την συνθήκη αυτή οι Έλληνες ναυτικοί και τα καράβια τους τέθηκαν υπό την προστασία της Ρωσίας. Αυτό το πλεονέκτημα έδωσε φτερά στους καπεταναίους μας να ξεχυθούν στο Αιγαίο και στη Μαύρη θάλασσα και να αναλάβουν τις μεταφορές. Οι ναυτικοί μας απόκτησαν αρκετά χρήματα και τα πληρώματα εμπειρίες, προκειμένου να αναλάβουν αργότερα ρόλο στην Επανάσταση του 1821. Για την αντιμετώπιση της πειρατείας οι κυβερνήτες των πλοίων είχαν εξοπλίσει σιωπηλώς τα πλοία και αργότερα αυτά θα αποτελούσαν τον πολεμικό στόλο της επανάστασης. Επομένως, δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε την υποχρέωση μας απέναντι στη Ρωσία για την απόκτηση της ελευθερίας μας και πάντοτε να διατηρούμε πολιτιστικές σχέσεις με το Ρωσικό λαό, ακόμη και κάτω και από τις πιο αντίξοες γεωπολιτικές συνθήκες όπως οι σημερινές. Γιατί τα γεωπολιτικά μας συμφέροντα στο Αιγαίο είναι παγίως κοινά. Ποτέ η Ρωσία δεν θα δεχθεί τον έλεγχο και των Στενών και του Αιγαίου από την ίδια δύναμη δηλαδή την Τουρκία.
Ο Ρήγας Φεραίος ο φλογερός καθοδηγητής και εμπνευσμένος απόστολος της Ελευθερίας φλόγισε με τις ιδέες του τις ψυχές των υπόδουλων Ελλήνων αλλά παράλληλα συγκίνησε και τους λαούς της Βαλκανικής και της Δυτικής Ευρώπης υπέρ του Ελληνικού επαναστατικού κινήματος, σε μια εποχή όπου επικρατούσε η Ιερά Συμμαχία του Μέτερνιχ και η οποία ήταν υπέρμαχος για την διατήρηση πάση θυσία της «σταθερότητας» στη περιοχή.
Δυστυχώς όμως το κατεστημένο της Κωνσταντινουπόλεως, το Πατριαρχείο και οι Φαναριώτες αντέδρασαν σθεναρά εναντίον του Ρήγα με πρωταγωνιστή τον Πατριάρχη Γρηγόριο. Ο Ρήγας συλλαμβάνεται, βασανίσζεται φρικτά και απαγχονίζεται, αλλά οι ιδέες του είχαν ξεσηκώσει την επανάσταση στο υπόδουλο έθνος.
Στις αρχές του 19ου αιώνα με την εξολόθρευση της κλεφτουριάς οι βαρύτατοι φόροι των Τούρκων και κοτζαμπάσηδων ξεσήκωσαν το λαό. Υπέφερε και εντάχθηκε στα σώματα των οπλαρχηγών και καπεταναίων. Ο αγώνας για αυτούς είχε διπλό χαρακτήρα:
Πρώτον η απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και
Δεύτερον την απελευθέρωση από τους κοτζαμπάσηδες που τους έπιναν το αίμα μαζί με τους Τούρκους.
Ο Θούριος του Ρήγα Φερραίου «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» συγκίνησε το λαό μας και πήρε τα όπλα και όλοι μπήκαν στην επανάσταση όπως μπορούσε ο καθείς. Η Επανάσταση ξεκίνησε σε δύο σημεία:
1/ Στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας με τον Υψηλάντη
2/ Στην Πελοπόννησο με τον Πετρόμπεη, Παπαφλέσσα και τους Φιλικούς
Αυτοί κατάφεραν να ξεσηκώσουν το λαό και να εξουδετερώσουν το δισταγμό των κοτζαμπάσηδων. Η φλόγα της επανάστασης ξεχύθηκε στα νησιά, στη Στερεά, την Ήπειρο, Μακεδονία, την Κύπρο, στις Ελληνικές Παροικίες στο εξωτερικό όπου υπήρχαν Ελληνες το γένος.
Ο αγώνας για την απελευθέρωση πέρασε πολλές φάσεις και τούτο οφείλεται στη διαμάχη του λαϊκού στοιχείου με τους κοτζαμπάσηδες αφ’ ενός και τους προκρίτους αφ’ ετέρου για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα δικαιώματα. Έτσι δημιουργήθηκαν οι τοπικές Γερουσίες της Πελοποννήσου, της Στερεάς , των Νησιών που αποτέλεσαν τις τοπικές Κυβερνήσεις.
Η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου(1822) κήρυξε την Ανεξαρτησία της Ελλάδος και το Δημοκρατικό αυτής πολίτευμα με πρώτη πράξη την κατάργηση της δουλείας
Στον Θ. Κολοκοτρώνη οφείλουμε πολλά
Αρχιστράτηγος του αγώνα τέθηκε μετά την άφιξη του από τα Επτάνησα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ηγήθηκε ενός στρατού που αποτελείτο από τον μαχόμενο Ελληνικό λαό, τους παλιούς κλέφτες και αρματολούς , κατά κύριο λόγο από τον αγροτικό πληθυσμό και το λαό της υπαίθρου και των βουνών.
Ο επάρατος Εμφύλιος
Έτσι φθάσαμε στα μέσα της Επανάστασης (1823-1824) στον Εμφύλιο πόλεμο. Στην μια παράταξη ήταν οι αστικοποιημένοι νησιώτες που είχαν πλουτίσει με το εμπόριο και συμμάχησαν με τους Φαναριώτες και το Πατριαρχείο. Αυτοί συνωμότησαν με τους Προκρίτους της Πελοποννήσου για να διώξουν του Στρατιωτικούς (αγωνιστές). Τότε φυλάκισαν τον ήρωα του Αγώνα Θεόδωρο Κολοκοτρώνη με μια δίκη παρωδία. Η συμμαχία των νησιωτών διασπάστηκε πολύ γρήγορα και οι νησιώτες πήραν από τους προκρίτους την εξουσία στα χέρια τους με επικεφαλής τον Ι. Κουντουριώτη και τον φαναρίωτη Μαυροκορδάτο. Αυτόν σήμερα το κατεστημένο υμνεί για την δράση του στην Επανάσταση και υποβαθμίζει τη δράση των αγωνιστών επί του πεδίου της μάχης και ιδιαίτερα των Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη.
Η νέα εξουσία βρήκε τα δύσκολα με την εισβολή του Ιμπραήμ γιου του Μωχάμετ Αλη (Αντιβασιλιά της Αιγύπτου) όταν αυτός εισέβαλε στην Πελοπόννησο την ρήμαξε κυριολεκτικά τη χώρα . Μπροστά στον κίνδυνο καταλήψεως της χώρας οι αγγλόφιλοι Φαναριώτες εστράφησαν προς τις ξένες δυνάμεις όχι φυσικά χωρίς αντάλλαγμα.
Το Ψήφισμα στις 14 Ιουλίου 1824 γράφει «Το Ελληνικό έθνος θέτει εκουσίως στην Ιερά παρακαταθήκη της ιδίας ελευθερίας, ανεξαρτησίας και πολιτικής υπάρξεως του υπό την μοναδική υπεράσπιση της Α.Μ του Βασιλέως Γεωργίου Δ’». Αυτό είναι δείγμα της ξενόδουλης εξωτερικής πολιτικής η οποία ακόμη συνεχίζεται με την διαφορά ότι αντί της Βρετανίας τώρα έχουμε προσκολληθεί στις ΗΠΑ και συμπεριφερόμαστε δουλικά σαν κράτος μειωμένης δικαιοδοσίας. Αυτό δυστυχώς το πνεύμα των Φαναριωτών εκμεταλλεύεται η Τουρκία, η οποία και αυτή μας συμπεριφέρεται κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή σαν κράτος «μειωμένης κυριαρχίας».
Μετά την κατάληψη μέρους της Πελοποννήσου από τον Ιμπραήμ ο λαός ξεσηκώθηκε και έφερε τον Κολοκοτρώνη στην Πελοπόννησο, τον Καραϊσκάκη στη Στερεά Ελλάδα και τον Μιαούλη στη Θάλασσα και έτσι ξαναπήρε την ηγεσία του Αγώνα κατά των Τούρκων στα χέρια του από τους ηττοπαθείς Φαναριώτες.
Με την ναυμαχία του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827) κατατροπώθηκε ο τουρκο-αιγυπτιακός στόλος και κατακυρώθηκε η επανάσταση. Αμέσως μετά ξέσπασε ο Ρωσο-τουρκικός πόλεμος ο οποίος κατέληξε στην ήττα της Τουρκίας και στην υπογραφή της Συνθήκης της Αδριανουπόλεως (1829) στην οποία υποχρεώθηκε η Τουρκία να αναγνωρίσει την Ελληνική αυτονομία. Η Αγγλική όμως διπλωματία βλέπουσα την Ρωσική επιρροή να αυξάνει στο νεοσύστατο Ελληνικό μόρφωμα συγκάλεσε στο Λονδίνο τις τρεις δυνάμεις που συμμετείχαν στην ναυμαχία του Ναυαρίνου και ερήμην του αγωνιζομένου Ελληνικού λαού έτρεξε να υπογράψει το σχετικό Πρωτόκολλο του Λονδίνου με το οποίο ανακηρύχθηκε η Ελλάδα «Ανεξάρτητο κράτος και κληρονομική μοναρχία». Δηλαδή τρίτες δυνάμεις καθόρισαν το πολιτικό μέλλον της χώρας μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Τούτο ήταν κάθετα αντίθετο προς το πνεύμα και το γράμμα των Εθνοσυνέλευσεων της Τροιζήνας και της Επιδαύρου.
Δυστυχώς τούτο πνεύμα συνεχίζεται ως τις μέρες μας και μας έφερε συμφορές, ακρωτηριασμούς, μνημόνια, χρεωκοπίες ως και γενοκτονίες και εμφύλιους σπαραγμούς γιατί δεν ερωτάται ο Ελληνικός λαός, αλλά οι εκάστοτε κυβερνήσεις τα κανονίζουν με τις προστάτιδες δυνάμεις της εποχής και επιβάλλουν λύσεις της αρεσκείας των δίκην «κοτζαμπασηδων» της τουρκοκρατίας.
Εν τω μεταξύ η Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας είχε εκλέξει για κυβερνήτη το Ι. Καποδίστρια ο οποίος για να φτιάξει το κράτος επέβαλε σκληρή αλλά όχι δικτατορική εξουσία σε ένα λαό που είχε κουραστεί και αηδιάσει από τις συγκρούσεις των διαφόρων φατριών (Νησιώτες, Πελοποννήσιοι και Στρατιωτικοί) και δεν γνώριζε από θεσμούς.
Δυστυχώς, ο Καποδίστριας δεν έκανε αμέσως τις μεταρρυθμίσεις με τη διανομή των Εθνικών Γαιών στους ακτήμονες που θα τον έκαναν λαοφιλή και βρήκαν ευκαιρία οι αντίπαλοι του να εξυφάνουν συνωμοσία εναντίον του και να τον πλήξουν, με αποτέλεσμα να τον δολοφονήσουν το 1831. Ισως με τις αντιδράσεις που βρήκε από το κατεστημένο να ήταν αδύνατον να προχωρήσει τόσο σύντομα σε μεταρρυθμίσεις.
Η δολοφονία εκείνη και η αναρχία που επακολούθησε ήταν αυτό που επιζητούσαν οι «προστάτιδες δυνάμεις» για να επιβάλλουν την απόλυτη μοναρχία με μονάρχη τον Οθωνα Α’ πρίγκιπα της Βαυαρίας.
Στην πάλη του Ελληνικού λαού με το Κατεστημένο βγήκε νικητής το Κατεστημένο. Τούτο συμμαχεί εκάστοτε με τις ξένες δυνάμεις, πότε με την Αγγλία, πότε με τη Γαλλία ή Γερμανία και σπανίως με τη Ρωσία, και τώρα με τις ΗΠΑ και κυβερνά τη χώρα με μια διαστρεβλωμένη δημοκρατία η οποία λειτουργεί στα μέτρα της και αγνοεί τη λαϊκή βούληση.. Τι πιο κραυγαλέο από το τελευταίο Δημοψήφισμα στις 7 Ιουν. 2015 επί Τσίπρα με 61,31% που αγνοήθηκε και μας έβαλαν το σημερινό δυσβάσταχτο χρέος (άνω των 400 δις Ευρώ), τη Συμφωνία των Πρεσπών (παράδοση της Μακεδονίας μας), το Κυπριακό ( δέχθηκε ο Κ. Καραμανλής («Εθνάρχης») συνομιλητή την Τουρκία με τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου), «η Κύπρος είναι μακριά το 1974» και τώρα με την λύση που ετοιμάζει ο κ. Μητσοτάκης-Γεραπετρίτης στο Αιγαίο με τους Τούρκους με την δικαιολογία «θέλετε να κάνουμε πόλεμο;»
Η Εθνική Απελευθέρωση, η Ανεξαρτησία, η Λαϊκή Κυριαρχία, η Δημοκρατία και η Κοινωνική Δικαιοσύνη για τα οποία πολέμησε ολόκληρο το Έθνος μας δεν ολοκληρώθηκαν. Ο Λαός παραμένει ακόμη δέσμιος των ντόπιων και ξένων κέντρων εξουσίας και των συμφερόντων τους, με αδελφούς μας ακόμη να είναι υπόδουλοι (Βόρ.Κύπρος, Β. Ήπειρος) δεν έγινε ακόμη προσκλητήριο του απανταχού Ελληνισμού, ούτε παγκόσμια πολιτιστική εκστρατεία.
Η Επανάσταση του 1821 δεν τελείωσε.
Ζήτω το Ελληνικό Έθνος
Ζήτω η Ελλάς το λίκνο του Πολιτισμού
Ζήτω η Επανάσταση 1821
Ζήτω τέλος οι διαχρονικοί του γένους Ήρωες μας
(Τα στοιχεία ελήφθησαν από το βιβλίο «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» Εκδόσεις Γρηγόρης, του σπουδαίου νομικού, διεθνολόγου, συγγραφέως και ιστορικού Θαλή Μυλωνά)
Αμφικτύων
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου