Ο ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΡΩΣΙΑΣ
Ο περατωθείς εἰκοστός αἰών, ἄν καί ἦτο αἰών τοῦ ὑλισμοῦ, τῆς ἀποστασίας καί πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου, δύναται ὅμως νά καυχηθῇ διά ἕν ΥΠΕΡΘΑΥΜΑΣΤΟΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟΝ, τόν ὁποῖον ἀγνοοῦν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ἀλλά καί ὅσοι τόν γνωρίζομεν, τόν ἔχομεν συνειδητοποιήσει πολύ ὀλίγον, καί δι’ αὐτό δέν τόν τιμῶμεν πρεπόντως.
Ἔχει νά ἐπιδείξῃ ὁ 20ος αἰών τόν ΤΕΡΑΣΤΙΟΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΝ ΑΘΛΟΝ δεκάδων ἑκατομμυρίων Ὀρθοδόξων Νεομαρτύρων εἰς τάς πρώην κομμουνιστικάς χώρας καί ἰδίως εἰς τήν Ρωσίαν!!!
Εἰς τήν ὁμόδοξον αὐτήν χώραν τό Μαρτυρικόν αἷμα ἤρχισε νά τρέχῃ ἀπό τό 1917, καί ἔρρεεν ἐπί μίαν ἑβδομηκονταετίαν καί ἔβαψε τήν πολυπαθῆ καί ἡγιασμένην ρωσικήν γῆν!
Ἡ ἐποχή τῶν διωγμῶν, τοῦ Μαρτυρίου καί τοῦ αἵματος τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων ἀνεβίωσε κατά τόν εἰκοστόν αἰῶνα εἰς τήν Ρωσίαν. Δεκάδες χιλιάδων Κληρικῶν καί ἑκατομμύρια λαϊκῶν, ὁμολογηταί τῆς Πίστεως, ὑπέστησαν φρικτούς θανάτους, φοβερά βασανιστήρια, καί ἐδοκίμασαν τάς ἀπανθρώπους φρικαλεότητας τῶν φυλακῶν, τῶν ἐξοντωτικῶν ἐξοριῶν, τῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως (τύπου Γκουλάγκ), τῶν ἐγκληματικῶν ψυχιατρείων, κ.ἄ., ἐπειδή δέν ἠρνοῦντο τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν των καί ἀνθίσταντο εἰς τόν ἀντίχριστον Κομμουνισμόν!!!
Ὁ Κομμουνισμός ἦτο ὁ ἀπάνθρωπος δήμιός των.
Ἡ Ρωσική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία «ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα τῶν τέκνων της στολισαμένη», Θείᾳ Χάριτι ἐνδυναμωθεῖσα, ἐπορεύθη ἡρωικῶς εἰς τόν Μαρτυρικόν δρόμον, τόν ὁποῖον ἐχάραξεν εἰς αὐτήν ὁ Θεός καί ἔφθασεν εἰς τό τέρμα του καρτερικότατα!..
Γράφει χαρακτηριστικῶς μία ρωσίδα: «Ἡ ὥρα τοῦ Μαρτυρίου ἦτο διά τήν Ρωσικήν Ἐκκλησίαν ἡ καλυτέρα ὥρα. Ἦτο ἡ ὥρα τῆς ἀνθήσεως. Ἡ Ἐκκλησία, πού ἐξωτερικῶς δέν εἶχε σχεδόν καμμίαν δύναμιν, ἔγινε ἐσωτερικῶς τόσον δυνατή, τόσον καθαρά, ὥστε τώρα νά εἶναι πραγματική Ἐκκλησία. Δέν εἶναι ὀργανισμός, δέν εἶναι ἵδρυμα. Εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ὑποφέρει· τό ὁποῖον ἐσταυρώθη καί ἀνεστήθη»! (Τατιάνα Γκορίτσεβα).
Καί ὁ καυτερός, ὡσάν τό σινάπι, σπόρος τοῦ Μαρτυρίου ἐκαρποφόρησε πολλαπλασίως. Πολύ ὀρθῶς ἐπεσήμανέ τις: «Ἐάν οἱ Ρῶσοι σήμερον εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, αὐτό ὀφείλεται κυρίως εἰς τούς Ἁγίους Μάρτυρας καί Ὁμολογητάς, οἱ ὁποῖοι ἐπότισαν μέ τό αἷμά των τήν ρωσικήν γῆν καί ἐστήριξαν μέ τήν θυσίαν των καί τό παράδειγμά των ἑκατομμύρια ψυχῶν.
Χωρίς αὐτούς, ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις δέν θά ἔλαμπε καί ἴσως δέν θά ἤγγιζε τάς ψυχάς τῶν Ρώσων τοῦ 20ου αἰῶνος καί δέν θά ἐπαρουσίαζε τό θαῦμα τῆς σημερινῆς ἀναγεννήσεως εἰς τήν Ρωσίαν».
Οἱ Ὀρθόδοξοι Ρῶσοι ἀδελφοί μας διῆλθον μίαν μεγάλην φοβεράν δοκιμασίαν, ἡ ὁποία διήρκεσεν ἀκριβῶς 70 χρόνια· δι’ αὐτό προσφυῶς ὠνομάσθη νεωτέρα «βαβυλώνιος αἰχμαλωσία».
Τό πλῆγμα ἦτο μέγα. Προσκολλημένοι μέ φανατισμόν εἰς τό ἀντιχριστιανικόν των μῖσος, αὐτοί οἱ ὁποῖοι κατέλαβον τήν ἐξουσίαν εἰς τήν Σοβιετικήν Ἕνωσιν τό 1917, ἐκίνησαν «πάντα λίθον», διά νά ἐξαφανίσουν τήν Θρησκείαν καί νά καταστρέψουν τήν Ἐκκλησίαν.
Ἐξόντωσαν δεκάδας χιλιάδων Κληρικῶν καί ἑκατομμύρια πιστῶν, μέ βασανιστήρια, πεῖναν, ἐκτελέσεις καί ἐξορίας. Κατέστρεψαν ἤ ἔκλεισαν τό μεγαλύτερον μέρος τῶν Ἐκκλησιῶν, τῶν Μοναστηρίων καί τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σχολῶν. Περιώρισαν τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας μέσα εἰς ἐλαχίστους ἀνοικτούς Ναούς, καί ἀπηγόρευσαν κάθε φιλανθρωπικήν καί ἐκπαιδευτικήν δραστηριότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐπί πλέον ἐπεχείρησαν τήν πλέον βέβηλον πρᾶξιν, τήν ἅλωσιν τῆς ψυχῆς καί τήν παράδοσίν της εἰς τόν ἀποκτηνωτικόν ἀθεϊσμόν καί ὑλισμόν. Καί αὐτό μέ πρόγραμμα, μέ σύστημα, μέ πεῖσμα, μέ ἐκβιασμούς καί μέ τήν χρῆσιν ὅλων τῶν σκληρῶν μέσων τῆς κρατικῆς δικτατορικῆς μηχανῆς.
Ὅμως δέν ἐπέτυχον τόν ἀντίχριστον σκοπόν των. Μετά 70 ἔτη σκληροῦ πολέμου μεταξύ τῆς ἀόπλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ πανόπλου ἀθεϊστικοῦ μαρξιστικοῦ Κράτους, μεταξύ εὐσεβείας καί ἀσεβείας, ζωῆς καί θανάτου, φωτός καί σκότους, Χριστιανισμοῦ καί ἑβραιοταλμουδισμοῦ, ἡ Ἐκκλησία ἐνίκησε καί ἐξῆλθε μωλωπισμένη μέν καί αἱμάσσουσα, στεφανωμένη ὅμως μέ τό διάδημα τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου!
Ἐκθαμβωτικήν αἴγλην ἐκπέμπει ἡ μαρτυρική καί σταυροαναστάσιμος πεῖρα τῆς συγχρόνου Ρωσικῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας. Ἡ ἰδική της ἡρωϊκή ὁμολογία καί τό ἰδικόν της μαρτύριον, εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνέχουν ἰδιάζουσαν ἐξαισίαν ἔκτασιν καί ἔντασιν.
Οἱ ρῶσοι πιστοί φλεγόμενοι ὑπό Θείου ζήλου, ἐφύλαξαν διωκόμενοι τήν Ἀλήθειαν τῶν αἰώνων, ἐβίωσαν τήν ζωήν τῆς Πίστεως καί ἔδωσαν τήν ζῶσαν Εὐαγγελικήν μαρτυρίαν!
Οἱ Ρῶσοι Νεομάρτυρες ἐδίδαξαν εἰς τόν κόσμον πώς ὁ θάνατος, μόνον ἄν θέλῃς, σέ θανατώνει· καί πώς ἠμπορεῖ νά εἶσαι βασανισμένος, μέ μύρια μαρτύρια εἰς τό σῶμα, καί ὅμως νά εἶσαι ἐλεύθερος εἰς τήν ψυχήν· καί πώς γίνεται νά σέ κυκλώνουν ἐξόριστον, φυλακισμένον καί ρακένδυτον οἱ παγετοί τῆς Σιβηρίας καί ἐντός σου νά φλογίζεσαι ἀπό τήν Θείαν Χάριν!
Ἡ Ρωσική καρδία ἀντίκρυσε κατά πρόσωπον τόν διάβολον καί τά ὄργανά του, καί ἀνεμετρήθη ἡρωϊκῶς καί νικηφόρως ἐπί 70 ἔτη μαζί των! Ἐνεδύθη τήν πορφύραν τοῦ Μαρτυρίου, ὡμίλησεν ἀφόβως μέ τούς βασανισμούς καί τόν θάνατον, καί ἐνίκησε κατά κράτος τό μῖσος καί τό μένος τῶν διωκτῶν!! Ἐπορεύθη ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου καί ἐξῆλθε ἰσχυρά καί νικήτρια!!!
Οὕτως διεκηρύχθη καί πάλιν ἐμπράκτως ὅτι κάτωθεν τῆς σκέπης τοῦ Θεοῦ, καί αἱ μεγαλύτεραι δοκιμασίαι μετατρέπονται εἰς εὐλογίαν!
Μεγάλη ἦτο ἡ συμβολή εἰς τήν πραγματοποίησιν τῆς νίκης, τοῦ Πατριάρχου Ἁγίου Τύχωνος, πολλῶν γενναίων Ἱεραρχῶν καί ἡρωικῶν Ἱερέων καί Μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐτίμησαν τά ἀξίωμά των καί τήν κλῆσίν των καί ἠγωνίσθησαν διά τόν Χριστόν, τήν Ἐκκλησίαν Του καί τούς ἀδελφούς των.
Τό μεγαλύτερον ὅμως βάρος τοῦ ἀγῶνος καί τῆς πνευματικῆς ἀντιστάσεως τό ἐσήκωσεν εἰς τούς στιβαρούς ὤμους του ὁ πιστός Ὀρθόδοξος Λαός. Οἱ ἄνδρες καί αἱ γυναῖκες, οἱ νέοι καί οἱ ἡλικιωμένοι, διετήρησαν ἐντός των ἄσβεστον τήν φλόγαν τῆς Πίστεως καί τήν μετελαμπάδευον εἰς τόν πλησίον των, μέ ἀντάλλαγμα πολλάκις τόν διωγμόν, τήν ἐξορίαν καί τόν θάνατον.
Δυνάμεθα ἑπομένως, χωρίς ὑπερβολήν νά εἴπωμεν, ὅτι τό μεῖζον γεγονός τῆς σημερινῆς Χριστιανοσύνης, εἶναι τό Μαρτύριον τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτά τά ἑβδομήντα χρόνια ἐντατικοῦ ἀντιχριστιανικοῦ διωγμοῦ ἀπέδειξαν καί πάλιν, ὅτι ἡ ἐπιβίωσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἕν διαρκές θαῦμα!
Ἡ ἀντοχή τόσων ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων, ἡ ψυχική ἀντίστασις, ἡ εὐψυχία, ἡ ὁμολογία καί ἡ αὐτοθυσία ἀπέναντι εἰς πανισχύρους δικτατορικάς καί συνωμοτικάς σκοτεινάς κρατικάς δυνάμεις εἶναι κάτι πού πρέπει νά τίθεται ὑψηλότερον ἀπό τά τεχνολογικά ἤ ἐπιστημονικά “θαύματα”.
Ἀλήθεια, ἡ “ἐκτόξευσις” τόσου ψυχικοῦ ἡρωισμοῦ δέν εἶναι ἀνωτέρα ἀπό τήν ἐκτόξευσιν ἑνός διαστημικοῦ μηχανήματος;
Γράφει ἡ Ναταλία Σολζενίτσιν: «Εἰς τήν ἐποχήν μας πολλάκις γίνεται χρῆσις τῆς λέξεως “θαῦμα”: ὁ πύραυλος πετᾶ εἰς τήν Ἀφροδίτην, “θαῦμα”· οἱ ἄνθρωποι ἔμαθον νά κάνουν χειρουργικάς ἐπεμβάσεις εἰς τήν καρδίαν, “θαῦμα”… Παρ’ ὅλα αὐτά ὅμως, ἐγώ θ’ ἀποκαλοῦσα θαῦμα μόνον ὅ,τι συνδέεται μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα.
Καί εἶμαι σήμερον εὐτυχής, διότι ἠμπορῶ νά σᾶς εἴπω ὅτι τοιοῦτον Θαῦμα συνέβη εἰς τήν πατρίδα μου, τήν Ρωσίαν. Ἡ Ἐκκλησία, τήν ὁποίαν ἐπεχείρησαν νά δολοφονήσουν, νά ἐξουθενώσουν, ἡ Ἐκκλησία αὐτή ζῆ· ἡ Πίστις δέν ἀπέθανε, ἀλλά ἀνεγεννήθη»!
Διά νά γίνῃ πραγματικότης τό Θαῦμα αὐτό, ὁ πρῶτος καί ἀναντικατάστατος παράγων ἦτο ἡ βοήθεια τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ· «ἰδών εἶδε τήν κάκωσιν τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ, ἀκήκοε τῆς κραυγῆς αὐτοῦ καί κατέβη ἐξελέσθαι αὐτούς» (Ἔξοδος Γ’, 7-8).
Ἄλλωστε εἶναι ἔκφρασις τῆς βαθείας πεποιθήσεως τῶν Ρώσων ἀλλά καί κάθε ὀρθοδόξου ὅτι «τήν ἱστορίαν τήν κατευθύνει ὁ Θεός».
Καί ὅμως διά τοιαῦτα μείζονα γεγονότα-Θαύματα δέν ἔχομεν σχεδόν καμμίαν ἐνημέρωσιν. Βομβαρδιζόμεθα κάθ’ ἑκάστην ἡμέραν μέ πλῆθος εἰδήσεων διά τήν πολιτικήν, τό ποδόσφαιρον, τόν ἀθλητισμόν, τούς ὀλυμπιονίκας, κ.ἄ., καί διά τοιαῦτα πνευματικά-οὐράνια ρεκόρ-Θαύματα δέν ἀκούεται οὔτε λέξις.
Τά μέσα ἐνημερώσεως δαπανοῦν τά δισεκατομμύριά των διά πολύ γήϊνα καί βλαβερά πράγματα καί ἐπιμένουν νά ἀγνοοῦν τούς ἡρωϊκούς ἄθλους τῶν συγχρόνων Ἁγίων Μαρτύρων. Εἶναι κρίμα νά ὑπάρχῃ τόσος ἐσκεμμένος σκοταδισμός καί εἰς τήν ταλαίπωρον Πατρίδα μας.
Τό ἡρωϊκόν παράδειγμα τῶν συγχρόνων Μαρτύρων τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας δέν πρέπει νά παραμένῃ ἄγνωστον εἰς τόν σημερινόν ἄνθρωπον, διότι ἀναμφιβόλως ἀποτελεῖ τό συγκλονιστικώτερον πνευματικόν γεγονός τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος.
Ἡ πίστις καί ἡ ὑπομονή τῶν συγχρόνων αὐτῶν Ἁγίων Νεομαρτύρων, ἡ σταυροαναστάσιμος ἀγάπη των, ἀποτελεῖ ἀστείρευτον πηγήν ἐμπνεύσεως καί τονώσεως διά τόν κάθε Χριστιανόν εἰς ὁποιανδήποτε στενοχωρίαν καί δοκιμασίαν του.
Ὁ ἡρωϊκός αὐτός θάνατος τῶν Ρώσων Νεομαρτύρων, ὅπως καί ὅλων τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, ἀποτελεῖ, ὡς λέγει καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος:
«Προτροπή διά τούς πιστούς, παρρησία τῶν Ἐκκλησιῶν, στερέωσις τοῦ Χριστιανισμοῦ, κατάργησις τοῦ θανάτου, ἀπόδειξις τῆς Ἀναστάσεως, γελοιοποίησις τῶν δαιμόνων, κατηγορία τοῦ διαβόλου, διδασκαλία ἐναρέτου ζωῆς, προτροπή πρός περιφρόνησιν τῶν παρόντων πραγμάτων καί ὁδός διά τήν ἐπιθυμίαν τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν, παρηγορία διά τά δεινά πού μᾶς μαστίζουν, ἀφορμή ὑπομονῆς, λόγος διά καρτερίαν, ρίζα καί πηγή καί μήτηρ ὅλων τῶν ἀγαθῶν» (ΕΠΕ, 37, 319).
Δι’ αὐτό ὁ ἴδιος ἱερός Πατήρ ηὔχετο: «εἴθε πάντοτε, καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, νά ἑορτάζωμεν τιμῶντες τούς Ἁγίους Μάρτυρας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν μεγάλην παρρησίαν πρός τόν Θεόν, καί πρεσβεύουν ὑπέρ ἡμῶν, ὅταν ἡμεῖς τούς ἑορτάζωμεν καί τούς ἱκετεύωμεν» (Λόγοι εἰς Μάρτυρας).
Καί προέτρεπεν: «Μήν τιμᾶτε διαφορετικῶς τούς νέους ἀπό τούς παλαιούς Μάρτυρας, ἀλλά τιμᾶτε καί ἀποδέχεσθε ὅλους μέ τήν ἰδίαν προθυμίαν, ἀγάπην καί διάθεσιν, διότι ὅλοι αὐτοί τόσον πολύ κατεφλέγοντο ἀπό τόν Θεῖον πόθον, ὥστε νά κατορθώσουν νά στήσουν τό τρόπαιον καί νά φορέσουν τό στέφος τοῦ Μαρτυρίου. Τοιοῦτος εἶναι ὁ θησαυρός τῆς Ἐκκλησίας μας· ἔχει νέους καί παλαιούς μαργαρίτας, ἀλλ’ ἕνα εἶναι τό κάλλος ὅλων, τό ὁποῖον ποτέ δέν ἀμαυρώνεται» (ΕΠΕ, 37, 67-69).
Προσέθετε δέ ὁ Ἅγιος, ὅτι ἡ καλυτέρα τιμή πρός αὐτούς εἶναι νά μιμηθῶμεν τόν ἀγῶνά των διά τήν ἐπιτέλεσιν τῶν ἀρετῶν (Λόγοι εἰς Μάρτυρας).
Ὅθεν ἄς τιμῶμεν πρεπόντως τούς ἐνδόξους αὐτούς Νεομάρτυρας, καί ἄς ἐμπνεώμεθα ἀπό τόν διάπυρον εὐσεβῆ ζῆλόν των.
Ταῖς τῶν Ἁγίων Ρώσων Νεομαρτύρων πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς.
———————————————-
Ἀνωτέρω Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν δέν ἐννοοῦμεν τήν ἐπίσημον Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία συνειργάσθη μέ τό ἄθεον καθεστώς καί τόν ἀντίχριστον Οἰκουμενισμόν, ἀλλά κυρίως τήν δεινῶς διωχθεῖσαν μυστικήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία μιμηθεῖσα τήν πρώτην Ἐκκλησίαν τῶν κατακομβῶν ἐπετέλεσε χωρίς ἐπιδείξεις τεράστιον ἱεραποστολικόν ἔργον, γνωστόν μόνον εἰς τούς Ρώσους καί φανερόν εἰς τούς ἐρευνητάς ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων του (σχετικῶς περί αὐτῆς τῆς Γνησίας Ἐκκλησίας βλέπε ἐλάχιστα εἰς τά βιβλία-πηγάς τοῦ παρόντος).
(Διά τήν συγγραφήν τοῦ παρόντος ἐχρησιμοποιήσαμεν ὡς πηγάς τά ἀξιόλογα σχετικά βιβλία τοῦ Σ. Νινίκα, “Τό μαρτύριο καί ἡ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας στή Ρωσία σήμερα” Ἡσυχίου Μοναχοῦ, “Ρῶσοι Νεομάρτυρες” ἔκδ. “Ἀκρίτας”, “π. Ἀρσένιος”, ἔκδ. “Παρακλήτου” κ.ἄ.).
(ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ “Η ΑΜΠΕΛΟΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ”, Τ.8, επιμέλεια Επ. Αθαν.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου