Η ώρα του ΜΕΓΑΛΟΥ ξεβολέματος…

Το ότι η προσευχή αποτελεί το πνευματικό «οξυγόνο», την πνευματική επικοινωνία με το Θεό και την κινητήριο δύναμη του συνειδητά Ορθόδοξου Χριστιανού, δεν είναι μυστική γνώση.

 

Ξεκινώντας από τον ίδιο τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ο Οποίος στην Αγία Γραφή, μας τονίζει την πνευματική «υπεραξία» της προσευχής (σε συνδυασμό με την καθαρή και ακλόνητο πίστη) και φτάνοντας μέχρι τους Αγίους Πατέρες, για αναφέρουμε ένα μόνο «τρανταχτό» παράδειγμα, τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, που μας λέει ότι: 

«Μνημονευτέον μάλλον τού Θεού καί Προσευχητέον Αυτώ, ή αναπνευστέον». 

 

Που σημαίνει ότι είναι προτιμότερο να μνημονεύουμε τον Θεό και να προσευχόμαστε σε Αυτόν, από το να αναπνέουμε. 

 

Μέχρι εδώ όλα καλά, όλοι οι συνειδητά Ορθόδοξοι Χριστιανοί τα γνωρίζουμε λίγο πολύ αυτά. 

Πού λοιπόν το “χάνουμε”; 

To “χάνουμε” όταν ακολουθούμε το δόγμα “εμείς θα κάνουμε προσευχή και ο Χριστός θα διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα”. 

 

Γιατί το χάνουμε σε αυτή την περίπτωση; 

Δεν θα διορθώσει ο Χριστός τα κακώς κείμενα στην Εκκλησία Του; 

 

Eννοείται ότι ο Κύριος πάντα θα διορθώνει τα κακώς κείμενα στην Εκκλησία Του (ως πνευματική υπόσταση) και αυτό το γνωρίζουμε και “βιωματικά” από την μακραίωνη Εκκλησιαστική μας Ιστορία και Παράδοση αλλά και από την διαβεβαίωση του Κυρίου ότι μέχρι Δευτέρας Παρουσίας «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». 

 

Το ότι όμως η Εκκλησία του Χριστού μας πάντα θα σώζεται, δεν είναι εγγύηση για την προσωπική σωτηρία του καθενός μας. 

Διότι ο Κύριος μας θέλει “συνεργάτες” και “μέτοχους” και “κοινωνούς” στο έργο Του, όταν η Εκκλησία Του δοκιμάζεται… και όχι αδρανείς “κρυμμένους προσευχούληδες”.

 

Ποιός μας το λέει αυτό; Έχουμε “ζωντανό” παράδειγμα;

Ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, μας ζητά όταν και εάν έρθει η ώρα, να τον ομολογήσουμε ΕΜΠΡΟΣΘΕΝ των ανθρώπων για να μας ομολογήσει και Αυτός έμπροσθεν του Πατρός Του, όταν έρθει η ώρα μας. 

«Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». 

 

Το ολοζώντανο λοιπόν αλλά και διαχρονικό παράδειγμα εφαρμογής και εκπλήρωσης του ανωτέρω λόγου του Κυρίου μας, βρίσκεται στους Αγίους μας και στις Αγίες μας που όταν χρειάστηκε, δεν κρύφτηκαν προσευχόμενοι “για να κάνει όλα τα υπόλοιπα ο Κύριος” αλλά βγήκαν μπροστά στην “αρένα” της ομολογίας πίστεως και υπερασπίστηκαν μέχρι και μεγάλου μαρτυρίου και φρικτού θανάτου τα ορθά δόγματα και την πίστη μας. 

Οι ίδιοι, αυτοπροσώπως. 

Δεν περίμεναν ούτε από κάποιον άλλον ούτε από τον Κύριο να το κάνει. 

Εννοείται ότι ο Κύριος ήταν παρών και ευλογούσε τον αγώνα τους, το μαρτύριό τους και την ομολογία τους αλλά δεν ενεργούσε στο “πεδίο της μάχης” αντί αυτών. 

 

Και φτάνουμε στο σήμερα… 

 

Έχουμε επισημάνει σε προηγούμενα άρθρα μας ότι είναι πολλά αυτά που δεν κάναμε όλα αυτά τα χρόνια ως συνειδητά Ορθόδοξοι Χριστιανοί, με αποτέλεσμα να επιτρέψει ο Κύριος στους φερόμενους ως πνευματικούς μας ηγέτες, να αλλοιώσουν και με “τη βούλα” τα δόγματα της πίστης μας (Κολυμπάρεια σύνοδος) και να μας “σέρνουν” πλέον ως άβουλα όντα, στο άρμα της παναίρεσης του Οικουμενισμού.

 

Περάσαμε μέσα από Κολυμπάρεια σύνοδο, θεωρία των κλάδων, αναγνώριση των Ψευτοουκρανών αχειροτόνητων, συλλείτουργα με αιρετικούς, μασκοφορία στους ναούς, μετάθεση της ώρας της Ανάστασης, αμφισβήτιση της καθαρότητας της Θείας Κοινωνίας, διακοπή κοινωνίας με την Ρωσική εκκλησία (ουσιαστικά σχίσμα), πάμε προγραμματισμένα πλέον για κοινό ποτήριο με τους παπικούς και ούτε τώρα αντιδράς συνειδητέ μου Ορθόδοξε Χριστιανέ; 

“Mα εμείς τα λέμε, τα γράφουμε, κάνουμε βίντεο με ομιλίες και εκφράζουμε την αντίδρασή μας όπως μπορούμε”…θα μου πεις… 

Ξέρεις κάτι; 

Σε θυμάμαι χρόνια πλέον…να λες, να γράφεις για τα κακώς κείμενα, να ανεβάζεις ομιλίες και ελεγκτικά βίντεο διαμαρτυρίας… 

 

Αλλά ο φερόμενος ως κεφαλή της Ορθοδοξίας, σου πέταξε ένα “σκασίλα μου” και συνεχίζει το “καλό και θεάρεστο” έργο του. Και οι “συν αυτώ” ακολουθούν αδιαμαρτύρητα, πλην ελαχίστων μεμονωμένων και διωκόμενων εξαιρέσεων που επιμένουν πραγματικά Ορθόδοξα… 

 

Άρα μας απαλλάσσει από την ευθύνη μας το ότι εμείς τα λέμε, διαμαρτυρόμαστε, προσευχόμαστε αλλά δεν εισακουόμαστε από τις “κεφαλές”; Είμαστε εντάξει με τη συνείδησή μας και τον Κύριο; 

H απάντηση είναι ένα «ΟΧΙ» με κεφαλαία, σαν του έπους του ’40. 

Kαι αυτό γιατί; 

 

Διότι όταν οι “κεφαλές” σου αποδειχτούν κακόδοξες και αιρετικές, όχι μόνο οφείλεις να αντιδράσεις, όχι μόνο οφείλεις να τους ελέγξεις, αλλά και δεν τους χρωστάς καμία υπακοή και ευλάβεια, μάλλον δε πρέπει και να τρέξεις μακριά από αυτούς, αναζητώντας ακόμα και τους λιγοστούς ποιμένες που θα έχουν απομείνει πραγματικά Ορθόδοξοι, ακόμα και αν χρειάζεται να κάνεις χιλιόμετρα για να τους βρεις (προρρήσεις Αγίων για τους έσχατους καιρούς που διανύουμε). 

 

Ειδάλλως κάποιοι από εμάς, αν ζούσαμε τότε, θα προσκυνούσαμε την ιερωσύνη του Αρείου, του Καλέκα, του Βέκκου και του Αναξαγόρα για να μην ξεβολευτούμε και απομακρυνθούμε από το ράσο τους και τους ναούς τους. 

 

Φαντάζεστε τι ευλογία και Χάρη θα παίρναμε από την υπακοή μας και την ευλάβεια σε αυτούς, έτσι; 

Αυτά γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι είναι προτροπές και εντολές Αγίων που έχουμε αναπτύξει αναλυτικά σε προηγούμενα άρθρα και όχι προσωπικές γνώμες και απόψεις. 

 

Τελευταίο γεγονός των ημερών μας, που καταρρίπτει το δόγμα “εμείς μόνο προσευχή και ο Κύριος θα κάνει όλα τα υπόλοιπα” είναι και η στάση του Μητροπολίτη Παύλου της λάβρας Κιέβου έναντι των Ουκρανοναζήδων και της απειλής τους “αποκεφαλίστε τους Μοσχοβίτες”. 

 

Θα μπορούσε ο εν λόγω Μητροπολίτης και οι συν αυτώ αγωνιζόμενοι μοναχοί, ιερωμένοι και λαϊκοί, να αποδεχτούν την κρατική εντολή, να παραδώσουν την λαύρα του Κιέβου και να πάνε σε άλλο μοναστήρι, αναίμακτα, ανώδυνα και χωρίς κόστος, να συνεχίσουν τις προσευχές τους και “για όλα τα υπόλοιπα θα φροντίσει ο Κύριος που σώζει την Εκκλησία Του”. 

 

Όπως βλέπουμε όμως, ο Κύριος χρησιμοποιεί και στις μέρες μας ολοζώντανα παραδείγματα για να μας δείξει το άτοπο και την πλάνη σε αυτό το δόγμα και μας προτρέπει σε ενεργοποίηση υπεράσπισης της Ορθοδοξίας μας και της ομολογίας μας με πράξεις. 

 

Πέραν όλων των Αγίων και δη των Ομολογητών που μας έχουν αφήσει παρακαταθήκες τι να κάνουμε όταν η Εκκλησία δεν βρίσκεται σε περιόδους “κανονικότητας”. 

Δεν έχουμε άλλο χρόνο σε αυτό το ζήτημα. 

 

Ήδη έχουμε αποδεχτεί ανήκουστα πράγματα για την Ορθοδοξία μας, όπως αναφέρθηκαν παραπάνω μαζί με την Κολυμπάρεια σύνοδο. 

Γι’ αυτό και παθαίνουμε ό,τι παθαίνουμε… 

Μήπως κάποια στιγμή (έστω την έσχατη) εννοήσουμε… και μετανοήσουμε…

Κλήρος και λαός…

 

πηγή

Share