Η φιλοσοφία του Σταυρού, μας λέει ο Παύλος, είναι για τους λογοκρατούμενους Έλληνες «μωρία», ενώ για τους σωβινιστές Εβραίους «σκάνδαλο».
Σκάνδαλο, βέβαια ήταν και για τους μαθητές του Χριστού. Οι οποίοι πίστευαν ότι ο Μεσσίας θα γινόταν βασιλιάς ανώτερος του Δαβίδ και θα τους οδηγούσε στην παγκόσμια κυριαρχία. Πράγμα βέβαια, που ονειρεύονται και επιδιώκουν μ’ όλους τους δόλιους τρόπους και σήμερα οι σιωνιστές με την προσμονή του αναμενόμενου, απ’ αυτούς, Αντίχριστου.
Για να τους απαλλάξει, λοιπόν, ο Χριστός από αυτή την αυταπάτη έσπευσε να τους αποκαλύψει τον αληθινό του προορισμό: «Τώρα, που πάμε στα Ιεροσόλυμα, τους είπε, θα με συλλάβουν, θα με βασανίσουν, θα με καταδικάσουν σε θάνατο και θα με σταυρώσουν»…
Κι ο Πέτρος, που συνήθως είχε τον πρώτο λόγο, τον πήρε παράμερα και τον επιτίμησε: «Αυτό δεν πρέπει ποτέ να συμβεί»! είπε. Και ο Χριστός του απάντησε με μια πολύ σκληρότερη επιτίμηση, λέγοντάς του το παροιμιώδες εκείνο: «Ύπαγε οπίσω μου σατανά! Γιατί δεν σκέφτεσαι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αλλά σύμφωνα με το θέλημα των ανθρώπων»!
Και, στρεφόμενος προς τους υπόλοιπους, τους είπε όσα ακούμε στην ευαγγελική περικοπή της Σταυροπροσκύνησης (Μάρκου: Β: 1-12): Δηλαδή: «Εγώ δεν εξαναγκάζω κανέναν, αλλά όποιος θέλει να με ακολουθήσει πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του και να πάρει το σταυρό του».
«Σταυρός», κατά κανόνα, είναι η υπομονή απέναντι στις αντιξοότητες της ζωής. Οπότε δεν πρέπει να στρεφόμαστε εναντίον του Θεού ή να προβαίνουμε σε απονενοημένα διαβήματα, αλλά να δίνουμε μέχρι τέλους τη μάχη της ζωής. Κατά κύριο όμως λόγο, «σταυρός» είναι η συνείδηση του καθήκοντος απέναντι στον συνάνθρωπο: Η συμπαράσταση στους ταπεινωμένους και καταφρονεμένους. Η συμπαράταξη με τους πεινασμένους και διψασμένους, όχι μόνο για ψωμί και νερό, αλλά και για δικαιοσύνη και αλήθεια. Που πάντοτε, αλλά ιδιαίτερα στις μέρες μας διώκονται αμείλικτα απ’ το καθεστώς της διαβολικής «πολιτικής ορθότητας».
Τα περί σταυρού λόγια του Χριστού φαίνεται ότι φόβισαν τους μαθητές του και τους έριξαν σε συλλογή και αθυμία. Γι’ αυτό και ο Χριστός θέλησε να τους δώσει να καταλάβουν ότι ο θάνατος, ακόμη και ο σταυρικός είναι προτιμότερος απ’ τους οποιουσδήποτε ανήθικους συμβιβασμούς: Βέβαια η ζωή, τους είπε, είναι το πολυτιμότερο αγαθό, που μας πρόσφερε ο Θεός. Αλλά ο καθένας μας έχει μέσα του κάτι ασύγκριτα πολυτιμότερο, όχι μόνο απ’ τη ζωή, αλλά και από ολόκληρο το σύμπαν. Και αυτό είναι η ψυχή. Αυτός, που θα κερδίσει την ψυχή του, έχει ταυτόχρονα κερδίσει και τη ζωή του. Όχι μόνο την προσωρινή, αλλά και την αιώνια. Ενώ αυτός, που θα χάσει την ψυχή του, θα χάσει για πάντα και τη ζωή του. Γιατί μια ζωή, με νεκρή την ψυχή, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Αλλά δεν είναι μόνο ο φόβος, πρόσθεσε ο Χριστός, είναι και η ντροπή. Γιατί οι εκάστοτε δήμιοι, πέρα απ’ τα οποιαδήποτε βασανιστήρια, επιστρατεύουν και τον εξευτελισμό. Προκειμένου να σπάσουν το ηθικό του βασανιζόμενου και να τον εξαναγκάσουν να υποταχθεί στη θέλησή τους. Και μπορεί κάποιοι, που δεν υποκύπτουν ακόμη και μπροστά στο θάνατο, να λυγίσουν μπροστά στον επαπειλούμενο εξευτελισμό.
Δεν είδατε τι έκαναν οι Γερμανοί νεοναζί, για να μας καταπτοήσουν, ώστε να σκύψουμε στα δολοφονικά μνημόνια; Μας έλεγαν «γουρούνια» και «διεφθαρμένους». Και συμφωνούσαν μαζί τους ο «αδιάφθορος» ΓΑΠ και όσοι επικύρωσαν τα μνημόνια (ΣΤΕ). Για ν’ αμειφθούν στη συνέχεια με υψηλούς θώκους (ΠτΔ, πρωθυπουργός, Πρόεδρος Διεθνούς Σοσιαλιστικής). Και δεν προσέξατε τι κάνουν τώρα οι νεοταξικοί φασίστες; Που βαφτίζουν «φασίστες» και «ακροδεξιούς» και αρνητές, οι αρνητές του Χριστού όσους δεν υποτάσσονται στη νεοταξική τους διαστροφή!
Κάτω από ανάλογες συνθήκες αγωνίστηκαν οι μάρτυρες και οι ήρωες. Κι όμως δεν υπέκυψαν και, όταν ακόμη οι βασανιστές τους, τους χάριζαν, όχι μόνο τη ζωή, αλλά πολλά και μεγάλα προνόμια. Αρκούσε να πρόδιδαν την πίστη τους και τις ιδέες τους και να συμβιβάζονταν με τη θέληση των εκάστοτε εξουσιαστών….
«Ε, λοιπόν, κατέληξε ο Χριστός εγώ έχω να πω σ’ εκείνους, που φοβούνται και ντρέπονται, ν’ ακολουθήσουν το δικό μου δρόμο κι αρνούνται ν’ αγωνιστούν για την πίστη τους αρνούμαι ότι ντρέπομαι για λογαριασμό τους».
Βάλτε τώρα, αν θέλετε, μπροστά στον καθρέφτη, που ο Χριστός έστησε με τα λόγια του, εμάς τους τωρινούς χριστιανούς, που την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης πάμε στις εκκλησιές, για να προσκυνήσουμε το σταυρό, φορώντας τις μάσκες της νεοταξίτικης δουλοφροσύνης. Και υπολογίστε το χάος της ασυνέπειας, που μας χωρίζει. Και το πόση διάθεση μπορεί να έχουμε ν’ αγωνιστούμε για τους συνανθρώπους μας και την πίστη μας.
Βέβαια κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι εμείς σηκώνουμε το σταυρό της νηστείας, και της προσευχής. Δεν νομίζω όμως ότι υστερούσαν σ’ αυτά οι Απόστολοι, οι μάρτυρες της πίστεως και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Και όμως παράλληλα, όταν χρειάστηκε, βγήκαν και πάλεψαν. Παρότι θ’ αντιμετώπιζαν διωγμούς, ακόμη και το θάνατο.
Σε αντίθεση μ’ εμάς, που έχουμε συμπαραταχθεί με τους σύγχρονους σταυρωτές, οι οποίοι έχουν διαπράξει εκατόμβες ανθρωποθυσιών (Μάτι, Τέμπη) και άλλοι (νεοταξίτες) μεθοδεύουν δισεκατομμύρια άλλες. Και έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό διαστροφής και αδιαντροπιάς, ώστε να ισχυρίζονται ότι δολοφονούν εμάς και τους συνανθρώπους μας, γιατί νοιάζονται για την καλή μας υγεία!….
Όπως ακριβώς και οι ιεροεξεταστές, που έκαιγαν τους αιρετικούς και τους Εβραίους, για να σώσουν τις ψυχές τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου