Από τον 5ο π.Χ. αιώνα, ο Θουκυδίδης, ο μέγιστος ιστορικός της Αρχαιότητας, είχε πει ότι έγκειται στην βαθύτερη φύση των ανθρώπινων όντων να δρουν στο μέλλον όπως έδρασαν στο παρελθόν.
Έχοντας αυτό κατά νου, θα ανατρέξουμε στο παρελθόν.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την πτώση της Πόλης, το όραμα της ελευθερίας πυροδοτούσε μια κρυφή αντίσταση που δεν σταμάτησε ποτέ.
Είναι γνωστοί οι ένδοξοι «Stratioti», πολεμιστές που πήραν τις διαστάσεις μυθικών ηρώων στην Δύση, νέοι από οικογένειες βυζαντινές που συγκροτούσαν το ελαφρό ιππικό των ενετικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Τα σώματα των Stratioti σηματοδοτούν το σπέρμα του «αντάρτικου» των πιο ανυπότακτων ελληνικών πληθυσμών που έγιναν οι πρόγονοι των Κλεφτών. Ο Κώστας Σαρδέλης στο βιβλίο του «Οι Πρόγονοι» (Εκδ. Αστήρ, Αθήνα, 1985) περιγράφει τους αρχηγούς τους ως προερχόμενους από μεγάλες οικογένειες, ακόμα και από τον αυτοκρατορικό οίκο του Βυζαντίου.
Ξεχωριστός ανάμεσά τους ήταν ο Κροκόδειλος Κλαδάς, ο οποίος, μετά τον βενετο-τουρκικό πόλεμο το 1463, με 16.000 στρατό καλεί τον λαό σε επανάσταση, εξοντώνοντας τις οθωμανικές φρουρές στην Μάνη! Στη συνέχεια, ο Κλαδάς βάλλεται από παντού: από την Υψηλή Πύλη που κινείται για να πατάξει την εξέγερση, την Βενετία που φοβάται ότι η επαναστατική φωτιά θα φτάσει και στα δικά της κάστρα, και από τους Έλληνες που κάνουν πίσω την κρίσιμη στιγμή και παίρνουν …συγχωροχάρτι. Κινδυνεύει επανειλημμένα και μαθαίνει καλά τόσο την υστεροβουλία των Ευρωπαίων, όσο και την «μπαμπεσιά» των Τούρκων.
Αργότερα, βρίσκεται στην Ήπειρο μαζί με τον άλλο ήρωα, Ιωάννη Καστριώτη, γυιο του Σκεντέρμπεη, και καταλαμβάνουν την Χειμάρρα και τον Αυλώνα. Το τέλος του είναι τέλος μάρτυρα. Οι Τούρκοι θα τον γδάρουν ζωντανό το 1490.
Στην περίπτωση των Stratioti καταγράφεται ιστορικά η αποτυχία μιας σοβαρής προσπάθειας πρώτης αντίστασης στη Οθωμανική κατοχή για τρεις κυρίως λόγους: α) δεν υποστηρίχθηκε από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, β) υπήρξε ρήγμα από την διαρροή των πληθυσμών στην Ευρώπη, την ώρα που τους είχε τόσο ανάγκη ο τόπος, και γ) για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στους ξένους ότι θα τους βοηθούσαν απέναντι στους Οθωμανούς.
Βλέπουμε και σήμερα, που οι Έλληνες βιώνουμε μια ανάλογη εθνική καταστροφή, να προσπαθούμε να αντισταθούμε και να πέφτουμε στα ίδια λάθη: Να εμπιστεύεται, φερ’ ειπείν, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους Δυτικούς «συμμάχους» ότι θα μας σώσουν.
Οι Δυτικοί, που επελαύνουν ξανά ως «Μεγάλοι Άρπαγες» κατά της ανθρωπότητας, έχουν μεγάλο παρελθόν στην λεηλασία. Όπως λέει ο Philippe Gigantés στο «Εξουσία και Απληστία» (Εκδ. Λιβάνη, Αθήνα, 2004), «Οι Ευρωπαίοι μεγάλοι άρπαγες (και οι όμοιοί τους Βορειοαμερικανοί) υπήρξαν σχεδόν εξ ίσου κτηνώδεις προς τους δικούς τους φτωχούς, όσο και προς τους λαούς που αποίκισαν σε άλλες ηπείρους». Στα τέλη του 19ου αιώνα, ένα οχτάχρονο αγόρι που δούλευε σε εργοστάσιο στην βιομηχανική Ευρώπη έπρεπε να βρίσκεται εκεί από τις 5 το πρωΐ, αλλιώς το χτύπαγαν άγρια με λουρίδα. Τα παιδιά αυτά τελείωναν την δουλειά τους στις 9 το βράδυ… Χειρότερα ήταν ακόμα τα πράγματα στα ορυχεία.
Αυτοί ήταν πάντα οι Δυτικοί, οι Μεγάλοι Άρπαγες.
Η δυτική αυταπάτη θα επιζήσει δυστυχώς μέχρι τον ξεσηκωμό του ’21 και θα γίνει η αιτία για προδοσίες από τις «προστάτιδες» δυνάμεις.
Οι ξένες επεμβάσεις στην επανάσταση και οι εμφύλιοι πόλεμοι που ξεσπάνε είναι αποτέλεσμα αυτών των σατανικών σχεδίων. Οι Έλληνες έπεσαν στην παγίδα, που μεθοδικά είχε στηθεί από τις δυτικές δυνάμεις. Εκμεταλλεύονται τους βυζαντινούς οραματισμούς του λαού για να προωθήσουν την ιδέα του ξένου βασιλιά. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης είχε αντιληφθεί ότι οι αρχικές επιδιώξεις της επανάστασης είχαν προδοθεί, γι’ αυτό είπε: «Το Ναυαρίνο και ο Μαιζών έσωσαν την ελευθερία. Αλλά πόσον εκατέβη η αξία της…».
Ο Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά, την κατάλληλη στιγμή δρα: προσφέρει στο επαναστατημένο Γένος το πολυτιμότερο δώρο. Τον πιο διάσημο πολιτικό και διπλωμάτη, τον μόνο κατάλληλο να δώσει σάρκα και οστά στις στάχτες που είχαν απομείνει από τον εννιάχρονο αγώνα. Ο Καποδίστριας όμως ήταν Έλληνας και κείνοι ήθελαν «δικό τους». Με τη δολοφονία του ικανοποιείται το αίτημα των «προστάτιδων» δυνάμεων για την τοποθέτηση δυτικού γαλαζοαίματου επικεφαλής της χώρας. Γι’ αυτό ο Έλληνας το αισθάνθηκε από την αρχή αυτό το κράτος ξένο.
«Το κρατικό σχήμα –γράφει ο κ. Γιανναράς στο βιβλίο του «Η Νεοελληνική ταυτότητα»- το ζει ο πολίτης αυτού του τόπου σαν μια ολόκληρη και αθεράπευτη αποτυχία, με συνέπειες αναπηρίας στην προσωπική του ζωή. Να γεννηθείς Νεοέλληνας είναι σα να σου λείπει το δεξί σου χέρι, σα να γεννήθηκες αναιμικός ή σπαστικός».
Μπαίνοντας στην ΕΟΚ, επαναλαμβάνοντας τα ίδια προπατορικά ατοπήματα, μας έλεγαν: να, κι εκείνοι που έχουν ήδη ενωθεί οικονομικά, δεν πάθανε τίποτα.
Είχαμε, δυστυχώς, ξεχάσει τους λόγους του Παπαδιαμάντη που γράφτηκαν το 1893, αλλά παραμένουν επίκαιροι: «Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή άθεος ή ο,τιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και φανή και αυτός γίγας».
Σήμερα το έθνος μας βρίσκεται μπροστά σε ανάλογους κινδύνους και πρέπει να αντλήσει δυνάμεις και σοφία από το παρελθόν. «Μα οι λαοί που έχουν ιστορία, τις διάφορες περιπέτειες τις έχουνε για τροφή», λέει ο Κ. Σαρδέλης στους «Προγόνους» του: Ο συμβολισμός της Λερναίας Ύδρας είναι εύγλωττος. Τι χρειάζονται οι εξηγήσεις; Ήταν οι εισβολείς, λένε, περισσότεροι, είχανε ετούτο και τ’ άλλο. Ναι, αλλά εμείς είμαστε το προζύμι που κάνουμε ψωμί τόννους αλεύρι και πίτουρα…
Μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό!
*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.80]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου