ΠΕΡΙ ΑΚΑΠΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΝ ΕΛΕΓΚΤΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ…. (που δεν θέλουν οι κληρικοί μας να ξέρουν να πολεμούν)

Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΜΥΡΙΑΝΘΕΥΣ, Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΚΥΠΡΙΟΣ ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΣΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ 12-13. ΕΛΑΒΕ ΜΕΡΟΣ ΜΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΗΜΑ ΜΕ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ, ΣΤΙΣ ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΕΣ ΜΑΧΕΣ. ΔΙΑΚΡΙΘΗΚΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΗΜΟΦΟΡΗΘΗΚΕ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ. ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ ΕΞΕΛΕΓΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ.

 

ΠΕΡΙ ΑΚΑΠΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΝ ΕΛΕΓΚΤΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ….

 

Επιμέλεια από Μ.Ρ. Αρθρογράφο – Πρόσφυγα, που θρήνησε στενούς συγγενείς και φίλους
 

Απίστευτο και όμως αληθινό. Διαβάστε και όχι μόνο θα εκπλαγείτε, αλλά και η οργή θα σας κυριεύσει. 

ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ….
ΕΥΓΕ ΑΞΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΙ… ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ! 

 

Σύμφωνα με την *Ελεγκτική Υπηρεσία, η συμμετοχή κληρικών σε βολές της ΕΦ δεν φαίνεται να είχε οποιοδήποτε επιχειρησιακό όφελος, αλλά αντιθέτως επέφερε μόνο κόστος ενώ παράλληλα δημιούργησε προηγούμενο σε ενδεχόμενα μελλοντικά αιτήματα για συμμετοχή σε βολές, από άλλα οργανωμένα σύνολα !!!!!!!!! 

 

Ειδικότερα, όπως αναφέρει στην έκθεση της η Ελεγκτική Υπηρεσία «δεν εντόπισε οποιαδήποτε νομική βάση, ούτε άλλη επιχειρηματολογία για ενδεχόμενο επιχειρησιακό όφελος για την ΕΦ σχετικά με διεξαγωγή βολής από άτομα που είναι απαλλαγμένα από την υποχρέωση εκπλήρωσης στρατιωτικής υπηρεσίας στην ΕΦ και που, ενδεχομένως, δεν έχουν τύχει ούτε καν βασικής εκπαίδευσης στη χρήση όπλων και πυρομαχικών». Επιπρόσθετα, η Ελεγκτική Υπηρεσία στην έκθεση της επισημαίνει ότι «ο συνολικός αριθμός πυρομαχικών που αναλώθηκε ισούταν με την αρχική ποσότητα, που προγραμματίστηκε για χρήση από το προσωπικό της μονάδας και του σχηματισμού, από το οποίο συμπεράναμε ότι τα στελέχη και οπλίτες της ΕΦ δεν έλαβαν την προγραμματισθείσα εκπαίδευση»!!!;;; 

 

*Η Ελεγκτική Υπηρεσία της Κύπρου είναι ανεξάρτητη αρχή, η οποία δεν ελέγχεται από την Κυπριακή Δημοκρατία και ούτε κάποιος μπορεί να παρέμβει στο έργο της ή να παύσει τον Γ. Ελεγκτή. 

 

Η εκπαιδευτική βολή πραγματοποιήθηκε από την 7η Ταξιαρχία ΠΖ στο πεδίο βολής “Φανός” στον Πρωταρά στις 8/2/2022. Ο Ταξίαρχος κ. Λουκάς Χατζημιχαήλ προσκάλεσε τον Μητροπολίτη Κωνσταντίας και Αμμοχώστου κ. Βασίλειο, κληρικούς και μέλη του προσωπικού της Μητροπόλεως στο πεδίο βολής για να ενημερωθούν για τις επιχειρησιακές δυνατότητες του πεδίου βολής «καθότι η υπό αναφορά Μητρόπολη επιδεικνύει έμπρακτο ενδιαφέρον για τον χώρο». Σύμφωνα με το Υπουργείο Άμυνας, μετά την εκτέλεση της βολής από το στρατιωτικό προσωπικό πραγματοποιήθηκε τιμητική βολή από συνολικά εννέα άτομα της Ιεράς Μητρόπολης, οι οποίοι εκδήλωσαν επιθυμία συμμετοχής. Τα αναλωθέντα πυρομαχικά, συνολικού κόστους €333, ήταν το υπόλοιπο συσκευασίας, που προέκυψε μετά τη βολή του στρατιωτικού προσωπικού. Οι υπό αναφορά κληρικοί ήταν εκπαιδευμένοι στο εν λόγω αντικείμενο καθώς είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις.  

 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ κ.κ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ. 

 

Αντί απάντησης στην «ανακοίνωση» της Ελεγκτικής υπηρεσίας την Κυπριακής Δημοκρατίας, αρχικά 10 λέξεις. Ο «κόμπος» σας έσπασε και το χτένι και την χτένα!  

 

Και αν θεωρείτε λοιπόν ότι στη Ελληνική Κύπρο οι κληρικοί μας δεν έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη, τότε ντροπή σας. Το σφάξε με αγά μου, για να αγιάσω είχε ημερομηνία λήξης.  

 

Εν συνεχεία τα πιο κάτω συμβολικά και αποσπασματικά … 

 

Εκατοντάδες κληρικοί έλαβαν μέρος σε όλους τους Εθνικούς αγώνες. Από το ένα χέρι κρατούσαν το ντουφέκι και στ΄ άλλο τον Σταυρό ή το Ευαγγέλιο. 

 

20 Μαίου 1825. Ο Παπαφλέσσας μάχεται και πέφτει στο Μανιάκι κρατώντας στο ένα χέρι το κουμπούρι και στο άλλο τον Σταυρό.

 

Π.χ. Ενδεικτικά. 

 

Οι τρεις αδελφοί Θησείς: ο αρχιμανδρίτης Θεόφιλος ή Θεοφύλακτος, ο Κυπριανός και ο Νικόλαος, συγγενείς του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού. ΘΗΣΕΥΣ. Επώνυμο μιας από τις σημαντικότερες οικογένειες της Κύπρου κατά τις 4 - 5 πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα, με πολύπλευρη πολιτική, εθνική, πνευματική κ.α. δράση. Γενάρχης της οικογένειας θεωρείται ο Χατζησάββας, εξάδελφος του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού από το Στρόβολο. Μέλη της οικογένειας Θησέως ήσαν οι Κυπριανός, Νικόλαος, Θεοφύλακτος ή Θεόφιλος και Μαρίνα, τέκνα του Παπά Σάββα, εξαδέλφου (ή «ανεψιού» στα κυπριακά) ή «αδελφού» του εθνομάρτυρος αρχιεπισκόπου Κυπριανού (1810 - 1821). 

 

Ο Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Θησεύς, αρχηγός Κυπρίων εθελοντών, μαζί με τον αδελφό του Αρχιστράτηγο Νικόλαο, διακρίθηκαν σε σκληρές νικηφόρες μάχες κατά των Τούρκων με υψηλό τίμημα από νεκρούς Κύπριους. Ο Κολοκοτρώνης λέει για τον Νικόλαο: «Ο Νικόλαος, ένας εκ των προθύμων και ειλικρινών συναγωνιστών κατά τον υπέρ ανεξαρτησίας αγώνα». Το 1822 ο Νικόλαος διακρίθηκε στις μάχες της Δράμας και αλλού. Όπου τον χρειαζόταν η πατρίδα. Ο Νικόλαος ήταν ανιδιοτελής αγωνιστής και ποτέ δεν ανακατεύθηκε στις διχόνοιες μας. Το σώμα των εθελοντών Κυπρίων που ηγείτο το αυτοσυντηρούσε από χρήματα εράνων, που γίνονταν στην Κύπρο. 

 

Ο Θεόφιλος, Αρχιμανδρίτης με τη δράση του στην Τριπολιτσά, στο Μεσολόγγι και αλλού, πρόσφερε στην πατρίδα το χέρι του, κερδίζοντας τον θαυμασμό και εκτίμηση της ελληνικής ηγεσίας. Ο Θεόφιλος έφτασε στο βαθμό του Αρχιστράτηγου των επαναστατών. Αλλά και οι δύο άλλοι αδελφοί, πρόσφεραν με τον ίδιο τρόπο με τη συμμετοχή τους σε πολλές μάχες.  

 

Τουρκοκρατία και αρματωμένοι ΕΛΛΗΝΕΣ Κύπριοι ιερωμένοι 

 

20η Απριλίου 1833….. 

 

Μια επική πραγματική ιστορία αρματωμένων εύτολμων κληρικών της Ελληνικής Κύπρου. (Αν και Χριστούγεννα έχουμε σε λίγες μέρες, η ιστορία αναφέρεται στο Πάσχα και όπως καταγράφεται, από τον συνεργάτη και φίλο συγγραφέα Α.Α., μεταφέρω απόσπασμα. Και ο μέγας συμβολισμός τόσον των Χριστουγέννων, όσον και του Πάσχα για τους Χριστιανούς Ορθόδοξους είναι παράλληλος και ιερός.) 

 

Μια φορά και σε χαλεπούς καιρούς στη Κύπρο την Τουρκοκρατούμενη, ζούσε ο Ιερέας – Μοναχός Ιωαννίκιος. Ήταν ένα φλογερός αγωνιστής, που συμμετείχε και στην Επανάσταση των αδελφών του Ελλήνων, κατά των βαρβάρων κατακτητών Τούρκων…. Ο πάτερ λειτουργούσε στην εκκλησία του Άη Ηλία και παρά την βάναυση τουρκική απαγόρευση, παράνομα κτυπούσε καθημερινά την μικρή καμπάνα του χωριού του…. είτε χαρμόσυνα, είτε θλιμμένα… 

 

Ο Τούρκος Πασάς της περιοχής, φιρμάνι του ΄στειλε, πριν το Πάσχα, να μην χτυπήσει την καμπάνα για την Ανάσταση… Το Πασχαλιάτικο χαρμόσυνο μήνυμα, δεν θα το άκουγαν τα γύρω χωριά… Ο πάτερ Ιωαννίκιος σε θλίψη περιέπεσε …. Πήγε εις την εκκλησιά του, του Άη΄Λια, προσευχήθηκε με λυγμούς και ζήτησε την βοήθεια του Εσταυρωμένου …. Τελειώνοντας άκουσε νοερά, ήχους καμπάνων να κτυπούν χαρμόσυνα στα αυτιά του….Ήταν το μήνυμα, ότι η καμπάνα του Άη Λιά…. έπρεπε να κτυπήσει…. 

 

Αφού ξεκίνησε η Αναστάσιμη Λειτουργία και οι ευλαβείς συγχωριανοί του, περίμεναν το Αναστάσιμο χαρμόσυνο μήνυμα …. ο Ιωαννίκιος βγαίνει έξω και αφού με βροντερή φωνή ψάλλει το Χριστός Ανέστη…, προχωρά ταυτόχρονα προς το σχοινί της καμπάνας και αρχίζει τις κωδονοκρουσίες…. Ο Πασάς, που έμενε στο χωριό ακούει την καμπάνα… Τα άρματα ζώνεται και καβάλα στ΄άλογο, φτάνει σε λίγο στην αυλή της εκκλησιάς… Ο Ιωαννίκιος απτόητος συνέχιζει να την χτυπά… Με υψωμένη την χαντζάρα του, ο πασάς, προχωρά απειλητικά προς τον Ιωαννίκιο…. (Ο Ιωαννίκιος ακριβώς δίπλα στο καμπαναριό, μάζευε ξύλα για το τζάκι και είχε και το τσεκούρι του…). Όταν ο πασάς αγριεμένος φτάνει κοντά του, ο σβέλτος αντάρτης παπάς αρματωλός και κλέφτης, αρπάζει το τσεκούρι του και προτού προλάβει ο πασάς να κατεβάσει την μεγάλη του χατζάρα, του καταφέρνει ένα κτύπημα στο κεφάλι… Όπως το εξιστόρησαν οι τότε λαογράφοι γυρολόγοι Κυπραίοι ποιητάρηδες…. «Φακκά του μια με την κουνιά, πάνω στην τζιεφαλή του (του Πασά) τζιαί όπως μου ιστορίσασιν εζάβωσε το δει του…..» -Τον κτυπά μια φορά, με το τσεκούρι πάνω στο κεφάλι και όπως μου εξιστόρησαν, στράβωσε το βλέμμα του….. (Τα μάτια του.) 

 

Καταφεύγει κυνηγημένος στην Καντάρα, στον Πενταδάκτυλο και μαζί με άλλους αντάρτες επαναστάτες κτυπούν αλύπητα τους Τούρκους…. 

 

Στις 20 Απριλίου του 1833, μαζί με τους συντρόφους του, από την ηρωική Καρπασία στρατοπεδεύουν στο ηρωϊκό χωριό Τρίκωμο (Γενέτειρα του Στρατηγού Γρίβα – Διγενή), για να επιτεθούν σε ασκέρι Τούρκων, που κατέφθασε από Τουρκία…. Ήταν όλοι έτοιμοι να θυσιαστούν, για την σκλαβωμένη τους πατρίδα Κύπρο…. και περίμεναν ενισχύσεις και πολεμοφόδια από την Λευκωσία για να επιτεθούν…. Δυστυχώς οι ενισχύσεις δεν έφτασαν ποτέ…. Οι Τούρκοι μετά από προδοσία, ανέκοψαν τους εθελοντές, που πήγαιναν να βοηθήσουν τον επαναστάτη Ιωαννίκιο και τους άνδρες του… Ήταν υπέρτεροι οι Τούρκοι και αφού κατέσφαξαν τους λιγοστούς επαναστάτες προχώρησαν προς το στρατόπεδο του Ιωαννίκιου … Ήταν χιλιάδες Τούρκοι και οι επαναστάτες μια νηπιακή φούχτα.

 

Μετά από άνιση μάχη και ηρωϊκή αντίσταση, σχεδόν όλοι έπεσαν μαχόμενοι. Ο Ιωαννίκιος βαριά λαβωμένος συλλαμβάνεται. Βασανίζεται βάναυσα, ακρωτηριάζεται αλλά δεν προσκυνά. Παλλουκωμένος με ένα σταυρό στο χέρι αφήνει την τελευταία του πνοή ψέλνοντας. Το ιερό του αίμα σμίγει με τα αχνίζοντα αίματα των ηρωικών του συντρόφων και ποτίζουν το ιερό δέντρο της Ελευθερίας και τα άγια χώματα της Ουρανία Καρπασίας… 

Η τελευταία του φράση ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ….. 

 

Ενδεικτικά πληροφοριακά αποσπάσματα. 

 

Τη χρονιά 1833 σημάδεψαν τρεις εξεγέρσεις: Αυτή του Νικόλαου Θησέα στη Λάρνακα, του καλόγερου Ιωαννίκιου στην Καρπασία και του Γκιαούρ Ιμάμ στην Πάφο. Αρχική αφορμή ήταν η επιβολή ενός έκτακτου φόρου, ο οποίος θεωρήθηκε δυσβάσταχτος τόσο από τον μουσουλμανικό, όσο και τον χριστιανικό αγροτικό πληθυσμό. 

 

Η δεύτερη εξέγερση πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1833. Ο καλόγερος Ιωαννίκιος, ξεκινώντας με καράβι από τη Λάρνακα, αποβιβάστηκε στο Μπογάζι, προχώρησε στο χωριό καταγωγής του (τον Άγιο Ηλία) και άρχισε να ξεσηκώνει τους χωρικούς εναντίον της οθωμανικής διοίκησης. Εγκατέστησε το αρχηγείο της εξέγερσής του στο Τρίκωμο. 

 

Ιωαννίκιος. Σκίτσο της εποχής

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ. 

 

Η πρώτη σοβαρή σύγκρουσή του με τις τουρκικές αρχές, αναφέρεται ότι συνέβη ύστερα από καταγγελία κάποιας συγχωριανής του, ονόματι Παπαγιάνναινας (κατ’ άλλη εκδοχή την καταγγελία την είχε κάμει μια Τούρκισσα), προς τον καδή της Κώμης Κεπίρ, ότι τα πρόβατα του Ιωαννικίου έβοσκαν στα κτήματά της και προκαλούσαν ζημιές. Απεστάλη τότε Τούρκος ζαπτιές για να τον συλλάβει. Ο ζαπτιές, όπως ήταν συνηθισμένος κι όπως τακτικά έκανε, άρχισε να κτυπά τον Ιωαννίκιο. Ο τελευταίος, περήφανος όπως ήταν, και με τις εμπειρίες του ίσως από τη συμμετοχή του στην ελληνική επανάσταση, όχι μόνο αντιστάθηκε στα χτυπήματα, αλλά ξυλοφόρτωσε άγρια τον Τούρκο αστυνομικό. Αργότερα έφθασε στο σπίτι του σώμα από 6 (ή 10) αστυνομικούς για να τον συλλάβει, κατόρθωσε όμως να τρέψει όλους σε φυγή, φωνάζοντας τα υποτιθέμενα κρυμμένα παλικάρια του να επιτεθούν εναντίον τους. 

 

Μια δεύτερη περίπτωση, την οποία αναφέρει η τοπική παράδοση, συνέβη όταν ένας σημαντικός Τούρκος πασάς της περιοχής, που διέμενε στην τοποθεσία «Γναφκιάες» κοντά στο χωριό Μοναρκά, θέλησε ν’ απαγορεύσει τη χρησιμοποίηση της καμπάνας στην εκκλησία του χωριού Άγιος Ηλίας. Φαίνεται ότι ο Ιωαννίκιος αρνήθηκε να υπακούσει σε τέτοια εντολή, πράγμα που κατέληξε σε καβγά μεταξύ του και του Τούρκου, τον οποίο και σκότωσε. Μετά την εξέλιξη αυτή, αναγκάστηκε να καταφύγει στα βουνά της Καντάρας. Αναφέρεται επίσης ότι για κάποιο διάστημα κρυβόταν και στην τοποθεσία «Άγιος Μάμας», όχι μακριά από το χωριό του. 

 

Σύντομα ήλθε πάλι σε σύγκρουση με τους Τούρκους, όταν συνάντησε μικρό στρατιωτικό απόσπασμα να μεταφέρει σιδηροδέσμιους δυο Έλληνες από το χωριό Φλαμούδι (ή, κατ’ άλλη εκδοχή, τον ιερέα του ιδίου χωριού). Ο Ιωαννίκιος επετέθη τότε και σκότωσε τους στρατιώτες, απελευθερώνοντας τους αιχμαλώτους. Τα πράγματα γίνονταν πλέον όλο και πιο κρίσιμα στην περιοχή, και τότε φαίνεται ότι ο καλόγερος Ιωαννίκιος συνέλαβε το σχέδιό του για γενικότερη εξέγερση στην Καρπασία. 

 

Ο Κύπριος κληρικός που ηγήθηκε εξεγέρσεως κατά των Τούρκων κυριάρχων στην Καρπασία το 1833. Γεννήθηκε περί το 1800 στο χωριό Άγιος Ηλίας Καρπασίας και εκτελέστηκε από τους Τούρκους στη Λευκωσία το 1833. Οι υπάρχουσες μαρτυρίες που μπορούν ν’ αποδειχθούν με ιστορικά στοιχεία, για τον Ιωαννίκιο και τη δράση του, είναι ελλιπείς. Συμπληρώνονται όμως από την τοπική παράδοση. 

 

Η ζωή του: 

 

Το κοσμικό του όνομα ήταν Γιάννης. Πατέρας του ήταν ο Χριστοφής Λαζίμανος και μητέρα του η Μαρία Χατζηπέτρου ή Χατζηπρέττου. Σε νεαρή ηλικία, 12 περίπου χρόνων, έφυγε από το χωριό του κι έγινε δόκιμος στο μοναστήρι της Παναγίας του Μαχαιρά. Η παράδοση αναφέρει ότι είχε καταφύγει στο μοναστήρι αυτό για να αποφύγει πιθανή τιμωρία του από τον Τούρκο ζαπίτη της Κώμης Κεπίρ προς τον οποίο είχε καταγγελθεί ότι άφηνε τους χοίρους που έβοσκε να εισέρχονται σε κήπους. 

 

Στο μοναστήρι του Μαχαιρά έμεινε για πέντε περίπου χρόνια, και στη συνέχεια πήγε στο εξωτερικό. Δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς είχε πάει, και για ποιο σκοπό. Υπάρχει η υπόθεση ότι είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη, όπου, μεταξύ άλλων, καλλιέργησε τις μουσικές του γνώσεις γύρω από την βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική. Η υπόθεση αυτή ενισχύεται και από την ύπαρξη ενός μουσικού χειρογράφου (στην κατοχή, σήμερα, της Εταιρείας Κυπριακών Σπουδών) το οποίο θεωρείται ότι ανήκε στον Ιωαννίκιο. Το χειρόγραφο φέρει ημερομηνία: 1831, Δεκεμβρίου 22 και την υπογραφή: Ἰωνοῦ (=Ιωαννικίου) ιερέως Σάββας προσκυνητής. Θεωρείται ότι στην Κωνσταντινούπολη (εάν βρισκόταν πράγματι εκεί) παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Το 1821, μετά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης, κατήλθε στην αγωνιζόμενη Ελλάδα όπου και πήρε ενεργό μέρος στον μεγάλο αγώνα. 

 

Μία πηγή (σημειώματα του μικρού μοναστηριού του Αγίου Νικολάου, κοντά στο χωριό Δαυλός) αναφέρει ότι ο Ιωαννίκιος είχε υπηρετήσει για ένα διάστημα και στο μοναστήρι αυτό ως οικονόμος και ότι είχε φύγει από εκεί για την επαναστατημένη Ελλάδα το 1822. 

 

Στην Κύπρο επέστρεψε περί το 1828 και πιθανότατα πήγε πίσω στο μοναστήρι του για λίγο καιρό. Εκεί χειροτονήθηκε σε ιερομόναχο και πήρε το όνομα Ιωαννίκιος. Το ίδιο όνομα είχε και ο συγχωριανός του, ηγούμενος του μοναστηριού του Μαχαιρά από το 1766 μέχρι το 1796. Φαίνεται ότι αυτή την εποχή το μοναστήρι είχε αναπτύξει κάποιες σχέσεις με το χωριό Άγιος Ηλίας της Καρπασίας, γι’ αυτό κι ο Ιωαννίκιος Λαζίμανος είχε καταφύγει σ’ αυτό όταν ήταν παιδί). Λίγο αργότερα, ανέλαβε την επιστασία των κτημάτων του μοναστηριού, στο χωριό Πραστειόν της Μεσαορίας, όπου υπηρέτησε για τρία περίπου χρόνια. Το 1831 επέστρεψε στο χωριό του, τον Άγιο Ηλία της Καρπασίας, όπου υπηρέτησε ως ιερέας, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν και ως βοσκός. Προικισμένος με ηγετικά προσόντα, δεν άργησε ν’ αναδειχθεί σε φυσικό αρχηγό των Ελλήνων του χωριού του και της περιοχής, πράγμα όμως που τον οδήγησε και σε προστριβές και αντιπαράθεση προς τους Τούρκους και τις τουρκικές αρχές. Οι αφηγήσεις των παλαιοτέρων συγχωριανών του, τον περιέγραφαν σαν ψηλό και σωματώδη, ξανθό, όμορφο και δυνατό, πεισματώδη και ανυποχώρητο, αλλά και καλλίφωνο. Η φωνή του ήταν βροντώδης, κι όταν έψελνε στο χωριό του, ακουγόταν, κατά την παράδοση, σε απόσταση δυο και πλέον μιλίων, μέχρι το γειτονικό Πογάζι!

 

Θάνατος του Ιωαννικίου

 

Όπως αναφέρει στην επιστολή του ο αρχιεπίσκοπος Πανάρετος, ο Ιωαννίκιος και οι σύντροφοί του που συνελήφθησαν, μετεφέρθησαν στη Λευκωσία όπου δικάστηκαν, καταδικάστηκαν κι εκτελέστηκαν με παλούκωμα. Αντίθετα, η έκθεση του υποπροξένου της Αγγλίας αναφέρει ότι όλοι οι συλληφθέντες αποκεφαλίστηκαν. Η παράδοση επιβεβαιώνει τα γραφόμενα του αρχιεπισκόπου, ότι ο Ιωαννίκιος παλουκώθηκε (πέθανε, δηλαδή, στον πάλλον, με θάνατο ιδιαίτερα οδυνηρό). Αναφέρει η παράδοση ότι οι σύντροφοί του κρεμάστηκαν στα δώδεκα καντούνια της Χώρας, για παραδειγματισμό και εκφοβισμό. Τον Ιωαννίκιο τον ρώτησε ο πασάς τι θα του έκανε αν βρισκόταν ο ένας στη θέση του άλλου, κι εκείνος απάντησε ότι θα τον έβαζε να καθήσει στον πάλλο. Ο πασάς είπε πως το ίδιο σκεφτόταν κι εκείνος για τον επαναστάτη καλόγερο. Η εκτέλεση αυτή ήταν φρικτή: ο καταδικασμένος ετοποθετείτο καθήμενος σε έναν όρθιο πάσσαλο, μυτερό στην πάνω άκρη του και με το βάρος του σώματός του, ή και με πίεση των δημίων, ο πάσσαλος εισχωρούσε στο σώμα κι έβγαινε από τον ώμο του θύματος. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Ιωαννίκιος, ενώ βρισκόταν στον πάλλο, είδε ένα συγχωριανό του μεταξύ των θεατών (η εκτέλεσή του ήταν δημόσια) κι απευθύνθηκε προς αυτόν τραγουδώντας: 

 

Να πά να πεις της μάνας μου να κάμει Γιάννον άλλον
γιατί τον Γιάννον που’ καμεν έκατσαν τον στομ’ πάλλον.
 

Η οικογένεια του Ιωαννικίου

 

Ο Ιωαννίκιος είχε νυμφευθεί μια συγχωριανή του που ονομαζόταν Ελένη, κι απέκτησε ένα γιο, τον Αντώνη. Ο γιος του έγινε παπάς στην Κώμη Κεπίρ, όπου νυμφεύθηκε κι απέκτησε οικογένεια, απόγονοι της οποίας ζουν σήμερα, πρόσφυγες εξαιτίας της τουρκικής εισβολής του 1974. Άλλοι απόγονοι της οικογένειας του Ιωαννικίου προέρχονται από τον κλάδο της μικρότερης αδελφής του, της Αννεζούς, και του γιου της Γιαννακού. 

 

Έργα: 

 

Για τον Ιωαννίκιο και την εξέγερσή του έγραψαν μεταξύ άλλων ο Γ.Σ. Φραγκούδης «κατ’ ἀφήγησιν σεβαστοῦ τίνος γέροντος Κυπρίου, αὐτόπτου τῶν συμβεβηκότων τούτων» (Κύπρις, 1890, σσ. 353 – 354), ο Μ. Κούμας (Κυπριώτικα Διηγήματα, 1928), ο Γ. Παπαχαραλάμπους («Ἡ Ἐπανάστασις τοῦ Καλογήρου», Φιλολογική Κύπρος, 1962), το περιοδικό Πάφος (τόμος Δ’, 1939), το περιοδικό Κυπριακά Χρονικά (διάφορα τεύχη) κ.α. Ο Άντρος Παυλίδης έγραψε το 1981 θεατρικό έργο με τίτλο Ιωαννίκιος, βασισμένο στα δραματικά γεγονότα του 1833, που κέρδισε πρώτο βραβείο στον πρώτο θεατρικό διαγωνισμό του ΘΟΚ κι ανεβάστηκε από τον Οργανισμό το 1983, 150 ακριβώς χρόνια μετά την εξέγερση των Καρπασιτών. Το έργο παρουσιάστηκε και από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ στην Ελλάδα, το 1984. Εξεδόθη επίσης σε βιβλίο, ενώ έγινε και τηλεοπτική παραγωγή του από το ΡΙΚ σε δύο μέρη. 

 

ΕΥΓΕ ΣΤΟΝ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΟΙ ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΤΟ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΟΠΛΟ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ. ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΥΧΟΝ ΡΙΨΑΣΠΙΔΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙ Η ΑΔΕΚΑΣΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ.
 

ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ. ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΒΕΤΕΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΟΠΩΣ ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ-ΚΙΤΙΟΥ, ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ ΤΗΣ Ε.Φ. ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΕΣ ΤΟ ΟΠΛΟ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΩΝ ΕΔΑΦΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΟΣΙΩΝ.
 

ΝΑ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ …..ΕΚΕΙ ΣΤΟΝ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ…
 

Και χιλιάδες Ελληνίδες «Αρματωλές», στην επανάσταση ΄λάβαν μέρος, δίπλα πολεμώντας, στους πατέρες, στους άνδρες, τα παιδιά τους, τους αδελφούς, αλλά και τις μανάδες, που κι αυτές σαν ύαινες, τους Τούρκους, σε φυγή ετρέπαν και στο κατόπιν κυνηγούσαν. Ανδρίκια το γιαταγάνι ψηλά κρατούσαν, κεραυνούς με τα καρυοφύλια τους, και τις κουμπούρες* τους βαρούσαν. Οι γυναίκες καπετάνισσες, ηρωικές επαναστάτισσες!  

 

Αυτός λοιπόν που εν αντρέπεται μια μάσκα ολοπρόσωπη να φορά για να μην τον βλέπουν οι άνθρωποι και μια ομπρέλλα να κρατά σιειμώνα, καλοτζιαίρι, να μην τον θωρεί ούτε ο Θεός και τον κακό του τον καιρό ….. 

 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑ ΕΙΘΕ Ο ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΙΗΣΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΤΟΥΣ ΔΕ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΥΣ ΚΑΙ ΡΙΨΑΣΠΙΔΕΣ ΝΑ ΦΩΤΙΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΨΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΣΤΟΧΕΣ ΚΑΙ ΑΣΚΟΠΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΚΑΚΟ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ. ΑΡΚΕΤΑ!!!! 

 

Και ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, όπως και ο Άγιος Δημήτριος κ.ά. αρματωμένοι και ευλογημένοι ήταν, για να αποδιώξουν εχθρούς εισβολείς βαρβάρους. 

 

Ἐχθροὺς ὁ τέμνων Γεώργιος ἐν μάχαις … 

 

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. 

 

Ο φοβερός δράκος συμβολικά είναι οι βάρβαροι Μωαμεθανοί, που πρέπει ΟΛΟΙ αρματωμένοι να αντιμετωπίσουμε και εξαποστείλουμε, από τα ιερά μας πατρογονικά χώματα … 

 

Τα αυτονόητα συμπεράσματα δικά σας. 

 

Μ.Ρ.  

 

Υ.Γ. Και ενοχλήσαμε και τους βαρβάρους κατακτητές, διότι άξιοι κληρικοί μας κρατούσαν όπλο, όπως κάποιοι προοδευτικοί συμπλήρωσαν. Ναι! Αυτούς, που ο προφήτης τους Μωάμεθ κατέσφαξε εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανούς και οι Ιμάμηδες του με σπαθί κάνουν κήρυγμα μίσους ….. «Φονεύετε τους απίστους όπου και αν τους βρίσκετε» (Κοράνι, 2: 190-193). «Είμαστε οι βοηθοί του Αλλάχ και οι βεζύρηδες του Αγγελιοφόρου του (Μωάμεθ). Πολεμούμε τον κόσμο μέχρι που να πιστέψουν στον Αλλάχ. Όποιος πιστέψει στον Αλλάχ και στον Αγγελιοφόρο του έχει εξασφαλίσει τη ζωή του και τα υπάρχοντά του από μας. Όσο για κείνον που δεν πιστεύει, θα τον πολεμήσουμε για πάντα για τον σκοπό του Αλλάχ. Ο φόνος του είναι μικρό πράγμα για μας» Σούρα (9: 69).» 

 

Ιμπν Ισχάκ:327 «Ο Αλλάχ είπε, “Ένας προφήτης (Μωάμεθ) πρέπει να σφάξει πριν να συλλέξει αιχμαλώτους. Ο κατασφαγμένος εχθρός διώχνεται από τη γη. Μωάμεθ, έχεις ζηλέψει τις επιθυμίες αυτού του κόσμου, τα καλά και τα λύτρα, που οι αιχμάλωτοι θα φέρουν, αλλά ο Αλλάχ επιθυμεί να σκοτωθούν όλοι για να κάνει φανερή τη θρησκεία.”»

Share