Όταν οι ”Δημάρατοι” πληθαίνουν, οι ”Εφιάλτες” τρίβουν τα χέρια τους…

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου 

 

Και να μου το έλεγαν, δε θα το πίστευα. Δε θα πίστευα, δηλαδή, ότι οι ”Δημάρατοι” μέσα στο όλον του Ελληνισμού (που έχει στους κόλπους του και την Κύπρο) θα πλήθαιναν τόσο πολύ και θα γίνονταν επικίνδυνοι ”Εφιάλτες”!!!

 

Ο χρόνιος κατευνασμός, ως φαίνεται, αφαίμαξε σαν σαράκι εντός τους το πατριωτικό αίσθημα και την γενναιοφροσύνη σαν χαρακτηριστικό των Ελλήνων (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων), σε βαθμό που η αθλιότητα του ραγιαδισμού τους περίσσεψε σπρώχνοντας στη μειοδοσία.  

 

Ραγιαδισμός και μειοδοσία όμως είναι ασύμβατες ιδιότητες του Ελληνισμού, αλλά έφτασαν δυστυχώς να μετουσιώνονται σε απίστευτες δηλώσεις ανελλήνιστων πολιτικών, που εκκολάπτουν τον βαρβαρισμό τους σε θώκους εξουσίας.  

 

– ”Ντρέπομαι για όσους δηλώνουν περήφανοι που είναι Έλληνες”, που μας ντροπιάζουν…” δήλωσε, μεταξύ άλλων, η κυβερνητική εκπρόσωπος Αριστοτελία Πελώνη μεταφέροντας την αχλή του βορβορώδους εκσυγχρονικού μπλοκ του ΠΑΣΟΚ που μπόλιασε προεκλογικά ο Κυριάκος στην ΝΔ, μαζί και με την οσμή των ”σαπρόφυτων” του Ποταμιού, τα οποία δημιούργησαν ήδη διαβρωτικό έλος στις τάξεις της.  

 

Έλος γεμάτο αγριάδες και φίδια, που άφησαν να θεριέψει η ήρα στο άλλοτε πατριωτικό σπαρτοχώραφο και να φάει τα απροστάτευτα στάρια. Και το κακό είναι πως η ήρα αυτή, του ίδιου φυράματος με εκείνην των προηγούμενων κυβερνώντων, έχει μιάνει με μικρόβιο μεταδοτικό τον λαό και τους ”άρχοντες” – πρώην και νυν – με συνέπεια να πολλαπλασιάζονται τα δουλοπρεπή ένστικτά τους.  

 

Κι αυτό δεν το λέω θεωρητικά ούτε κινδυνολογικά. Κάθε άλλο. Το λέω από προσωπική εμπειρία που είναι πικρή και με προσγείωσε στην σκληρή πραγματικότητα η οποία λέει ότι υπάρχουν Έλληνες και Ελληνοκύπριοι που ΔΕΝ υπερθεματίζουν για τη συμπόρευση Ελλάδας και Κύπρου στα εθνικά θέματα!  

 

ΔEN υπερθεματίζουν στην ενεργοποίηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος (έργο των Αν. Παπανδρέου και Γερ. Αρσένη που θάφτηκε απ’ τις επόμενες του Ανδρέα κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, αντί να αντιμετωπιστεί ως κοινό πολιτικό και διπλωματικό όπλο προς όφελος αμφοτέρων) ούτε εγκρίνουν τη στρατηγική συμπόρευση σε πρακτικό επίπεδο, ώστε να αντιμετωπίσουν απ’ το ίδιο μετερίζι τον εχθρό.  

 

ΔΕΝ συναινούν, μ’ άλλα λόγια, σε τίποτε απ’ όλα αυτά και, φυσικά, ΔΕΝ καλοβλέπουν την συμπόρευση των ΥΠΕΞ των χωρών τους στην Εξωτερική πολιτική και την κοινή στρατηγική τους απέναντι στην επιθετική και διεκδικητική Τουρκία.  

 

Αντίθετα επιχαίρουν για την επιθετικότητα και διεκδικητικότητα αυτής επί των εδαφών τους, κι ας φτάνει αυτή ως του βαθμού να απειλεί με νέα επέμβαση στην Κύπρο, όπως προειδοποίησε ότι θα κάνει ο Ταγίπ Ερντογάν, εν όψει μάλιστα της συνάντησής του με τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια!!!  

 

Εν πολλοίς, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, υπάρχουν Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι που ξορκίζουν τη στρατηγική των ”αδελφών κρατών” τα οποία μάχονται από κοινού για τα όσια και τα ιερά τους. Επιπλέον, θεωρούν λογικές τις τουρκικές θέσεις που οδηγούν σε λύση του Κυπριακού υπέρ των Τουρκοκυπρίων και της Τουρκίας!!!  

 

Όπερ σημαίνει πως αποδέχονται τις αιτιάσεις της για δικαιώματά της τόσο στο Αιγαίο (επίγεια και υποθαλάσσια) όσο και επί των θαλασσίων οικοπέδων και φυσικών πόρων της Κύπρου. Πόρων τους οποίους θέλουν να εκμεταλλευτούν αυθαίρετα εν ονόματι των Τουρκοκυπρίων οι Τούρκοι.  

 

Ουσιαστικά (ανθ-) Ελλαδίτες και (ανθ-) Ελληνοκύπριοι (αν και αποτελούν μειοψηφία οι απόψεις τους προς ώρας) στηρίζουν την άρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει ως ανεξάρτητη την Κυπριακή Δημοκρατία αποδεχόμενοι ότι ”για να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα η Κύπρος πρέπει να έχει την έγκριση του ψευδοκράτους, γιατί χωρίς αυτό δεν υφίσταται Κυπριακή Δημοκρατία, έστω και αν το βόρειο τμήμα της αποκτήθηκε δια της βίας με την εισβολή του Αττίλα!!!  

 

Φευ!.. Η πολιτική του κατευνασμού είναι μεταδοτική και καταστροφική, ως φαίνεται, γιατί διαμόρφωσε ήδη δουλοπρεπείς συνειδήσεις μεταξύ Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων, που περιμένουν σχεδόν σαν ”μια… κάποια λύση” τους Τούρκους ”βαρβάρους” να τους καταλάβουν, με την ψευδαίσθηση ότι θα θυσιαστούν για την ειρήνη!!!  

 

”Αφήστε μας ήσυχους εσείς οι Έλληνες εμάς τους Κύπριους”, μου είπε ένας απ’ την Μεγαλόνησο τις προάλλες, στον διαδικτυακό διάλογο μαζί μου με διάθεση εριστικότητας παίρνοντας αφορμή από ένα άρθρο μου για την Κύπρο. ”Είμαστε δυο ξεχωριστά κράτη, χωνέψτε το. Αρκετά μας βοηθήσατε το ’74 και μας καταστρέψατε. Αφήστε μας να κρίνουμε μόνοι μας τι συμφέρει καλύτερα σε μας, γιατί μπορεί να τα βρούμε στο τέλος με την Τουρκία και να δεχτούμε αυτό που είπε ο Ερντογάν, που φαίνεται λογικό εν πρώτοις: να μοιραστούμε με τους Τουρκοκύπριους τα κέρδη μας, δηλαδή, όπως το υποσχέθηκε εξ αρχής ο Αναστασιάδης!!!  

 

Έμεινα εμβρόντητη εν πλήρει συγχύσει. Πέρασα λίγα λεπτά διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το μήνυμα, σαν να δυσκολευόμουν να το καταλάβω με την πρώτη ανάγνωση. Έπειτα, φορτισμένη συναισθηματικά και με αποτυπωμένη την οδυνηρή έκπληξη στο πρόσωπό μου, ετοιμάστηκα να απαντήσω σαν από θέση μάχης στο απολλωλός πρόβατο που έπεσε θύμα της πολιτικής του κατευνασμού και της προπαγάνδας των Τούρκων.  

 

Όμως δεν πρόλαβα καν να ξεκινήσω, γιατί είδα μπροστά μου το δεύτερο μήνυμα, εκείνο του Ελλαδίτη που δήλωνε σύμφωνος με τον Κύπριο και υποστήριζε, βλέποντας το θέμα από διαφορετική οπτική, πως δώσαμε άδικα τόσα χρόνια αξία στην Κύπρο. Και πως το κτητικό ”μας” πίσω της – όπως το χρησιμοποιούσα στο άρθρο μου παρασυρμένη απ’ τον συναισθηματισμό μου – θα πρέπει να το καταργήσουμε, γιατί ”δεν είναι δικιά μας”…  

 

Είπε ακόμα πως δώσαμε αίμα, δάκρυα και ιδρώτα στην Κύπρο το ’74 και πως, ενώ προσπαθούμε έκτοτε να αποκαταστήσουμε τα λάθη της προδοσίας της Χούντας, ”ευχαριστώ” δεν ακούσαμε ποτέ. Άρα θα πρέπει να σταματήσουμε τα πολλά πολλά μαζί της, να το πάρουμε απόφαση πως δε θα γίνει ποτέ ελληνική και να κοιτάξουμε τι θα κάνουμε με τα δικά μας που παραμελήσαμε…  

 

Απάντησα σε αμφότερους με ψαλιδισμένες ελπίδες, σίγουρη πως το κακό είχε γίνει και πως η γνώμη του καθένα για το θέμα αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει. Όχι άμεσα, τουλάχιστον, παρά μόνο με υπομονή και πειθώ, σε συνάρτηση με ευνοϊκές συγκυρίες και άρθρα στοχευμένα στο πρόβλημα από την μεριά μου.  

 

Ένα γρήγορο πέρασμα ευκαιριακό, την ίδια ημέρα, επιβεβαίωσε τους φόβους μου ότι το κακό ξεκινούσε απ’ τις ηγεσίες των ελληνικών και κυπριακών κομμάτων, που ακολουθούσαν πιστά την ”πολιτική του κατευνασμού” και της υποχωρητικότητας με ορόσημο απαρχής το 1996.  

 

Για την περίπτωση της Κύπρου (που είναι ταυτόσημη με αυτήν της Ελλάδας) διαπίστωσα ότι η γνωστή αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο κατευνασμός της Τουρκίας επιτυγχάνεται με την πολιτική του ”yes man” (της πλήρους δηλαδή υποταγής σε αυτήν που μετατρέπει την Κύπρο σε χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας) είχε εκφραστεί ήδη δημόσια απ’ τον αρχηγό του ΔΗΣΥ Πρόεδρο Αναστασιάδη.  

 

Ενδεικτικές μάλιστα ήταν οι παρεμβάσεις του, σε κάθε όξυνση των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας, για να τα βρουν οι δυο χώρες μέσω διαλόγου, όταν ήταν καταφανές πως δεν μπορεί να συνυπάρξει κανείς σε διάλογο με αυτόν που προκαλεί και διεκδικεί τα κεκτημένα του…  

 

Ενδεικτική ήταν και η ικανοποίηση που είχε εκφράσει ο Κύπριος Πρόεδρος με το πέρας της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Δεκεμβρίου του ’20, όπου δήλωσε… ικανοποιημένος απ’ την συζήτηση που διεξήχθη για τα ευρωτουρκικά και τις αυθαιρεσίες της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, αν και το τελικό αποτέλεσμα ήταν η πλήρης κάλυψη στην κατοχική Τουρκία…  

 

Την Τουρκία που δεν κάνει ούτε γραμμή πίσω απ’ τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα και κινείται μονίμως στο Κυπριακό με όχημα τους Τουρκοκύπριους της κατεχόμενης Κύπρου, οι οποίοι τη βοηθούν να προωθεί τους σχεδιασμούς και τους στόχους της που είναι αλληλένδετοι με εκείνους για την Ελλάδα επί τη βάσει της αναθεώρησης των Συνθηκών και της στρατηγικής της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.  

 

Ως εκ τούτου, κάθε εξωραϊσμός της Τουρκίας εκ μέρους του Προέδρου της Κύπρου και κάθε κίνηση δουλικότητας που δίνει τη διάθεση της κυπριακής πλευράς να τα βρει με τον Ερντογάν χάριν της ειρήνης, μεταφράζεται στην Τουρκία σαν αδυναμία αντίστασης (πράγμα που ενισχύει τη διάθεση για κατάκτηση και της υπόλοιπης Κύπρου.  

 

Παράλληλα ενισχύει την ελαστική εθνική συνείδηση των ”προθύμων” Κυπρίων, που είναι έτοιμοι να δεχτούν ένα – τρισχειρότερο εκείνου του 2004 – ”Σχέδιο Ανάν” Νο 2 υπό το πνεύμα μιας (ταπεινωτικής ειρήνης) που όχι μόνο δε θα αναβαθμίσει τον ρόλο της Κύπρου στην περιοχή, αλλά θα την θέσει ολόκληρη στην υπηρεσία της Τουρκίας μαζί με το φυσικό πλούτο της.  

 

Έτσι εχόντων των πραγμάτων, θα μετατραπεί η Μεγαλόνησος από κοιτίδα του Ελληνισμού της Ανατολικής Μεσογείου σε μια ψευδεπίγραφη ”επανενωμένη” Κυπριακή Δημοκρατία, που θα είναι υποτελής στην Τουρκική.  

 

Όσο για τους Ελληνοκύπριους ”Ανανιστές”, που τρέφουν φρούδες ελπίδες για… συμφιλιωτικό μοίρασμα των κεκτημένων τους με τους Τούρκους βάσει της λύσης που προωθείται μέσω της άτυπης Πενταμερούς για το Κυπριακό (27-29 Απριλίου, Γενεύη), ας έχουν υπόψη τους ότι τελικός στόχος των Τούρκων είναι να πατήσουν το πόδι τους και στην ελεύθερη Κύπρο, αφού τα γεγονότα στην Αμμόχωστο και οι συνεχείς παραβιάσεις των ψηφισμάτων του ΟΗΕ αυτό δείχνουν και όχι ότι έχουν διάθεση για διαπραγματεύσεις και μονιάσματα.  

 

Γι’ αυτό, ας συγκρατήσουν την τάση λιποταξίας που τους διακρίνει λίγο πριν την μεγάλη ”μάχη” των διαπραγματεύσεων και, αντί να αφήνουν ελεύθερο το χαλινάρι στους ”Συγκλητικούς” και ”Πεφωτισμένους” των ηγεσιών τους ( ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ συμφωνούν στην πολιτική του κατευνασμού), ας το συγκρατήσουν, γιατί – όσο οι ”Δημάρατοι” της αχορταγιάς και του πλούτου πληθαίνουν – οι ”Εφιάλτες” τρίβουν τα χέρια τους…  

 

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας) 

 

πηγή

Share